ΑΥΤΕΣ οι αρχαίες περικοπές δεν είναι από την Αγία Γραφή. Επί αιώνες, χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τις διακρίσεις κατά των γυναικών. Ακόμη και σήμερα, ορισμένοι με ακραίες απόψεις νομιμοποιούν την καταπίεση των γυναικών με βάση κάποια θρησκευτικά κείμενα, ισχυριζόμενοι ότι αυτές ευθύνονται για τα δεινά της ανθρωπότητας. Ήταν πράγματι σκοπός του Θεού να αποτελούν οι γυναίκες αντικείμενο περιφρόνησης και κακοποίησης από τους άντρες; Τι αναφέρει η Γραφή; Ας δούμε.

Είναι οι γυναίκες καταραμένες από τον Θεό;

Όχι. “Καταραμένο” από τον Θεό είναι «το αρχικό φίδι, εκείνος που αποκαλείται Διάβολος». (Γένεση 3:14· Αποκάλυψη 12:9) Όταν ο Θεός είπε πως ο Αδάμ θα “εξουσίαζε” τη σύζυγό του, δεν εννοούσε ότι επιδοκίμαζε την υποδούλωση της γυναίκας από τον άντρα. (Γένεση 3:16) Απλώς προέλεγε τις θλιβερές συνέπειες της αμαρτίας στο πρώτο ζευγάρι.

Συνεπώς, η κακοποίηση των γυναικών είναι άμεσο αποτέλεσμα της αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου, όχι θέλημα Θεού. Η Γραφή δεν υποστηρίζει ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι υποδουλωμένες στους άντρες προκειμένου να εξιλεωθούν για το προπατορικό αμάρτημα.​—Ρωμαίους 5:12.

Δημιούργησε ο Θεός τη γυναίκα κατώτερη από τον άντρα;

Όχι. Το εδάφιο Γένεση 1:27 δηλώνει: «Άρχισε ο Θεός να δημιουργεί τον άνθρωπο κατά την εικόνα του· κατά την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε· αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε». Άρα, οι άνθρωποι​—άντρες και γυναίκες—​δημιουργήθηκαν εξαρχής με την ικανότητα να αντανακλούν τις ιδιότητες του Θεού. Μολονότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν ο καθένας τη δική του ξεχωριστή ψυχοσύνθεση και διάπλαση, έλαβαν την ίδια αποστολή και απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα ενώπιον του Δημιουργού τους.​—Γένεση 1:28-31.

Προτού ο Θεός δημιουργήσει την Εύα, είπε: «Θα κάνω για αυτόν [τον Αδάμ] έναν βοηθό, ως συμπλήρωμά του». (Γένεση 2:18) Μήπως η λέξη «συμπλήρωμα» υπονοεί ότι η γυναίκα ήταν κατώτερη από τον άντρα; Όχι, διότι αυτή η εβραϊκή λέξη μπορεί να αποδοθεί επίσης «ταίρι» ή «βοηθός αντίστοιχος με» τον άντρα. Σκεφτείτε πώς αλληλοσυμπληρώνεται ένας χειρουργός και ένας αναισθησιολόγος σε κάποια εγχείρηση. Μπορεί να τα καταφέρει ο ένας χωρίς τον άλλον; Αποκλείεται! Παρότι ο χειρουργός κάνει ουσιαστικά την επέμβαση, είναι άραγε πιο σημαντικός; Και βέβαια όχι. Αντίστοιχα, ο Θεός δημιούργησε τον άντρα και τη γυναίκα με σκοπό να συνεργάζονται στενά, όχι να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον.​—Γένεση 2:24.

Πώς φαίνεται το ενδιαφέρον του Θεού για τις γυναίκες;

Προβλέποντας τι θα έκαναν οι ξεπεσμένοι, αμαρτωλοί άντρες, ο Θεός εξέφρασε από νωρίς την πρόθεσή του να προστατέψει τις γυναίκες. Η συγγραφέας Λορ Εϊνάρ, αναφερόμενη στο Μωσαϊκό Νόμο, ο οποίος θεσπίστηκε το 16ο αιώνα Π.Κ.Χ., σχολιάζει στο βιβλίο της Η Αγία Γραφή σε Γένος Θηλυκό (La Bible au Féminin): «Ως επί το πλείστον, όταν η διαθήκη του Νόμου κάνει λόγο για τη γυναίκα, είναι προς υπεράσπισή της».

Λόγου χάρη, ο Νόμος πρόσταζε να αποδίδεται τιμή και σεβασμός τόσο στον πατέρα όσο και στη μητέρα. (Έξοδος 20:12· 21:15, 17) Απαιτούσε επίσης να εκδηλώνεται κατάλληλη στοχαστικότητα για τις εγκύους. (Έξοδος 21:22) Η προστασία που παρείχαν αυτοί οι θεϊκοί νόμοι έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την έλλειψη νομικών δικαιωμάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες ακόμη και σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου. Αλλά το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ.

Ένας Νόμος που Αντανακλά την Άποψη του Θεού για τις Γυναίκες

Ο Νόμος που έδωσε ο Ιεχωβά Θεός στο έθνος του Ισραήλ πρόσφερε στο λαό​—σε άντρες και γυναίκες—​αναρίθμητα σωματικά, ηθικά και πνευματικά οφέλη. Όσο πρόσεχαν και υπάκουαν, ήταν «πιο ψηλά από όλα τα άλλα έθνη της γης». (Δευτερονόμιο 28:1, 2) Ποια ήταν η θέση της γυναίκας υπό το Νόμο; Εξετάστε τα ακόλουθα.

1. Ατομική ελευθερία. Ανόμοια με τις γυναίκες σε πολλά άλλα αρχαία έθνη, οι Ισραηλίτισσες απολάμβαναν μεγάλη ελευθερία. Μολονότι ο ρόλος της κεφαλής της οικογένειας είχε ανατεθεί στον άντρα, η σύζυγος, έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του, μπορούσε να “κάνει σκέψεις για έναν αγρό και να τον αποκτήσει”, καθώς και να “φυτέψει αμπέλι”. Αν ήταν επιδέξια στην κλώση και στην ύφανση, μπορούσε ακόμη και να διευθύνει τη δική της επιχείρηση. (Παροιμίες 31:11, 16-19) Η γυναίκα υπό το Μωσαϊκό Νόμο θεωρούνταν ξεχωριστή προσωπικότητα και όχι εξάρτημα του άντρα.

Στον αρχαίο Ισραήλ, οι γυναίκες ήταν επίσης ελεύθερες να έχουν προσωπική σχέση με τον Θεό. Η Γραφή αναφέρει την Άννα, η οποία προσευχήθηκε στον Θεό για ένα προσωπικό ζήτημα και έκανε κρυφά μια ευχή. (1 Σαμουήλ 1:11, 24-28) Κάποια Σουναμίτισσα συμβουλευόταν τον προφήτη Ελισαιέ κάθε Σάββατο. (2 Βασιλέων 4:22-25) Γυναίκες, όπως η Δεββώρα και η Όλδα, χρησιμοποιούνταν από τον Θεό ως εκπρόσωποί του. Είναι ενδιαφέρον ότι σημαίνοντες άντρες και ιερείς επιζητούσαν τη συμβουλή τους.​—Κριτές 4:4-8· 2 Βασιλέων 22:14-16, 20.

2. Δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ως συμβαλλόμενο μέρος στη διαθήκη του Νόμου, οι γυναίκες προσκαλούνταν να ακούν την ανάγνωσή του, κάτι που τους παρείχε ευκαιρίες να μαθαίνουν. (Δευτερονόμιο 31:12· Νεεμίας 8:2, 8) Επιπλέον, μπορούσαν να εκπαιδευτούν ώστε να συμμετέχουν σε συγκεκριμένες πτυχές της δημόσιας λατρείας. Για παράδειγμα, μερικές πιθανότατα εκτελούσαν «οργανωμένη υπηρεσία» στη σκηνή της μαρτυρίας, ενώ άλλες συμμετείχαν σε μεικτή χορωδία υμνωδών.​—Έξοδος 38:8· 1 Χρονικών 25:5, 6.

Πολλές διέθεταν την απαραίτητη γνώση και ικανότητα για να διευθύνουν μια επικερδή επιχείρηση. (Παροιμίες 31:24) Σε αντίθεση με τον πολιτισμό άλλων εθνών εκείνης της εποχής​—στα οποία μόνο ο πατέρας δίδασκε τους γιους του—​η Ισραηλίτισσα μητέρα έπρεπε να συμμετέχει στην εκπαίδευση των αγοριών της μέχρι την ενηλικίωσή τους. (Παροιμίες 31:1) Προφανώς, οι γυναίκες στον αρχαίο Ισραήλ δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αμαθείς.

3. Άξιες τιμής και σεβασμού. Οι Δέκα Εντολές όριζαν ξεκάθαρα: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». (Έξοδος 20:12) Στις παροιμίες του σοφού Βασιλιά Σολομώντα, διαβάζουμε: «Άκου, γιε μου, τη διαπαιδαγώγηση του πατέρα σου και μην εγκαταλείπεις το νόμο της μητέρας σου».​—Παροιμίες 1:8.

Ο Νόμος περιείχε λεπτομερείς διατάξεις όσον αφορά τη συμπεριφορά των άγαμων ατόμων μεταξύ τους, δείχνοντας έτσι σεβασμό για τις γυναίκες. (Λευιτικό 18:6, 9· Δευτερονόμιο 22:25, 26) Ο καλός σύζυγος έπρεπε να λαβαίνει υπόψη τους σωματικούς και βιολογικούς περιορισμούς της συζύγου του.​—Λευιτικό 18:19.

4. Προστατευόμενα δικαιώματα. Στο Λόγο του, ο Ιεχωβά αυτοαποκαλείται «πατέρας για τα αγόρια που είναι ορφανά από πατέρα και κριτής για τις χήρες». Με άλλα λόγια, ήταν ο Προστάτης όσων τα δικαιώματα δεν περιφρουρούνταν από πατέρα ή σύζυγο. (Ψαλμός 68:5· Δευτερονόμιο 10:17, 18) Όταν, λοιπόν, κάποτε ένας πιστωτής φέρθηκε άδικα στη χήρα κάποιου προφήτη, ο Ιεχωβά επενέβη θαυματουργικά ώστε εκείνη να επιζήσει και να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της.​—2 Βασιλέων 4:1-7.

Προτού μπουν οι Ισραηλίτες στην Υποσχεμένη Γη, ο Σαλπαάδ, ο οποίος ήταν κεφαλή οικογένειας, πέθανε χωρίς να αφήσει γιο. Γι’ αυτό, οι πέντε κόρες του ζήτησαν από τον Μωυσή να τους δώσει «ιδιοκτησία» στην Υποσχεμένη Γη. Η απάντηση του Ιεχωβά ξεπέρασε κατά πολύ το αίτημά τους, δεδομένου ότι είπε στον Μωυσή: «Να τους δώσεις ιδιοκτησία κληρονομιάς ανάμεσα στους αδελφούς του πατέρα τους, και θα κάνεις να περάσει η κληρονομιά του πατέρα τους σε αυτές». Έκτοτε, οι γυναίκες στον Ισραήλ μπορούσαν να λάβουν κληρονομιά από τον πατέρα τους και να τη μεταβιβάσουν στα παιδιά τους.​—Αριθμοί 27:1-8.

Η Άποψη του Θεού για τις Γυναίκες Διαστρεβλώνεται

Υπό το Μωσαϊκό Νόμο, οι γυναίκες κατείχαν αξιότιμη θέση, και τα δικαιώματά τους γίνονταν σεβαστά. Ωστόσο, από τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ. και έπειτα, ο Ιουδαϊσμός επηρεάστηκε σταδιακά από τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος θεωρούσε τις γυναίκες κατώτερες.​—Βλέπε το πλαίσιο «Διακρίσεις Κατά των Γυναικών σε Αρχαία Συγγράμματα».

Λόγου χάρη, ο ποιητής Ησίοδος (όγδοος αιώνας Π.Κ.Χ.) καταλόγιζε όλα τα δεινά της ανθρωπότητας στις γυναίκες. Στο έργο του Θεογονία, έκανε λόγο για «των γυναικών το γένος το καταραμένο, που δίπλα στους θνητούς πληγή μεγάλη κι αυτές ζούνε». Η παραπάνω αντίληψη βρήκε πρόσφορο έδαφος στον Ιουδαϊσμό στις αρχές του δεύτερου αιώνα Π.Κ.Χ. Το Ταλμούδ, το οποίο άρχισε να συντάσσεται το δεύτερο αιώνα Κ.Χ., προειδοποιούσε τους άντρες: «Μη συνομιλείτε πολύ με γυναίκες, επειδή αυτό θα σας οδηγήσει τελικά στην ανηθικότητα».

Στο διάβα των αιώνων, η καχυποψία απέναντι στις γυναίκες επηρέασε βαθύτατα το ρόλο τους στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Την εποχή του Ιησού, η πρόσβασή τους στον περίβολο του ναού είχε ήδη περιοριστεί στην Αυλή των Γυναικών. Η θρησκευτική εκπαίδευση προοριζόταν αποκλειστικά για τους άντρες, ενώ οι γυναίκες πιθανότατα κάθονταν χωριστά από αυτούς στις συναγωγές. Το Ταλμούδ παραθέτει τα λόγια κάποιου ραβίνου: «Όποιος διδάσκει στην κόρη του την Τορά [το Νόμο] τη διδάσκει τη χυδαιότητα». Διαστρεβλώνοντας την άποψη του Θεού, οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες ενστάλαξαν σε πολλούς άντρες περιφρόνηση για τις γυναίκες.

Όταν ο Ιησούς βρισκόταν στη γη, παρατήρησε τέτοιες προκαταλήψεις, οι οποίες ήταν βαθιά ριζωμένες σε παραδόσεις. (Ματθαίος 15:6, 9· 26:7-11) Επηρέασαν άραγε τέτοιες διδασκαλίες τη συμπεριφορά του προς τις γυναίκες; Τι μαθαίνουμε από τους τρόπους του και τη στάση του; Βελτίωσε την κατάσταση των γυναικών η αληθινή Χριστιανοσύνη; Το επόμενο άρθρο θα απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις.

ΟΤΑΝ ο Ιησούς βρισκόταν στη γη, αντανακλούσε τέλεια την προσωπικότητα και τον τρόπο ενέργειας του ουράνιου Πατέρα του. Ως εκ τούτου, είπε: «Δεν κάνω τίποτα με δική μου πρωτοβουλία· αλλά όπως με δίδαξε ο Πατέρας λέω αυτά τα πράγματα. . . . Εγώ κάνω πάντοτε τα πράγματα που του είναι αρεστά». (Ιωάννης 8:28, 29· Κολοσσαείς 1:15) Έτσι λοιπόν, παρατηρώντας τη συμπεριφορά του Ιησού προς τις γυναίκες και τη στάση του απέναντί τους, διακρίνουμε την άποψη και τις προσδοκίες του Θεού σχετικά με αυτές.

Με βάση τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων, αρκετοί μελετητές έχουν χαρακτηρίσει την άποψη του Ιησού για τις γυναίκες εντελώς επαναστατική. Γιατί; Και κυρίως, εξακολουθούν οι διδασκαλίες του να δρουν απελευθερωτικά για τις γυναίκες σήμερα;

Πώς Φερόταν ο Ιησούς στις Γυναίκες

Ο Ιησούς δεν τις έβλεπε σαν να ήταν απλώς σεξουαλικά αντικείμενα. Κατά τη γνώμη ορισμένων Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών, οι δοσοληψίες με το αντίθετο φύλο οδηγούσαν μόνο στη λαγνεία. Για να μη βάλουν οι γυναίκες κάποιον σε πειρασμό, δεν επιτρεπόταν να μιλούν στους άντρες δημοσίως ή να βγαίνουν έξω χωρίς πέπλο. Από την άλλη, ο Ιησούς συμβούλεψε τους άντρες να έχουν υπό έλεγχο τις δικές τους σαρκικές επιθυμίες και να φέρονται με αξιοπρέπεια στις γυναίκες αντί να τις αποκλείουν από τις κοινωνικές σχέσεις.​—Ματθαίος 5:28.

Επίσης, ο Ιησούς είπε: «Όποιος διαζευχθεί τη σύζυγό του και παντρευτεί άλλη μοιχεύει εναντίον της». (Μάρκος 10:11, 12) Με αυτόν τον τρόπο, απέρριψε την επικρατούσα ραβινική διδασκαλία που επέτρεπε στους άντρες να διαζεύγονται τις συζύγους τους «για οποιαδήποτε αιτία». (Ματθαίος 19:3, 9) Οι περισσότεροι Ιουδαίοι θεωρούσαν αδιανόητη τη μοιχεία εναντίον της συζύγου τους. Οι ραβίνοι δίδασκαν ότι ο σύζυγος δεν ήταν ποτέ δυνατόν να μοιχεύσει εναντίον της συζύγου του​—μόνο η γυναίκα μπορούσε να είναι άπιστη! Σύμφωνα με ένα σχολιολόγιο της Αγίας Γραφής, «ο Ιησούς, με το να θέσει το σύζυγο κάτω από την ίδια ηθική υποχρέωση που είχε και η σύζυγος, εξύψωσε τη θέση και την αξιοπρέπεια των γυναικών».

Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του σήμερα: Στη Χριστιανική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι γυναίκες συναναστρέφονται ελεύθερα τους άντρες στις συναθροίσεις. Ωστόσο, δεν φοβούνται τυχόν άσεμνα βλέμματα ή υπερβολική οικειότητα, επειδή οι Χριστιανοί άντρες προσέχουν να φέρονται “στις γεροντότερες σαν μητέρες, στις νεότερες σαν αδελφές με κάθε αγνότητα”.​—1 Τιμόθεο 5:2.

Ο Ιησούς αφιέρωνε χρόνο για να διδάσκει τις γυναίκες. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη ραβινική αντίληψη που κρατούσε τις γυναίκες στο σκοτάδι, ο Ιησούς τις δίδασκε και τις παρότρυνε να εκφράζονται. Αρνήθηκε να στερήσει από τη Μαρία τη χαρά να διδαχτεί, δείχνοντας έτσι ότι η θέση της γυναίκας δεν είναι μόνο στην κουζίνα. (Λουκάς 10:38-42) Η αδελφή της Μαρίας, η Μάρθα, ωφελήθηκε και αυτή από τη διδασκαλία του Ιησού, όπως φαίνεται από τις εύστοχες απαντήσεις που του έδωσε μετά το θάνατο του Λαζάρου.​—Ιωάννης 11:21-27.

Ο Ιησούς υπολόγιζε τις απόψεις των γυναικών. Οι περισσότερες Ιουδαίες τότε πίστευαν ότι για να είναι ευτυχισμένες έπρεπε να αποκτήσουν έναν άξιο γιο, αν ήταν δυνατόν προφήτη. Όταν κάποια γυναίκα φώναξε: «Ευτυχισμένη είναι η κοιλιά που σε βάσταξε!» ο Ιησούς εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να της μιλήσει σχετικά με κάτι καλύτερο. (Λουκάς 11:27, 28) Υποδηλώνοντας ότι η πνευματικότητα ήταν πιο σημαντική, της υπέδειξε κάτι ανώτερο από τον παραδοσιακό ρόλο που επέβαλλαν στις γυναίκες.​—Ιωάννης 8:32.

Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του σήμερα: Οι δάσκαλοι στη Χριστιανική εκκλησία δέχονται ευχαρίστως τα σχόλια των γυναικών στις συναθροίσεις. Σέβονται τις ώριμες γυναίκες επειδή αυτές είναι «άτομα που διδάσκουν το καλό», τόσο κατ’ ιδίαν όσο και με το παράδειγμά τους. (Τίτο 2:3) Επίσης, βασίζονται σε αυτές για τη δημόσια διακήρυξη των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.​—Ψαλμός 68:11· βλέπε το πλαίσιο «Απαγόρευε ο Απόστολος Παύλος στις Γυναίκες να Μιλούν;», στη σελίδα 9.

Ο Ιησούς ενδιαφερόταν για τις γυναίκες. Στους Βιβλικούς χρόνους, έδιναν μεγαλύτερη αξία στους γιους από ό,τι στις κόρες. Το Ταλμούδ απηχεί αυτή την αντίληψη, αναφέροντας: «Ευτυχισμένος όποιος έχει αγόρια, αλίμονο όμως σε όποιον έχει κορίτσια». Μερικοί γονείς θεωρούσαν την κόρη μεγαλύτερο βάρος​—έπρεπε να της βρουν γαμπρό και να την προικίσουν, ενώ δεν είχαν να περιμένουν τίποτα από αυτήν στα γηρατειά τους.

Ο Ιησούς έδειξε ότι η ζωή ενός μικρού κοριτσιού είναι εξίσου σημαντική με ενός αγοριού​—ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, όπως και το γιο της χήρας στη Ναΐν. (Μάρκος 5:35, 41, 42· Λουκάς 7:11-15) Όταν θεράπευσε κάποια γυναίκα που βασανιζόταν από «πνεύμα αδυναμίας επί δεκαοχτώ χρόνια», την αποκάλεσε «κόρη του Αβραάμ», έκφραση σχεδόν άγνωστη στα Ιουδαϊκά συγγράμματα. (Λουκάς 13:10-16) Με αυτή την έκφραση σεβασμού και καλοσύνης, έδειξε ότι τη θεωρούσε αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας, αλλά επίσης αναγνώρισε τη μεγάλη πίστη της.​—Λουκάς 19:9· Γαλάτες 3:7.

Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του σήμερα: Μια ασιατική παροιμία λέει: «Το να ανατρέφεις κόρη είναι σαν να ποτίζεις τον κήπο του γείτονα». Οι στοργικοί Χριστιανοί πατέρες δεν υιοθετούν αυτό το σκεπτικό, αλλά φροντίζουν όλα τους τα παιδιά, γιους και κόρες. Οι Χριστιανοί γονείς διασφαλίζουν ότι όλα τους τα παιδιά λαβαίνουν κατάλληλη εκπαίδευση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ο Ιησούς εμπιστευόταν τις γυναίκες. Στα Ιουδαϊκά δικαστήρια, η κατάθεση μιας γυναίκας θεωρούνταν ισάξια μόνο με κάποιου δούλου. Ο Ιώσηπος, ιστορικός του πρώτου αιώνα, συμβούλευε: «Από τις γυναίκες ας μη γίνεται δεκτή μαρτυρία λόγω της ελαφρότητας και της θρασύτητας του φύλου τους».

Όλως αντιθέτως, ο Ιησούς επέλεξε γυναίκες να δώσουν μαρτυρία για την ανάστασή του. (Ματθαίος 28:1, 8-10) Μολονότι εκείνες οι πιστές είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια την εκτέλεση και την ταφή του Κυρίου τους, οι απόστολοι δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν τα λεγόμενά τους. (Ματθαίος 27:55, 56, 61· Λουκάς 24:10, 11) Ωστόσο, εμφανιζόμενος πρώτα σε γυναίκες, ο αναστημένος Χριστός έδειξε ότι τις θεωρούσε ισάξιες με τους άλλους μαθητές του όσον αφορά την επίδοση μαρτυρίας.​—Πράξεις 1:8, 14.

Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του σήμερα: Στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι άντρες σε θέσεις ευθύνης δείχνουν στοχαστικότητα για τις γυναίκες λαβαίνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις τους. Οι δε Χριστιανοί σύζυγοι “αποδίδουν τιμή” στις συζύγους τους ακούγοντάς τες προσεκτικά.​—1 Πέτρου 3:7· Γένεση 21:12.

Οι Γραφικές Αρχές Συμβάλλουν στην Ευτυχία των Γυναικών

Όταν οι άντρες μιμούνται τον Χριστό, οι γυναίκες λαβαίνουν το σεβασμό και την ελευθερία που προόριζε αρχικά για αυτές ο Θεός. (Γένεση 1:27, 28) Οι Χριστιανοί σύζυγοι δεν είναι θιασώτες του αντρικού σοβινισμού. Απεναντίας, αφήνουν τον εαυτό τους να καθοδηγείται από τις Γραφικές αρχές, οι οποίες συμβάλλουν στην ευτυχία της συντρόφου τους.​—Εφεσίους 5:28, 29.

Όταν η Γιελένα άρχισε να μελετάει τη Γραφή, υπέφερε σιωπηρά κακομεταχείριση από το σύζυγό της. Εκείνος είχε μεγαλώσει σε βίαιο περιβάλλον, όπου οι άντρες συνήθιζαν να καταφεύγουν στην απαγωγή όποιας γυναίκας ήθελαν να παντρευτούν και να ασκούν σωματική βία. «Αυτά που έμαθα από τη Γραφή μού έδωσαν κουράγιο», λέει η Γιελένα. «Κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπούσε πολύ, με εκτιμούσε και ενδιαφερόταν για εμένα. Επίσης κατάλαβα ότι, αν ο άντρας μου μελετούσε τη Γραφή, ίσως άλλαζε στάση απέναντί μου». Το όνειρό της έγινε πραγματικότητα όταν ο άντρας της τελικά δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. «Έγινε υπόδειγμα αυτοκυριαρχίας», αναφέρει η Γιελένα. «Μάθαμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον ανεπιφύλακτα». Πού καταλήγει; «Οι Γραφικές αρχές πράγματι με βοήθησαν να νιώθω απαραίτητη και προστατευμένη στο γάμο μου».​—Κολοσσαείς 3:13, 18, 19.

Η περίπτωση της Γιελένα δεν είναι μοναδική. Εκατομμύρια Χριστιανές γυναίκες είναι ευτυχισμένες επειδή προσπαθούν από κοινού με τους συζύγους τους να εφαρμόζουν τις Γραφικές αρχές στο γάμο τους. Η συναναστροφή με συγχριστιανούς τους τούς χαρίζει σεβασμό, παρηγοριά και ελευθερία.​—Ιωάννης 13:34, 35.

Οι Χριστιανοί​—άντρες και γυναίκες—​αναγνωρίζουν ότι, ως αμαρτωλοί και ατελείς άνθρωποι, ανήκουν στη δημιουργία του Θεού η οποία «υποτάχθηκε στη ματαιότητα». Πλησιάζοντας, όμως, τον στοργικό Θεό και Πατέρα τους, τον Ιεχωβά, έχουν την ελπίδα ότι θα “ελευθερωθούν από την υποδούλωση στη φθορά” και θα απολαύσουν «την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού». Τι θαυμάσια προοπτική τόσο για άντρες όσο και για γυναίκες υπό τη φροντίδα του Θεού!​—Ρωμαίους 8:20, 21.