Αργεντινή

Η Αργεντινή, η οποία καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 4.000 χιλιομέτρων στο νοτιοανατολικό τμήμα της Νότιας Αμερικής, είναι μια χώρα με φανταστική ποικιλία. Μέσα στο έδαφός της υψώνονται τα βραχώδη όρη των Άνδεων, με κορυφές που ξεπερνούν τα 6.000 μέτρα. Στο βορρά υπάρχουν τροπικά δάση στα οποία περιπλανιούνται ιαγουάροι και τάπιροι. Στο νότο, στα παγωμένα νερά της Γης του Πυρός, παίζουν πιγκουίνοι και φάλαινες, και τα κύματα ορθώνονται σε ύψος 30 μέτρων. Στις πεδιάδες, οι γκάουτσος (οι καουμπόιδες της Αργεντινής) περιφέρονται με τα άλογά τους μέσα σε απέραντα ράντσα με βοοειδή.

Όπου και αν πάτε σε αυτόν τον τόπο, θα βρείτε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις και κωμοπόλεις της χώρας. Οι Μάρτυρες, που ξεπερνούν τις 120.000, κηρύττουν στα βουνά, στις ζούγκλες, στις πεδιάδες και σε όλα τα παράλια. Τους συναντάτε στους ουρανοξύστες της πρωτεύουσας αλλά και στο πιο απομονωμένο χωριό. Η γεωγραφική ποικιλομορφία της χώρας δεν έχει παρεμποδίσει το κήρυγμα των καλών νέων—ούτε το έχουν παρεμποδίσει οι πολιτιστικοί και οι γλωσσικοί φραγμοί ή οι οικονομικές δυσκολίες. Τα καλά νέα κηρύττονται, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς ότι θα γινόταν.—Μάρκ. 13:10.

Αυτό δεν συμβαίνει από απλή σύμπτωση. Αφιερωμένοι άντρες και γυναίκες, γεμάτοι ζήλο και πίστη, έχουν δείξει ότι είναι αποφασισμένοι να διακηρύττουν το άγγελμα της Αγίας Γραφής υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Έχουν βάλει στην καρδιά τους τη συμβουλή που έδωσε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Κήρυξε το λόγο, κάνε το αυτό με το αίσθημα του επείγοντος σε ευνοϊκό καιρό, σε δυσμενή καιρό». (2 Τιμ. 4:2) Ωστόσο, δεν αποδίδουν στον εαυτό τους την επιτυχία για ό,τι έχει επιτελεστεί. Αναγνωρίζουν ότι όλα έχουν γίνει μόνο μέσω του πνεύματος του Ιεχωβά.—Ζαχ. 4:6.

Τίθεται το Θεμέλιο

Το θεμέλιο του έργου που γίνεται εδώ τέθηκε πριν από πολλά χρόνια. Η ιστορία για το πώς η αλήθεια έχει φτάσει στα πιο απομακρυσμένα μέρη της χώρας ενισχύει πραγματικά την πίστη. Το 1923 ένας Καναδός, ο Τζορτζ Γιανγκ, ήρθε στη Νότια Αμερική. Αφού έδωσε εκτεταμένη μαρτυρία στη Βραζιλία, έστρεψε την προσοχή του στην Αργεντινή. Μέσα σε λίγους μήνες, διένειμε 1.480 βιβλία και 300.000 άλλα Γραφικά έντυπα σε 25 μεγάλες κωμοπόλεις και πόλεις της Αργεντινής. Προτού συνεχίσει το ιεραποστολικό του ταξίδι σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, παρατήρησε: «Το χαμόγελο της επιδοκιμασίας του Θεού για την προσπάθεια διάδοσης του αγγέλματος της βασιλείας είναι ολοφάνερο».

Το 1924, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, διόρισε έναν Ισπανό ονόματι Χουάν Μιούνιθ να υπηρετήσει στην Αργεντινή. Έπειτα από δύο χρόνια ο αδελφός Μιούνιθ ίδρυσε ένα γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπουένος Άιρες για την επίβλεψη του έργου κηρύγματος της Βασιλείας στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στην Παραγουάη και στη Χιλή.

Ο αδελφός Μιούνιθ διέκρινε ότι υπήρχαν πολλοί γερμανόφωνοι στην Αργεντινή, γι’ αυτό ζήτησε βοήθεια ώστε να μπορέσουν και αυτοί να ακούσουν τα καλά νέα. Ως αποτέλεσμα, ο αδελφός Ρόδερφορντ έστειλε τον Κάρλος Οτ, έναν Γερμανό ολοχρόνιο διάκονο, για να βοηθήσει εκείνη τη γλωσσική ομάδα.

Στη χώρα υπήρχαν επίσης και αρκετοί Έλληνες. Το 1930, ένας Έλληνας, ο Νικόλαος Αργυρός, έμαθε το άγγελμα της Αγίας Γραφής και άρχισε να κηρύττει στους εκατοντάδες ελληνόφωνους του Μπουένος Άιρες. Αργότερα, καθώς τα ισπανικά του βελτιώνονταν, έσπειρε τους σπόρους του Λόγου του Θεού σε 14 από τις 22 επαρχίες της Αργεντινής, επικεντρώνοντας τις προσπάθειές του στο βόρειο τμήμα της χώρας.

Περίπου τον ίδιο καιρό, ένας Πολωνός, ο Χουάν Ρέμπατς, έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και άρχισε την ολοχρόνια υπηρεσία μαζί με κάποιον άλλον Πολωνό Μάρτυρα. Συνοδευόμενοι από άλλους δύο ολοχρόνιους διακόνους κάλυψαν τον τομέα στο νότιο τμήμα της Αργεντινής.

Η έκθεση για το έτος 1930 δείχνει ότι διανεμήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες έντυπα όχι μόνο στη γερμανική, στην ελληνική και στην ισπανική αλλά επίσης και σε άλλες γλώσσες όπως η αγγλική, η αραβική, η αρμενική, η γαλλική, η γίντις, η ιταλική, η κροατική, η λετονική, η λιθουανική, η ουγγρική, η ουκρανική, η πολωνική, η πορτογαλική και η ρωσική.

Έτσι λοιπόν, μέσα σε εφτά μόνο χρόνια, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθήτευσης είχε ριζώσει ανάμεσα στους ισπανόφωνους κατοίκους και στις υπόλοιπες γλωσσικές ομάδες. Ο καιρός ήταν πράγματι ευνοϊκός για να συνεχιστεί η αύξηση.

Ο Αχανής Τομέας Δεν Αποτελεί Εμπόδιο

Ο τομέας που έπρεπε να καλυφτεί ήταν τεράστιος, αντιστοιχούσε κατά προσέγγιση στο ένα τρίτο της έκτασης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Εντούτοις, το γεγονός ότι ήταν αχανής δεν εμπόδισε τους Μάρτυρες να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Μερικοί κάλυπταν την απόσταση με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατο, και άλλοι με τρένο ή με άλογο και άμαξα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Αρμάντο Μενάτσι, από την κεντρική επαρχία της Κόρδοβα, πείστηκε ότι βρήκε την αλήθεια. Πούλησε το συνεργείο αυτοκινήτων που είχε για να υπηρετήσει ως ολοχρόνιος διάκονος. Αργότερα, αγόρασε ένα παλιό λεωφορείο και το μετέτρεψε σε τροχόσπιτο, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε δέκα ή και περισσότερους ευαγγελιζομένους να ταξιδεύουν μαζί για να κηρύττουν τα καλά νέα. Με αυτόν τον τρόπο επισκέφτηκαν τουλάχιστον δέκα επαρχίες της βόρειας Αργεντινής.

Τη δεκαετία του 1930, η Αργεντινή είχε το πιο καλό σιδηροδρομικό δίκτυο στη Λατινική Αμερική, το οποίο εκτεινόταν σε 40.000 και πλέον χιλιόμετρα. Αυτό αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμο για την επέκταση του έργου κηρύγματος. Μερικοί σκαπανείς διορίστηκαν να κηρύξουν σε οικισμούς που βρίσκονταν κατά μήκος ενός τμήματος της σιδηροδρομικής γραμμής. Για παράδειγμα, ο Χοσέ Ράιντλ είχε ως τομέα του ολόκληρη τη δυτική σιδηροδρομική γραμμή, από την επαρχία του Μπουένος Άιρες στις ακτές του Ατλαντικού μέχρι την επαρχία Μεντόσα στα σύνορα με τη Χιλή, μια περιοχή που απλώνεται σε έκταση 1.000 και πλέον χιλιομέτρων!

Όσοι Μάρτυρες του Ιεχωβά εργάζονταν στο σιδηρόδρομο εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ευκαιρία για να μεταφέρουν το άγγελμα της Αγίας Γραφής σε απομακρυσμένα μέρη της Αργεντινής. Τον Επιφάνιο Ακιάρ, ο οποίος γνώρισε την αλήθεια στη βορειοανατολική επαρχία της Σάντα Φε, τον μετέθεσε η σιδηροδρομική εταιρία βορειότερα, στην επαρχία Τσάκο. Άρχισε να κηρύττει εκεί αμέσως. Όταν λόγω της εργασίας του έπρεπε να ταξιδέψει 2.000 χιλιόμετρα νοτιότερα, στην επαρχία Τσουμπούτ, και αργότερα πάλι βόρεια, στο Σαντιάγκο ντελ Εστέρο, ο Επιφάνιο κήρυξε το άγγελμα της Βασιλείας σε αυτές τις επαρχίες.

Η αδελφή Ρίνα ντε Μιντολίνι, μια ζηλώτρια σκαπάνισσα, έδωσε μαρτυρία στην κωμόπολη Μέντανος, η οποία απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από την πόλη Μπαΐα Μπλάνκα. Μετέφερε το ποδήλατό της με το τρένο και στη συνέχεια το χρησιμοποιούσε όταν έφτανε στον προορισμό της. Ο κόσμος την αποκαλούσε ως «η κυρία με την Αγία Γραφή που πηγαίνει με το ποδήλατο». Την ήξεραν όλοι τόσο καλά ώστε όταν μια μέρα ο μηχανοδηγός είδε ότι δεν είχε έρθει για το ταξίδι της επιστροφής, καθυστέρησε την αναχώρηση του τρένου για να την περιμένει!

Έρχονται Ιεραπόστολοι της Σχολής Γαλαάδ

Οι πρώτοι Μάρτυρες ταξίδεψαν πολύ και έδωσαν πολλά έντυπα, στρέφοντας την προσοχή των ανθρώπων στην ελπίδα της Βασιλείας του Θεού. Με τον καιρό, όμως, έγινε φανερό ότι υπήρχε ανάγκη για συστηματική Γραφική εκπαίδευση και καλύτερη οργάνωση. Το 1945, ο Νάθαν Ο. Νορ, που ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε την Αργεντινή και έδωσε οδηγίες στις εκκλησίες να αρχίσουν τη Σειρά Μαθημάτων εν τη Θεοκρατική Διακονία (τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας) στην ισπανική. Επίσης ενθάρρυνε τους αδελφούς της Αργεντινής να αναλάβουν το έργο σκαπανέα και να θέσουν στόχο να παρακολουθήσουν τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς.

Σύντομα, δύο Αργεντινοί παρακολούθησαν τη Σχολή Γαλαάδ και επέστρεψαν στην Αργεντινή το 1946. Το 1948 τους ακολούθησαν ιεραπόστολοι από άλλες χώρες. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Τσαρλς και η Λορίν Αϊζενχάουερ, η Βαϊόλα Αϊζενχάουερ, η Χέλεν Νίκολς και η Χέλεν Γουίλσον, από την πρώτη τάξη της Γαλαάδ, καθώς και η Ρομπέρτα Μίλερ από την τέταρτη τάξη. Αργότερα ήρθε η Σόφι Σόβιακ, η Ίντιθ Μόργκαν, η Έθελ Τισχάουζερ, η Μαίρη Χέλμπρεκτ και πολλοί άλλοι. Στο διάβα των ετών, 78 ιεραπόστολοι έχουν σταλεί στην Αργεντινή. Το ευαγγελιστικό τους πνεύμα έχει ενθαρρύνει τους τοπικούς αδελφούς να τους μιμηθούν. Ενώ το 1940 υπήρχαν 20 σκαπανείς σε ολόκληρη τη χώρα, το 1960 αυτός ο αριθμός είχε αυξηθεί σε 382. Σήμερα, υπάρχουν 15.000 και πλέον σκαπανείς στην Αργεντινή.

Αντεπεξέρχονται σε Δυσμενείς Καιρούς

Επί πολλά χρόνια ο καιρός για το έργο κηρύγματος είχε αποδειχτεί ευνοϊκός στην Αργεντινή. Ωστόσο, όπως προείπε ο Ιησούς, δεν θα επιδοκίμαζαν όλοι τη δραστηριότητα των ακολούθων του. (Ιωάν. 15:20) Έτσι λοιπόν, όταν ο αδελφός Νορ επισκέφτηκε την Αργεντινή το 1949, η αστυνομία ξαφνικά ακύρωσε την άδεια που είχαν οι αδελφοί να συναθροιστούν σε μια πολύ ωραία αίθουσα στο Μπουένος Άιρες. Αντί να διεξαχθεί σε εκείνον το χώρο, η συνέλευση διεξάχθηκε σε μια Αίθουσα Βασιλείας, αλλά όχι ανενόχλητα. Την Κυριακή στις 4:40 μ.μ., η αστυνομία διέκοψε την ομιλία του αδελφού Νορ και τον συνέλαβε μαζί με όλους τους παρόντες. Η αστυνομία δεν ανέφερε το λόγο των συλλήψεων. Οι αρχές υποχρέωσαν τους αδελφούς να παραμείνουν όρθιοι σε μια μεγάλη αυλή μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας. Έπειτα τους άφησαν ελεύθερους.

Ήταν ολοφάνερο πώς ένας άνεμος εναντίωσης είχε αρχίσει να πνέει κατά των λάτρεων του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Εκείνο το ίδιο έτος ψηφίστηκε, υπό την επιρροή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ένα νομοσχέδιο που απαιτούσε από όλες τις θρησκευτικές ομάδες να καταχωριστούν στο Τμήμα Θρησκευμάτων του Υπουργείου Εξωτερικών. Τον επόμενο χρόνο η κυβέρνηση του Χουάν Ντομίνγκο Περόν έθεσε επίσημα εκτός νόμου το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Το διάταγμα απαγόρευσε τις δημόσιες συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά καθώς και το έργο κηρύγματος. Εντούτοις, δεν σταμάτησε τη λειτουργία του γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά.

Σε γενικές γραμμές, οι αρχές επέτρεπαν στους Μάρτυρες να συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι επέβαλλαν συχνά την απαγόρευση ακυρώνοντας κάποια συνέλευση ή σφραγίζοντας κάποια Αίθουσα Βασιλείας. Επίσης, μερικές φορές οι Μάρτυρες συλλαμβάνονταν και ταλαιπωρούνταν όταν συναθροίζονταν σε σπίτια ή όταν συμμετείχαν στη δημόσια διακονία.

Γι’ αυτό και οι Μάρτυρες προσπαθούσαν να “αποδεικνύονται προσεκτικοί σαν τα φίδια”. (Ματθ. 10:16) Όταν κήρυτταν, χρησιμοποιούσαν μόνο τη Γραφή. Οι εκκλησίες οργανώθηκαν σε μικρές ομάδες των 8 έως 12 ευαγγελιζομένων. Τα πρώτα λίγα χρόνια της απαγόρευσης, οι χώροι των συναθροίσεων άλλαζαν τακτικά. Οι αδελφοί συναθροίζονταν σε μέρη που δεν κινούσαν υποψίες—είτε σε κάποιον στάβλο είτε σε κάποια παράγκα με αχυροσκεπή είτε στην κουζίνα μιας φάρμας, ακόμη και κάτω από δέντρα. Εκείνο που είχε σημασία ήταν να γίνεται η συνάθροιση.—Εβρ. 10:24, 25.

Για να ενθαρρύνει τους αδελφούς, ο αδελφός Νορ επισκέφτηκε ξανά την Αργεντινή μαζί με τον Μίλτον Χένσελ, το 1953. Λόγω της απαγόρευσης, δεν ήταν δυνατόν να διεξαχθεί μεγάλη συνέλευση, εφόσον αυτό θα προσέλκυε την προσοχή του κοινού. Εντούτοις, έκαναν διευθετήσεις για μια πανεθνική, όπως ονομάστηκε, συνέλευση. Ο αδελφός Νορ ταξίδεψε αεροπορικώς από τη Χιλή στη Μεντόσα και ο αδελφός Χένσελ ήρθε στη χώρα από την Παραγουάη. Ταξιδεύοντας χωριστά, μίλησαν σε τοπικές «συνελεύσεις» οι οποίες έγιναν σε 56 τοποθεσίες. Μερικές από αυτές τις συγκεντρώσεις διεξάχθηκαν υπό τύπον εκδρομής, σε φάρμες ντόπιων αδελφών. Στο Μπουένος Άιρες και οι δύο αδελφοί επισκέφτηκαν τους συναγμένους Μάρτυρες διεξάγοντας μια δίωρη συνάθροιση για τον κάθε όμιλο. Σε μία μέρα, έγιναν εννιά τέτοιες συναθροίσεις. Συνολικά, 2.505 άτομα παρακολούθησαν αυτή την πολύ διαφορετική συνέλευση.

Τα Μέτρα Απαγόρευσης Χαλαρώνουν

Όταν έπεσε η στρατιωτική κυβέρνηση του Χουάν Περόν το 1955, δημιουργήθηκαν μεγαλύτεροι όμιλοι Μαρτύρων. Όπου οι εκκλησίες είχαν Αίθουσα Βασιλείας, οι αδελφοί έλαβαν την προτροπή να συναθροίζονται εκεί, αν και δεν έπρεπε να τοποθετήσουν επιγραφή που προσδιόριζε τη χρήση της. Με την ευλογία του Ιεχωβά, ο αριθμός και το μέγεθος των εκκλησιών αυξανόταν σταθερά παρά τις περιστασιακές παρενοχλήσεις από τις αρχές.

Το 1956 το γραφείο τμήματος αποφάσισε να γίνουν μικρές συνελεύσεις σε διάφορα μέρη της χώρας. Η πρώτη συνέλευση διεξάχθηκε στην πόλη Λα Πλάτα, που απέχει περίπου 60 χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες. Οι 300 παρόντες δυσκολεύτηκαν να ψάλουν τον πρώτο ύμνο—«Ευφράνθητε, Έθνη, Μετά του Λαού Αυτού!» Δεν μπορούσαν να αρθρώσουν τα λόγια από τη συγκίνηση. Για πρώτη φορά έπειτα από έξι χρόνια μπόρεσαν να συναθροιστούν με τόσο πολλούς ομοπίστους και να ψάλουν μαζί.

Ωστόσο, η απαγόρευση εξακολουθούσε να ισχύει. Όταν έγινε κάποια προσπάθεια να διεξαχθεί μια πανεθνική συνέλευση στην αίθουσα Λες Αμπασαντέρ του Μπουένος Άιρες, το Δεκέμβριο του 1957, η αστυνομία έκλεισε την αίθουσα καθώς κατέφθαναν οι εκπρόσωποι. Έθεσε υπό κράτηση τέσσερις αδελφούς και τους κατηγόρησε για διεξαγωγή συνάθροισης χωρίς την άδεια της αστυνομίας.

Εφόσον το Σύνταγμα της Αργεντινής εγγυάται την ελευθερία λατρείας και συγκεντρώσεων, οι αδελφοί έφεραν το θέμα στη δικαιοσύνη. Η απόφαση που εκδόθηκε στις 14 Μαρτίου του 1958 ήταν υπέρ των Μαρτύρων! Αυτή ήταν η πρώτη νομική νίκη των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή.

Το 1958 έγινε και πάλι αλλαγή κυβέρνησης. Τώρα φαινόταν ότι υπήρχαν πιθανότητες να δοθεί νομική αναγνώριση στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Μια ειδική επιστολή η οποία εξηγούσε τις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, καθώς και την κατάστασή τους στην Αργεντινή, στάλθηκε σε όλους τους νομοθέτες, τους εκδότες, τους βουλευτές και τους δικαστές. Μολονότι δόθηκε εξαιρετική μαρτυρία, δεν παραχωρήθηκε νομική αναγνώριση.

Οι Μάρτυρες, όμως, δεν παραιτήθηκαν. Τον επόμενο χρόνο ετοιμάστηκε και υποβλήθηκε στην κυβέρνηση μια προσφυγή για το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας, η οποία έφερε 322.636 υπογραφές. Ο Τσαρλς Αϊζενχάουερ επισκέφτηκε τις κυβερνητικές αρχές, ως εκπρόσωπος του γραφείου τμήματος. Από το εξωτερικό στάλθηκαν περισσότερες από 7.000 επιστολές οι οποίες ζητούσαν να δοθεί νομική αναγνώριση. Παρ’ όλα αυτά, δεν παραχωρήθηκε νομική υπόσταση. Εντούτοις, η στάση της κυβέρνησης προς τους Μάρτυρες είχε γίνει αρκετά πιο ανεκτική. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον καιρό, ο οποίος σταδιακά γινόταν ευνοϊκότερος, για να ενισχύσουν τις εκκλησίες πνευματικά.

Το 1961 οργανώθηκε η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για να εκπαιδεύσει τους περιοδεύοντες επισκόπους καθώς και τους επισκόπους των εκκλησιών. Στην αρχή, η μηνιαία σειρά των μαθημάτων διεξαγόταν σε μια Αίθουσα Βασιλείας στο κέντρο του Μπουένος Άιρες. Αργότερα, η σχολή μεταφέρθηκε στο γραφείο τμήματος. Τώρα που υπήρχαν πιο καταρτισμένοι επίσκοποι για να φροντίζουν το ποίμνιο του Θεού, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων και των σκαπανέων αυξανόταν κάθε χρόνο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ώσπου το 1970 σημειώθηκε ένας ανώτατος αριθμός 18.763 ευαγγελιζομένων και 1.299 σκαπανέων.

Επεκτάσεις στο Γραφείο Τμήματος

Λόγω της αύξησης του αριθμού των διαγγελέων της Βασιλείας στην Αργεντινή χρειάστηκε να γίνει επέκταση στο γραφείο τμήματος. Από το 1940 και έπειτα, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά λειτουργούσε στην οδό Ονδούρας 5646 στο Μπουένος Άιρες. Εκείνο το κτίριο κατεδαφίστηκε, και τον Οκτώβριο του 1962 ένα καινούριο και μεγαλύτερο κτίριο, το οποίο χτίστηκε στο ίδιο οικόπεδο, ήταν έτοιμο να κατοικηθεί.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το γραφείο τμήματος αποδείχτηκε και πάλι πολύ μικρό για να μπορέσει να ανταποκριθεί στην αύξηση. Έγινε η αγορά κάποιου οικοπέδου πίσω από το κτίριο του Μπέθελ, και οι ντόπιοι Μάρτυρες οικοδόμησαν ένα καινούριο κτίριο με δωμάτια και γραφεία. Επιπρόσθετα, έγινε η αγορά ενός κτιρίου στην οδό Φιτζ Ρόι, το οποίο ήταν δίπλα στο παλιό κτίριο του τμήματος και στο καινούριο οικόπεδο. Η κατεδάφιση του παλιού κτιρίου του τμήματος άρχισε τον Οκτώβριο του 1970, και το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών έγινε από ντόπιους Μάρτυρες που γνώριζαν από οικοδομικές εργασίες. Οι Μπεθελίτες πήγαιναν να βοηθήσουν μετά τις κανονικές ώρες της υπηρεσίας τους. Τα σαββατοκύριακα, Μάρτυρες του Ιεχωβά από γειτονικές εκκλησίες έρχονταν να συμμετάσχουν στις εργασίες.

Τελικά, τα τρία κτίρια ενώθηκαν μεταξύ τους και δημιουργήθηκε ένα συγκρότημα. Τον Οκτώβριο του 1974, ο Φ. Γ. Φρανς, που ήταν τότε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, εκφώνησε την ομιλία αφιέρωσης. Οι αδελφοί στην Αργεντινή ήταν βέβαιοι ότι οι εγκαταστάσεις που μόλις είχαν αποπερατωθεί θα κάλυπταν τις ανάγκες του τομέα τους μέχρι τον Αρμαγεδδώνα. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει, όμως, ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Το ίδιο έτος που έγινε η αφιέρωση του γραφείου τμήματος, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποφάσισε να τυπώνεται Η Σκοπιά και το Ξύπνα! στην Αργεντινή. Εφόσον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήταν μέχρι τότε νομικά αναγνωρισμένοι ως θρησκεία στην Αργεντινή, σχηματίστηκε το Δεκέμβριο του 1974 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ρίβερ Πλέιτ, (River Plate Cultural Association) για να υπάρχει ένα νομικό πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να φέρει στη χώρα τα εκτυπωτικά μηχανήματα. Ένα πιεστήριο στάλθηκε από τη Γαλλία, μια κοπτική μηχανή από τη Γερμανία και μια συρραπτική από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα αυτά τα μηχανήματα στάλθηκαν ως δώρο.

Ωστόσο, όσοι εργάζονταν στο πιεστήριο κατάλαβαν σύντομα ότι άλλο πράγμα είναι να έχει κανείς τα μηχανήματα και άλλο να τα χειρίζεται. Μολονότι χρειάστηκε να ξεπεραστούν πολλές δυσκολίες, τι χαρά ένιωσαν όταν τυπώθηκε Η Σκοπιά 15 Απριλίου 1975 στο πρώτο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ που χρησιμοποίησε ποτέ η Εταιρία Σκοπιά σε όλον τον κόσμο! Αυτό ήταν ένα ορόσημο στην ιστορία της εκτύπωσης που γίνεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Διεθνείς Συνελεύσεις «Θεία Νίκη»

Στις αρχές του 1974, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή απόλαυσαν τις διεθνείς συνελεύσεις που διεξάχθηκαν στο Ρίο Σεμπάιος και στο Μπουένος Άιρες με θέμα «Θεία Νίκη». Παρευρέθηκαν περίπου 15.000 εκπρόσωποι.

Οι προετοιμασίες για την εξεύρεση αρκετών καταλυμάτων για τόσο πολλούς επισκέπτες άρχισαν μήνες πριν από αυτό. Πολλά άτομα που δεν ήταν Μάρτυρες πρόσφεραν κατάλυμα στους επισκέπτες εκπροσώπους, οι οποίοι εκδήλωσαν με θαυμάσιο τρόπο την αγάπη τους όχι μόνο «με λόγια» αλλά και «με έργα». (1 Ιωάν. 3:18) Οι αρχές έδωσαν την άδεια να χρησιμοποιηθεί μια τεράστια έκταση για να φιλοξενηθεί μια «σκηνούπολη», όπου οι σκηνές και τα τροχόσπιτα στήθηκαν σε εύτακτες σειρές, και όπου οι δρόμοι είχαν Γραφικά ονόματα. Όλα αυτά έκαναν καλή εντύπωση στους περιοίκους.

Μαύρα Σύννεφα στον Ορίζοντα

Παρ’ όλο που οι αδελφοί απολάμβαναν αυξανόμενη ελευθερία λατρείας, το μέλλον επιφύλασσε δύσκολους καιρούς. Τον Ιούνιο του 1973, ο Χουάν Περόν επέστρεψε έπειτα από 17 και πλέον χρόνια εξορίας και ανέλαβε την προεδρία. Η χώρα σπαρασσόταν από τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των περονιστικών και των μη περονιστικών οργανώσεων. Η πολιτική βία εντάθηκε και, στις 24 Μαρτίου 1976, ο στρατός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.

Η στρατιωτική κυβέρνηση διέλυσε το Κογκρέσο και άρχισε μια εκστρατεία για να εξαφανίσει τους οπαδούς της αριστεράς. «Κατά την εκστρατεία αυτή», εξηγεί Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia), «παραβιάστηκαν τα ατομικά δικαιώματα πολλών ανθρώπων. Χιλιάδες φυλακίστηκαν χωρίς δίκη, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν. Πολλά από αυτά τα θύματα δεν βρέθηκαν ποτέ. Αποκαλούνται λος ντισαπαρεσίντος (οι εξαφανισθέντες)». Η αστυνομική επιτήρηση στις δραστηριότητες των πολιτών αυξήθηκε. Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διατήρησαν ουδέτερη στάση στη διάρκεια του πολιτικού χάους, τον Ιούλιο του 1976 το περιοδικό Χέντε (Gente) δημοσίευσε ένα άρθρο με φωτογραφίες παιδιών, δήθεν Μάρτυρες του Ιεχωβά, να γυρίζουν την πλάτη τους στη σημαία. Αυτό ήταν κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας! Τα τέσσερα παιδιά των Μαρτύρων που υπήρχαν σε εκείνη την περιοχή ούτε καν είχαν πάει στο σχολείο τη μέρα που υποτίθεται ότι πάρθηκε η φωτογραφία. Επιπλέον, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εκδηλώνουν τέτοια ασέβεια προς τα εθνικά σύμβολα. Εντούτοις, εξαιτίας αυτής της προπαγάνδας, πολλοί άρχισαν να βλέπουν τους Μάρτυρες με εχθρικό μάτι.

Προφανώς, οι κοινωνικές ταραχές είχαν κάνει την κυβέρνηση να ανησυχεί για οποιοδήποτε ίχνος υποτιθέμενης διαφωνίας μαζί της. Εκείνον τον καιρό ο Κάρλος Φερένσια, περιοδεύων επίσκοπος, επισκεπτόταν κάποια εκκλησία σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή. Μόλις είχε λάβει μια επιστολή από το γραφείο τμήματος η οποία τον πληροφορούσε ότι σύντομα θα επιβαλλόταν απαγόρευση στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Καθώς ο Κάρλος περπατούσε και σκεφτόταν την επιστολή, τον προσπέρασε ένα αυτοκίνητο, έκανε αναστροφή και κατευθύνθηκε προς το μέρος του. Τρεις άντρες βγήκαν από το αυτοκίνητο και έστρεψαν τα όπλα τους πάνω του. Ένας από αυτούς απαίτησε με άγρια φωνή να δει τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Ο Κάρλος εξήγησε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ωστόσο, τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Προσευχήθηκε στον Ιεχωβά να μην πέσει η επιστολή στα χέρια τους.

Οι αστυνομικοί οδήγησαν τον Κάρλος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Στρέφοντας το φως ενός προβολέα στο πρόσωπό του, κάποιος από αυτούς ούρλιαξε: «Τι έχεις μέσα στην τσάντα;» Άδειασαν το περιεχόμενο της τσάντας του στο τραπέζι—μια Αγία Γραφή, μερικά περιοδικά και η επιστολή!

Ένας από τους αστυνομικούς άρχισε να ξεφωνίζει: «Η Σκοπιά! Η Σκοπιά! Ανατρεπτικό, ανατρεπτικό!»

Αλλά ο αξιωματικός υπηρεσίας τον επέπληξε: «Σταμάτα πια. Δεν έχεις ξαναδεί τη Σκοπιά, ανόητε;»

Στο μεταξύ, ο Κάρλος προσπαθούσε να παραμένει ήρεμος και να εκδηλώνει σεβασμό. Αφού η αστυνομία εξέτασε τα έντυπα, τον διέταξαν να τα μαζέψει. Ωστόσο, ένας αξιωματικός τον διέκοψε και ρώτησε: «Τι έχει αυτός ο φάκελος;»

Ο Κάρλος έδωσε το φάκελο με την επιστολή της Εταιρίας στον αξιωματικό, περίμενε λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα ρώτησε: «Με συγχωρείτε, μπορώ να πω κάτι;»

«Βεβαίως», απάντησε ο αξιωματικός παίρνοντας το βλέμμα του από την επιστολή.

Ο Κάρλος συνέχισε: «Καταλαβαίνω ότι ενδιαφέρεστε για την ασφάλεια της περιοχής». Αυτό αιχμαλώτισε την προσοχή του αξιωματικού. Στη συνέχεια ο Κάρλος τού έδειξε μέσα από τη Γραφή πως οι τωρινές συνθήκες βίας εκπληρώνουν Γραφικές προφητείες.

Όταν τελείωσε, ο αξιωματικός είπε: «Συμφωνώ μαζί σου, φίλε μου». Κατόπιν του έδωσε πίσω την επιστολή χωρίς να τη διαβάσει.

Απαγόρευση στο Ήδη Απαγορευμένο Έργο

Πώς ήξερε το γραφείο τμήματος ότι σύντομα θα επιβαλλόταν απαγόρευση; Προς τα τέλη Αυγούστου του 1976, η ομοσπονδιακή αστυνομία είχε κάνει έφοδο στο γραφείο της Εταιρίας. Ο υπεύθυνος επιθεωρητής είπε πως είχε γίνει καταγγελία ότι στο γραφείο τμήματος υπήρχε αποθήκη με όπλα. Ο Ουμπέρτο Κάιρο, ο οποίος ήταν μέλος της Επιτροπής του Τμήματος εκείνον τον καιρό, τους συνόδευσε στην αποθήκη εντύπων. Ασφαλώς, δεν υπήρχαν όπλα. Τα μόνα όπλα ήταν αυτά των αστυνομικών τα οποία σημάδευαν τον Ουμπέρτο! Η αστυνομία τον οδήγησε στο δεύτερο όροφο, στο γραφείο του αδελφού Αϊζενχάουερ, του συντονιστή της Επιτροπής του Τμήματος. Εκεί ο επιθεωρητής έγραψε μια αναφορά για τα αποτελέσματα της έρευνας και έβαλε τους αδελφούς να την υπογράψουν. Στη συνέχεια τους είπε ότι η κυβέρνηση ετοίμαζε ένα διάταγμα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αμέσως, η Επιτροπή του Τμήματος συνέταξε μια επιστολή η οποία έδινε οδηγίες στους περιοδεύοντες επισκόπους να προετοιμαστούν για κυβερνητική απαγόρευση.

Αλλά το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή ήταν ήδη υπό απαγόρευση από το 1950. Ήταν δυνατόν να απαγορευτεί το ήδη απαγορευμένο έργο; Σύντομα δόθηκε η απάντηση. Ο Τομάς Κάρντος, μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, θυμάται τι έγινε στις 7 Σεπτεμβρίου 1976, τη μέρα που άρχισε να ισχύει η νέα απαγόρευση. «Στις πέντε η ώρα το πρωί, μας ξύπνησε κάποιος θόρυβος στο δρόμο. Ένα κόκκινο φως που αναβόσβηνε περνούσε μέσα από τα παντζούρια. Η σύζυγός μου σηκώθηκε γρήγορα, κοίταξε έξω από το παράθυρο, και ύστερα γύρισε και μου είπε απλά: “Ήρθαν”».

Τέσσερις βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί βγήκαν από το περιπολικό. Έβαλαν αμέσως φρουρούς στα γραφεία και στο εργοστάσιο. Ο αδελφός Κάρντος συνεχίζει: «Αναρωτηθήκαμε αν θα μπορούσαμε όπως συνήθως να εξετάσουμε το εδάφιο της ημέρας και να φάμε πρωινό. Οι αξιωματικοί δεν είχαν αντίρρηση. Εκείνο το πρωί, λοιπόν, εξετάσαμε ένα Γραφικό εδάφιο με έναν οπλισμένο αστυνομικό να φυλάει στην πόρτα και άλλον έναν να κάθεται με σεβασμό στο τραπέζι. Όλοι αναρωτιόμασταν: “Τι πρόκειται να ακολουθήσει;”»

Το διάταγμα, με ημερομηνία 31 Αυγούστου 1976, κήρυξε εκτός νόμου το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε ολόκληρη τη χώρα—στην ουσία απαγόρευσε τις δραστηριότητες που είχαν ήδη απαγορευτεί από το 1950. Η αστυνομία σφράγισε το γραφείο τμήματος και το τυπογραφείο. Σύντομα έπειτα από αυτό, σφραγίστηκαν και όλες οι Αίθουσες Βασιλείας της χώρας.

Παρ’ όλη αυτή την κατάσταση, οι αδελφοί ήταν αποφασισμένοι να μιμηθούν το παράδειγμα των αποστόλων του Ιησού υπακούοντας στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους. (Πράξ. 5:29) Οι Αργεντινοί Μάρτυρες συνέχισαν να κηρύττουν το άγγελμα της Αγίας Γραφής «σε δυσμενή καιρό».—2 Τιμ. 4:2.

Ξεπερνούν τις Δυσκολίες

Αφού οι αρχές είχαν σφραγίσει το γραφείο τμήματος, η Επιτροπή του Τμήματος αποφάσισε να βρει άλλη τοποθεσία για τα γραφεία και το τυπογραφείο. Ο Ουμπέρτο Κάιρο έπρεπε να αλλάζει συχνά την τοποθεσία του γραφείου του—σχεδόν κάθε μήνα—και να εργάζεται μέσα σε διαμερίσματα, σε επιχειρήσεις, σε σπίτια και σε γραφεία ομοπίστων του. Ο Τσαρλς Αϊζενχάουερ εκτελούσε για κάποιο διάστημα τις εργασίες του στην κάβα ενός αδελφού. Η Επιτροπή του Τμήματος έκανε τις συναντήσεις της σε διάφορα γκαράζ στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.

Εφόσον τα δωμάτια της οικογένειας Μπέθελ δεν είχαν σφραγιστεί, οι αδελφοί του τμήματος έτρωγαν και κοιμούνταν στον Οίκο Μπέθελ και εξέταζαν το εδάφιο της ημέρας ως οικογένεια. Στη συνέχεια πήγαιναν στους αντίστοιχους χώρους εργασίας τους. Όσοι εργάζονταν σε γραφεία τα οποία ήταν κοντά στο Μπέθελ επέστρεφαν το μεσημέρι για να γευματίσουν με τα μέλη της οικογένειας που φρόντιζαν το κτίριο.

Η αστυνομία είχε υποψίες για τις δραστηριότητες αυτών που ζούσαν στο Μπέθελ. Πολλές φορές έπαιρναν ολόκληρη την οικογένεια Μπέθελ, που αποτελούνταν από δέκα περίπου άτομα, στο αστυνομικό τμήμα για ανάκριση. Η αστυνομία ήθελε να μάθει τα πάντα σχετικά με το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Ποιοι είχαν την ευθύνη για τις τοπικές εκκλησίες και πού κατοικούσαν; Ο αδελφός Αϊζενχάουερ θυμάται πολύ καλά αυτές τις ανακρίσεις: «Έπρεπε να λέμε την αλήθεια χωρίς να θέτουμε σε κίνδυνο το έργο ή τους αδελφούς. Ήταν αρκετά δύσκολο, επειδή οι αρχές επέμεναν πολύ όταν μας ρωτούσαν».

«Το Τσάι Αναβάλλεται»

Ακριβώς προτού επιβληθεί η απαγόρευση του 1976, η Εταιρία είχε διευθετήσει μια παγκόσμια εκστρατεία για την επίδοση ενός ειδικού φυλλαδίου Νέα της Βασιλείας. Τι θα γινόταν αν η κυβέρνηση επέβαλλε επιπλέον περιορισμούς στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Ο Πάμπλο Τζούστι, που ήταν τότε περιοδεύων επίσκοπος, θυμάται: «Εφόσον δεν γνωρίζαμε, έπρεπε να συμβουλευτούμε το γραφείο τμήματος. Αν το γραφείο θεωρούσε ότι θα ήταν σοφό να αναβάλουμε την εκστρατεία, οι πρεσβύτεροι θα λάβαιναν ένα τηλεγράφημα με το εξής μήνυμα: “Το τσάι αναβάλλεται”. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε τις παρανοήσεις που θα προέκυπταν από αυτή την οδηγία!»

Λίγο μετά την εφαρμογή του κυβερνητικού διατάγματος, ο αδελφός και η αδελφή Τζούστι επισκέφτηκαν για πρώτη φορά την Εκκλησία Μαλάργκουε. Αυτή η εκκλησία βρισκόταν νότια της Μεντόσα, όπου είχε το αρχηγείο της η αστυνομία των συνόρων. Το ζεύγος Τζούστι είχε μόνο τη διεύθυνση ενός πρεσβυτέρου που έμενε και εργαζόταν στο κτίριο της Εθνικής Υπηρεσίας Συγκοινωνιών στα περίχωρα της πόλης. Ο πρεσβύτερος αυτός δεν ήταν εκεί, αλλά ένας εργάτης τούς είπε ότι ίσως βρισκόταν στο κοντινό δάσος, όπου πήγαινε συχνά για να ασκηθεί. Καθώς προχωρούσαν στο μονοπάτι, ο αδελφός Τζούστι παρατήρησε πόσο απομονωμένο και έρημο ήταν. Του φάνηκε πως θα ήταν το ιδανικό μέρος για να συναθροιστούν χωρίς να εγείρουν υποψίες. Εφόσον ήταν Κυριακή, αναρωτήθηκε μήπως έβρισκε συναθροισμένη εκεί ολόκληρη την εκκλησία. Εντούτοις ο αδελφός ήταν μόνος του και ασκούνταν. Μια έκπληξη περίμενε το ζεύγος Τζούστι!

Αφού συστήθηκαν, ο Πάμπλο ρώτησε για την εκκλησία. Ο αδελφός είπε: «Εδώ στη Μαλάργκουε τα αναβάλαμε όλα».

Ο Πάμπλο αποκρίθηκε: «Τι εννοείς όταν λες όλα;»

Η απάντηση ήταν άμεση και απλή: «Λάβαμε ένα τηλεγράφημα το οποίο έλεγε: “Το τσάι αναβάλλεται”, και έτσι αναβάλαμε τις συναθροίσεις, το έργο . . . όλα». Ευτυχώς, εκείνη ήταν η μόνη εκκλησία που το έκανε αυτό.

Αστραπιαίες Επισκέψεις

Όταν σφραγίστηκε το γραφείο, τα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος συναντήθηκαν με τους επισκόπους περιοχής για να τους δώσουν οδηγίες σχετικά με το πώς να συνεχίσουν το έργο. Τους είπαν να βρουν κάποια εργασία μερικής απασχόλησης και να έχουν μια μόνιμη διεύθυνση ώστε να μειώσουν τις υποψίες για τις δραστηριότητές τους. Οι περισσότεροι από αυτούς πουλούσαν διάφορα προϊόντα το πρωί και κατόπιν το απόγευμα υπηρετούσαν τις εκκλησίες.

Οι επίσκοποι περιοχής έκαναν μια αστραπιαία περιοδεία στις περιοχές τους για να διαβιβάσουν τις οδηγίες του γραφείου τμήματος. Μέσα σε μία μόνο εβδομάδα, έγιναν επισκέψεις στους πρεσβυτέρους όλων των περιοχών—κάθε περιοχή αποτελούνταν από 20 περίπου εκκλησίες. Οι επίσκοποι περιοχής έδωσαν οδηγίες σχετικά με το πώς να διεξάγονται οι συναθροίσεις και το έργο ενόψει των νέων συνθηκών. Ειπώθηκε επίσης στους πρεσβυτέρους ότι η επίσκεψη του επισκόπου περιοχής δεν θα διαρκούσε απαραίτητα μια ολόκληρη εβδομάδα, αλλά ο χρόνος της επίσκεψης θα εξαρτόταν από τον αριθμό των ομίλων μελέτης βιβλίου της κάθε εκκλησίας. Οι συναθροίσεις θα διεξάγονταν σε σπίτια, και σε κάθε όμιλο θα γινόταν μια μονοήμερη επίσκεψη.

Στη διάρκεια της απαγόρευσης, οι επίσκοποι περιοχής έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της επαφής των τοπικών ευαγγελιζομένων με την Επιτροπή του Τμήματος. Ο Μάριο Μένα, ο οποίος υπηρέτησε ως επίσκοπος περιοχής στη διάρκεια της απαγόρευσης, θυμάται: «Ήταν πραγματικό προνόμιο να υπηρετούμε τις εκκλησίες και να παρηγορούμε τους αδελφούς εκείνα τα χρόνια. Προσπαθούσαμε να τους ενθαρρύνουμε δίνοντάς τους ηχογραφημένα προγράμματα συνελεύσεων και νέες εκδόσεις που παίρναμε από γειτονικές χώρες ή λέγοντάς τους εποικοδομητικές εμπειρίες».

Τι θα Έκαναν οι Ιεραπόστολοι;

Οι κοινωνικές ταραχές χειροτέρευαν. Εφόσον δεν υπήρχε ευνοϊκό κλίμα για τους ξένους, δόθηκε η ευκαιρία στους ιεραποστόλους να λάβουν άλλους διορισμούς. Μερικοί δέχτηκαν αυτή την πρόσκληση και υπηρέτησαν πιστά στους νέους διορισμούς τους.

Άλλοι παρέμειναν στην Αργεντινή. Η Μαίρη Χέλμπρεκτ, από τη 13η τάξη της Γαλαάδ, υπηρετούσε στην πόλη Ροσάριο της επαρχίας Σάντα Φε. Το πρωί που άρχισε να ισχύει η απαγόρευση, πήγε σε κάποιο σπίτι και χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ένα ζεστό καλοκαιριάτικο πρωινό, και η πόρτα ήταν ανοιχτή. Μέσα από το σπίτι ακουγόταν να παίζει ένα ραδιόφωνο. Ξαφνικά, η Μαίρη άκουσε μια ανακοίνωση που έλεγε ότι το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά απαγορεύτηκε σε όλη την Αργεντινή! «Όταν η οικοδέσποινα βγήκε στην πόρτα», λέει η Μαίρη, «καθησύχασα τον εαυτό μου και της έδωσα μαρτυρία ως συνήθως. Συνεχίσαμε να κηρύττουμε όλο το πρωί όπως είχαμε προγραμματίσει. Κρίναμε ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερα προβλήματα εκεί που ήμασταν, γι’ αυτό αποφασίσαμε να μείνουμε. Ήμασταν ευγνώμονες που μείναμε. Οι αδελφοί στις εκκλησίες, οι οποίοι είχαν φοβηθεί τόσο πολύ ώστε δεν έβγαιναν στο έργο, είδαν πως δεν μας συνέβη τίποτα, και έτσι σύντομα άρχισαν να μας συνοδεύουν».—1 Θεσ. 5:11.

Κρυμμένοι Θησαυροί

Οι ντόπιοι Μάρτυρες εκδήλωναν θάρρος και επινοητικότητα στη διάρκεια αυτών των δυσμενών καιρών. Ο Ρόμπερτ Νιέτο αφηγείται: «Ένας φιλικός ειρηνοδίκης μάς προειδοποίησε ότι οι Αίθουσες Βασιλείας θα σφραγίζονταν και τα έντυπα θα κατάσχονταν. Αμέσως, πήγαμε με δύο αυτοκίνητα στην Αίθουσα Βασιλείας μας για να πάρουμε μια μεγάλη ποσότητα εντύπων που είχαμε εκεί. Καθώς φεύγαμε, είδαμε πίσω μας την αστυνομία και στρατιώτες που είχαν καταφθάσει για να εκτελέσουν τη διαταγή να σφραγίσουν την Αίθουσα Βασιλείας και να κατασχέσουν τα έντυπα. Εντούτοις, μπόρεσαν να εκτελέσουν μόνο το πρώτο μέρος της αποστολής τους, επειδή τα μόνα βιβλία που είχαν μείνει στην αίθουσα ήταν αυτά που βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη».

Σε ένα άλλο μέρος, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας μπήκαν με προσοχή στην Αίθουσα Βασιλείας τη νύχτα και πήραν τα έντυπά τους ήσυχα. Αργότερα, τα συσκεύασαν σε μικρά δέματα και τα μοίρασαν στους αδελφούς.

Στην επαρχία Τουκουμάν, η Νέριντα ντε Λούνα έκρυβε έντυπα στο σπίτι της. Η ίδια αφηγείται: «Κρύβαμε τα βιβλία μέσα σε τεράστιες γλάστρες και κιούπια και στο πάνω μέρος τους βάζαμε ψεύτικα φυτά. Έπειτα, κρύβαμε τα κιβώτια των εντύπων στο χώρο του πλυντηρίου. Ένα πρωί, δύο στρατιώτες έψαξαν ολόκληρο το σπίτι, καθώς και το δωμάτιο όπου βρισκόταν το πλυντήριο, ενώ εμείς στεκόμασταν δίπλα και προσευχόμασταν ένθερμα. Δεν βρήκαν τίποτα».

Παροχή Πνευματικής Τροφής

Φυσικά, όσα έντυπα μπόρεσαν οι ντόπιοι αδελφοί να διασώσουν και να κρύψουν εξαντλήθηκαν σύντομα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά συνέχισε να τους παρέχει πνευματική τροφή. Μολονότι το τυπογραφείο στην οδό Φιτζ Ρόι σφραγίστηκε, το εκτυπωτικό έργο συνεχίστηκε σε άλλα μέρη του Μπουένος Άιρες. Τα περιοδικά τυπώνονταν επίσης στις επαρχίες της Σάντα Φε και της Κόρδοβα. Οι τυπωμένες σελίδες στέλνονταν κατόπιν σε άλλα μέρη για να συρραφτούν. Στην αρχή, οι εκκλησίες λάβαιναν ένα μόνο περιοδικό για τον κάθε όμιλο μελέτης, αλλά αργότερα λάβαινε ένα ο κάθε ευαγγελιζόμενος. Κάποιο από αυτά τα τυπογραφεία λειτουργούσε στη σοφίτα ενός σπιτιού που βρισκόταν δύο μόλις τετράγωνα πιο πέρα από τα προεδρικά γραφεία.

Ο Ρουμπέν Καρλούτσι, ο οποίος ασχολούνταν με την εκτύπωση και την αποστολή των εντύπων στη διάρκεια της απαγόρευσης, θυμάται ότι κάποια φορά η ιδιοκτήτρια του σπιτιού στο οποίο γινόταν η εκτύπωση ήρθε να τους προειδοποιήσει ότι η στρατιωτική αστυνομία έκανε έρευνες σε όλα τα σπίτια. Αμέσως, οι αδελφοί σταμάτησαν την εκτύπωση και φόρτωσαν γρήγορα σε ένα φορτηγό τα πάντα εκτός από το πιεστήριο. Ο Ρουμπέν θυμάται: «Η έρευνα γινόταν σε τόσο μεγάλη ακτίνα ώστε ήμασταν περικυκλωμένοι και δεν μπορούσαμε να φύγουμε από την περιοχή. Εντοπίσαμε, λοιπόν, ένα εστιατόριο εκεί κοντά, μπήκαμε μέσα και περιμέναμε την αποπεράτωση της έρευνας. Αναγκαστήκαμε να περιμένουμε τέσσερις ώρες, αλλά άξιζε τον κόπο, επειδή οι αδελφοί μας έλαβαν τα πολύτιμα έντυπά τους».

«Η Πεπίτα η Πιστολέρα»

Τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! συρράπτονταν κρυφά για κάποιο διάστημα μέσα σε ένα μισοτελειωμένο κτίριο στην πρωτεύουσα. Αυτό το κτίριο προοριζόταν αρχικά για Αίθουσα Βασιλείας. Η Λουίζα Φερνάντες, μέλος της οικογένειας Μπέθελ επί πολλά χρόνια, ασχολούνταν με αυτή την εργασία. Ένα πρωί, την ώρα που η Λουίζα και οι συνεργάτες της είχαν αρχίσει, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Ήταν επιθεωρητής της αστυνομίας! Τους είπε ότι οι γείτονες είχαν υποβάλει μήνυση για το θόρυβο που έκανε το μηχάνημα. «Φυσικά, τους καταλαβαίναμε, επειδή η συρραπτική έκανε τόσο θόρυβο ώστε την είχαμε ονομάσει Πεπίτα λα Πιστολέρα (Πεπίτα η πιστολέρα)», λέει η Λουίζα.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ήρθε ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος και εξήγησε τι κάναμε. Ο επιθεωρητής είπε: «Αν δεν υπάρχει κανείς εδώ όταν επιστρέψω το απόγευμα, τότε δεν έχω δει τίποτα». Αμέσως, οι αδελφοί άρχισαν να φορτώνουν τα πάντα σε φορτηγά. Μέσα σε δύο ώρες, δεν υπήρχε ούτε ίχνος που να μαρτυρούσε ότι εκεί συρράπτονταν περιοδικά.

Πού πήγαν το μηχάνημα; Παρ’ όλο που το τυπογραφείο στο γραφείο τμήματος είχε σφραγιστεί, μπορούσε κάποιος να μπει στο κτίριο από την πίσω πόρτα. Η Λουίζα και οι υπόλοιποι μετέφεραν όλα τα πράγματα στο παλιό τυπογραφείο του Μπέθελ και συνέχισαν να κάνουν εκεί τη συρραφή των περιοδικών χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς!

Καλύτερο από Εργαστήριο Μπισκότων

Για να παράγονται αρκετά περιοδικά και να διανέμονται σε όλη την Αργεντινή, ήταν αναγκαίο να συρράπτονται κάποιες ποσότητες από αυτά και σε άλλα μέρη της χώρας. Η Λεονίλντα Μαρτινέλι, η οποία είναι ειδική σκαπάνισσα από το 1957, συμμετείχε σε αυτό το έργο στην πόλη Ροσάριο. Όταν έρχονταν οι τυπωμένες σελίδες για να συρραφτούν, οι διορισμένοι αδελφοί και αδελφές έστηναν ένα μακρύ τραπέζι πάνω στο οποίο έβαζαν τις σελίδες με αριθμητική σειρά. Στη συνέχεια ξεκινώντας από τη μία άκρη, ο καθένας άρχιζε να συλλέγει μία μία τις σελίδες μέχρι να φτάσει στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Όταν συμπληρωνόταν μια στοίβα με τελειωμένα περιοδικά, έπρεπε να συμπιεστούν ώστε να βγει ο αέρας και να χωρέσουν περισσότερα μέσα σε κάθε κιβώτιο. Εφόσον δεν είχαν υδραυλική πρέσα, μια εύσωμη αδελφή προθυμοποιήθηκε να κάνει αυτή την εργασία. Όταν ετοιμαζόταν μια μεγάλη στοίβα περιοδικών, η αδελφή καθόταν πάνω τους μέχρι να ισιώσουν τελείως. Κατόπιν κάποιος άλλος τα τοποθετούσε εύτακτα μέσα στα κιβώτια. Αυτή η τακτική αποδείχτηκε τόσο καλή ώστε οι εθελοντές παρακαλούσαν την αδελφή να μην κάνει δίαιτα!

Στην πόλη Σάντα Φε, η οικογένεια Γκαϊτάν παραχώρησε το σπίτι της για να συρράπτονται εκεί τα περιοδικά. Παρά τις προφυλάξεις, οι γείτονες παρατήρησαν τα κιβώτια που μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Νόμισαν ότι η οικογένεια έφτιαχνε μπισκότα. Αργότερα, το 1979, το γραφείο τμήματος άλλαξε την τοποθεσία στην οποία γινόταν αυτή η εργασία. Οι γείτονες προβληματίστηκαν και αργότερα ρώτησαν αν το εργαστήριο που έφτιαχνε τα μπισκότα είχε κλείσει. Η αδελφή Γκαϊτάν θυμάται: «Τα “μπισκότα” που φτιάχναμε ήταν νοστιμότατα και πολύ πιο θρεπτικά από όσο φαντάζονταν οι γείτονες!»

Διανομή των Εντύπων

Η διανομή των περιοδικών και των άλλων εντύπων στους αδελφούς αποτελούσε ένα ακόμη δύσκολο έργο. Στην ευρύτερη περιοχή του Μπουένος Άιρες διευθετήθηκε ένα δρομολόγιο για να παραδίδονται τα περιοδικά σε ορισμένες αποθήκες εντύπων οι οποίες βρίσκονταν σε στρατηγικά σημεία. Σε κάποια περίπτωση, ο Ρουμπέν Καρλούτσι διένεμε τα περιοδικά και, ενώ του είχε απομείνει μόνο μία διανομή, ένας αστυνομικός του έκανε νόημα να σταματήσει το φορτηγό του πίσω από το περιπολικό. Ο Ρουμπέν υπάκουσε γεμάτος ανησυχία, καθώς προσευχόταν στο μεταξύ συνεχώς στον Ιεχωβά για βοήθεια. Όταν βγήκε στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε, ο αστυνομικός πλησίασε στο φορτηγό και του είπε: «Μήπως θα μπορούσες να με σπρώξεις; Το αυτοκίνητό μου δεν παίρνει μπρος». Ανασαίνοντας με ανακούφιση, ο Ρουμπέν ήταν φυσικά πολύ πρόθυμος να βοηθήσει. Κατόπιν συνέχισε χαρούμενος να ολοκληρώσει τη διανομή!

Ο Ντάντε Ντομπολέτα, ο οποίος υπηρετούσε ως επίσκοπος περιοχής στο Ροσάριο της Σάντα Φε, έπαιρνε τα περιοδικά από το μέρος όπου γινόταν η συρραφή τους και τα διένεμε σε όλες τις εκκλησίες της περιοχής του. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ταξιδεύει περίπου 200 χιλιόμετρα μετ’ επιστροφής τουλάχιστον δύο φορές το μήνα. Για να μην τον βλέπουν, έκανε αυτές τις διαδρομές αργά τη νύχτα, αφού τελείωνε την υπηρεσία του στις εκκλησίες, και μερικές φορές επέστρεφε τα χαράματα. Σε κάποια περίπτωση, συνάντησε μια μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα σταματημένα σε ένα σημείο ελέγχου, στο οποίο 30 και πλέον βαριά οπλισμένοι στρατιώτες έκαναν προσεκτικά εξακρίβωση στοιχείων και έλεγχο στις αποσκευές του καθενός. Ένας στρατιώτης ρώτησε τον Ντάντε: «Τι έχεις μέσα στο αυτοκίνητο;»

«Τα πράγματά μου», απάντησε ο Ντάντε.

Ο στρατιώτης είπε: «Γρήγορα, άνοιξε το πορτμπαγκάζ».

Τότε ο Ντάντε αποκρίθηκε: «Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι θα κουβαλούσαμε εμείς;»

Ένας άλλος στρατιώτης άκουσε τη συζήτηση και είπε: «Άφησέ τους να φύγουν. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν κουβαλάνε ποτέ όπλα ούτε λαθραία». Επί δύο χρόνια, ο Ντάντε διένεμε τα έντυπα χωρίς να του γίνει έρευνα.

Δεν Έπαψαν να Συναθροίζονται

Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα που επιβλήθηκε η απαγόρευση, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή δεν “έπαψαν να συναθροίζονται”. (Εβρ. 10:25) Συγκεντρώνονταν σε μικρές ομάδες και άλλαζαν συχνά τον τόπο και την ώρα των συναθροίσεων. Αυτό σήμαινε επιπρόσθετη εργασία για τους πρεσβυτέρους, οι οποίοι συνήθως έπρεπε να διεξαγάγουν την ίδια συνάθροιση αρκετές φορές σε διαφορετικά σπίτια.

Στη μικρή πόλη Τοτόρας, το μόνο σπίτι στο οποίο μπορούσαν να γίνουν συναθροίσεις βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό, οι ντόπιοι Μάρτυρες έπαιρναν περισσότερα προληπτικά μέτρα. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο αδελφός Ρεβερμπέρι, κατασκεύασε ένα τραπέζι το οποίο έδινε την εντύπωση ενός κανονικού τραπεζιού με συρτάρι για τα διάφορα μικροπράγματα. Εντούτοις, το πάνω μέρος του τραπεζιού άνοιγε, και μέσα υπήρχε χώρος για να κρύψει κανείς βιβλία και περιοδικά. Όταν χτυπούσε κάποιος την πόρτα, οι αδελφοί έβαζαν γρήγορα όλα τα έντυπά τους μέσα στο τραπέζι!

Οι ευαγγελιζόμενοι ήταν ντυμένοι ανεπίσημα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές οι αδελφές είχαν μπικουτί στα μαλλιά τους, φορούσαν παντελόνι και κρατούσαν κάποια τσάντα για ψώνια. Τις συναθροίσεις τις αποκαλούσαν χαϊδευτικά ματεϊάντας. Το ματέ είναι ένα είδος τσαγιού το οποίο συνήθως συνοδεύεται με βουτήματα ή γλυκά. Η πρόσκληση για ματέ είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αργεντινή, επομένως ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν ιδανικό καμουφλάζ για τις πνευματικές συνάξεις.

Ωστόσο, υπήρξαν και στιγμές αγωνίας. Η Τερέζα Σπαντίνι ήταν μια πιστή, φιλόξενη αδελφή η οποία είχε πολύ καλή φήμη στη γειτονιά. Στη διάρκεια κάποιας επίσκεψης του επισκόπου περιοχής, μια ομάδα από 35 άτομα συγκεντρώθηκε στο σπίτι της για τη συνάθροιση. Ξαφνικά, ένα περιπολικό σταμάτησε μπροστά στο σπίτι και κάποιος αστυνομικός χτύπησε την πόρτα. Αμέσως, ο αδελφός που εκφωνούσε την ομιλία κάθησε κάτω μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς. Όταν η Τερέζα άνοιξε την πόρτα, ο αστυνομικός είπε: «Τερέζα, μπορώ να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου;»

Όταν ο αστυνομικός κοίταξε τα άτομα που βρίσκονταν εκεί, η Τερέζα εξήγησε: «Έχουμε οικογενειακή συγκέντρωση». Ενώ ο αστυνομικός τηλεφωνούσε στο τμήμα, οι παρόντες περίμεναν με κομμένη την ανάσα, υποθέτοντας ότι θα ζητούσε κλούβα για να τους πάρει όλους. Εντούτοις, προς ανακούφισή τους, το τηλεφώνημα αφορούσε κάποιο άλλο ζήτημα. Όταν τελείωσε, ο αστυνομικός απευθύνθηκε στην Τερέζα και την ευχαρίστησε. Έπειτα, κοίταξε τους υπόλοιπους και είπε: «Συγνώμη για την ενόχληση. Καλά να περάσετε».

Αντιμετωπίζουν τις Εφόδους της Αστυνομίας

Όταν κάποτε συγκεντρώθηκε ένας όμιλος για να βαφτιστούν μερικά άτομα, κάποιος γείτονας κατήγγειλε τη συνάθροιση στην αστυνομία. Επειδή οι αδελφοί είχαν ήδη προγραμματίσει να κάνουν ασάντο, δηλαδή να ψήσουν κρέας, ως πρόσχημα για τον πραγματικό σκοπό της συγκέντρωσης, συνέχισαν όπως είχε προγραμματιστεί. Το ψητό κρέας είναι δημοφιλές στην Αργεντινή, και έτσι κανείς δεν είχε αντίρρηση για αυτό το απολαυστικό καμουφλάζ. Όταν έφτασαν οι απρόσκλητοι «επισκέπτες» με ένα στρατιωτικό φορτηγό, οι αδελφοί και οι αδελφές προσκάλεσαν φιλόξενα τους στρατιώτες στη φιλική τους συντροφιά. Οι στρατιώτες αρνήθηκαν και έφυγαν, χωρίς να μάθουν τι υπήρχε για «επιδόρπιο»!

Μερικές φορές το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μεταξύ τους αποδείχτηκε προστασία. Σε μια περίπτωση, όταν οι γείτονες τηλεφώνησαν στις αρχές για να ειδοποιήσουν ότι γινόταν συνάθροιση σε κάποιο σπίτι, οι αστυνομικοί έφτασαν αφού είχαν φύγει όλοι οι αδελφοί, εκτός από τους πρεσβυτέρους. Χτύπησαν την πόρτα, και η αδελφή που έμενε εκεί είπε: «Έχουν φύγει όλοι εκτός από τους υπηρέτες».

Οι αστυνομικοί απάντησαν: «Δεν θέλουμε τους υπηρέτες. Θέλουμε τους υπευθύνους!» Έφυγαν με άδεια χέρια.

Κήρυγμα υπό Απαγόρευση

Παρά τους περιορισμούς, το κήρυγμα συνεχιζόταν. Βέβαια, υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες, οι αδελφοί ήταν προσεκτικοί. Συνήθως, μόνο δύο Μάρτυρες εργάζονταν στον τομέα την ίδια ώρα. Η Σάρα Σέλενμπεργκ θυμάται πώς επισκεπτόταν τους ανθρώπους στο Μπουένος Άιρες. Η ίδια λέει: «Φτιάχναμε μικροσκοπικούς χάρτες τομέων οι οποίοι χωρούσαν μέσα στην παλάμη μας. Στο πίσω μέρος του τομέα υπήρχε ένα χαρτί, διπλωμένο σαν ακορντεόν, στο οποίο ήταν γραμμένοι οι αριθμοί όλων των σπιτιών. Επισκεπτόμασταν μόνο ένα σπίτι σε κάθε πλευρά του τετραγώνου και στη συνέχεια αφαιρούσαμε αυτά τα σπίτια από τον κατάλογο ώστε ο επόμενος ευαγγελιζόμενος που θα εργαζόταν σε εκείνον τον τομέα να μην πάει στα ίδια σπίτια. Στη συνέχεια πηγαίναμε σε άλλο τετράγωνο και επισκεπτόμασταν κάποιο άλλο σπίτι».

Λίγο καιρό έπειτα από τότε που καθιερώθηκε αυτή η τακτική, η Σεσίλια Μαστρονάρντι κήρυττε μόνη της. Καθώς χτυπούσε μια πόρτα, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας αστυνομικός με μοτοσικλέτα. «Με ρώτησε τι έκανα εκεί», λέει η Σεσίλια. «Το μόνο πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν να του δώσω μαρτυρία και να του παρουσιάσω το βιβλίο Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; Δέχτηκε το βιβλίο, μου έδωσε την αντίστοιχη συνεισφορά και με αποχαιρέτησε φιλικά. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σταματήσει για να με συλλάβει, αλλά είχε σταματήσει επειδή είχα επισκεφτεί το σπίτι του!»

Χρησιμοποιούνταν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να συγκαλυφθεί το έργο κηρύγματος. Μια αδελφή άρχισε σκόπιμα να εργάζεται σε κάποια εταιρία καλλυντικών, ώστε να μπορεί να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και να μιλάει στις πελάτισσές της. Η Μαρία Μπρούνο, η οποία είναι τώρα 86 ετών και τακτική σκαπάνισσα 29 χρόνια, κουβαλούσε μια τσάντα όπου έβαζε φυτά που φαίνονταν, και έτσι τραβούσε την προσοχή των νοικοκυρών που τους άρεσε να μιλούν για την κηπουρική. Με αυτόν τον τρόπο άρχιζε συζητήσεις με τις οποίες σπέρνονταν οι σπόροι της αλήθειας.

Ο Χουάν Βίκτορ Μπουκέιρι, ένας καταστηματάρχης ο οποίος βαφτίστηκε αμέσως μετά την επιβολή της απαγόρευσης, ήθελε και αυτός να μιλάει στους άλλους για τα καλά νέα που είχε μάθει. Προηγουμένως είχε κρεμασμένες στους τοίχους του καταστήματός του θρησκευτικές εικόνες και αφίσες διάσημων αθλητών και ηθοποιών. Τις αντικατέστησε, λοιπόν, με τοπία τα οποία είχαν στο κάτω μέρος Γραφικά εδάφια. Τι έκπληξη ήταν αυτό για τους πελάτες του! Ο αδελφός Μπουκέιρι έδινε μαρτυρία σε όσους τον ρωτούσαν για τα τοπία ή τα εδάφια, και κάνοντάς το αυτό, άρχισε δέκα και πλέον Γραφικές μελέτες. Μερικά άτομα γνώρισαν την αλήθεια, και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να είναι πιστοί αδελφοί.

Οι Άνθρωποι με την Πράσινη Γραφή

Οι δυσκολίες στη διάρκεια της απαγόρευσης εκπαίδευσαν τους ευαγγελιζομένους στην Αργεντινή να γίνουν καλύτεροι διάκονοι. Εφόσον στις πρώτες επισκέψεις χρησιμοποιούσαν μόνο τη Γραφή, οι αδελφοί έγιναν επιδέξιοι στο να εντοπίζουν τα Γραφικά εδάφια που χρειάζονταν για να υπερπηδούν τις αντιρρήσεις και να παρηγορούν τους ανθρώπους.

Για να μην εγείρουν υποψίες, μερικές φορές δεν χρησιμοποιούσαν τη Μετάφραση Νέου Κόσμου αλλά κάποιες άλλες Γραφές. Ένας αδελφός που χρησιμοποιούσε την Τόρες Αμάτ, μια Καθολική Γραφή στην αρχαΐζουσα ισπανική, συνάντησε μια απροσδόκητη αντίδραση. Κάποια οικοδέσποινα, επειδή δεν καταλάβαινε τα εδάφια που της διάβαζε ο αδελφός, πρότεινε να του φέρει μια Γραφή που ήταν πολύ πιο κατανοητή. Προς μεγάλη του έκπληξη, επέστρεψε φέρνοντας τη Μετάφραση Νέου Κόσμου!

Εκείνον τον καιρό, η Μετάφραση Νέου Κόσμου είχε πράσινο κάλυμμα. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι είχαν προειδοποιηθεί να μην ακούνε αυτούς που είχαν την πράσινη Γραφή. Επειδή, όμως, λίγοι ήταν εκείνοι που συμφωνούσαν με τους κυβερνητικούς περιορισμούς, το μόνο που πέτυχε αυτή η απαγόρευση ήταν να διεγείρει την περιέργεια των ανθρώπων. Μια οικοδέσποινα ρώτησε κάποια αδελφή τι χρώμα είχε η Γραφή της. Όταν η αδελφή απάντησε με ειλικρίνεια πως ήταν πράσινη, η κυρία είπε: «Ωραία, θέλω να μάθω τι λένε αυτοί που έχουν την πράσινη Γραφή». Προσκάλεσε την αδελφή να μπει μέσα και έκαναν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Ποιος Έχει τα Βιβλία;

Για κάποιο διάστημα, οι Αργεντινοί Μάρτυρες συνέχισαν να κηρύττουν χρησιμοποιώντας τα έντυπα που είχαν κρύψει. Αλλά με τον καιρό τα αποθέματα αυτά εξαντλήθηκαν και ήταν αδύνατον να εισαγάγουν νέα έντυπα. Εντούτοις, μέσα στις αποθήκες του γραφείου τμήματος υπήρχαν σφραγισμένα 225.000 βιβλία, τα οποία είχαν κατασχεθεί.

Η ομοσπονδιακή αστυνομία αποφάσισε να πάρει τα βιβλία που είχαν κατασχεθεί και να τα πουλήσει σε κάποια εταιρία ανακύκλωσης χαρτιού. Έκανε συμφωνία με μια εταιρία μεταφορών, η οποία ανέλαβε να πάει στο Μπέθελ, να πάρει τα βιβλία και να τα μεταφέρει στο εργοστάσιο ανακύκλωσης. Ο οδηγός αυτής της εταιρίας συνέπεσε να έχει μελετήσει στο παρελθόν τη Γραφή με έναν γείτονά του που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν είδε τι μετέφερε, ρώτησε τον πρώην γείτονά του αν θα ήθελαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να αγοράσουν τα βιβλία από αυτόν. Έγιναν οι απαραίτητες διευθετήσεις, και με την άδεια της αστυνομίας τα βιβλία μεταφέρθηκαν στην τοποθεσία που υπέδειξε το γραφείο τμήματος! Έτσι λοιπόν, παρά την απαγόρευση, 225.000 βιβλία μπόρεσαν να «ανακυκλωθούν» με τρόπο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που ανέμεναν οι αρχές!

Ο Ιεχωβά έκανε επίσης προμήθειες για το λαό του μέσω θαρραλέων αδελφών οι οποίοι προθυμοποιούνταν να φέρνουν βιβλία της Εταιρίας από άλλες χώρες. Ο Νορμπέρτο Γκονζάλες, ο οποίος είναι τακτικός σκαπανέας, αφηγείται: «Κάποια φορά, ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος από την Ουρουγουάη μάς ανέθεσε να παραδώσουμε 100 αντίτυπα του βιβλίου Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στους υπεύθυνους αδελφούς στην Αργεντινή. Καταφέραμε να περάσουμε τη ζωτική ύλη στη χώρα. Όλοι μας πηδούσαμε από χαρά όταν δεν προέκυψε κανένα πρόβλημα στο τελωνείο». Πιθανόν ο μόνος αδελφός που δεν μπόρεσε να πηδήξει τόσο ψηλά ήταν ο αδελφός που είχε κρύψει έντυπα μέσα στο ξύλινο πόδι του!

Οι Αργεντινοί Μάρτυρες έμαθαν να εκτιμούν τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά όσο ποτέ άλλοτε. Όταν άρχισε η απαγόρευση, ο κάθε όμιλος μελέτης λάβαινε ένα μόνο τεύχος της Σκοπιάς. Αυτό το περιοδικό το έπαιρναν με τη σειρά όλοι οι ευαγγελιζόμενοι, και ο καθένας αντέγραφε τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις της μελέτης ώστε να μπορούν να συμμετέχουν. (Φιλιπ. 4:12) Το εξώφυλλο της Σκοπιάς ήταν λευκό για να αποκρύπτει το περιεχόμενό της, αλλά η πνευματική τροφή που βρισκόταν στις σελίδες της ήταν εξαιρετική. Οι αδελφοί συντηρούνταν πνευματικά και παρέμεναν ενωμένοι με αυτές τις ειδικές προμήθειες.

Συνελεύσεις στα Κρυφά

Οι Αργεντινοί αδελφοί τρέφονταν πνευματικά μέσω των συναθροίσεων που γίνονταν σε μικρούς ομίλους όπου χρησιμοποιούσαν όποια έντυπα ήταν διαθέσιμα, αλλά πώς θα μπορούσαν να ωφελούνται από τις τρεις ετήσιες συνελεύσεις, τις οποίες απολάμβαναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλα μέρη του κόσμου; Έπειτα από την έναρξη της απαγόρευσης διεξάγονταν ειδικά διευθετημένες συνελεύσεις. Μόνο οι πρεσβύτεροι και οι οικογένειές τους τις παρακολουθούσαν. Στη συνέχεια οι πρεσβύτεροι επαναλάμβαναν το πρόγραμμα στις εκκλησίες τους. Ο Έκτορ Τσαπ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ακούραστα ως περιοδεύων επίσκοπος επί πολλά χρόνια, λέει: «Μερικές φορές, κάναμε τις συνελεύσεις στα χωράφια. Εφόσον ήμασταν έξω στην ύπαιθρο, υπήρχαν γύρω μας διάφορα ζώα των αγροτών. Σπάνια τα προσέχαμε επειδή ήμασταν απορροφημένοι σε αυτά που ακούγαμε. Πολλοί αδελφοί ηχογραφούσαν το πρόγραμμα για εκείνους που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν. Αργότερα, γελούσαν πολύ όταν άκουγαν αυτές τις κασέτες, επειδή οι ομιλίες συνοδεύονταν από τα μουγκρίσματα των αγελάδων, το λάλημα των πετεινών και τα γκαρίσματα των γαϊδουριών».

Οι αδελφοί αποκαλούσαν χαϊδευτικά τις συνελεύσεις «πικνίκ» επειδή διεξάγονταν συχνά στην ύπαιθρο. Ένα μέρος που χρησιμοποιούσαν συνήθως στην επαρχία του Μπουένος Άιρες ήταν μια αγροτική περιοχή κοντά στα σύνορα της Σάντα Φε, η οποία ονομαζόταν Στράγκο Μουρτ. Η τοποθεσία αυτή ήταν ιδανική επειδή γύρω υπήρχαν πολλά δέντρα, τα οποία δημιουργούσαν καλή κρυψώνα. Αλλά μια μέρα αυτοί που ήρθαν στο «πικνίκ» πανικοβλήθηκαν επειδή διαπίστωσαν πως τα όμορφα εκείνα δέντρα είχαν κοπεί! Παρ’ όλο που δεν υπήρχε τίποτα να τους καλύψει, άρχισαν το «πικνίκ» τους βάζοντας ένα κούτσουρο για βήμα και χρησιμοποιώντας τους υπόλοιπους κορμούς ως καθίσματα για τους παρόντες.

Ένα άλλο μέρος που χρησιμοποιούσαν οι αδελφοί για συνελεύσεις ήταν το εργοστάσιο κάποιου Μάρτυρα του Ιεχωβά. Ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου είχε ένα μεγάλο κλειστό φορτηγό και το χρησιμοποιούσε για να παίρνει αυτούς που ήθελαν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση. Ο οδηγός περνούσε από διάφορα μέρη, έβαζε κάθε φορά στο φορτηγό 10 ως 15 αδελφούς και επέστρεφε στο εργοστάσιο όπου τους κατέβαζε αφού έκλεινε πρώτα την γκαραζόπορτα. Με αυτόν τον τρόπο περίπου 100 άτομα μπορούσαν να συγκεντρωθούν χωρίς να τους πάρουν είδηση οι γείτονες και η αστυνομία. Άλλοι Αργεντινοί Μάρτυρες πήγαιναν στη Βραζιλία και στην Ουρουγουάη εκείνα τα χρόνια για να ωφελούνται από τις πνευματικές προμήθειες των συνελεύσεων.

Συναθροίσεις στη Φυλακή

Ακόμη και πριν από την απαγόρευση του 1976, πολλοί από τους νεαρούς αδελφούς μας αντιμετώπισαν δοκιμασίες οσιότητας λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας. Επειδή ακολουθούσαν τη Γραφική αρχή του εδαφίου Ησαΐας 2:4, να μη “μαθαίνουν τον πόλεμο”, πολλοί καταδικάστηκαν σε φυλάκιση τριών ως έξι χρόνων.

Εντούτοις, ακόμη και στη φυλακή, επινοούσαν τρόπους για να μελετούν την Αγία Γραφή και να διεξάγουν τις συναθροίσεις. Επίσης κήρυτταν με ζήλο το άγγελμα της Βασιλείας μέσα στη φυλακή. Πρεσβύτεροι από τις γειτονικές εκκλησίες επισκέπτονταν πρόθυμα αυτούς τους πιστούς νεαρούς άντρες για να τους ενθαρρύνουν και να τους παρέχουν ζωτική πνευματική τροφή.

Ο Ομάρ Τσιέντερ, ο οποίος υπηρετεί στο Μπέθελ από το 1982, βρισκόταν στη στρατιωτική φυλακή Μαγκνταλένα της επαρχίας του Μπουένος Άιρες από το 1978 μέχρι το 1981. Κρατούνταν εκεί επειδή αρνήθηκε να φορέσει στρατιωτική στολή. Η φυλακή αυτή αποτελούνταν από αρκετές πτέρυγες, καθεμιά από τις οποίες είχε 20 κελιά που έβλεπαν στον ίδιο διάδρομο—οι διαστάσεις του κάθε κελιού ήταν δύο επί τρία μέτρα. Οι Μάρτυρες κρατούμενοι χρησιμοποιούσαν τα τελευταία τρία κελιά του διαδρόμου για να διεξάγουν τις συναθροίσεις τους. Κάθε φορά μπορούσαν να συναθροίζονται μόνο 10 έως 12 άτομα, γι’ αυτό διεξάγονταν συχνά 8 έως 14 συναθροίσεις την εβδομάδα.

Οι αδελφοί είχαν κανονίσει να παρακολουθεί κάποιος μέσα από το παραθυράκι της πόρτας και να προειδοποιεί τον όμιλο αν πλησίαζε κανείς. Επινοούσαν διάφορα συνθήματα για να δίνουν την προειδοποίηση. Μερικές φορές ο αδελφός που παρακολουθούσε χτυπούσε απλώς τον τοίχο. Κάποιες άλλες φορές έδεναν μια κλωστή σε αυτόν τον αδελφό και σε κάποιον από τους παρόντες. Όταν ο αδελφός αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο, τραβούσε την κλωστή και αυτός που ήταν δεμένος με την άλλη άκρη της κλωστής προειδοποιούσε τους υπολοίπους. Ένας άλλος τρόπος ήταν να λένε μια φράση με μια συνθηματική λέξη. Για παράδειγμα, ο αδελφός που παρακολουθούσε μπορεί να έλεγε δυνατά: «Έχει κανείς έναν φάκελο;» Μόλις άκουγαν τη συνθηματική λέξη «φάκελος», οι αδελφοί κρύβονταν. Ο καθένας είχε ένα προσδιορισμένο μέρος για να κρυφτεί—κάτω από το κρεβάτι, πίσω από την πόρτα—οπουδήποτε δεν θα τους έβλεπε ο φύλακας ο οποίος θα μπορούσε να κοιτάξει μέσα από το παραθυράκι της πόρτας. Όλες αυτές οι πυρετώδεις ενέργειες γίνονταν αθόρυβα, και σε δευτερόλεπτα. Έπρεπε να είναι καλά οργανωμένοι!

Σε κάποια συνάθροιση, οι αδελφοί κρύφτηκαν γρήγορα μόλις ειδοποιήθηκαν ότι κάποιος άγνωστος έμπαινε στην πτέρυγά τους. Ένας φυλακισμένος που δεν ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά άνοιξε την πόρτα και άφησε κάτι πάνω στο τραπέζι. Καθώς έβγαινε, γύρισε και ρώτησε: «Γιατί κρυφτήκατε όλοι;» Την ίδια εκείνη στιγμή, ένας φύλακας σφύριζε δυνατά, ζητώντας εθελοντές για να κάνουν κάποιες εργασίες καθαριότητας. Οι αδελφοί, λοιπόν, του απάντησαν: «Κρυβόμαστε από αυτόν». Ο επισκέπτης το πίστεψε και έφυγε αμέσως. Οι αδελφοί ολοκλήρωσαν τη συνάθροισή τους χωρίς άλλη ενόχληση.

Κρυφή Βιβλιοθήκη στη Φυλακή

Η καλή διαγωγή των Μαρτύρων είχε ως αποτέλεσμα να τους ανατεθούν επιπρόσθετες ευθύνες στη φυλακή. Οι αδελφοί εργάζονταν στα πιεστήρια της φυλακής και ήταν υπεύθυνοι για τον κινηματογράφο, το αναρρωτήριο και το κουρείο. Προκειμένου να προάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας, εκμεταλλεύτηκαν στο πλήρες τα προνόμια που κέρδισαν. Για παράδειγμα, τα αρχιτεκτονικά σχέδια της φυλακής Μαγκνταλένα έδειχναν ότι ο κινηματογράφος είχε ορθογώνιο σχήμα, παρ’ όλο που οι γωνίες του τοίχου ήταν στρογγυλεμένες. Επομένως, πίσω από τους τοίχους υπήρχε ένα κενό που είχε ύψος περίπου 2,4 μέτρα, πλάτος 1,8 μέτρα και βάθος 1,2 μέτρα. Ήταν ο ιδανικός χώρος για μια βιβλιοθήκη, γεμάτη με Γραφές και έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά!

Ο Έκτορ Βερέλα, ο οποίος έμεινε τρία χρόνια σε εκείνη τη φυλακή, εξηγεί ότι οι αδελφοί έμπαιναν σε αυτό το μέρος μετακινώντας ένα χώρισμα του τοίχου στο σημείο που βρισκόταν η μηχανή προβολής και ανεβαίνοντας κατόπιν σε έναν πάγκο εργασίας. Έκρυβαν επίσης βιβλία στα ντουλάπια που βρίσκονταν στις τραπεζαρίες.

Μερικές φορές, οι αρχές έδιναν άδεια στους αδελφούς να επισκεφτούν για λίγο τις οικογένειές τους. Αυτοί οι αδελφοί εκμεταλλεύονταν συχνά τη συγκεκριμένη ευκαιρία για να φέρουν μέσα στη φυλακή τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Ο Ροντόλφο Ντομίνγκες, που υπηρετεί τώρα ως περιοδεύων επίσκοπος, αναφέρει τι συνέβη σε μια τέτοια περίπτωση: «Είχαμε βάλει τη Σκοπιά και το Ξύπνα! κάτω από τα ρούχα μας. Όταν φτάσαμε στη φυλακή, υπήρχε μια μεγάλη ουρά επειδή οι φύλακες έκαναν εξονυχιστική έρευνα. Σιγά σιγά φτάναμε στο σημείο ελέγχου. Την ώρα που είχε έρθει η σειρά μας, έγινε αλλαγή φρουράς, και η έρευνα σταμάτησε!»

«Στη φυλακή διεξήγαμε όλες τις συναθροίσεις», συνεχίζει ο αδελφός Ντομίνγκες. «Μάλιστα, εκεί έκανα την πρώτη μου δημόσια ομιλία». Οι φυλακισμένοι Μάρτυρες παρουσίαζαν ακόμη και Βιβλικά δράματα με αρχαίες στολές. Αυτό γινόταν εφικτό με το να φέρνουν στη φυλακή διάφορα προσωπικά είδη όταν επέστρεφαν από επίσκεψη στην οικογένειά τους. Οι φύλακες ούτε καν υποπτεύονταν πώς θα χρησιμοποιούνταν τα σανδάλια, οι μανδύες και τα παρόμοια.

Μαθήτευση Πίσω από τα Σίδερα

Το έργο κηρύγματος και μαθήτευσης άκμαζε ακόμη και πίσω από τα σίδερα. Ένας από εκείνους που ωφελήθηκαν από το ζήλο και την καλή διαγωγή των αδελφών στη φυλακή ήταν ο Νορμπέρτο Χάιν. Ο Νορμπέρτο υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις της Αργεντινής όταν καταδικάστηκε σε φυλάκιση για ναρκωτικά. Σε αρκετές φυλακές γνώρισε νεαρούς Μάρτυρες οι οποίοι κρατούνταν ως αντιρρησίες συνείδησης. Εντυπωσιάστηκε από τη στάση τους, και ενώ βρισκόταν στη φυλακή Πουέρτο Μπελγκράνο, ζήτησε Γραφική μελέτη. Μέσα σε έναν μήνα, ολοκλήρωσε τη μελέτη του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Κατόπιν μεταφέρθηκε στη φυλακή Μαγκνταλένα, και το 1979 βαφτίστηκε μέσα στη φυλακή.

«Η ομιλία βαφτίσματος εκφωνήθηκε κάποια Κυριακή γύρω στις εννιά το βράδυ», θυμάται ο Νορμπέρτο. «Ήμασταν περίπου δέκα παρόντες, μολονότι έξω από το κελί υπήρχαν και άλλοι αδελφοί που πρόσεχαν μήπως έρθει κανείς. Όταν τελείωσε η ομιλία, πήγα μαζί με δύο αδελφούς στην τραπεζαρία, όπου υπήρχε μια τεράστια λεκάνη για το πλύσιμο των μεγάλων σκευών». Η «λεκάνη του βαφτίσματος» ήταν γεμάτη κρύο νερό, πράγμα που ο Νορμπέρτο θυμάται έντονα επειδή ήταν χειμώνας!

Παρότι υπέστη διωγμό λόγω του ότι είχε συνταυτιστεί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, συνέχισε σταθερά να υπηρετεί τον Ιεχωβά. (Εβρ. 11:27) Ο Νορμπέρτο και η σύζυγός του, η Μαρία Εστέρ, έχουν υπηρετήσει πιστά στο Μπέθελ 15 και πλέον χρόνια.

“Μη Ζητήσεις από τον Θεό να με Τιμωρήσει”

Μολονότι αρκετοί από τους φύλακες ήταν ανεκτικοί με τους Μάρτυρες, υπήρχαν μερικοί που δεν τους ανέχονταν καθόλου. Ο αρχιφύλακας κάποιας στρατιωτικής φυλακής δεν έδινε φαγητό και κουβέρτες στους αδελφούς όποτε είχε βάρδια. Αυτός ο φύλακας ήταν άγριος άνθρωπος. Ο Ούγκο Κορονέλ αφηγείται: «Ένα πρωί προτού ξημερώσει, αυτός ο φύλακας άνοιξε με μια κλωτσιά την πόρτα του κελιού μου, με τράβηξε έξω και, δείχνοντάς μου πέντε οπλισμένους στρατιώτες, μου είπε ότι είχε έρθει η ώρα μου. Προσπάθησε να με κάνει να υπογράψω ένα χαρτί για να αποκηρύξω την πίστη μου. Όταν αρνήθηκα, μου είπε να γράψω γράμμα στη μητέρα μου επειδή επρόκειτο να πεθάνω. Στη συνέχεια, με έστησε σε έναν τοίχο εξαγριωμένος, είπε στο εκτελεστικό απόσπασμα να υψώσουν τα όπλα τους και έδωσε την εντολή: “Πυρ!” Άκουσα μόνο το θόρυβο από τους επικρουστήρες. Τα όπλα δεν ήταν γεμάτα. Ήταν απλώς ένα τέχνασμα για να διαρρήξουν την ακεραιότητά μου. Ο φύλακας, σίγουρος ότι θα έκλαιγα από το φόβο μου, ήρθε κοντά μου. Όταν είδε ότι ήμουν ήρεμος, έγινε έξω φρενών και άρχισε να φωνάζει. Με πήγαν πίσω στο κελί μου. Αναστατώθηκα λίγο, αλλά ήμουν χαρούμενος που ο Ιεχωβά απάντησε στις προσευχές που έκανα να παραμείνω σταθερός».

Λίγες μέρες προτού μεταφερθεί ο Ούγκο σε κάποια άλλη φυλακή, ο αρχιφύλακας ανακοίνωσε σε όλο το στρατώνα ότι την επόμενη μέρα θα ανάγκαζε τον Ούγκο να φορέσει τη στολή. Είπε πως ακόμη και ο Ιεχωβά δεν θα μπορούσε να το αποτρέψει αυτό. Τι συνέβη; «Την επόμενη μέρα», λέει ο Ούγκο, «μάθαμε ότι ο φύλακας είχε αποκεφαλιστεί σε ένα τρομερό αυτοκινητικό δυστύχημα. Αυτό είχε φοβερή επίδραση σε όλη τη φυλακή. Οι περισσότεροι πίστευαν πως ο Θεός είχε τιμωρήσει τον στρατιωτικό για τις καυχησιολογίες του και τις απειλές του. Μάλιστα, ο φύλακας που με συνόδευσε στο κελί μου εκείνο το βράδυ με παρακάλεσε να μη ζητήσω από τον Θεό να τιμωρήσει και αυτόν επίσης!» Ο Ούγκο υπηρετεί τώρα ως πρεσβύτερος στη Βίλα Ουρκίσα της επαρχίας Μισιόνες.

Είναι βέβαιο ότι αυτοί οι νεαροί άντρες οι οποίοι αρνήθηκαν τη στρατιωτική υπηρεσία διακράτησαν ακεραιότητα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Μερικούς οι αρχές της φυλακής τούς απείλησαν ότι θα τους σκοτώσουν. Άλλους τους έδειραν, τους στέρησαν το φαγητό ή τους έβαλαν στην απομόνωση. Παρά την κακομεταχείριση που υπέστησαν αυτοί οι αδελφοί, η πίστη και η ακεραιότητά τους έδωσε δυνατή μαρτυρία τόσο στους στρατιωτικούς παράγοντες όσο και στους υπόλοιπους κρατούμενους.

Οφέλη από την Τακτική Οικογενειακή Μελέτη

Τα παιδιά επίσης καλούνταν να κάνουν “υπεράσπιση μπροστά σε όποιον τους ζητούσε λόγο για την ελπίδα την οποία είχαν μέσα τους”. (1 Πέτρ. 3:15) Τα δυο αγόρια του Χουάν Κάρλος Μπάρος, που ήταν τότε εφτά και οχτώ ετών το καθένα, πήγαιναν σε κάποιο δημόσιο σχολείο όταν η διευθύντρια απαίτησε από το μεγαλύτερο να χαιρετίσει τη σημαία μπροστά σε όλη την τάξη. Όταν αρνήθηκε, του έβαλε τις φωνές, τον χτύπησε και τον έσπρωξε προς τη σημαία. Παρ’ όλα αυτά, το αγόρι αρνήθηκε να χαιρετίσει τη σημαία. Στη συνέχεια οδήγησε και τα δύο αγόρια στο γραφείο της και προσπαθούσε επί μία ώρα να τα αναγκάσει να πουν πατριωτικά τραγούδια. Όταν απέτυχαν οι προσπάθειές της, αποφάσισε να τους δώσει αποβολή.

Η υπόθεση έφτασε σε διοικητικό δικαστήριο. Στη διάρκεια της ακρόασης, ο δικαστής πήρε παράμερα τα αγόρια για να τους κάνει ερωτήσεις. Οι αυθόρμητες απαντήσεις τους τον αναστάτωσαν τόσο πολύ ώστε άρχισε να τρέμει, χτύπησε το τραπέζι με τη γροθιά του και έφυγε από την αίθουσα. Επέστρεψε έπειτα από 15 λεπτά, αλλά φαινόταν ότι εξακολουθούσε να είναι ταραγμένος. Εντούτοις, η απόφαση ήταν υπέρ των Μαρτύρων! Αφού έβγαλε ευνοϊκή απόφαση, ο δικαστής είπε στον αδελφό Μπάρος: «Τι ωραία οικογένεια έχετε! Αν όλες οι οικογένειες είχαν τέτοιες υψηλές αρχές, η χώρα θα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση». Ο αδελφός Μπάρος λέει: «Αυτή η εμπειρία με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο ωφέλιμο είναι να διεξάγεται τακτικά η οικογενειακή μελέτη, ώστε τα παιδιά μας να είναι προετοιμασμένα να μείνουν σταθερά». Τελικά, το 1979, το Ανώτατο Δικαστήριο της Αργεντινής αποφάνθηκε πως τα παιδιά είχαν το δικαίωμα να λαβαίνουν εκπαίδευση στο σχολείο.

Ευνοϊκός Καιρός και Πάλι

Από το 1950 ακόμη, το γραφείο τμήματος παρουσίαζε σε κάθε νέα κυβέρνηση το αίτημα να δοθεί νομική αναγνώριση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως θρησκεία. Για να εξασφαλιστεί η νομική αναγνώριση χρειαζόταν να γίνουν αρκετά βήματα. Αρχικά, απαιτούνταν να δημιουργηθεί ένα νομικό πρόσωπο με κάποιον αριθμό μελών το οποίο να έχει κοινωνικούς και θρησκευτικούς σκοπούς, όπως τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής στους ανθρώπους. Κατόπιν, αυτό το νομικό πρόσωπο έπρεπε να καταχωριστεί. Η κυβέρνηση έπρεπε να συμφωνήσει ότι οι σκοποί του ήταν νόμιμοι. Αν η κυβέρνηση ενέκρινε αυτό το νομικό πρόσωπο, του έδινε αριθμό καταχώρισης, με τον οποίο μπορούσε να υποβάλει αίτηση για να αναγνωριστεί νομικά ως θρησκευτική οργάνωση. Μέχρι το 1981, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απορρίπτονταν με το πρόσχημα ότι οι κοινωνικοί και οι θρησκευτικοί τους σκοποί ήταν παράνομοι επειδή το έργο τους ήταν υπό απαγόρευση.

Το Νοέμβριο του 1976, δύο μόλις μήνες μετά την ανανέωση της απαγόρευσης του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το γραφείο τμήματος άσκησε προσφυγή στο εθνικό δικαστήριο της Αργεντινής για να αρθεί η απαγόρευση. Επιπρόσθετα, το γραφείο άσκησε προσφυγή για υποθέσεις που αφορούσαν παιδιά Μαρτύρων τα οποία είχαν αποβληθεί από το σχολείο επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε εθνικές γιορτές, αδελφούς που είχαν φυλακιστεί για λόγους συνείδησης, καθώς επίσης και για την κατάσχεση των εντύπων της Εταιρίας Σκοπιά.

Στις 10 Οκτωβρίου 1978 αυτές οι προσφυγές υποβλήθηκαν επίσης και στην Παναμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η επιτροπή αυτή αποφάνθηκε πως η κυβέρνηση είχε παραβιάσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά και εισηγήθηκε στην κυβέρνηση να άρει την απαγόρευση.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1980, το υπάρχον στρατιωτικό καθεστώς αποδέχτηκε την εισήγηση της Παναμερικανικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η απαγόρευση άρθηκε. Αυτό επέτρεψε στο λαό του Ιεχωβά στην Αργεντινή να συναθροίζεται ελεύθερα. Τι χαρά ένιωσαν οι αδελφοί! Ωστόσο, παρότι οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν ήταν πλέον υπό απαγόρευση, η θρησκευτική τους οργάνωση δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί νομικά.

Τελικά, στις 9 Μαρτίου 1984, η κυβέρνηση αναγνώρισε το Σωματείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως θρησκεία. Οι μακρόχρονοι αγώνες για νομική αναγνώριση είχαν πια τελειώσει. Επιτέλους, θα μπορούσαν να υπάρχουν επιγραφές έξω από τις Αίθουσες Βασιλείας που να προσδιορίζουν τη χρήση τους! Τι χαρά επικρατούσε ανάμεσα στους αδελφούς στην Αργεντινή! Αντηχούσαν από όλους τα λόγια του ψαλμωδού: «Ο Ιεχωβά μεγαλούργησε με αυτό που έκανε για χάρη μας».—Ψαλμ. 126:3.

Η νομική αναγνώριση, όμως, περιλάμβανε πολύ περισσότερα από τις επιγραφές που θα τοποθετούνταν στις Αίθουσες Βασιλείας. Ο Σιρίακο Σπίνα, ο οποίος είναι Χριστιανός πρεσβύτερος στο Μπουένος Άιρες, είπε: «Όταν άρθηκε η απαγόρευση και μπορούσαμε να κάνουμε και πάλι μεγάλες συνελεύσεις, θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τις καλύτερες εγκαταστάσεις που υπήρχαν για να τιμήσουμε τον Θεό μας, τον Ιεχωβά. Είχαμε προσπαθήσει επανειλημμένα να χρησιμοποιήσουμε το καινούριο Δημοτικό Στάδιο της Μαρ ντελ Πλάτα, αλλά επειδή δεν ήμασταν νομικά αναγνωρισμένοι, δεν μας είχε επιτραπεί ποτέ να το χρησιμοποιήσουμε. Κατόπιν, το 1984, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, οι Μάρτυρες κέρδισαν νομική αναγνώριση. Τώρα μπορούμε να χρησιμοποιούμε για τις συνελεύσεις μας τόσο το Δημοτικό Στάδιο όσο και το καινούριο Αθλητικό Κέντρο, το οποίο χρησιμοποιούμε εδώ και μερικά χρόνια».

Είχαν περάσει χρόνια από τότε που οι αδελφοί απόλαυσαν την ενθαρρυντική ατμόσφαιρα μιας μεγάλης σύναξης, γι’ αυτό και το γραφείο τμήματος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί στο πλήρες την επικείμενη επίσκεψη του επισκόπου ζώνης, του αδελφού Φρεντ Γουίλσον. Σε χρόνο λιγότερο από δύο εβδομάδες, διευθετήθηκε να συναθροιστούν οι αδελφοί του Ευρύτερου Μπουένος Άιρες στο Στάδιο Βέλεζ Σάρσφιλντ. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη σύναξη μετά την άρση της απαγόρευσης. Παρότι οι αδελφοί ειδοποιήθηκαν την τελευταία στιγμή, ένα πλήθος 30.000 περίπου ατόμων παρακολούθησε αυτή τη χαρούμενη πνευματική «γιορτή» στις 15 Φεβρουαρίου 1984.—Ψαλμ. 42:4.

Τα Επακόλουθα της Απαγόρευσης

Υπό το στρατιωτικό καθεστώς, εξαφανίστηκαν και εκτελέστηκαν χιλιάδες άτομα. Το εκπληκτικό είναι ότι παρά τη σκληρή στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ούτε ένας από τους Μάρτυρες δεν ήταν ανάμεσα σε αυτούς που εξαφανίστηκαν.

Όχι μόνο σώθηκε η ζωή τους αλλά έλαβαν και καλύτερη δημοσιότητα λόγω της απαγόρευσης. Πριν από την απαγόρευση, όσοι ρωτούσαν τους Μάρτυρες σε ποια θρησκεία ανήκαν σάστιζαν όταν άκουγαν την απάντηση «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτό σταμάτησε μετά την απαγόρευση. Η Σουζάνα ντε Πουκέτι, η οποία έχει υπηρετήσει ως ολοχρόνια διάκονος 37 χρόνια, είπε: «Όταν έληξε η απαγόρευση, δεν μας αποκαλούσαν πλέον Γιους του Ιεχωβά ή Ιεχωβάδες, ούτε μας συνέχεαν με τις ευαγγελικές ομάδες. Στη διάρκεια της απαγόρευσης, το σωστό όνομά μας αναφερόταν συχνά στο ραδιόφωνο και στην εφημερίδα. Το αποτέλεσμα ήταν ευχάριστο—οι άνθρωποι έμαθαν τελικά το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Νόμιμη Απαλλαγή από τη Στρατιωτική Υπηρεσία

Περίπου τον ίδιο καιρό, η Δρ Μαρία Τ. ντε Μορίνι, η υφυπουργός θρησκευμάτων, η οποία είχε ενεργήσει στο παρελθόν για την αναγνώριση του Σωματείου των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως θρησκείας, διευθέτησε μια σημαντική συνάντηση στην οποία θα λάβαιναν μέρος αντιπρόσωποι του Σωματείου των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο υπουργός θρησκευμάτων και ο υπουργός άμυνας. Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να εξεταστεί η απαλλαγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τη στρατιωτική υπηρεσία. Η Επιτροπή του Τμήματος έλπιζε να δοθεί απαλλαγή από το στρατό στους τακτικούς σκαπανείς, αλλά οι αρχές ήταν διατεθειμένες να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο.

Οι αρχές ήταν πρόθυμες να δώσουν απαλλαγή σε οποιονδήποτε θεωρούνταν σπουδαστής, και όλοι όσοι ήταν εγγεγραμμένοι στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας θεωρήθηκαν σπουδαστές θεολογίας. Όταν κάποιος βαφτισμένος αδελφός γινόταν 18 ετών και έπρεπε να παρουσιαστεί για στρατιωτική υπηρεσία, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας του συμπλήρωναν και υπέγραφαν ένα έντυπο με το οποίο επιβεβαίωναν ότι είχε καλή διαγωγή. Το έντυπο αυτό αποστελλόταν στο γραφείο τμήματος για να υπογραφεί και στη συνέχεια προωθούνταν στη γραμματεία του Υπουργείου Θρησκευμάτων. Εκείνοι, με τη σειρά τους, εξέδιδαν ένα πιστοποιητικό το οποίο ο αδελφός έπρεπε να παρουσιάσει στις στρατιωτικές αρχές για να του δοθεί απαλλαγή. Αυτό το αποτελεσματικό σύστημα χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε που καταργήθηκε η υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία στη δεκαετία του 1990.

Εντυπωσιακή Αύξηση Παντού

Από το 1950 ως το 1980, η κυβέρνηση είχε θέσει υπό απαγόρευση το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι αδελφοί συνέχισαν με ζήλο να κηρύττουν το λόγο στη διάρκεια εκείνου του δυσμενούς καιρού. Ως αποτέλεσμα, ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε με αύξηση. Το 1950 υπήρχαν 1.416 ευαγγελιζόμενοι στην Αργεντινή. Το 1980 υπήρχαν 36.050!

Μετά τη νομική αναγνώριση η αύξηση έγινε μεγαλύτερη, σε αρμονία με το εδάφιο Ησαΐας 60:22 το οποίο αναφέρει: «Ο ελάχιστος θα γίνει χίλιοι και ο λιγοστός κραταιό έθνος. Εγώ, ο Ιεχωβά, θα το επιταχύνω αυτό στον καιρό του». Μια γρήγορη ματιά στις εκθέσεις που λήφθηκαν από όλη τη χώρα δείχνει πόσο αληθινά είναι αυτά τα λόγια. Για παράδειγμα, από τότε που άρθηκε η απαγόρευση, οι 70 ευαγγελιζόμενοι της Εκκλησίας Φρανσίσκο Σολάνο στο Ευρύτερο Μπουένος Άιρες έχουν γίνει 700 και υπάρχουν τώρα εφτά εκκλησίες.

Ο Αλμπέρτο Πάρντο, ο οποίος υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην πόλη Σίνκο Σάλτος της επαρχίας Ρίο Νέγκρο, θυμάται την εποχή που υπήρχαν εκεί 15 μόνο ευαγγελιζόμενοι. Σήμερα υπάρχουν τρεις εκκλησίες και συνολικά 272 ευαγγελιζόμενοι, η δε αναλογία είναι 1 Μάρτυρας στους 100 κατοίκους. Η Μάρτα Τολόσα από την Εκκλησία Κάρμεν δε Παταγκόνες του Μπουένος Άιρες λέει: «Νιώθω πολύ όμορφα όταν θυμάμαι εκείνον το μικρό όμιλο που συναθροιζόταν σε ένα μικρό δωμάτιο το 1964 και τον συγκρίνω με τους 250 αδελφούς και αδελφές που υπάρχουν σήμερα σε τρεις Αίθουσες Βασιλείας».

Λόγω της γοργής αύξησης στην Παλμίρα και στις γύρω πόλεις, ήταν αναγκαίο να διεξάγεται η δημόσια ομιλία και η Μελέτη Σκοπιάς δύο φορές κάθε σαββατοκύριακο ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να έχουν μεγαλύτερη άνεση στην Αίθουσα Βασιλείας. Για την Ανάμνηση νοικιαζόταν μια μεγαλύτερη αίθουσα, επειδή οι παρόντες ξεπερνούσαν μονίμως τους 250. Από το 1986 και έπειτα, δημιουργήθηκαν καινούριες εκκλησίες σε τέσσερις πόλεις οι οποίες αρχικά ανήκαν στον τομέα της Εκκλησίας Παλμίρα.

Από την αρχική Εκκλησία Χοσέ Λεόν Σουάρεζ στο Ευρύτερο Μπουένος Άιρες, η οποία είχε 33 ευαγγελιζομένους, έχουν δημιουργηθεί πέντε εκκλησίες. Ο Χουάν Σέλενμπεργκ, πρεσβύτερος εκείνης της εκκλησίας, λέει: «Κάθε φορά που δημιουργούσαμε μια καινούρια εκκλησία, ο τομέας μας γινόταν μικρότερος. Τώρα έχουμε έναν μικρό τομέα ο οποίος έχει μήκος 16 μόνο τετράγωνα και πλάτος 8 τετράγωνα. Καλύπτουμε τον τομέα που μας έχει ανατεθεί μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Πολλοί από τους ανθρώπους στους οποίους κηρύττουμε είναι απαθείς, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε καλές εμπειρίες καθώς και την ευκαιρία να αρχίζουμε μερικές Γραφικές μελέτες. Η Αίθουσα Βασιλείας βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, γι’ αυτό και οι περισσότεροι από τους 100 ευαγγελιζομένους μπορούν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις με τα πόδια».

Το Σκαπανικό Πνεύμα Ακμάζει

Με την άρση της απαγόρευσης, ανοίχτηκε ένα εκτεταμένο πεδίο δράσης. Υπήρχαν πολλοί τομείς στους οποίους η ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας ήταν μεγάλη.

Το Δεκέμβριο του 1983, δέκα ζευγάρια προσωρινών ειδικών σκαπανέων στάλθηκαν για τρεις μήνες σε περιοχές που καλύπτονταν σπάνια από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, με σκοπό να ανοίξουν το δρόμο για το έργο κηρύγματος. Τα ζευγάρια που επιλέχθηκαν ήταν ήδη τακτικοί ή βοηθητικοί σκαπανείς και τα σύστησαν οι επίσκοποι περιοχής. Ο στόχος ήταν να δώσουν εκτεταμένη μαρτυρία διανέμοντας έντυπα και προσπαθώντας να αρχίσουν Γραφικές μελέτες. Όσους θα εκδήλωναν ενδιαφέρον θα τους βοηθούσαν ευαγγελιζόμενοι από κοντινές εκκλησίες ή θα τους παρεχόταν βοήθεια μέσω αλληλογραφίας. Τα αποτελέσματα αυτής της εκστρατείας ήταν εξαιρετικά. Τώρα υπάρχουν εκκλησίες στις εννιά από τις δέκα πόλεις στις οποίες υπηρέτησαν εκείνοι οι σκαπανείς.

Μια από τις προσωρινές ειδικές σκαπάνισσες ήταν η Αρχεντίνα ντε Γκονζάλες. Μαζί με το σύζυγό της, η Αρχεντίνα διορίστηκε στην πόλη Εσκίνα. Πήγαν εκεί με τα τέσσερα παιδιά τους. Τρεις φορές την εβδομάδα, ένα από τα υπνοδωμάτια του σπιτιού τους μετατρεπόταν σε χώρο συναθροίσεων. Καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι, σχεδόν όλοι τούς προσκαλούσαν μέσα. Στην αρχή, ο οικοδεσπότης ήθελε να μάθει από πού κατάγονταν, πόσα παιδιά είχαν και πού έμεναν. «Αφού ικανοποιούσαμε την περιέργειά τους», λέει η Αρχεντίνα, «ήταν αρκετά πρόθυμοι να ακούσουν το άγγελμά μας. Είχα την ευκαιρία να αρχίσω εφτά Γραφικές μελέτες, μια από τις οποίες ήταν με κάποια γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά της. Τα άτομα αυτά άρχισαν αμέσως να συναθροίζονται και ποτέ δεν έχασαν ούτε μία συνάθροιση. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, η μητέρα βαφτίστηκε μαζί με την κόρη της, η οποία αργότερα έγινε σκαπάνισσα. Είμαι πολύ χαρούμενη που ξέρω ότι όλοι τους εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά».

Αυτάρκεις Ανεξάρτητα από τις Συνθήκες

Μερικοί αδελφοί που είχαν το σκαπανικό πνεύμα προθυμοποιήθηκαν να προσαρμοστούν στις άσχημες καιρικές συνθήκες, στην απομόνωση και σε πρωτόγονες συνθήκες ζωής. Όταν ο Χοσέ και η Εστέλα Φόρτε στάλθηκαν ως ειδικοί σκαπανείς στο Ρίο Τούρμπιο, στην επαρχία Σάντα Κρουζ, δεν υπήρχαν εκεί άλλοι Μάρτυρες ή άτομα που μελετούσαν τη Γραφή. Κάτι που έκανε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα ήταν το γεγονός ότι το Ρίο Τούρμπιο βρίσκεται στο νότιο άκρο της Αργεντινής, όπου η θερμοκρασία πέφτει συχνά αρκετά πιο κάτω από τους μείον 18 βαθμούς Κελσίου.

Το ζεύγος Φόρτε έμενε σε ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι κάποιων οι οποίοι είχαν συγγενείς Μάρτυρες, και για να πηγαίνουν στην πλησιέστερη εκκλησία που βρισκόταν στο Ρίο Γκαγιέγκος ταξίδευαν 300 χιλιόμετρα. Μια φορά καθώς επέστρεφαν από τη συνάθροιση και ενώ οδηγούσαν σε έναν έρημο αυτοκινητόδρομο, η μηχανή του αυτοκινήτου υπερθερμάνθηκε επειδή το ψυγείο είχε διαρροή. Η θερμοκρασία ήταν επικίνδυνα χαμηλή, και άρχισαν να αισθάνονται αυτό που οι ντόπιοι αποκαλούν ελ σουένιο μπλάνκο, δηλαδή μια έντονη υπνηλία που καταλήγει στο θάνατο. Προσευχήθηκαν στον Ιεχωβά να μην αποκοιμηθούν. Πόση ευγνωμοσύνη ένιωσαν όταν έφτασαν σε ένα κοντινό ράντσο, όπου μπόρεσαν να ζεσταθούν και να γεμίσουν το ψυγείο με νερό!

Στην αρχή, το ζεύγος Φόρτε κήρυττε περισσότερο στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές και σύντομα απέκτησε 30 και πλέον προοδευτικές Γραφικές μελέτες. Μέσα σε λίγο καιρό, δημιουργήθηκε ένας όμιλος στην πόλη. Στη συνέχεια, προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους που έμεναν στα ορεινά και στις αγροτικές περιοχές. Μια φορά το χρόνο, ο Χοσέ έκανε ένα ταξίδι έξι ή εφτά ημερών με άλογο με σκοπό να κηρύξει. Σε μια περίπτωση, ο Χοσέ και ο συνεργάτης του πλησίασαν σε κάποιο ράντσο όπου συνάντησαν μια γυναίκα με έναν επιθετικό σκύλο ο οποίος προστάτευε το χώρο. Όταν συστήθηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, η γυναίκα τούς κοίταξε και έβαλε τα γέλια. «Ε, όχι και εδώ!» είπε. Όταν τη ρώτησαν γιατί αντέδρασε έτσι, εξήγησε ότι στο παρελθόν έμενε κοντά στο Μπέθελ στο Μπουένος Άιρες, και πρόσθεσε: «Ποτέ δεν φανταζόμουν πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα έφταναν σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος και μάλιστα ντυμένοι σαν γκάουτσος (καουμπόιδες)». Η γυναίκα τούς προσκάλεσε να φάνε κάτι, και είχαν μια ενδιαφέρουσα Γραφική συζήτηση. Οι επίμονες προσπάθειες του ζεύγους Φόρτε έφεραν καρπό. Τώρα στο Ρίο Τούρμπιο υπάρχει μια ακμάζουσα εκκλησία με 31 ευαγγελιζομένους.

Μια Πλωτή Αίθουσα Βασιλείας

Αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν τον ευνοϊκό καιρό στον οποίο θα έπρεπε να κηρύξουν, μερικοί ανέλαβαν ένα δύσκολο έργο—να δώσουν μαρτυρία στους νησιώτες της περιοχής του δέλτα που σχηματίζει ο ποταμός Παρανά, κοντά στο Μπουένος Άιρες. Το κήρυγμα στο δέλτα δεν είναι εύκολο πράγμα λόγω των αποστάσεων που έχουν μεταξύ τους τα νησιά, λόγω των διαθέσιμων μέσων μεταφοράς και λόγω των απρόβλεπτων καιρικών συνθηκών. Το ταξίδι με ιδιωτικές βάρκες στοιχίζει αρκετά, και μπορεί να είναι επικίνδυνο. Εντούτοις, η επιμονή έφερε αποτελέσματα. Το 1982 δημιουργήθηκε ένας απομονωμένος όμιλος ο οποίος ανήκε στην Εκκλησία Τίγκρε.

Για να μειωθούν τα έξοδα, ο αδελφός Αλεχάντρο Γκασταλντίνι, από την Εκκλησία Τίγκρε, έφτιαξε το Ελ Καρπίντσο, μια ελαφριά πλαστική βάρκα μήκους 7 μέτρων που κινούνταν με προπάνιο. Περίπου τον ίδιο καιρό, ο Ραμόν Αντούνες και η οικογένειά του από το Μπουένος Άιρες παραχώρησαν το ιστιοφόρο τους για την επέκταση των συμφερόντων της Βασιλείας στο δέλτα. Αυτοί οι ζηλωτές αδελφοί ανέλαβαν με ενθουσιασμό την ηγεσία, προσκαλώντας ευαγγελιζομένους από άλλες εκκλησίες να υποστηρίξουν τη διακονία τους τα σαββατοκύριακα. Οι μελέτες άρχισαν να προχωρούν καλά και να καρποφορούν καθώς ολόκληρες οικογένειες δέχονταν την αλήθεια.

Επειδή λίγοι από τους κατοίκους αυτών των νησιών είχαν βάρκες και τα δημόσια μέσα μεταφοράς ήταν ανεπαρκή, οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι δυσκολεύονταν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Γι’ αυτό, οι αδελφοί βοηθούσαν ο ένας τον άλλον να συναθροίζονται και να ενισχύονται πνευματικά. Για παράδειγμα, προκειμένου να μπορέσουν όλοι να παρευρεθούν στην Ανάμνηση, μια βάρκα πήγε σε διάφορα σημεία για να παραλάβει τους βαφτισμένους Μάρτυρες και τους ενδιαφερομένους, και κατόπιν γιόρτασαν την Ανάμνηση στη βάρκα.

Αργότερα, ο Κάρλος Μπόστος, η σύζυγός του η Άνα και η κόρη τους η Μαριάνα διορίστηκαν σκαπανείς στο δέλτα. Το γραφείο τμήματος τους βοήθησε αγοράζοντας μια βενζινάκατο η οποία ονομάστηκε Πρεκουρσόρ 1 (Σκαπανέας 1) και διέθετε κουζίνα, μπάνιο και χώρο για να κοιμούνται τρία άτομα. Το κρεβάτι της Μαριάνας, το οποίο βρισκόταν στην πρύμνη, το αποκαλούσαν ελ σαρκόφαγο επειδή ήταν τόσο στενό που έμοιαζε με φέρετρο!

Τώρα, στην περιοχή του δέλτα ζουν 20 ευαγγελιζόμενοι, οι οποίοι υπηρετούν τον Ιεχωβά ως μέλη της Εκκλησίας Τίγκρε. Οι περισσότεροι αδελφοί έχουν τώρα δικές τους βάρκες και επομένως είναι καλύτερα εξοπλισμένοι για να φροντίζουν τις θεοκρατικές τους ευθύνες. Ωστόσο, το όνειρό τους να χτίσουν δική τους Αίθουσα Βασιλείας φαινόταν απραγματοποίητο. Γιατί;

Επειδή η περιοχή πλημμυρίζει συχνά, τα οικοδομήσιμα οικόπεδα είναι πολύ ακριβά. Για έναν μικρό όμιλο με περιορισμένους πόρους, αυτό το εμπόδιο φαινόταν ανυπέρβλητο. Εντούτοις, ενώ τα οικόπεδα ήταν λιγοστά, το νερό ήταν άφθονο. Γιατί, λοιπόν, να μη χτιζόταν μια πλωτή Αίθουσα Βασιλείας; Το γραφείο τμήματος ανέλαβε να χτίσει μια τέτοια Αίθουσα Βασιλείας, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1999. Τώρα, οι πρεσβύτεροι της Εκκλησίας Τίγκρε επισκέπτονται με τη σειρά αυτή την Αίθουσα Βασιλείας για να διεξάγουν τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις αυτού του ομίλου.

Κήρυγμα στους Κορεάτες

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή δεν προσπαθούν να προσεγγίσουν μόνο τους ανθρώπους που κατοικούν σε διάφορα μέρη της χώρας αλλά κάνουν επίσης προσπάθειες να κηρύξουν και σε ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων. Προτού επιβληθεί η δεύτερη απαγόρευση, ένας Κορεάτης αδελφός, ο Χουάνγκ Γιονγκ Κουν, και η οικογένειά του μετανάστευσαν στην Αργεντινή το 1971 και συνταυτίστηκαν με μια ισπανόφωνη εκκλησία. Η καρποφορία του έργου μαθήτευσης που έγινε στους Κορεάτες, καθώς και η μετανάστευση περισσότερων Μαρτύρων από την Κορέα, κατέστησε δυνατό να δημιουργηθεί ένας κορεατικός όμιλος στη Μορόν, στην επαρχία του Μπουένος Άιρες. Σύντομα διεξάγονταν και οι πέντε συναθροίσεις κάθε εβδομάδα, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να ιδρυθεί το 1975 η πρώτη κορεατική εκκλησία της Αργεντινής. Έπειτα από έναν χρόνο, οι αδελφοί αφιέρωσαν στον Ιεχωβά την πρώτη τους Αίθουσα Βασιλείας.

Στη διάρκεια της απαγόρευσης, η κορεατική εκκλησία χωρίστηκε σε μικρότερους ομίλους. Εφόσον οι Κορεάτες αδελφοί λαχταρούσαν να συναθροίζονται μαζί ως εκκλησία, έγιναν διευθετήσεις ώστε να συναθροίζονται μία φορά το μήνα σε ένα πάρκο για τη δημόσια ομιλία και τη Μελέτη Σκοπιάς. Αφού η αστυνομία δεν καταλάβαινε ούτε λέξη από την κορεατική, δεν είχε ιδέα ότι οι συγκεντρώσεις αυτές ήταν θρησκευτικές!

Μετά την άρση της απαγόρευσης, ο κορεατικός αγρός είχε σταθερή αύξηση. Επειδή οι Κορεάτες είναι διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα, για να κηρύξει κανείς σε αυτούς χρειάζεται πολλές φορές να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα προκειμένου να αναζητήσει τους αξίους. Δύο ή τρεις φορές το χρόνο, οι Κορεάτες Μάρτυρες ταξιδεύουν στις μακρινές επαρχίες προσπαθώντας να εντοπίσουν Κορεάτες εμπόρους. Ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει την επιμέλειά τους. Σήμερα, κατά μέσο όρο 288 Κορεάτες ευαγγελιζόμενοι που ανήκουν σε τέσσερις εκκλησίες κηρύττουν το λόγο με ζήλο.

Μέχρι πρόσφατα, τις κορεατικές εκκλησίες τις επισκεπτόταν ένας ισπανόφωνος επίσκοπος περιοχής, ο οποίος χρειαζόταν διερμηνέα στις συναθροίσεις, στην υπηρεσία αγρού και στις ποιμαντικές επισκέψεις. Το 1997, όμως, ο Στίβεν και η Τζουν Λι (ο Γι Σουνγκ Χο και η Κιμ Γιουν Κγιονγκ), απόφοιτοι τις 102ης τάξης της Γαλαάδ, διορίστηκαν να υπηρετούν τις κορεατικές εκκλησίες στην Αργεντινή, στη Βραζιλία και στην Παραγουάη. Επειδή το ζεύγος Λι κατάγεται από την Κορέα και μιλάει άπταιστα τη γλώσσα, οι αδελφοί ωφελούνται πολύ από τις επισκέψεις του. Όλοι τους είναι πολύ ευγνώμονες για αυτή τη στοργική διευθέτηση του απροσωπόληπτου Θεού μας, του Ιεχωβά.—Πράξ. 10:34, 35.

Το ζεύγος Λι πρέπει να προσαρμόζεται συνεχώς στο κλίμα, στο νερό και στο φαγητό των τριών αυτών χωρών. Σε διάστημα έξι μηνών, υπηρετούν τρεις μήνες στην Αργεντινή, δύο στη Βραζιλία και έναν στην Παραγουάη. Παρ’ όλο που υπηρετούν τις κορεατικές εκκλησίες πρέπει επίσης να μιλάνε και τις τοπικές γλώσσες. Εκτός από την πορτογαλική που μιλάνε στη Βραζιλία, πρέπει να εξοικειωθούν με δύο ξεχωριστές προφορές της ισπανικής. Εντούτοις, απολαμβάνουν αυτή την πραγματικά διεθνή περιοχή. Μέσα σε δύο χρόνια, ο αριθμός των σκαπανέων της περιοχής αυξήθηκε από 10 σε 60!

Οι Κωφάλαλοι Αινούν τον Ιεχωβά

Στη δεκαετία του 1970, άρχισε να εμφανίζεται ένας άλλος όμιλος με ιδιαίτερες ανάγκες όταν μερικοί κουφοί άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Για να ωφεληθούν αυτά τα άτομα από τις συναθροίσεις, χρειάζονταν διερμηνείς στη νοηματική γλώσσα (δακτυλολογία). Το 1979 ένας όμιλος συναθροιζόταν στο σπίτι του Κόκο και της Κόκα Γιανζόν, ενός ζεύγους κουφών από τη Βίλα Ντεβότο στο Μπουένος Άιρες. Αυτό ήταν απλώς η αρχή.

Ο αριθμός των κωφαλάλων που γνώρισαν την αλήθεια συνέχισε να αυξάνει στη διάρκεια της απαγόρευσης, καθώς και στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Στη δεκαετία του 1980, οι κουφοί αδελφοί και αδελφές, μαζί με τους διερμηνείς τους, ήταν διορισμένοι σε κάποιες εκκλησίες στο Ευρύτερο Μπουένος Άιρες. Ολόκληρο το πρόγραμμα μεταφερόταν για αυτούς στη νοηματική γλώσσα, προκειμένου να ωφεληθούν από τις συναθροίσεις.

Ωστόσο, οι κουφοί αδελφοί λαχταρούσαν να έχουν πιο ενεργή συμμετοχή στην εκκλησία. Γι’ αυτό, το 1992 το γραφείο τμήματος αποφάσισε να συγκεντρώσει αυτά τα άτομα, καθώς και τους διερμηνείς, σε μια εκκλησία όπου οι συναθροίσεις θα διεξάγονταν στη νοηματική γλώσσα. Με αυτόν τον τρόπο, οι κουφοί ευαγγελιζόμενοι άρχισαν να συμμετέχουν ενεργά στη διδασκαλία, στα σχόλια και στο κήρυγμα, χρησιμοποιώντας τη δική τους γλώσσα.

«Η εκκλησία νοηματικής γλώσσας ήταν η απάντηση στις προσευχές μου», λέει η Σίλβια Μόρι, μια κουφή αδελφή η οποία μεγαλώνει μόνη της το παιδί της. «Νιώθω πολύ χαρούμενη που έχω περισσότερη επαφή με τους κωφάλαλους αδελφούς και αδελφές. Προηγουμένως, ήμασταν διασκορπισμένοι σε διάφορες εκκλησίες και βλέπαμε ο ένας τον άλλον μόνο μία φορά την εβδομάδα».

Η Έλμπα Μπασάνι, μια άλλη κουφή αδελφή, λέει: «Όταν δεν υπήρχε αυτή η εκκλησία, είχα την τάση να αποθαρρύνομαι, αλλά τώρα νιώθω πολύ χαρούμενη επειδή μπορώ να κάνω βοηθητικό σκαπανικό, να είμαι απασχολημένη στην υπηρεσία του Ιεχωβά και να έχω μεγαλύτερη επαφή με τους πνευματικούς αδελφούς μου. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά».

Επειδή η νοηματική γλώσσα είναι μέσο οπτικής επικοινωνίας, οι βιντεοταινίες της Εταιρίας είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Η βιντεοταινία Μάρτυρες του Ιεχωβά—Η Οργάνωση που Φέρει το Όνομα είναι ήδη διαθέσιμη στη νοηματική γλώσσα της Αργεντινής. Επιπρόσθετα, προετοιμάζονται βιντεοταινίες του ειδικού βιβλιαρίου Τι Απαιτεί ο Θεός από Εμάς; καθώς και άλλων εντύπων. Τώρα υπάρχουν τέσσερις εκκλησίες νοηματικής γλώσσας σε όλη την Αργεντινή, με 200 συνολικά ευαγγελιζομένους, περιλαμβανομένων και 38 κωφάλαλων αδελφών που υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες.

Βοήθεια για τους Αγγλόφωνους

Προς τα τέλη του 1993, άρχισαν να λειτουργούν στην Αργεντινή διάφορες εταιρίες από το εξωτερικό. Μερικοί από τους υπαλλήλους που στάλθηκαν στην Αργεντινή ήταν βαφτισμένοι Μάρτυρες οι οποίοι δεν μιλούσαν καλά την ισπανική αλλά καταλάβαιναν την αγγλική. Για να καλυφτούν οι πνευματικές τους ανάγκες και για να γίνει το έργο στον αγγλόφωνο αγρό, ο οποίος επεκτεινόταν συνεχώς, σχηματίστηκε στο Μπουένος Άιρες η πρώτη αγγλόφωνη εκκλησία της χώρας. Μερικοί Αργεντινοί οι οποίοι είχαν μάθει την αγγλική προθυμοποιήθηκαν να υποστηρίξουν την καινούρια εκκλησία.

Από τον Ιούνιο του 1994 που ιδρύθηκε αυτή η εκκλησία, έχουν βαφτιστεί δέκα άτομα, και πολλοί άλλοι οι οποίοι βρίσκονται προσωρινά στην Αργεντινή μπορούν να απολαμβάνουν και να ωφελούνται από τις συναθροίσεις, επειδή αυτές παρουσιάζονται σε μια γλώσσα την οποία καταλαβαίνουν.

Μια Νεαρή Μαπούκε Ανοίγει το Δρόμο

Η βοήθεια “κάθε είδους ανθρώπων” για «να έρθουν σε ακριβή γνώση της αλήθειας» περιλαμβάνει και το κήρυγμα στους ιθαγενείς Ινδιάνους που ζουν σε καταυλισμούς. (1 Τιμ. 2:4) Στη νοτιοδυτική επαρχία Νεουκέν, υπάρχει ένας καταυλισμός Ινδιάνων της φυλής Μαπούκε των οποίων ο αρχηγός δεν επέτρεπε στους Μάρτυρες να μπουν στον καταυλισμό λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς άλλων θρησκευτικών ομάδων. Μια νεαρή Μαπούκε, η Πατρίσια Σαμπίνα Κουικιμίλ, πήρε μερικά έντυπα από τη μητέρα της, η οποία τα είχε προμηθευτεί ενώ εργαζόταν έξω από τον καταυλισμό. Η Πατρίσια έγραψε στο γραφείο τμήματος ζητώντας περισσότερες πληροφορίες. Η Μόνικα Λόπεζ, η αδελφή στην οποία ανατέθηκε να της απαντήσει, έστειλε στην Πατρίσια το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη και της εξήγησε πώς γίνεται η Γραφική μελέτη. Η Πατρίσια δέχτηκε να κάνει μελέτη, και μελετούσαν μέσω αλληλογραφίας επί έναν χρόνο χωρίς να συναντήσει η μία την άλλη.

Μια μέρα κάποιος χτύπησε την πόρτα της Μόνικα. Η αδελφή χάρηκε πάρα πολύ όταν είδε στην πόρτα την Πατρίσια, η οποία είχε έρθει στην πόλη με ένα ασθενοφόρο, συνοδεύοντας την αδελφή της που επρόκειτο να γεννήσει. Στο λίγο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, η Μόνικα της έδειξε την Αίθουσα Βασιλείας, της εξήγησε πώς διεξάγονται οι συναθροίσεις και την προσκάλεσε να έρθει στην επόμενη επίσκεψη του επισκόπου περιοχής.

Όταν επέστρεψε στο σπίτι της, η Πατρίσια συνέχισε να κάνει εξαιρετική πρόοδο. Μάλιστα, ένα πρωί που το εδάφιο της ημέρας τόνιζε τη σπουδαιότητα του έργου κηρύγματος, σέλωσε το άλογό της και πήγε να δώσει μαρτυρία στους γείτονές της από τις εφτά το πρωί μέχρι την ώρα που σκοτείνιασε. Το έργο της άνοιξε το δρόμο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά για να έρθουν και να κηρύξουν στον καταυλισμό. Η Πατρίσια βαφτίστηκε το 1996 και συνεχίζει να μεταδίδει «τα καλά νέα της σωτηρίας» στην περιοχή των Ινδιάνων. (Ψαλμ. 96:2) Οι Μάρτυρες επισκέπτονται τακτικά και άλλους ινδιάνικους καταυλισμούς.

Ανάγκη για Αίθουσες Βασιλείας

Καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή επέκτειναν πρόθυμα το έργο κηρύγματος στη διάρκεια του ευνοϊκού καιρού που ήρθε μετά την απαγόρευση, υπήρχε ανάγκη για κατάλληλες Αίθουσες Βασιλείας. Μερικές Αίθουσες Βασιλείας ήταν πρόχειρης κατασκευής. Για παράδειγμα, μια αίθουσα στη βόρεια επαρχία Σαντιάγκο ντελ Εστέρο είχε για τοίχους πλαστικά φύλλα. Ο Λουίς Μπενίτες, ο οποίος ασχολείται πολλά χρόνια με την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας, αφηγείται: «Σε ένα ταξίδι στη Φορμόσα, είδαμε με τον αδελφό Αϊζενχάουερ αδελφούς που συναθροίζονταν σε κάποιο κτίσμα του οποίου οι τοίχοι είχαν ύψος 1,2 μέτρα, και δεν είχε ούτε στέγη ούτε πόρτες ούτε παράθυρα. Για καθίσματα οι αδελφοί χρησιμοποιούσαν σανίδες που τις είχαν βάλει πάνω σε τούβλα. Όταν τους ρωτήσαμε τι έκαναν όταν έβρεχε, είπαν: “Μερικοί φέρνουν ομπρέλες και οι υπόλοιποι βρέχονται”».

Μετά την άρση της απαγόρευσης το 1980, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας του Τρέλεου, στην επαρχία Τσουμπούτ, συνειδητοποίησαν σύντομα πως ο χώρος τον οποίο είχαν δεν επαρκούσε για το μεγάλο αριθμό των ατόμων που έρχονταν για πνευματική εκπαίδευση. Μια αδελφή, η οποία εργαζόταν σε κάποια οικογένεια που είχε μια ιδιόκτητη αίθουσα διαλέξεων, ρώτησε αν θα μπορούσαν οι αδελφοί να χρησιμοποιήσουν την αίθουσα για τις συναθροίσεις. Η οικογένεια συμφώνησε και η εκκλησία συναθροιζόταν δωρεάν στην αίθουσα εφτά με οχτώ μήνες. Κατόπιν χρησιμοποίησαν για κάποιο διάστημα το εργαστήριο ενός αδελφού ταπετσέρη. Ωστόσο, η εκκλησία δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί εκείνον το χώρο συνέχεια, γι’ αυτό και χρειάστηκε να διευθετηθούν συναθροίσεις σε μικρότερους ομίλους σε σπίτια αδελφών. Ήταν φανερό ότι χρειάζονταν έναν πιο μόνιμο χώρο για να συναθροίζονται. Τα μέλη της εκκλησίας αποφάσισαν να χτίσουν την πρώτη τους Αίθουσα Βασιλείας. Έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία έψαχναν μέρος για να συναθροίζονται, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Τρέλεου απέκτησαν τελικά μια Αίθουσα Βασιλείας την οποία αφιέρωσαν στον Ιεχωβά. Αλλά σύντομα η αύξηση στον αριθμό των ευαγγελιζομένων κατέστησε αναγκαίο να χτιστεί άλλη μία Αίθουσα Βασιλείας.

Σε όλη τη χώρα, οι εκκλησίες χρειάζονταν Αίθουσες Βασιλείας. Έπρεπε να γίνει κάτι για να υπάρχουν κατάλληλα κτίρια για την αληθινή λατρεία.

Το Γραφείο Σπεύδει να Βοηθήσει

Προκειμένου να καλυφτεί αυτή η ανάγκη, το γραφείο τμήματος ξεκίνησε ένα πρόγραμμα οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας. Αυτό περιλάμβανε μια διευθέτηση δανειοδότησης για τις οικονομικές ανάγκες της οικοδόμησης, καθώς και αρχιτεκτονικά σχέδια για άνετες, πρακτικές και απλές αίθουσες. Επιπλέον, δόθηκαν οδηγίες για την οργάνωση του οικοδομικού έργου. Διορίστηκαν ικανοί αδελφοί για να παρέχουν τεχνική βοήθεια. Με αυτό το πρόγραμμα οι Αίθουσες Βασιλείας χτίζονταν μέσα σε δύο μήνες, και αργότερα σε 30 μέρες.

Στο Τρέλεου, οι εκκλησίες που χρειάζονταν και άλλη Αίθουσα Βασιλείας ωφελήθηκαν από αυτό το απλοποιημένο πρόγραμμα οικοδόμησης. Εξήντα μόνο μέρες μετά την έναρξη των εργασιών, οι αδελφοί απολάμβαναν τις συναθροίσεις στην καινούρια αίθουσά τους. Αυτό έδωσε μεγάλη μαρτυρία στους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι είδαν ένα άδειο οικόπεδο που προηγουμένως ήταν σκουπιδότοπος να εξωραΐζεται ξαφνικά με μια όμορφη Αίθουσα Βασιλείας. Οι εργολάβοι στην περιοχή εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ ώστε ήθελαν να προσλάβουν τους αδελφούς!

Αίθουσες Συνελεύσεων για Μεγαλύτερες Συνάξεις

Στο μεταξύ, οι Αργεντινοί αδελφοί διέκριναν την ανάγκη που υπήρχε για Αίθουσες Συνελεύσεων οι οποίες θα φιλοξενούσαν μεγαλύτερες συνάξεις. Στην Ομπερά, στη βόρεια επαρχία Μισιόνες, κάποια οικογένεια δώρισε ένα οικόπεδο, και οι ντόπιοι αδελφοί έφτιαξαν έναν σκεπαστό χώρο χωρίς τοίχους. Το 1981 έγινε εκεί μια συνέλευση και παρευρέθηκαν 300 άτομα. Στο ίδιο μέρος, υπάρχει τώρα μια πιο σταθερή κατασκευή η οποία μπορεί να χωρέσει 2.200 άτομα.

Έπειτα από τη νομική καταχώριση του Σωματείου των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1984, έγινε η αφιέρωση δύο Αιθουσών Συνελεύσεων στον Ιεχωβά στην περιοχή του Μπουένος Άιρες—η μία στην πόλη Μορένο το 1986 και η άλλη στην πόλη Λόμας δε Σαμόρα το 1988. Αυτή που βρίσκεται στη Λόμας δε Σαμόρα ήταν αρχικά ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο με αποθήκη. Στις 9 Ιουλίου 1985, περίπου 1.500 εθελοντές ήρθαν για να ξεκινήσουν ένα 18ήμερο πρόγραμμα σκληρής εργασίας χωρίς διακοπή. Καθάρισαν το κτίριο και μετέτρεψαν ένα τμήμα του εργοστασίου σε αίθουσα η οποία μπορεί να φιλοξενήσει άνετα 1.500 άτομα. Μερικοί εργάζονταν όλη τη νύχτα προκειμένου να ολοκληρωθεί η αίθουσα για την πρώτη συνέλευση που έλαβε χώρα στις 27 Ιουλίου 1985. Σήμερα, υπάρχουν τέσσερις Αίθουσες Συνελεύσεων, περιλαμβανομένης και μιας αίθουσας στην Κόρδοβα της οποίας η αφιέρωση έγινε το 1993.

Πού θα Διεξάγονταν οι Συνελεύσεις Περιφερείας;

Λόγω της συνεχούς αύξησης, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να νοικιάζονται κατάλληλες εγκαταστάσεις για τις συνελεύσεις περιφερείας. Τα ενοίκια των μεγάλων αιθουσών ήταν υψηλά, και η διεύθυνση αυτών των χώρων συχνά δεν σεβόταν τους όρους του συμβολαίου. Η μεταφορά και η εγκατάσταση του ηχητικού συστήματος και του υπόλοιπου απαραίτητου εξοπλισμού ήταν αφενός άβολη και αφετέρου μη λειτουργική. Επιπλέον, στα ανοιχτά στάδια, το ακροατήριο ήταν εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, και έτσι ήταν δυσκολότερο να ωφεληθεί κανείς πλήρως από το πρόγραμμα.

Για να λυθούν αυτά τα προβλήματα, αγοράστηκε μια έκταση γης στην Κανιουέλας, μια αγροτική περιοχή νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Εκεί θα χτιζόταν μια Αίθουσα Συνελεύσεων η οποία θα χρησιμοποιούνταν για συνελεύσεις περιφερείας, καθώς και για άλλες συνελεύσεις. Η νέα αίθουσα θα συμπλήρωνε τις υπόλοιπες τέσσερις Αίθουσες Συνελεύσεων που λειτουργούσαν ήδη στη χώρα.

Αυτή η ευρύχωρη Αίθουσα Συνελεύσεων χωρητικότητας 9.400 θέσεων ήταν έτοιμη να χρησιμοποιηθεί για την πρώτη συνέλευση περιφερείας τον Οκτώβριο του 1995, μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες από τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες. (Ιωήλ 2:26, 27) Το Μάρτιο του 1997 έγινε η αφιέρωση αυτών των εγκαταστάσεων στον Ιεχωβά. Ο Κάρεϊ Μπάρμπερ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, εκφώνησε την ενθουσιώδη ομιλία αφιέρωσης, και την επόμενη μέρα συμμετείχε επίσης σε μια ειδική σύναξη που έλαβε χώρα στο μεγάλο Στάδιο Ρίβερ Πλέιτ. Το στάδιο γέμισε ασφυκτικά με 71.800 αδελφούς από όλη τη χώρα, περιλαμβανομένης και μιας ομάδας που ταξίδεψαν 3.000 χιλιόμετρα για να έρθουν από την Παταγονία.

Νέες Εγκαταστάσεις Τμήματος

Το Δεκέμβριο του 1984 επιτεύχθηκε ένας νέος ανώτατος αριθμός 51.962 διαγγελέων της Βασιλείας. Αυτή η αύξηση δημιούργησε την ανάγκη για περισσότερα έντυπα, και επομένως χρειαζόταν ένα μεγαλύτερο τυπογραφείο. Προκειμένου να καλυφτεί αυτή η ανάγκη, έγινε η αγορά ενός κτιριακού συγκροτήματος στην οδό Κάλντας 1551, στο Μπουένος Άιρες, το οποίο ανακαινίστηκε για να μεγαλώσει ο χώρος του εργοστασίου και των γραφείων. Το γραφείο τμήματος αγόρασε επίσης κάποιο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο κεραμικών στη λεωφόρο Ελκάνο 3850, στο Μπουένος Άιρες, το κατεδάφισε και έχτισε ένα όμορφο συγκρότημα δωματίων.

Συνολικά 640 εθελοντές πλήρους απασχόλησης συμμετείχαν στο οικοδομικό έργο, περιλαμβανομένων και 259 εθελοντών από το διεθνές πρόγραμμα οικοδόμησης. Επιπρόσθετα, εκατοντάδες άλλα άτομα έρχονταν να βοηθήσουν τα σαββατοκύριακα. Το γεγονός ότι υπήρχαν στο εργοτάξιο 200 και πλέον εθελοντές από το εξωτερικό έγινε αφορμή για μερικά ενδιαφέροντα περιστατικά. Ένας αδελφός συμπλήρωσε μια αίτηση με την οποία ζητούσε 12 άσπρα παλόμος (αρσενικά περιστέρια). Ο επίσκοπος του Τμήματος Αγορών αναρωτήθηκε για ποιο λόγο ζητήθηκαν αυτά τα πουλιά. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο αδελφός χρειαζόταν 12 πόμος (σωληνάρια) με άσπρη μπογιά!

Τον καιρό που γινόταν αυτό το έργο, υπήρχε υπερπληθωρισμός στην Αργεντινή. Σε μερικές περιπτώσεις οι τιμές των οικοδομικών υλικών ανέβαιναν τρεις φορές μέσα στην ίδια μέρα, πράγμα το οποίο δυσκόλευε τους αδελφούς που ασχολούνταν με τις αγορές. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι αδελφοί του εργοταξίου δεν ξεχνούσαν ποτέ το σημαντικότερο έργο—το κήρυγμα του λόγου. Ένας προμηθευτής έστελνε συχνά αντιπροσώπους στο χώρο της οικοδόμησης. Μαζί με την παραγγελία των υλικών, αυτοί λάβαιναν πάντοτε πλήρη μαρτυρία. Συνολικά, δόθηκαν 20 περιοδικά και πέντε βιβλία στους υπαλλήλους αυτής της εταιρίας, και στο γραφείο του διευθυντή της υπήρχαν αντίτυπα των περιοδικών σε κοινή θέα.

Η τακτική της οικοδόμησης έδινε επίσης μαρτυρία. Οι αδελφοί χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο ανυψωμένων τοιχίων με την οποία τοιχία από οπλισμένο μπετόν κατασκευάζονται επί τόπου και αργότερα ένας γερανός τα τοποθετεί στη θέση τους. Ήταν μια ασυνήθιστη οικοδομική μέθοδος και τράβηξε την προσοχή των ντόπιων εργολάβων. Τα πρωινά του Σαββάτου, φοιτητές της αρχιτεκτονικής έρχονταν για να παρατηρήσουν τις εργασίες και ξεναγούνταν στο χώρο.

Τον Οκτώβριο του 1990, έγινε η αφιέρωση αυτού του όμορφου συγκροτήματος στον Ιεχωβά. Ο Θεοντόρ Τζάρας από το Κυβερνών Σώμα εκφώνησε μια ενθαρρυντική ομιλία αφιέρωσης, βασισμένη στα εδάφια Ησαΐας 2:2-4. Πολλοί από αυτούς που είχαν λάβει μέρος στο φύτεμα των πρώτων σπόρων της αλήθειας στην Αργεντινή, μαζί με φιλοξενούμενους από άλλα γραφεία τμήματος, συμμετείχαν σε αυτή τη χαρωπή περίσταση.

Περαιτέρω Επέκταση

Προτού περάσει πολύς καιρός από την αφιέρωση των καινούριων εγκαταστάσεων τμήματος, άρχισε περαιτέρω επέκταση στο συγκρότημα του εργοστασίου της οδού Κάλντας. Ένα τριώροφο κτίριο με υπόγειο χτίστηκε στο διπλανό οικόπεδο για να χρησιμοποιηθεί ως αποθήκη εντύπων. Μια ομάδα 25 εθελοντών ολοκλήρωσε αυτό το έργο μέσα σε οχτώ μήνες.

Μόλις παρουσιάστηκε η ανάγκη για περισσότερα γραφεία, κάποιο κτίριο που βρισκόταν ένα τετράγωνο πιο πέρα από τον οίκο Μπέθελ προσφέρθηκε προς πώληση. Επειδή η πολιτεία γινόταν όλο και πιο αυστηρή στο θέμα της έκδοσης οικοδομικών αδειών, η αγορά οικοπέδου με ήδη υπάρχον κτίριο αποδείχτηκε καλή επιλογή. Παρ’ όλο που το κτίριο ήταν πάνω από 30 ετών, είχε κατασκευαστεί από υψηλής ποιότητας υλικά, εσωτερικά είχε ξύλινη επένδυση και εξωτερικά μαρμάρινη. Το κτίριο, το οποίο αγοράστηκε και ανακαινίστηκε, στεγάζει τώρα τα γραφεία διεύθυνσης, καθώς και τα τμήματα Αγορών, Υπηρεσίας, Οικοδόμησης, και το Λογιστήριο. Η αφιέρωσή του έγινε το 1997 μαζί με την Αίθουσα Συνελεύσεων στην Κανιουέλας.

Βοήθεια προς μια Γειτονική Χώρα

Στη διάρκεια της απαγόρευσης, Μάρτυρες του Ιεχωβά από γειτονικές χώρες, όπως η Βραζιλία και η Ουρουγουάη, βοηθούσαν τους Αργεντινούς αδελφούς να λαβαίνουν πνευματική τροφή. Τώρα, το τμήμα της Αργεντινής φροντίζει για τις ανάγκες της Χιλής, που είναι γειτονική χώρα. Από τον Ιανουάριο του 1987 στέλνει στη Χιλή τα περιοδικά, αρχικά μέσω μεταφορικών εταιριών και από το 1992 και έπειτα με ιδιόκτητα φορτηγά της Εταιρίας.

Για να ταξιδέψει κανείς στη Χιλή πρέπει να διασχίσει την οροσειρά των Άνδεων σε υψόμετρο 3.100 μέτρων. Ο οδηγός χρειάζεται να είναι πολύ επιδέξιος για να οδηγήσει μια νταλίκα σε έναν ελικοειδή δρόμο μέσα στα χιονοσκέπαστα βουνά. Ένα τμήμα της διαδρομής έχει 31 ύπουλες και πολύ απότομες στροφές. Αλλά το μεγάλο αυτό ταξίδι αξίζει τον κόπο, επειδή οι Χιλιανοί αδελφοί λαβαίνουν έγκαιρα τα περιοδικά τους.

Η Τετραχρωμία Κάνει πιο Ελκυστικά τα Περιοδικά

Καθώς ο κόσμος προσανατολιζόταν όλο και περισσότερο προς τα εικονογραφημένα έντυπα, η Εταιρία αποφάσισε να τυπώνει τη Σκοπιά και το Ξύπνα! σε έγχρωμη έκδοση. Ο στόχος ήταν να βγαίνουν τα περιοδικά μας όσο πιο ελκυστικά γινόταν με λογικό κόστος. Η Εταιρία Σκοπιά έστειλε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο τμήμα της Αργεντινής ένα επισκευασμένο τετράχρωμο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ. Το πιεστήριο έπρεπε να αποσυναρμολογηθεί, να συσκευαστεί και να αποσταλεί από το Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης. Όταν το πολύτιμο φορτίο έφτασε στο Μπουένος Άιρες στις 10 Οκτωβρίου 1989, έπρεπε να συναρμολογηθεί ξανά. Έμπειροι αδελφοί από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία ταξίδεψαν στην Αργεντινή για να επιβλέψουν την εργασία και να εκπαιδεύσουν αδελφούς να το χειρίζονται.

Η τετραχρωμία αύξησε σε μεγάλο βαθμό την επίδοση περιοδικών. Για παράδειγμα, το 1991, έναν χρόνο μετά την έναρξη της τετράχρωμης εκτύπωσης, η επίδοση περιοδικών αυξήθηκε σχεδόν κατά ένα εκατομμύριο τεύχη, από 6.284.504 σε 7.248.955!

Διεθνείς Συνελεύσεις Παρέχουν Αμοιβαία Ενθάρρυνση

Έπειτα από τόσα χρόνια υπό απαγόρευση, οι Αργεντινοί Μάρτυρες δεν έβλεπαν την ώρα να φιλοξενήσουν μια ακόμη διεθνή συνέλευση. Τελικά, το Δεκέμβριο του 1990, ήταν σε θέση να καλωσορίσουν στο Μπουένος Άιρες σχεδόν 6.000 ξένους εκπροσώπους, από 20 και πλέον χώρες, για τη Διεθνή Συνέλευση «Καθαρή Γλώσσα». Ο Τζον Μπαρ και ο Λάιμαν Σουίνγκλ από το Κυβερνών Σώμα παρευρέθηκαν σε αυτή τη συνέλευση και εκφώνησαν ενθαρρυντικές ομιλίες. Το τετραήμερο πρόγραμμα παρουσιάστηκε τόσο στο Στάδιο Ρίβερ Πλέιτ όσο και στο Βέλεζ Σάρσφιλντ, και συνολικά παρευρέθηκαν πάνω από 67.000 άτομα.

Μολονότι οι παρόντες ήταν ενωμένοι όσον αφορά τη λατρεία, η ποικιλία των πολιτισμών από τους οποίους προέρχονταν οι εκπρόσωποι τραβούσε την προσοχή. Μπορούσε να δει κανείς Ισπανίδες αδελφές με τις όμορφες εθνικές τους ενδυμασίες, Γιαπωνέζες με τα παραδοσιακά κιμονό και Μεξικανούς εκπροσώπους με μαύρο κουστούμι και πλατύγυρο σομπρέρο.

Όταν τελείωσε η συνέλευση, κανείς δεν ήθελε να φύγει. Οι διάφοροι εκπρόσωποι άρχισαν να ψάλλουν αυθόρμητα ύμνους της Βασιλείας στη γλώσσα τους και να κουνάνε τα μαντίλια τους. Αυτό συνεχίστηκε σχεδόν επί μία ώρα προτού φύγουν τελικά οι παρευρισκόμενοι. Ένας φωτορεπόρτερ δήλωσε: «Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην Αργεντινή . . . Τέτοια συγκίνηση και τέτοια θέρμη!»

Σκεφτείτε πόσο ενθουσιάστηκαν οι Αργεντινοί αδελφοί όταν προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν μια διεθνή συνέλευση στο εξωτερικό! Αυτό συνέβη το 1993. Ποιος θα ήταν ο προορισμός τους; Το Σαντιάγο της Χιλής. Χίλια και πλέον άτομα ταξίδεψαν από την Αργεντινή για να παρευρεθούν στη συνέλευση. Δεκατέσσερα ναυλωμένα πούλμαν έκαναν το ταξίδι των 1.400 χιλιομέτρων από το Μπουένος Άιρες μέχρι να φτάσουν στο Σαντιάγο. Ακόμη και το πανέμορφο τοπίο που απόλαυσαν οι εκπρόσωποι, καθώς διέσχιζαν τα όρη των Άνδεων στο διάρκειας 26 ωρών ταξίδι τους, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη χαρά που ένιωσαν όταν ενώθηκαν με περίπου 80.000 συγχριστιανούς τους από 24 χώρες στην τετραήμερη Συνέλευση Περιφερείας «Θεία Διδασκαλία».

Αργότερα, το 1998, το γραφείο τμήματος της Αργεντινής προσκλήθηκε να στείλει εκπροσώπους στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας για τις Διεθνείς Συνελεύσεις «Η Θεϊκή Οδός Ζωής». Η Σάρα Μπουχτούντ, μια παλιά ειδική σκαπάνισσα η οποία απόλαυσε πάρα πολύ τη συνέλευση στο Σαν Ντιέγκο μαζί με 400 και πλέον εκπροσώπους από την Αργεντινή, σχολιάζει: «Η διευθέτηση που έκανε το Κυβερνών Σώμα να φιλοξενηθούμε στα σπίτια των αδελφών ήταν πολύ στοργική. Μας έδωσε μια πρόγευση για το πώς θα είναι η ζωή στο νέο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχουν πλέον οι φυλετικοί και οι γλωσσικοί φραγμοί».

“Η Γλώσσα των Διδαγμένων”

Ως αποτέλεσμα του κηρύγματος που κάνουν με ζήλο οι αδελφοί, καθώς και των πνευματικών προγραμμάτων, περιλαμβανομένων και των διεθνών συνελεύσεων, πολλοί ελκύστηκαν στην αλήθεια και ενώθηκαν με τις τάξεις των ευαγγελιζομένων οι οποίες πληθαίνουν διαρκώς. Το 1992 επιτεύχθηκε ένας ανώτατος αριθμός 96.780 ευαγγελιζομένων. Ο αριθμός των Μαρτύρων έχει διπλασιαστεί από το 1984, το έτος κατά το οποίο τους δόθηκε νομική αναγνώριση.

Σαφώς, χρειάζονταν περισσότεροι ποιμένες για να φροντίζουν το αυξανόμενο ποίμνιο των προβάτων του Ιεχωβά. (Ησ. 32:1, 2· Ιωάν. 21:16) Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά προμήθευσε ένα πρόγραμμα με το οποίο εκπαιδεύονται άγαμοι πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες σχετικά με το πώς να φροντίζουν τις εκκλησίες—τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης. Το 1987 άρχισε αυτή η σχολή στις Ηνωμένες Πολιτείες, και το Νοέμβριο του 1992 εγκαινιάστηκε μια αντίστοιχη σχολή στην Αργεντινή. Το παλιό συγκρότημα του Μπέθελ αποδείχτηκε ιδανικό μέρος για τη διεξαγωγή της.

Οι 375 σπουδαστές, στους οποίους περιλαμβάνονται και 91 από γειτονικές χώρες, έχουν εκδηλώσει εξαιρετικά μεγάλη εκτίμηση για αυτό το προνόμιο. Ήταν δύσκολο να πάρουν δύο μήνες άδεια από την εργασία τους για να παρακολουθήσουν τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης. Μερικοί παραιτήθηκαν από την εργασία τους ή την έχασαν. Εντούτοις, ο Ιεχωβά κάνει προμήθειες για αυτούς που βάζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους. Πολλοί αδελφοί ευλογήθηκαν με πιο επικερδείς εργασίες στις οποίες οι όροι υπό τους οποίους εργάζονται είναι καλύτεροι από αυτούς που είχαν προηγουμένως.—Ματθ. 6:33.

Ο Ούγκο Καρένιο εργαζόταν σε μια τράπεζα όταν προσκλήθηκε να παρακολουθήσει την πρώτη τάξη. Ο μισθός του ήταν καλός, και το ωράριο εργασίας τού επέτρεπε να κάνει σκαπανικό. Αφού προσευχήθηκε ένθερμα στον Ιεχωβά μίλησε στο διευθυντή του, αλλά η απάντηση που έλαβε ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του δοθεί άδεια για να παρακολουθήσει τη σχολή. Τότε ο Ούγκο είπε: «Εγώ όμως πρέπει να πάω, αλλά θα σας ήμουν ευγνώμων αν κρατούσατε τη θέση μου μέχρι να τελειώσει η εκπαίδευση».

Όταν το διοικητικό συμβούλιο εξέτασε το ζήτημα, ενέκρινε την άδεια που τους είχε ζητήσει. Έπειτα από την αποφοίτησή του, όμως, ο Ούγκο διορίστηκε ειδικός σκαπανέας, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να δαπανάει 140 ώρες το μήνα στη διακονία. Ο Ούγκο προσευχήθηκε έντονα προτού γνωστοποιήσει στο διευθυντή του ότι θα έφευγε. Πώς αντέδρασε ο διευθυντής του; «Λυπόμαστε πολύ που θα σε χάσουμε», είπε, «αλλά σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στη νέα σου απασχόληση». Ο Ούγκο, ο οποίος υπηρετεί τώρα ως περιοδεύων επίσκοπος, είπε: «Έχω δει επανειλημμένα ότι ο Ιεχωβά μάς στηρίζει όταν επιλέγουμε να βάζουμε την υπηρεσία μας προς αυτόν πρώτη στη ζωή μας».

Αυτοί οι απόφοιτοι εποικοδομούν τις εκκλησίες στις οποίες διορίστηκαν και επιβεβαιώνουν το πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Ιησού: «Η σοφία αποδεικνύεται δίκαιη από τα έργα της». (Ματθ. 11:19) Η ποιότητα των συναθροίσεων έχει βελτιωθεί, πράγμα που συμβάλει στην αυξημένη παρακολούθηση των συναθροίσεων. Καθώς αυτοί οι αδελφοί χρησιμοποιούν στην ποίμανση των προβάτων του Θεού την εκπαίδευση που έλαβαν, προσπαθούν να διακρίνουν με “ποιο λόγο να απαντήσουν στον κουρασμένο”. (Ησ. 50:4) Μερικοί από τους αποφοίτους υπηρετούν τώρα ως επίσκοποι περιοχής, και πολλοί άλλοι, ως αναπληρωτές επίσκοποι περιοχής.

Βοήθεια για να “Απέχουν . . . από Αίμα”

Καθώς αυξανόταν ο αριθμός των ευαγγελιζομένων, αυξανόταν και ο αριθμός των Μαρτύρων που χρειάζονταν ιατρική περίθαλψη. Επειδή αυτοί αγωνίζονται να ζουν σύμφωνα με την εντολή της Αγίας Γραφής «να απέχετε . . . από αίμα», αποδείχτηκε πρακτικό να συσταθεί ένα δίκτυο υπηρεσιών που να τους παρέχει βοήθεια.—Πράξ. 15:29.

Η ιατρική κοινότητα ήταν απρόθυμη να δεχτεί την αποχή από μεταγγίσεις αίματος όταν τις θεωρούσε αναγκαίες. Επιπρόσθετα, οι περισσότεροι δικαστές έδιναν πρόθυμα άδεια για να γίνονται δια της βίας μεταγγίσεις στους Μάρτυρες ασθενείς. Σε μια περίπτωση, κάποιος δικαστής έδωσε εντολή να γίνει μετάγγιση σε έναν ασθενή ο οποίος είχε έγκυρο νομικό έγγραφο που εξέφραζε την άρνησή του να δεχτεί αίμα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ένα διεθνές σεμινάριο το οποίο εγκαινίασε το πρόγραμμα για τις Επιτροπές Προσέγγισης Νοσοκομείων διεξάχθηκε στο Μπουένος Άιρες το Φεβρουάριο του 1991. Τρεις αδελφοί από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία οι οποίες στεγάζονται στο Μπρούκλιν υπηρέτησαν ως εκπαιδευτές προς όφελος 230 αδελφών από την Αργεντινή, τη Βολιβία, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη και τη Χιλή. Όσοι παρακολούθησαν το σεμινάριο έμαθαν πώς να εντοπίζουν τις ανάγκες των Μαρτύρων ασθενών και πώς να παρέχουν στους γιατρούς πληροφορίες σχετικά με την αναίμακτη θεραπεία.

Σήμερα, 17 Επιτροπές Προσέγγισης Νοσοκομείων, οι οποίες αποτελούνται από 98 πρεσβυτέρους, υπηρετούν δραστήρια στις μεγάλες πόλεις ολόκληρης της Αργεντινής, δίνοντας ζωτικές πληροφορίες στην ιατρική κοινότητα και παρέχοντας στοργική υποστήριξη στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκατοντάδες άλλοι αυτοθυσιαστικοί πρεσβύτεροι συμπληρώνουν το έργο αυτών των Επιτροπών καθώς υπηρετούν στις Ομάδες Επίσκεψης σε Ασθενείς, και επισκέπτονται τους Μάρτυρες ασθενείς για να τους βοηθήσουν και να τους ενθαρρύνουν. Τώρα υπάρχουν στην Αργεντινή περίπου 3.600 γιατροί οι οποίοι συνεργάζονται με προθυμία στην αναίμακτη περίθαλψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Παροχή Βοήθειας που Υποκινείται από Αγάπη

Ασφαλώς, η Αργεντινή δεν είναι απρόσβλητη από τις φυσικές καταστροφές. Πώς αντιμετωπίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτές τις αντιξοότητες; Στις 23 Νοεμβρίου 1977, ένας σεισμός μεγέθους 7,4 της κλίμακας Ρίχτερ προκάλεσε σοβαρές ζημιές σε ολόκληρο το κεντροδυτικό τμήμα της Αργεντινής. Μολονότι το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση εκείνον τον καιρό, οι αδελφοί οργάνωσαν αμέσως την παροχή βοήθειας. Υποκινούμενοι από αγάπη, οι Μάρτυρες των γειτονικών περιοχών συμμετείχαν σε αυτό το έργο, παρά τις δυσκολίες που περιλαμβάνονταν.—1 Θεσ. 4:9.

Τη μέρα της καταστροφής, Μάρτυρες από τις γειτονικές επαρχίες Μεντόσα και Σαν Λουίς κατευθύνθηκαν προς τις πληγείσες περιοχές με κάθε είδους μεταφορικό μέσο. Επειδή ο σεισμός προκάλεσε τεράστια ρήγματα, οι αρχές έκλεισαν σχεδόν όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στην πόλη Καουσέτε, η οποία είχε γίνει ερείπια. Ακολουθώντας εναλλακτικές διαδρομές διαμέσου γειτονικών πόλεων, οι Μάρτυρες έφεραν τρόφιμα, ρουχισμό και εφόδια για τις πρώτες βοήθειες. Καθώς πλησίαζαν στην πόλη, τους φάνηκε ότι έβλεπαν καπνό να ανεβαίνει από το έδαφος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σκόνη από το σεισμό. Μέσα σε λίγα λεπτά οι άνθρωποι είχαν χάσει τα σπίτια τους και τα υλικά τους αποκτήματα, μάλιστα μερικοί είχαν χάσει και τη ζωή τους. Όπου και αν πήγαινε κανείς άκουγε ανθρώπους που θρηνούσαν. Στην Καουσέτε, καταστράφηκαν ολοσχερώς, χίλια και πλέον σπίτια μεταξύ των οποίων ήταν και τα σπίτια όλων των αδελφών. Αμέσως οι Μάρτυρες έστησαν προσωρινά καταλύματα. Περίπου εκατό Μάρτυρες συμμετείχαν στο έργο παροχής βοήθειας.

Η Μαρία ντε Ερέδια, η οποία είναι τακτική σκαπάνισσα στην Εκκλησία Καουσέτε, αφηγείται: «Η κόρη του γείτονά μου ήταν έτοιμη να γεννήσει και την είχαν πιάσει οι πόνοι. Οι αδελφοί έστησαν μια μεγάλη σκηνή στο οικόπεδό του για να υπάρχει ένας σκεπαστός χώρος. Το ίδιο εκείνο βράδυ έβρεξε πάρα πολύ. Με ευγνωμοσύνη ο γείτονάς μου είπε: “Ποιος θα το πίστευε ότι κανείς από την εκκλησία που ανήκω δεν εμφανίστηκε για να μάθει αν είμαστε νεκροί ή ζωντανοί. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν να μας βοηθήσουν μόλις χρειαστήκαμε στέγη!”»

Τον Απρίλιο του 1998 οι Μάρτυρες οργάνωσαν ξανά ένα έργο παροχής βοήθειας. Οι καταρρακτώδεις βροχές είχαν προκαλέσει σοβαρές πλημμύρες στη βόρεια Αργεντινή, ιδιαίτερα στις επαρχίες Κοριέντες, Φορμόσα, Τσάκο και Σάντα Φε. Μέσα σε 72 ώρες, στην πόλη Γκόγια της Κοριέντες τα νερά από τις βροχές έφτασαν τα 60 εκατοστά. Τα σπίτια πλημμύρισαν και καταστράφηκαν τα υπάρχοντα του 80 τοις εκατό των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έμεναν στην περιοχή. Οι πλημμύρες παρέσυραν σοδειές και ζώα, καθώς και γέφυρες και αυτοκινητόδρομους, αποκλείοντας την πρόσβαση στην πόλη. Ο αδελφός Εριμπέρτο Ντιπ, ο επίσκοπος περιοχής των πληγέντων, συνεργάστηκε με τους τοπικούς πρεσβυτέρους, χώρισε τον τομέα σε τμήματα και επισκέφτηκε τους αδελφούς στα σπίτια τους. Μερικοί μεταφέρθηκαν με κανό στην Αίθουσα Βασιλείας. Σε όλους δόθηκαν τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα.

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από τη γειτονική επαρχία Έντρε Ρίος έμαθαν τι περνούσαν οι ομόπιστοί τους στην Γκόγια, ανταποκρίθηκαν αμέσως. Μέσα σε δύο μόνο μέρες, οι 12 εκκλησίες στην Παρανά της επαρχίας Έντρε Ρίος συγκέντρωσαν σχεδόν τέσσερις τόνους συσκευασμένων τροφίμων, καθώς και ρουχισμό, και φόρτωσαν αυτές τις προμήθειες σε ένα φορτηγό που είχαν δανειστεί από το Υπουργείο Συγκοινωνιών.

Η μεταφορά αυτών των προμηθειών δεν ήταν καθόλου εύκολη. Δύο γέφυρες είχαν παρασυρθεί από τα νερά. Στο πρώτο ποτάμι στο οποίο υπήρχε κάποτε μια γέφυρα, οι αδελφοί σταμάτησαν για να βοηθήσουν τους εργάτες του οδικού δικτύου να τοποθετήσουν εκατοντάδες σακιά με άμμο. Κατόπιν ξεφόρτωσαν τις προμήθειες, τις μετέφεραν στην απέναντι όχθη του ποταμού και εκεί τις φόρτωσαν σε άλλα φορτηγά που τους περίμεναν.

Στη συνέχεια του ταξιδιού έπρεπε να περάσουν από έναν δρόμο που είχε πλημμυρίσει τόσο πολύ από τα ορμητικά νερά ώστε ήταν δύσκολο να διατηρήσουν τον έλεγχο των φορτηγών. Το σούρουπο έφτασαν στο δεύτερο ποτάμι, όπου κάποιοι στρατιώτες με μια μεγάλη βάρκα δέχτηκαν να κάνουν αρκετές διαδρομές για να μεταφέρουν τις προμήθειες από τη μία όχθη στην άλλη.

Εκεί η ομάδα παροχής βοήθειας συνάντησε τελικά τους αδελφούς από την Γκόγια και συνέχισαν το ταξίδι μαζί τους. Οι αδελφοί από την Γκόγια συγκινήθηκαν βαθιά με την αγάπη και την αποφασιστικότητα των ομοπίστων τους, αλλά παράλληλα και οι αδελφοί από την Παρανά ενθαρρύνθηκαν με την καρτερικότητα των πλημμυροπαθών.

Οι εκκλησίες στην περιοχή που πλήγηκε από τις πλημμύρες έδωσαν επίσης μαρτυρία με τις συνεχείς εκδηλώσεις της αγάπης τους. Σε κάποια περίπτωση ο μη ομόπιστος σύζυγος μιας αδελφής εξέφρασε τη μεγάλη ανησυχία και τη λύπη του για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν λόγω της βροχής. Η αδελφή τον διαβεβαίωσε ότι η εκκλησία θα τους βοηθούσε. Την επόμενη μέρα, τη στενοχώρια του τη διαδέχθηκε μια χαρούμενη έκπληξη, όταν ήρθαν στο σπίτι τους οι πρεσβύτεροι φέρνοντας άφθονες προμήθειες! Μέχρι να φτάσει τελικά στους ανθρώπους η κρατική βοήθεια, οι Μάρτυρες είχαν ήδη λάβει βοήθεια τέσσερις με πέντε φορές.

Το Σκαπανικό Πνεύμα Δεν Εξασθένησε

Μολονότι οι αδελφοί που πλήγηκαν από τις πλημμύρες στερήθηκαν από υλική άποψη, ήταν αποφασισμένοι να κηρύξουν το λόγο. Αρκετοί ευαγγελιζόμενοι από τις πληγείσες περιοχές αύξησαν τη δραστηριότητά τους στο έργο κηρύγματος. Σε μια εκκλησία, πολλοί έγιναν βοηθητικοί σκαπανείς, παρ’ όλο που το 80 τοις εκατό του τομέα τους βρισκόταν κάτω από το νερό!

Οι εκκλησίες διευθέτησαν να κηρύξουν στους εμπορικούς τομείς του κέντρου της πόλης, σε νοσοκομεία, σε αφετηρίες λεωφορείων και σε πολυώροφα κτίρια. Μολονότι η βροχή συνεχιζόταν, οι σκαπανείς μπορούσαν να εργαστούν σε αυτά τα μέρη χωρίς να βρέχονται σχεδόν καθόλου. Οι βοηθητικοί σκαπανείς έμαθαν επίσης να εργάζονται ομαδικά, υποστηρίζοντας τις διευθετήσεις για υπηρεσία αγρού και εκδηλώνοντας θετικό πνεύμα. Ως αποτέλεσμα της στοργικής φροντίδας του Ιεχωβά, την οποία ένιωσαν στη διάρκεια των πολύ δύσκολων αυτών συνθηκών, πολλοί από τους αδελφούς αυτούς υπηρετούν τώρα ως τακτικοί σκαπανείς.

Το Σκηνικό του Κόσμου Αλλάζει

Αναγνωρίζοντας πως «το σκηνικό αυτού του κόσμου αλλάζει», το γραφείο τμήματος της Αργεντινής ενθάρρυνε τους επισκόπους περιοχής να προσαρμόσουν το πρόγραμμα υπηρεσίας τους ώστε να μπορούν να έρχονται σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους. (1 Κορ. 7:31) Σε μερικές περιοχές είναι δύσκολο να βρει κανείς τους ανθρώπους στα σπίτια τους στη διάρκεια της μέρας επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται τώρα πλήρες ωράριο. Γι’ αυτό, έγινε η υπόδειξη να δίνουν οι αδελφοί μαρτυρία στο δρόμο ή στους εμπορικούς τομείς στη διάρκεια της μέρας και να αφήνουν το έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι για το βράδυ. Επίσης δίνεται έμφαση στη μαρτυρία από τηλεφώνου και στην ανεπίσημη μαρτυρία. Οι ευαγγελιζόμενοι ενθαρρύνονται να είναι άγρυπνοι ώστε να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να μιλούν στους ανθρώπους.

Μια αδελφή, ενώ κήρυττε από σπίτι σε σπίτι, είδε κάποιον άντρα που έπαιζε με τα παιδιά του σε ένα πάρκο στην απέναντι μεριά του δρόμου. Μολονότι δίστασε κάπως, τον πλησίασε μαζί με τη συνεργάτιδά της. Άρχισαν μια συζήτηση και οι αδελφές έμειναν έκπληκτες από τη θετική του ανταπόκριση. Ο άνθρωπος αυτός τους έδωσε μάλιστα και τη διεύθυνσή του. Κατόπιν η αδελφή τον επισκέφτηκε με το σύζυγό της και διαπίστωσαν ότι τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του περίμεναν με ανυπομονησία την επίσκεψή τους. Έπειτα από μερικές συζητήσεις, άρχισαν Γραφική μελέτη. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν επισκεφτεί το σπίτι τους πολλές φορές, αλλά η σύζυγος δεν είχε εκδηλώσει ποτέ ενδιαφέρον. Η οικογένεια αυτή σημειώνει τώρα καλή πρόοδο, παρακολουθεί τις συναθροίσεις και συμμετέχει σε αυτές.

Στη νότια επαρχία Σάντα Κρουζ, ο Κλαούντιο Χουλιάν Μπόρκες επωφελείται από το γεγονός ότι εργάζεται ως ξεναγός για να δίνει ανεπίσημη μαρτυρία στους τουρίστες που επισκέπτονται το Εθνικό Πάρκο Παγετώνων. Σε αυτό το πάρκο υπάρχουν 13 μεγάλοι παγετώνες, περιλαμβανομένου και του παγετώνα Περίτο Μορένο μήκους σχεδόν 5 χιλιομέτρων, ο οποίος προσελκύει τουρίστες από όλο τον κόσμο. Όταν οι τουρίστες θαυμάζουν την ομορφιά του παγετώνα, ο αδελφός αυτός στρέφει την προσοχή τους στον Δημιουργό και διανέμει έντυπα σε διάφορες γλώσσες. Ναι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή χρησιμοποιούν κάθε ευκαιρία προκειμένου να κηρύττουν το λόγο σε “κάθε είδους ανθρώπους”.—1 Τιμ. 2:4.

Το έργο δρόμου αποτελεί άλλον έναν τρόπο για να έρθουν οι άνθρωποι σε επαφή με το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Ο Βίκτορ Μπουκέρ, ο οποίος είναι πολύ δραστήριος στο έργο δρόμου, προσκάλεσε έναν μη τακτικό ευαγγελιζόμενο να τον συνοδεύσει. Ο ευαγγελιζόμενος έπρεπε να βρίσκεται στην εργασία του στις 8:30 π.μ., και έτσι αποφάσισαν να αρχίσουν το έργο δρόμου στις 5:30 π.μ. Αυτή η πρωινή δραστηριότητα βοήθησε τον ευαγγελιζόμενο και την εννιαμελή οικογένειά του να γίνουν και πάλι τακτικοί στη διακονία. Τους δόθηκε η ευκαιρία να αρχίσουν Γραφικές μελέτες και να δώσουν 176 περιοδικά μέσα σε έναν μήνα. Αυτό ενθάρρυνε και άλλους να συμμετέχουν στο έργο δρόμου νωρίς το πρωί.

Παλιοί Ιεραπόστολοι Εξακολουθούν να Είναι Δραστήριοι Διάκονοι

Στο πέρασμα των ετών έχουν υπηρετήσει πολλοί ιεραπόστολοι στην Αργεντινή, οι οποίοι έμαθαν μια καινούρια γλώσσα, προσαρμόστηκαν σε διαφορετικές συνήθειες, υπέμειναν προβλήματα υγείας και αντιμετώπισαν με θάρρος τις δυσκολίες στη διάρκεια των απαγορεύσεων. Μερικοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω αλλαγής διορισμού, προβλημάτων υγείας ή οικογενειακών υποχρεώσεων. Ο Γκουένιντ Χιουζ, ένας αδελφός από την έκτη τάξη της Γαλαάδ ο οποίος αργότερα παντρεύτηκε και μεγάλωσε δύο γιους, συνέχισε να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό του. Άλλοι, όπως η Οφέλια Εστράδα και η Λορίν Αϊζενχάουερ, πέθαναν ενώ συνέχιζαν να είναι στο διορισμό τους. Εντούτοις, αρκετοί αφοσιωμένοι ιεραπόστολοι από τις πρώτες τάξεις της Γαλαάδ εξακολουθούν να παραμένουν δραστήριοι στους διορισμούς τους.

Η Χέλεν Νίκολς και η Χέλεν Γουίλσον, από την πρώτη τάξη της Γαλαάδ, διορίστηκαν στην Αργεντινή το 1948. Το 1961 στάλθηκαν στη βορειοδυτική επαρχία Τουκουμάν. Εκείνον τον καιρό, υπήρχε μόνο μία μικρή εκκλησία στην πόλη Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν. Σήμερα, υπάρχουν 13 εκκλησίες και εφτά Αίθουσες Βασιλείας σε εκείνη την πόλη καθώς και άλλες 5 εκκλησίες στη γύρω περιοχή. Πόσο χαίρονται αυτές οι ιεραπόστολοι που συμμετείχαν στην αύξηση!

Ο Τσαρλς Αϊζενχάουερ, από την πρώτη τάξη της σχολής Γαλαάδ, άρχισε την ιεραποστολική του υπηρεσία στην Κούβα, όπου υπηρέτησε από το 1943 μέχρι το 1948 και είδε τον αριθμό των ευαγγελιζομένων εκεί να αυξάνεται από 500 σε 5.000. Κατόπιν διορίστηκε στην Αργεντινή, όπου υπηρέτησε ως ιεραπόστολος, στη συνέχεια ως επίσκοπος περιοχής και έπειτα ως επίσκοπος περιφερείας μέχρι τον Απρίλιο του 1953. Τότε διορίστηκε να υπηρετεί ως επίσκοπος τμήματος. Απολαμβάνει το προνόμιο να έχει δει τους ευαγγελιζομένους στην Αργεντινή να αυξάνονται από 900 σε 120.000 και πλέον. Ο αδελφός Αϊζενχάουερ, ο οποίος υπηρετεί ως συντονιστής στην Επιτροπή του Τμήματος, παρατηρεί: «Τίποτα δεν μπορεί να φέρει μεγαλύτερη ευτυχία στους νεαρούς και στις νεαρές από το να αφιερώσουν πλήρως τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά».

Χαρά Στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Οι Αργεντινοί Μάρτυρες οι οποίοι έκαναν την ολοχρόνια υπηρεσία σταδιοδρομία τους είναι και αυτοί ευτυχείς που χρησιμοποιούν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ο Μαρσέλο και η Μαρία Ολίβα Ποπιέλ βαφτίστηκαν το 1942 και το 1946 αντίστοιχα. Και οι δύο υπηρετούν ως ειδικοί σκαπανείς 44 χρόνια. Για το ζεύγος Ποπιέλ, η απαγόρευση του 1976 δεν αποτελούσε καινούρια εμπειρία, εφόσον είχαν ήδη αντιμετωπίσει περιορισμούς στο έργο τους αμέσως μετά την απαγόρευση του 1950. Βοήθησαν τους νεότερους στην αλήθεια να αντιμετωπίσουν τους περιορισμούς που επέφερε η νέα απαγόρευση και τους ενθάρρυναν να συνεχίσουν την υπηρεσία τους πιστά. Ο Μαρσέλο αναπολεί με συγκίνηση τα χρόνια που έχει υπηρετήσει τον Ιεχωβά. Ο ίδιος λέει: «Νιώθουμε χαρά που έχουμε υπηρετήσει όσια τον Ιεχωβά. Είμαστε πολύ ευγνώμονες στον Ιεχωβά ο οποίος μας έδωσε το προνόμιο να τον υπηρετούμε και μας επέτρεψε να δαπανήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας σε ένα αληθινά αξιόλογο έργο».

Ο Πιέτρο Μπραντολίνι, ο οποίος βαφτίστηκε το 1957 και υπηρετεί ως ειδικός σκαπανέας επί σχεδόν 40 χρόνια, συμμερίζεται αυτά τα αισθήματα. Είναι ευτυχής που έχει χρησιμοποιήσει τη ζωή του στην ολοχρόνια διακονία, επειδή έχει ευλογηθεί πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Με ενθουσιασμό αναφέρει ότι ο Ιεχωβά τον φρόντιζε πάντοτε, τόσο από πνευματική όσο και από υλική άποψη.

Ο Πιέτρο έχει περάσει τα 70 και μερικές φορές αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Εντούτοις, εξακολουθεί να είναι ένας δραστήριος ειδικός σκαπανέας. Πρόσφατα, συνάντησε κάποιον που είναι δάσκαλος σε Καθολικό σχολείο. Ο Πιέτρο τού πρόσφερε Γραφική μελέτη, την οποία ο δάσκαλος δέχτηκε με χαρά. Έπειτα από την τέταρτη μελέτη, είπε στον Πιέτρο πως πίστευε ότι μάθαινε την αλήθεια. Ο Πιέτρο τον προειδοποίησε πως όταν οι ιερείς του σχολείου θα μάθαιναν ότι κάνει μελέτη με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν πιθανό να χάσει την εργασία του. Ωστόσο, εκείνος είπε πως δεν ανησυχούσε, επειδή μπορούσε να βρει εργασία αλλού. Πόσο χάρηκε ο Πιέτρο όταν άκουσε εκείνον το δάσκαλο να θεωρεί τόσο πολύτιμη την αλήθεια του Λόγου του Θεού!

Ζηλωτές για Καλά Έργα

Πολλοί άλλοι έχουν αναγνωρίσει το επείγον των καιρών και έχουν αποδειχτεί “ζηλωτές για καλά έργα”. (Τίτο 2:14) Τώρα υπάρχουν 120.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι στην Αργεντινή, και πάνω από 7.000 από αυτούς διευθέτησαν τις υποθέσεις τους για να υπηρετούν ως τακτικοί σκαπανείς. Ο Ερνάν Τόρες είναι ένας από αυτούς. Επειδή είναι σχεδόν 70 ετών, τυφλός και καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα, απαιτείται επιπλέον προσπάθεια από μέρους του για να ανταποκρίνεται στον αναμενόμενο αριθμό ωρών για τους σκαπανείς. Μερικές μέρες ξυπνάει νωρίς το πρωί και πηγαίνει σε κάποιον χώρο του γηροκομείου στο οποίο μένει. Εκεί μιλάει σε άλλους σχετικά με τη Γραφή, κάνει επανεπισκέψεις και δίνει περιοδικά στους τρόφιμους τους οποίους έχει περιλάβει στο δρομολόγιο επίδοσης περιοδικών. Αν ο καιρός είναι καλός, κάθεται έξω από το γηροκομείο και κηρύττει στους περαστικούς. Κάποιες άλλες μέρες, ένας αδελφός ή μια αδελφή τον συνοδεύει στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Εφόσον δεν βλέπει, ο συνεργάτης του τον ενημερώνει σε ποιον απευθύνεται. Αν ανοίξει την πόρτα κάποιος άντρας, ο συνεργάτης του τον χτυπάει ελαφρά στην πλάτη μία φορά. Αν είναι γυναίκα, τον χτυπάει δύο φορές. Αν είναι νεαρός, τον χτυπάει τρεις φορές.

Ένας άλλος τακτικός σκαπανέας, ο Ρολάντο Λέιβα, είναι κουρέας. Στο κουρείο του, έχει έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά σε κοινή θέα. Τα τελευταία τεύχη των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! βρίσκονται πάντοτε σε εμφανές μέρος. Οι πελάτες έχουν συνηθίσει το γεγονός ότι τα μόνα διαθέσιμα έντυπα που υπάρχουν για να διαβάσουν είναι τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά. «Επειδή δεν χρεώνω ακριβά το κούρεμα, οι πελάτες μου είναι πρόθυμοι να δεχτούν τους όρους μου», λέει ο Ρολάντο. Καθώς κουρεύει τον πελάτη, παρατηρεί από τον καθρέφτη εκείνους που περιμένουν. «Όταν βλέπω κάποιον να διαβάζει με ενδιαφέρον ένα περιοδικό, αρχίζω να συζητώ μαζί του καθώς τον κουρεύω». Με αυτόν τον τρόπο, ο Ρολάντο έκανε 163 συνδρομές μέσα σε ένα υπηρεσιακό έτος! Επίσης άρχισε πολλές Γραφικές μελέτες με πελάτες του. Οχτώ από τις μελέτες που διεξάγει τώρα άρχισαν μέσω της ανεπίσημης μαρτυρίας που έδωσε μέσα στο κουρείο του.

Οι νεαροί επίσης δείχνουν το ζήλο τους στο κήρυγμα του λόγου. Ο Ελμπέρ Εγκία, ένας 13χρονος αδελφός, κάνει σκαπανικό εδώ και δύο χρόνια στην Εκκλησία Σέντρο στο Σαν Πέντρο της επαρχίας Χουχουί. Όταν κάποια αδελφή τού έδωσε τη διεύθυνση ενός άντρα που είχε συναντήσει στο έργο δρόμου, ο Ελμπέρ τον επισκέφτηκε και προς έκπληξή του συνάντησε κάποιον ο οποίος δίδασκε πολεμικές τέχνες. Πλησίασε τον εκπαιδευτή και του εξήγησε για ποιο λόγο βρισκόταν εκεί, και εκείνος δέχτηκε να πάρει ένα αντίτυπο του βιβλίου Γνώση που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή. Το βιβλίο τού άρεσε πολύ και ζήτησε αντίτυπα και για τους μαθητές του. Ως αποτέλεσμα, ο Ελμπέρ έδωσε 50 βιβλία, 40 ειδικά βιβλιάρια και αρκετά περιοδικά. Άρχισε Γραφική μελέτη με τον εκπαιδευτή και με 25 από τους μαθητές του. Μερικοί από αυτούς κάνουν καλή πρόοδο.

Μάρτυρες προς και από το πιο Απομακρυσμένο Μέρος της Γης

Ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι έφεραν αρχικά τα καλά νέα στην Αργεντινή από άλλες χώρες, και οι Αργεντινοί αδελφοί έχουν μιμηθεί το αυτοθυσιαστικό τους πνεύμα. Η οικογένεια Μπέθελ αποτελείται τώρα από 286 άτομα. Άλλοι 300 αδελφοί και αδελφές συμμετέχουν σε διάφορες μορφές ειδικής ολοχρόνιας υπηρεσίας.

Κάποιοι άλλοι έχουν προσφερθεί να υπηρετήσουν σε χώρες όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη. (Ησ. 6:8) Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1980, το Κυβερνών Σώμα διευθέτησε να υπηρετήσουν 20 αδελφοί από την Αργεντινή ως ιεραπόστολοι στην Παραγουάη χωρίς να έχουν παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ. Πιο πρόσφατα, πολλές άγαμες αδελφές, καθώς και άλλοι, έχουν μετακομίσει σε αυτή τη χώρα για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Έχουν προσαρμοστεί πρόθυμα στο θερμό και υγρό κλίμα προκειμένου να διακηρύξουν τα καλά νέα. Πολλοί από τους 73 Αργεντινούς αδελφούς και αδελφές που υπηρετούν τώρα στην Παραγουάη προσπαθούν να μάθουν την τοπική γλώσσα γκουαρανί για να πλησιάσουν περισσότερους ανθρώπους.

Στο πέρασμα των ετών, αρκετοί έχουν πάει να υπηρετήσουν στη Βολιβία και στη Χιλή ως σκαπανείς και ως περιοδεύοντες επίσκοποι. Όταν άνοιξε ο δρόμος για το έργο στην Ανατολική Ευρώπη, ένας Αργεντινός αδελφός που μιλάει την ουγγρική προσφέρθηκε να υπηρετήσει εκεί και τώρα είναι επίσκοπος περιοχής στην Ουγγαρία. Ένα αντρόγυνο ζήτησαν να μάθουν αν μπορούσαν να μετακομίσουν και να βοηθήσουν στο έργο κηρύγματος στο Μπενίν της Αφρικής, και στάλθηκαν εκεί ως ιεραπόστολοι. Η αγάπη τους αντανακλά τη στάση όλου του λαού του Ιεχωβά που κατοικεί στον πνευματικό παράδεισο, στον οποίο δεν υπάρχουν εθνικοί φραγμοί.

Στην Αργεντινή, οι ζηλωτές διαγγελείς των καλών νέων της Βασιλείας ήταν και είναι πρόθυμοι να “κηρύξουν το λόγο, κάνοντάς το αυτό με το αίσθημα του επείγοντος” τόσο «σε ευνοϊκό καιρό» όσο και «σε δυσμενή καιρό». (2 Τιμ. 4:2) Χάρη στις επίμονες προσπάθειές τους, 120.000 και πλέον άνθρωποι στην Αργεντινή αινούν σήμερα τον Ιεχωβά και απολαμβάνουν τις πλούσιες ευλογίες του.—Παρ. 10:22.

[Γράφημα/Εικόνα στη σελίδα 186]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ

1950 1960 1970 1980

1.416 7.204 18.763 36.050

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 148]

[Εικόνες στη σελίδα 150]

Βοήθησαν να τεθεί το θεμέλιο για το κήρυγμα των καλών νέων στην Αργεντινή: (1) Τζορτζ Γιανγκ, (2) Χουάν Μιούνιθ, (3) Κάρλος Οτ, (4) Νικόλαος Αργυρός

[Εικόνα στη σελίδα 152]

Με αυτό το λεωφορείο, ο Αρμάντο Μενάτσι και άλλοι ζηλωτές Μάρτυρες κήρυξαν σε δέκα τουλάχιστον επαρχίες

[Εικόνα στη σελίδα 156]

Ο αδελφός Νορ (δεξιά) σε μια από τις συνελεύσεις του 1953, στη διάρκεια της απαγόρευσης

[Εικόνα στη σελίδα 161]

Το πρώτο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ που χρησιμοποίησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 162]

Η Διεθνής Συνέλευση «Θεία Νίκη» στο Ρίο Σεμπάιος, το 1974

[Εικόνα στη σελίδα 178]

Συνέλευση στο δάσος σε δύσκολους καιρούς

[Εικόνα στη σελίδα 193]

Μια πλωτή Αίθουσα Βασιλείας στο δέλτα του ποταμού Παρανά

[Εικόνα στη σελίδα 194]

Ο Στίβεν και η Τζουν Λι υπηρετούν μια διεθνή περιοχή προς όφελος των Κορεατών

[Εικόνα στη σελίδα 200]

Μια από τις νοτιότερες Αίθουσες Βασιλείας, ταχείας ανέγερσης, στην Ουσουάια της Γης του Πυρός

[Εικόνες στη σελίδα 202]

Αίθουσες Συνελεύσεων στην Αργεντινή: (1) Μορένο, (2) Κόρδοβα, (3) Λόμας δε Σαμόρα, (4) Μισιόνες

[Εικόνα στη σελίδα 204]

Η Αίθουσα Συνελεύσεων στην Κανιουέλας

[Εικόνες στη σελίδα 208, 209]

Διεθνής συνέλευση το 1990

[Εικόνα στη σελίδα 215]

Μεγάλες πλημμύρες στη βόρεια Αργεντινή άφησαν πολλούς άστεγους

[Εικόνες στη σελίδα 218]

Παλιοί ιεραπόστολοι που εξακολουθούν να υπηρετούν στην Αργεντινή: (1) Φίλια Σπάσιλ (2) Ίντιθ Μόργκαν (3) Σόφι Σόβιακ (4) Χέλεν Γουίλσον (5) Μαίρη Χέλμπρεκτ (6) Τσαρλς Αϊζενχάουερ

[Εικόνες στη σελίδα 223]

(1) Η Επιτροπή του Τμήματος (από αριστερά προς τα δεξιά): Μ. Πουκέτι, Ν. Καβαλιέρι, Π. Τζούστι, Τ. Κάρντος, Ρ. Βάσκες, Τ. Αϊζενχάουερ

Οι εγκαταστάσεις του τμήματος: (2) γραφεία, (3) τυπογραφείο (4) Οίκος Μπέθελ