ο θεόπνευστος απόστολος έγραψε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει , όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.»—Πράξ. 10:34, 35.

Αναθαρρήστε, λοιπόν, και αφιερώστε λίγο από τον χρόνο σας για να μάθετε από τον Λόγο του Θεού πώς μπορείτε ν αποκτήσετε ζωή στη δίκαιη κυβέρνησι του Υιού του, όταν η ζωή χωρίς αδικία θα έχει γίνει πραγματικότης.

Γιατί Υπάρχουν Τόσα “Χριστιανικά” Θρησκεύματα;

ΜΠΟΡΕΙ να έχετε διερωτηθή γιατί, εφ’ όσον υπάρχει μόνο μία Βίβλος, να υπάρχουν τόσα πολλά θρησκευτικά δόγματα που ισχυρίζονται ότι την ακολουθούν. Μερικά άτομα προσπαθούν ν’ απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα λέγοντας,‘ Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ίδιο τόπο.’

Αλλ’ αυτό το γνωμικό δεν ισχύει για την πραγματική ζωή. Δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στην ίδια πόλι, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μερικοί είναι κάθετοι σε άλλους και μερικοί είναι μονόδρομοι αντίθετης κατευθύνσεως.

Για όποιον εξετάζει τις θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου γίνεται φανερό ότι οι ‘δρόμοι’ των διαφόρων δογμάτων είναι κάθετοι μεταξύ των ή έχουν εντελώς αντίθετη κατεύθυνσι. Στην πραγματικότητα, οι διαφορές είναι συχνά τόσο μεγάλες ώστε έχουν συμβή διαμάχες, ακόμη και μεγάλοι πόλεμοι, ως αποτέλεσμα των διαφωνιών των σχετικά με τις δοξασίες των ή τον τρόπο της λατρείας των. Όταν βέβαια μάχωνται και φονεύουν ο ένας τον άλλον, δεν αποτελούν ένα ποίμνιο, ούτε βοηθούν ο ένας τον άλλον για σωτηρία.

Η ΕΝΟΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ

Εν τούτοις, η ιστορία της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος δεν δείχνει ότι υπήρχαν διάφορα δόγματα που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο για ν’ αποσπάσουν περισσότερα μέλη ή να επικρατήσουν. Οι απόστολοι δεν είπαν ότι οι άνθρωποι μπορούν να πιστεύουν με οποίον τρόπο προτιμούν, εκλέγοντας τον ‘δρόμο’ που τους εξυπηρετεί καλύτερα, ή ν’ ακολουθούν τους εξέχοντας ανθρώπους της αρεσκείας των και ταυτόχρονα ν’ ανήκουν στην αληθινή εκκλησία του Θεού. Οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι ενωμένοι και να έχουν ειρήνη με τον Θεό και τον Υιόν του Ιησού Χριστό, όπως και μεταξύ των. (2 Κορ. 13:11) Ο απόστολος Παύλος, για να διορθώση την εσφαλμένη άποψι η οποία είχε επιτρέψει ν’ αναφύουν σχίσματα στην εκκλησία της Κορίνθου, έγραψε τα εξής:

«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην. Διότι εφανερώθη εις εμέ παρά των εκ της οικογενείας της Χλόης, περί υμών, αδελφοί μου, ότι είναι έριδες μεταξύ σας· λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει· Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφα, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη δια σας; Η εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;»—1 Κορ. 1:10-13· συγκρίνατε με το Φιλιππησίους 1:27.

Τι συνέβη, λοιπόν, που έκαμε εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί να διαιρεθούν σε αιρέσεις και δόγματα; Μπορούμε να ευαρεστήσωμε τον Θεό με το να συνδεθούμε με κάποιο απ’ αυτά; Μας βοηθεί η Αγία Γραφή να δούμε πώς άρχισαν αυτά τα δόγματα και ποια θα είναι η τύχη των;

ΕΝΑΣ ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ

Η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται στα λόγια των αποστόλων. Γίνεται φανερό από τις Γραφές ότι το αιρετικό πνεύμα προσπαθούσε ν’ αναφυή και στις ημέρες των αποστόλων, αλλ’ η ισχυρή πνευματικότης των αποστόλων και η στενή των προσκόλλησις στις αρχές που εδίδαξε ο Χριστός κατέπνιξαν αυτή τη διαιρετική προσπάθεια. Οι απόστολοι διετήρησαν τις εκκλησίες ισχυρές και ενωμένες. Εν τούτοις είχαν επανειλημμένως προειδοποιήσει ότι επρόκειτο να έλθη μια διχοστασία, μια αποστασία. Ο Παύλος γράφοντας στην εκκλησία των θεσσαλονικέων, επέστησε την προσοχή των σ’ αυτό το σημείο. Εκείνη η εκκλησία είχε την εσφαλμένη άποψι ότι η «ημέρα του Ιεχωβά»—η ημέρα για να καταστρέψη αυτό το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων—επρόκειτο να έλθη αμέσως. Πίστευαν ότι θ’ ανακουφίζονταν από τους διωγμούς που υπέφεραν και ότι θα ελάμβαναν την ουρανία αμοιβή των πολύ σύντομα.

Γι’ αυτό ο απόστολος τους έγραψε: «Ας μη σας εξαπατήση τις κατ’ ουδένα τρόπον διότι δεν θέλει έλθει η ημέρα εκείνη [η «ημέρα του Ιεχωβά»], εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας.»—2 Θεσσ. 2:3.

Τι σημαίνει η λέξις «αποστασία»; Σημαίνει απλώς ν’ απομακρυνθή ή να πέση κάποιος από τη Χριστιανική πίστι και τον Χριστιανικό τρόπο ζωής λόγω αδιαφορίας; Όχι. Η λέξις αποστασία έχει πολύ πιο ισχυρή έννοια. Σημαίνει «στασιάζω,» «αποχωρώ,» «αποσύρομαι.» Η μετάφρασις του Μόφφαττ αποδίδει το ρήμα ‘αποστατώ’ στο εδάφιο 1 Τιμόθεο 4:1 ως εξής: «Μερικοί άνθρωποι θα στασιάσουν κατά της πίστεως.»

Και στα εδάφια 2 Θεσσαλονικείς 2:3 που παρετέθη προηγουμένως, ο απόστολος είπε (όπως το αποδίδει η Ρωμαιοκαθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ) για την «ημέρα του Ιεχωβά» ότι «δεν θέλει έλθει η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον ο Μεγάλος Στασιασμός, και αποκαλυφθή ο Στασιαστής, ο Υιός της Απωλείας.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφραση το αποδίδει ως εξής: «Δεν θέλει έλθει η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον ο στασιασμός.» Επίσης η μετάφρασις Μόφφατ και Η Νέα Αγγλική Βίβλος χρησιμοποιούν τον όρο «στασιασμός» σ’ αυτό το εδάφιο.

ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΙΝΟΣ;

Εναντίον τίνος κατευθύνετο αυτός ο στασιασμός; Εναντίον μερικών ατόμων που είχαν εξουσία μέσα στην εκκλησία; Φυσικά, στις ημέρες των αποστόλων, η εξουσία των αμφισβητείτο από τα άτομα που προσπαθούσαν να προκαλέσουν στασιασμό. Αλλ’ ο στασιασμός κατευθύνετο στην πραγματικότητα εναντίον του Θεού. Διότι αμφισβητούσε όχι μόνο την εξουσία, αλλά και τη διδασκαλία του Θεού, ενώ επιπρόσθετα επεδίωκε να προκαλέση διχόνοια και σχίσματα στην εκκλησία του. Όταν ένα άτομο ακολουθή μια άπιστη πορεία και αμφισβητή τον λόγο του Ιεχωβά ή τις διευθετήσεις του, θέτει τον εαυτό του ενάντια στον Θεό. Η περιγραφή αυτής της στασιαστικής κινήσεως φανερώνει ότι αυτή στρέφεται εναντίον του Ιεχωβά Θεού.

Είναι αυτός ο στασιαστής, ο «άνθρωπος της αμαρτίας,» ένας κατά γράμμα άνθρωπος; Όχι, διότι κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να ζη στη διάρκεια της μακράς χρονικής περιόδου που περιλαμβάνεται στην εκπλήρωσι αυτής της προφητείας. Σε πλήρη αρμονία μ’ αυτή την εξήγησι είναι η απόδοσις που κάνει Μια Αμερικανική Μετάφρασις, η οποία χρησιμοποιεί την έκφρασι «η προσωποποίησις της ανυπακοής. . . που είναι καταδικασμένη σε καταστροφή.»

Αυτός ο «στασιαστής» δεν αποκαλείται «Αντίχριστος,» μολονότι καταλήγει να γίνη αντίχριστος, σύμφωνα με την περιγραφή του αποστόλου Ιωάννου στα εδάφια 1 Ιωάννου 2:18, 22. Αυτός δεν αναγνωρίζει την εξουσία του Πατρός, του Ιεχωβά Θεού, και συνεπώς δεν αναγνωρίζει ούτε τον Χριστό, τον Υιόν του Θεού και κεχρισμένο του βασιλέα. Έτσι είναι πράγματι αντίθετος, ένας άνομος απέναντι του Θεού. Αποκαλείται «υιός της απωλείας,» που σημαίνει ότι είναι καταδικασμένος σε καταστροφή, σε πλήρη εξαφάνισι. Αυτό θα του συμβή στην «ημέρα του Ιεχωβά.» Πρέπει, όμως, προηγουμένως ν’ αποκαλυφθή πλήρως προτού έλθη εκείνη η ημέρα.»—Συγκρίνατε με το Ιωάννης 17:12.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΡΧΙΣΕ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ;

Πού θα άρχιζε η αποστασία; Ο απόστολος Παύλος το είχε φανερώσει αυτό όταν είχε μιλήσει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου στο τελευταίο του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ. Τους είχε προειδοποιήσει: «Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησί μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.»—Πράξ. 20:28-30.

Αργότερα, ο απόστολος Πέτρος έγραψε στους Χριστιανούς για να τους προειδοποιήση ότι «υπήρξαν . . . και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού [του Ιουδαϊκού έθνους], καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας» αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην . . . και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, δια τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθή· και δια πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθή με πλαστούς λόγους.»—2 Πέτρ. 2:1-3.

Ο Παύλος επίσης είχε ενημερώσει τον συνεργάτη του Τιμόθεο για την αποστασία που θα ερχόταν. Συνεβούλευσε τον Τιμόθεο με ισχυρούς λόγους σχετικά με την κατάλληλη διαγωγή μέσα στην εκκλησία, τις υψηλές αρχές και τα προσόντα που έπρεπε να έχουν οι πρεσβύτεροι, την ανάγκη για ισχυρή προτροπή, την διόρθωσι εκείνων που έσφαλλαν και τη διακράτησι της καθαρής Γραφικής διδασκαλίας. Ο Παύλος είχε προειδοποιήσει: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων.»—1 Τιμ. 4:1.

Εφ’ όσον «πρεσβύτεροι» ή «επίσκοποι» ήσαν εκείνοι στους οποίους μίλησε ο απόστολος, λέγοντας «καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι,» γίνεται φανερό ότι η αποστασία θα άρχιζε από μερικούς καθ’ ομολογίαν θρησκευτικούς ηγέτες της Χριστιανικής εκκλησίας, οι οποίοι θα είχαν χειροτονηθή ή διορισθή να ’ποιμαίνουν’ την εκκλησία του Θεού. Θα ήσαν «ψευδοδιδάσκαλοι,» που θα επεδίωκαν «να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών,» (κάνοντας τους μαθητάς του Χριστού δικούς των), κι έτσι θα εισήγαγαν «αιρέσεις απωλείας.» Αυτοί θα ήσαν «λύκοι βαρείς» που δεν θα ‘εφείδοντο του ποιμνίου.’—Πράξ. 20:29, 30.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Μπορούμε να παρατηρήσωμε τους θρησκευτικούς ηγέτες του Χριστιανικού κόσμου και να ρωτήσωμε: Ποιοι είχαν κάμει στο παρελθόν, κι εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια πράγματα; Ποιοι, μέσω των θρησκευτικών τους διδασκαλιών έχουν απαρνηθή τον ουράνιο ‘δεσπότην που τους αγόρασε’; Ποιοι θρησκευτικοί ηγέτες είναι ένοχοι «χαλαράς διαγωγής,» την οποία επιτρέπουν, επίσης, και στα ποίμνια των, ώστε «η οδός της αληθείας» να ‘βλασφημήται’; Ποιοι θρησκευτικοί ηγέτες εποφθαλμιούν τις ιδιοκτησίες των ανθρώπων της εκκλησίας των και έπειτα τους εμπορεύονται με ‘πλαστούς λόγους’;

Η πνευματική και η ηθική κατάστασις των ανθρώπων στις χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» μαρτυρεί ότι αυτά συμβαίνουν μεταξύ των διηρημένων θρησκευτικών ηγετών. Και λόγω της υπεροπτικής των στάσεως και των πλεονεκτικών και υλιστικών των πράξεων, έχουν προκαλέσει το μίσος των ανθρώπων των «ειδωλολατρικών» χωρών, όχι μόνον για τους ιδίους και τα ποίμνιά των, αλλά και για τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Είναι επομένως υπόλογοι απέναντι του Θεού γι’ αυτό.

Καθώς παρατηρούμε αυτά τα γεγονότα, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε γιατί υπάρχουν τόσα θρησκευτικά δόγματα στον Χριστιανικό κόσμο. Για την ασφάλειά μας και την ευημερία μας είναι ανάγκη να γνωρίζωμε την αλήθεια σχετικά με αυτούς. Η αλήθεια σχετικά με το ποια είναι η άποψις του Θεού για τους ηγέτας του Χριστιανικού κόσμου, αποκαλύπτεται στην περιγραφή του «ανθρώπου της ανομίας» που έκαμε ο απόστολος Παύλος. Η εξέτασις αυτής της περιγραφής θα μας βοηθήση ν’ αντιληφθούμε πόσο επικίνδυνη είναι η φιλοσοφική άποψις ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ίδιο τόπο.» Θα μας βοηθήση να προσδιορίσωμε τον «άνθρωπον της ανομίας» και το τέλος που θα έχη. Ας σημειωθή ότι τα προσεχή τεύχη της Σκοπιάς θ’ ασχοληθούν με τους λόγους του αποστόλου που αναγράφονται στη 2 Θεσσαλονικείς 2:3-12.