ως ιδιαίτερα επικίνδυνη, διότι, όπως είπε μια γυναίκα φύλαξ, μιλούσα για την Αγία Γραφή όλη την ημέρα. Με έκλεισαν λοιπόν σ’ ένα υπόγειο κελί με άλλους Μάρτυρας που δεν επετρέπετο να εργάζωνται. Εδώ πραγματικά μιλούσαμε για την Αγία Γραφή όλη την ημέρα καθώς και για τα άρθρα της Σκοπιάς που είχαμε ακόμη υπ’ όψιν. Κατόπιν, την 1ην Νοεμβρίου 1960, αποφυλακίσθηκα—μετά από δέκα ετών φυλάκισι.»

Τρία χρόνια μετά την αποφυλάκισι της συζύγου μου αποφυλακίσθηκα κι εγώ και μου επετράπη να συναντήσω τη σύζυγό μου στο Δυτικό Βερολίνο. Μόλις ανέλαβα κάπως από την πολύ άσχημη υγεία μου, ανέλαβα πάλι το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος και χάρις στην παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, η σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούμε ακόμη με αυτήν την ιδιότητα.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Δεν είχα ιδέα τότε στο έτος 1922 όταν έμαθα την αλήθεια του Θεού ότι η δεύτερη σύζυγός μου κι εγώ θα δαπανούσαμε πάνω από σαράντα χρόνια σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές. Αλλά με τον απόστολο Παύλο μπορούμε να λέμε, ότι «εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φύλακας περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις. . . εν κόπω και μόχθω», είμεθα αποφασισμένοι να μείνωμε σταθεροί ως «υπηρέται του Χριστού.»—2 Κορ. 11:23-27.

Φυλαχθήτε από Πνευματική Ακαθαρσία

Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός είπε για τους μαθητάς του: «Δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14) Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι απομονωμένοι, ή ν’ αποφεύγουν να έχουν οποιαδήποτε σχέσι με τους ανθρώπους; Όχι, γιατί αν συνέβαινε αυτό έπρεπε να εξέλθουν από τον κόσμο. (1 Κορ. 5:10) «Δεν είναι εκ του κόσμου» σημαίνει να μην ενώνωνται με τον κόσμο στο να επιδιώκουν δύναμι, πλούτη, απεριόριστες απολαύσεις και κακές πράξεις. (Ματθ. 6:31, 32· 1 Πέτρ. 4:3) Οι αληθινοί Χριστιανοί ως επί το πλείστον, έχουν τα ίδια επαγγέλματα όπως και οι άνθρωποι του κόσμου, φορούν όμοια ρούχα και απολαμβάνουν πολλούς όμοιους τρόπους αναψυχής. Αλλά δεν συμμετέχουν στις διαμάχες του κόσμου και στις πολιτικές και θρησκευτικές μηχανορραφίες για να διαιωνίζουν το αποτυχημένο σύστημα πραγμάτων με τις απογοητευτικές του ελπίδες.

Αν οι Χριστιανοί ενασχολούντο στους ανήθικους, απατηλούς και ιδιοτελείς τρόπους του κόσμου, θα ήσαν ακάθαρτοι, μολυσμένοι στα μάτια του Θεού. Θα ήσαν άχρηστοι στην καθαρή λατρεία ως ‘σκεύη’ για χρήσι του Ιεχωβά.—2 Κορ. 6:17· 2 Τιμ. 2:21, 22.

Ομοίως, ένας Χριστιανός δεν μπορεί να ακολουθή τους τρόπους του κόσμου βαδίζοντας πολύ κοντά στα όρια που χωρίζουν την κοσμική ζωή από τη Χριστιανική ζωή και να παραμείνη καθαρός. Ένα τέτοιο άτομο είναι δίγνωμο, όχι πλήρως αφιερωμένο στον Θεό. Θα αρχίση να γίνεται όλο και περισσότερο αμελής σε πνευματικά πράγματα και δεν θα είναι σταθερός στην αφιέρωσί του.—Ιακ. 1:6-8.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ακόμη και στενή συναναστροφή με τέτοια αμελή άτομα μπορεί να επηρεάση δυσμενώς την πνευματικότητα των άλλων. Ο Θεός μέσω του προφήτου του Αγγαίου, ετόνισε αυτό το σημείο στους Ισραηλίτες οι οποίοι είχαν επιστρέψει από την εξορία στη Βαβυλώνα. Ο Ιεχωβά στοργικά τους είχε ελευθερώσει και είχε προστατεύσει το μικρό υπόλοιπο που είχε επιστρέψει από ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι μέσα από μια έρημο. Εκείνο τον καιρό η καρδιά τους ήταν προσηλωμένη στην αποκατάστασι της λατρείας του Ιεχωβά με την ανοικοδόμησι του ναού του Θεού. Έφθασαν στην Ιερουσαλήμ που ήταν τότε ένας έρημος τόπος. Ο Ιεχωβά συνέχιζε να ευλογή τη δραστηριότητά τους καθώς έθεταν τα θεμέλια του ναού. Η γη άρχισε να καλλιεργήται και έκτισαν σπίτια για τον εαυτό τους.

Εν τούτοις, αν και έλαβαν πείρα τόσων ευλογιών όταν ήσαν πιστοί, πολλά άτομα μεταξύ αυτού του μικρού επαναπατρισμένου ομίλου ξέχασαν τον κύριο λόγο για τον οποίο ο Θεός τους είχε επαναφέρει. Έγιναν αδιάφοροι για τη συμπλήρωσι του ναού—για την εξύψωσι του ονόματος του Θεού με την αληθινή λατρεία. Ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη διακόσμησι των σπιτιών τους παρά για τον οίκο του Ιεχωβά. Αλλ’ ο Ιεχωβά τους επανέφερε στα λογικά τους. Τους κατεδίκασε για την κακή πνευματική τους κατάστασι με το στόμα των ιερέων τους, που γνώριζαν τον Νόμο. Τους ρώτησε: «Εάν λάβη τις κρέας άγιον εν τω άκρω του ιματίου αυτού, και δια του άκρου αυτού εγγίση άρτον ή μαγείρευμα ή οίνον, ή έλαιον, ή παν φαγητόν, θέλει αγιασθή;» Οι ιερείς απήντησαν: «Ουχί!»—-Αγγαίος 2:10-12.

«Κρέας άγιον» ήταν η σάρκα ζώου που είχε προσφερθή στον Ιεχωβά σε θυσία. Το μερίδιο που ελάμβαναν οι ιερείς έπρεπε να τρώγεται σ’ ένα «ιερόν» ή «καθαρόν» τόπο. (Λευϊτ. 10:14, 17) Αλλά ακόμη και αν ένας άνδρας μετέφερε κρέας άγιον στα ιμάτιά του, αυτό το ρούχο με το να εγγίση κάποια άλλη τροφή δεν μπορούσε με τη σειρά του, να μεταδώση αγιότητα σ’ αυτή την τροφή.

Κατόπιν ο Αγγαίος συνέχισε και είπε: «Εάν ακάθαρτος από νεκρού σώματος εγγίση τι εξ αυτών, θέλει μιανθή; Και οι ιερείς απεκρίθησαν και είπαν, θέλει μιανθή.» (Αγγαίος 2:13 παράβαλε με Αριθμούς 19:11-13) Οι ιερείς ανεγνώρισαν ότι οτιδήποτε ακάθαρτο μετέδιδε ακαθαρσία σ’ εκείνο που συνέβαινε να εγγίση.

Εφόσον οι Ισραηλίτες ήσαν αμελείς στη λατρεία του Θεού επειδή ήσαν απασχολημένοι στο να φέρουν εις πέρας τις ιδιοτελείς επιθυμίες των, ήσαν ακάθαρτοι. Και η ακαθαρσία τους, πράγματι, μετεβιβάζετο σε οτιδήποτε άγγιζαν. Ο Θεός είπε: «Ούτως είναι ο λαός ούτος και ούτω το έθνος τούτο ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ούτω παν έργον των χειρών αυτών και ότι προσφέρουσιν εκεί [στο προσωρινό θυσιαστήριο που είχαν ανεγείρει], είναι μεμιασμένον.» (Αγγαίος 2:14, ΜΝΚ) Οι φυτείες τους, επομένως δεν συνοδεύονταν από την ευλογία του Θεού στην παραγωγή των αγρών τους και στα έργα των χειρών τους. Αντίθετα, υπέφεραν από ερυσίβη και ξηρασία.—Αγγαίος 2:15-19.

Ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να τους ευλογήση αν δεν επέστρεφαν σ’ αυτόν με το να καθαρισθούν από την αδιαφορία τους. Είναι αλήθεια ότι προσέφεραν ακόμη θυσίες, αλλά ο Ιεχωβά υπολογίζει την υπακοή και την ολόψυχη αφοσίωσι ως πιο σπουδαίες από απλές θυσίες, ή από μια απλή επίδειξι σεβαστής αφοσιώσεως.—-1 Σαμ. 15:22.

Ευτυχώς η Βιβλική ιστορία δείχνει ότι οι Ισραηλίτες άκουσαν τη συμβουλή του Αγγαίου και του Ζαχαρία και τελείωσαν το κτίσιμο του ναού. Η Αγία Γραφή, επίσης, δείχνει ότι ο Ισραήλ απήλαυσε πράγματι ευημερία, όπως είχε υποσχεθή ο Θεός στο Δευτερονόμιο 28:1-14.—Αγγαίος 2:18, 19.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ότι είπε και έκαμε ο Ιεχωβά σχετικά με το έθνος Ισραήλ τότε δεν ήταν απλώς για την ωφέλειά τους. Απεκάλυπτε τον τρόπο με τον οποίον εσκέπτετο και ενεργούσε. Με το να σκεπτώμεθα αυτά τα πράγματα, μπορούμε να ρυθμίζωμε κατάλληλα τη ζωή μας. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»—1 Κορ. 10:11.

Με τα λόγια του Παύλου υπ’ όψιν, μπορούμε να εξετάσωμε τη συζήτησι του Αγγαίου με τους ιερείς σχετικά με την καθαρότητα και την ακαθαρσία για να καθορίσωμε πώς παρέχει ‘νουθεσία’ για μας. Εκεί βρίσκομε την αρχή ότι ένα άτομο που σαν «σκεύος» του Ιεχωβά, φέρει κάτι άγιο δεν μπορεί να μεταβιβάση αγιότητα σ’ ένα άλλο άτομο αυτομάτως ή εύκολα χωρίς καμμιά προσπάθεια. Επί παραδείγματι, οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν την αλήθεια ‘ενώπιόν τους’ και το πνεύμα του Θεού ‘κατοικεί εν αυτούς,’ κάνοντάς τους καθαρούς ή αγίους στα όμματα του Θεού. (2 Πέτρ. 1:12· Ρωμ. 8:9) Αλλ’ απαιτείται προσπάθεια από μέρους των για να μιλούν την αλήθεια και να εφαρμόζουν την αλήθεια στη ζωή τους για να κρατούν τα σκεύη των «εν αγιασμώ και τιμή.» (1 Θεσσ. 4:4) Και άτομα του ακαθάρτου κόσμου, που έρχονται απλώς σε επαφή με τους Χριστιανούς, δεν γίνονται αυτομάτως άγιοι ή καθαροί. Ακόμη κι αν δεχθούν την αλήθεια του ευαγγελίου, απαιτείται χρόνος και προσπάθεια για να τους διδάξετε και να τους δώσετε το καλό παράδειγμα, επίσης απαιτείται επιμέλεια από μέρους των για ν’ ακούσουν να μάθουν, και να καθαρίσουν τη ζωή τους.

Επίσης, ένας Χριστιανός μπορεί να μολυνθή αν συναναστρέφεται εκείνους που δεν έχουν εκτίμησι για την αλήθεια ή για τις αρχές της Γραφής. Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος: «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον;» (1 Κορ. 5:6) Επομένως οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στις συναναστροφές τους, διότι σ’ αυτές υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος. Είναι, εν τούτοις, λυπηρό το γεγονός ότι, μολονότι μερικά άτομα που είναι συνταυτισμένα με τους μάρτυρας του Ιεχωβά γνωρίζουν αυτή την αλήθεια, μπορεί να νομίζουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από το να έχουν στενή κοινωνική συντροφιά με άτομα που δεν είναι βαπτισμένοι, και αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά. Αυτό μπορεί να είναι παγίδα.

Φυσικά, υπάρχουν άτομα με τα οποία μπορεί να διεξάγετε Γραφική μελέτη, και μερικά απ’ αυτά είναι πολύ καλά άτομα που κάνουν πρόοδο και θέλουν να επικοινωνούν μ’ εσάς και με τα μέλη της εκκλησίας. Αυτά τα άτομα χρειάζονται τη συντροφιά σας μέχρι του σημείου που είναι αναγκαία για να τα ενθαρρύνη και να τα βοηθήση. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για όσα λέγει η Γραφή, ή δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ακούσουν τα αγαθά νέα. Μερικά από αυτά τα άτομα μπορεί να είναι έντιμοι, αξιοσέβαστοι άνθρωποι σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου. Αλλά η στενή συντροφιά μ’ αυτά τα άτομα είναι κακή, επειδή όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί κάνουν πράγματα που δεν ευαρεστούν τον Θεό και μπορούν να έχουν μια μολυσματική επίδρασι. Μπορούν να απομακρύνουν τον χρόνο του Χριστιανού, τη διάνοιά του και την καρδιά του από την αληθινή λατρεία. Στο εδάφιο Εφεσίους 2:3 ο απόστολος υπενθυμίζει στους Χριστιανούς: «Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί.»

Ομοίως αν ένα άτομο της Χριστιανικής εκκλησίας αδιάφορη για την αγνή λατρεία και την υπηρεσία του Θεού, αυτή η αδιαφορία και η αμέλεια μπορεί να ενεργήση σαν πνευματική ζύμη και να επηρεάση τους άλλους μέσα στην εκκλησία. Επομένως, αν είσθε Χριστιανός, φυλαχθήτε. Μπορεί να γίνετε ακάθαρτοι, αν αδιαφορήτε για την αληθινή λατρεία. Μπορεί να δείχνετε απροθυμία στο να συναναστρέφεσθε με τον λαό του Ιεχωβά στις συναθροίσεις, στην υπηρεσία του αγρού, και στις μεγάλες συγκεντρώσεις των συνελεύσεων. Μπορεί να ψυχρανθή η αγάπη σας για τους αδελφούς σας. Μπορεί ακόμη να χάσετε την πίστι σας που είναι η ‘ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς αμαρτία’ (Εβρ. 12:1) Αλλά και σεις οι ίδιοι μπορεί στην πραγματικότητα να έχετε μια μολυσματική επίδρασι στους άλλους. Με το να έχετε στενές κοινωνικές σχέσεις με άτομα του κόσμου ή ακόμη και με Χριστιανούς που υπηρετούν τον Θεό με μισή καρδιά, με ψυχρότητα, ή φοβούνται και αδιαφορούν για την αγνή λατρεία, τότε μπορεί να χάσετε κάθε πνευματική ευλογία, ίσως ακόμη και τη ζωή σας.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΑΡΟΥΣ

Αυτοί που διατηρούνται καθαροί, διακρατούν ισχυρή πίστι κι ενδιαφέρον για την αγνή λατρεία και για τους Χριστιανούς αδελφούς των, δεν αναμένουν μεγάλη υλική ευημερία. Αυτοί αναζητούν πνευματικές ευλογίες και πνευματική ευημερία. Ταυτοχρόνως τους δίδεται η διαβεβαίωσις ότι θα λάβουν και τα υλικά πράγματα που έχουν ανάγκη. (Ματθ. 6:31-34) Υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι ο Ιεχωβά σκόρπισε πλούσιες πνευματικές ευλογίες στους Χριστιανούς μάρτυρες του σήμερα. Αυτοί έχουν αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα για να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κλίμακα. Το έργο του κηρύγματος που διεξάγουν έχει απλωθή σε 200 και πλέον χώρες και η αξιοσημείωτη αύξησις των εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, που ενώνονται μαζί τους κάθε χρόνο στην λατρεία, πιστοποιεί ότι αυτή είναι ευλογία του Ιεχωβά. Αυτά είναι γεγονότα που έχουν ιστορικώς καταγραφή και μπορούν να βρεθούν στις στήλες της Σκοπιάςa και στο Βιβλίο του Έτους που εκδίδουν κάθε χρόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ο Ιεχωβά είναι πολύ στοργικός απέναντι του λαού του και θα βοηθήση εκείνους που τον αγαπούν να επιτύχουν. Και αν παραμένωμε άγρυπνοι θα μπορέσωμε ν’ απολαύσωμε το αποτέλεσμα που με εμπιστοσύνη εξέφρασε ο Βιβλικός συγγραφεύς: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»—Εβρ. 10:39.

[Υποσημειώσεις]

Γιατί ένα Τόσο Δαπανηρό Αντίλυτρο;

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της ιστορίας υπήρξαν άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους για να μπορέσουν οι συνάνθρωποι τους να ζήσουν λίγα χρόνια περισσότερο. Ότι έκαμαν αυτά τα άτομα θεωρήθηκε ως κάτι ευγενές και αξιέπαινο. Μεταξύ εκείνων που κατέθεσαν τη ζωή τους ήταν ένας του οποίου ο θάνατος επέτυχε πολύ περισσότερα απ’ ότι επέτυχαν όλοι οι άλλοι μαζί. Αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο θυσιαστικός θάνατος του σ’ ένα εκτελεστικό ξύλο μαρτυρίου έθεσε τη βάσι για να κερδίσουν οι άνθρωποι, όχι απλώς μερικά επιπρόσθετα χρόνια ζωής, άλλα ατελεύτητη ζωή.

Για πολλά άτομα δεν υπήρξε εύκολο να κατανοήσουν ότι ο θάνατος του Ιησού Χριστού επέτυχε τόσο πολλά. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν η ζωή των ανθρώπων απειλήται από φωτιά, πλημμύρες και τα όμοια, η ανάγκη για δράσι και τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτήν μπορεί να φανούν αμέσως. Αλλά έχει αποδειχθή ότι υπήρξε ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα με την κατάθεσι της ζωής του Ιησού. Πολλοί επέτρεψαν να γίνη ο θυσιαστικός θάνατος του σ’ ένα εκτελεστικό ξύλο μαρτυρίου ένα εμπόδιο στο να δεχθούν τη Χριστιανική αλήθεια. Πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζόμενους είναι δύναμις Θεού. . . Ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.»-—1 Κορ. 1:18, 23.

Τα λόγια του αποστόλου δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να θεωρούμε τον θάνατο του Ιησού και ό,τι αυτός επέτυχε ως «μωρίαν» ή να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να σκανδαλίζεται απ’ αυτό. Όπως λέγει ο Παύλος, αυτό είναι το αποτέλεσμα που έχει εις τους «απολλυμένους.» Επομένως, είναι φρόνιμο να εξετάσωμε γιατί η απολύτρωσις ή εξαγορά του ανθρωπίνου γένους από τον Ιησού Χριστό θα μπορούσε να γίνη μόνο με το να καταθέση τη ζωή του θυσιαστικά.

Η ΧΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΞΑΓΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Μια εξέτασις του τρόπου με τον οποίο οι Εβραϊκές Γραφές χρησιμοποιούν τη λέξι «εξαγορά» μπορεί να μας βοηθήση σχετικά μ’ αυτό. Στα εδάφια Έξοδος 21:29-31 ο όρος «εξαγορά» χρησιμοποιείται πρώτα εν σχέσει με το νόμο που περιελάμβανε ένα βόδι που κεράτιζε. Διαβάζομε: «Εάν όμως ο βους ήτο κερατιστής από πρότερον, και έγεινε διαμαρτυρία εις τον κύριον αυτού και δεν εφύλαξεν αυτόν, εάν θανατώση άνδρα ή γυναίκα, ο βους θέλει λιθοβοληθή και ακόμη ο κύριος αυτού θέλει θανατωθή. Εάν επιβληθή εις αυτόν τιμή εξαγοράσεως, θέλει δώσει δια την εξαγόρασιν της ζωής αυτού όσα ήθελον επιβληθή εις αυτόν. Είτε υιόν κερατίση. είτε θυγατέρα κερατίση, κατά την κρίσιν ταύτην θέλει γείνει εις αυτόν.»

Απ’ αυτόν τον νόμο μπορούμε να δούμε ότι