έλαβε την ακόλουθη επιστολή, από τον Κύριο Μάξγουελ Μπη, αρχηγό ενός καταυλισμού που είχαν επισκεφθή:

«Γράφω δυο λέξεις για να σας ευχαριστήσω για τη βοήθεια που μας προσέφεραν οι δύο άνδρες που επεσκέφθησαν τον καταυλισμό μας και μας μίλησαν για την Αγία Γραφή και για το πώς μπορούμε να ζούμε με ειρήνη. Ελπίζομε ότι θα έλθουν πάλι σύντομα. Όσο περισσότερο μείνουν, τόσο το καλύτερο. Σας ευχαριστούμε και πάλι.»

Το να μιλά κανείς για τη Βιβλική αλήθεια σε άλλους είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους δείξη αγάπη. Δίνει νόημα στη ζωή τους τώρα και μια βεβαία ελπίδα για το μέλλον. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευτυχείς όταν βγαίνουν απ’ τον δρόμο τους για να συμμερισθούν τέτοια αγαθά νέα με τους συνανθρώπους των.

Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Είναι Κακό να Εργαζώμεθα την Εβδόμη Ημέρα της Εβδομάδος;

Η τετάρτη από τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στο έθνος Ισραήλ λέγει: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν· εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Ιεχωβά του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον.»—Έξοδ. 20:8-10, ΜΝΚ.

Ο όρος «σάββατον» προέρχεται από μια Εβραϊκή λέξι που σημαίνει «αναπαύομαι, παύω, σταματώ να εργάζωμαι.» Η Αγία Γραφή διευκρίνιζε ότι κανείς Ισραηλίτης δεν έπρεπε να μαγειρεύη ή να ψήνη, να μαζεύη ξύλα, να κουβαλά φορτία ή να διεξάγη εμπορικές συναλλαγές την ημέρα του σαββάτου. (Έξοδ. 16:23, 29· Αριθμ. 15:32-35· Νεεμ. 13:15) Όποιος Ισραηλίτης συνελαμβάνετο να εργάζεται την ημέρα του σαββάτου έπρεπε ‘εξάπαντος να θανατωθή.’—Έξοδ. 31:15.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο νόμος του Θεού περί τηρήσεως ενός εβδομαδιαίου σαββάτου ισχύει ακόμα. Μερικοί λέγουν ότι αυτή η απαίτησις ετηρείτο από τους πατριάρχας, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, και ότι, στην πραγματικότητα, ίσχυε στον κήπο της Εδέμ.

Ποια είναι η άποψις της Βίβλου σ’ αυτό το θέμα; Είναι ακόμη κακό να εργάζεται κανείς την εβδόμη ημέρα της εβδομάδος;

Μια έντιμη εξέτασις δείχνει ότι οι Γραφές δεν λέγουν ότι η τήρησις ενός εβδομαδιαίου σαββάτου ανάγεται στον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ. Και ενώ ο Αβραάμ εφύλαττε ωρισμένες ‘εντολές,’ ‘διατάγματα’ και ‘νόμους’ του Θεού, πουθενά δεν αναφέρεται ότι τηρούσε ένα εβδομαδιαίο σάββατο.—Γέν. 26:5.

Λίγο πριν να δώση τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου στο Όρος Σινά, 2.500 περίπου χρόνια μετά τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας και αιώνες μετά τον θάνατο του Αβραάμ, ο Θεός για πρώτη φορά διέταξε την τήρησι ενός εβδομαδιαίου σαββάτου. Σύμφωνα με την Έξοδο, κεφάλαιον δεκαέξη, ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες να συλλέγουν το μάνα, που τους είχε προμηθεύσει θαυματουργικά, έξη μέρες την εβδομάδα αλλ’ όχι την εβδόμη μέρα. Η μέρα αυτή επρόκειτο να είναι «ανάπαυσις αγία εις τον Ιεχωβά.»—Έξοδ. 16:23, ΜΝΚ.

Δείχνοντας ότι ο νόμος περί σαββάτου ήταν κάτι νέο, ο Μωυσής παρετήρησε: «Δεν έκαμε την διαθήκην ταύτην ο Ιεχωβά προς τους πατέρας ημών. . . . Και ενθυμού, ότι ήσο δούλος εν τη γη της Αιγύπτου· και Ιεχωβά ο Θεός σου σε εξήγαγεν εκείθεν εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω· διά τούτο Ιεχωβά ο Θεός σου προσέταξεν εις σε να φυλάττης την ημέραν του σαββάτου.»—Δευτ. 5:3,15, ΜΝΚ.

Μήπως επρόκειτο να εξακολουθήση να ισχύη για πάντα ο νόμος περί τηρήσεως εβδομαδιαίου σαββάτου; Η Αγία Γραφή δεν λέγει αυτό, αλλά εξηγεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθε ‘να εκπληρώση τον Νόμον.’ (Ματθ. 5:17) Έτσι διαβάζομε: «Καταργήσας . . . εν τη σαρκί αυτού [του Χριστού], τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγματι.»—Εφεσ. 2:15· βλέπε επίσης Ρωμαίους 6:14· 7:4, 6.

Μερικοί προβάλλουν την αντίρρησι ότι αυτά τα εδάφια εφαρμόζονται μόνον στον «τελετουργικό νόμο» με τα ειδικά σάββατά του όπως ήσαν το Πάσχα, η εορτή της Πεντηκοστής, η Ημέρα του Εξιλασμού, το έβδομο έτος και το Ιωβιλαίον ή πεντηκοστό έτος. Υποστηρίζουν ότι οι Δέκα Εντολές, με την απαίτησί τους περί τηρήσεως ενός εβδομαδιαίου σαββάτου, διαφέρουν από τον «τελετουργικό νόμο» που έπαυσε να ισχύη. Άλλοι λέγουν ότι, εφόσον η εντολή περί τηρήσεως μιας εβδομαδιαίας ημέρας σαββάτου εδόθη λίγο πριν από τον Μωσαϊκό νόμο, αυτή η εντολή δεν έπαυσε μαζί μ’ εκείνον τον Νόμο. Αλλά, υποστηρίζει η Βίβλος αυτές τις απόψεις;

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι όταν ο Ιησούς συζητούσε για τον Νόμο που ήλθε να εκπληρώση, περιέλαβε την έκτη και την εβδόμη από τις Δέκα Εντολές που μιλούσαν εναντίον του φόνου και της μοιχείας. (Ματθ. 5:17, 21, 22, 27, 28) Ο απόστολος Παύλος περιέλαβε τη δεκάτη απ’ αυτές τις εντολές ως μέρος του Νόμου από τον οποίον οι Χριστιανοί ‘απηλλάγησαν’, λέγοντας: «Αλλά την αμαρτίαν δεν εγνώρισα, ειμή διά του νόμου· διότι και την επιθυμίαν δεν ήθελον γνωρίσει, εάν ο νόμος δεν έλεγε· Μη επιθυμήσης.» (Ρωμ. 7:6, 7· παράβαλε με Ιάκωβον 2:10, 11) Όπως ο νόμος περί τηρήσεως εβδομαδιαίου σαββάτου, έτσι και ο νόμος της περιτομής εδόθη πριν από τον Νόμο· αλλά η Γραφή δείχνει ότι η περιτομή δεν είναι δεσμευτική για τους Χριστιανούς.—Γέν. 17:9-14· 1 Κορ. 7:19.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται κάτω από ηθικό νόμο. Οι Χριστιανικές Γραφές ενθαρρύνουν με έντονο τρόπο τον σεβασμό προς τους γονείς και την αποφυγή πραγμάτων, όπως είναι η ειδωλολατρεία, ο φόνος, η μοιχεία, η κλοπή και η πλεονεξία. (Εφεσ. 4:28· 6:2· 1 Ιωάν. 5:21· 1 Πέτρ. 4:15· Εβρ. 13:4· Κολ. 3:5) Πουθενά όμως τα βιβλία της «Καινής Διαθήκης» δεν λέγουν ότι οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούν ένα εβδομαδιαίο σάββατο.

Γιατί, τότε, ο ίδιος ο Ιησούς τηρούσε το σάββατο κι ενεθάρρυνε τους ακροατάς του να τηρούν όλες τις ‘εντολές’ του Θεού; (Ματθ. 5:19) Διότι, όταν ο Ιησούς βρισκόταν ως άνθρωπος στη γη, και αυτός και οι μαθηταί του, ως Ισραηλίτες, υπέκειντο στη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου. (Γαλ. 4:4) Μόνον με τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, όταν προσέφερε τη ‘σάρκα’ του ως θυσία, καταργήθηκε ο Νόμος και αντικαταστάθηκε με την «καινή διαθήκη.»—Λουκ. 22:20· Εβρ. 8:13.

Επειδή ολόκληρη η διαθήκη του Νόμου, περιλαμβανομένης και της εντολής περί τηρήσεως ενός εβδομαδιαίου σαββάτου, κατηργήθηκε με τον Ιησού Χριστό, ο απόστολος Παύλος μπορούσε να γράψη στους Χριστιανούς: «Ας μη σας κρίνη . . . μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολ. 2:16, 17) Νωρίτερα, ο Παύλος εξέφρασε φόβο μήπως είχε ‘κοπιάσει ματαίως’ όσον αφορά ωρισμένους Χριστιανούς της επαρχίας της Γαλατίας, διότι αυτοί ακόμη ‘παρατηρούσαν ημέρας και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς.’—Γαλ. 4:10, 11.

Τι σημαίνει, λοιπόν, το εδάφιον Εβραίους 4:9 στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, όταν λέγη: «Άρα μένει κατάπαυσις εις τον λαόν του Θεού»; Μήπως σημαίνει αυτό ότι είναι κακό να εργάζωνται οι Χριστιανοί την εβδόμη ημέρα της εβδομάδος;

Όχι. Διότι τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι η «κατάπαυσις» σημαίνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να παύσουν να διακρατούν μια στάσι απιστίας όπως ήταν εκείνη που εμπόδισε τους περισσότερους Ισραηλίτας που βγήκαν από την Αίγυπτο να εισέλθουν ‘εις την κατάπαυσιν του Θεού,’ στη Γη της Επαγγελίας. (Εβρ. 3:12, 18, 19· 4:3) Επίσης, οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αναπαύωνται από ‘έργα’ απιστίας, ιδιαίτερα από τις προσπάθειες ν’ αυτοδικαιώνωνται ενώπιον του Θεού κάνοντας απλώς καλά ή φιλανθρωπικά έργα. (Εβρ. 4:10· Ρωμ. 3:20) Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, μια καλή στάσις ενώπιον του Θεού προέρχεται μόνον μέσω πίστεως στον Ιησού Χριστό. (Ρωμ. 3:28) Οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούν αυτή την κατάπαυσι, όχι μια μέρα την εβδομάδα, αλλά κάθε μέρα.

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να ξεχωρίζωμε μια μέρα την εβδομάδα για ανάπαυσι. Αυτό μπορεί να μας δώση σωματική ξεκούρασι, που είναι απαραίτητη, ευκαιρία για μελέτη του Λόγου του Θεού και για άλλες πνευματικά εποικοδομητικές δραστηριότητες. Εξαρτάται από το άτομο ν’ αποφασίση ποια μέρα θα ξεχωρίση για ειδικούς σκοπούς, αν θέλη να ξεχωρίση κάποια μέρα.

Αλλ’ αν κάποιος τώρα αποφασίση να εργάζεται την εβδόμη ημέρα της εβδομάδος, δεν υπάρχει Γραφική αντίρρησις να ενεργήση έτσι. Όπως το εξέφρασε ο απόστολος Παύλος: «Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας είναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νουν.»—Ρωμ. 14:5.

Πράξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στους Συγχρόνους Καιρούς στη Γερμανία

(Από το Βιβλίον του Έτους 1974—συνέχεια)

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩ μερικοί προσωρινώς έχασαν την πνευματική των ισορροπία λόγω των πανούργων μεθόδων που χρησιμοποιήθησαν ή λόγω των ανθρωπίνων αδυναμιών, υπήρξαν άλλοι οι οποίοι έγιναν προδόται και προξένησαν πολλά παθήματα στους αδελφούς.

Ο Ι. Ρίφφελ αναφέρει ότι στο 1937/1938 «ένας αδελφός ο Χανς Μιούλερ από τη Δρέσδη ήλθε στο Μπέθελ της Βέρνης και προσπάθησε να έλθη σε συνάφεια με τους αδελφούς στη Γερμανία, με τον σκοπό, ως ισχυρίσθη, να ‘επανοικοδομήση την υπόγειο οργάνωσι στη Γερμανία αφού τόσοι πολλοί αδελφοί είχαν συλληφθή.’

»Φυσικά εξέφρασα την επιθυμία μου να συνεργασθώ, καθώς έπραξαν και άλλοι αδελφοί. Είναι λυπηρόν, δεν εγνωρίζαμε τον καιρό εκείνο ότι ο ‘Αδελφός’ αυτός εργαζόταν με την Γκεστάπο στη Γερμανία. Χωρίς να υποψιασθούμε εκάμαμε σχέδια στη Βέρνη και αρχίσαμε το έργο μας. Εγώ θα επήγαινα στη Μπάντεν της Βυτεμβέργης. Τον Φεβρουάριο του 1938 επέρασα τα σύνορα στη Γερμανία και προσπάθησα να αναδιοργανώσω τους αδελφούς που ήσαν ακόμη ελεύθεροι. Σε δυο βδομάδες συνελήφθηκα. . . . Η Γκεστάπο εγνώριζε τη δραστηριότητά μου με όλες τις λεπτομέρειες και αυτό μέσω του ψευδαδέλφου αυτού που βοήθησε στην ανοικοδόμησι της υπογείου οργανώσεως, με τον σκοπό να την προδώση κατόπιν στη Γκεστάπο. Αυτός ο ‘αδελφός’ έκαμε το ίδιο μετά ένα έτος στην Ολλανδία και Τσεχοσλοβακία. . . .

»Το 1939 με πήραν με ένα φορτηγό αυτοκίνητο στη Γκομπλένζ, για να καταθέσω μαρτυρία στη δίκη τριών αδελφών με τις οποίες είχα συνεργασθή υπογείως στη Στουτγάρτη. Εκεί άκουσα ένα πράκτορα της Γκεστάπο να λέγη σ’ ένα δικαστικό επίσημο πως εγνώριζαν όλες τις λεπτομέρειες του έργου μας, πράγματα όπως μυστικές διευθύνσεις και ψευδή ονόματα, ως και η δομή της οργανώσεως. Όταν περιμέναμε στον διάδρομο ο ίδιος αυτός πράκτωρ της Γκεστάπο μου είπε ότι δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν την δραστηριότητά μας τόσο εύκολα αν δεν είχαμε προδότας στις γραμμές μας. Είναι λυπηρό να πω, δεν μπόρεσα να το αρνηθώ. Από καιρό σε καιρό μπορούσα να προειδοποιώ τους αδελφούς από τη φυλακή για τον προδότη αυτόν ‘αδελφό,’ αλλ’ ο Αδ. Χάρμπεκ ηγνόησε την προειδοποίησι απλώς γιατί δεν μπορούσε να το πιστεύση. Κατά τη γνώμη μου, ο Μιούλερ αυτός ήταν υπεύθυνος για τη φυλάκισι εκατοντάδων αδελφών.

ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΡΕΗ

Μολονότι ο εχθρός επανειλημμένως άνοιγε νέα ρήγματα στις γραμμές του λαού του Θεού και απεδεκάτιζε εκείνους που ήσαν ακόμη ελεύθεροι, υπήρχαν πάντοτε άλλοι που ανεγνώριζαν την αναγκαιότητα να προμηθεύουν τους αδελφούς με πνευματική τροφή. Αυτό το έπρατταν με κίνδυνο της ζωής των. Ένας από τους αδελφούς που ανοικοδομούσε το σύστημα διανομής της Σκοπιάς μεταξύ των αδελφών, καθ’ ον χρόνον ο Μιούλερ εξακολουθούσε το βρωμερό του έργο στη Δρέσδη, ήταν ο Λ. Σύρανεκ. Έπραττε αυτό μέχρις ότου συνελήφθη και κατεδικάσθη σε διετή φυλάκισι. Κατόπιν, ευθύς ως βγήκε από τη φυλακή, ο Αδ. Σύρανεκ συνέχισε το έργον του.

Πολλές αδελφές επλήρωσαν τις θέσεις που είχαν ανοιχθή με τη σύλληψι των αδελφών, καίτοι είχαν υπ’ όψιν ότι σύμφωνα με τους αυστηρούς νόμους του πολέμου, μπορούσαν να χάσουν τη ζωή τους αν συνελαμβάνονταν. Μεταξύ εκείνων που διένειμαν Την Σκοπιάν, ήσαν η Αδ. Νιούφερτ, η Αδ. Πφίστερερ στη Στουτγάρτη και η Αδ. Φράνκε. Ο Αδ. Σύρανεκ έγραφε