Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Τι Είναι η Ψυχή;

ΣΤΗΝ καθημερινή ζωή θα έχετε ακούσει χωρίς αμφιβολία τη φράσι, ‘Δεν υπήρχε ψυχή στο δωμάτιο.’ Είναι εύκολο να καταλάβετε ότι ο συνομιλητής σας εννοεί ότι δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος, κανένα άτομο, στο δωμάτιο. Ποτέ δεν σας περνά από το νου ότι εννοεί ένα αόρατο και άυλο πνεύμα.

Με όμοιο τρόπο, όταν η Αγία Γραφή χρησιμοποιή τη λέξι «ψυχή,» την χρησιμοποιεί πάντοτε σχετικά μ’ ένα άτομο, ή μ’ ένα ζώο, κάτι που ζη, κινείται και απολαμβάνει ένα μέτρον νοημοσύνης. Αυτή η λέξις, όταν χρησιμοποιήται σχετικά με ανθρώπους, συνδέεται με τις επιθυμίες, τα αισθήματα και τις εμπειρίες του σαρκικού ανθρώπου. Η Αγία Γραφή λέγει ότι η ψυχή ‘τρώγει,’ ‘αμαρτάνει,’ ‘κατατήκεται,’ μπορεί να ‘παραδώση το πνεύμα.’ (Έξοδ. 12:16· Λευιτ. 4:2· 26:16· Ιερεμ. 15:9) «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει,» μας λέγουν τα εδάφια Ιεζεκιήλ 18:4, 20. Η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι αθάνατη. Αλλά δεν πεθαίνουν μόνον οι ψυχές που αμαρτάνουν. Ο Ιησούς Χριστός, που δεν είχε αμαρτίες, «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» ως αντίλυτρο, ώστε οι αμαρτωλοί, ακόμη κι εκείνοι που έχουν πεθάνει, ν’ αποκατασταθούν σε ζωή.—Ησ. 53:12.

Επομένως, η λέξις «ψυχή,» όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, όταν εφαρμόζεται σε ανθρώπους, σημαίνει τη «ζωή που απολαμβάνει ένας ως άτομο,» ή πιο συγκεκριμένα, «το νοήμον πλάσμα που είναι άνθρωπος.» Περικλείει το όλον άτομο, περιλαμβανομένου κάθε μέρους του σώματός του, της προσωπικότητός του, με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις τάσεις της. Μήπως το βρίσκετε αυτό παράξενο;

Εξετάστε, λοιπόν, τι λέγει η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμ. 13) κάτω από τον τίτλο «Ψυχή (στην Αγία Γραφή)»: «Νέπες [ή νέφες, η Εβραϊκή λέξις για την ‘ψυχή’] χρησιμοποιείται εν σχέσει με ζώα και ανθρώπους. Αν η ζωή είναι ανθρώπινη, η νέπες ισοδυναμεί με το άτομο, το ‘Εγώ.’ Μετά τον θάνατο, η νέπες πηγαίνει, στον Σιεόλ.

«Η ανωτέρω συνοπτική αφήγησις δείχνει ότι δεν υπάρχει διχοτόμησις [διαίρεσις σε δύο μέρη] του σώματος και της ψυχής στην Π.Δ. [Παλαιά Διαθήκη]. Ο Ισραηλίτης έβλεπε τα πράγματα συγκεκριμένα, στην ολοκλήρωσί τους, κι επομένως θεωρούσε τους ανθρώπους ως άτομα και όχι ως σύνθετα. Ο όρος νέπες, μολονότι μεταφράζεται στη γλώσσα μας ψυχή, ποτέ δεν εννοεί την ψυχή ως ξεχωριστή από το σώμα ή από το άτομο.»

Έπειτα, κάτω από τον υπότιτλο «Στην Καινή Διαθήκη,» το ίδιο σύγγραμμα λέγει για την ψυχή: «Η ψυχή μπορεί να σημαίνει την αρχή της ζωής, την ίδια τη ζωή, ή το ζων πλάσμα.» Αυτή η παραπομπή προχωρεί και λέγει ότι κάτω από την Ελληνική (όχι τη Χριστιανική) επίδρασι η ψυχή, ανόμοια με την αντίστοιχη Εβραϊκή λέξι νέφες, έφθασε να θεωρήται ως χωριστή από το σώμα και ως αθάνατη. Και καταλήγει ως εξής: «Ως ένα ζων πλάσμα, που υπόκειται σε διάφορες εμπειρίες, μπορεί [η ψυχή] ν’ αναφέρεται σε ζώα, ‘Και πάσα ψυχή ζώσα απέθανεν εν τη θαλάσση’ (Αποκάλ. 16:3), ή σε ανθρώπους, ‘Κατέλαβε δε πάσαν ψυχήν φόβος’ (Πράξ. 2:43· Ρωμ. 2:9· 13:1). Επομένως, η ψυχή αισθάνεται, αγαπά και επιθυμεί. Σε συνδυασμό μ’ αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθή για να σημάνη την προσωπική ή αυτοπαθή αντωνυμία, όπως στο εδάφιο Ιωάννης 10:24, ‘Έως πότε κρατείς εν αμφιβολία την ψυχήν ημών;’»—Σελ. 449, 450.

Συνεπώς, δεν μπορούμε να χωρίσωμε το σώμα από την προσωπικότητα, σαν να ήταν η προσωπικότης κάτι πνευματικό ή άυλο μέσα στο άτομο και μπορούσε να υπάρχη χωριστά από το σώμα. Η βιολογική έρευνα έδειξε ότι ένα μεγάλο τμήμα της προσωπικότητός μας οφείλεται σε κληρονομικότητα από τον πατέρα μας και τη μητέρα μας και, μέσω αυτών, από τους αρχικούς μας προγόνους. Στο καθένα από τα δισεκατομμύρια κύτταρα που υπάρχουν στο σώμα ενός ατόμου υπάρχουν ακριβώς τα ίδια χρωμοσώματα και γονίδια, οι φορείς της κληρονομικότητος που κάνουν το άτομο να είναι αυτό που είναι όταν γεννάται. Κατά τη γέννησι, το άτομο έχει ήδη ωρισμένες τάσεις και χαρακτηριστικά στην κατασκευή του. Αυτά θ’ αναπτυχθούν και θα γίνουν εμφανή καθώς το άτομο αναπτύσσεται στην εφηβεία. Ακόμα και η σωματική διάπλασις, αν δηλαδή το άτομο είναι ψηλό ή κοντό, παχύ ή αδύνατο, και λοιπά, επηρεάζει την προσωπικότητα του. Οι αναπηρίες, επίσης, επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά του ατόμου.

Η ψυχή, επομένως, είναι πράγματι ολόκληρο το άτομο, κάθε ίνα της υπάρξεώς του, μαζί με τα χαρακτηριστικά του—ολόκληρη η προσωπικότητά του. Το σώμα μας έχει τόσο αλληλένδετη κατασκευή ώστε δεν μπορούμε να πούμε στην πραγματικότητα ότι ένα μέρος του οργανισμού μπορεί να επηρεασθή χωρίς να επηρεάση όλα τα άλλα μέρη. Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησε αυτή την ενότητα του ανθρωπίνου σώματος ως παράδειγμα. Έγραψε: «Δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα· Δεν έχω χρείαν σου· ή πάλιν η κεφαλή προς τους πόδας· Δεν έχω χρείαν υμών. Αλλά πολύ περισσότερον τα μέλη του σώματος, τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία, και εκείνα τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμότερα του σώματος, εις ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν, . . . Αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δώσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, δια να μη ήναι σχίσμα εν τω σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων.»—1 Κορ. 12:21-25.

Στο φως αυτής της κατανοήσεως σχετικά με το τι είναι ψυχή, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τι εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Οι άνθρωποι μπορούν να φονεύσουν το σώμα και να θέσουν σε ανυπαρξία το άτομο μόνο για λίγον καιρό. Δεν μπορούν να του αφαιρέσουν τον ‘τίτλο κυριότητος’ που έχει στη ζωή ως άτομο. Το πιστό άτομο θεωρείται από τον Θεό ως ζων και είναι βέβαιο ότι θα γίνη πάλι μια ζώσα ψυχή στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Αποκρούοντας τους Σαδδουκαίους, που ισχυρίζοντο ότι δεν υπήρχε ανάστασις, ο Ιησούς είπε: «Ο δε Θεός δεν είναι (Θεός) νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:38.

Όταν ένα άτομο αναστηθή, ολόκληρη η ύπαρξίς του, ή η ψυχή του, αποκαθίσταται σε ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι επαναφέρεται σε ζωή το ίδιο ακριβώς σώμα που αποτελείται από τα ίδια άτομα. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί: «Ο δε Θεός δίδει εις αυτό [το οποίον ‘σπείρεται’ στον θάνατο] σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα. . . . Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:38-44) Αυτοί που ανασταίνονται στον ουρανό λαμβάνουν πνευματικό σώμα, κι εκείνοι που ανασταίνονται στη γη, ζωικόν σώμα. Αποκαθιστώντας ένα νεκρό άτομο σε ζωή πάνω στη γη, ο Θεός μπορεί εύκολα ν’ αναδημιουργήση, με διαφορετικά άτομα, τα κύτταρα του σώματος με την ίδια γενετική δομή και διευθέτησι. Μπορεί, πράγματι, να εντυπώση στο σώμα τα επιπρόσθετα χαρακτηριστικά που είχε αποκτήσει το άτομο στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό είναι τόσο απλό για τον Θεό όσο απλό είναι για τον άνθρωπο να καταγράφη και ν’ αναπαραγάγη εικόνες και ήχους ηλεκτρικώς σε μαγνητοταινίες.

Εξ άλλου, αν ο Θεός καταστρέψη ένα άτομο στη «Γέεννα,» που συμβολίζει αιώνιο θάνατο, το άτομο δεν τίθεται εκτός υπάρξεως μόνο προς το παρόν, αλλά στην πραγματικότητα πεθαίνει για πάντα, διότι ο Θεός έχει καταστρέψει την «ψυχή» του, τον ‘τίτλο κυριότητος’ σε ζωή.—Ματθ. 10:28.

Επομένως, επιβάλλεται στο άτομο που θέλει ζωή να χρησιμοποιή την ψυχή του, ολόκληρη την ύπαρξί του, στην υπηρεσία του Θεού. Ο Ιησούς είπε σχετικά μ’ αυτό: «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν.» (Ιωάν. 12:25) Πρέπει να ενδιαφερώμεθα, όχι απλώς για τα παρόντα σωματικά πράγματα, αλλά για την υπακοή στον Θεό, ο οποίος μπορεί να δώση στις ψυχές μας αιώνια ζωή.

Πυρηνικές Εκρήξεις για Πετρέλαιο

◆ Η Σοβιετική Ένωσις αναφέρει μια ασυνήθιστη χρήσι ατομικής ενεργείας. Αυτή η χώρα έχει προκαλέσει εκρήξεις πυρηνικών συσκευών για ν’ αυξηθή η παραγωγή πετρελαίου σε χωρικές πετρελαιοπηγές. Ανέφερε ότι είχε ετήσια αύξησι 100.000 τόννων μ’ αυτή τη μέθοδο.