Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Η Ιερότης της Ζωής

ΣΤΟΥΣ συγχρόνους καιρούς μας η ζωή θεωρείται πολύ φθηνή. Πυρηνικές βόμβες, κώνοι γεμίσματος και σκληρότερα ακόμη όπλα καταστροφής σχεδιάζονται για να φονεύουν χιλιάδες άτομα ομαδικά. Οι φονείς συνήθως περνούν απαρατήρητοι ή τιμωρούνται με πολύ ελαφρές ποινές. Αυτοί, οι άνθρωποι αφήνονται πάλι ελεύθεροι στην κοινωνία και επαναλαμβάνουν τα εγκλήματα τους. Πώς, όμως, βλέπει ο Θεός αυτή την έλλειψι σεβασμού για τη ζωή;

Ο Υιός του Θεού είπε στους μαθητάς του: «Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι’ έν ασσάριον; και έν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας. Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβηθήτε λοιπόν· πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις.» (Ματθ. 10:29-31) Τόσο μεγάλη σημασία δίνει ο Θεός στη ζωή όλων των ανθρώπων, ώστε έδωσε τον γυιο του σαν θυσία, για να μπορούν όλοι να έχουν την ευκαιρία να λάβουν αιώνια ζωή.—Ιωάν. 3:16· 1 Τιμ. 2:5, 6.

Η Ιερότης της Ζωής Τονίζεται στον Νόμο του Θεού

Στον νόμο του με τον οποίο εκυβερνάτο το αρχαίο έθνος Ισραήλ, ο Θεός έδειξε τη μεγάλη αξία που δίνει στη ζωή. Αυτός ο νόμος κατηύθυνε τους κριτάς να προσέχουν τώρα πολύ όταν καταδίκαζαν ή αθώωναν κάποιον και ν’ αποδίδουν δικαιοσύνη. (Δευτ. 19:15· 16:19, 20) Αλλά για το άτομο εκείνο που ήταν ένοχος φόνου, υπήρχε μόνο μια ποινή: «Και δεν θέλετε λαμβάνει ουδεμίαν εξαγοράν υπέρ της ζωής του φονέως, όστις είναι ένοχος θανάτου· αλλά εξάπαντος θέλει θανατωθή. . . . και η γη δεν δύναται να καθαρισθή από του αίματος του εκχυθέντος επ’ αυτής, ειμή δια του αίματος εκείνου όστις έχυσεν αυτό.»—Αριθμ. 35:31-33.

Τα άτομα που εγνώριζαν πράγματα που εθεωρούντο αποδείξεις για την εκδικαζομένη υπόθεσι έπρεπε να προσέλθουν ως μάρτυρες· αν δεν το έκαναν αυτό ετιμωρούντο δημοσίως. (Λευιτ. 5:1) Οι μάρτυρες που έδιδαν μαρτυρία εναντίον ενός ατόμου που κατηγορείτο για μια πράξι που ετιμωρείτο με την εσχάτη των ποινών, που τότε ήταν ο δια λιθοβολισμού θάνατος, έπρεπε να είναι εκείνοι που θα έρριχναν τις πρώτες πέτρες. (Δευτ. 17:6, 7) Θα έπρεπε να ήταν κανείς πραγματικά πωρωμένος για να δώση ψευδή κατάθεσι και κατόπιν να φονεύση το άδικα καταδικασμένο άτομο. Αυτός ο νόμος έκανε το άτομο να σκεφθή πολύ καλά, διότι έλεγε ότι το άτομο που θα απεκαλύπτετο να δίνη ψευδή μαρτυρία, θα ελάμβανε την ποινή που προσπαθούσε να επιφέρη στον κατηγορούμενο. Αυτές οι απαιτήσεις ασφαλώς χρησίμευαν σαν εμπόδια στην ψευδή, βιαστική ή απερίσκεπτη μαρτυρία.—Δευτ. 19:16-20.

Ο Ακούσιος Φόνος Επέφερε Ενοχή Αίματος

Ακόμη και στην περίπτωσι ακούσιου φόνου, η ιερότης της ζωής ετονίζετο πολύ. Παραδείγματος χάριν, την ώρα που κάποιος έκοβε ξύλα, θα μπορούσε να του ξεφύγη ο πέλεκυς, να κτυπήση κάποιον άλλο και να τον σκοτώση. Ο ακούσιος φονεύς έπρεπε τότε να σπεύση αμέσως στην πλησιέστερη πόλι καταφυγίου που ο Θεός είχε τόσο σπλαγχνικά ορίσει. (Δευτ. 19:4-7· Αριθμ. 35:6, 11) Του παρείχετο εκεί καταφύγιο μέχρις ότου επιστρέψη στη δικαιοδοσία της περιοχής όπου είχε συμβή το ατύχημα. Γινόταν τότε δίκη και αν απεδεικνύετο ότι το ατύχημα ήταν πράγματι ατύχημα, ο ακούσιος φονεύς ωδηγείτο στην πόλι του καταφυγίου, όπου έπρεπε να παραμείνη μέχρι τον θάνατο του αρχιερέως που υπηρετούσε τότε. Αυτό, φυσικά, μπορούσε να διαρκέση χρόνια ή και ολόκληρη ζωή ακόμη.—Αριθμ. 35:12, 22-25.

Ο νόμος σχετικά με τον ‘εκδικητή του αίματος’ τόνιζε περισσότερο την ανάγκη να δίνουν πολλή προσοχή στη ζωή. Ο εκδικητής του αίματος ήταν ο πλησιέστερος συγγενής του φονευθέντος. Το άτομο αυτό μπορεί να είχε αναγνωρίσει ότι το συμβάν ήταν απλό ατύχημα. Εν τούτοις υπήρχε η πιθανότης να χρονοτριβήση ο φονεύς και ν’ αργοπορήση τη διαφυγή του ή, αφού κατέφευγε στην πόλι καταφυγίου, να έβγαινε κάποια μέρα έξω από τα όριά της, ίσως για να πάη στο σπίτι του. Αυτές οι ενέργειες θα απεκάλυπταν ότι δεν στενοχωριόταν πραγματικά το ότι είχε προκαλέσει τον θάνατο ενός ατόμου ούτε για την ενοχή αίματος που είχε επισύρει στον εαυτό του. Σ’ αυτή την περίπτωσι, ο «εκδικητής του αίματος» ήταν υποχρεωμένος να θανατώση τον φονέα. Έτσι, εκ μέρους του ακουσίου φονέως αλλά και του ‘εκδικητού του αίματος,’ ο σεβασμός για την ιερότητα της ζωής έπρεπε να επισκιάζη κάθε προσωπική επιθυμία ή αίσθημα. Η διευθέτησις των πόλεων καταφυγίου απέκλειε επίσης τις θανάσιμες έχθρες και τους φόνους προσωπικής εκδικήσεως. Επέφερε ειρηνικές σχέσεις μεταξύ του Θεού και του έθνους.—Αριθμ. 35:26-29· Ιησ. Ναυή 20:2-6.

Οι Φόνοι που Δεν Διελευκαίνοντο Δεν Αγνοούντο

Σήμερα επικρατεί η γνώμη ότι ένας φόνος που δεν έχει διαλευκανθή είναι υπόθεσις της αστυνομίας και των δικαστηρίων. Δεν συνέβαινε, όμως, αυτό στον Μωσαϊκό νόμο. Η ευθύνη βάρυνε ολόκληρη την πόλι. Ο νόμος έλεγε τα εξής:

«Εάν τις ευρεθή πεφονευμένος εν τη γη . . . και ήναι άγνωστον τις εφόνευσεν αυτόν, τότε θέλουσιν εξέλθει οι πρεσβύτεροί σου και οι κριταί σου, και θέλουσι μετρήσει προς τας πόλεις τας πέριξ του πεφονευμένου· και της πόλεως, ήτις είναι η πλησιεστέρα εις τον πεφονευμένον, . . . θέλουσι καταβιβάσει οι πρεσβύτεροι της πόλεως εκείνης την δάμαλιν εις τραχείαν φάραγγα . . . και εκεί εν τη φάραγγι θέλουσι κόψει τον τράχηλον της δαμάλεως.

«. . . Και πάντες οι πρεσβύτεροι της πόλεως εκείνης, της πλησιεστέρας εις τον πεφονευμένον, θέλουσι νίψει τας χείρας αυτών επί της δαμάλεως της εσφαγμένης . . . και αποκριθέντες θέλουσιν ειπεί, Αι χείρες ημών δεν έχυσαν το αίμα τούτο, ουδέ είδον οι οφθαλμοί ημών· γενού ίλεως, Κύριε, εις τον λαόν σου τον Ισραήλ. . . . Και θέλει συγχωρηθή εις αυτούς το αίμα.»—Δευτ. 21:1-9,

Έτσι, κανένας φόνος δεν ηγνοείτο. Η δάμαλις δεν εσφάζετο ως εξιλαστήρια θυσία και το αίμα της δεν ραντίζετο πάνω στο θυσιαστήριο. Εθανάτωναν τη δάμαλι κόβοντας της τον τράχηλο· έπαιρνε στην πραγματικότητα τη θέσι του φονέως, όχι για ν’ απομακρύνη την ενοχή αίματος από τον φονέα, αλλά από εκείνη την πόλι, πάνω στην οποία, διαφορετικά, θα επεκάθητο η ενοχή αίματος. Φυσικά, αν ανεκαλύπτετο αργότερα ο φονεύς, και απεδεικνύετο η ενοχή του, έπρεπε να εκτελεσθή.

Είναι Δικαία η Εσχάτη των Ποινών;

Μερικά άτομα μπορεί να νομίζουν ότι η κοινωνία προώδευσε με το να καταργήση την εσχάτη των ποινών. Αλλ’ αν εξετάσωμε τον νόμο που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ γίνεται φανερό ότι, αντί να είναι πολύ αυστηρή, η θανατική καταδίκη για έναν φονέα αντανακλούσε τον υψηλό σεβασμό του Θεού για τη ζωή, όχι απλώς με γενικό τρόπο, αλλά πάνω σε προσωπική βάσι. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψι ότι ο Μωσαϊκός νόμος προήρχετο από τον Υπέρτατο Κυρίαρχο του σύμπαντος. Ασφαλώς, ο Θεός είχε τα συμφέροντα του ανθρώπου υπ’ όψιν όταν ενσωμάτωσε αυτό το χαρακτηριστικό στον νόμο που έδωσε στον Ισραήλ.

Αλλά στη πραγματικότητα η θανατική ποινή είχε την αρχή της 850 και πλέον χρόνια πριν από τη Διαθήκη του Νόμου. Μετά τον κατακλυσμό, ο Θεός είπε στον Νώε τα εξής: «Το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.» (Γεν. 9:5, 6) Αυτός ο νόμος εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινο γένος, επειδή όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται τώρα επάνω στη γη προέρχονται από την οικογένεια του Νώε.

Κάτω απ’ αυτόν τον νόμο, η νόμιμα εγκατεστημένη εξουσία θα μπορούσε δικαίως να εκτελέση τους εκουσίους φονείς. Συμφωνεί μ’ αυτό και η Χριστιανική άποψις; Ναι, διότι ο Παύλος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, έγραψε στους Χριστιανούς σχετικά με τις κοσμικές κυβερνήσεις: «Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; . . . Εάν . . . πράττης το κακόν, φοβού, διότι δεν φορεί [η εξουσία] ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.».—Ρωμ. 13:3, 4· Παράβαλε με Πράξεις 25:10, 11.

Υπάρχει Καμμιά Ελπίδα για τους Φονείς;

Το άτομο που έχει διαπράξει φόνο είναι άξιο θανάτου. Πρέπει να δώση λόγο στον Θεό καθώς και στο Κράτος. Μπορεί να συγχωρεθή από τον Θεόν; Ναι, αν θέση την εμπιστοσύνη του δια πίστεως στο εξιλεωτικό αίμα του Ιησού Χριστού και γίνη αφιερωμένος δούλος του Θεού με όλη του την καρδιά. (Πράξ. 10:43) Αν ενεργήση έτσι, μπορεί να εκτελεσθή (και δικαίως) από το Κράτος, αλλά θα έχη βεβαία ελπίδα αναστάσεως. Θα έχη ένα καλύτερο ξεκίνημα στην οδό για ζωή σε μια παραδεισένια γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.—Πράξ. 17:31.

Σχετικά με τα άτομα που έχουν διαπράξει σοβαρά αμαρτήματα όπως είναι ο φόνος, και που δεν έχουν δεχθή την εξιλεωτική θυσία του Χριστού πριν να πεθάνουν, η κρίσις των βρίσκεται στα χέρια του Ιησού Χριστού. Ως ο διωρισμένος Κριτής του Θεού, γνωρίζει ποιος θα μπορούσε να ωφεληθή από την ανάστασι που θα του δώση την ευκαιρία να εισέλθη στην οδό που οδηγεί στην αιώνιο ζωή. (Ιωάν. 2:24, 25· 5:30) Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς είπε: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· η κατά του πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· και όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι.» (Ματθ. 12:31, 32) Αυτά τα λόγια δείχνουν ότι ακόμη και η περίπτωσις κάποιου φονέως δεν είναι απελπιστική αν μετανοήση και επωφεληθή από την προμήθεια του Θεού δια του Χριστού.—Λουκ. 24:47.

Ο Χριστός έδωσε στον απόστολο Ιωάννη μια όρασι της αναστάσεως, την οποίαν ο Ιωάννης περιγράφει ως εξής: «Είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού· και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης [ο τάφος] έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.»—Αποκάλ. 20:11-13.

Τα έργα σύμφωνα με τα οποία θα κριθούν αυτοί οι αναστημένοι δεν είναι τα έργα που έχουν διαπράξει πριν από το θάνατό τους. Αν συνέβαινε αυτό, οι εγκληματίαι, παραδείγματος χάριν, θα επέστρεφαν αμέσως στο θάνατο κι έτσι θα ακυρώνετο ο σκοπός της αναστάσεώς των. Αντιθέτως, η κρίσις αυτών των ατόμων θα βασισθή στα έργα που θα πράξουν σ’ ένα κόσμο δικαιοσύνης αν είναι πρόθυμοι να υπακούσουν, να είναι νομοταγείς και να προοδεύουν στην αποκατάστασι των σχέσεών των με τον Θεόν. (Ησ. 26:9) Αν είναι αδιόρθωτοι, η πορεία ενεργείας των θ’ αποδείξη ότι δεν θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με δίκαιες αρχές, κι έτσι θα πεθάνουν στο ‘δεύτερο θάνατο.’—Αποκάλ. 20:14, 15.

Συνεπώς, ο Θεός κατέστησε σαφές ότι θεωρεί τη ζωή ιερή και πολύτιμη. Επιθυμεί να έλθουν όλοι οι άνθρωποι στη γνώσι της αληθείας που οδηγεί σε αιώνια ζωή (1 Τιμ. 2:3, 4). Μολονότι οι άνθρωποι έχουν διαπράξει όλα τα είδη των αμαρτημάτων, μερικοί μάλιστα διέπραξαν σοβαρώτερα αμαρτήματα από άλλους, μπορούν να πιστέψουν στην εξιλεωτική θυσία του Χριστού. Μπορούν να μεταμορφώσουν τις προσωπικότητές των, για να λάβουν το δώρο της αιωνίου ζωής κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του.—Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15· Εφεσ. 4:20-24.

Ο Καταδικασθείς Δολοφόνος Αποκεφαλίζεται

◆ Ντυμένος με λευκό ένδυμα και με δεμένα μάτια, με τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη και γονατιστός, εκτελέσθηκε δημοσία ο πρίγκιψ Φεϋζάλ Ιμπν Μουζάντ Αμπντέλ Αζίζ στις 18 Ιουνίου 1975, στην πρωτεύουσα Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Ο εικοσιεπτάχρονος καταδικασθείς δολοφόνος του Βασιλέως Φεϋζάλ είχε θεωρηθή υγιής από τις νομικές και ιατρικές αυθεντίες, μολονότι η κυβέρνησις είχε ανακοινώσει αρχικά ότι ήταν διανοητικά ανισόρροπος. Χιλιάδες παρακολούθησαν την εκτέλεσι της θανατικής ποινής η οποία έγινε μ’ ένα κτύπημα από ένα πλατύ ξίφος. Ήταν η πρώτη φορά που επεβλήθη θανατική καταδίκη σε μέλος της βασιλικής οικογενείας αυτής της χώρας.