Έως Πού Πρέπει η Καλωσύνη να Φθάνη;

Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ είναι μια ιδιότης που την εκτιμούμε όταν υπάρχη στους άλλους. Ιδιαιτέρως την εκτιμούμε όταν απευθύνεται σε μας. Ακόμη και όταν κάνωμε κάτι λάθος ελπίζομε ότι θα μας δείξουν καλωσύνη.

Ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί την ιδιότητα της καλωσύνης πολύ σπουδαία. «Διότι εις τον αιώνα [είναι] το έλεος αυτού,» λέγει η Αγία Γραφή επανειλημμένως. (Ψαλμ. 136) Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, εγνώριζε τον Πατέρα του καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ο Ιησούς συμβούλευσε τους μαθητάς του να μιμούνται τον Θεό ο οποίος «είναι αγαθός προς τους αχαρίστους και κακούς.»—Λουκ. 6:35.

Είναι επομένως πολύ κατάλληλο να θέτη ο Θεός την καλωσύνη ή αγαθότητα ως μια θεμελιώδη απαίτησι γι’ αυτούς που επιθυμούν να έχουν την εύνοιά Του. Λέγει σ’ αυτούς που ομολογούν ότι τον υπηρετούν: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος (καλωσύνη, ΜΝΚ) και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.»—Μιχ. 6:8.

Στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους μπορεί ν’ αναπτυχθούν ερεθιστικές καταστάσεις οι οποίες παρεμποδίζουν την εκδήλωσι της καλωσύνης. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει όταν αντιμετωπίζωμε τους εχθρούς μας. Αλλά σ’ αυτό το σημείο ο Ιησούς είπε: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας . . . προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς.»—Ματθ. 5:44, 45.

Το να αγαπούμε τους εχθρούς μας και να τους μεταχειριζώμεθα με καλωσύνη ίσως είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα τα καθήκοντα του Χριστιανού. Και δεν είναι απλώς ένα καθήκον, πρέπει να γίνεται από την καρδιά. «Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν,» και «εις την πτώσιν του εχθρού σου μη χαρής· και εις το ολίσθημα αυτού ας μη ευφραίνεται η καρδία σου.»—αυτές είναι οι αρχές που πρέπει ο Χριστιανός να τις αισθάνεται από την καρδιά του.—Ρωμ. 12:20· Παροιμ. 24:17.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας Χριστιανός δεν μπορεί να επιπλήξη έναν άλλον, βοηθώντας τον να λογικευθή σχετικά με το λάθος του, ή με το εσφαλμένο των πράξεών του. Μπορεί ακόμη και να ‘ελέγξη αυτόν αποτόμως’ για να τον πείση και να τον σώση από τις συνέπειες που θα έχη αν συνεχίση μια κακή πορεία.—Τίτον 1:13.

Έχομε το παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Αυτός ήταν ευθύς με τους εχθρούς του. Αλλά ποτέ δεν τους μεταχειρίσθηκε με έλλειψι καλωσύνης, ούτε τους απείλησε να τους τιμωρήση προσωπικά για τις επιθέσεις που του έκαμαν. Όταν ήταν στη γη δεν έκρινε άτομα ούτε εξέφραζε προσωπική καταδίκη επάνω τους. Έλεγε μόνο τις κρίσεις του Πατρός του.—Ιωάν. 5:30.

Επί παραδείγματι, όταν μιλούσε με τους σκληρότερους εχθρούς του, τους γραμματείς και τους Φαρισαίους τους εξέθετε για ό,τι ήσαν, διότι ο Θεός απεκάλυπτε τη στάσι της καρδιάς τους προς αυτόν. Τους προειδοποιούσε για την κρίσι του Θεού, όπως εκφράζεται στην Αγία Γραφή. Αντί να λέγη ‘Είμαι Υιός του Θεού και θα φροντίσω ώστε να ριφθήτε στη Γέεννα,’ έθεσε το εξής προειδοποιητικό ερώτημα σ’ αυτούς: «Πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:33) Αυτό θα μπορούσε να το κάμη ο καθένας τους προσωπικά μόνο αν άλλαζε την καταστρεπτική του πορεία.

Όταν ο Ιησούς υπέφερε από τη μεγαλύτερη έλλειψι καλωσύνης στα χέρια των Ιουδαίων και των Ρωμαίων στρατιωτών—τον μεταχειρίσθηκαν πολύ χειρότερα από δούλο—«λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει.» (1 Πέτρ. 2:23· Ματθ. 27:27-31) Ο μαθητής Στέφανος, ο πρώτος Χριστιανός μάρτυς, ακολούθησε αυτό το πρότυπο καθώς ελιθοβολείτο έως θανάτου από τους Ιουδαίους, προσευχόμενος: «Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην.»—Πράξ. 7:60.

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί πρέπει να φροντίζουν ώστε η καλωσύνη τους να μην είναι λιγώτερη από την καλωσύνη και τη γενναιοδωρία που δείχνουν μερικές φορές άτομα τα οποία δεν ισχυρίζονται ότι είναι δούλοι του Θεού. Στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που ενεργούν σύμφωνα με την καλωσύνη η οποία αποτελεί μια ιδιότητα που δόθηκε στον άνθρωπο από τον καιρό της δημιουργίας του από τον Θεό. Αλλά λόγω της ανθρωπίνης ατελείας, αυτή η ιδιότης ελαττώνεται. Γι’ αυτό, ο Χριστιανός πρέπει ν’ αγωνίζεται να μην υστερή σ’ αυτή τη ζωτική ιδιότητα.

Σκεφθήτε πώς, στις ημέρες των αποστόλων, ο λαός της νήσου Μελίτης (σημερινή Μάλτα) ντρόπιασε πολλούς που ισχυρίζοντο ότι υπηρετούσαν τον Θεό. Εκείνοι οι άνθρωποι της Μάλτας περιλαμβανομένου και «του πρώτου της νήσου,» πήραν τον απόστολο Παύλο και τους ναυαγούς συντρόφους του, περίπου 276 άτομα, και τους έδειξαν «ου την τυχούσαν φιλανθρωπίαν.» Φρόντισαν για τους ναυαγούς τρεις μήνες. Και ο Λουκάς, ο οποίος ήταν ένας από την ομάδα των ναυαγών, μας λέγει ότι, όταν ένα άλλο καράβι ήταν διαθέσιμο, αυτοί οι ευγενείς νησιώτες «με τιμάς πολλάς ετίμησαν ημάς και ότε εμέλλομεν να αναχωρήσωμεν, εφωδίασαν με τα χρειώδη.»—Πράξ. 28:1, 2, 10, 11· 27:37.

Πόση κατάκρισι έφερε η καλωσύνη αυτού του λαού επάνω σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν στις πόλεις του Ισραήλ, οι οποίοι στην πραγματικότητα είχαν ακούσει τον Υιό του Θεού και είχαν δει τα θαύματά του, αλλ’ εν τούτοις, του έδειξαν την μεγαλύτερη αχαριστία και τη χειρότερη κακομεταχείριση!

Ομοίως, σήμερα βλέπομε και διαβάζομε για πράξεις εξαιρετικής ανθρώπινης καλωσύνης που μπορούν, κατόπιν συγκρίσεως, ν’ αποκαλύψουν ότι εκδηλώνεται λιγώτερη καλωσύνη από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού. Χωρίς αμφιβολία, ο Θεός παρατηρεί αυτή την ανθρώπινη καλωσύνη, αν αυτή πραγματικά προσφέρεται από την καρδιά, και θα δώση σ’ αυτούς τους ανθρώπους την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα γι’ αυτόν και για τις υπέροχές του ιδιότητες. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα βοηθήσουν όλα αυτά τα άτομα των οποίων ο Θεός ανοίγει την καρδιά με μια επιθυμία να μάθουν περισσότερα γι’ αυτόν.

Υπάρχει ποτέ περίπτωσις να μη χρειάζεται η καλωσύνη; Μπορεί ποτέ η έλλειψις καλωσύνης να φέρη καλό αποτέλεσμα; Όχι. ‘Αλλά,’ μπορεί να ρωτήση κάποιος, ‘τι μπορούμε να πούμε γι’ αυτούς που απομακρύνονται από τις δίκαιες αρχές του Θεού, ή για κείνους που δείχνουν ένα ισχυρογνώμον, στασιαστικό, αμετανόητο πνεύμα; Πρέπει να δείχνωμε καλωσύνη σε τέτοια άτομα;’

Αυτοί που κάνουν κάποιο λάθος θα βοηθηθούν πολύ περισσότερο με την καλωσύνη παρά με την έλλειψι καλωσύνης, η οποία στην πραγματικότητα είναι μια μορφή σκληρότητος. Γιατί θα έπρεπε εμείς, οι οποίοι πάντοτε θέλομε, και πολλές φορές χρειαζόμεθα να μας δείχνουν καλωσύνη, να κρίνωμε τους συνανθρώπους μας ως αναξίους καλωσύνης και ευγενικής μεταχειρίσεως; Αυτοί έχουν ήδη αρκετό φορτίο στους ώμους τους ώστε δεν είναι κατάλληλο να προσθέσωμε εμείς και την έλλειψι καλωσύνης.

Ακόμη κι αν κάποιος είναι πείσμων, αμετανόητος παραβάτης του νόμου του Θεού, μπορούμε να πούμε ότι αυτός ποτέ δεν θα μετανοήση; Μόνον ο Θεός μπορεί να κρίνη αν αυτό το άτομο έχη διαπράξει ένα ασυγχώρητο αμάρτημα. (Ματθ. 12:32) Επιπλέον, η έλλειψις καλωσύνης κάνει τον παραβάτη ν’ απομακρύνεται περισσότερο από κάθε επιθυμία μετανοίας.—Ρωμ. 2:4.

Ακόμη και όταν μια εκκλησία είχε προβλήματα λόγω διαιρέσεων τις οποίες προκαλούσαν στασιαστικά άτομα, ο απόστολος Παύλος δεν κατέφευγε στη σκληρότητα, αλλά έγραψε: «Αυτός δε εγώ ο Παύλος σας παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας (καλωσύνης ΜΝΚ) του Χριστού.» (2 Κορ. 10:1) Η λέξις «επιείκεια» περιλαμβάνει τη δικαιοσύνη, τη μετριοπάθεια, την ευγένεια, τη λογική. Συνδυάζεται με την πραότητα. Είναι πραγματικά ανακουφιστικό συναίσθημα να βρισκώμεθα μαζί μ’ ένα άτομο το οποίο γνωρίζομε ότι θα δώση δίκαιη, λογική προσοχή, σ’ εμάς. Ακολουθούμε τη συμβουλή του πιο εύκολα.

Έτσι, για να μιμούμεθα τον Θεό, όλοι εμείς που αγωνιζόμεθα να είμεθα πιστοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ας εργασθούμε για ν’ αναπτύξωμε αυτόν τον καρπό του πνεύματος του Θεού που προωθεί τη δική μας ευτυχία και προλειαίνει την οδό για άλλους που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό.—Γαλ. 5:22.