το αίμα του Ιησού, είναι ανώτερη από τη διαθήκη του Νόμου. Εκείνοι που περιλαμβάνονται στη νέα διαθήκη έχουν τους νόμους του Θεού στην καρδιά τους και βρίσκουν συγχώρηση για τις αμαρτίες τους. (Ιερεμίας 31:31-34) Η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το γεγονός τους υποκινεί να διακηρύττουν δημόσια την ελπίδα τους και να συναθροίζονται με τους ομοπίστους τους.[10:34,35] Ανόμοια μ’ αυτούς, για τους εκούσιους αμαρτωλούς δεν απομένει πια καμιά θυσία για τις αμαρτίες.

Ζωτική η Πίστη!

Για να ωφεληθούμε από την ανώτερη νέα διαθήκη, χρειαζόμαστε πίστη. (10:32–12:29) Και η υπομονή είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να λάβουμε ό,τι υποσχέθηκε ο Ιεχωβά. Ως ενθάρρυνση για να υπομένουμε, μας περιβάλλει ένα ‘μεγάλο νέφος’ από μάρτυρες οι οποίοι έζησαν πριν από τη Χριστιανική εποχή.[12:1] Ιδιαίτερα όμως, θα πρέπει να συλλογιζόμαστε προσεκτικά την άψογη πορεία που ακολούθησε ο Ιησούς όταν αντιμετώπισε παθήματα. Κάθε πάθημα που επιτρέπει ο Θεός να μας πλήξει θα μπορούσε, από μια άποψη, να θεωρηθεί διαπαιδαγώγηση που αποδίδει τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης.[12:11] Η αξιοπιστία των υποσχέσεων του Ιεχωβά θα πρέπει να αυξήσει την επιθυμία που έχουμε να αποδίδουμε σ’ αυτόν ιερή υπηρεσία με «σέβας και ευλάβεια [θεοσεβή φόβο και δέος, ΜΝΚ]».[12:28]

Ο Παύλος τελειώνει με παροτρύνσεις. (13:1-25) Η πίστη θα πρέπει να μας υποκινεί να επιδεικνύουμε αδελφική αγάπη, να είμαστε φιλόξενοι, να θυμόμαστε τους ομοπίστους μας που υφίστανται παθήματα, να αποδίδουμε τιμή στο γάμο και να ‘αρκούμαστε στα παρόντα’.[13:1-5] Πρέπει να μιμούμαστε την πίστη αυτών που ηγούνται μέσα στην εκκλησία και να τους υπακούμε.[13:7] Επιπλέον, πρέπει να αποφεύγουμε την αποστασία, να φέρνουμε τον ονειδισμό του Ιησού, να «αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως» και να συνεχίζουμε να αγαθοποιούμε.[13:9,13,15] Κι αυτή η διαγωγή συγκαταλέγεται στα ανώτερα στοιχεία της αληθινής Χριστιανοσύνης.

Φέρνουν το Φως σε Απομακρυσμένες Περιοχές στη Βολιβία

ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ των ψηλών βουνών της Βολιβίας βρίσκονται χαμηλές τροπικές πεδιάδες με οργιώδη βλάστηση. Τις διασχίζουν ταραγμένα ποτάμια που σχηματίζουν μαιάνδρους καθώς περνούν μέσα από τις ζούγκλες και τις στέπες. Πώς είναι το να κηρύττεις τα καλά νέα της Βασιλείας σε τέτοιες απομακρυσμένες περιοχές;

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σ’ ένα μεγάλο κανό, φτιαγμένο από λαξευμένο κορμό δέντρου, το οποίο κινείται με μια μηχανή που υπάρχει στο πίσω μέρος. Αυτή ήταν η εμπειρία έξι ολοχρόνιων διακόνων από το Τρινιδάδ, μια πόλη στην περιοχή του Ελ Μπένι της Βολιβίας. Είχαν σχεδιάσει αυτό το ταξίδι έτσι ώστε να μπορέσουν να δώσουν μαρτυρία στους οικισμούς που βρίσκονταν κατά μήκος του ποταμού, στους οποίους ποτέ πριν δεν είχαν φτάσει ‘τα καλά νέα της Βασιλείας’. (Ματθαίος 24:14, ΜΝΚ) Αφού διέσχισε μια μεγάλη έκταση από νερό που λαμπύριζε, το πλοιάριό τους άρχισε να πλέει μέσω ενός στενού χειμάρρου προς τον ποταμό Μαμορέ.

Ένα άτομο από την ομάδα αφηγείται: «Είχαμε σχεδόν φτάσει στον Μαμορέ όταν ανακαλύψαμε ότι το τελευταίο τμήμα του χειμάρρου ήταν ξερό. Βγαίνοντας από τη βάρκα, βρεθήκαμε βυθισμένοι στη λάσπη μέχρι τους μηρούς μας! Η σύζυγός μου έχασε το παπούτσι της στην προσπάθειά της να ελευθερωθεί. Αλλά με τη βοήθεια κάποιων περαστικών μπορέσαμε να τραβήξουμε το βαρύ κανό μας έξω από τη λάσπη και να το μεταφέρουμε σε πιο σταθερό έδαφος. Έπειτα από κοπιαστικές προσπάθειες που διήρκεσαν δυο ώρες φτάσαμε στον Μαμορέ.

»Κατόπιν είχαμε καλό ταξίδι καθώς ανεβαίναμε το ποτάμι, το οποίο κι από τις δυο πλευρές του είχε υπερυψωμένες όχθες με άφθονη τροπική βλάστηση. Στον ήχο της μηχανής, μεγάλες χελώνες, οι οποίες βρίσκονταν πάνω σε κούτσουρα που επέπλεαν, γλιστρούσαν στο ποτάμι, ενώ πού