Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το Βιβλικό υπόμνημα στα εδάφια Κριταί 18:27-29 λέγει ότι κάποια τοποθεσία δεν ωνομάζετο «Δαν» ωσότου οι της φυλής Δαν επετέθησαν και την κατέλαβαν. Πώς, λοιπόν, συμβαίνει ότι το Γραφικό βιβλίον της Γενέσεως λέγει ότι αυτό το μέρος ωνομάσθη «Δαν» την εποχή του Αβραάμ;

Αυτή η πόλις στην καλά καταβρεχόμενη περιοχή στο ανώτατο βόρειο τμήμα της Παλαιστίνης, ελέγετο, πριν από την κατάκτησί της από την φυλή του Δαν, Λεσέμ ή Λαϊσά από τους ειδωλολάτρας κατοίκους της. (Ιησ. Ναυή 19:47· Κριτ. 18:7, 27-29) Οι υιοί Δαν επανοικοδόμησαν την κατεστραμμένη πόλι και την ωνόμασαν «Δαν, κατά το όνομα Δαν του πατρός αυτών.» Εν τούτοις, η πόλις αναφέρεται τέσσερες περίπου αιώνες ενωρίτερα με το όνομα «Δαν» στην αφήγησι της καταδιώξεως από τον Αβραάμ του Χοδολλογομόρ και των συμμάχων του «έως Δαν.» (Γέν. 14:14) Είναι πιθανόν ότι η χρήσις του ονόματος «Δαν» σ’ εκείνη την παλαιά εποχή σχετίζεται με το όνομα του ποταμού ο οποίος πηγάζει ακριβώς κάτω από την πόλι και είναι γνωστός ως Ναρ ελ-Λεδδάν.

Ο Ιερώνυμος, ιστορικός και μεταφραστής της Βίβλου (Σχόλια επί Ματθ. XIV, 13), είχε τη γνώμη ότι το όνομα του Ποταμού Ιορδάνου προήλθε από το ότι ο ποταμός είχε δύο πηγές, η μία που ελέγετο Γιορ και η άλλη Δαν, και κατέληγαν στο ενωμένο ρεύμα που ωνομάσθη «Γιορδάν,» όνομα που ήταν σε χρήσι την εποχή του Αβραάμ. (Γέν. 13:10) Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα εναντίον της υπάρξεως αυτού του ονόματος Δαν και της εφαρμογής του στην υποδεικνυόμενη περιοχή την εποχή του Αβραάμ. Η αντιστοιχία αυτού του αρχαίου ονόματος με το όνομα του προπάτορος της φυλής Δαν μπορεί να είναι συμπτωματική ή ακόμη να έχη θεία κατεύθυνσι.​—Παράβαλε το παράδειγμα της Σαλήμ στα εδάφια Γένεσις 14:18 και Εβραίους 7:2.

Το όνομα «Δαν» εμφανίζεται και πάλι μέσα στην Πεντάτευχο στο Δευτερονόμιο 34:1, όπου περιλαμβάνεται στα άκρα της περιοχής που είδε ο Μωυσής στην τελευταία του άποψι της Γης της Επαγγελίας. Η χρήσις του ονόματος «Δαν» εδώ θα μπορούσε ν’ αντιστοιχή με τη χρήσι του στην περίπτωσι του Αβραάμ ή θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα του ότι ο Ιησούς του Ναυή κατέγραψε το τελευταίο τμήμα του βιβλίου, το οποίο περιλαμβάνει γεγονότα που συνέβησαν ύστερ’ από τον θάνατο του Μωυσέως.

● Γιατί η Ραχήλ ήταν πρόθυμη να παραιτηθή μιας ευκαιρίας να συλλάβη σε αντάλλαγμα από μερικούς μανδραγόρας όπως αναφέρεται στα εδάφια Γένεσις 30:14, 15;​—Ρ. Α., Η.Π.Α..

Ο μανδραγόρας της Γραφής είναι ένα χαμηλό φυτό με ρίζα όμοια με του γογγυλιού. Φύεται στο Ισραήλ στο τέλος της ανοίξεως και έχει μια κίτρινη ρόγα όμοια περίπου με μικρό μήλο. Στους αρχαίους χρόνους ο καρπός εχρησιμοποιείτο στην ιατρική ως ναρκωτική και αντισπασμωδικό. Επίσης, εθεωρείτο, και εξακολουθεί να θεωρήται ακόμη σε μερικά μέρη της Ανατολής ως αφροδισιακό και δυνάμενο ν’ αυξήση την ανθρωπίνη γονιμότητα ή να βοηθήση στη σύλληψι.​—Άσμα Ασμάτων 7:13.

Πληροφορούμεθα από τη Γένεσι κεφάλαια 29 και 30, ότι ο πατριάρχης Ιακώβ είχε αποκτήσει οκτώ γυιούς από τη σύζυγό του Λεία και από δύο νόμιμες δούλες· αυτοί οι γυιοί έγιναν αργότερα αρχηγοί φυλών του Ισραήλ. Εν τούτοις, ύστερα από πολλά χρόνια γάμου, η ευνοουμένη σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ δεν είχε ακόμη συλλάβει. Όταν μια μέρα ο Ρουβήν έφερε μερικούς μανδραγόρας στη μητέρα του Λεία, η Ραχήλ συνεφώνησε ν’ ανταλλάξη μια ευκαιρία να έχη τη συζυγική οφειλή από τον Ιακώβ με το φυτό. (Γέν. 30:14, 15) Πιθανόν ενόμισε ότι οι μανδραγόραι θα την βοηθούσαν να συλλάβη κι έτσι να λήξη το όνειδός της ότι ήταν στείρα. Ωστόσο αυτό συνέβη μερικά χρόνια προτού ο Ιεχωβά ‘ανοίξη την μήτραν αυτής’ οπότε παρέμεινε έγκυος στον πρώτο γυιό της Ιωσήφ.​—Γέν. 30:22-24.

Έτσι μολονότι η Γραφή δεν συζητεί το ελατήριο της Ραχήλ, είναι πιθανόν ότι ήταν πρόθυμη να κάμη αυτή την ανταλλαγή με την ελπίδα ότι έτσι θα μπορούσε να καταστή έγκυος.

● Λέγεται ότι στη σκηνή του Ισραήλ και αργότερα στο ναό, που οικοδόμησε ο Σολομών, υπήρχε το Σιεκινάχ. Τι ήταν αυτό;​—Α. Γ., Η.Π.Α.

Η Εβραϊκή λέξις Σιεκινάχ σημαίνει «εκείνο που κατοικεί.» Μολονότι αυτός ο όρος δεν χρησιμοποιείται στη Γραφή, απαντάται, εν τούτοις, στα Ταργκουμίμ, ή Ταργκούμς, στις Αραμαϊκές παραφράσεις των Εβραϊκών Γραφών. Το «Σιεκινάχ» χρησιμοποιείται στα Ταργκούμς σε Βιβλικά εδάφια που έχουν σχέσι με την κατοίκησι ή σκήνωσι ή διαμονή του Θεού μεταξύ του εκλεκτού του λαού. (Π.χ., Έξοδ. 25:8· 29:45, 46· Αριθμ. 5:3· 35:34) Στα Ταργκούμς η Εβραϊκή λέξις «κατοικία» ή «σκηνή» αποδίδεται «ας αναπαυθή το Σιεκινάχ.»​—Βλέπε Ταργκούμ του Ησαΐα 48:11· 63:17· 64:3, 6.

Το Σιεκινάχ ήταν ένα σημείον μέσα στα Άγια των Αγίων τόσο της σκηνής όσο και του ναού του Σολομώντος. Μέσα σ’ αυτό το ενδότερο διαμέρισμα διέμενε η ιερά κιβωτός της διαθήκης, ή του μαρτυρίου, με δύο χρυσά χερουβείμ διαμορφωμένα για σκέπασμα ή κάλυμμά της. Ο Θεός, αναφερόμενος σ’ αυτή την Κιβωτό, είπε στον Μωυσή: «Και θέλεις επιθέση το ιλαστήριον επί της κιβωτού άνωθεν και θέλεις θέσει εν τη κιβωτώ τα μαρτύρια, τα οποία θέλω δώσει εις σε· και εκεί θέλω γνωρισθή προς σε· και επάνωθεν του ιλαστηρίου, εκ του μέσου των δύο χερουβείμ, των επί της κιβωτού του μαρτυρίου, θέλω λαλήσει προς σε περί πάντων όσα θέλω προστάξει, εις σε να είπης προς τους υιούς Ισραήλ.» (Έξοδ. 25:21, 22) Αλλά πώς μπορούσε να παρουσιάζεται ο Ιεχωβά εκεί στον Μωυσή; Ένας κατάλληλος τρόπος θα ήταν μέσω ενός θαυματουργού φωτός. Επίσης, ο αρχιερεύς θα εχρειάζετο φως, όταν ευρίσκετο μέσα στα Άγια των Αγίων την ημέρα του εξιλασμού.​—Λευιτ. 16:11-16.

Το Σιεκινάχ στη σκηνή και στο ναό του Σολομώντος ήταν πράγματι ένα τέτοιο φως ή υπερφυσική φλόγα. Έλαμπε μεταξύ των δύο χρυσών χερουβείμ επάνω στο κάλυμμα της Κιβωτού. Ακριβώς πόσο υψηλά επάνω από τα χερουβείμ εξετείνετο ή είχε την πηγή του δεν μπορεί να προσδιορισθή. Εν τούτοις, το φως Σιεκινάχ ήταν η μόνη πηγή φωτισμού στα Άγια των Αγίων.

Ποια ήταν λοιπόν, η σημασία του φωτός Σιεκινάχ; Αυτή η λάμψις στα Άγια των Αγίων εσήμαινε ή αντιπροσώπευε την παρουσία του Θεού. Φυσικά, ο ίδιος ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να περιορισθή μέσα σε καμμιά κατά γράμμα σκηνή ή ναό. (2 Χρον. 6:18· Πράξ. 17:24) Αυτό, όμως, το θαυμάσιο φως ήταν μια απόδειξις για τους Ισραηλίτας ότι η εύνοια του Ιεχωβά τους συνώδευε.

Σύμφωνα με το Ιουδαϊκό Μισνά, το φως Σιεκινάχ στα Άγια των Αγίων ήταν ένα από τα πράγματα που έλλειπαν από το ναό που οικοδομήθη εκ νέου υπό την εποπτεία του Κυβερνήτου Ζοροβάβελ.​—Γιόμα, 21, 2.

● Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη είπε: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.» (Λουκ. 10:18) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είχε από τότε εκβληθή από τον ουρανό;​—Ο. Μπ., Αυστραλία.

Όχι. Γραφικώς δεν είμεθα δικαιολογημένοι να λάβωμε αυτή την άποψι από τα λόγια του Ιησού, που αναγράφονται στο εδάφιο Λουκάς 10:18. Είναι καταφανές ότι, ο Χριστός ανεφέρετο σ’ ένα μελλοντικό γεγονός αλλά εκινήθη να το πράξη από τα τρέχοντα συμβάντα.

Προηγουμένως «διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν αυτού, εις πάσαν πόλιν και τόπον, όπου έμελλεν αυτός να υπάγη.» (Λουκ. 10:1) Όταν συνεπλήρωσαν επιτυχώς την αποστολή τους οι εβδομήκοντα μαθηταί, επέστρεψαν χαρούμενοι, λέγοντας: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί σου.» (Λουκ. 10:17) Αυτή ήταν μια θαυμασία επίδειξις της δυνάμεως του Θεού επάνω στους δαίμονας! Ύστερ’ από μια τέτοια λαμπρή έκθεσι ο Ιησούς αισθάνθηκε κατάλληλα την ώθησι να εκφράση τα γεμάτα σημασία λόγια του σχετικά με την πτώσι του Σατανά, λόγια που δείχνουν κυριότητα επάνω σ’ αυτόν τον πονηρό.

Το ότι με τα λόγια του, που αναγράφονται εις Λουκάν 10:18, ο Χριστός δεν ανεφέρετο σε οποιαδήποτε προηγουμένη κατά γράμμα πτώσι του Σατανά από τον ουρανό καθίσταται σαφές από την εξέτασι των όσων λέγονται σε άλλα μέρη της Γραφής. Στην Αποκάλυψι 12:7-9 μας αναφέρεται η ρίψις του Σατανά και των αγγέλων του από τον ουρανό κάτω στη γη. Αλλ’ αυτό δεν συνέβη προ ή στη διάρκεια των ημερών της ανθρωπίνης ζωής του Ιησού επάνω στη γη. Πρέπει να σημειωθή ότι ολόκληρο το βιβλίο της Αποκαλύψεως αποτελείται από προφητικό υλικό. Δεν είναι μια συλλογή ιστορίας του παρελθόντος. Το εδάφιον Αποκάλυψις 1:1 το δείχνει αυτό, όταν λέγη: Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως· και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας δια του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην.» Ο απόστολος Ιωάννης έλαβε την αποκάλυψι στη Νήσο Πάτμο κατά το τέλος του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας, και συνεπλήρωσε τη συγγραφή της το 96 περίπου μ.Χ. Αυτό ήταν πολλά χρόνια μετά τη δήλωσι του Ιησού που αναγράφεται στο εδάφιο Λουκάς 10:18.

Μια προσεκτική εξέτασις του 12^ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως δείχνει ότι η εκδίωξις του Διαβόλου και των πονηρών αγγέλων του από τον ουρανό επρόκειτο να γίνη μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού. (Αποκάλ. 12:5, 10) Όπως έχει συχνά αποδειχθή Γραφικώς από τις στήλες του περιοδικού Η Σκοπιά, η ουράνια βασιλεία με τον Χριστό ως Βασιλέα εγκαθιδρύθη το 1914 μ.Χ. Λίγο μετά από αυτή την εγκαθίδρυσι, ο Ιησούς Χριστός, ή Μιχαήλ, ανέλαβε δράσι και «έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ.» Ο Μιχαήλ και άγγελοι υπ’ αυτόν επολέμησαν με τον Σατανά και τους αγγέλους του, και τους έρριψαν από τον ουρανό κάτω στη γη.

Φαίνεται, συνεπώς, ότι ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν την τελική ρίψι του Σατανά από τον ουρανό, όταν είπε: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.» Αυτή η πτώσις εβεβαιώθη από το γεγονός ότι οι εβδομήντα ευαγγελισταί, μολονότι απλοί άνθρωποι στη γη, εξέβαλαν δαιμόνια εν ονόματι του Ιησού. Για τον Ιησού αυτό ήταν ένα σημείον ότι ο Σατανάς ασφαλώς θα ερρίπτετο από τον ουρανό στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Για τον Ιησού ήταν ως να είχε ιδεί τον Σατανά να εκδιώκεται ήδη και να πέφτη από τον ουρανό. Έτσι από τότε ακόμη μπορούσε να ομιλή γι’ αυτό το μελλοντικό γεγονός ως για μια βεβαιότητα, ως να το είχε ιδεί να εκπληρώνεται ήδη. Ο ίδιος ο Χριστός, με το να πεθάνη πιστός και ν’ αναστηθή ως ένα ισχυρό πνευματικό πλάσμα, θα ελάμβανε τη δύναμι να εκπληρώση αυτή την προφητεία με την εκδίωξι του Σατανά και των άλλων δαιμόνων από τον ουρανό. Πραγματικά, αργότερα ο εξυψωμένος Ιησούς Χριστός θα έρριχνε, επίσης, στην άβυσσο και τελικά θα κατέστρεφε αυτά τα πονηρά πνευματικά πλάσματα.​—Αποκάλ. 20:1-3, 7-10· Εβρ. 2:14· Ρωμ. 16:20.