δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών.»—2 Κορ. 4:7.

Η ειλικρινής εμπιστοσύνη σας δοξάζει τον Ιεχωβά. Κατόπιν, η γεμάτη εκτίμησι καρδιά του, εκδηλώνει συμπάθεια σ’ εσάς.—Εβρ. 6:10· 11:6.

Γιατί Γέρνει ο Λαιμός του Ψαροφάγου;

● Δύο Καναδοί ζωολόγοι πιστεύουν ότι βρήκαν την απάντησι στο γιατί οι ψαροφάγοι και υδρόβια πτηνά γέρνουν το λαιμό τους όταν στέκουν ή περπατούν αργά-αργά στο νερό. Ισχυρίζονται ότι απλώς τα πουλιά προσπαθούν μάλλον ν’ αποφεύγουν την αντηλιά που αντανακλάται από το νερό, παρά ότι ψάχνουν για ψάρια.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί μερικοί από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά εγείρονται για τον χαιρετισμό της σημαίας αλλ’ όχι και για την ανάκρουσι του εθνικού ύμνου;—Η.Π.Α.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τον Λόγο του Θεού και τις υπαγορεύσεις της Γραφικώς εκπαιδευμένης συνειδήσεώς των. Όπως και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, θεωρούν τον εαυτό τους ως ‘ξένους και παροίκους’ στον κόσμο της άπιστης ανθρωπότητος και δίνουν την πίστι των στη βασιλεία του Θεού διά του Χριστού. (1 Πέτρ. 2:11) Γι’ αυτόν τον λόγο απέχουν απ’ όλες τις πράξεις, περιλαμβανομένων και των πράξεων εθνικιστικής φύσεως, που θα υπονοούσαν απιστία στον Θεό και στον διωρισμένο Βασιλέα του Ιησούν Χριστόν.

Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι η σημαία ενός έθνους είναι περισσότερο από ένα τεμάχιον υφάσματος. Θεωρείται επισήμως σαν ένα ιερό συμβολον και τυγχάνει σεβασμού. Όταν φθαρή, λόγου χάριν, η εθνική συνήθεια συχνά ορίζει να μη καταστρέφεται χωρίς διατυπώσεις, αλλά να ‘καταστρέφεται μ’ ένα αξιοπρεπή τρόπο, κατά προτίμησιν με κάψιμο.’ Υπάρχουν επίσης κανονισμοί που διέπουν την ύψωσι, την υποστολή, τη δίπλωσι, την αναπέτασι και την επίδειξι σημαιών. Ο χαιρετισμός ή η υπόσχεσις υποταγής στη σημαία θεωρείται ως πράξις σεβασμού, πράξις ιεράς αφοσιώσεως, και εφόσον η σημαία αποτελεί εικόνα του Κράτους, μια τέτοια πράξις λατρείας, αποτελεί μορφήν ειδωλολατρείας.—Παράβαλε Έξοδος 20:4-6· 1 Ιωάννου 5:21.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, μολονότι δεν αποτρέπουν τους άλλους να χαιρετούν τη σημαία οποιουδήποτε έθνους, φρονούν ότι μπορούν ν’ αποδίδουν τέτοια λατρεία μόνον στον Ιεχωβά Θεό. Έχουν τον κατάλληλο σεβασμό για τη σημαία των οικείων χωρών των, αλλά το να ειδωλοποιούν τη σημαία οποιουδήποτε έθνους και να επιδίδωνται σε πράξεις λατρείας σε μια εικόνα του Κράτους θ’ αποτελούσε πράξιν απιστίας στον Θεό και έλλειψι πιστότητος στη βασιλεία του Υιού του Θεού.

Συχνά, είναι συνήθεια όλοι οι παρόντες σε μια τελετή χαιρετισμού σημαίας να εγείρωνται και να χαιρετούν προσωπικά τη σημαία σε ένδειξι υποταγής σ’ αυτή την εικόνα του Κράτους. Σε μια τέτοια κατάστασι ή απλή πράξις της ορθοστασίας ίσως να μη θεωρήται καθ’ εαυτήν ως πράξις λατρείας. Γι’ αυτό πολλοί αληθινοί Χριστιανοί δεν έφεραν αντίρρησι να σταθούν όρθιοι με σεβασμό, αλλά όχι και να χαιρετήσουν λατρευτικά και να δώσουν τη δεσμευτική υπόσχεσι. Φυσικά, υπεισέρχεται το θέμα της συνειδήσεως. Ακόμη και αν μερικοί Μάρτυρες ακολουθούν αυτή την πορεία, άλλοι μπορεί να υποκινηθούν από τη συνείδησί τους να μείνουν καθιστοί ή ν’ απομακρυνθούν από τον τόπο όπου διεξάγεται η τελετή.

Όσο για τον εθνικό ύμνο, κάποτε αυτοί που είναι σ’ έναν όμιλο αναμένεται να εγερθούν και να ψάλλουν. Αυτή η κατάστασις θα μπορούσε να παραβληθή με ό,τι ακριβώς ελέχθη εν σχέσει με μια εθνική σημαία. Εν τούτοις, συχνότερα, οι παρόντες αναμένεται απλώς να εγερθούν ενόσω ψάλλεται ο εθνικός ύμνος ή ενόσω ψάλλεται μόνο από ένα άτομο (έναν σολίσταν) αλλ’ όχι και από όλους. Σ’ αυτή την περίπτωσι, το να εγερθή κανείς θα εσήμαινε επιδοκιμασία των λόγων και των αισθημάτων που εκδηλώνονται με τον ύμνο. Εν σχέσει με αυτούς τους εθνικούς ύμνους η «Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία» λέγει: «Η αγάπη για την πατρίδα και η υπερηφάνεια για τη χώρα αποτελούν τα κεντρικά σημεία πολλών εθνικών ύμνων, και σε πολλούς, το θρησκευτικό αίσθημα είναι αναμεμιγμένο με πατριωτικό αίσθημα. Οι εθνικοί ύμνοι και τα θούρια συχνά σχετίζονται στενά με τα λαϊκά τραγούδια μιας χώρας ή συνδέονται με πολέμους και επαναστάσεις.» Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός της γης, και όλα τα έθνη έχουν ένα κοινό προπάτορα, τον Αδάμ, δεν υπάρχει Γραφική βάσις για εθνικιστική υπερηφάνεια και αίσθημα φυλετικής ανωτερότητος. (Πράξ. 17:26) Θα μπορούσε λοιπόν να τεθή το ερώτημα, Μπορεί ένας Χριστιανός με οποιονδήποτε τρόπο να δώση την εντύπωσι ότι συμφωνεί με τα αισθήματα της εθνικιστικής υπερηφανείας; Θα ήταν σωστό να ενωθή σε ύμνους που επιδοκιμάζουν διαμάχες και επαναστάσεις;

Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να παραβλέπεται: Η ανωτέρω στάσις των μαρτύρων του Ιεχωβά διόλου δεν είναι ανευλαβής στην κατεστημένη κυβερνητική εξουσία. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λαμβάνουν κανένα απολύτως μέρος σε καμμιά πολιτική οποιασδήποτε χώρας. Ποτέ δεν μετέχουν σε οποιεσδήποτε οχλαγωγίες, επαναστάσεις, στασιασμούς με την προσπάθεια ν’ ανατρέψουν μια κυβέρνησι. Ποτέ δεν είναι απειθείς, ποτέ δεν ασχολούνται σε ανατρεπτικές αναταραχές ή αντικυβερνητική δράσι οποιουδήποτε είδους. Πραγματικά, η Αγία Γραφή λέγει ότι οι κοσμικές κυβερνήσεις είναι ‘κατά διαταγήν του Θεού’ και ότι «υπό του Θεού είναι τεταγμένοι.» Και μάλιστα οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τη θεία εντολή να δίνουν φόρους και δασμούς και ν’ αποδίδουν τιμή σ’ αυτές τις ανώτερες εξουσίες.—Ρωμ. 13:1-7.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, λοιπόν, κατάλληλα εγείρονται ή υποκλίνονται ή κύπτουν ενώπιον ενός άρχοντος από τιμή και σεβασμό για τη θέσι του, αν αυτό είναι το έθιμο της χώρας. (Γέν. 23:7· 42:6· 44:14) Αλλά δεν εγκωμιάζουν έναν τέτοιο ανθρώπινο άρχοντα ως θεό. Ούτε υποκλίνονται ούτε χαιρετούν λατρευτικά ούτε φιλούν ούτε καίουν λιβάνι σε μια ευλαβή πράξι λατρείας ενώπιον μιας εικόνος ενός άρχοντος ή εικόνος του κράτους, σαν εκείνη που είχε στήσει ο Ναβουχοδονόσορ στην πεδιάδα Δουρά, ή σαν τις σύγχρονες σημαίες των εθνών. (Πράξ. 12:21-23· 14:12-15· Δαν. 3:1-29) Ενόσω λοιπόν οι κυβερνήσεις δεν κάνουν νόμους ενάντια στους νόμους του Θεού όπως εκτίθενται στην Αγία Γραφή, οι σημερινοί Χριστιανοί, σαν τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, θα υπακούουν στο να δίνουν «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα» και ταυτόχρονα θ’ αποδίδουν «τα του Θεού εις τον Θεόν,» δηλαδή τη λατρεία και την υπηρεσία των.—Πράξ. 4:19· 2:29· Μάρκ. 12:17.

● Οι ασελγείς πράξεις από μέρους ενός εγγάμου ατόμου προς τον σύντροφόν του μήπως συνιστούν Γραφική βάσι για τον προσβεβλημένο σύντροφο να λάβη διαζύγιο;

Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ασελγείς πράξεις μέσα στη γαμήλιο διάταξι θα μπορούσαν να παράσχουν βάσι για Γραφικό διαζύγιο. Φυσικά, η Αγία Γραφή δεν ενθαρρύνει το διαζύγιο ούτε δίνει εντολή στο αθώο μέρος να διαζευχθή τον σύντροφό του ο οποίος επιδίδεται σε μοιχεία ή σε χονδροειδή σεξουαλική διαστροφή.

Σχετικά με το διαζύγιο, ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού εκτός διά πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός.» (Ματθ. 19:9) «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται, και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.»—Ματθ. 5:32.

Έτσι, η ‘πορνεία’ εκτίθεται ως ο μόνος λόγος διαζυγίου. Στην κοινή Ελληνική γλώσσα στην οποία αναγράφονται τα λόγια του Ιησού, η λέξις πορνεία καθορίζει όλες τις μορφές ανηθίκων σεξουαλικών σχέσεων, διαστροφών, και ασελγών πράξεων όπως αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν μέσα σ’ ένα πορνείο, περιλαμβανομένης της στοματικής και πρωκτικής συνουσίας.

Όσο για τις δηλώσεις του Ιησού για το διαζύγιο, οι λόγοι του δεν καθορίζουν με ποιον διαπράττεται η «πορνεία.» Αφήνουν το θέμα ανοιχτό. Το ότι η «πορνεία» μπορεί ορθώς να θεωρηθή ότι περιλαμβάνει διαστροφές μέσα στη γαμήλιο διάταξι φαίνεται από το ότι ο άνδρας που εξαναγκάζει τη σύζυγό του να έχη αφύσικες σεξουαλικές σχέσεις μαζί του πραγματικά την εκπορνεύει ή την διαφθείρει. Αυτό τον καθιστά ένοχο πορνείας, διότι το σχετικό Ελληνικό ρήμα πορνεύω σημαίνει εκπορνεύω, διαφθείρω.

Θα μπορούσαν λοιπόν να δημιουργηθούν περιστάσεις που θα καθιστούσαν τις ασελγείς πράξεις ενός εγγάμου ατόμου στον γαμήλιο σύντροφο του Γραφική βάσι για διαζύγιο. Παραδείγματος χάριν, μια σύζυγος μπορεί να κάμη λογικά ό,τι μπορεί για να εμποδίση τον σύζυγό της από το να της επιβάλη να κάμη διαστροφές όπως αυτές που γίνονται μέσα σ’ ένα πορνείο. Ωστόσο, ένεκα της μεγαλύτερος δυνάμεώς του, θα μπορούσε να της επιβληθή και να την χρησιμοποιήση για διεστραμμένες σεξουαλικές πράξεις. Μια Χριστιανή σύζυγος, για να μη πορνεύση άλλη φορά με αυτόν τον τρόπο, μπορεί ν’ αποφασίση να ζητήση διαζύγιο. Θα μπορούσε αυτή να πιστοποιήση στην εκκλησία ότι η πραγματική αιτία τούτου είναι η πορνεία και κατόπιν να προχωρήση να ζητήση νόμιμο διαζύγιο βάσει οποιωνδήποτε ειλικρινών λόγων που θα εδέχοντο τα δικαστήρια της χώρας.

Εξ άλλου, αν οι ασελγείς πράξεις έγιναν με αμοιβαία συγκατάθεσι, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος θα είχαν μια βάσι να επικαλεσθούν την πορνεία ως Γραφικό λόγο διαζυγίου. Αυτό γίνεται διότι ούτε το ένα ούτε το άλλο μέρος είναι αθώο ώστε να ζητή απαλλαγή από έναν σύντροφο ένοχο πορνείας. Και οι δύο γαμήλιοι σύντροφοι είναι ένοχοι. Μια τέτοια περίπτωσις, αν τεθή υπ’ όψιν των πρεσβυτέρων της εκκλησίας, θα πρέπει να εξετασθή όπως και οποιαδήποτε άλλη σοβαρή αδικοπραγία.