Μπορείτε να Βρείτε Παρηγοριά σε Καιρούς Θλίψης

ΠΩΣ θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα αισθήματα της θλίψης; Αν είμαστε αφιερωμένοι στον Ιεχωβά, μήπως θα πρέπει να το θεωρούμε ως κάτι παράξενο λόγω της θαυμάσιας ελπίδας μας και των πνευματικών προμηθειών που έχουμε; Δείχνουν αυτά τα αισθήματα ότι είμαστε πνευματικά ακατάλληλοι για την υπηρεσία του Θεού;

‘Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος με αισθήματα όμοια με τα δικά μας’, έγραψε ο μαθητής Ιάκωβος. (Ιακώβου 5:17, ΜΝΚ) Αν και ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ηλία μ’ έναν εξαιρετικό τρόπο, ακόμα και εκείνος ο πιστός προφήτης θλιβόταν. ‘Αρκεί’, αναφώνησε ο Ηλίας σε μια περίπτωση. ‘Τώρα, Ιεχωβά, λάβε την ψυχήν μου· διότι δεν είμαι εγώ καλήτερος των πατέρων μου’. (1 Βασιλέων 19:4) Ο Ιώβ, ο οποίος ήταν τηρητής ακεραιότητας, η πιστή Άννα και άλλοι όσιοι δούλοι του Ιεχωβά πέρασαν θλίψεις. Ακόμα και ο θεοσεβής ψαλμωδός Δαβίδ προσευχήθηκε: «Αι θλίψεις της καρδίας μου ηύξησαν· εξάγαγέ με εκ των στενοχωριών μου».—Ψαλμός 25:17.

Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί ανθρώπους στην υπηρεσία του δεν κάνει αυτούς τους ανθρώπους εντελώς απαλλαγμένους από ανησυχίες. Αυτοί εξακολουθούν να έχουν ανθρώπινες ‘αδυναμίες’ και αισθήματα και μπορεί να νιώθουν θλίψη όταν αντιμετωπίζουν δοκιμασίες. (Πράξεις 14:15, ΜΝΚ) Παρ’ όλα αυτά, οι δούλοι του Θεού έχουν καλύτερη βοήθεια απ’ ό,τι άλλοι στην αντιμετώπιση της συναισθηματικής έντασης. Ας συλλογιστούμε μερικά Βιβλικά παραδείγματα για να δούμε τι βοήθησε ορισμένα άτομα να ξεπεράσουν την ψυχική τους κατάθλιψη και το αίσθημα της θλίψης που ένιωθαν.

Ένας Θλιμμένος Απόστολος Βρίσκει Παρηγοριά

Ο απόστολος Παύλος γνώριζε τι σημαίνει να είναι κανείς καταθλιμμένος. «Διότι», είπε, «αφού ήλθομεν εις Μακεδονίαν ουδεμίαν άνεσιν [ανακούφιση, ΜΝΚ] έλαβεν η σαρξ ημών . . . έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι. Αλλ’ ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου». (2 Κορινθίους 7:5, 6) Η κατάθλιψη του Παύλου προκλήθηκε από διάφορες καταστάσεις που τον έθλιβαν και οι οποίες παρουσιάστηκαν ταυτόχρονα. Υπήρχαν «έξωθεν μάχαι»—σκληρός διωγμός που έθετε σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του. (Παράβαλε 2 Κορινθίους 1:8). Επιπλέον, υπήρχαν «έσωθεν φόβοι» με την έννοια ότι υπήρχαν ανησυχίες σε σχέση με τις εκκλησίες, όπως γι’ αυτή της Κορίνθου.

Λίγους μήνες νωρίτερα, ο Παύλος είχε γράψει την πρώτη του επιστολή στους Κορίνθιους Χριστιανούς. Σ’ αυτήν είχε καταδικάσει διάφορες πολύ κακές συνθήκες που υπήρχαν μέσα στην εκκλησία και προφανώς ενδιαφερόταν για το πώς θα αντιδρούσαν οι Κορίνθιοι στην επιστολή του. Ωστόσο, ο Παύλος παρηγορήθηκε όταν ήρθε ο Τίτος από την Κόρινθο φέρνοντας μαζί του μια ευνοϊκή έκθεση για την ανταπόκρισή τους. Παρόμοια, ο Ιεχωβά μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν από τους σύγχρονους δούλους του για να μας φέρει καλά νέα και να μετριάσει τη θλίψη μας.

Πώς Πρέπει να Βλέπουμε τους Θεόδοτους Διορισμούς

Μερικοί Χριστιανοί θλίβονται σε κάποιο βαθμό σχετικά με τη διακονία τους. Πράγματι, ορισμένοι δούλοι του Ιεχωβά νόμιζαν ότι οι θεόδοτοι διορισμοί θα ήταν πολύ απαιτητικοί ώστε αυτοί δεν θα μπορούσαν να τους εκπληρώσουν. Για παράδειγμα, ο Μωυσής ένιωθε ακατάλληλος να είναι εκπρόσωπος του Θεού υπέρ των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο. Μεταξύ άλλων, είπε ότι δεν ήταν εύγλωττος ομιλητής. (Έξοδος 3:11· 4:10) Αλλά με εμπιστοσύνη στον Θεό και έχοντας τον Ααρών ως εκπρόσωπό του, ο Μωυσής άρχισε να εκπληρώνει το διορισμό του.

Με τον καιρό ο Μωυσής δεν εξαρτιόταν πλέον από τον Ααρών. Παρόμοια, μερικά άτομα αρχικά βρίσκουν τη Χριστιανική διακονία δύσκολη, αλλά λαβαίνουν εκπαίδευση και γίνονται επιδέξιοι ευαγγελιστές. Για παράδειγμα, πολλοί νεαροί Μάρτυρες του Ιεχωβά όταν μεγάλωσαν έγιναν ολοχρόνιοι κήρυκες υπηρετώντας ως σκαπανείς και ιεραπόστολοι. Είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι μπορούμε πάντοτε να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά για να βοηθήσει να αποκτήσουν τα ‘προσόντα’ Χριστιανοί διάκονοι και να τους ενδυναμώσει ώστε να εκπληρώσουν τους θεόδοτους διορισμούς τους.—Ζαχαρίας 4:6· 2 Κορινθίους 2:14-17, ΜΝΚ· Φιλιππησίους 4:13, Κείμενο.

Παρηγοριά Όταν Θλιβόμαστε από Μεταμέλεια

Μπορεί να νιώθουμε αποκαρδιωμένοι επειδή μεταμελούμαστε που δεν κάναμε περισσότερα πράγματα στην υπηρεσία του Θεού. Ένας αδελφός, ο οποίος ήταν αδρανής επί χρόνια, άρχισε και πάλι να συμμετέχει στη διακονία αγρού. Λίγο ύστερα απ’ αυτό, αρρώστησε σοβαρά και αναγκάστηκε να μείνει μόνιμα στο κρεβάτι. Ο αποκαρδιωμένος αδελφός είπε: «Νωρίτερα, τότε που θα μπορούσα να είμαι δραστήριος, απέφυγα την ευθύνη. Τώρα, που θέλω να είμαι δραστήριος, δεν μπορώ».

Δεν θα ήταν σοφό να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε τώρα αντί να εξαντλούμε την ενεργητικότητά μας, από συναισθηματική άποψη, γι’ αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν; Οι σαρκικοί ετεροθαλείς αδελφοί του Ιησού, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, δεν πίστεψαν παρά μόνο μετά το θάνατο και την ανάστασή του. Αν ένιωθαν κάποια μεταμέλεια για το γεγονός, αυτό δεν τους σταμάτησε από το να γίνουν δούλοι του Θεού, ακόμα και συγγραφείς της Αγίας Γραφής.

Ποτέ να μην Παραμελείτε την Προσευχή

Όταν νιώθουν καταθλιμμένα, τα μέλη του λαού του Θεού θα πρέπει να προσεύχονται ένθερμα. Μάλιστα, οι Γραφές περιέχουν πολλές προσευχές που ειπώθηκαν σε καιρούς θλίψης. (1 Σαμουήλ 1:4-20· Ψαλμός 42:8) Μερικοί ίσως σκεφτούν: ‘Είμαι τόσο καταθλιμμένος που δεν μπορώ να προσευχηθώ’. Τότε γιατί να μη συλλογιστείτε τον Ιωνά; Ενώ ήταν στην κοιλιά του ψαριού είπε: ‘Ενώ ήτο εκλείπουσα εν εμοί η ψυχή μου, ενεθυμήθην τον Ιεχωβά· και η προσευχή μου εισήλθε προς σε, εις τον ναόν τον άγιόν σου. . . . Εγώ θέλω θυσιάσει προς σε μετά φωνής αινέσεως· θέλω αποδώσει όσα ηυχήθην· η σωτηρία είναι παρά του Ιεχωβά’. (Ιωνάς 2:4-9) Ναι, ο Ιωνάς προσευχήθηκε, και ο Θεός τον παρηγόρησε και τον έσωσε.

Μολονότι μια αδελφή στη Σουηδία ήταν σκαπάνισσα επί πολλά χρόνια, ξαφνικά ένιωσε αποθαρρημένη και εξαντλημένη παρ’ όλη την ανταμειφτική διακονία της. Μίλησε για την αποθάρρυνση που αισθανόταν στον Ιεχωβά μέσω προσευχής. Λίγες μέρες αργότερα, της τηλεφώνησε κάποιος αδελφός από το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Τη ρώτησε αν θα μπορούσε να βοηθάει εκεί μια μέρα την εβδομάδα σε σχέση με την επέκταση του Μπέθελ. Αυτή η αδελφή είπε αργότερα: «Η ατμόσφαιρα του Μπέθελ και το ότι είχα την ευκαιρία να βλέπω το έργο που γινόταν για την επέκταση και να συμμετέχω σ’ αυτό μου έδωσαν την επιπλέον δύναμη που χρειαζόμουν».

Αν είμαστε καταθλιμμένοι, είναι καλό να θυμόμαστε ότι η προσευχή είναι ένας τρόπος για να καταπολεμούμε την κατάθλιψη. (Κολοσσαείς 4:2) Σε απάντηση στις προσευχές μας, ο Ιεχωβά μπορεί να ανοίξει μια πόρτα που θα μας οδηγήσει σε μεγαλύτερη δραστηριότητα στην υπηρεσία του ή μπορεί να ευλογήσει τη διακονία μας ώστε να είναι περισσότερο παραγωγική. (1 Κορινθίους 16:8, 9, ΜΝΚ) Σε κάθε γεγονός, ‘η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν’. (Παροιμίαι 10:22) Αυτή είναι βέβαιο ότι θα μας ανυψώσει το ηθικό.

Μήπως Θλιβόμαστε από Αμφιβολίες;

Κάπου-κάπου, ένας δούλος του Ιεχωβά μπορεί να έχει αμφιβολίες. Αν κάτι τέτοιο συμβεί σ’ εμάς, δεν θα πρέπει να βγάλουμε αμέσως το συμπέρασμα ότι έχουμε χάσει την εύνοια του Θεού. Ο Ιησούς δεν απέρριψε τον απόστολο Θωμά επειδή αμφέβαλλε για τις αναφορές που είχαν δώσει οι αυτόπτες μάρτυρες σχετικά με την ανάσταση του Κυρίου του. Αντίθετα, ο Ιησούς στοργικά βοήθησε τον Θωμά να ξεπεράσει τις αμφιβολίες του. Και πόσο συγκινήθηκε ο Θωμάς όταν συνειδητοποίησε ότι ο Ιησούς ήταν ζωντανός!—Ιωάννης 20:24-29.

Με τις ψευδοδιδασκαλίες τους, το γογγυσμό τους, και τα παρόμοια, ‘ασεβείς άνθρωποι’, οι οποίοι είχαν γλιστρήσει μέσα στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα, έκαναν μερικούς να έχουν αμφιβολίες οι οποίες τους έθλιβαν. Γι’ αυτό, ο μαθητής Ιούδας έγραψε: ‘Εξακολουθείτε να δείχνετε έλεος σε μερικούς που έχουν αμφιβολίες· να τους σώζετε αρπάζοντάς τους από τη φωτιά’. (Ιούδα 3, 4, 16, 22, 23, ΜΝΚ) Για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την ελεήμονα εκτίμηση του Θεού, οι συλλάτρεις του Ιούδα—ειδικά οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία—έπρεπε να δείχνουν έλεος σε άτομα που είχαν αμφιβολίες αλλά ήταν άξια να τους δειχτεί έλεος. (Ιακώβου 2:13) Διακυβευόταν η αιώνια ζωή τους, επειδή κινδύνευαν από ‘τη φωτιά’ της παντοτινής καταστροφής. (Παράβαλε Ματθαίος 18:8, 9· 25:31-33, 41-46). Και τι χαρά υπάρχει όταν δίνεται βοήθεια με καλοσύνη σε ομοπίστους οι οποίοι έχουν αμφιβολίες και αυτοί γίνονται πνευματικά ισχυροί!

Αν οδυνηρές δοκιμασίες μάς κάνουν να αμφιβάλλουμε για το αν ο Θεός είναι μαζί μας, πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι στις προσευχές μας. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ας εμμένουμε ζητώντας από τον Ιεχωβά να μας δώσει σοφία. Αυτός δίνει με γενναιοδωρία, χωρίς να μας ονειδίζει επειδή υστερούμε σε σοφία και προσευχόμαστε γι’ αυτό. Πρέπει να συνεχίσουμε ‘να ζητάμε με πίστη και να μην έχουμε αμφιβολίες’, επειδή όποιος αμφιβάλλει «μοιάζει με το κύμα της θάλασσας, που το παρασέρνει ο άνεμος και το πηγαίνει εδώ κι εκεί» προς κάθε κατεύθυνση. Τέτοια άτομα δεν λαβαίνουν τίποτα από τον Θεό επειδή είναι αναποφάσιστα, ‘άστατα’ στην προσευχή και σε όλες τους τις ενέργειες. (Ιακώβου 1:5-8, ΝΔΜ) Έτσι ας έχουμε πίστη ότι ο Ιεχωβά θα μας βοηθήσει να βλέπουμε τις δοκιμασίες μας με σωστό τρόπο και να τις υπομένουμε. Μπορεί να έρθουν στην προσοχή μας εδάφια είτε από ομοπίστους μας είτε στη διάρκεια της μελέτης της Αγίας Γραφής. Γεγονότα που κατευθύνονται από τη θεϊκή πρόνοια μπορεί να μας βοηθήσουν να δούμε τι θα πρέπει να κάνουμε. Οι άγγελοι μπορεί να συμμετέχουν κατευθύνοντάς μας ή μπορεί να λάβουμε καθοδηγία από το άγιο πνεύμα. (Εβραίους 1:14) Το κυριότερο πράγμα είναι να προσευχόμαστε για σοφία έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον στοργικό μας Θεό.—Παροιμίαι 3:5, 6, ΜΝΚ.

Να Θυμάστε ότι ο Ιεχωβά Δίνει Παρηγοριά

Ο Παύλος εμπιστευόταν μέσω προσευχής στον Ιεχωβά και γνώριζε ότι αυτός ήταν η Πηγή της παρηγοριάς. Ο απόστολος έγραψε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, δια να δυνάμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει δια της παρηγορίας, με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού».—2 Κορινθίους 1:3, 4.

Ο «Θεός πάσης παρηγορίας» είναι ενήμερος για τις θλίψεις που υποφέρουν οι δούλοι του και θέλει να τους ανακουφίσει. Στην περίπτωση που ο Παύλος ανησυχούσε για τους Κορινθίους, η ανακούφιση ήρθε μέσω του Χριστιανού συντρόφου του, του Τίτου. Αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να παρηγορηθούμε σήμερα. Συνεπώς, όταν είμαστε θλιμμένοι θα πρέπει να αποφεύγουμε να απομονώνουμε τον εαυτό μας. (Παροιμίαι 18:1, ΜΝΚ) Η συναναστροφή με τους συγχριστιανούς μας είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους μας παρηγορεί ο Θεός. Ίσως σκεφτούμε: ‘Είμαι τόσο αποκαρδιωμένος ώστε δεν είμαι αρκετά ισχυρός για να είμαι με τους Χριστιανούς φίλους μου’. Εντούτοις, θα πρέπει να αγωνιζόμαστε ενάντια σε τέτοια αισθήματα και να μη στερούμε τον εαυτό μας από την παρηγοριά που μπορούν να μας προσφέρουν οι ομόπιστοί μας.

Μην Παραιτείστε!

Μερικοί από εμάς μπορεί να μην έχουμε αντιμετωπίσει κάποια δοκιμασία που θα μας έκανε να υποφέρουμε βαριά κατάθλιψη. Αλλά κάποια εξαντλητική αρρώστια, ο θάνατος του γαμήλιου συντρόφου ή κάποια άλλη πολύ δύσκολη κατάσταση μπορεί να επιφέρει θλίψη από συναισθηματική άποψη. Αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, ας μη συμπεράνουμε ότι είμαστε απαραίτητα ασθενείς πνευματικά. Ένα καταθλιμμένο άτομο μπορεί κάλλιστα να έχει τα προσόντα για την υπηρεσία του Θεού, ακόμα και να μπορεί να βοηθάει άλλους πνευματικά. Ο Παύλος πρότρεψε τους αδελφούς να ‘παρηγορούν τους ολιγοψύχους [μιλάνε παρηγορητικά στις καταθλιμμένες ψυχές, ΜΝΚ]’, και να μην υποπτεύονται ότι αυτά τα άτομα έκαναν κάτι κακό και είναι πνευματικά ασθενή. (1 Θεσσαλονικείς 5:14) Μολονότι η κατάθλιψη συνδέεται ορισμένες φορές με την αδικοπραγία και την ενοχή, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο μ’ εκείνους που υπηρετούν τον Θεό με αγνή καρδιά. Η λατρεία τους, την οποία ίσως αποδίδουν με πολύ μεγάλη δυσκολία, είναι ευπρόσδεκτη στον Ιεχωβά. Αυτός τους αγαπάει και έρχεται προς βοήθειά τους, παρέχοντάς τους την απαραίτητη βοήθεια και παρηγοριά.—Ψαλμός 121:1-3.

Εκείνοι που αποτελούν το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ πέρασαν οδυνηρή θλίψη από τις δοκιμασίες που υπέστησαν το έτος 1918. (Παράβαλε Γαλάτας 6:16). Η οργάνωσή τους, η οποία ασχολούνταν με το κήρυγμα, είχε σχεδόν καταστραφεί, μερικοί απ’ αυτούς είχαν φυλακιστεί άδικα και πολλοί από τους πρώην συντρόφους τους έγιναν ανόσιοι, εναντιούμενοι αποστάτες. Επιπλέον, οι πιστοί χρισμένοι δεν κατάλαβαν το γιατί είχε επιτρέψει ο Θεός να συμβούν όλα αυτά. Για αρκετό καιρό ‘έσπερναν μετά δακρύων’, αλλά δεν παραιτήθηκαν. Συνέχισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά και επίσης έκαναν αυτοεξέταση. Το αποτέλεσμα; ‘Επέστρεψαν εν αγαλλιάσει [με χαρούμενη κραυγή, ΜΝΚ], βαστάζοντας τα χειρόβολά τους’. (Ψαλμός 126:5, 6) Οι χρισμένοι κατανοούν τώρα ότι ο Θεός επέτρεψε αυτές τις δοκιμασίες με σκοπό να τους εξαγνίσει για το επικείμενο διεθνές έργο θερισμού που είχαν να κάνουν.

Αν ποτέ νιώσουμε θλίψη επειδή μας βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες, μπορούμε να ωφεληθούμε από την εμπειρία του χρισμένου υπολοίπου. Αντί να παραιτηθούμε, ας συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι είναι σωστό, ακόμα και αν πρέπει να το κάνουμε αυτό κλαίγοντας. Με τον καιρό, θα υπάρξει διέξοδος από τις δοκιμασίες μας, και θα ‘επιστρέψουμε με χαρούμενη κραυγή’. Ναι, η χαρά—ένας καρπός του αγίου πνεύματος του Θεού—θα γίνει δική μας επειδή υπομείναμε τις δοκιμασίες μας. Για εμάς, ο Ιεχωβά θα αποδειχτεί σίγουρα ότι είναι ο «Θεός πάσης παρηγορίας».