“Ο Κύριος Είη Μετά του Πνεύματός Σου”

«Ο Κύριος είη μετά του πνεύματός σου. Η χάρις μεθ’ υμών.»—2 Τιμ. 4:22, Κείμενον

1, 2. Ποιος ορισμός θα μπορούσε να δοθή στο πνεύμα ενός ατόμου; Εξηγήστε με Γραφικά παραδείγματα. (Φιλήμ. 25)

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ έχει ένα ωρισμένο πνεύμα. Δηλαδή, έχει ιδιαίτερη διάθεσι, κλίσι ή υποκινούσα δύναμι. Γι’ αυτό, δεν είναι παράξενο το ότι οι άνθρωποι συχνά γίνονται γνωστοί για το ελατήριο που βρίσκεται πίσω από τα όσα λέγουν και κάνουν.

² Οι Άγιες Γραφές αναφέρουν τις ιδιότητες μερικών ατόμων οι οποίες τους υποκινούσαν σε δράσι. Παραδείγματος χάριν: ο προφήτης του Ιεχωβά Θεού Μωυσής, περιγράφεται ως «πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης.» (Αριθμ. 12:3) Η Αβιγαία, που έγινε τελικά σύζυγος του Βασιλέως του Ισραήλ, Δαβίδ, ήταν «καλή εις την σύνεσιν.»—1 Σαμ. 25:3, 39.

3. (α) Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει να έχουν ένα καλό πνεύμα; (β) Ποια ήταν η επιθυμία του Παύλου σχετικά με το πνεύμα του Τιμοθέου;

³ Οι αληθινοί Χριστιανοί ενδύονται τη ‘νέα προσωπικότητα’ και πρέπει συνεπώς να έχουν ένα αγαθό πνεύμα. Εξ άλλου, αν αυτοί έχουν περιβληθή με τέτοιες υποκινούσες δυνάμεις όπως είναι η αγάπη, η συμπάθεια, η αγαθότης, η ταπεινοφροσύνη, η πραότης και η μακροθυμία. Καλλιεργούν και εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού—αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα και εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 4:20-24· Κολ. 3:9-14) Ασφαλώς, μέσα στη Χριστιανική εκκλησία οι προσωπικές στάσεις είναι ουσιώδεις, διότι ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον συνεργάτη του Τιμόθεο, εξεφράσθη ως εξής: «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός [είη] μετά του πνεύματός σου. Η χάρις μεθ’ υμών.» (2 Τιμ. 4:22, Κείμενον) Ο Παύλος επιθυμούσε να επιδοκιμάση ο Θεός, δια του Κυρίου Ιησού Χριστού, την υποκινούσα δύναμι που επεδείκνυε ο Τιμόθεος.

ΤΟ «ΠΝΕΥΜΑ» ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

4. (α) Έχει πνεύμα η εκκλησία; (β) Σχετικά μ’ αυτό, τι είναι επιθυμητό;

⁴ Όπως ακριβώς ένα άτομο εκδηλώνει ένα ιδιαίτερο πνεύμα, έτσι και μια ολόκληρη εκκλησία του λαού του Θεού έχει ένα ιδιαίτερο πνεύμα. Είναι πολύ πιθανόν, ένα παρατηρητικό άτομο να προσέξη τις επιδράσεις αυτής της δυνάμεως που ενεργεί στη διάνοια και στην καρδιά, παράγοντας ίσως ένα πνεύμα φιλικότητας, αγάπης, ή ένα πνεύμα ηρεμίας και ειρήνης, ή ένα πνεύμα ζήλου και ενθουσιασμού. Φυσικά, το πνεύμα μπορεί να παράγη επίσης και αρνητικά αποτελέσματα. Αλλά τι ευλογία είναι όταν αυτό το πνεύμα είναι αγαθό! Προφανώς, ο απόστολος Παύλος επιθυμούσε να δείχνουν οι εκκλησίες ένα τέτοιο πνεύμα. Στη Χριστιανική εκκλησία της πόλεως των Φιλίππων, έγραψε τα εξής: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών.» (Φιλιππ. 4:23) Ο απόστολος εξεφράσθη με παρόμοιο τρόπο όταν έγραψε στους Χριστιανούς της Γαλατίας.—Γαλ. 6:18.

5. Ένα θαυμάσιο πνεύμα σε μια εκκλησία, τι χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχη;

⁵ Είσθε ένας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά; Αν ναι, ποιο είναι το πνεύμα της εκκλησίας με την οποίαν είσθε ταυτισμένος; Μπορεί να είναι ένα θαυμάσιο πνεύμα. Η εκκλησία μπορεί ν’ ανταποκρίνεται πολύ καλά στις συμβουλές της Αγίας Γραφής. Επίσης, μπορεί να έχη ένα στοργικό θερμό, συνεργατικό, φιλόξενο πνεύμα. Εκείνοι που είναι ταυτισμένοι με την εκκλησία, μπορεί να είναι πολύ πνευματικοί στις απόψεις των. Σ’ αυτή την περίπτωσι, ‘η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι με το πνεύμα που εκδηλώνετε.’—Φιλήμ. 25.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

6. Τι είδους ανάρμοστη κατάστασις εγίνετο ανεκτή στην εκκλησία της Κορίνθου;

⁶ Ένα τέτοιο καλό πνεύμα πρέπει να διατηρήται. Η σπουδαιότης της διαφυλάξεως του πνεύματος της εκκλησίας, τονίσθηκε στην αρχαία Κόρινθο. Ο απόστολος Παύλος είχε μάθει ότι μεταξύ των Χριστιανών της πόλεως εκείνης εγίνετο ανεκτή σεξουαλική ανηθικότης, «τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται, ώστε να έχη τις την γυναίκα του πατρός αυτού.»—1 Κορ. 5:1.

7, 8. Γιατί, σύμφωνα με τον Παύλο, ήταν ανάγκη ν’ αποκοπή ο ανήθικος Κορίνθιος;

⁷ Οι επίσκοποι εκείνης της εκκλησίας δεν είχαν αποβάλει αυτό το άτομο, αλλά ο Παύλος τους παρώτρυνε να ‘παραδώσουν τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός.’ Έπρεπε να τον εκβάλουν από τη Χριστιανική εκκλησία έξω στον κόσμο, που κυβερνάται από τον Σατανά τον Διάβολο και όπου αναμένει η καταστροφή. (1 Ιωάν. 5:19) Γιατί έπρεπε να κάνουν αυτή την ενέργεια; Όπως είπε ο Παύλος «δια να σωθή το πνεύμα εν τη ημέρα του Κυρίου,» Ιησού Χριστού.—1 Κορ. 5:3-5, ΜΝΚ.

⁸ Αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να αποκοπή, αν επρόκειτο να σωθή το «πνεύμα,» δηλαδή η πνευματικότης της εκκλησίας, που εβασίζετο στον Λόγο του Θεού. Αλλιώς, ‘ολίγη ζύμη θα έκαμνε όλο το φύραμα ένζυμον,’ δηλαδή, μια πνευματικά φθοροποιός επίδρασις θα εισχωρούσε στην εκκλησία και ο Ιεχωβά θα απέκοπτε εκείνη την εκκλησία. Σήμερα είναι εξ ίσου ζωτικό να σωθή το πνεύμα της εκκλησίας, που βασίζεται στον θεόπνευστο Λόγο του Ιεχωβά.—1 Κορ. 5:6.

Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ—ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

9. Τι πνεύμα επέδειξαν γενικά οι εκκλησίες του πρώτου αιώνος;

⁹ Είναι αλήθεια ότι οι πρεσβύτεροι των εκκλησιών του πρώτου αιώνος, έπρεπε ν’ αγρυπνούν πνευματικά, αν επρόκειτο «να σωθή το πνεύμα.» Ομολογουμένως, προέκυπταν προβλήματα κατά καιρούς. Εν τούτοις, τίποτα δεν αφθονεί με μεγαλύτερη θέρμη, αγάπη και πραγματικά αμοιβαίο ενδιαφέρον, όσο το πνεύμα των πρώτων Χριστιανικών εκκλησιών γενικά. Ο Ιησούς Χριστός είχε πει: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Αυτή η αγάπη εξεδηλώνετο συνεχώς. Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Ιωάννης εχαρακτήρισε τον ομόπιστό του Γάιον ως «τον αγαπητόν, τον οποίον εγώ αγαπώ εν αληθεία.»—3 Ιωάν. 1.

10. Τι είδους σχέσι είχαν οι απόστολοι με τους ομοπίστους των;

¹⁰ Οι απόστολοι συνεργάζοντο με τους αδελφούς και τις αδελφές των στην πίστι, χωρίς να αποπαίρνουν κανένα. Δεν εξέδιδαν σκληρές διαταγές. Αντιθέτως, αυτοί οι άνδρες προσπαθούσαν να φθάσουν στις καρδιές των ομοπίστων τους. Κατάλληλα, λοιπόν, οι Χριστιανοί πιστοί εχαρακτηρίζοντο ως «αδελφοί,» «αγαπητοί» και «συγκοινωνοί . . . της χάριτος.» (Φιλιππ. 1:7· 4:8· 1 Πέτρ. 4:12· 1 Ιωάν. 4:1) Αυτή η στοργική στάσις, εβασίζετο σε βαθύ ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία των άλλων, ως συγκληρονόμων της ζωής.—Ιακ. 2:5· 1 Πέτρ. 3:7.

ΤΑΠΕΙΝΟΙ, ΣΤΟΡΓΙΚΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

11. Πώς θα περιγράψετε τη στάσι του αποστόλου Παύλου απέναντι των πνευματικών αδελφών του; (1 Θεσσ. 2:7)

¹¹ Η αγάπη και ο αμοιβαίος σεβασμός που επικρατούσε στις εκκλησίες του πρώτου αιώνος, αντανακλούσαν τις ενδότερες ιδιότητες των πρώτων Χριστιανών ως ατόμων. Λάβετε ως παράδειγμα τον περιοδεύοντα επίσκοπο Παύλο. Η καρδιά του είχε ‘πλατυνθή’ για να εμπερικλείση στοργικά τους ομοπίστους στην Κόρινθο. (2 Κορ. 6:11-13) Επίσης, είχε μια καρδιά γεμάτη αγάπη για τους απανταχού πνευματικούς αδελφούς και αδελφές του. Φυσικό λοιπόν ήταν, να έχη κάθε μέρα την «μέριμνα πασών των εκκλησιών»!—2 Κορ. 11:28.

12, 13. (α) Με τι πνεύμα ενουθέτησε ο απόστολος Παύλος τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους της Εφέσου; (β) Με ποιο τρόπο αντέδρασαν οι πρεσβύτεροι της Εφέσου όταν ο Παύλος τους αποχαιρετούσε;

¹² Μήπως ο Παύλος ήταν αλαζονικός, αυταρχικός, και ‘κατακυρίευε’ έτσι τους άλλους λάτρεις του Ιεχωβά; Ασφαλώς όχι! Λόγου χάριν, δεν επέπληττε, ούτε ήγειρε αυταρχικές απαιτήσεις όταν νουθετούσε τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους της Εφέσου. Οι εκκλήσεις του προς αυτούς εβασίζοντο στην αγάπη. Εκείνοι οι επίσκοποι εγνώριζαν ότι ο απόστολος έλεγε την αλήθεια όταν είπε: «Ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον.» (Πράξ. 20:18, 19, 31) Τι ειλικρινής και ταπεινός πρεσβύτερος! Και αυτό ακριβώς το πνεύμα ανέμενε ο Κύριος απ’ αυτόν να επιδείξη, διότι ο Ιησούς Χριστός είχε πει: «Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών.»—Ματθ. 20:25-27.

¹³ Τώρα, ας σκεφθούμε αυτούς τους επισκόπους της Εφέσου. Μήπως ήσαν ψυχροί, απαθείς; Όχι, καθόλου! Τέτοια εικόνα δεν παρουσιάζεται στον Λόγο του Θεού. Όταν ο Παύλος επρόκειτο να τους αποχαιρετίση στη Μίλητο, μας λέγονται τα εξής: «Γονατίσας προσηυχήθη μετά πάντων αυτών. Έγεινε δε πολύς κλαυθμός πάντων, και πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου κατεφίλουν αυτόν, υπερλυπούμενοι μάλιστα δια τον λόγον τον οποίον είπεν, ότι δεν θέλουσιν ιδεί πλέον το πρόσωπον αυτού.» (Πράξ. 20:36-38) Μόνο στοργικά και ταπεινά άτομα, θα το έκαναν αυτό. Οπωσδήποτε, ‘ο Κύριος ήταν με το πνεύμα που εξεδήλωναν.’

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΞΕΔΗΛΩΣΑΝ ΑΛΛΟΙ

14. Ποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εξεδήλωσε η Λυδία;

¹⁴ Και τι θα λεχθή για άλλους που ήσαν ταυτισμένοι με την πρώτη Χριστιανική εκκλησία; Το καλό πνεύμα που εξεδήλωσαν πολλοί απ’ αυτούς, όπως αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή, παρέχει ένα εξαίρετο παράδειγμα για τους σημερινούς Χριστιανούς. Παραδείγματος χάριν, μεταξύ των πρώτων ατόμων που ασπάσθηκαν τη Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη, ήταν η Λυδία και ο οίκος της, κάτοικοι των Φιλίππων. Η Λυδία δέχθηκε τα αγαθά νέα που εκήρυττε ο Παύλος, βαπτίσθηκε, και αμέσως επέδειξε την αρετή της φιλοξενίας. «Εάν με εκρίνατε ότι είμαι πιστή εις τον Ιεχωβά,» είπε, «εισέλθετε εις τον οίκον μου και μείνατε.» Πραγματικά, ο Λουκάς, που συνώδευε τον Παύλο στα ταξίδια του έγραψε, «και μας εβίασεν.» (Πράξ. 16:11-15, ΜΝΚ) Ίσως, τουλάχιστον εν μέρει, ένεκα του πνεύματος φιλοξενίας που επέδειξε η Λυδία, ο Παύλος αργότερα είπε στους Φιλιππησίους Χριστιανούς: «Ευχαριστώ τον Θεόν μου οσάκις σας ενθυμούμαι, πάντοτε . . . δια την εις το ευαγγέλιον κοινωνίαν σας από της πρώτης ημέρας μέχρι του νυν.» (Φιλιππ. 1:3-5) Πράγματι, ο Κύριος ήταν με το πνεύμα που εξεδήλωσαν αυτοί οι Φιλιππήσιοι, περιλαμβανομένης και της πιστής Λυδίας.

15-17. (α) Γιατί ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα μπόρεσαν να ‘εκθέσουν ακριβέστερα την οδόν του Θεού’ στον Απολλώ; (β) Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο Κύριος ήταν με το πνεύμα που έδειχναν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα;

¹⁵ Ο Ιουδαίος Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα είχαν επίσης καλό πνεύμα. Εξωρισμένοι από τη Ρώμη κατόπιν διατάγματος του Αυτοκράτορος Κλαυδίου εναντίον των Ιουδαίων (στο έτος 50 μ.Χ.), εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο. Ύστερα από λίγους μήνες, ο απόστολος Παύλος έφθασε εκεί και έγινε δεκτός στο σπίτι τους. Πραγματικά, και οι τρεις συνεργάσθηκαν στην κατασκευή σκηνών. Χωρίς αμφιβολία, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα βοήθησαν επίσης τον απόστολο να ιδρύση τη νέα εκκλησία της Κορίνθου.—Πράξ. 18:1-11.

¹⁶ Όταν ο Παύλος απέπλευσε για τη Συρία στο έτος 52 μ.Χ., ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τον συνώδευσαν έως την Έφεσο. Εκεί αυτό το ανδρόγυνο άνοιξε το σπίτι του ως τόπο συναθροίσεων της εκκλησίας. Στην Έφεσο, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είχαν επίσης, το προνόμιο να ‘εκθέσουν ακριβέστερα την οδόν του Θεού’ στον Απολλώ. (Πράξ. 18:18-26· 1 Κορ. 16:8, 19) Μπορούσαν να παρέχουν αυτή τη διδασκαλία, ένεκα της καλής διανοητικής αντιλήψεως ή κατανοήσεως του Λόγου και του θελήματος του Θεού που είχαν.

¹⁷ Όταν έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς της Ρώμης, στο έτος 56 μ.Χ. περίπου, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είχαν επιστρέψει στη Ρώμη. Εκεί άνοιξαν πάλι το σπίτι τους ως τόπο συναθροίσεων των Χριστιανών. Ο Παύλος απηύθυνε χαιρετισμόν σ’ αυτούς ως «τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού, οίτινες υπέρ της ζωής μου υπέβαλον υπό την μάχαιραν τον τράχηλον αυτών, τους οποίους ουχί εγώ μόνος ευχαριστώ, αλλά και πάσαι αι εκκλησίαι των εθνών.» (Ρωμ. 16:3-5) Κάποτε, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα διακινδύνευσαν τη ζωή τους χάριν του Παύλου. Ο Παύλος, λίγο πριν υποστή μαρτυρικό θάνατο, στο έτος 65 μ.Χ. περίπου, έστειλε μέσω του Τιμοθέου χαιρετισμούς σ’ αυτό το θαυμάσιο ανδρόγυνο, που κατοικούσε τότε στην Έφεσο. Εκείνο τον καιρό, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα ήσαν Χριστιανοί από ετών και ακόμη ‘ο Κύριος ήταν με το πνεύμα που αυτοί εξεδήλωναν.’—1 Τιμ. 1:3· 2 Τιμ. 4:19, 22.

18. Τι είδους άτομο ήταν ο φίλος του αποστόλου Ιωάννου Γάιος;

¹⁸ Προς το τέλος του πρώτου αιώνος μ.Χ., ο γηραιός απόστολος Ιωάννης απηύθυνε την τρίτη θεόπνευστη επιστολή του σ’ έναν ομόπιστο που ελέγετο Γάιος. Ο απόστολος έτρεφε αγάπη γι’ αυτόν τον καλό Χριστιανό. Ο Γάιος ‘περιεπάτει εν τη αληθεία’, και άλλοι επίσης ‘εμαρτύρησαν περί της αγάπης του ενώπιον της εκκλησίας.’ Ο Ιωάννης εγνώριζε ότι ο Γάιος ήταν ένας φιλόξενος και στοργικός άνθρωπος.»—3 Ιωάν. 1-8.

19. Γιατί πρέπει να πούμε ότι ο Κύριος δεν ήταν με το πνεύμα που έδειχνε ο Διοτρεφής;

¹⁹ Τι αντίθεσις όμως υπήρχε μεταξύ του Γάιου και κάποιου Διοτρεφούς! Ο Ιωάννης είπε: «Έγραψα προς την εκκλησίαν· αλλ’ ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής δεν δέχεται ημάς. Δια τούτο, εάν έλθω, θέλω υπενθυμίσει τα έργα αυτού, τα οποία κάμνει, φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς· και μη αρκούμενος εις τούτους, ούτε αυτός δέχεται τους αδελφούς, αλλά και τους θέλοντας να δεχθώσιν εμποδίζει και από της εκκλησίας εκβάλλει.» (3 Ιωάν. 9, 10) Ασφαλώς, ο Κύριος δεν ήταν με το πνεύμα που έδειχνε ο Διοτρεφής.

20. Από τι είδους πολλά άτομα αποτελούντο οι πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες;

²⁰ Σποραδικά, μπορεί να εμφανίζεται στη σκηνή κάποιο άτομο όμοιο με τον Διοτρεφή. Αλλά οι εκκλησίες της εποχής εκείνης αποτελούντο από πολλούς πιστούς, πνευματικά ισχυρούς Χριστιανούς. Υπήρχαν άτομα στοργικά, φιλόξενα όπως η Λυδία και ο Γάιος. Υπήρχαν άτομα σαν τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, που είχαν καλή πνευματική κατανόησι και ήσαν πρόθυμα ν’ ανοίξουν τα σπίτια τους για εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Χωρίς αμφιβολία, ‘ο Κύριος ήταν με το πνεύμα που εξεδήλωναν αυτά τα άτομα.’ Ποιος απ’ όσους αγαπούν τον Θεό σήμερα, δεν θα ήθελε να είναι όπως εκείνοι;

ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΟΜΟΠΙΣΤΩΝ

21, 22. (α) Γιατί οι σημερινοί Χριστιανοί πρεσβύτεροι πρέπει βαθιά να ενδιαφέρονται για το πνεύμα των εκκλησιών στις οποίες υπηρετούν; (β) Ποια ερωτήματα μπορεί να θέση ένας επίσκοπος στον εαυτό του ως προς την εκκλησία που υπηρετεί;

²¹ Όπως τονίσθηκε προηγουμένως, ο απόστολος Παύλος έδειξε ενδιαφέρον για το πνεύμα της εκκλησίας της Κορίνθου. Επίσης, εξέφρασε την ελπίδα, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ήταν με το πνεύμα που εξεδήλωναν, οι εκκλησίες και τα άτομα. (1 Κορ. 5:1-5· Γαλ. 6:18· Φιλιππ. 4:23· 2 Τιμ. 4:22· Φιλήμ. 25) Ομοίως, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός ενδιεφέρετο για το πνεύμα που εξεδήλωναν οι επτά εκκλησίες, στις οποίες απευθύνεται στην Αποκάλυψι. (Αποκάλ. κεφ. 2, 3) Γι’ αυτό, οι σημερινοί Χριστιανοί πρεσβύτεροι πρέπει να ενδιαφέρωνται βαθιά, για το πνεύμα που δείχνουν οι εκκλησίες στις οποίες υπηρετούν.

²² Ο επίσκοπος, ως άνθρωπος διορισμένος από το άγιο πνεύμα να ‘ποιμαίνη το ποίμνιον του Θεού,’ πρέπει να γνωρίζη την κατάστασι αυτού του ποιμνίου. (1 Πέτρ. 5:2· Πράξ. 20:28· παράβαλε με Παροιμίες 27:23.) Θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτήση τον εαυτό του: Είναι οι αδελφοί και οι αδελφές της εκκλησίας πραγματικά ευτυχείς; (Ψαλμ. 128:1) Δείχνουν τα πρόσωπά των ότι υπηρετούν τον Ιεχωβά «εν ευφροσύνη. . . καρδίας»; (Δευτ. 28:45-47) Παρακολουθούν τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις; (Εβρ. 10:24, 25) Μελετούν ατομικά την Αγία Γραφή κατ’ οίκον; (Ιησ. Ναυή 1:7, 8) Είναι αυτοί οι ομόπιστοι πραγματικά «υγιαίνοντες εν τη πίστει»; (Τίτον 2:2) Εκτιμούν ζωηρά τα πνευματικά πράγματα; (Ψαλμ. 27:4) Είναι έκδηλο ότι διατηρούν τη σχέσι τους με τον Ιεχωβά Θεό και ότι επιθυμούν πραγματικά να τον αινούν;—Ψαλμ. 9:1, 2.

23. Αν οι πρεσβύτεροι πρόκειται να ‘κηρύττουν τον λόγον,’ τι πρέπει να κάνουν;

²³ Μια ειλικρινής εκτίμησις των πραγμάτων μπορεί να φανερώση την ανάγκη αναπτύξεως μεγαλυτέρας πνευματικότητος μέσα στην εκκλησία. Γι’ αυτό τον σκοπό, συχνά εξυπηρετεί πολύ καλά το δημόσιο βήμα. Ο επίσκοπος Τιμόθεος έπρεπε ν’ αντιμετωπίση μέσα στην εκκλησία μερικά άτομα που ‘λογομαχούσαν’ και ‘αντιφρονούσαν’ απέναντι της αληθείας. (2 Τιμ. 2:14, 23-25) Η παρουσία των δημιουργούσε ‘άκαιρη κατάστασι’ στην εκκλησία. Γι’ αυτό, ο Τιμόθεος έπρεπε να ‘κηρύξη τον λόγον’—όχι ανθρώπινη σοφία, αλλά τον ανόθευτο «λόγον» του Θεού. (2 Τιμ. 4:1, 2· παράβαλε με 1 Κορινθίους 2:1-5.) Ομοίως, για το πνευματικό καλό των εκκλησιών σήμερα, οι πρεσβύτεροι είναι ανάγκη να ‘κηρύξουν τον λόγον,’ βασίζοντας τα σχόλια των στην Αγία Γραφή, είτε ομιλούν από το δημόσιο βήμα είτε διεξάγουν ιδιωτική συνομιλία.

24, 25. (α) Για ποιον σκοπό μπορούν οι πρεσβύτεροι να επισκέπτονται τους ομοπίστους των στα σπίτια των; (β) Υπάρχει Γραφικός Λόγος να προσεύχωνται οι πρεσβύτεροι υπέρ των άλλων λάτρεων του Ιεχωβά;

²⁴ Ένας άλλος τρόπος πνευματικής εποικοδομήσεως ομοπίστων, είναι οι επισκέψεις στα σπίτια των. Ο Ιησούς Χριστός το έκανε αυτό, επιζητώντας να βοηθήση τους ανθρώπους πνευματικώς. (Λουκ. 7:36-50· 19:1-27) Ομοίως, ο απόστολος Ιωάννης επιθυμούσε να επισκεφθή τον Γάιον και άλλους, για να τους μιλήση πρόσωπο προς πρόσωπο για πνευματικά πράγματα.—2 Ιωάν. 1, 12· 3 Ιωάν. 1, 13, 14.

²⁵ Οι σημερινοί πρεσβύτεροι, υποκινούμενοι από Χριστιανική αγάπη, μπορούν να επισκέπτωνται ομοπίστους στα σπίτια τους. Αυτό όμως δεν γίνεται για ‘έλεγχο’, αλλά για παροχή πνευματικής βοηθείας και ενθαρρύνσεως. Επίσης, οι επίσκοποι καλά θα κάνουν να μνημονεύουν στην προσευχή των τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές των. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι ο προφήτης Σαμουήλ είπε στους Ισραηλίτας: «Εις εμέ δε μη γένοιτο να αμαρτήσω εις τον Ιεχωβά, ώστε να παύσω από του να δέωμαι υπέρ υμών.» (1 Σαμ. 12:20, 23 ΜΝΚ) Επίσης, ο απόστολος Παύλος έθεσε ένα καλό παράδειγμα για τους επισκόπους, με το να προσεύχεται υπέρ των ομοπίστων του λάτρεων του Ιεχωβά.—1 Θεσσ. 1:1, 2· 2 Τιμ. 1:1-4· Φιλήμ. 4.

26. Για να είναι ο Κύριος με το πνεύμα ενός ατόμου, τι χρειάζεται να έχη το άτομο;

²⁶ Ένα καλό, χαρωπό πνεύμα θα υπάρχη σε μια εκκλησία του λαού του Θεού, αν οι αδελφοί προσεύχωνται υπέρ αλλήλων. Επίσης, θα επικρατή ένα καλό πνεύμα, αν οι Χριστιανοί επίσκοποι ποιμαίνουν στοργικά το «ποίμνιον» (Φιλιππ. 2:19, 20· 1 Πέτρ. 5:1-4) Πραγματικά, ‘ο Κύριος μπορεί να είναι με το πνεύμα που εκδηλώνετε.’ αλλ’ αυτό απαιτεί κάτι πολύ συγκεκριμένο από μέρους σας ως ατόμου. Πρέπει να έχετε βαθειά κατανόησι του Λόγου του Θεού, για να είσθε πλήρως ευάρεστοι στον Ιεχωβά.