Γονείς που Έχουν Κάνει την Εργασία τους στο Σπίτι

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ που κάνουν την εργασία που πρέπει στο σπίτι, παρέχουν στα παιδιά τους τα πράγματα που πραγματικά χρειάζονται. Είναι φανερό ότι αυτό περιλαμβάνει περισσότερα από το να πληρώνουν απλώς τους λογαριασμούς. Αυτοί οι γονείς βοηθούν επίσης τα παιδιά τους να αναπτύξουν κατάλληλες αξίες και κατάλληλους στόχους στη ζωή, και τους δίνουν άφθονο χρόνο και στοργικό ενδιαφέρον.

«Όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά, μπουσουλούσαμε στο πάτωμα παρέα, κοπανούσαμε κατσαρόλες, φορούσαμε το καπάκι του τηγανιού για κράνος και κουνούσαμε ο ένας μπροστά στον άλλο τις κουτάλες της κουζίνας μιμούμενοι διάφορα γνωστά Βιβλικά πρόσωπα σε ιστορικά γεγονότα», αναφέρει ο Γουέιν, που είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών. «Τα παιδιά τρελαίνονταν γι’ αυτό».

Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, ο Γουέιν και η γυναίκα του η Τζόαν προσάρμοζαν τις διδακτικές τους μεθόδους· συνέχιζαν όμως να κεντρίζουν τη φαντασία και την επιθυμία των παιδιών τους για μάθηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο έβαλαν σ’ εφαρμογή μερικές από τις καλύτερες αρχές περί διδασκαλίας. Η Τζούλι Μ. Τζένσεν, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Δασκάλων Αγγλικής των Η.Π.Α., πιστεύει ότι ο καλός δάσκαλος δεν ξεχνά ποτέ τη συγκίνηση που ένιωθε ο ίδιος όταν μάθαινε τον καιρό που ήταν παιδί, και τη μεταδίδει στους μαθητές του.

Η Σπουδαιότητα του Επαίνου

Ο Γουέιν και η Τζόαν κατέστρωσαν ένα σχέδιο για να βοηθούν τα παιδιά τους στη σχολική τους εργασία. Υπάρχει ένα καλάθι για «εισερχόμενα» στην κουζίνα, όπου τα παιδιά τοποθετούν τα βαθμολογημένα γραπτά τους, όταν έρχονται σπίτι από το σχολείο. Η Τζόαν κοιτάζει τα γραπτά την ώρα που τα παιδιά παίζουν ή ετοιμάζουν τα μαθήματά τους, και η οικογένεια συχνά τα συζητάει στο δείπνο. Τα καλύτερα τα κρεμούν στο ψυγείο και στους τοίχους της κουζίνας, που μοιάζει με παραγεμισμένη γκαλερί.

«Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος για να επαινούμε τα παιδιά», λέει η Τζόαν, «και τους αρέσει πάρα πολύ». Στο σαλόνι, η οικογένεια έχει ένα καλάθι για «εξερχόμενα» κι εκεί τα παιδιά, πριν κοιμηθούν, βάζουν τις σχολικές εργασίες που έχουν κάνει στο σπίτι. «Μ’ αυτόν τον τρόπο», εξηγεί η Τζόαν, «δεν χρειάζεται να τις κοιτάμε το πρωί, όταν τα παιδιά φεύγουν βιαστικά για το σχολείο».

Η Μπεατρίς, μητέρα δυο κοριτσιών, στολίζει κι αυτή την κουζίνα της με τις σχολικές εργασίες των παιδιών της. Η ίδια λέει: «Το κάνω αυτό, επειδή είμαι περήφανη για τα παιδιά μου και θέλω να το ξέρουν αυτό».

Η Ανεξάρτητη Σχολική Περιφέρεια του Ντάλας, στο Τέξας, αναγνωρίζει τη μεγάλη αξία του επαίνου κι έτσι προτρέπει τους εθελοντές παιδαγωγούς της να χρησιμοποιούν απλόχερα ενθαρρυντικές εκφράσεις, όπως οι εξής: Φοβερό! Πολύ καλύτερο. Να συνεχίσεις έτσι! Μπράβο σου. Έξυπνο αυτό. Ό,τι πρέπει. Πολύ δημιουργικό. Ωραία σκέψη. Θαυμάσια δουλειά. Τώρα το πέτυχες. Εκτιμώ τον τρόπο με τον οποίο προσπαθείς.

Αν είστε γονέας, θα μπορούσατε να δίνετε ενθάρρυνση πιο συχνά;

Παροχή Βοήθειας με Άλλους Τρόπους

Οι γονείς που κάνουν την εργασία που πρέπει στο σπίτι, εκτός από το ότι επαινούν τις προσπάθειες των παιδιών τους, διαμορφώνουν στο σπίτι ένα περιβάλλον που συμβάλλει στη μελέτη. Κάνουν τα παιδιά τους να ενδιαφέρονται να διαβάζουν και να μαθαίνουν για τον κόσμο που τα περιβάλλει.

«Οι γονείς μου με βοήθησαν», εξήγησε η Τζούλι, «περιφρουρώντας την ώρα που αφιέρωνα για μελέτη. Είχα ένα ξεχωριστό μέρος στο σπίτι για να κάνω τη σχολική μου εργασία και οι υπόλοιποι από την οικογένεια δεν μπορούσαν να έρθουν σ’ αυτό το μέρος μέχρις ότου τέλειωνα. Την ώρα που μελετούσα, δεν μου ζητούσε κανείς να κάνω δουλειές στο σπίτι. Έτσι μπορούσα να συγκεντρώνομαι χωρίς να αποσπά την προσοχή μου τίποτα».

Ο Μαρκ λέει πώς οι γονείς του βοήθησαν αυτόν και τις αδελφές του: «Φρόντιζαν να έχουμε πάντοτε διαθέσιμο ένα λεξικό και άλλα βιβλία που μας βοηθούσαν στις μελέτες μας. Μας ενθάρρυναν να φτιάξουμε τις προσωπικές μας βιβλιοθήκες, αφήνοντάς μας να αγοράζουμε βιβλία που μας ενδιέφεραν χωρίς να τα πληρώνουμε από το χαρτζιλίκι μας».

«Ξεκινήσαμε το πρόγραμμα ανάγνωσης με τα παιδιά, όταν αυτά ήταν περίπου τριών μηνών», εξηγεί η Άλθια, μητέρα τεσσάρων παιδιών. «Όπως πολλές γυναίκες σήμερα, έτσι κι εγώ έπρεπε να δουλεύω· γι’ αυτό ήταν δύσκολο να είμαι συνεπής στο πρόγραμμα. Για να το καταφέρω αυτό, έπαιρνα χρόνο από άλλες δραστηριότητες. Τα παιδιά είχαν πάνω από 300 βιβλία—βιβλία με παιδικά τραγούδια, βιβλία επιστημονικά, κάθε λογής βιβλία. Μου έφερναν αυτά που αγαπούσαν για να τους τα διαβάζω. Κάπου-κάπου πηδούσα μερικά κομμάτια για να τελειώσω πιο γρήγορα, αλλ’ αυτό το κόλπο δεν έπιανε. Τα παιδιά ήξεραν πάντοτε το μέρος που έλειπε και μου το θύμιζαν λέγοντάς το από μνήμης!»

Ο Γιόχαν, από τη Φινλανδία, λέει ότι οι γονείς του τού διάβαζαν 10 με 15 λεπτά κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο. «Εγώ διάλεγα την ιστορία», εξηγεί ο Γιόχαν. «Η μαμά έπαιζε τους ήρωες της ιστορίας. Η αδελφή μου κι εγώ την είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή τη διαδικασία, ώστε ακόμη κι όταν δεν είχαν χρόνο οι γονείς μας, πιάναμε ένα βιβλίο και προσπαθούσαμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Αυτό μας βοήθησε να αναπτύξουμε καλές συνήθειες διαβάσματος. Έχει κάνει τη σχολική μας εργασία ευκολότερη κι έχει διευρύνει τον κόσμο μας».

Η Ραβιντίρα, από τη Σρι Λάνκα, τρελαινόταν να τη βάζει ο πατέρας της να ξαπλώνει, επειδή της άρεσε ο τρόπος με τον οποίο διάβαζε. «Όταν έπεφτα στο κρεβάτι, μου άρεσε πάρα πολύ να ακούω την ιστορία Πώς Απόχτησε η Καμήλα την Καμπούρα της. Ο πατέρας χτυπιόταν, φυσούσε, γελούσε και έκανε ό,τι ήθελες την ώρα που διάβαζε. Υποτίθεται ότι τα έκανε αυτά για να με κοιμίσει· το μόνο που κατάφερνε όμως ήταν να με κρατάει ξάγρυπνη και να με κάνει να θέλω κι άλλο. Προσποιόταν ότι δεν το ήξερε αυτό, όμως ήξερε εκείνος τι έκανε. Αργότερα, όταν ήμουν μεγαλύτερη, με άφηνε να πηγαίνω τα βιβλία πίσω στη βιβλιοθήκη. Αυτό μ’ έκανε να αισθάνομαι σπουδαία κατά κάποιο τρόπο, κι επιπλέον συνέβαλε στο να απολαμβάνω το διάβασμα».

Η Σούζαν λέει τα εξής, εξηγώντας πώς τη βοηθούσε ο πατέρας της: «Του μπαμπά του άρεσαν οι εκδρομές στα χωράφια. Με πήγαινε οπουδήποτε—σε μουσεία, σε καταφύγια πουλιών, σε βιβλιοθήκες, καθώς και σε δάση για να μαζέψω άγρια μούρα. Μερικές φορές, απλώς εξερευνούσαμε άγνωστες δασώδεις περιοχές. Γυρίζαμε σπίτι καταγρατζουνισμένοι, αλλά διασκεδάζαμε. Εκείνα τα ταξίδια έδιναν σκοπό στις σχολικές μου μελέτες».

Ο Εμίλιο, από το Πόρτο Ρίκο, θυμάται: «Η μητέρα μου ήθελε να ξέρουμε ότι πάντοτε μαθαίναμε. Όταν γύριζα σπίτι από το σχολείο, με ρωτούσε: ‘Λοιπόν, τι έμαθες σήμερα;’ Αν έλεγα: ‘Ε, τίποτα’, εκείνη ξαναρωτούσε: ‘Τι θα πει τίποτα; Κάτι πρέπει να έμαθες’. Συνέχιζε να ρωτάει μέχρι να της πω τι είχα μάθει. Το ίδιο έκανε με τους δυο αδελφούς μου. Ήθελε να ξέρουμε ότι ήμασταν πολύ σπουδαίοι για εκείνη και ότι νοιαζόταν για μας. Αυτό έκανε την οικογένειά μας να είναι δεμένη».

Ανάπτυξη Στενών Οικογενειακών Δεσμών

Οι επιτυχημένες οικογένειες τα πάνε καλά μαζί, αλλά αυτό απαιτεί προσπάθεια. Οι γονείς λοιπόν που κάνουν την εργασία που πρέπει στο σπίτι, επιζητούν να καλλιεργούν ένα συνεργατικό πνεύμα στην οικογένεια.

«Συζητάμε τις υποθέσεις της οικογένειας με ειλικρίνεια και σε καθημερινή σχεδόν βάση», παρατηρεί η Κάρολ, που μεγαλώνει μόνη της δυο έφηβες κόρες. «Μερικές φορές τα κορίτσια κρατάνε μέσα τους τα προβλήματά τους, επειδή πιστεύουν ότι μου φτάνουν εμένα τα δικά μου προβλήματα. Μπορώ να καταλάβω πότε γίνεται αυτό, επειδή τσακώνονται για ανόητα πράγματα. Πρέπει να τους θυμίζω ότι ο οικογενειακός θεσμός λειτουργεί καλύτερα όταν συζητάμε μεταξύ μας τα προβλήματά μας με ειλικρίνεια».

Τα χρήματα είναι μια αιτία προβλημάτων σε πολλές οικογένειες, αλλά η Κάρολ λέει ότι εξασφαλίζει την υποστήριξη των κοριτσιών με το να τους μιλάει ανοιχτά για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Η ίδια εξηγεί: «Τις προτρέπω να βρίσκουν δουλειές για να κερδίζουν τα δικά τους χρήματα και να μπορούν να παίρνουν τα επιπλέον πράγματα που θέλουν. Τις σέβομαι που κερδίζουν αυτά τα χρήματα και τις κάνω να καταλάβουν ότι αυτά είναι τα δικά τους χρήματα».

Μερικοί γονείς χρησιμοποιούν την οικονομική κατάσταση της οικογένειας για να διδάσκουν στα παιδιά τους πώς να υπολογίζουν πού θα ξοδεύουν τα χρήματα, πώς να κάνουν αποταμίευση και πώς να αποκτάνε ικανότητες στα μαθηματικά. «Ένα άλλο μάθημα που μπορέσαμε να διδάξουμε μέσω αυτής της διευθέτησης», παρατηρεί ο Χένρι, πατέρας τριών αγοριών και ενός κοριτσιού, «είναι η συνεργασία στις οικογενειακές δραστηριότητες μέσω συμμετοχής σ’ αυτές».

Αλλά πού μπορούν να βρουν οι γονείς χρόνο για να κάνουν αυτή την εργασία που πρέπει στο σπίτι; Η Όντρεϊ, μητέρα δυο παιδιών, λέει ότι λόγω του γεμάτου προγράμματός της, προσκαλεί τα παιδιά να πηγαίνουν μαζί της όταν βγαίνει για διάφορες μικροδουλειές. Κι έτσι εκμεταλλεύεται εκείνη την ώρα μιλώντας μαζί τους.

Χειρισμός Προβλημάτων

Οι γονείς, για να κάνουν καλά την εργασία που πρέπει στο σπίτι, χρειάζεται να είναι προσεκτικοί ακροατές όταν μιλάνε τα παιδιά τους. Όπως λέει η Βιβλική παροιμία: ‘Το σοφό άτομο θα ακούει και θα λαβαίνει περισσότερη διδασκαλία’. (Παροιμίαι 1:5, ΜΝΚ) Όταν κάποιος ακούει προσεκτικά, οικοδομεί εμπιστοσύνη και αυτό είναι ζωτικό για τον επιτυχή χειρισμό προβλημάτων.

Για παράδειγμα, όταν ο Λίον και η Κάρολαϊν έμαθαν ότι η μεγαλύτερη κόρη τους, η Νίκι, έκανε σκασιαρχείο από το σχολείο και έχανε μερικά μαθήματα, η πρώτη αντίδραση της Κάρολαϊν ήταν να θεωρήσει υπεύθυνη την κακή επιρροή των φίλων που είχε η κόρη τους στο σχολείο. Εντούτοις, ο Λίον λέει: «Πρότεινα να μη βιαστούμε να κρίνουμε προτού μάθουμε όλα τα γεγονότα».

«Αλλά ακόμη κι έτσι», σημειώνει ο Λίον, «χρειάστηκε να περάσει μια βδομάδα κατά την οποία εξετάζαμε το ζήτημα και ακούγαμε, προτού φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος της Νίκι. Και τι σοκ ήταν αυτό για μας! Η Νίκι πίστευε ότι δεν ενδιαφερόμασταν γι’ αυτήν, επειδή είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις δικές μας δουλειές! Η Κάρολαϊν κι εγώ κάναμε προσαρμογές, και η ανταπόκριση της Νίκι ήταν να γίνει πιο προσεκτική σ’ ό,τι αφορούσε τις ευθύνες της στο σπίτι και στο σχολείο».

Ο Νταν και η Ντόροθυ έχουν οχτώ παιδιά. Αυτά περνάνε μιάμιση ώρα την ημέρα στα σχολικά λεωφορεία και η κατάσταση εκεί μέσα, που διαρκώς χειροτερεύει, αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. «Την εποχή που πήγαιναν σχολείο τα μεγαλύτερα παιδιά, ήταν εύκολο να χρησιμοποιούν το χρόνο τους στο λεωφορείο για να κάνουν κάποια σχολική εργασία που είχαν για το σπίτι ή για να προλάβουν το διάβασμα», παρατήρησε ο Νταν. «Αλλά μέσα στα τελευταία 12 χρόνια, όλ’ αυτά έχουν αλλάξει. Τώρα υπάρχουν πολλά πράγματα που αποσπούν την προσοχή και είναι και βλαβερά—βρώμικη γλώσσα, δυνατή ροκ μουσική και καπνός από τσιγάρα κι από μαριχουάνα, συνήθως στο πίσω μέρος του λεωφορείου».

Ο Νταν είπε ότι το συζήτησαν αυτό πάρα πολύ με τα παιδιά προκειμένου να βρουν λύση. «Τελικά επικράτησαν δύο ιδέες», παρατήρησε ο ίδιος. «Να κάθονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στον οδηγό και να έχει κάθε παιδί ελαφριά ακουστικά συνδεμένα μ’ ένα προσωπικό ραδιοκασετόφωνο AM/FM. Τώρα τα παιδιά μπορούν να απομονώνονται από τη φασαρία, απολαμβάνοντας απαλή μουσική ενώ διαβάζουν ή κάνουν τις εύκολες σχολικές εργασίες. Η λύση φαίνεται αρκετά απλή, αλλά είχε επιτυχία!»

Συνεργασία με το Σύστημα του Σχολείου

Στη διάρκεια του σχολικού έτους, οι μαθητές περνάνε έξι περίπου ώρες την ημέρα κάτω από την άμεση επιρροή των δασκάλων. Οι γονείς που συνειδητοποιούν τι σημαίνει αυτό για τη δυνατότητα μάθησης των παιδιών τους, θα θέλουν να φροντίσουν να δαπανιέται καλά αυτός ο χρόνος. Μια μητέρα τριών παιδιών εξήγησε πώς αυτή και ο σύζυγός της σιγουρεύτηκαν ότι συνέβαινε αυτό.

«Όταν ο Τζον κι εγώ δεν μέναμε ικανοποιημένοι με κάποιο μάθημα των παιδιών μας», αφηγείται η ίδια, «πηγαίναμε στο σχολείο και κανονίζαμε με τον εκπαιδευτικό σύμβουλο, με το δάσκαλο ή με το διευθυντή να γίνει η κατάλληλη τροποποίηση. Συμμετείχαμε ενεργά στην κανονική εκπαίδευση των παιδιών μας από την αρχή ως το τέλος. Τώρα που έχει τελειώσει αυτή η εκπαίδευση, είμαστε ικανοποιημένοι επειδή τα παιδιά πήραν ό,τι καλύτερο ήταν διαθέσιμο γι’ αυτά».

Τα παιδιά μπορεί να χρειάζονται βοήθεια για τη σχολική τους εργασία και το να συμμετέχει σ’ αυτή και ο γονέας αποτελεί μέρος της εργασίας που πρέπει να κάνει στο σπίτι. Ωστόσο, είναι σοφό από μέρους του γονέα να συνεργάζεται με το σύστημα του σχολείου. «Ένα πράγμα που θυμάμαι σχετικά με τους γονείς μου», λέει ο Γουέλσι, «είναι ότι ποτέ δεν παρενέβαιναν στις μεθόδους που ακολουθούσε ο δάσκαλος στην τάξη. Κατανοούσαν ότι η διδακτική διαδικασία μπορεί να ποικίλλει.

»Για παράδειγμα, όταν δεν μπορούσα να βρω ποια διαδικασία έπρεπε να ακολουθήσω για να λύσω ένα πρόβλημα στα μαθηματικά, ο μπαμπάς μού έδινε τη λύση και μ’ άφηνε να παλέψω ωσότου βρω τη διαδικασία. Ήξερα ότι την είχα βρει, όταν η δική μου λύση ταίριαζε με τη λύση του μπαμπά».

Δεν Είναι Εύκολο Έργο

Κάθε παιδί θα σας πει ότι μερικές από τις σχολικές εργασίες που έχει για το σπίτι είναι πιο δύσκολες από άλλες. Αλλά η εργασία που πρέπει να κάνετε εσείς οι γονείς στο σπίτι είναι πολύ πιο δύσκολη από οποιαδήποτε εργασία κι αν κάνατε ποτέ στο σχολείο. Στην πραγματικότητα, η επιτυχής ανατροφή παιδιών είναι ένα περίπλοκο, μακρόχρονο έργο. Μερικοί το έχουν αποκαλέσει «20ετές πρόγραμμα».

Το κλειδί της επιτυχίας περιλαμβάνει να είστε γονέας που δείχνει προσοχή, φιλικότητα και κατανόηση, γονέας που ξέρει τα παιδιά καλά και τα αντιμετωπίζει ως άτομα. Να θυμάστε ότι αυτό που πραγματικά χρειάζονται τα παιδιά σας είναι η προσωπική προσοχή που εκδηλώνεται με στοργικό ενδιαφέρον για την ευημερία τους. Μεταδώστε τους δίψα για μάθηση, και βοηθήστε τα να κάνουν την απόκτηση γνώσης ευχάριστη εμπειρία.

Όλη Αυτή η Προσπάθεια Αξίζει

Εσείς οι γονείς που κάνετε την εργασία που πρέπει στο σπίτι είστε αυτοθυσιαστικοί και όχι φίλαυτοι. Είστε πρόθυμοι να κάνετε προσαρμογές. Συνειδητοποιείτε ότι για να βοηθήσετε τα παιδιά σας πρέπει ‘να είστε κοντά τους’ και πρέπει να δώσετε τον εαυτό σας παρέχοντας το χρόνο, την αγάπη και το ενδιαφέρον που χρειάζονται πραγματικά τα παιδιά σας.

Όταν κάνετε την εργασία που πρέπει στο σπίτι, τα αποτελέσματα μπορούν να συγκριθούν με τη συγκομιδή ενός αγρότη που προετοιμάζει το έδαφος κι έπειτα φυτεύει, καλλιεργεί και ποτίζει καλά τη σοδειά του. Μπορεί να ανταμειφθείτε με μια υπέροχη συγκομιδή. Όπως λέει η Αγία Γραφή: ‘Να εκπαιδεύεις το αγόρι [ή το κορίτσι] σύμφωνα με το δρόμο που είναι κατάλληλος γι’ αυτό· ακόμη κι όταν γεράσει, δεν θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν’.—Παροιμίαι 22:6, ΜΝΚ.

[Πλαίσιο στη σελίδα 11]

Τι Άλλο Μπορούν να Κάνουν οι Γονείς;

Στη σύγχρονη κοινωνία, οι δάσκαλοι και τα σχολεία παίζουν σπουδαίο ρόλο στην επιτυχή ανάπτυξη των παιδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να εκπληρώσουν το ρόλο των γονέων, αλλά μπορούν να προσφέρουν ζωτική βοήθεια στην επιτυχή ανατροφή των παιδιών. Έτσι, άλλο ένα έργο που πρέπει να κάνετε εσείς οι γονείς στο σπίτι είναι να συνεργάζεστε όσο το δυνατόν πληρέστερα με το σύστημα του σχολείου στο οποίο είναι εγγεγραμμένα τα παιδιά σας.

Τι θα γίνει λοιπόν σε περίπτωση που υπάρχει κάποια ειδική διευθέτηση ή κάποιο ειδικό πρόγραμμα στο σχολείο; Για παράδειγμα, σ’ ένα σχολείο στη Μασαχουσέτη, υπήρχε ένα πρόγραμμα Παρουσίασης Βραβείων για τα Επιτεύγματα των Μαθητών. «Εγώ πήγα επειδή ήθελα να ξέρουν τα παιδιά μου ότι ήμουν περήφανη γι’ αυτά», εξήγησε η Τζόαν, μητέρα τεσσάρων αγοριών. Εκείνη την ημέρα πήραν ειδικά βραβεία για τα επιτεύγματά τους είκοσι μαθητές, αλλά οι περισσότεροι από τους γονείς δεν εμφανίστηκαν. Νομίζετε ότι η απουσία τους ενθάρρυνε τα παιδιά να τα πάνε καλύτερα στο σχολείο; Μάλλον όχι!

Σκεφτείτε επίσης τους δασκάλους. Τα σχολεία συχνά κανονίζουν να γίνεται ορισμένα βράδια έκθεση της εργασίας των μαθητών και να εξετάζεται η πρόοδός τους μαζί με τους γονείς· μάλιστα πολλοί δάσκαλοι διαθέτουν από τον προσωπικό τους χρόνο για να προετοιμάσουν αυτές τις δραστηριότητες. Ένας δάσκαλος παρατήρησε: «Έχουμε κι εμείς τις δικές μας οικογένειες και τη δική μας ζωή. Είναι αποθαρρυντικό να διαθέτεις τόσο πολύ χρόνο για την προετοιμασία αυτών των ειδικών εκδηλώσεων και να βλέπεις μονάχα έναν, δυο ή τρεις γονείς όλη τη βραδιά».

Εσείς που είστε γονείς μπορεί μερικές φορές να αναμένετε από τα σχολεία και τους δασκάλους να κάνουν προσαρμογές για να ανταποκριθούν στις ειδικές ανάγκες των παιδιών σας. Δεν πρέπει να είστε πρόθυμοι να κάνετε κι εσείς παρόμοιες θυσίες για να υποστηρίξετε τις προσπάθειες του συστήματος του σχολείου, κυρίως όταν αυτό προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά σας να μεγαλώσουν και να γίνουν επιτυχημένοι ενήλικοι;

Το βιβλιάριο «Το Σχολείο και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά», που εκδόθηκε για να συμβάλει στην κατανόηση και στη συνεργασία μεταξύ γονέων και δασκάλων, εξηγούσε σε γενικές γραμμές ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι γονείς πρέπει να κάνουν την ακόλουθη εργασία: «Είναι σημαντικό να γνωριστούν οι γονείς με τους δασκάλους των παιδιών τους—να κανονίσουν ώστε να συναντηθούν και να συζητήσουν μαζί τους. . . .

»Σε μια τέτοια συνάντηση ο πατέρας ή η μητέρα Μάρτυρας πρέπει να ανακοινώσουν στο δάσκαλο ότι οι γονείς θέλουν να έχει το παιδί τους τη σωστή Χριστιανική συμπεριφορά, και ότι αν το παιδί δε συμπεριφέρεται σύμφωνα μ’ αυτή, θέλουν να τους πληροφορήσει ο δάσκαλος σχετικά. Οι γονείς επίσης θα διαβεβαιώσουν το δάσκαλο ότι θα τον υποστηρίξουν σε οποιαδήποτε λογική πειθαρχία επιβάλλει στο παιδί, κι ακόμη ότι θα την υποστηρίξουν κι αυτοί στο σπίτι.

»Άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς: Να προσφέρουν ένα καλό πρόγευμα στα παιδιά προτού φύγουν για το σχολείο. Να επιβλέπουν ώστε η κατ’ οίκον εργασία τους να είναι πλήρης και να έχουν όλα τα βιβλία τους μαζί τους. Επίσης να δείχνουν σεβασμό για τις σχολικές διατάξεις και να ζητούν από τα παιδιά να τις σέβονται κι αυτά επίσης. Να συζητούν με τα παιδιά στο σπίτι για τις σχολικές δραστηριότητες και οποιαδήποτε προβλήματα μπορεί ν’ αντιμετωπίζουν εκεί».

Δεν συμφωνείτε ότι αυτές είναι καλές υποδείξεις; Τις εφαρμόζετε εσείς ως γονείς; Η εφαρμογή τους αποτελεί μέρος της εργασίας που πρέπει να κάνετε στο σπίτι.

[Πλαίσιο στη σελίδα 12]

Ερωτήσεις για να Κάνουν Αυτοεξέταση οι Γονείς

1. Δείχνω αληθινό ενδιαφέρον για το πώς πάνε τα παιδιά μου στο σχολείο;

2. Γνωρίζω τους δασκάλους τους;

3. Ξέρουν οι δάσκαλοι ότι εκτιμάω τις προσπάθειές τους;

4. Είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μου παίρνουν στα σοβαρά τα μαθήματά τους;

5. Φροντίζω να κάνουν έγκαιρα και κατάλληλα τη σχολική εργασία που έχουν για το σπίτι;

6. Έχω εγώ θετική άποψη σχετικά με τη γνώση και τη μάθηση;

7. Με βλέπουν τα παιδιά μου να μελετάω;

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Το διάβασμα κεντρίζει την περιέργεια και τη φαντασία των παιδιών

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Οι γονείς που δαπανούν χρόνο διαβάζοντας στα παιδιά τους ισχυροποιούν τον οικογενειακό δεσμό

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Οι οικογενειακές εκδρομές σ’ ένα μουσείο ή στην ύπαιθρο μπορούν να είναι πραγματικά διασκεδαστικές για την οικογένεια και να είναι εμπειρίες που συμβάλλουν στη μάθηση

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Τα παιδιά σας χρειάζονται προσωπική προσοχή