ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
Όταν ο Ιεχωβά διόρισε τους Λευίτες (όχι της ιερατικής οικογένειας του Ααρών) να υπηρετούν στη σκηνή της συνάντησης υπό την καθοδηγία των ιερέων, πρόβλεψε στοργικά για την ευημερία τους, προστάζοντας τον Μωυσή: «Για τους Λευίτες θα ισχύουν τα εξής: Από είκοσι πέντε χρονών και πάνω θα έρχεται κανείς για να μπει στην ομάδα, στην υπηρεσία της σκηνής της συνάντησης. Έπειτα, όμως, από την ηλικία των πενήντα χρονών θα αποχωρεί από την ομάδα υπηρεσίας και δεν θα υπηρετεί πια. Και θα διακονεί τους αδελφούς του στη σκηνή της συνάντησης φροντίζοντας για τις υποχρεώσεις, αλλά δεν θα προσφέρει υπηρεσία».—Αρ 8:23-26· 1Χρ 23:3.
Στο 4ο κεφάλαιο των Αριθμών περιγράφεται η οργάνωση της υπηρεσίας των Λευιτών. Εκεί αναφέρεται ότι έπρεπε να απογραφούν από την ηλικία των 30 ως την ηλικία των 50 ετών.
Το στήσιμο, το λύσιμο και η μεταφορά της σκηνής της συνάντησης συνεπάγονταν σκληρή χειρωνακτική εργασία. Τα 96 ασημένια πέλματα υποδοχής για τα πλαίσια ζύγιζαν ένα τάλαντο (περ. 34 κιλά) το καθένα. Υπήρχαν επίσης τέσσερα πέλματα για τους στύλους ανάμεσα στα Άγια και στα Άγια των Αγίων, τα οποία είχαν πιθανότατα το ίδιο βάρος, καθώς και πέντε χάλκινα πέλματα για τους στύλους στην είσοδο της σκηνής της μαρτυρίας. (Εξ 26:19, 21, 25, 32, 37· 38:27) Τα 48 πλαίσια (μήκους 4,5 μ. και πλάτους 67 εκ.) ήταν φτιαγμένα από ακακία, ένα λεπτόινο, βαρύ ξύλο, το οποίο ήταν επιχρυσωμένο. (Εξ 26:15-25, 29) Επιχρυσωμένες ράβδοι διέτρεχαν κατά μήκος την κάθε πλευρά και το πίσω μέρος της σκηνής. (Εξ 26:26-29) Όλα αυτά τα εξαρτήματα ήταν βαριά. Επιπρόσθετα, υπήρχαν τα καλύμματα από δέρμα φώκιας, δέρμα κριαριού, τρίχες κατσικιού και λινάρι—καλύμματα υπολογίσιμου βάρους—καθώς επίσης το λινό προπέτασμα γύρω από την αυλή, με τους στύλους του, τα πέλματα υποδοχής, τους πασσάλους του, και ούτω καθεξής. Συνεπώς, ο χειρισμός του εξοπλισμού της σκηνής της μαρτυρίας απαιτούσε μεγάλη μυϊκή προσπάθεια. (Εξ 26:1-14· 27:9-19) Για τη μεταφορά αυτών των αντικειμένων χρησιμοποιούνταν έξι άμαξες. Αλλά τα άγια έπιπλα και τα σκεύη της σκηνής της συνάντησης καθώς επίσης το επιχαλκωμένο θυσιαστήριο και το προπέτασμα που οδηγούσε στα Άγια των Αγίων τα μετέφεραν οι Κααθίτες στους ώμους τους πεζοί.—Αρ 4:4-15· 7:7-9.
Ένας άλλος σκοπός τον οποίο εξυπηρετούσε η διευθέτηση για αποχώρηση από την υπηρεσία ήταν προφανώς το να δίνεται σε όλους τους Λευίτες η ευκαιρία να λαβαίνουν διορισμούς υπηρεσίας στο αγιαστήριο, εφόσον χρειαζόταν μόνο ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων, ιδιαίτερα ενόσω βρισκόταν σε χρήση η σκηνή της συνάντησης, ή αλλιώς σκηνή της μαρτυρίας. Δεν υπήρχε διευθέτηση να αποχωρούν από την υπηρεσία οι ιερείς, δηλαδή οι Λευίτες της οικογένειας του Ααρών.
Προφανώς για μια πενταετή περίοδο, από την ηλικία των 25 ως την ηλικία των 30 ετών, ο Λευίτης υπηρετούσε ως “εκπαιδευόμενος”, σαν να λέγαμε. Ίσως αυτοί οι νεότεροι Λευίτες να μη χρησιμοποιούνταν για τις βαριές δουλειές, οι οποίες προορίζονταν για όσους ήταν από 30 χρονών και πάνω—πλήρως αναπτυγμένοι άντρες. (Βλέπε ΗΛΙΚΙΑ.) Μεταγενέστερα, όταν η Κιβωτός εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Όρος Σιών (και ιδιαίτερα ενόψει της οικοδόμησης του ναού), η βαριά εργασία της μεταφοράς του αγιαστηρίου εξέλιπε. Γι’ αυτό, ο Δαβίδ διευθέτησε να αρχίζουν οι Λευίτες την υπηρεσία τους στην ηλικία των 20 ετών. Χωρίς αμφιβολία αυτό έγινε επειδή στο ναό θα χρειάζονταν περισσότεροι για τη διεκπεραίωση των κατά πολύ αυξημένων υπηρεσιών εκεί.—1Χρ 23:24-27.
Οι Λευίτες που αποχωρούσαν στην ηλικία των 50 ετών δεν αποχωρούσαν από κάθε υπηρεσία. Μπορούσαν ακόμη να υπηρετούν εθελοντικά και να “διακονούν τους αδελφούς τους στη σκηνή της συνάντησης φροντίζοντας για τις υποχρεώσεις”. (Αρ 8:26) Πιθανότατα υπηρετούσαν ως σύμβουλοι και βοηθούσαν σε μερικές από τις ελαφρότερες εργασίες που περιλαμβάνονταν στις υποχρεώσεις των Λευιτών, αλλά απαλλάσσονταν από τις βαρύτερες εργασίες. Επίσης, εξακολουθούσαν να διδάσκουν το Νόμο στο λαό. (Δευ 33:8-10· 2Χρ 35:3) Όσοι από αυτούς κατοικούσαν στις πόλεις του καταφυγίου βοηθούσαν εκείνους που κατέφευγαν εκεί.
Η Χριστιανική Διακονία. Εκείνοι που γίνονται πνευματικοί “αδελφοί” του Ιησού Χριστού και πιστοί του ακόλουθοι αποκαλούνται «βασιλικό ιερατείο». (Εβρ 2:10-12· 1Πε 2:9) Για αυτούς δεν υπάρχει πρόβλεψη για αποχώρηση από την υπηρεσία. Ο απόστολος Παύλος παρέμεινε ενεργός στη διακονία του ενόσω βρισκόταν στη φυλακή και συνέχισε σταθερά τη διακονική του δράση ώσπου θανατώθηκε. (Πρ 28:30, 31· 2Τι 4:6, 7) Ο Πέτρος ήταν δραστήριος μέχρι το τέλος της ζωής του. (2Πε 1:13-15) Ο Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιο και τις τρεις κανονικές επιστολές του ενώ ήταν υπέργηρος, περίπου το 98 Κ.Χ.
Τα μέλη του “μεγάλου πλήθους”, το οποίο είδε ο Ιωάννης έπειτα από το όραμα με τους 144.000 “σφραγισμένους”, λέγεται ότι «αποδίδουν [στον Θεό] ιερή υπηρεσία ημέρα και νύχτα», δηλαδή συνεχώς. Επομένως, δεν υπάρχει καμιά διευθέτηση για να αποχωρεί οποιοσδήποτε Χριστιανός από την υπηρεσία του Θεού.—Απ 7:4, 9, 15.