«Εκτιμούμε τους Ηλικιωμένους!»

«Η σοφία είναι μετά των γερόντων, και η σύνεσις εν τη μακρότητι των ημερών», είπε ο Ιώβ. (Ιώβ 12:12) Ο Σολομώντας παρόμοια παρατήρησε: «Η πολιά [τα γκρίζα μαλλιά] είναι στέφανος δόξης, ευρισκομένη εν τη οδώ της δικαιοσύνης». (Παροιμίαι 16:31) Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν σ’ έναν καιρό στον οποίο σέβονταν και υπολήπτονταν τους ηλικιωμένους. Και η Βίβλος επανειλημμένα δείχνει πως οι πιο μικροί την εποχή εκείνη ωφελούνταν από τη συναναστροφή με τους ηλικιωμένους.

Η Ρουθ, για παράδειγμα, είχε για χρόνια την ευκαιρία να παρατηρεί και να στοχάζεται το παράδειγμα που έδωσε η πεθερά της, η Ναομί. Η συναναστροφή αυτή προφανώς οδήγησε στο να αποκτήσει η Ρουθ μια επιθυμία να λατρέψει τον Ιεχωβά. Έτσι, όταν της δόθηκε η ευκαιρία να χωριστεί από τη Ναομί και να επιστρέψει στην ειδωλολατρική χώρα της, η Ρουθ όσια είπε: «Όπου αν συ υπάγης, και εγώ θέλω υπάγει· και όπου αν συ παραμείνης, και εγώ θέλω παραμείνει· ο λαός σου, λαός μου, και ο Θεός σου, Θεός μου». (Ρουθ 1:16, 17) Ναι, σαν αποτέλεσμα της φιλίας της με τη Ναομί, η Ρουθ έγινε «γυνή ενάρετος».—Ρουθ 3:11.

Ο Τιμόθεος ήταν ένας άλλος που ωφελήθηκε από τη συναναστροφή με ένα ηλικιωμένο άτομο. Δαπάνησε πολλά χρόνια ταξιδεύοντας μαζί με τον απόστολο Παύλο. Και όταν η φυλακή τούς χώρισε, ο Τιμόθεος έλαβε επιστολές από τον Παύλο που ήταν μια ενθάρρυνση για να ‘αναζωπυρώσει το χάρισμα του Θεού’ που ήταν μέσα στον Τιμόθεο. (2 Τιμόθεον 1:6-8) Έτσι, ο Τιμόθεος έμαθε πολλά από τον Παύλο γιατί όταν έγραψε ο Παύλος στους Φιλιππήσιους εξήγησε ότι ‘δεν είχε κανέναν ισόψυχο [σαν τον Τιμόθεο] που να μεριμνούσε γνησίως για τα πράγματα που τους αφορούσαν’.—Φιλιππησίους 2:20.

Σήμερα, όμως, σε μερικές χώρες ο σεβασμός για τους ηλικιωμένους έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Πρέπει όμως να συμβαίνει αυτό ανάμεσα σε Χριστιανούς; Όχι. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα εξακολουθούν να εκτιμούν ότι οι ηλικιωμένοι έχουν πολλά να προσφέρουν λόγω της πίστης τους, της αφοσίωσής τους και της πείρας τους στη ζωή. Για παράδειγμα, μια αδελφή γράφει: «Όταν νιώθω πίεση απ’ αυτό το σύστημα, κοιτάζω τους ηλικιωμένους μέσα στην εκκλησία για να ενθαρρυνθώ από τη σταθερότητά τους». Ένας νεαρός αδελφός, 34 χρόνων, λέει παρόμοια για τους πιστούς ηλικιωμένους: «Με βοήθησαν σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Για παράδειγμα, χρειάστηκα να μάθω πώς να αποκτήσω ισορροπία. Ένας αδελφός 72 χρόνων μου είπε, ‘Να βεβαιώνεσαι ότι κάνεις πρώτα τα πράγματα που ο Ιεχωβά θέλει να κάνεις. Είναι ένας συνεχής αγώνας. Αλλά έρχεται ισορροπία όταν επιζητείς πρώτα τη Βασιλεία’».

Σε μια άλλη περίπτωση, ένας αδελφός 87 χρόνων αρρώστησε βαριά. Ένας πρεσβύτερος τον επισκέφθηκε μαζί με έναν αδρανή. Κλαίγοντας, ο αδρανής είπε, «Ήσουν καλός φίλος, θα μου λείψεις». Και ο ηλικιωμένος αποκρίθηκε, «Και συ θα μου λείψεις». Κλαίγοντας πάλι, ο αδρανής αδελφός είπε, «Θα σε δω στη Νέα Τάξη—αν θα έρθει». Αν και εξασθενημένος, ο ηλικιωμένος αδελφός μας ανασηκώθηκε, και αποκρίθηκε σταθερά. «Θα έρθει». Ενώ ο αδρανής δεν ανταποκρίθηκε στην ενθάρρυνση, η πίστη του ηλικιωμένου άγγιξε την καρδιά του πρεσβυτέρου που ήταν παρατηρητής. Λέει, «η πίστη του πολύ με βοήθησε».

Οι ηλικιωμένοι αδελφοί και αδελφές συχνά χρησιμοποιούν την πείρα τους στη Χριστιανική ζωή και προσφέρουν ωφέλιμη και εφαρμόσιμη συμβουλή. «Να πιάνετε τα παιδάκια σας και να τα αγκαλιάζετε», συμβουλεύει ένας ηλικιωμένος, «γιατί θα μεγαλώσουν γρήγορα. Να φροντίζετε πρώτα γι’ αυτά. Αυτά είναι πολύτιμοι μαθητές σας». «Όταν οι πιέσεις αυτού του συστήματος έρθουν πάνω σας ή όταν ο Σατανάς σάς δοκιμάσει», συστήνει ένας άλλος, «ποτέ μην εγκαταλείψετε την αλήθεια. Συνεχίστε σ’ αυτή, γιατί θα σας οδηγήσει σε ευτυχία». Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που υπηρέτησαν πιστά σε μια περιοχή της Νέας Ζηλανδίας για 43 περίπου χρόνια, δίνουν την εξής εφαρμόσιμη συμβουλή: «Αντί να μετακινείστε από δω και από κει, είναι καλύτερα, αν μπορείτε να μένετε σ’ ένα μέρος. Η αλήθεια έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινότητα, και σας κάνει να ζείτε σύμφωνα μ’ αυτή, καθιστώντας σας έτσι πιο ισχυρούς».

Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές μας δεν μπορούν να βγουν στο έργο από σπίτι σε σπίτι όπως οι πιο μικροί. Μερικοί είναι κατάκοιτοι. Άλλοι πάσχουν από οδυνηρές αρρώστιες. Μια ηλικιωμένη αδελφή είπε, «Δεν με νοιάζει που γερνάω. Εκείνο που δεν μ’ αρέσει είναι αυτό που φέρνουν τα γεράματα». Ωστόσο αυτή εξακολουθεί να εκδηλώνει Χριστιανικό ζήλο!

Αφιερώνετε χρόνο για να γνωριστείτε με τους ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές σας; Επιδιώκετε να μιμηθείτε τις ιδιότητες που εκδηλώνουν, ιδιότητες που έχουν εξευγενιστεί σαν το χρυσάφι μέσα από το χρόνο και την πείρα; Ασφαλώς, οι ηλικιωμένοι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας αποτελούν μια πολύτιμη πηγή αν μόνο διαθέσουμε χρόνο για να τους παρατηρήσουμε και να μιλήσουμε μαζί τους. Ένας νεαρός Χριστιανός είπε: «Οι πιστοί ηλικιωμένοι είναι παραδείγματα για μένα σχετικά με την οσιότητα στην αλήθεια, την ειλικρινή αγάπη, την πίστη που είναι ζωντανή, τη συμπόνια, και το ζήλο για την υπηρεσία του Θεού. Για μένα η ομορφιά τους είναι σαν δέντρα γεμάτα λουλούδια, και σαν μια φωτιά που θερμαίνει σ’ έναν ψυχρό χειμώνα». Πραγματικά, έχουμε λόγο να εκτιμούμε τους ηλικιωμένους!

Το Μάτι του Ιεχωβά ‘Αποδείχθηκε πως Είναι Πάνω στους Πρεσβυτέρους’

ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ σήμερα πρέπει να παίρνουν συχνά αποφάσεις που φαίνεται να ξεπερνούν την έκταση της γνώσης και της πείρας τους. Ωστόσο, σκεφθείτε μια κατάσταση που αντιμετώπισαν μερικοί Ιουδαίοι πρεσβύτεροι στις μέρες του Έσδρα.

Μετά την επιστροφή του Ιουδαϊκού υπολοίπου από τη Βαβυλώνα, άρχισε μια 16χρονη περίοδος αδράνειας. Οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας κατάφεραν να σείσουν τους Ιουδαίους από την απάθειά τους, και ξανάρχισε το έργο ανοικοδόμησης του ναού του Ιεχωβά. Σύντομα, όμως, το έργο αυτό δέχτηκε την πρόκληση Περσών αξιωματούχων. «Τις προσέταξεν εις εσάς να οικοδομήτε τον οίκον τούτον;» ρώτησαν οι εναντιούμενοι.—Έσδρας 5:1-3.

Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση ήταν κρίσιμη. Αν οι πρεσβύτεροι επέτρεπαν στον εαυτό τους να τρομοκρατηθεί, θα σταματούσε απότομα η αποκατάσταση του ναού. Αν οι πρεσβύτεροι αντιδρούσαν σ’ αυτούς τους αξιωματούχους, θα μπορούσε να επιβληθεί αμέσως απαγόρευση στο έργο. Έτσι, οι πρεσβύτεροι (οδηγούμενοι χωρίς αμφιβολία από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησού) έδωσαν μια διακριτική αλλά αποτελεσματική απάντηση. Υπενθύμισαν στους αξιωματούχους το διάταγμα του Κύρου που είχε για πολύν καιρό ξεχαστεί, και το οποίο παραχωρούσε στους Ιουδαίους βασιλική άδεια να προβούν σ’ αυτό το έργο. Επειδή γνώριζαν την Περσική τακτική να μην αλλάζεται ποτέ καθορισμένος νόμος, οι αξιωματούχοι αυτοί έξυπνα προτίμησαν να μην εναντιωθούν σε βασιλικό διάταγμα. Έτσι, επιτράπηκε να συνεχιστεί το έργο μέχρι τότε που ο Βασιλιάς Δαρείος αργότερα έδωσε επίσημα την άδεια να προχωρήσουν!—Έσδρας 5:11-17· 6:6-12.

Μήπως αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα οφειλόταν σε ανθρώπινη σοφία; Αντίθετα, η αφήγηση του Έσδρα λέει ότι «επί τους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων ήτο ο οφθαλμός του Θεού αυτών». (Έσδρας 5:5) Σαφώς, ο Ιεχωβά κατεύθυνε τόσο την απάντησή τους όσο και την ευνοϊκή ανταπόκριση του Πέρση βασιλιά. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι σήμερα μπορούν παρόμοια να αποβλέπουν στον Ιεχωβά για καθοδηγία και κατεύθυνση όταν αντιμετωπίζουν δύσκολες αποφάσεις ή δεν ξέρουν πώς να χειριστούν εναντιούμενους. Ο Ιεχωβά διαβεβαιώνει στον Ψαλμό 32:8: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής· θέλω σε συμβουλεύει· επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου».