Μεξικό

Η ΑΝΑΦΟΡΑ του Μεξικού φέρνει στο μυαλό πολλών ανθρώπων εικόνες από Μεξικανούς χορευτές με πολύχρωμες φορεσιές, κιθαρίστες που παίζουν ρομαντικές σερενάτες, και νυσταλέες πολιτείες γεμάτες σπίτια με ασπρισμένους τοίχους και στέγες από κόκκινα κεραμίδια. Άλλοι σκέφτονται την κυκλοφοριακή συμφόρηση σε μεγαλουπόλεις όπως είναι η Πόλη του Μεξικού, η Γκουαδαλαχάρα ή το Μοντερέι. Σε μερικών το μυαλό έρχονται εικόνες ενός λαού που είναι ταπεινός και φιλόξενος, που χαμογελάει και σου σφίγγει φιλικά το χέρι. Το Μεξικό είναι όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα.

Πρόκειται για μια χώρα στην οποία υπάρχει πνευματική ευημερία. Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι δραστήριοι σε 230 και πλέον χώρες, από το 1987 το 10 και πλέον τοις εκατό των οικιακών Γραφικών μελετών που κάνουν παγκόσμια διεξάγεται στο Μεξικό. Αυτό το πρόγραμμα Βιβλικής εκπαίδευσης αποδίδει αποτελέσματα. Στη διάρκεια των πέντε περασμένων ετών, στο Μεξικό 154.420 άτομα έχουν παρουσιαστεί για βάφτισμα, συμβολίζοντας την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά.

Υπάρχουν, όμως, πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα για να δοθεί πλήρης μαρτυρία σε ολόκληρο το Μεξικό. Ο συνολικός πληθυσμός ξεπερνάει τα 87 εκατομμύρια. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική· ωστόσο, μιλιούνται και άλλες γλώσσες και διάλεκτοι. Αν και δεν έχουν λάβει πλήρη μαρτυρία όλοι στο Μεξικό, ο Ιεχωβά συνάγει λαό για την υπηρεσία Του από όλες τις πολυποίκιλες ομάδες που αποτελούν αυτό το έθνος. Πώς επιτελείται αυτό; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, σας προσκαλούμε να μας συνοδέψετε στο ταξίδι που θα κάνουμε στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό.

Πρώτα, όμως, θα διαπιστώσετε ότι είναι υποβοηθητικό να μάθετε μερικά πράγματα για το λαό του Μεξικού καθώς και για τα γεγονότα που έχουν διαμορφώσει τη νοοτροπία του.

Το Παρελθόν του Λαού του Μεξικού

Ποιες είναι οι καταβολές αυτού του λαού; Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι πως οι πρώτες φυλές που κατοίκησαν στο Μεξικό ήταν ασιατικής προέλευσης και ότι έφτασαν στην ήπειρο που σήμερα ονομάζουμε Αμερική διασχίζοντας το Βερίγγειο Πορθμό. Είχαν εγκατασταθεί για τα καλά στο Μεξικό πολύ πριν από την Κοινή μας Χρονολογία.

Στην ιστορία του Μεξικού κατέχουν εξέχουσα θέση αρκετές σημαντικές φυλές Ινδιάνων. Υπήρχαν οι Ολμέκοι, οι Μάγια, οι Ζαποτέκοι και οι Τολτέκοι. Όταν, στη δεκαετία του 1490, οι Ισπανοί άρχισαν να κατακτούν τις Δυτικές Ινδίες, σε μεγάλο μέρος του σημερινού νοτιοκεντρικού Μεξικού κυριαρχούσαν οι Αζτέκοι. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μερικών, η πρωτεύουσά τους, η Τενοτστιτλάν, είχε πληθυσμό 250.000 άτομα. Αλλά το 1521, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων παραδόθηκε στον Ερνάν Κορτές, αυτή η χώρα περιήλθε στον έλεγχο της Ισπανίας.

Οι Αζτέκοι ήταν λάτρεις του ήλιου καθώς και δυνάμεων της φύσης, όπως είναι η βροχή και η φωτιά, τις οποίες θεωρούσαν υπεύθυνες για τη διατήρηση της ζωής. Όταν έφτασαν οι Ισπανοί, υπήρξε σύγκρουση πολιτισμών. Υπό την ισπανική διακυβέρνηση, στους Ινδιάνους επιβλήθηκε με κρατικό διάταγμα η Ρωμαιοκαθολική θρησκεία. Με τον καιρό οι ανθρωποθυσίες που συνδέονταν με την προηγούμενη λατρεία τους σταμάτησαν, άλλες όμως πεποιθήσεις και συνήθειες συγχωνεύτηκαν στην καινούρια τους θρησκεία.

Εκτός από την εκμετάλλευση από Ευρωπαίους ηγεμόνες, υπήρξε κάποιο είδος καλυμμένης καταπίεσης η οποία είχε τις ρίζες της στην καινούρια θρησκεία. Πώς συνέβη αυτό; Η εκπαίδευση βρισκόταν στον έλεγχο της εκκλησίας και γινόταν διαθέσιμη μόνο στις τάξεις εκείνων που ήταν πλούσιοι και σημαίνοντες, ενώ ο κοινός λαός κρατιόταν σε κατάσταση αναλφαβητισμού και άγνοιας. Αυτό καθιστούσε τον κοινό λαό εύκολη λεία του θρησκευτικού φανατισμού.

Πέρασαν σχεδόν τρεις αιώνες κατά τους οποίους οι Ρωμαιοκαθολικές πεποιθήσεις και έθιμα συνυφάνθηκαν με τη ζωή του λαού· όμως, το 1810, ξέσπασε επανάσταση κατά της ισπανικής κυριαρχίας. Ηγέτης της ήταν ένας ιερέας, ο Μιγκέλ Ιδάλγο ι Κοστίλια, και αυτή αποτέλεσε το έναυσμα των πολέμων που οδήγησαν στην ανεξαρτησία. Το καινούριο κράτος και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξακολουθούσαν να είναι στενοί σύμμαχοι, και ο λαός συνέχισε να ομολογεί την Καθολική πίστη.

Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, η κυβέρνηση πείστηκε ότι η θρησκεία έκανε περισσότερο κακό παρά καλό· έτσι ανάμεσα στους Νόμους της Μεταρρύθμισης υπήρχε ένας νόμος που άρχισε να ισχύει το 1859 και είχε σκοπό το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Αυτός ο νόμος διέταζε επίσης την κατάσχεση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Στα τέλη του 1910 η χώρα συνταράχτηκε και πάλι από μια επανάσταση, που αυτή τη φορά είχε σκοπό την ανατροπή της δικτατορίας του Πορφίριο Ντίας. Η επίτευξη αυτού του στόχου οδήγησε το 1917 σε μια καινούρια προσπάθεια ενίσχυσης των Νόμων της Μεταρρύθμισης. Αυτή τη φορά, η ελευθερία θρησκείας εδραιώθηκε δια νόμου στο Μεξικό, αλλά με ορισμένες διατάξεις που είχαν ως συγκεκριμένο σκοπό να περιορίσουν την επιρροή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Καθώς έσβηνε η επανάσταση, άρχισε να αποκτάει ορμή κάτι άλλο που θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία. Επρόκειτο για τη διάδοση των καλών νέων σχετικά με το σκοπό που έχει ο Θεός για την ανθρωπότητα.

Άλμπουμ Πνευματικών Συμβάντων

Η ιστορία του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό είναι σαν μια συλλογή φωτογραφιών, ένα πολύτιμο ιστορικό άλμπουμ. Η πρώτη σελίδα του άλμπουμ μας μάς οδηγεί πίσω στο 1893. Εκείνη τη χρονιά, κάποιος Στίβενσον που ήταν στο Μεξικό έγραψε μια επιστολή που έδειχνε ότι ενδιαφερόταν, όχι μόνο να μελετήσει τις Γραφικές αλήθειες, αλλά και να τις μεταδώσει σε άλλους στο Μεξικό. Η επιστολή απευθυνόταν στο γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας (Η.Π.Α.). Ανέφερε τα εξής: «Εσωκλείω πέντε δολάρια. Σας παρακαλώ να αφαιρέσετε την αξία μιας ετήσιας συνδρομής στη ‘Σκοπιά της Σιών’ για εμένα, και να μου στείλετε όσα σετ των τριών τόμων της ‘Χαραυγής της Χιλιετηρίδος’ αντιστοιχούν στο υπόλοιπο ποσό, επειδή θέλω να τα στείλω σε διάφορους φίλους εδώ και στην Ευρώπη. Ελπίζω να βρω στη ‘Σκοπιά’ άρθρα τα οποία μπορεί να κάνουν καλό σε αυτή τη χώρα αν μεταφραστούν και εκδοθούν στην ισπανική· θα μπορούσα μάλιστα να αναλάβω τη μετάφραση των ‘Χαραυγών’, αν είχα τα χρήματα για να τις εκδώσω».

Αυτό συνέβη την εποχή του Πορφίριο Ντίας—εποχή κατά την οποία υπήρχε στο Μεξικό μια πολύ θρησκευόμενη τάξη αριστοκρατών και μια πολύ φτωχή εργατική τάξη. Η εργατική τάξη ήταν πολύ αφοσιωμένη στη θρησκεία και βρισκόταν υπό την κυριαρχία του Καθολικού κλήρου. Τα έτη 1910-1911 εκτεταμένη βία και αιματοχυσία οδήγησαν σε αλλαγή της κυβέρνησης. Ο Ντίας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του.

Αφού είχε καταλαγιάσει κάπως η αναταραχή της επανάστασης και η χώρα είχε ερημωθεί από τον πόλεμο, τόσο κατά γράμμα όσο και από οικονομική άποψη, μερικοί άρχισαν να αναζητούν τον Θεό. Εκείνοι που είχαν καταφύγει στο βορρά, στις Ηνωμένες Πολιτείες, άρχισαν να επιστρέφουν, και ανάμεσα στα πράγματα που έφεραν μερικοί μαζί τους ήταν βιβλία-θησαυροί που εξηγούσαν την Αγία Γραφή. Υπήρχαν επίσης Σπουδαστές της Γραφής από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίοι έκαναν επανειλημμένα ταξίδια στο βόρειο Μεξικό για να μεταδώσουν τα καλά νέα στους ανθρώπους εκεί. Ως αποτέλεσμα, λίγα απομονωμένα άτομα στο Μεξικό γνώρισαν την αλήθεια και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη διαδώσουν σε άλλους.

Πρώτες Απόπειρες για να Οργανωθούν

Ο Αβέλ Ορτέγκα, ένας νεαρός που σκόπευε να σπουδάσει ιατρική, πήγε στο Σαν Αντόνιο του Τέξας το 1917. Εκεί έμαθε το σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος από κάποιον αδελφό ονόματι Μορέιρα. Ο Αβέλ άλλαξε τα σχέδιά του· όταν επέστρεψε στο Μεξικό ήταν εφοδιασμένος με κάποιο καλύτερο σχέδιο, Το Σχέδιον των Αιώνων. Ο θείος του, ο οποίος είχε κανονίσει τις ιατρικές του σπουδές, δεν ήταν ευχαριστημένος ούτε εντυπωσιάστηκε από τις καινούριες πεποιθήσεις του ανιψιού του. Το αποτέλεσμα ήταν να αναγκαστεί ο Αβέλ να φύγει από το σπίτι του. Μετακόμισε στα περίχωρα της Πόλης του Μεξικού, σε έναν οικισμό που λεγόταν Σάντα Χούλια. Εκεί, κάτω από την πυκνή φυλλωσιά ενός μεγάλου δέντρου, άρχισε να διεξάγει συναθροίσεις. Μέσα σε δυο χρόνια ο όμιλος αποτελούνταν από 30 άτομα περίπου.

Καθώς ο αριθμός αύξανε, έγινε φανερό ότι χρειάζονταν μια κατάλληλη αίθουσα συναθροίσεων. Βρήκαν μια τέτοια αίθουσα στο κέντρο της πόλης. Ήδη το 1919 διεξάγονταν στο Μεξικό μικρές τετραήμερες συνελεύσεις των Σπουδαστών της Γραφής.

Λίγο αργότερα, όμως, ο Αβέλ Ορτέγκα ενθουσιάστηκε με μια καινούρια θρησκευτική ομάδα στη Γαλλία. Σταμάτησε να συμβαδίζει με τους πρώην Χριστιανούς αδελφούς του. Έλαβαν χώρα διαιρέσεις, και απέμειναν λίγοι οι οποίοι προσπαθούσαν να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά.

Το Ισπανικό Γραφείο της Εταιρίας στο Λος Άντζελες

Στο ιστορικό μας άλμπουμ για εκείνη την περίοδο βρίσκουμε έναν ψηλόλιγνο Κολομβιανό, τον Ρομπέρτο Μοντέρο, ο οποίος γνώρισε την αλήθεια και βαφτίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1914. Ο αρχικός του ζήλος τον υποκίνησε να αγωνίζεται να κάνει οτιδήποτε ήταν δυνατόν προκειμένου να διαδώσει τα καλά νέα. Κάποιο διάστημα εργάστηκε στον Οίκο Μπέθελ του Μπρούκλιν, όταν πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά ήταν ακόμα ο Κ. Τ. Ρώσσελ. «Φαίνεται ότι μεταξύ του 1917 και του 1918», λέει η κόρη του, η Μαρία Λουίζα Μοντέρο (ντε Μπορντιέρ), «ο αδελφός Ρόδερφορντ [ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά] έστειλε τον πατέρα μου στο Λος Άντζελες για να φροντίσει έναν ισπανόφωνο όμιλο που είχε σχηματιστεί εκεί και για να αναλάβει την έκδοση της Λα Τόρε ντελ Βίχια, τώρα Λα Αταλάγια [Η Σκοπιά], στην ισπανική». Έτσι, ο Ρομπέρτο Μοντέρο ίδρυσε ένα γραφείο στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, και εκεί άρχισε να μεταφράζει τα έντυπα της Εταιρίας στην ισπανική και να τα στέλνει σε ισπανόφωνους που τα ζητούσαν.

Από εκεί το περιοδικό Η Σκοπιά στην ισπανική έφτανε στο Μεξικό. Μερικές φορές αποστελλόταν σε μηνιαία βάση· μερικές φορές κάθε δύο μήνες. Εκείνο το ίδιο γραφείο στο Λος Άντζελες διένεμε επίσης τα βιβλία που είχε συγγράψει ο Πάστορας Ρώσσελ. Το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων και το Σενάριο του Φωτοδράματος της Δημιουργίας έγιναν ευρέως γνωστά στο Μεξικό.

Γραφείο Τμήματος στο Μεξικό

Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο όμιλος που ήταν παλιότερα συνταυτισμένος με τον Αβέλ Ορτέγκα στην Πόλη του Μεξικού, υπήρχαν Μεξικανοί με δίκαιη καρδιά οι οποίοι πεινούσαν για την αλήθεια και συνέχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τη βοήθεια των εντύπων της Σκοπιάς. Από διάφορα μέρη της χώρας έφταναν επιστολές που ζητούσαν έντυπα. Γι’ αυτό, προς το τέλος του 1920, ο Ρομπέρτο Μοντέρο έκανε το γύρο του Μεξικού και επισκέφτηκε μερικούς από εκείνους που έδειχναν ενδιαφέρον. Συναντήθηκε με τον όμιλο που βρισκόταν στην Πόλη του Μεξικού—και που τότε αριθμούσε περίπου 13 άτομα—καθώς και με ομίλους που αναπτύσσονταν στο Μοντερέι, στην Γκουαδαλαχάρα, στην Πουέμπλα και στη Βερακρούς.

Το 1925 είχαν ήδη σχηματιστεί αρκετές τάξεις, δηλαδή εκκλησίες. Μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια ο αριθμός αυτών των τάξεων έφτασε τις εννέα. Ωστόσο, το 1929 είχαν απομείνει μόνο τέσσερις.

Κατόπιν, στα τέλη του 1929, ο αδελφός Ρόδερφορντ έστρεψε ειδικά την προσοχή του στο Μεξικό, ιδρύοντας ένα γραφείο τμήματος στην Πόλη του Μεξικού. Ως υπεύθυνος για το έργο τοποθετήθηκε ο Δαβίδ Οσόριο Μοράλες, ένας νεαρός αδελφός από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εφόσον υπήρχε καλύτερη επιτόπια οργάνωση, το κήρυγμα των καλών νέων σημείωσε μεγαλύτερη πρόοδο.

Εκείνη την εποχή, οι σχέσεις μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της κυβέρνησης ήταν τεταμένες. Η κυβέρνηση είχε κλείσει μερικές Καθολικές εκκλησίες. Όταν το 1926 ο αρχιεπίσκοπος του Μεξικού, ο Ντον Χοσέ Μόρα ι ντελ Ρίο, αποκήρυξε ορισμένες διατάξεις του Συντάγματος, τον έβαλαν φυλακή. Όλα αυτά αποτέλεσαν το έναυσμα για τον πόλεμο των Κριστέρος. Για μια ακόμα φορά, οι στρατιώτες και οι ένοπλες δυνάμεις των αντιστασιακών συγκρούστηκαν στο κέντρο της χώρας. Έπειτα από περίπου τέσσερα χρόνια μαχών επιτεύχθηκε συμφωνία, και οι εκκλησίες άρχισαν και πάλι να αποτελούν τόπους λατρείας. Αλλά οι σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους ήταν απλώς σχέσεις αμοιβαίας ανοχής. Το Σύνταγμα του 1917, το οποίο περιόριζε τη θρησκεία, εξακολούθησε να βρίσκεται σε ισχύ. Στο λαό του Μεξικού υπήρχαν μερικοί που πεινούσαν και διψούσαν για δικαιοσύνη, αλλά λίγοι γνώριζαν πού να βρουν αυτή τη δικαιοσύνη.

Καταχώρηση στις Κυβερνητικές Αρχές

Στις 23 Μαΐου 1930, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας υπέβαλε αίτηση στη Γραμματεία της Κυβέρνησης ζητώντας να καταχωρηθεί ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Ανάμεσα στους βασικούς αντικειμενικούς σκοπούς που αναφέρονταν ήταν ο ακόλουθος:

«Ότι ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής έχει ως αντικειμενικό σκοπό τη διάδοση, με κάθε διαθέσιμο μέσο, των αρχών και των αληθειών που συμβάλλουν στην καλλιέργεια όλων των κοινωνικών τάξεων, αλλά ειδικά της κατώτερης τάξης, επιδιώκοντας την οικονομική, καθώς και την ηθική, διανοητική και φυσική ανύψωση του επιπέδου της».

Στην αίτηση γινόταν αναφορά στο γεγονός ότι, για την επίτευξη των στόχων του, ο Σύλλογος διένεμε έντυπη ύλη και χρησιμοποιούσε επίσης άλλα μέσα επικοινωνίας, ότι διευθετούσε δημόσιες διαλέξεις στις οποίες τα θέματα εξετάζονταν υπό το φως της Αγίας Γραφής και ότι οργάνωνε τάξεις για μελέτη. Εκείνη την εποχή η κυβέρνηση του Μεξικού προσπαθούσε να θέσει τέρμα στο θρησκευτικό φανατισμό καθώς και στην άγνοια που τον τροφοδοτεί. Γι’ αυτόν το λόγο, η αίτηση τόνιζε τις εκπαιδευτικές πτυχές του έργου μας. Σχετικά με τη φύση της θρησκευτικής δραστηριότητας του Συλλόγου, το πέμπτο Μέρος του Άρθρου Δύο δήλωνε:

«Ότι τα μέλη του έχουν βαθύ λατρευτικό σεβασμό για τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τον Ιεχωβά Θεό, και με λόγια και έργα αποδίδουν αίνο σε Αυτόν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς τη χρήση τελετουργιών και τελετών, κτλ., αλλά μόνο με επιχειρήματα και λογίκευση που πείθουν και ικανοποιούν την καρδιά, εφόσον είναι εντελώς ενάντιοι στο θεσμό του κλήρου και αντιτίθενται στον έλεγχο της συνείδησης και στο στραγγαλισμό της λογικής». Κατόπιν, δηλώναμε απερίφραστα ότι εμείς «δεν αποτελούμε θρησκευτική αίρεση», και παραθέταμε έντεκα σημεία για να το υποστηρίξουμε αυτό.

Στις 2 Ιουνίου 1930, λάβαμε μια απάντηση από τη Γραμματεία της Κυβέρνησης η οποία έλεγε: «Αυτή η Γραμματεία εγκρίνει την αίτηση λειτουργίας του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής, εφόσον ο εν λόγω σύλλογος δεν παραβαίνει τις διατάξεις των νόμων που αφορούν τη θρησκευτική λατρεία και εξωτερική συμπεριφορά . . . »

Αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου 1932, υποβλήθηκε καινούρια αίτηση, με σκοπό να γίνει αλλαγή του ονόματος από Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής σε Σοσιεντάντ ντε λα Τόρε ντελ Βίχια (Εταιρία Σκοπιά), χωρίς να αλλάξουν οι αρχές που είχαν ήδη δηλωθεί. Ωστόσο, προστέθηκαν επιπρόσθετες διευκρινιστικές παράγραφοι, περιλαμβανομένης και της ακόλουθης:

«Δεν έχουμε καμιά συμμετοχή στην πολιτική. Πιστεύουμε ότι ο Ιεχωβά [είναι] ο Δημιουργός των ουρανών και της γης και ότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος Του που αποκαλύπτει τους σκοπούς του για την ανθρώπινη φυλή. Ότι αυτός έχει υποσχεθεί να εγκαθιδρύσει την κυβέρνηση και την εξουσία του επί της γης, υπό την κατεύθυνση του Κυρίου Ιησού Χριστού, και ότι ήδη βρισκόμαστε στον καιρό της εγκαθίδρυσης αυτής της κυβέρνησης, η οποία θα φέρει ευτυχία σε όλα τα έθνη του κόσμου».

Μια άλλη παράγραφος δήλωνε ξανά την ουδέτερη στάση της Εταιρίας. Το Υπουργείο της Κυβέρνησης επιβεβαίωσε την παραλαβή της αίτησης στις 20 Δεκεμβρίου 1932. Έτσι, πριν από 60 και πλέον χρόνια το νομικό όργανο που χρησιμοποιείται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά καταχωρήθηκε στις αρχές του Μεξικού. Σε αρμονία με τους αντικειμενικούς σκοπούς που δηλώθηκαν από τόσο παλιά, το κήρυγμα των καλών νέων έχει διαδοθεί σε ολόκληρη τη χώρα.

Τα Καλά Νέα Φτάνουν στην Πολιτεία Τσιάπας

Ακόμα και πριν από αυτή την καταχώρηση, τα καλά νέα είχαν φτάσει στην πολιτεία Τσιάπας, στο νότιο μέρος της χώρας, και έφτασαν εκεί από κάποιον που δεν ήταν Σπουδαστής της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Από εκείνη την περιοχή, ένας ευκατάστατος άντρας ονόματι Ντελ Πίνο πήγε στην Ευρώπη για να σπουδάσει ιατρική. Ενώ βρισκόταν εκεί, έμαθε επίσης πολλά από τους Σπουδαστές της Γραφής. Όταν επέστρεψε στο Μεξικό, ετοίμασε μια αίθουσα στην οποία προσκαλούσε τους εργάτες που είχε στο αγρόκτημα Μονσεράτ καθώς και ντόπιους Ευαγγελικούς διακόνους. Γνώριζε πώς να βρίσκει διάφορα εδάφια στην Αγία Γραφή και του άρεσε πολύ να εξηγεί δογματικές αλήθειες στους συγκεντρωμένους.

Ένας από εκείνους που άκουγαν αυτές τις συζητήσεις με δεκτική διάνοια και καρδιά ήταν ο νεαρός Χοσέ Μαλντονάδο, ο οποίος το 1924 εργαζόταν στο αγρόκτημα. Δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο εργοδότης του, ο Δρ Ντελ Πίνο, ήταν ποτέ ενεργά συνταυτισμένος με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αν και λάβαινε τα έντυπα της Σκοπιάς. Ωστόσο, οι Γραφικές αλήθειες που άκουσε ο νεαρός Χοσέ γέννησαν μέσα του την επιθυμία να συμμετάσχει στο κήρυγμα της Γραφικής αλήθειας. Το 1927 ο Χοσέ εγκαταστάθηκε στην Τούστλα Γκουτιέρες, και από εκεί διέδιδε τα καλά νέα και διένεμε Γραφικά έντυπα σε ολόκληρη την πολιτεία Τσιάπας—χωρίς καμιά εκπαίδευση από την οργάνωση. Σε μια άλλη πόλη, την Ταπασιούλα, κοντά στα σύνορα με τη Γουατεμάλα, η Χοσεφίνα Ροντρίγκεζ άρχισε και αυτή να κηρύττει το Γραφικό άγγελμα εκείνη την εποχή.

Έπειτα από λίγα χρόνια, ένας αδελφός ονόματι Καρεόν επισκέφτηκε τον Χοσέ Μαλντονάδο και τη Χοσεφίνα Ροντρίγκεζ. Χρησιμοποίησε το σπίτι του αδελφού Μαλντονάδο ως ορμητήριό του, επιστρέφοντας εκεί για να πάρει ποσότητες εντύπων κάθε τέσσερις ή πέντε ημέρες, ενόσω κήρυττε σε όλη την περιοχή κατά μήκος της Ακτής του Ειρηνικού, ανάμεσα στις πόλεις Αριάγκα και Ταπασιούλα. Εκεί το τοπίο ήταν όμορφο, αλλά οι ορεινοί δρόμοι δεν ήταν καλοί, και έτσι οι περισσότερες μετακινήσεις γίνονταν με τα πόδια. Τα βράδια ο αδελφός Καρεόν εκφωνούσε ομιλίες και κατόπιν πρόσφερε τα έντυπα της Εταιρίας. Έδωσε πολλά έντυπα με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, συνδύαζε το έργο κηρύγματος που έκανε με την πώληση διαφόρων εμπορευμάτων.

Σε μια συνέλευση στην Πόλη του Μεξικού το 1931 δόθηκε στους βιβλιοπώλες διακόνους η οδηγία να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στη διανομή Γραφικών εντύπων και όχι στην πώληση άλλων προϊόντων. Ο αδελφός Καρεόν προσβλήθηκε από αυτό και εγκατέλειψε την οργάνωση. Κατόπιν συνταυτίστηκε με κάποιον Πέρεζ στη Βερακρούς. Αργότερα αυτοί σχημάτισαν έναν όμιλο με το όνομα «Εστουντιάντες Νασιονάλες ντε λα Μπίμπλια» (Εθνικοί Σπουδαστές της Γραφής).

Τον Χοσέ Μαλντονάδο, όμως, από την αρχή τον είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι η οργάνωση του Ιεχωβά είναι διεθνής. Συγκινήθηκε βαθιά από αυτά που άκουσε σε εκείνη τη συνέλευση στην Πόλη του Μεξικού. Το πρόγραμμα τόνισε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά και την ευθύνη που συνεπάγεται το να φέρει κάποιος αυτό το όνομα. Πριν τελειώσει η συνέλευση, ο αδελφός Μαλντονάδο είχε αποφασίσει να αφιερώσει όλο του το χρόνο στο κήρυγμα ως βιβλιοπώλης διάκονος. Πράγματι, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για κήρυκες των καλών νέων. Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο 82 Μάρτυρες σε ολόκληρη τη χώρα.

«Έχουμε Πολύ Τομέα στο Μεξικό»

Το επόμενο έτος, ο αδελφός Μαλντονάδο, έχοντας σκοπό να επεκτείνει την υπηρεσία του, εξέφρασε την επιθυμία να κηρύξει στη Γουατεμάλα, η οποία συνορεύει με την πολιτεία Τσιάπας. Το τμήμα της Εταιρίας στο Μεξικό απάντησε: «Αγαπητέ Αδελφέ Μαλντονάδο: Έχουμε πολύ τομέα στο Μεξικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τομέας είναι παρθένος. Υπάρχουν περίπου 15.000.000 κάτοικοι στο Μεξικό. Πρέπει να δοθούν τουλάχιστον 7.000.000 μαρτυρίες και έχουμε δώσει μόνο 200.000 . . . Υπάρχει ακόμα αρκετό έργο για περίπου 100 βιβλιοπώλες διακόνους για τα επόμενα πέντε χρόνια. Προς το παρόν έχουμε μόνο 33 στον αγρό. Έτσι, μπορείς να φανταστείς πόσο έργο έχουμε ακόμα να κάνουμε σε αυτή τη χώρα». (Μαρτυρία λεγόταν η προφορική επίδοση μαρτυρίας σχετικά με τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του συνοδευόμενη, όπου ήταν δυνατόν, από τη διάθεση έντυπης ύλης).

Ο αδελφός Μαλντονάδο και η σύζυγός του δέχτηκαν διορισμούς για να κηρύξουν στην πολιτεία Μορέλος, νότια της Πόλης του Μεξικού· μετά, και πάλι στην πολιτεία Τσιάπας και αργότερα στην Γκερέρο, σε κάποια απόσταση δυτικά της Τσιάπας. ‘Όταν φτάσαμε στην πολιτεία Γκερέρο, αγοράσαμε ένα γαϊδούρι που το έλεγαν Βολκάν, και το συμπάθησε πάρα πολύ η γυναίκα μου’, μας λέει ο αδελφός Μαλντονάδο, ‘επειδή στην περιοχή της Αρσέλια δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα. Στο ένα πλευρό του γαϊδουριού φορτώναμε τα έντυπα και στο άλλο πλευρό μια βαλίτσα με τα ρούχα μας’.

Το τέλος του 1933 βρήκε τον αδελφό Μαλντονάδο στην πολιτεία Βερακρούς, στην ανατολική ακτή. Ενώ βρισκόταν εκεί, του έστειλαν από την Πόλη του Μεξικού καινούριο εξοπλισμό για να τον χρησιμοποιήσει στο έργο κηρύγματος: έναν ηλεκτρικό φωνογράφο. Όταν τον χρησιμοποιούσε μαζί με μεγάφωνο, ένα μεγάλο ακροατήριο μπορούσε να ακούσει κάποια ηχογραφημένη Γραφική διάλεξη. Ο αδελφός Μαλντονάδο χρησιμοποιούσε αυτόν τον εξοπλισμό στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και σε άλλα μέρη για να δίνει δημόσια μαρτυρία. Καθώς αυτός και η σύζυγός του ταξίδευαν σε απομονωμένα μέρη για να δώσουν μαρτυρία, μετέφεραν το φωνογράφο πάνω σε ένα γαϊδούρι (όχι τον Βολκάν, επειδή αυτόν τον είχαν πουλήσει σε μια στιγμή ανάγκης).

Ο αδελφός Μαλντονάδο συνοψίζει το έργο του ως εξής: «Από το 1931 ως το 1941 ήμουν σκαπανέας. Ταξίδευα, επειδή τότε ο σκαπανέας κήρυττε σε ολόκληρες πολιτείες και όχι μόνο σε έναν οικισμό».

Επί μερικά χρόνια αυτοί είχαν μαζί τους το παιδάκι τους. Κάποιες φορές τους απείλησαν με πιστόλια ή με άλλα όπλα. Έριξαν τον αδελφό Μαλντονάδο στη φυλακή, και σε μια περίπτωση τον έδειραν. Όταν η κόρη τους έγινε εφτά χρονών, σκέφτηκαν ότι θα ήταν σοφό να εγκατασταθούν στην Πόλη του Μεξικού. Εκεί συνέχισαν να συμμετέχουν στην υπηρεσία. Αργότερα, αυτός έφυγε κάποιο διάστημα από την οργάνωση, αλλά τελικά επέστρεψε, και συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό του.

Οι Βόρειες Πολιτείες Λαβαίνουν Μαρτυρία

Στο μεταξύ, στο βόρειο μέρος της χώρας, ορισμένα άτομα, χωρίς το ένα να γνωρίζει το άλλο, περνούσαν τα σύνορα από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας στο λαό του Μεξικού.

Ένας από αυτούς ήταν ο Μανουέλ Αμάγια Βελίζ, ένας ψηλόλιγνος νεαρός που είχε ακούσει την αλήθεια από κάποιο συνάδελφό του στο Ελ Πάσο του Τέξας το 1922. Εκείνη την εποχή αυτός ήταν ενεργά αναμειγμένος σε μια ομάδα που υποστήριζε με πάθος τη μεταρρύθμιση. Εξήγησε την κατάστασή του ως εξής: «Είχα μερικές τρελές ιδέες. Μου άρεσε πάρα πολύ οτιδήποτε ήταν εναντίον του κλήρου, του καπιταλισμού και της πολιτικής». Κατόπιν πρόσκλησης του συναδέλφου του, πήγε να ακούσει μια ομιλία που εκφώνησε ο Ρομπέρτο Μοντέρο. Αν και αναποφάσιστος στην αρχή, ο Μανουέλ άρχισε να υπηρετεί ως ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας το 1928. Συμβόλισε την αφιέρωσή του με βάφτισμα το 1931 και διορίστηκε «διευθυντής τάξης» στο Ελ Πάσο. Όμως, ήθελε να κάνει περισσότερα για τη διάδοση της αλήθειας.

«Προσευχόμουν στον Ιεχωβά να μου επιτρέψει να πάω στο Μεξικό για να κάνω το έργο της Βασιλείας», σχολίασε ο ίδιος αργότερα. Όταν έγινε κάποια ανακατάταξη στον τόπο της εργασίας του, χρησιμοποίησε τα χρήματα της αποζημίωσής του για να μετακομίσει. Έτσι, την ίδια χρονιά κατά την οποία βαφτίστηκε, αυτός και η σύζυγός του φόρτωσαν ένα Μοντέλο Τ του 1926 μάρκας Φορντ και ένα μικρό τροχόσπιτο με όσα από τα υπάρχοντά τους δεν μπόρεσαν να πουλήσουν και κατευθύνθηκαν νότια προς το Σιουδάδ Καμάργκο, στο κέντρο της πολιτείας Τσιουάουα.

Για να βγάλει μερικά χρήματα, ο Μανουέλ άπλωσε καταγής στην αγορά μερικά εμπορεύματα που είχε φέρει μαζί του. «Μόλις μάζεψα λίγα σεντάβο, πήγα στην Πόλη του Μεξικού και παρουσιάστηκα στο γραφείο τμήματος», διηγήθηκε αυτός. Έγιναν διευθετήσεις να αρχίσει μια εκστρατεία κηρύγματος ξεκινώντας από το Σιουδάδ Καμάργκο.

Οι Εκστρατείες Κηρύγματος του Αδελφού Αμάγια

«Άρχισα να κηρύττω με το δικό μου τρόπο, αλλά πάντα σε αρμονία με την οργάνωση», είπε ο αδελφός Αμάγια. Είχε μια καλή συλλογή από βιβλία της Εταιρίας στην ισπανική—τα βιβλία Απελευθέρωσις, Καταλλαγή, Δημιουργία, Κυβέρνησις, Προφητεία, Ζωή και Φως. Έδινε μαρτυρία και διέθετε όσο περισσότερα έντυπα μπορούσε. Μερικοί άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον.

Ο αδελφός Αμάγια έκανε επανειλημμένες περιοδείες μέχρι που κάλυψε και την πολιτεία Τσιουάουα και την πολιτεία Ντουράνγκο—ένα μεγάλο τμήμα του βορειοκεντρικού Μεξικού. Για να είναι σίγουρος ότι θα έχει να χρησιμοποιεί επαρκή ποσότητα εντύπων, ζήτησε από την Εταιρία να του στέλνει ποσότητες σε διάφορες πόλεις κατά μήκος της διαδρομής του, ποσότητες που θα παραλάμβανε όταν θα έφτανε στις πόλεις αυτές. Όταν έδινε έντυπα, συνήθως τα αντάλλασσε με τρόφιμα, εφόσον πολλοί από τους ανθρώπους ήταν τόσο φτωχοί ώστε δεν μπορούσαν να δώσουν χρηματική συνεισφορά.

Στην πολιτεία Κοαουίλα, στην περιοχή Λα Λαγκούνα, συνάντησε έναν άντρα που του είπε: ‘Και εγώ είμαι Μάρτυρας’. Ήταν ο Φλορεντίνο Μπάντα, ο οποίος είχε μετακομίσει στο νότο από το Τέξας το 1933. Μαζί κάλυψαν την περιοχή, και κατόπιν ο αδελφός Μπάντα φρόντισε για την καλλιέργεια του ενδιαφέροντος όταν ο αδελφός Αμάγια επέστρεψε στο σπίτι του στο Σιουδάδ Καμάργκο. Αργότερα ο αδελφός Μπάντα υπηρέτησε ως περιοδεύων επίσκοπος, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του.

Ο αδελφός Αμάγια είχε μεγάλη επιτυχία στο να βοηθάει τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια και να γίνουν ζηλωτές υπηρέτες του Ιεχωβά. Στο Βάγιε ντε Αλιέντε, ο Ροντόλφο Μαϊνέζ γνώρισε την αλήθεια με τη βοήθεια του αδελφού Αμάγια. Αρκετές φορές ο αδελφός Μαϊνέζ υπερασπίστηκε την αλήθεια ενώπιον των αρχών και, σε μια περίπτωση, προκάλεσε τον τοπικό ιερέα σε δημόσια συζήτηση. Εκεί, στο Βάγιε ντε Αλιέντε, ο αδελφός Αμάγια βοήθησε επίσης την οικογένεια Μπορντιέρ. Ο Χιλδάρντο Μπορντιέρ υπηρέτησε αργότερα στο γραφείο της Εταιρίας στο Μεξικό· κατόπιν παντρεύτηκε την κόρη του Ρομπέρτο Μοντέρο, τη Μαρία Λουίζα. Αυτό το αντρόγυνο παραμένει πιστό μέχρι σήμερα.

Ο Μανουέλ Αμάγια υπηρέτησε τον Ιεχωβά πιστά μέχρι το θάνατό του το 1974. Κάποια στιγμή η σύζυγός του, η Ανχελίτα, ενώθηκε μαζί του στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αυτή υπηρέτησε πιστά επί 50 και πλέον χρόνια μέχρι το θάνατό της το 1990.

Πώς Πήγαινε το Έργο στην Πόλη του Μεξικού;

Μετά την ίδρυση του γραφείου τμήματος στην Πόλη του Μεξικού το 1929, το κήρυγμα των καλών νέων έκανε μεγαλύτερη πρόοδο. Το επόμενο έτος λειτουργούσαν 3 τάξεις στην πρωτεύουσα και 19 στην υπόλοιπη χώρα.

Ένας από εκείνους που εκδήλωσαν πνευματική πείνα ήταν κάποιος νεαρός στην Πόλη του Μεξικού ο οποίος ανήκε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Μαζί με έναν άλλον Έλληνα, αυτός εξέταζε συχνά τις Γραφές στο χώρο της επιχείρησής του. Μια ημέρα το 1929 ο φίλος του μπήκε στο κατάστημα με το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων. Αυτά που διάβασαν τους άρεσαν. Πήραν περισσότερα έντυπα—βιβλία και βιβλιάρια. «Εκείνα τα βιβλιάρια και το βιβλίο Απελευθέρωσις με εντυπωσίασαν πράγματι», είπε ο Ηρακλής Ντάκος καθώς αφηγούνταν τις πρώτες του εντυπώσεις.

Την ίδια εβδομάδα κατά την οποία τον προσκάλεσαν για πρώτη φορά, ο Ηρακλής παρακολούθησε μια συνάθροιση για μελέτη της Σκοπιάς. Εκείνη την ημέρα γύρισε στο σπίτι του με ένα κιβώτιο γεμάτο βιβλία και βιβλιάρια—για τον εαυτό του και για να δώσει και σε άλλους. Σύντομα άρχισε να μιλάει τόσο σε φίλους όσο και σε πελάτες σχετικά με τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Εκείνο το ίδιο έτος, το 1929, βαφτίστηκε. Το επόμενο έτος, ανυπόμονος να μεταδώσει την αλήθεια στους συγγενείς του, έφτιαξε τις βαλίτσες του και πήγε να επισκεφτεί την Ελλάδα.

Έπειτα από ενάμιση χρόνο ο Ηρακλής επέστρεψε στο Μεξικό περισσότερο ενθουσιώδης παρά ποτέ. Διαπίστωσε ότι η εκκλησία με την οποία ήταν συνταυτισμένος είχε διπλασιαστεί αριθμητικά.

Έστρεψε ειδικά την προσοχή του στην Κεντρική Πλατεία της Πόλης του Μεξικού. Στα κυβερνητικά κτίρια βρήκε πολλούς που ήταν πρόθυμοι να ακούσουν. Για να πλησιάσει τον πρόεδρο, ο Ηρακλής έγραψε μια επιστολή· η απάντηση από το γραμματέα του προέδρου τού ζητούσε να πάει εκεί και να δώσει μερικά έντυπα.

Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του αδελφού Ντάκου από την Ελλάδα, το έργο στο Μεξικό έλαβε επιπρόσθετη ώθηση.

Ο Αδελφός Ρόδερφορντ Επισκέπτεται το Μεξικό

Από τις 26 ως τις 28 Νοεμβρίου 1932 διεξάχτηκε μια πανεθνική συνέλευση στην Πόλη του Μεξικού. Από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης είχαν έρθει ο αδελφός Ρόδερφορντ και ο Εντουάρντο (Έντουιν) Κέλερ. Στη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε διαλέξεις σε πέντε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τα προγράμματα αυτά ακούστηκαν σε ολόκληρη τη χώρα και έγιναν ευνοϊκά δεκτά.

Ενώ βρισκόταν στο Μεξικό, ο αδελφός Ρόδερφορντ έκανε διευθετήσεις για την αντικατάσταση του επισκόπου τμήματος, επειδή διαπιστώθηκε ότι είχε αναμειχτεί σε διαγωγή ακατάλληλη για Χριστιανό. Ο Ρομπέρτο Μοντέρο προσκλήθηκε να μετακομίσει στο Μεξικό για να αναλάβει το τμήμα. Ωστόσο, επειδή δεν μπορούσε να έρθει αμέσως, έμεινε ο αδελφός Κέλερ για να επιβλέπει προσωρινά τα πράγματα.

Ο αδελφός Μοντέρο έφτασε τον Απρίλιο του 1933. Τα πρόσφατα προβλήματα σε σχέση με την επίβλεψη είχαν επηρεάσει δυσμενώς την υπηρεσία αγρού· χρειαζόταν πολλή πνευματική εποικοδόμηση. Μια έκθεση στο Δελτίο στην ισπανική (τώρα Η Διακονία Μας της Βασιλείας), του Νοεμβρίου 1933, αποκάλυπτε τα εξής: «Ο αριθμός των εργατών μειώθηκε από τον ανώτατο αριθμό των 253 για το 1932 στον ανώτατο αριθμό των 105 για το 1933 . . . Ο αριθμός αυτός κατέβηκε στους 48 το Φεβρουάριο».

Η Οικογένεια Μοντέρο Γίνεται Οικογένεια Μπέθελ

Πώς οργανώθηκε το γραφείο τμήματος όταν έφτασε στο Μεξικό η οικογένεια Μοντέρο; Ο γιος, ο Ρομπέρτο Τζούνιορ, ο οποίος τώρα ζει στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας (Η.Π.Α.), μας λέει:

«Βρέθηκα στην Πόλη του Μεξικού μαζί με την οικογένειά μου όταν ήμουν πέντε ετών. Ζούσαμε σε ένα σπίτι τριών ορόφων (μαζί με το υπόγειο) το οποίο αγόρασε αργότερα η Εταιρία για να γίνει το πρώτο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Μεξικό. . . .

»Λίγο αργότερα ο πατέρας μου προσκάλεσε τον αδελφό Σαμουέλ Κάμπος να εργαστεί στο γραφείο τμήματος στους λογαριασμούς και, εφόσον εκείνος μιλούσε δύο γλώσσες, βοηθούσε τον πατέρα μου στη μετάφραση των εντύπων στην ισπανική. Η μητέρα μου φρόντιζε για τις εκθέσεις υπηρεσίας αγρού και για τα αρχεία. Αργότερα ο πατέρας μου δίδαξε εμένα και την αδελφή μου να δακτυλογραφούμε και να στενογραφούμε, και έτσι μπορούσαμε να βοηθάμε στο γραφείο.

»Αφού γίναμε επιδέξιοι σε αυτούς τους τομείς, όταν επιστρέφαμε από το σχολείο, μεταξύ άλλων, δακτυλογραφούσαμε το ‘καθαρό αντίγραφο’ των χειρογράφων της μετάφρασης και βοηθούσαμε στην αλληλογραφία. Το θεωρούσαμε αυτό μεγάλο προνόμιο. Με το πέρασμα του χρόνου και άλλοι αδελφοί ήρθαν να υπηρετήσουν στο τμήμα: ο [Μάριο] Μαρ και η σύζυγός του, η Κοντσίτα· ο Χοσέ Κιντανίλια και η σύζυγός του, η Σεβέρα· ο Κάρλος Βιγιέγκας· και για σύντομο διάστημα ο Ντανιέλ Μεντόζα. . . .

»Μια από τις πολλές ευθύνες του αδελφού Μαρ ήταν η επίβλεψη του πιεστηρίου το οποίο αγοράσαμε για να τυπώνουμε τον Πληροφορητή, που τώρα λέγεται Η Διακονία Μας της Βασιλείας, καθώς και διάφορα διαφημιστικά φυλλάδια, προσκλήσεις και άλλα υπηρεσιακά έντυπα τα οποία χρησιμοποιούνταν στο γραφείο. Ο αδελφός Αλφόνσο Γκαρσία, που επίσης υπηρετούσε στο Μπέθελ, και εγώ εργαζόμασταν υπό την επίβλεψή του στη στοιχειοθέτηση με το χέρι, στο χειρισμό του πιεστηρίου και στο χειρισμό της κοπτικής μηχανής την οποία χρησιμοποιούσαμε για να κόβουμε στο σωστό μέγεθος τα υπηρεσιακά έντυπα. Ήμασταν περίπου 13 ή 14 ετών όταν αρχίσαμε να κάνουμε αυτή την εργασία. Μάθαμε πάρα πολλά πράγματα τα οποία μας χρησίμευσαν όταν γίναμε ενήλικοι, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα με τους νεαρούς αδελφούς που υπηρετούν σε διάφορους οίκους Μπέθελ».

Ολόκληρη η Χώρα Ήταν Τομέας Του

Υπήρχαν και άλλοι που ήρθαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή άκουσαν ότι η ανάγκη ήταν μεγάλη στα νότια των συνόρων. Ο Πέντρο ντε Άντα, που βαφτίστηκε το 1925, ήταν ένας από αυτούς. Κάποιος Αμερικανός αδελφός που είχε μείνει για λίγο στο Μεξικό τού μίλησε για το γόνιμο αγρό που υπήρχε στο Μεξικό σε σχέση με τη Γραφική αλήθεια. Χωρίς να χάσει καιρό, ο αδελφός Ντε Άντα μετακόμισε στο Μεξικό. «Πήγα στην πόλη [Νουέβο] Λαρέδο με μεγάλη προθυμία να υπηρετήσω», μας λέει αυτός. Από εκείνη τη μεθόρια πόλη, προχώρησε σταδιακά προς το νότο κηρύττοντας μέχρι το Μοντερέι και κατόπιν στην πολιτεία Σακατέκας.

Εξοπλισμένος με ένα φωνογράφο, έφτασε στην πόλη Κονσεψιόν ντελ Όρο στη Σακατέκας και πήγε στην πλατεία της πόλης, όπου έβαλε ένα δίσκο να παίξει. Ποια ήταν η αντίδραση; Ο ίδιος μας λέει:

«Την ώρα που ακουγόταν η ομιλία, εμφανίστηκε ένας πολύ πλούσιος και φανατισμένος άντρας και άρχισε να μιλάει στους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί, λέγοντάς τους ότι εμείς είμαστε εχθροί της Παρθένου και της Καθολικής Εκκλησίας . . . Εκείνοι άρχισαν να μαζεύουν ξύλα και πέτρες με σκοπό να μας σκοτώσουν· τότε τους είπα: ‘Κύριοι, μια στιγμή! Δεν είμαστε ζώα για να μας φέρεστε έτσι. Είμαστε άνθρωποι, και προσπαθούμε να σας φέρουμε άγγελμα ζωής!’ Τους ζήτησα να πουν μήπως είχα πιέσει κάποιον να πιστέψει στο άγγελμα που κήρυττα. Ύστερα από αυτό, τους ευχαρίστησα για την προσοχή που έδειξαν. Κατόπιν μαζέψαμε τα έντυπά μας και το φωνογράφο μας και φύγαμε».

Αργότερα, στο σπίτι όπου έμενε ο αδελφός Ντε Άντα, συγκεντρώθηκε μια ομάδα βαριά οπλισμένων ανθρώπων. Τι σήμαινε αυτό; Επρόκειτο για τους Βαπτιστές της πόλης. Θεωρούσαν ότι ήταν «αδελφοί» του Πέντρο ντε Άντα και είχαν έρθει να τον υπερασπίσουν! Εκείνος τους ευχαρίστησε για τη χειρονομία τους αλλά τους εξήγησε ότι δεν ήταν απαραίτητο να το κάνουν αυτό, εφόσον αυτός είχε για προστάτη του τον Ιεχωβά.

Ο αδελφός Ντε Άντα επέκτεινε σταδιακά τον τομέα του σε ολόκληρη τη χώρα, εργαζόμενος όχι μόνο στο βορρά αλλά και στις πολιτείες Ντουράνγκο, Πουέμπλα, Βερακρούς και Τσιάπας.

‘Στείλτε έναν Ευαγγελιζόμενο’

Όταν ο Μάριο Μαρ άρχισε να γνωρίζει την αλήθεια το 1934, δεν είχε συναντήσει ποτέ ούτε ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά. Πώς λοιπόν έγινε ευαγγελιζόμενος; Ο ίδιος μας λέει: ‘Κάποτε, επειδή η οικογένειά μου είχε προσβληθεί από κάποια αρρώστια, πήγα στο σπίτι ενός γείτονα. Βρήκα τα βιβλία Δημιουργία και Καταλλαγή, και λόγω της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρισκόμουν άρχισα να τα διαβάζω’. Αργότερα, αφού μετακόμισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Σαν Μιγκέλ ντε Καμάργκο της πολιτείας Ταμαουλίπας, έγραψε στην Εταιρία. «Εκείνη την εποχή, εξαιτίας της ξηρασίας, γίνονταν πολλές λιτανείες στην πόλη», θυμάται αυτός. «Έτσι τους είπα να στείλουν έναν ευαγγελιζόμενο για να μιλήσει στους ανθρώπους επειδή αυτοί ήταν πολύ φανατικοί. Η Εταιρία Σκοπιά απάντησε ότι αυτό που ζητούσα ήταν πολύ καλό και ότι, ως εκ τούτου, διόριζαν εμένα να αρχίσω το έργο κηρύγματος εκεί. Μου έστειλαν 75 βιβλιάρια στην ισπανική με τίτλους όπως οι εξής: Η Δυσφορία του Κόσμου—Διατί; Η Θεραπεία, Δίκαιος Άρχων και Διαχωρισμός του Λαού».

Χρησιμοποιώντας τα βιβλιάρια, ο Μάριο άρχισε να κηρύττει τα καλά νέα πρώτα στο Σαν Μιγκέλ ντε Καμάργκο και κατόπιν στις γύρω πόλεις. Του άρεσε αυτό το έργο, γι’ αυτό και έγραψε στην Εταιρία ζητώντας να υπηρετήσει σε άλλα μέρη. Η Εταιρία απάντησε αμέσως και του είπε ότι τομέας του θα ήταν το βόρειο μέρος της πολιτείας Νουέβο Λεόν. Χωρίς να διστάσει, ο Μάριο άρχισε το έργο. «Περιόδευα ως σκαπανέας χωρίς να έχω βαφτιστεί», λέει ο ίδιος. Επιπλέον, δεν είχε λάβει καθόλου εκπαίδευση, αλλά βοηθούσε ο Ιεχωβά. Η σύζυγος του Μάριο άρχισε να πηγαίνει και αυτή μαζί του.

Αργότερα, όταν εκείνη αρρώστησε, ο Μάριο και πάλι έγραψε στην Εταιρία ζητώντας κατεύθυνση και ρώτησε πού θα ήταν καλύτερο να εγκατασταθούν για λίγο. Η Εταιρία τούς έστειλε τη διεύθυνση του Ρομάν Μορένο στην πόλη Μοντερέι. Επιτέλους συνάντησαν ομοπίστους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα ο Μάριο και η σύζυγός του μπορούσαν να παρακολουθούν συναθροίσεις, και σύντομα βαφτίστηκαν.

Σε μια συνέλευση που διεξάχτηκε στο Μοντερέι το 1935, ο αδελφός Μαρ προσκλήθηκε να υπηρετήσει στο γραφείο τμήματος. Αργότερα τον έστελναν συχνά ως υπηρέτη ζώνης, δηλαδή επίσκοπο περιοχής.

Πολλοί αδελφοί σε ολόκληρη τη χώρα θυμούνται τον αδελφό Μαρ ως το πρώτο άτομο που τους έφερε σε επαφή με την αλήθεια. Υπηρέτησε πιστά μέχρι το θάνατό του το 1988. Η σύζυγός του συνεχίζει να υπηρετεί όσια τον Ιεχωβά.

Η Γραφική Αλήθεια Διαδίδεται στα Βορειοδυτικά

Όπως συνέβαινε και αλλού, έτσι και στα βόρεια και στα δυτικά—στις πολιτείες Μπάχα Καλιφόρνια, Σονόρα και Σιναλόα—όμιλοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεφύτρωναν κατά τη δεκαετία του 1930.

Στην αρχή εκείνης της δεκαετίας, ο Λουσιάνο Τσαϊντέζ, ο οποίος ζούσε στο Κουλιακάν της πολιτείας Σιναλόα, συνάντησε μια γυναίκα η οποία μιλούσε πάντοτε εναντίον της θρησκείας, λέγοντας ότι όλες οι θρησκείες είναι καταδικασμένες σε καταστροφή. Μερικοί πίστευαν ότι ήταν τρελή, αλλά η γυναίκα απλώς επαναλάμβανε ό,τι είχε μάθει από βιβλία που της είχε στείλει η αδελφή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Λουσιάνο πήρε από τη γυναίκα ένα από αυτά τα βιβλία—την ισπανική έκδοση του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού—και το διάβασε τρεις φορές. Πείστηκε ότι αυτό έλεγε την αλήθεια, και γι’ αυτό έγραψε στην Εταιρία. Σε απάντηση, η Εταιρία τού έστειλε έντυπα για να αρχίσει το έργο βιβλιοπώλη διακόνου σε εκείνη την περιοχή. Αργότερα, όταν παρακολούθησε μια συνέλευση το 1934, βαφτίστηκε.

Όταν ο αδελφός Τσαϊντέζ πήγε στο λιμάνι της Μασατλάν ως βιβλιοπώλης (σκαπανέας), βρήκε τον Χιλμπέρτο Κοβαρούμπιας ο οποίος ήταν συνταυτισμένος με το μικρό όμιλο των Μαρτύρων που συναθροίζονταν εκεί. Μετά την ενθάρρυνση που έλαβε, ο Χιλμπέρτο σημείωσε καλή πρόοδο. Θυμάται πολύ καλά το βάφτισμά του. Οι αδελφοί τον οδήγησαν στη θάλασσα και του είπαν να μπει ολόκληρος μέσα στο νερό και να κρατήσει την αναπνοή του όσο περισσότερο μπορούσε. Όταν βγήκε από το νερό, του είπαν ότι ήταν βαφτισμένος. Ασφαλώς, δεν κάνουμε έτσι το βάφτισμα σήμερα. Αλλά ο Χιλμπέρτο αποδείχτηκε ζηλωτής στην υπηρεσία του Ιεχωβά και συνέβαλε στη διάδοση των καλών νέων με το να ηγείται των ντόπιων Μαρτύρων στην υπηρεσία αγρού καθώς κήρυτταν σε όλες τις πόλεις γύρω από τη Μασατλάν.

Στην ίδια περιοχή ο Πέντρο Σαλντίβαρ είχε φυλακιστεί, κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Για να τον βοηθήσει να περνάει την ώρα του κατά τους τρεις και πλέον μήνες που ήταν κρατούμενος, η κόρη του τού πήγε να διαβάσει βιβλία και περιοδικά. Μια ημέρα, μεταξύ άλλων του πήγε και ένα βιβλιάριο του Ι. Φ. Ρόδερφορντ. Το άγγελμα που περιείχε σχετικά με το σκοπό που έχει ο Θεός να ιδρύσει ένα δίκαιο νέο κόσμο παρηγόρησε πολύ τον Πέντρο. Πριν περάσει πολύς καιρός, βρέθηκε ο πραγματικός ένοχος και ο Πέντρο αφέθηκε ελεύθερος. Αμέσως έψαξε να βρει περισσότερα έντυπα σαν το βιβλιάριο που είχε διαβάσει. Πήρε μερικά τέτοια έντυπα. Λίγο αργότερα, μια γειτόνισσα που ήταν Μάρτυρας τον πήρε στις συναθροίσεις, όπου ηγούνταν ο Χιλμπέρτο Κοβαρούμπιας. Όπως είχε κάνει ο Χιλμπέρτο, έτσι και αυτός άρχισε μια εκστρατεία κηρύγματος. Προχώρησε σταδιακά προς το βορρά, διασχίζοντας τη Σιναλόα και φτάνοντας ως το βορειότερο μέρος της πολιτείας Σονόρα. Ακόμα τον θυμούνται εκεί ως έναν από τους πρώτους βιβλιοπώλες διακόνους που διέδωσαν το άγγελμα της Βασιλείας σε εκείνη την περιοχή.

Είναι αλήθεια ότι μερικές από τις εκστρατείες κηρύγματος που έκαναν τους οδήγησαν σε μακρινά μέρη, αλλά ο αριθμός των Μαρτύρων ήταν μικρός και ο τομέας ήταν αχανής. Όταν σχηματίστηκε επίσημα η Εκκλησία Μασατλάν στη Σιναλόα, το 1938, της ανατέθηκε ως τομέας ολόκληρη η πολιτεία Σιναλόα.

Ένας Θησαυρός και ένα Ψόφιο Γαϊδούρι

Δυτικά της πολιτείας Σονόρα βρίσκεται η Μπάχα Καλιφόρνια, μια χερσόνησος παράλληλη προς τη βορειοδυτική ακτή του ηπειρωτικού Μεξικού. Το 1934, πιο κάτω από τη μέση της χερσονήσου, ένας νεαρός Μάρτυρας μιλούσε στους ανθρώπους σχετικά με την Αγία Γραφή. Από το έργο του προέκυψαν καλά αποτελέσματα. Αλλά τι απέγινε ο ίδιος;

Η Εστέρ Πέρεζ μάς λέει: «Το 1934 ένας νεαρός ήρθε στη Λα Πουρίσιμα της πολιτείας Μπάχα Καλιφόρνια για να μιλήσει σχετικά με την Αγία Γραφή. . . . Ο πατέρας μου εργαζόταν . . . για την κυβέρνηση και μας είπε ότι είχε λάβει επιστολές από την Εταιρία οι οποίες ρωτούσαν για το νεαρό, αλλά αυτοί δεν γνώριζαν τίποτα σχετικά με αυτόν». Ο νεαρός είχε εξαφανιστεί. «Οι αρχές έκαναν έρευνα μήπως και βρουν το σώμα του, αλλά δεν βρήκαν τίποτα εκτός από το σκελετό ενός δεμένου γαϊδουριού . . . Εκείνοι που βρήκαν το σκελετό βρήκαν και μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία με πολύχρωμα εξώφυλλα. . . . Πήραν τη βαλίτσα στην πόλη και άρχισαν να διαβάζουν τα βιβλία. Αν και δεν τα καταλάβαιναν, αντιλήφτηκαν ότι αυτά τα βιβλία παρέθεταν από κάποιο άλλο βιβλίο—την Αγία Γραφή».

Ποτέ δεν έμαθε κανείς στα σίγουρα τι απέγινε αυτός ο νεαρός Μάρτυρας. Αλλά κάποιοι διάβαζαν τα έντυπα που είχε φέρει εκείνος, και μερικοί από αυτούς ενδιαφέρονταν ζωηρά να κατανοήσουν την Αγία Γραφή.

Αντίθετα, ένας Προτεστάντης στην πόλη εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να αποκτήσει δικούς του ακολούθους. Οργάνωσε σε όμιλο εκείνους που ενδιαφέρονταν να διαβάσουν τα βιβλία. Αργότερα αυτοί έγιναν συνδρομητές στην ισπανική Σκοπιά και άρχισαν να τη μελετούν. Η αδελφή Πέρεζ μάς λέει πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα:

«Εφόσον ο Προτεστάντης εκείνος είχε αυτοδιοριστεί αρχηγός του ομίλου, δεν ήθελε να επικοινωνεί κανείς με την Εταιρία. Τότε, όμως, ήρθε μια επιστολή από την Εταιρία που ρωτούσε αν υπήρχε διαθέσιμο κάποιο μεταφορικό μέσο για να μπορέσουν να στείλουν έναν εκπρόσωπο να τους επισκεφτεί. Ο κύριος Χουάν Άρσε (ο Προτεστάντης) είπε στον πατέρα μου να μην απαντήσει στην Εταιρία . . . Ωστόσο, ο πατέρας μου και άλλος ένας ονόματι Φρανσίσκο έγραψαν στα κρυφά μια επιστολή προς την Εταιρία, λέγοντας ότι υπήρχε μεταφορικό μέσο και ότι ο εκπρόσωπος της Εταιρίας μπορούσε να έρθει. . . . Έτυχε να είμαι στην πόλη όταν ήρθε ο αδελφός, ένας νεαρός άντρας που τον έλεγαν Τεράν Πάρντο. . . .

»Πριν ακόμα ξυπνήσει ο αδελφός την επομένη, σύσσωμος ο όμιλος ήταν εκεί και περίμενε να τον χαιρετήσει και να του κάνει ερωτήσεις. Ο αδελφός κανόνισε να γίνει μια συνάθροιση το απόγευμα και όλοι μας ήμασταν παρόντες, γύρω στους 25 συνολικά. Μετά την ομιλία του, ο αδελφός ρώτησε: ‘Ποιος θέλει να βγει και να υπηρετήσει τον Ιεχωβά;’ Όλοι σήκωσαν το χέρι τους, και τότε εκείνος είπε: ‘Ελάτε αύριο το πρωί στις 9:00 π.μ., και θα σας δώσω οδηγίες για το πώς να κάνετε το έργο’. Νωρίς το επόμενο πρωί ήμασταν όλοι εκεί. Ο αδελφός μάς έδωσε μια κάρτα και μας είπε να παρουσιάζουμε την κάρτα και μετά να προσφέρουμε τα βιβλιάρια. Θυμάμαι ότι κανονίστηκε να βγω εγώ με τη μητέρα μου. Στο γυρισμό, ήμασταν πολύ χαρούμενοι επειδή μπορέσαμε να δώσουμε βιβλιάρια στους ανθρώπους». Φυσικά, ο Προτεστάντης αποσύρθηκε και ποτέ δεν τον ξαναείδαν στις συναθροίσεις.

Υπερνίκηση Εμποδίων στα Νοτιοανατολικά

Στο μεταξύ, το έργο κηρύγματος γινόταν με μεγάλη δυσκολία στα νοτιοανατολικά. Στις πολιτείες Τσιάπας και Ταμπάσκο υπήρχε μεγάλη φτώχεια, ειδικά στα πιο απομακρυσμένα ορεινά μέρη. Πώς μπορούσε να φτάσει το άγγελμα της Βασιλείας σε αυτούς τους ανθρώπους;

Ο Ντανιέλ Ορτίζ έμενε στην Τούστλα Γκουτιέρες της πολιτείας Τσιάπας όταν γνώρισε την αλήθεια το 1932. Αυτός και η οικογένειά του δέχτηκαν αμέσως το άγγελμα. Αν και δεν είχαν καμιά οδηγία για το πώς να διεξάγουν συναθροίσεις, η οικογένειά του μαζί με κάποιους άλλους—συνολικά ένας όμιλος 12 ατόμων—μελετούσαν μαζί χρησιμοποιώντας τα έντυπα της Εταιρίας. Αργότερα, όταν ο αδελφός Ορτίζ έκανε ένα ταξίδι ως την Πόλη του Μεξικού για να πάει στο γραφείο τμήματος, πήρε έντυπα για να δώσει και σε άλλους. Επέστρεψε στο σπίτι του (τώρα στη Σινταλάπα) ξεχειλίζοντας από ενθουσιασμό. Όταν ο όμιλος πήγε στην υπηρεσία αγρού, μερικοί κουβαλούσαν τα έντυπα σε σακίδια πλάτης, άλλοι τα είχαν τυλίξει σε χαρτί, αλλά εκείνος είχε ένα ολόκληρο κιβώτιο γεμάτο έντυπα που το είχε κρεμάσει με σχοινιά από ένα κοντάρι το οποίο κρατούσαν δυο ευαγγελιζόμενοι. Ανέμενε να δώσει πολλά έντυπα· έτσι και έγινε.

Ενόσω η οικογένεια Ορτίζ παρακολουθούσε μια συνέλευση περιφερείας το 1934, τους πρότειναν να μπουν στις τάξεις των σκαπανέων. Ο τομέας τους θα ήταν η πολιτεία Ταμπάσκο. Ο αδελφός Ορτίζ αφηγείται: «Αγόρασα δυο άλογα, ένα για τα πράγματά μας και ένα για τη 12χρονη κόρη μου, την Εστέλα. Ήμασταν πέντε συνολικά. Η 15χρονη κόρη μου, μια παντρεμένη κόρη μου και ένας άλλος 15χρονος αδελφός που μας συνόδευε».

Κάλυψαν πολλές πόλεις στην Ταμπάσκο και έδωσαν πολλά έντυπα. Αλλά στην Ταπιτζαλάπα τούς συνέλαβαν και τους πήγαν στο αρχηγείο του στρατού. «Ο δήμαρχος ήταν συνταγματάρχης», διηγήθηκε αργότερα ο αδελφός Ορτίζ. «Με ρώτησε απότομα αν αγνοούσα το ότι αυτού του είδους τα έντυπα ήταν απαγορευμένα στην πολιτεία. Απάντησα λέγοντας ότι νόμιζα πως βρισκόμασταν στη Δημοκρατία του Μεξικού και ότι είχα ένα πιστοποιητικό που το είχε εκδώσει η Γραμματεία της Κυβέρνησης. Εκείνος αποκρίθηκε ότι αυτό ήταν ένα κομμάτι χαρτί και τίποτα παραπάνω. Πήραν όλα τα τιμαλφή που είχαμε πάνω μας και όλα τα έντυπα που είχαμε στις τσάντες μας».

Αλλά εκείνο που ανησυχούσε περισσότερο τον αδελφό Ορτίζ ήταν η τύχη δυο μελών της ομάδας που βρίσκονταν σε μια άλλη πόλη. Η κόρη του αδελφού Ορτίζ και μια άλλη αδελφή έδιναν και οι δυο τους μαρτυρία εκεί. Η αστυνομία ήξερε ότι έλειπαν δυο από την ομάδα, και γι’ αυτό έστειλε κάποιους άντρες να ψάξουν να τις βρουν. «Ήταν περίπου έξι το απόγευμα», λέει ο αδελφός Ορτίζ, «η πόλη βρισκόταν σε απόσταση 20 χιλιομέτρων μέσα από ορεινό δρόμο και έβρεχε καταρρακτωδώς. Υπολόγισα ότι θα έφταναν εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Έτρεμα στη σκέψη τού τι μπορούσαν να πάθουν αυτές οι αδελφές, δυο κοπέλες 16 και 20 χρονών, στα χέρια εκείνων των αντρών. Η μια από τις κοπέλες ήταν κόρη μου· μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε τι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου!» Προσευχόταν θερμά μέχρι που τελικά τον νίκησε ο ύπνος. Πόση ανακούφιση ένιωσε το επόμενο πρωί όταν διαπίστωσε ότι ο Ιεχωβά είχε απαντήσει στην προσευχή του και ότι οι δυο κοπέλες δεν είχαν κακοποιηθεί!

Αφού όλοι αυτοί έμειναν υπό κράτηση μερικές ημέρες χωρίς επαρκή τροφή και εγκαταστάσεις υγιεινής, αποφασίστηκε να εγκαταλείψουν την πολιτεία με στρατιωτική συνοδεία. Όταν τους άφησαν ελεύθερους, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να πάρουν σαπούνι, να βρουν ένα ποτάμι και μετά να πλυθούν οι ίδιοι και να πλύνουν τα ρούχα τους. Ελεύθεροι και πάλι, ξανάρχισαν αμέσως το κήρυγμα των καλών νέων, αλλά τώρα στην πολιτεία Τσιάπας. Παρά τα εμπόδια, ποτέ δεν κουράστηκαν να εξερευνούν τη χώρα για να βρουν τα πολύτιμα πρόβατα του Ιεχωβά. Ήταν αληθινοί σκαπανείς.

Εκείνον τον καιρό, το τμήμα του Μεξικού είχε στην επίβλεψή του και τη Γουατεμάλα. Η Εταιρία ζήτησε αρκετές φορές από τον αδελφό Ορτίζ να πάει σε εκείνη την περιοχή για να βοηθήσει στην ανεύρεση και στη διατροφή προβατοειδών ατόμων.

Σε ηλικία 80 ετών το 1972, ο αδελφός Ορτίζ εξακολουθούσε να υπηρετεί ως σκαπανέας. Είχε πολλές όμορφες αναμνήσεις από τη δραστηριότητα στην οποία συμμετείχε επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, αλλά, επιπλέον, τον ενδιέφερε ζωηρά να συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορούσε στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ο ίδιος είπε:

«Παρ’ όλο που έχω καταπέσει λόγω ηλικίας, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να ανανεώνει τη δύναμή μου, και εγώ νιώθω ευτυχισμένος βλέποντας την αύξηση του λαού που φέρει το όνομά Του. Αυτό με γεμίζει χαρά και με ωθεί να κάνω περισσότερα . . . Νιώθω ευγνωμοσύνη αλλά δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, και αυτό με κάνει να επιστρατεύω τις λίγες δυνάμεις που έχω για να συνεχίζω».

Εδώ διηγηθήκαμε λίγες μόνο από τις εμπειρίες των υπηρετών που είχε ο Ιεχωβά πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι δυνατόν να περιλάβουμε τα πάντα σε αυτή την αφήγηση. Οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετείχαν με ιδιαίτερο ζήλο στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας στο Μεξικό κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 έχουν τώρα πεθάνει. Αλλά όλοι όσοι συνέχισαν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά, είτε με κάποιον εξέχοντα τρόπο είτε κάνοντας πράγματα που έγιναν γνωστά μόνο στον τόπο τους, έδωσαν ένα παράδειγμα άξιο προς μίμηση.

Πρώτα ένα Βαλς, Μετά μια Δυναμική Ομιλία

Από το 1938 ως το 1943, αυτοκίνητα με μεγάφωνα εξυπηρέτησαν πολύ αποτελεσματικά τη διάδοση των Γραφικών αληθειών σε αυτό το μέρος του κόσμου. Στο Μεξικό χρησιμοποιήθηκαν εφτά τέτοια οχήματα, εφοδιασμένα με μεγάφωνα στην οροφή τους και με ένα μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου στο εσωτερικό τους. Αυτά αναμετέδιδαν δυναμικές Γραφικές ομιλίες οι οποίες αρχικά είχαν εκφωνηθεί από τον αδελφό Ρόδερφορντ και κατόπιν είχαν ηχογραφηθεί στην ισπανική με τη φωνή του Εντουάρντο Κέλερ.

Μεταξύ των αδελφών που συμμετείχαν στο έργο με αυτοκίνητα που είχαν μεγάφωνα ήταν ο Χοσέ Κιντανίλια (τον οποίο αργότερα αποκαλούσαν στοργικά «Παππού» στο γραφείο τμήματος), ο Ντανιέλ Μεντόζα και ο Βίκτορ Ρουίζ. Σχεδόν ένα χρόνο ύστερα από τότε που ο Χοσέ Κιντανίλια και η σύζυγός του πήραν για πρώτη φορά κάποια έντυπα της Σκοπιάς, αυτοί άρχισαν να υπηρετούν στο Μπέθελ. «Δεν καταλάβαινα και πολλά για το έργο, γιατί είχε περάσει πολύ λίγος καιρός από τότε που πρωτοέμαθα για αυτό, ούτε είχα πολλή κοσμική μόρφωση», θυμάται ο αδελφός Κιντανίλια. Παρ’ όλα αυτά, δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση να βοηθήσει στην επισκευή των αυτοκινήτων που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για τη διάδοση της Γραφικής αλήθειας. Είχε ασχοληθεί με αυτή την εργασία επί μερικούς μήνες όταν οι αδελφοί συνειδητοποίησαν ότι ο Χοσέ δεν είχε βαφτιστεί ακόμα. Του είπαν ότι, αν ήθελε να συνεχίσει την υπηρεσία Μπέθελ, έπρεπε να βαφτιστεί. Εκείνος συμμορφώθηκε αμέσως με αυτή τη Γραφική απαίτηση, τον Αύγουστο του 1938.

Πώς γινόταν το έργο όταν χρησιμοποιούνταν αυτοκίνητα με μεγάφωνα; Συνήθως πέντε αδελφοί ταξίδευαν μαζί. Μόλις έφταναν σε μια κατοικημένη περιοχή, αναμετέδιδαν μια πληροφοριακή Γραφική ομιλία έτσι ώστε να μπορέσουν να την ακούσουν όλοι. Κατόπιν, δυο αδελφοί κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι στη μια μεριά του δρόμου και άλλοι δυο αδελφοί στην άλλη μεριά του δρόμου, ενώ ο οδηγός έμενε στο αυτοκίνητο για να απαντάει στις ερωτήσεις των περιέργων. Ο αδελφός Κιντανίλια μάς λέει με μετριοφροσύνη: «Το μόνο που έκανα εγώ ήταν να μιλάω σε εκείνους που με πλησίαζαν και να τους προσφέρω τα έντυπα».

Καμιά φορά, για να προσελκύσουν την προσοχή των ανθρώπων, έβαζαν να παίζουν ηχογραφημένα βαλς πριν από τις ομιλίες. Φανταστείτε την έκπληξη των ανθρώπων—αφού απολάμβαναν λίγη μουσική, άκουγαν μια έντονη ομιλία που ξεσκέπαζε την ψεύτικη θρησκεία!

Ο Ντανιέλ Μεντόζα, που συμμετείχε σε αυτό το έργο, αφηγείται: «Στην αρχή ο κόσμος ενθουσιαζόταν . . . αλλά μετά έφευγαν με τρόπο για να ειδοποιήσουν τον ιερέα. Σε λίγο όλη η πόλη ξεσηκωνόταν και μερικοί κατέφταναν με ραβδιά και πέτρες για να μας διώξουν».

Σε μια πόλη, ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας προσπάθησε να αναποδογυρίσει το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα το οποίο οδηγούσε ο αδελφός Κιντανίλια. Μόλις σήκωσε τη μια πλευρά ψηλά, αυτός έπεσε στο έδαφος. Κατάπληκτος και τρομαγμένος, έφυγε τρέχοντας και φωνάζοντας: «Μην πάτε κοντά· αυτό το πράγμα έχει το διάβολο μέσα του!» Τι είχε συμβεί; Είχε πάθει απροσδόκητα ηλεκτροπληξία. Βλέπετε, ο αδελφός Κιντανίλια είχε συνδέσει τα καλώδια του ηλεκτρικού συστήματος στο αμάξωμα του αυτοκινήτου. Αν και δεν θα συνιστούσαμε κάτι τέτοιο σήμερα, εκείνος χρησιμοποίησε αυτό το τέχνασμα για να προστατέψει τον εαυτό του και τα μηχανήματα από πολύ βίαια άτομα.

Ακόμα και όταν έπαψαν να χρησιμοποιούνται αυτοκίνητα με μεγάφωνα, οι Μάρτυρες χρησιμοποιούσαν, σε ατομική βάση, φορητούς φωνογράφους. Περίπου 300 τέτοιοι φωνογράφοι φτιάχτηκαν στο γραφείο τμήματος. Και πάλι ο «Παππούς» Κιντανίλια ήταν δεινός συνεργάτης σε αυτό το εγχείρημα. Αυτός θυμάται ότι έφτιαχνε θήκες φωνογράφων και μετά προσάρμοζε τα μεγάφωνα και τα μοτέρ. Ο ίδιος λέει: «Τους δοκιμάζαμε για να δούμε αν δούλευαν καλά και αν θα συνέχιζαν να λειτουργούν σωστά, και κατόπιν τους στέλναμε στους αδελφούς για να τους χρησιμοποιούν από σπίτι σε σπίτι».

Φυσικά, έπειτα από κάποιον καιρό, με τη βοήθεια των παρουσιάσεων και των κηρυγμάτων που δημοσιεύονταν στον Πληροφορητή (τώρα Η Διακονία Μας της Βασιλείας), καθώς και με την εκπαίδευση που δινόταν στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, οι ευαγγελιζόμενοι έμαθαν πολλά για το πώς να συνομιλούν με τους ανθρώπους και να απαντούν στις ερωτήσεις τους με παραθέσεις από την Αγία Γραφή.

Έρχονται Απόφοιτοι της Γαλαάδ!

Ένα πολύπλευρο πρόγραμμα εκπαίδευσης ξεκίνησε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στις αρχές της δεκαετίας του 1940, και αυτό είχε σημαντικότατη επίδραση στο παγγήινο έργο της διακήρυξης της Βασιλείας. Μέρος αυτού του προγράμματος αφορούσε την εκπαίδευση του προσωπικού των τμημάτων με σκοπό να κάνουν την εργασία τους με τον τρόπο με τον οποίο γινόταν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Την ηγεσία σε αυτόν τον τομέα την ανέλαβε ο Νάθαν Ο. Νορ, ο οποίος είχε γίνει πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το 1942. Το γραφείο τμήματος στο Μεξικό ωφελήθηκε με πολύ άμεσο τρόπο από αυτό το πρόγραμμα όταν ήρθε εδώ για πρώτη φορά ο αδελφός Νορ, το Φεβρουάριο του 1943. Στη διάρκεια της επίσκεψής του, σε μια ειδική συνάθροιση που έγινε με ευαγγελιζομένους από περιοχές όλης της χώρας, τους πρότρεψε να ξεπεράσουν την κληρονομιά του αναλφαβητισμού που αποτελούσε εμπόδιο για το λαό της Λατινικής Αμερικής ο οποίος επηρεαζόταν επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα από το Ρωμαιοκαθολικισμό. Επιπρόσθετα, ο αδελφός βοήθησε πολύ το προσωπικό του τμήματος και, όταν έφυγε, το τμήμα και ο Οίκος Μπέθελ ήταν καλά εξοπλισμένα και πολύ καλύτερα οργανωμένα.

Υπήρχε ακόμα πολύ έργο να γίνει στο Μεξικό. Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα, υπήρχε βαθμιαία αύξηση στον αριθμό των υμνητών του Ιεχωβά στο Μεξικό, αλλά αυτή η αύξηση ήταν αργή. Το 1943 υπήρχαν 1.565 ευαγγελιζόμενοι που έδιναν έκθεση έργου κάθε μήνα, και αυτοί εργάζονταν σκληρά. Ο κάθε ευαγγελιζόμενος εκκλησίας έδινε μαρτυρία, κατά μέσο όρο, 28 ώρες το μήνα. Οι τακτικοί σκαπανείς είχαν μέσο όρο 137 ώρες το μήνα.

Εκείνη τη χρονιά η Εταιρία εγκαινίασε μια σχολή που επηρέασε τρομερά το έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθήτευσης. Ιδρύθηκε το Βιβλικό Κολέγιο Γαλαάδ της Σκοπιάς. (Αργότερα το όνομα άλλαξε και έγινε Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς). Σκοπός του ήταν να ετοιμάζει έμπειρους σκαπανείς διακόνους για να υπηρετήσουν όπου θα χρειάζονταν στον παγκόσμιο αγρό. Την 1η Φεβρουαρίου άρχισαν τα πρώτα μαθήματα. Έγιναν σχέδια να σταλούν μερικοί από τους αποφοίτους στο Μεξικό.

Στην αρχή, οι αδελφοί συνάντησαν νομικά εμπόδια καθώς προσπαθούσαν να πάρουν άδειες παραμονής για τους αποφοίτους της Γαλαάδ. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα· εκτός αυτού, στο Νουέβο Λαρέδο της πολιτείας Ταμαουλίπας (στα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες) είχε ξεσπάσει διωγμός εναντίον των Μαρτύρων, και μερικούς τους είχαν ρίξει στη φυλακή. Αυτή η κατάσταση καθυστερούσε τα χαρτιά που χρειάζονταν για τις άδειες παραμονής. Ο επίσκοπος τμήματος εκείνης της εποχής, ο Χουάν Μπουρζουά, αφηγείται τα εξής στην έκθεσή του για το 1945:

«Όταν έγινε η ανακοίνωση για την ίδρυση του Βιβλικού Κολεγίου Γαλαάδ της Σκοπιάς καθώς και για το σκοπό του, εμείς εδώ στο Μεξικό προσμέναμε ανυπόμονα την ημέρα της πρώτης αποφοίτησης επειδή ήμασταν σίγουροι ότι αρκετοί από τους αποφοίτους, τους ειδικά εκπαιδευμένους για Θεοκρατική υπηρεσία σε ξένες χώρες, θα στέλνονταν να εργαστούν στον ουσιαστικά παρθένο τομέα του Μεξικού. Ήταν αναμενόμενο επίσης ότι ο εχθρός θα φρένιαζε και θα έφτανε στα άκρα για να παρακωλύσει την είσοδο των αδελφών μας. Τον Αύγουστο του 1943, η Εταιρία μάς πληροφόρησε ότι, αν καταφέρναμε να πάρουμε τις απαραίτητες άδειες για την είσοδό τους στο Μεξικό, περίπου 30 από αυτούς τους εκπαιδευτές (τους αποφοίτους της Γαλαάδ) θα διορίζονταν να εργαστούν στο Μεξικό.

»Καταβάλαμε κάθε προσπάθεια για να πάρουμε τις άδειες, αλλά παρουσιάστηκε ένας απίστευτος αριθμός εμποδίων που δεν επέτρεπαν την είσοδο αυτών των εκπαιδευτών στο Μεξικό. Ουσιαστικά είχαμε ‘παραδώσει τα όπλα’, νομίζοντας ότι δεν ήταν θέλημα του Ιεχωβά να γίνει αυτό, όταν ήρθε εδώ ο αδελφός Νορ, το Φεβρουάριο εκείνου του έτους. Για αυτόν ήταν αδιανόητο να εγκαταλείψει τις προσπάθειες, και έτσι έκανε κάποιες ειδικές διευθετήσεις· ως αποτέλεσμα, το ‘αδύνατο’ έγινε δυνατό! Το Μάρτιο ξεπεράστηκαν τα εμπόδια και δόθηκε άδεια στον αδελφό και στην αδελφή Άντερσον, και λίγο αργότερα, τον Απρίλιο, δόθηκε άδεια εισόδου στη χώρα σε άλλους εφτά Θεοκρατικούς εκπαιδευτές, αποφοίτους της πρώτης τάξης της Γαλαάδ».

Φρεντ και Μπλανς Άντερσον

Ο Φρεντ και η Μπλανς Άντερσον ήταν αγαπητοί αδελφοί από το χρισμένο υπόλοιπο οι οποίοι αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην ολοχρόνια υπηρεσία στο Μεξικό. Εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε συμβεί όταν ο αδελφός Άντερσον ήταν νεαρός, χρειάστηκε να κόψουν το ένα του πόδι όταν βρισκόταν στο Μεξικό. Και έτσι όμως, χρησιμοποιώντας πατερίτσες, εξακολούθησε με εμμονή να εργάζεται στον τομέα της Πόλης του Μεξικού. Ο Φρεντ Άντερσον ήταν καλός και ευχάριστος. Η παρουσία του αδελφού Άντερσον και της γοητευτικής συζύγου του (που οι Χριστιανές αδελφές της τη φώναζαν χαϊδευτικά Μπλανκίτα) γέμιζε την καρδιά πολλών Μεξικανών με αγάπη και εκτίμηση.

Τα ίδια τα λόγια του αδελφού Άντερσον λένε πολλά για αυτόν. Εκείνος είπε: «Αρχίσαμε με χαρά και προσευχή να προσαρμόζουμε τη ζωή μας και να εκπαιδευόμαστε για [υπηρεσία στο εξωτερικό]. Η εκπαίδευση στη σχολή Γαλαάδ μάς βοήθησε απείρως σε αυτόν τον τομέα. Επί πεντέμισι μήνες κοπιάσαμε, βάζοντας τα δυνατά μας να χωρέσουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε μέσα στο κρανίο μας, αλλά οι μήνες εκείνοι πέρασαν σαν αστραπή! Και πριν το καταλάβουμε, ήρθε η ημέρα της αποφοίτησης. Νομίζαμε ότι η χαρά μας ήταν πλήρης στη Γαλαάδ—ότι δεν θα ήταν δυνατόν να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι ή να βρεθούμε πιο κοντά στον Θεό. Πολλά όμως είχαμε να μάθουμε, πράγμα που έγινε στον ξένο τόπο του διορισμού μας».

Έπειτα από αρκετά χρόνια σε εκείνον το διορισμό, ο ίδιος είπε: «Πόσους από τους ταπεινούς αυτούς ανθρώπους βοηθήσαμε να έρθουν στο ένδοξο φως της αλήθειας του Ιεχωβά δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε, όμως, πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μας καθώς μεταδίδαμε την αγαθότητα του Ιεχωβά». Το ζεύγος Άντερσον υπηρέτησε πολλά χρόνια στο έργο περιοχής στο Μεξικό και ύστερα στο Μπέθελ του Μεξικού όπου τελείωσαν την επίγεια πορεία τους—εκείνος το 1973 και εκείνη το 1987.

Μαζί επί Μισό Αιώνα

Μετά την πρώτη της δεκαετία στο Μεξικό, η Ρόζα Μέι Ντρέγερ, μια άλλη Γαλααδίτισσα, έγραψε ότι από τους 21 που διορίστηκαν αρχικά στο Μεξικό οι 11 κατάφεραν να μείνουν. Και πρόσθεσε: «Είμαι βέβαιη ότι αυτοί οι έντεκα θα λένε όπως και εγώ: ‘Αν ήταν να διαλέξω εγώ, δεν θα ήθελα να ήμουν πουθενά αλλού’».

Επειδή η είσοδός τους στη χώρα παρουσίαζε προβλήματα, η Ρόζα Μέι Ντρέγερ και η Σίρλεϊ Χέντρικσον υπηρέτησαν δύο χρόνια κοντά στα σύνορα του Τέξας με το Μεξικό. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου έμαθαν μερικά ισπανικά. Η Σίρλεϊ, αν και είχε χαρούμενο χαρακτήρα, θυμάται ότι ο τομέας τους εκεί ήταν δύσκολος. Γι’ αυτό χάρηκε όταν είδε πώς ήταν τα πράγματα στην Πόλη του Μεξικού. Στην αρχή, δεν ανέθεσαν σε κανέναν ντόπιο ευαγγελιζόμενο να τις συνοδέψει, όπως περίμεναν οι ίδιες. Αντίθετα, κάποιος τις πήγε σε μια γωνία και τους είπε: «Αυτός εδώ είναι ο τομέας σας», χωρίς καμιά εκπαίδευση στην πράξη. Επιπλέον, ήξεραν λίγα μόνο ισπανικά. Εντούτοις, αντί να αποθαρρυνθούν, αυτές έκαναν το έργο τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Η Σίρλεϊ λέει για εκείνες τις ημέρες: «Θυμάμαι το πρώτο κτίριο στο οποίο πήγα, τρέμοντας λίγο, και στις πρώτες τέσσερις πόρτες έδωσα τα τέσσερα βιβλία που είχα μαζί μου και έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι για να πάρω και άλλα έντυπα. Από αυτό πήρα θάρρος και ποτέ πια δεν είχα πρόβλημα». Πριν από λίγα χρόνια, η Σίρλεϊ πήγε στο γάμο της εγγονής μιας γυναίκας με την οποία έκανε Γραφική μελέτη τα πρώτα της χρόνια στο Μεξικό. Πόσο χάρηκε όταν έμαθε ότι 50 απόγονοι εκείνης της οικογένειας υπηρετούν τον Ιεχωβά! Ένας είχε υπηρετήσει ως περιοδεύων επίσκοπος και μια άλλη ήταν μέλος της οικογένειας Μπέθελ.

Η Σίρλεϊ και η Ρόζα Μέι ήταν μαζί στην υπηρεσία από το 1937 (πριν πάνε μαζί στη Γαλαάδ) ως το 1991, οπότε η «Ροζίτα» πέθανε στο διορισμό της στο Μεξικό. Πενήντα τέσσερα χρόνια υπηρεσίας—που τα πέρασαν σχεδόν όλα μαζί!

Μερικοί Άλλοι που Ήρθαν

Συνολικά, 56 Γαλααδίτες από άλλες χώρες έχουν έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχουν στο μεγαλειώδες έργο της θεϊκής εκπαίδευσης που γίνεται εδώ. Εκτός από όσους αναφέραμε ήδη, ήρθαν και άλλοι από την πρώτη τάξη της Σχολής Γαλαάδ: ο Ρουμπέν Αγκίρε, η Ντοροθία Γκάρντνερ, η Βιρλί Γκαρφέι, η Φράνσις Γκουτς, η Έλβα Γκριβς, η Τζούλια Κλόγκστον, ο Ράσελ Κορνίλιας, η Μπέτι Κουνς, η Μαξίν Μίλερ, η Φερν Μίλερ, η Σάρλοτ Μπόουιν, η Μαξίν Μπράντσο, ο Πάμπλο Πέρεζ, η Τζέραλντιν Τσερτς και ο Θέρστον με τη Μαρί Χίλντρινγκ. Και άλλοι απόφοιτοι έρχονταν ως και το 1988. Η υπηρεσία που πρόσφεραν στον αγρό όλοι αυτοί έφερε χαρά τόσο στους ίδιους όσο και σε άλλους. Υπήρξαν και απρόσμενες αλλά ευχάριστες εξελίξεις.

Για παράδειγμα, αφού πέρασε δυο χρόνια στο Μεξικό, η Σάρλοτ Μπόουιν διορίστηκε στο Ελ Σαλβαδόρ. Ύστερα, το 1956, έγινε η σύζυγος του Άλμπερτ Σρόντερ, που ήταν ένας από τους εκπαιδευτές της στη Γαλαάδ και ο οποίος έγινε αργότερα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Το 1949 η Μαξίν Μίλερ παντρεύτηκε τον Σαμουέλ Γκαρσία, ένα Γαλααδίτη ο οποίος ήταν από το Μεξικό και υπηρετούσε τότε στο γραφείο τμήματος του Μεξικού ως ο νομικός εκπρόσωπος της Εταιρίας. Όταν εκείνη ήρθε στην Πόλη του Μεξικού το 1946, υπήρχαν μόνο τέσσερις «ομάδες». Το 1961 υπήρχαν ήδη 70. Και στις αρχές του 1994, ο αριθμός των εκκλησιών στην Πόλη του Μεξικού και στα προάστιά της είχε φτάσει τις 1.514. Τι θαυμαστή επέκταση είδε αυτή να πραγματοποιείται! Μήπως η ολοχρόνια υπηρεσία της ήταν μόνο χαρές και τίποτα άλλο; «Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια», σχολίασε κάποτε η ίδια. «Υπάρχουν δύσκολες στιγμές και δυσχερείς περιστάσεις επίσης, αλλά οι χαρές υπερβαίνουν κατά πολύ τις στενοχώριες, οι χαρές δε αυτές ξεχωρίζουν όταν κοιτάζω στο παρελθόν και βλέπω το δρόμο που έχω διανύσει επιδιώκοντας το σκοπό μου στη ζωή που είναι να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό». Η αδελφή αυτή πέθανε το 1992 ενώ υπηρετούσε πιστά στο διορισμό της.

Αφού η Εστέρ Βαρτάνιαν υπηρέτησε στο Μεξικό επί οχτώ χρόνια περίπου, αυτή και ο Γαλααδίτης Ροντόλφο Λοζάνο, που είχε έρθει πριν από λίγο καιρό στο Μεξικό, παντρεύτηκαν το 1955. Ενόσω έμεναν στο γραφείο τμήματος, εκείνη έδινε μαρτυρία στην πόλη και βοήθησε πολλούς να γνωρίσουν τον Ιεχωβά. Είχε μεγάλη επιτυχία στην υποβοήθηση ολόκληρων οικογενειών. Ακόμα και όταν ένας σύζυγος δεν δεχόταν στην αρχή να κάνει μελέτη, εκείνη πάντοτε φρόντιζε να βρίσκεται τελικά και αυτός στη μελέτη. Ο ιδιαίτερα ευγενικός τρόπος με τον οποίο μιλούσε στους ανθρώπους έκανε πολλούς να ανταποκριθούν στο άγγελμα. Τους πλησίαζε και, μιλώντας ισπανικά με την ξενική προφορά της, τους έλεγε: «Χάνι, κιέρο αμπλάρτε ντε άλγκο μουέ ιμπορτάντε. [Καλέ μου, θέλω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό]». Και εκείνοι άκουγαν. Τώρα η αδελφή Λοζάνο και ο σύζυγός της υπηρετούν και οι δυο ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Μεξικού.

Στοργικοί Χριστιανοί Επίσκοποι στο Γραφείο Τμήματος

Φυσικά, σε μερικούς από τους Γαλααδίτες που στάλθηκαν στο Μεξικό ανατέθηκε να φροντίσουν διάφορες ευθύνες στο γραφείο τμήματος, και αυτοί έκαναν εξαίρετη εργασία. Πρωτύτερα, ο Χουάν Μπουρζουά, που έγινε επίσκοπος τμήματος μετά τον Ρομπέρτο Μοντέρο, είχε αυτόν το διορισμό από το 1943 ως το 1947, οπότε χρειάστηκε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη συνέχεια, επίσκοπος τμήματος για τριάμισι χρόνια έγινε ο Πάμπλο Πέρεζ, απόφοιτος της πρώτης τάξης της Γαλαάδ.

Από τότε άλλοι επωμίστηκαν αυτό το φορτίο ευθύνης και άσκησαν στοργική επίβλεψη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Ροντόλφο Λοζάνο επί τεσσεράμισι χρόνια, ο Τζορτζ Πάπαντεμ επί δύο χρόνια και ο Σάμιουελ Φρεντ επί εφτάμισι χρόνια. Ο Γουίλιαμ Σίμπκινς άρχισε να έχει την επίβλεψη του γραφείου τμήματος το 1965 και, όταν καθιερώθηκε το 1976 η διευθέτηση για Επιτροπή Τμήματος, συνέχισε να υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στο Μεξικό ως το 1986. Καθένας από αυτούς συνέβαλε ανεκτίμητα στο έργο της Βασιλείας εδώ στο Μεξικό. Αφού υπηρέτησε πολλά χρόνια στην Κολομβία, ο Ρόμπερτ Τρέισι ήρθε στο Μεξικό το 1982, και από τότε και ύστερα υπηρετεί ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

Διατήρηση της Επαφής με τις «Ομάδες»

Οι υπηρέτες περιφερείας και οι υπηρέτες ζώνης (περιοχής) κατέβαλαν προσπάθειες για να επισκεφτούν και να εποικοδομήσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο το Μεξικό στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1940. Αργότερα, αφού πρώτα διακόπηκε για κάποιο διάστημα, το έργο των περιοδευόντων επισκόπων καθιερώθηκε ξανά. Αυτή τη φορά δινόταν εξειδικευμένη εκπαίδευση στους αδελφούς πριν σταλθούν για αυτό το έργο.

Για να επισκεφτεί κανείς τις «ομάδες» δεν αρκούσε απλώς και μόνο να αγοράσει ένα εισιτήριο για το λεωφορείο ή το τρένο και μετά να κάνει το ταξίδι. Οι περισσότερες ομάδες ήταν μικρές και χωρίς καμιά σύνδεση με αυτοκινητόδρομους ή σιδηροδρομικές γραμμές. Πριν ξεκινήσουν οι αδελφοί, το γραφείο τμήματος έγραφε σε κάθε ομάδα και ρωτούσε πώς μπορούσε να φτάσει ο αδελφός στην τοποθεσία όπου βρίσκονταν. Μια ομάδα απάντησε: «Η μόνη γραμμή που περνάει κοντά από αυτό το μέρος είναι μια γραμμή τηλέγραφου». Το γραφείο τμήματος ανέφερε στο Μπρούκλιν: «Για να φτάσει ο υπηρέτης σε μερικές ομάδες πρέπει να πάει με μουλάρι ή πεζή, ταξιδεύοντας έτσι σε μερικές περιπτώσεις ημέρες ολόκληρες κάθε φορά. Οι ευαγγελιζόμενοι ενθουσιάζονται με την επίσκεψη, και όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων συγκεντρώνονται όταν πηγαίνει εκεί αυτός».

Στα μέσα της δεκαετίας του 1940, μερικοί Μπεθελίτες, για να βοηθήσουν στην ενίσχυση των αδελφών, προσφέρθηκαν να χρησιμοποιήσουν την άδειά τους για να επισκεφτούν τις ομάδες τις οποίες θα τους όριζε το γραφείο τμήματος. Οι Σαμουέλ και Αλφόνσο Γκαρσία στάλθηκαν στη Σιλακαγιοάπαν στην πολιτεία Οαχάκα. Αφού ταξίδεψαν μια ημέρα με λεωφορείο, μετά χρειάστηκαν δύο ημέρες για να βρουν άλογα, και κατόπιν συνέχισαν έφιπποι άλλες δύο ημέρες για να φτάσουν στον προορισμό τους. Πέρασαν πέντε χαρωπές ημέρες συνεργαζόμενοι με τους ντόπιους Μάρτυρες στην υπηρεσία αγρού· βάφτισαν επίσης ορισμένα άτομα· έπειτα ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην Πόλη του Μεξικού. Αλλά ο Καθολικός ιερέας της περιοχής είχε ενοχληθεί από το έργο τους και είχε ξεσηκώσει και το δήμαρχο της πόλης. Εκείνη τη νύχτα, ένας όχλος από 25 άντρες περίπου όρμησε μέσα στο σπίτι της Μάρτυρας στην οποία έμεναν οι αδελφοί. Ο Σαμουέλ Γκαρσία θυμάται έντονα το περιστατικό.

Ο όχλος ήταν οπλισμένος με χαντζάρια, σπαθιά, μαχαίρια, υποκόπανους και πιστόλια. Άρπαξαν τους αδελφούς, τους έσυραν έξω και τους χτύπησαν αλύπητα. Όταν η Χριστιανή αδελφή στο σπίτι της οποίας έμεναν επιχείρησε να επέμβει, χτύπησαν και αυτήν και ένα γιο της. Το αριστερό μπράτσο και τα δάχτυλα ενός αδελφού τα έσκισαν ως το κόκαλο. Συνεχίζοντας να τους χτυπούν και να τους απειλούν, τους έβγαλαν έξω από την πόλη. Πού τους πήγαιναν όμως; Ο Σαμουέλ Γκαρσία αφηγείται: «Επιχείρησαν να μας κρεμάσουν από κάτι δέντρα, αλλά όταν είδαν ότι δεν φοβόμασταν και ότι είχαμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, μας άφησαν να φύγουμε. Χρειάστηκε να περπατήσουμε δυο ημέρες μέσα στα βουνά για να φτάσουμε σε έναν αυτοκινητόδρομο».

Εν τω μεταξύ, τα νέα για τη φασαρία αυτή έφτασαν στο γραφείο τμήματος. Η Εταιρία έστειλε επείγουσα έκκληση στον κυβερνήτη της πολιτείας Οαχάκα. Τελικά, όταν οι δυο αδελφοί έφτασαν στο Μπέθελ, ο αδελφός που εκτελούσε χρέη φύλακα δίστασε να ανοίξει την πόρτα επειδή δεν τους αναγνώρισε· τόσο πολύ τους είχαν κακοποιήσει. Αλλά, όταν ο αδελφός Γκαρσία αναπολεί τα όσα συνέβησαν, αυτό που θυμάται είναι το εξής: ‘Ο Ιεχωβά δεν μας εγκατέλειψε’. Και τι έγινε η αδελφή στο σπίτι της οποίας είχαν μείνει; Έγραψε στο γραφείο ζητώντας και άλλα έντυπα για να μπορέσει να συνεχίσει τη μαρτυρία της.

Από τη μια Συνέλευση στην Άλλη

Λίγα χρόνια πριν από αυτά τα γεγονότα, ο Αντόλφο Μοντέστο Σαλίνας, ένας νεαρός γεμάτος ζωή, παρακολούθησε την πρώτη του πανεθνική συνέλευση περιφερείας. Αυτή έγινε το 1941 στο Δημοτικό Θέατρο της Πόλης του Μεξικού. Τότε ούτε καν φανταζόταν ότι κάποια ημέρα θα γινόταν περιοδεύων επίσκοπος.

Ο Γκονζάλο Ροντρίγκεζ, υπηρέτης των αδελφών (όπως λέγονταν τότε οι επίσκοποι περιοχής), παρότρυνε τον Αντόλφο να υπηρετήσει στο Μπέθελ. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί ο Αντόλφο το Δεκέμβριο του 1947 για υπηρεσία Μπέθελ στην Πόλη του Μεξικού. Την ίδια χρονιά, άρχισαν να διεξάγονται συνελεύσεις περιοχής στο Μεξικό. Στην αρχή, οι Μπεθελίτες αδελφοί τις οργάνωναν και παρουσίαζαν τα μέρη του προγράμματος. Μετά, το 1951, ο Αντόλφο Σαλίνας διορίστηκε ως ο πρώτος επίσκοπος περιφερείας στη χώρα, για να βοηθάει τους επισκόπους περιοχής και να υπηρετεί στις συνελεύσεις περιοχής. Ο Ροντόλφο Λοζάνο και ο Σαμουέλ Γκαρσία τού παρείχαν χρήσιμη εκπαίδευση στις πρώτες του συνελεύσεις. Έπειτα τον άφησαν να πάει στις υπόλοιπες μόνος του. Εκείνο το έτος έγιναν 18 συνελεύσεις περιοχής σε όλη τη χώρα.

Αρχικά, οι διευθετήσεις για τις συνελεύσεις περιοχής καθώς και τα καθήκοντα του επισκόπου περιφερείας δεν ήταν επακριβώς καθορισμένα. Σε μερικές συνελεύσεις δεν υπήρχε επίσκοπος περιοχής, και έτσι οι ντόπιοι αδελφοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να οργανώσουν τα πράγματα. Ο επίσκοπος περιφερείας έπρεπε να είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Όταν πήγαινε στο χώρο της συνέλευσης, αυτός βοηθούσε τους αδελφούς να οργανώσουν τα διάφορα τμήματα. Αυτός μετέφερε τον ηχητικό εξοπλισμό, επίσης εστίες μαγειρέματος και άλλα κουζινικά για την καφετέρια. Η Λεονόρ Σαλίνας βοηθούσε το σύζυγό της στην ετοιμασία πολλών πραγμάτων για τη συνέλευση. Όλη την ημέρα έβγαιναν στην υπηρεσία αγρού και όταν βράδιαζε βοηθούσαν στις ετοιμασίες για τη συνέλευση.

Ο αδελφός Σαλίνας θυμάται ότι στις πρώτες συνελεύσεις περιοχής δεν υπήρχε λεπτομερές πρόγραμμα που έπρεπε να διεξαχτεί. Δινόταν η ευκαιρία στους αδελφούς να κάνουν ερωτήσεις και εκείνος πάσχιζε να τις απαντήσει. Έκαναν ερωτήσεις όπως: «Επιτρέπεται να φοράμε δαχτυλίδια και βραχιόλια;» «Είναι έγκλημα να σκοτώνουμε ζώα;» και «Τι σημαίνει ο αριθμός 666;» Προκειμένου να δίνει σωστές απαντήσεις, ο αδελφός έπρεπε να έχει μαζί του πολλά από τα έντυπα της Εταιρίας.

Σιγά σιγά, κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες που σχετίζονταν με τις συνελεύσεις περιοχής. Το καθετί λειτουργούσε ομαλότερα.

Αφού ο αδελφός Σαλίνας υπηρέτησε ως επίσκοπος περιφερείας γύρω στα 13 χρόνια, κλήθηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ το 1964. Προκειμένου να προετοιμαστεί, έπρεπε να μάθει αγγλικά. Αυτό του ήταν δύσκολο, αλλά ωφελήθηκε από τη σειρά μαθημάτων της σχολής και ύστερα στάλθηκε πίσω στο Μεξικό για να συνεχίσει το έργο περιφερείας. Βρίσκεται ακόμα στην ολοχρόνια υπηρεσία, παρότι έχει προβλήματα υγείας. Η σύζυγός του Λεονόρ, που είναι μαζί του από το 1955, αποτελεί θαυμάσιο στήριγμα. Ο αδελφός Σαλίνας δηλώνει: «Κοιτώντας πίσω στο 1941, τότε που γνώρισα την αλήθεια, βλέπω ότι πέρασαν ήδη [πάνω από 50] χρόνια, και όλο αυτόν τον καιρό εγώ μαθαίνω υπέροχα πράγματα από το Λόγο του Θεού. Ήμουν κάτω των 20 χρονών το 1941. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του γιατί άλλαξαν τη ζωή μου μετατρέποντάς την από μια ζωή χωρίς μέλλον σε μια ζωή με σκοπό».

Μεγάλες Προσπάθειες για την Παρακολούθηση Συνελεύσεων Περιφερείας

Κάθε χρόνο διεξάγονταν πανεθνικές συνελεύσεις περιφερείας στην Πόλη του Μεξικού, και αυτές τις παρακολουθούσαν οι περισσότεροι Μεξικανοί αδελφοί. Αλλά για μερικούς, αυτό σήμαινε μεγάλη ταλαιπωρία εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων. Τότε που οι συνελεύσεις περιφερείας ήταν μικρές, όλοι οι εκπρόσωποι που δεν ήταν από την πρωτεύουσα φιλοξενούνταν στο Μπέθελ. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, διευθετήθηκε να φιλοξενούνται στα σπίτια διαφόρων αδελφών. Η φτώχεια πολλών αδελφών μας πλήγωνε την καρδιά μας, και μας συγκινούσαν βαθιά οι προσπάθειες που κατέβαλλαν για να έρθουν από τις επαρχίες στην Πόλη του Μεξικού προκειμένου να απολαύσουν την πνευματική τροφή.

Πόσο χαρήκαμε όταν έγινε δυνατόν να διευθετηθεί η διεξαγωγή συνελεύσεων περιφερείας πιο κοντά στα σπίτια τους! Τώρα δεν θα χρειαζόταν να ταξιδεύουν τόσο μακριά. Ακόμα και έτσι όμως, μερικοί αδελφοί έπρεπε να κάνουν μεγάλες θυσίες για να είναι παρόντες. Το 1949, για παράδειγμα, 20 εκπρόσωποι από την πολιτεία Ταμπάσκο—18 άντρες και 2 γυναίκες—περπάτησαν 320 και πλέον χιλιόμετρα για να πάνε σε μια συνέλευση περιφερείας στην πολιτεία Βερακρούς. Το ταξίδι αυτό κράτησε 15 συνεχείς ημέρες! Συνολικά, το ταξίδι προς και από τη συνέλευση πήρε γύρω στις 35 ημέρες.

Η Εταιρία Σκοπιά του Μεξικού—Μια Εκπολιτιστική Εταιρία

Θα θυμάστε ότι το 1932 αναγνωρίστηκε από την κυβέρνηση η Εταιρία Σκοπιά του Μεξικού, ή αλλιώς Λα Τόρε ντελ Βίχια ντε Μέχικο. Ωστόσο, υπήρχαν εμπόδια λόγω των περιορισμών που επέβαλλε ο νόμος σε όλες τις θρησκείες. Εγέρθηκαν αντιρρήσεις για τη δράση των Μαρτύρων από σπίτι σε σπίτι, εφόσον ο νόμος όριζε ότι ‘κάθε θρησκευτική πράξη δημόσιας λατρείας πρέπει να γίνεται μέσα στους ναούς’. Για τον ίδιο λόγο, εγέρθηκαν αντιρρήσεις για τη διεξαγωγή των συνελεύσεών μας σε δημόσιους χώρους. Αυτό αποτελούσε πρόβλημα, επειδή αυτές οι συνελεύσεις γίνονταν διαρκώς μεγαλύτερες. Προβλήματα παρουσίαζε επίσης η απόκτηση περιουσιακών στοιχείων, γιατί ο νόμος όριζε ότι κάθε κτίριο που χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικούς σκοπούς έπρεπε να αποτελεί ιδιοκτησία του κράτους.

Για αυτούς και για άλλους λόγους, η Εταιρία αποφάσισε ότι θα ήταν σοφό να αναδιοργανωθεί με σκοπό να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην εκπαιδευτική φύση του έργου μας. Στις 10 Ιουνίου 1943 λοιπόν, έγινε αίτηση στη Γραμματεία Εξωτερικών να καταχωρηθεί η Εταιρία Σκοπιά του Μεξικού ως επιμορφωτική εταιρία, και η αίτηση εγκρίθηκε στις 15 Ιουνίου 1943.

Με αυτή τη νέα διευθέτηση, σταμάτησε η υμνολογία στις συναθροίσεις μας, και οι χώροι συναθροίσεων έγιναν γνωστοί ως Αίθουσες για Εκπολιτιστικές Μελέτες. Δεν αναπέμπονταν δημόσιες προσευχές στις συναθροίσεις, αν και τίποτα δεν εμπόδιζε τον καθένα να λέει μια θερμή σιωπηλή προσευχή μέσα στην καρδιά του. Δεν γινόταν τίποτα που να έχει τη μορφή θρησκευτικής υπηρεσίας, και πράγματι οι συναθροίσεις μας έχουν προορισμό την εκπαίδευση. Όταν οι Μάρτυρες σε άλλες χώρες άρχισαν να αποκαλούν τις τοπικές ομάδες «εκκλησίες», οι Μάρτυρες στο Μεξικό συνέχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο «ομάδες». Οι επισκέψεις των Μαρτύρων από σπίτι σε σπίτι συνεχίστηκαν, και μάλιστα με μεγαλύτερο ζήλο· αλλά δεν γινόταν άμεση χρήση της Αγίας Γραφής στις πόρτες. Αντ’ αυτού, οι ευαγγελιζόμενοι μάθαιναν τα εδάφια απέξω ώστε να μπορούν να τα αναφέρουν. Επίσης χρησιμοποιούσαν πολύ το βιβλίο «Πάντα Δοκιμάζετε», το οποίο περιέχει Γραφικές παραθέσεις για πολλά θέματα. Αυτή καθαυτήν την Αγία Γραφή τη χρησιμοποιούσαν μόνο στις επανεπισκέψεις και στις μελέτες (οι οποίες αποκαλούνταν «εκπολιτιστικές» αντί για «Γραφικές»).

Το κύριο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά παρέμεινε το ίδιο, δηλαδή το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.

Οι Τάξεις για τους Αναλφάβητους

Σε αρμονία με το καταστατικό της Εταιρίας Σκοπιά του Μεξικού, εκτός από το ότι εκπαιδεύαμε τους ανθρώπους γύρω από διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, διεξήγαμε και μια εκστρατεία εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής. Έτσι, στις 17 Μαΐου 1946, η Εταιρία Σκοπιά καταχώρησε επίσημα ένα κέντρο με τάξεις για αναλφάβητους στην Πόλη του Μεξικού. Εκπαιδευτής σε αυτές ήταν ο Χοσέ Μαλντονάδο.

Εφόσον την κυβέρνηση την ενδιέφερε η προώθηση της εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής, παρείχε τα βιβλία που θα χρησιμοποιούνταν σε αυτές τις τάξεις για τη διδασκαλία των στοιχειωδών γνώσεων. Αργότερα, όταν η Εταιρία Σκοπιά τύπωσε στην ισπανική το βιβλιάριο Μάθετε να Διαβάζετε και να Γράφετε (Learn to Read and Write), χρησιμοποιούνταν αυτό. Η κυβέρνηση εκτιμούσε αυτό που γινόταν. Σε μια επιστολή με ημερομηνία 25 Ιανουαρίου 1966, η κυβέρνηση έλεγε: «Κατόπιν συμφωνίας του Γενικού Διευθυντή, είμαι στην ευχάριστη θέση να συγχαρώ το Ίδρυμά σας . . . για τη φιλοπάτριδα συνεργασία που έχετε με τον αναλφάβητο λαό της χώρας μας. . . . Ελπίζω να μείνει αμείωτος ο ενθουσιασμός σας ώστε να συνεχίσετε αυτή την επίμονη μάχη κατά του αναλφαβητισμού, στην οποία λαβαίνουν μέρος όλοι οι καλοί Μεξικανοί».

Από τότε που εγκαινιάστηκαν οι τάξεις αυτές ως το 1966, 33.842 άτομα έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν. Ως το 1993, ο συνολικός αριθμός ήταν 127.766. Επιπρόσθετα, 37.201 άτομα είχαν βοηθηθεί να βελτιώσουν τις ικανότητές τους στον τομέα της ανάγνωσης και της γραφής. Ενόσω αυτά τα άτομα μελετούσαν ανάγνωση και γραφή, μάθαιναν επίσης να εκτιμούν τις πνευματικές προμήθειες—την έντυπη ύλη για Γραφική μελέτη που εκδίδει η Εταιρία, καθώς και τις συναθροίσεις των ομάδων.

Ηθική Καθαρότητα της Οργάνωσης του Ιεχωβά

Όταν άρχισε να λειτουργεί η διευθέτηση για συνελεύσεις περιοχής, άρχισε επίσης μια περίοδος αυξημένου καθαρισμού στην οργάνωση του Ιεχωβά. Ένα έθιμο που ήταν πολύ βαθιά ριζωμένο στο Μεξικό εκείνα τα χρόνια ήταν να «κλέβει» ένας νεαρός άντρας μια κοπέλα και να ζει μαζί της χωρίς να είναι παντρεμένοι. Επειδή είχαν συνηθίσει στους παλιούς τρόπους ενέργειας, οι οποίοι επιτρέπονταν στην ψεύτικη θρησκεία, τα ζευγάρια γενικά δεν παντρεύονταν. Απλώς συζούσαν. Αυτή ήταν η κατάσταση πολλών όταν άρχισαν να συνταυτίζονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ο αδελφός Σαλίνας εκτιμούσε τις Γραφικές αρχές περί ηθικής και βοηθούσε τους αδελφούς να τις κατανοήσουν. (Ματθ. 19:3-9· Εβρ. 13:4) Όπου πήγαινε τους πρότρεπε να νομιμοποιήσουν το γάμο τους.

Αυτό δεν ήταν κάτι το καινούριο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήδη στο τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 1924, Η Σκοπιά στην ισπανική είχε ασχοληθεί με το ερώτημα: «Θα ήταν σωστό να εκλεγεί ως πρεσβύτερος Τάξης ένας αδελφός που δεν έχει παντρευτεί νόμιμα με τη σύντροφό του;» Η απάντηση ήταν: «Αυτό θα ήταν εντελώς ανάρμοστο». Δόθηκαν Γραφικοί λόγοι για αυτό. Επίσης, συστήθηκε να μη βαφτίζονται άτομα που δεν είχαν τακτοποιήσει ακόμα τη γαμήλια κατάστασή τους. Εντούτοις, στο Μεξικό υπήρχαν πολλοί υπηρέτες ομάδων που δεν ήταν παντρεμένοι νόμιμα.

Ωστόσο, το 1952, προς όφελος των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, δόθηκαν συγκεκριμένες οδηγίες για τη συμμόρφωση της ζωής όποιου θα ήθελε να εξακολουθήσει να αποτελεί μέρος της οργάνωσης του Ιεχωβά. Σε μερικές περιπτώσεις κάποιοι είχαν παντρευτεί, μετά είχαν χωρίσει και στη συνέχεια είχαν αρχίσει να ζουν με μια άλλη γυναίκα, χωρίς να έχουν πάρει διαζύγιο από την πρώτη και χωρίς να έχουν παντρευτεί τη δεύτερη. Άλλοι είχαν ξαναπαντρευτεί χωρίς να έχουν πάρει διαζύγιο από την πρώην σύζυγό τους. Επομένως, απαιτούνταν μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους αυτών των αδελφών για να διορθώσουν τη ζωή τους προκειμένου να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Ήταν χαρά μας να βλέπουμε πώς ανταποκρίθηκαν οι αδελφοί κάνοντας τις απαραίτητες διευθετήσεις για να νομιμοποιήσουν το γάμο τους. Σε μερικές ομάδες, 20 και πλέον ζευγάρια παντρεύτηκαν ταυτόχρονα, την ίδια ημέρα. Όμως, υπήρχαν κάποιοι που, σε αντίθεση προς τους δίκαιους κανόνες του Ιεχωβά, δεν θέλησαν να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Μερικοί από αυτούς έφυγαν· άλλοι αποκόπηκαν.

Ένας αδελφός θυμάται ότι, όταν αυτός και η σύντροφός του πήγαν να παντρευτούν, ακολουθώντας τις οδηγίες της οργάνωσης, πήγαν μαζί τους και τα παιδιά τους. Όταν ο δικαστής ρώτησε: «Δέχεσαι να ενωθείς με αυτή τη γυναίκα, παίρνοντάς την και έχοντάς την ως σύζυγό σου ώσπου να σας χωρίσει ο θάνατος;» αυτός άργησε να απαντήσει, και το κοριτσάκι του, με μια ανήσυχη έκφραση, τον παρακίνησε: «Ντι κε σι, παπασίτο! [Μπαμπά, πες ναι σε παρακαλώ!]». Αμέσως τότε, εκείνος έδωσε καταφατική απάντηση στο δικαστή.

Απαιτήθηκε Χρόνος και Υπομονή

Απαιτήθηκε χρόνος για να προσαρμοστούν μερικοί σύμφωνα με τους υψηλούς ηθικούς κανόνες της οργάνωσης του Ιεχωβά, ιδιαίτερα σε σχέση με το γάμο και τη χρήση αλκοόλ, αλλά σταδιακά οι αδελφοί εκτίμησαν τη σπουδαιότητα της συμμόρφωσης με τις οδούς του Ιεχωβά.—1 Πέτρ. 4:3.

Στην έκθεσή του για το υπηρεσιακό έτος 1953, το γραφείο τμήματος έλεγε: «Ολοκληρώσαμε αυτό που αρχίσαμε το προηγούμενο έτος, δηλαδή τον καθαρισμό της οργάνωσης από εκείνους που δεν άξιζαν να βρίσκονται σε αυτήν. Αυτό επέφερε σημαντική μείωση στον αριθμό των ευαγγελιζομένων τους πρώτους πέντε μήνες του υπηρεσιακού έτους. Η μείωση έφτασε το 7 τοις εκατό σε σύγκριση με το μέσο όρο του περασμένου έτους, αλλά από το Φεβρουάριο και ύστερα ο αριθμός ανέβαινε, και έτσι στο τέλος του υπηρεσιακού έτους είχαμε φτάσει να έχουμε αύξηση 9 τοις εκατό σε σύγκριση με το μέσο όρο του περασμένου έτους». Τελικά, καθαρισμένη όπως έπρεπε, η οργάνωση του Ιεχωβά στο Μεξικό ήταν έτοιμη να εισέλθει σε μια περίοδο πνευματικής ευημερίας η οποία διαρκεί ως και σήμερα.

Συνελεύσεις Περιφερείας τις Οποίες Δεν θα Ξεχάσουμε Ποτέ

Υπάρχουν μερικές συνελεύσεις περιφερείας τις οποίες δεν θα ξεχάσουν ποτέ όσοι τις παρακολούθησαν. Μια από αυτές έγινε στην Πόλη του Μεξικού από τις 13 ως τις 15 Απριλίου 1945. Κανένας από τους εκπροσώπους δεν πήγε εκεί με δικό του αυτοκίνητο. Διακόσιοι και πλέον ήρθαν με τρένο από το Μοντερέι. Μια πινακίδα έξω από ένα βαγόνι πληροφορούσε πού πήγαιναν, και σε όλους τους σταθμούς της διαδρομής οι εκπρόσωποι έδιναν μαρτυρία στους μικροπωλητές και στους περίεργους που ανέβαιναν στο τρένο. Για να πάει στη συνέλευση μια οικογένεια με ένα μωρό, περπατούσαν από το σπίτι τους στην Τσιουάουα επί εφτά ημέρες και μετά πήραν το τρένο. Παρόντες ήταν επίσης ο Ν. Ο. Νορ και ο Φ. Γ. Φρανς από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία της Νέας Υόρκης. Την πρώτη ημέρα της συνέλευσης, 717 από τους 1.107 παρόντες βγήκαν στην υπηρεσία αγρού για να αναγγείλουν τη δημόσια διάλεξη ‘Ένας Κόσμος, Μία Κυβέρνηση’ που θα εκφωνούσε ο αδελφός Νορ στο Στάδιο Αρένα Μέχικο. Η διάλεξη εκφωνήθηκε αίσια παρά τις προσπάθειες Καθολικών θορυβοποιών να διαταράξουν τη συγκέντρωση.

Μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες συνελεύσεις περιφερείας έφεραν πιο κοντά τους Μάρτυρες στο Μεξικό με τους Χριστιανούς αδελφούς τους άλλων χωρών. Από αυτές τις συνελεύσεις ξεχωρίζει η Διεθνής Συνέλευση Θείον Θέλημα που διεξάχτηκε στη Νέα Υόρκη το 1958. Ήταν παρόντες εκπρόσωποι από 123 χώρες, μεταξύ των οποίων και 503 που είχαν έρθει από το Μεξικό. Αυτοί είχαν την ευκαιρία να ακούσουν, να συναντήσουν και να συναναστραφούν συμμάρτυρές τους από όλα τα μέρη της υδρογείου. Άλλη μια τέτοια συγκινητική συνέλευση έγινε στην Πόλη του Μεξικού το 1966, οπότε εκατοντάδες εκπρόσωποι από δέκα και πλέον χώρες ήρθαν στο Μεξικό για να είναι μαζί με τους αδελφούς τους εκεί στη μεγαλύτερη συνέλευση που είχε οργανώσει η Εταιρία Σκοπιά του Μεξικού ως τότε. Ο αριθμός των παρόντων σε αυτή την περίπτωση ήταν τουλάχιστον 30πλάσιος από τον αριθμό των παρόντων στην Πόλη του Μεξικού για τη συνέλευση περιφερείας του 1945.

Οι Κινηματογραφικές Ταινίες της Εταιρίας

Προς τα μέσα της δεκαετίας του 1950, η Εταιρία εισήγαγε ένα ακόμη στοιχείο στο εκπαιδευτικό της πρόγραμμα. Ο αδελφός Σαλίνας θυμάται τα εξής: «Κάτι που συνέβαλε πολύ στο έργο ήταν οι κινηματογραφικές ταινίες 16 χιλιοστών της Εταιρίας Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει [The New World Society in Action], Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου [The Happiness of the New World Society], Διεθνής Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά Θείον Θέλημα, Διακήρυξις του ‘Αιωνίου Ευαγγελίου’ σε Όλο τον Κόσμο [Proclaiming ‘Everlasting Good News’ Around the World] και Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός [God Cannot Lie]. Μπορούσες να δεις την επίδραση την οποία είχαν αυτές στους ανθρώπους που δεν ήξεραν καλά το έργο μας». Η πρώτη κινηματογραφική ταινία έδειχνε πώς λειτουργούσαν τα γραφεία της Εταιρίας. Οι τρεις επόμενες παρουσίαζαν συνελεύσεις περιφερείας που έγιναν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Η τελευταία βοηθούσε τους θεατές να οραματιστούν εξέχοντα Γραφικά γεγονότα και να καταλάβουν τη σημασία που έχουν αυτά για την εποχή μας.

Συνήθως αυτές οι ταινίες προβάλλονταν στην αυλή ενός σπιτιού ή σε κάποια νοικιασμένη αίθουσα. Μοιράζονταν προσκλήσεις· το αποτέλεσμα ήταν να έρχονται πολλοί να τις δουν. Μετά, όσοι ήθελαν περισσότερες πληροφορίες έδιναν το όνομά τους.

Το 1958 οι Μάρτυρες στην Τενέξπα της Γκερέρο έκαναν διευθετήσεις να προβληθεί η τρέχουσα ταινία της Εταιρίας σε ένα οικόπεδο δίπλα στο χώρο των συναθροίσεών τους. Την ώρα που οι αδελφοί καθάριζαν το οικόπεδο, η απρόσμενη επίσκεψη ενός αστυνομικού τούς έκανε να αμφιβάλλουν για το αν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν την προβολή. Ο αστυνομικός είπε στον υπηρέτη της ομάδας ότι έπρεπε να πάει να δει το δήμαρχο. Ο αδελφός πήγε, και ο δήμαρχος τον ρώτησε: «Πού πρόκειται να προβάλετε την ταινία;» Όταν άκουσε την απάντηση, είπε: «Γιατί δεν την προβάλλετε εδώ, στην εξέδρα της ορχήστρας του δήμου που υπάρχει στην κεντρική πλατεία;» «Αν δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση . . .» Ο δήμαρχος φρόντισε για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Πήραν τους πάγκους από τον κινηματογράφο και, επιπλέον, μερικοί έφεραν τις καρέκλες τους επειδή υπήρχαν καθίσματα μόνο για 900 άτομα. Πήγαν περίπου 2.000 άτομα, και το γεγονός μετατράπηκε σε γιορτή, εφόσον σερβιρίστηκε φαγητό που το απόλαυσαν όλοι. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που ο αδελφός Σαλίνας πρόβαλλε τις ταινίες της Εταιρίας στις βόρειες πολιτείες της χώρας, οι θεατές έφταναν τους 500, τους 800 ή και τους 1.000.

Εγκαταστάσεις Τμήματος Ανάλογες με την Πρόοδο του Έργου

Όταν την οικογένεια Μπέθελ του Μεξικού την αποτελούσε ο Ρομπέρτο Μοντέρο και η οικογένειά του, το σπίτι στο οποίο εγκαταστάθηκαν, στην οδό Μελτσόρ Οκάμπο 71, στην Πόλη του Μεξικού, είχε αρκετό χώρο για να μένουν οι ίδιοι και για να στεγάζεται το γραφείο τμήματος. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν μόνο 100 περίπου ενεργοί διαγγελείς της Βασιλείας στο Μεξικό. Αλλά το 1946 ο αριθμός των ενεργών Μαρτύρων είχε φτάσει τα 3.732 άτομα που ήταν οργανωμένα σε 223 ομάδες. Για τη φροντίδα του εκτεταμένου εκπαιδευτικού προγράμματος που διεξήγαν οι Μάρτυρες σε ολόκληρο το Μεξικό, χρειάζονταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Για να καλυφτεί, λοιπόν, η ανάγκη, εκείνη τη χρονιά αποπερατώθηκε και άρχισε να λειτουργεί καινούριο γραφείο τμήματος και Οίκος Μπέθελ ακριβώς δίπλα στο προηγούμενο κτίριο.

Το 1962 εκείνες οι εγκαταστάσεις ήδη χρησιμοποιούνταν στο έπακρο, και έτσι έγιναν τα εγκαίνια ακόμα μιας πενταώροφης προσθήκης στο γραφείο τμήματος. Αυτή περιλάμβανε ένα μικρό τυπογραφείο που θα τύπωνε τον Πληροφορητή στην ισπανική (τώρα Η Διακονία Μας της Βασιλείας) και υπηρεσιακά έντυπα που χρησιμοποιούσε το γραφείο τμήματος καθώς και τα 27.000 άτομα τα οποία ασχολούνταν τότε με το έργο θεοκρατικής εκπαίδευσης στο Μεξικό. Επιπρόσθετα, η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, την επίβλεψη της οποίας είχε το γραφείο τμήματος, παρείχε εκπαίδευση στους επισκόπους ομάδων και σε ειδικούς σκαπανείς που ήταν διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα.

Συνεχιζόμενος Θρησκευτικός Φανατισμός

Μολονότι η κυβέρνηση είχε προσπαθήσει επί δεκαετίες να βάλει τέλος στο θρησκευτικό φανατισμό και παρά το ότι το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν πασίγνωστο σε όλη τη χώρα, η πρόοδος που έκαναν οι Μάρτυρες στην εκπαίδευση των ανθρώπων εξαγρίωνε τον κλήρο. Κατά τη δεκαετία του 1960, η εναντίωση σε μερικά μέρη έγινε πιο λυσσαλέα από ό,τι οποτεδήποτε στο παρελθόν.

Για παράδειγμα, στο Λος Ρέγες ντε λα Πας, στην πολιτεία Μέχικο, προγραμματίστηκε μια συνέλευση περιοχής για τις 4 και 5 Αυγούστου 1963. Όταν άρχισε η συνέλευση, ο ιερέας της περιοχής, χρησιμοποιώντας μεγάφωνα τοποθετημένα στους τοίχους της εκκλησίας και στραμμένα κατευθείαν προς το χώρο της συνέλευσης, προσπάθησε να κάνει να μην ακούγεται το πρόγραμμα. Έβγαλε παθιασμένους λόγους και εξαπέλυσε προσβολές κατά των Μαρτύρων με σκοπό να φέρει σε έξαλλη κατάσταση όσους βρίσκονταν στην εκκλησία. Εκατοντάδες Καθολικοί, που συνήθως ήταν ήπιοι και φιλικοί, εξωθήθηκαν στη βία. Όρμησαν έξω από την εκκλησία αρπάζοντας ξύλα και ρόπαλα και πέτρες. Εκτός ελέγχου τώρα, ο όχλος ρίχτηκε πάνω στους συγκεντρωμένους Μάρτυρες. Τραυμάτισαν πάνω από 30 Μάρτυρες. Επιπλέον, έριξαν πέτρες σε δυο από τα σπίτια τους και γκρέμισαν τοίχους.

Ωστόσο, χάρη στην έγκαιρη επέμβαση της ομοσπονδιακής αστυνομίας, οι αδελφοί που είχαν έρθει από άλλα μέρη κατάφεραν να φύγουν σώοι. Τελικά, τη Δευτέρα, ο στρατός διέλυσε τον εξοργισμένο όχλο.

Η ημερήσια εφημερίδα Εξέλσιορ (Excelsior) της 6ης Αυγούστου 1963 είχε το εξής ρεπορτάζ: «Ο ενοριακός ιερέας του Λος Ρέγες, ο Τζεσούς Μέζα, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τις δικαστικές αρχές ως ο υποκινητής της οχλαγωγίας, έφυγε από την πόλη με ένα αυτοκίνητο συνοδευόμενος από εκατοντάδες ενορίτες του, οπλισμένους με πέτρες, ρόπαλα και χαντζάρια».

Αλλά η οχλαγωγία αυτή βοήθησε να ανοιχτούν τα μάτια μερικών ανθρώπων με ειλικρινή καρδιά. Έπειτα από κάποιο διάστημα, όταν οι Μάρτυρες ξανακήρυξαν σε εκείνη την πόλη, είχαν πολύ καλά αποτελέσματα. Οι άνθρωποι ντρέπονταν για τη συμπεριφορά τους και σιγά σιγά άρχισαν να ακούν. Όταν έγινε η οχλαγωγία, υπήρχαν δυο ομάδες στην περιοχή. Από εκείνες τις δυο, έχουν δημιουργηθεί άλλες 50 περίπου.

Θρησκευτική Μισαλλοδοξία στο Σαουάγιο

Άλλη μια πόλη όπου ξέσπασε επονείδιστος διωγμός ήταν το Σαουάγιο της πολιτείας Μιτσοακάν, τον Αύγουστο του 1964. Κάποιοι ειδικοί σκαπανείς κήρυτταν με ζήλο εκεί. Έκαναν ήδη μερικές συναθροίσεις με μια μικρή ομάδα ενδιαφερομένων. Παράλληλα, δέχονταν απειλές και προσβολές από όχλους τους οποίους συγκέντρωνε ο ιερέας της περιοχής. Σε αυτή την κακομεταχείριση πήραν μέρος άτομα από το Σαουάγιο και από το κοντινό Χικιλπάν. Όχι μόνο μία, αλλά αρκετές φορές οι αδελφοί είχαν να αντιμετωπίσουν όχλους των 200 ως 300 ατόμων.

Στις 13 Αυγούστου, η κατάσταση έγινε ιδιαίτερα τεταμένη όταν πάνω από 5.000 άτομα περικύκλωσαν το σπίτι ενός σκαπανέα. Είχαν φέρει μαζί τους βενζίνη, με πρόθεση να βάλουν φωτιά στο σπίτι και να το κάψουν μαζί με τους ενοίκους του. Μέσα στο σπίτι βρίσκονταν ένας αδελφός, πέντε αδελφές και ένα εξάχρονο κοριτσάκι. Μια χούφτα αστυνομικοί επιχείρησαν να αναχαιτίσουν τον παράφορο όχλο, αλλά δεν είχαν και πολλή επιτυχία. Όμως, στην κρίσιμη στιγμή, απροσδόκητα εμφανίστηκαν επί σκηνής τρία φορτηγά γεμάτα στρατιώτες. Σε λίγο είχαν σώσει τους Μάρτυρες και είχαν αναγκάσει τον όχλο να διαλυθεί. Σχολιάζοντας την κατάσταση, οι εφημερίδες εξέφρασαν βαθιά λύπη για τη μισαλλόδοξη συμπεριφορά του κλήρου, ο οποίος είχε προκαλέσει το πρόβλημα.

Τα πράγματα ήταν τόσο επικίνδυνα ώστε θεωρήθηκε σοφό να φύγουν οι ειδικοί σκαπανείς από την περιοχή. Αργότερα, ωστόσο, η Εταιρία έστειλε σκαπανείς στις γύρω πόλεις, και αυτοί προχώρησαν προσεκτικά προς το Σαουάγιο και το Χικιλπάν. Είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε το 1974, δέκα χρόνια μετά το διωγμό εκείνο, σχηματίστηκε μια ομάδα στο Χικιλπάν και το 1990 σχηματίστηκε άλλη μια στο Σαουάγιο.

Ο Άνθρωπος Έψαχνε να Βρει Κάτι στην Πίσω Τσέπη του Παντελονιού Του

Αν λάβετε υπόψη σας το βίαιο διωγμό που είχε λάβει χώρα, μπορείτε να κατηγορήσετε τους Μάρτυρες αν μερικές φορές τρόμαζαν λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε; Ο Χοσέ Μόρα θυμάται ένα τέτοιο περιστατικό στην πολιτεία Χαλίσκο. Τώρα γελάει με αυτό, αλλά τότε δεν ένιωθε και τόσο ασφαλής.

Είχε μόλις παραθέσει σε κάποιον κύριο το εδάφιο Ψαλμός 115:16: ‘Οι ουρανοί των ουρανών είναι του Ιεχωβά, την δε γην έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων’. Ξαφνικά, ο άνθρωπος αυτός έβαλε το χέρι του στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Ο αδελφός Μόρα νόμισε ότι πήγαινε να βγάλει πιστόλι. Τι ανακούφιση ένιωσε όταν ο άνθρωπος έβγαλε ένα βιβλίο που περιείχε την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς! Αυτός κοίταξε το εδάφιο στη δική του Γραφή και δέχτηκε το άγγελμα. Πολύ σύντομα εκείνος και όλη του η οικογένεια έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. «Όμως, και ο ίδιος είχε παρατηρήσει ότι είχα αναστατωθεί λιγάκι», λέει ο αδελφός Μόρα· «και έτσι τώρα, πού και πού όταν βλεπόμαστε, θυμόμαστε αυτό το περιστατικό και γελάμε».

Ικανοποιητική Ανταπόκριση στα Πρόσφατα Χρόνια

Παρά το διωγμό, ο αριθμός των υμνητών του Ιεχωβά συνέχιζε να αυξάνει σε ολόκληρη τη χώρα. Το κήρυγμα των καλών νέων γινόταν πιο αποτελεσματικό καθώς οι αδελφοί αποκτούσαν μεγαλύτερη κατανόηση για Γραφικά και οργανωτικά θέματα. Βαθμιαία οι ευαγγελιζόμενοι συνειδητοποιούσαν περισσότερο ότι ήταν ανάγκη να καλλιεργούν το ενδιαφέρον που έβρισκαν και να φροντίζουν τα πρόβατα. Ως αποτέλεσμα, ο αριθμός των Γραφικών μελετών αυξήθηκε. Το 1970 υπήρχαν, κατά μέσο όρο, 43.961 μελέτες που διεξάγονταν κάθε μήνα· δέκα χρόνια αργότερα, ο αριθμός αυτός είχε φτάσει τις 90.508. Μερικές από αυτές γίνονταν με άτομα που προόδευσαν πολύ γοργά.

Τέτοια ήταν η περίπτωση του Λίνο Μοράλες και της συζύγου του. Ο Λίνο είχε πάει μαζί με κάποιο φίλο του να προσκυνήσουν ένα άγαλμα της Παρθένου σε μια πόλη της Γουατεμάλας. (Ο ίδιος ζούσε στο Μεξικό, στην πολιτεία Τσιάπας). Συμφώνησαν να μπουν χωριστά για να πουν την προσευχή τους μπροστά στο άγαλμα. Ο Λίνο αφηγείται: «Επειδή πέρασε πολλή ώρα και εκείνος δεν είχε βγει, με μεγάλο σεβασμό κρυφοκοίταξα από την πόρτα του παρεκκλησιού, και τι βέβηλη πράξη! Ο φίλος μου σήκωνε το φουστάνι της Παρθένου! Όταν του φώναξα: ‘Τι κάνεις εκεί;’ αυτός αμέσως έκανε πως προσευχόταν. Του είπα με επιθετικό ύφος να βγει έξω, και μόλις βγήκε, σήκωσα τις γροθιές μου για να τον χτυπήσω. Του πήρε λίγη ώρα να με πείσει για το τι έκανε. Όταν ηρέμησα, μου εξήγησε ότι είχε απογοητευτεί με το άγαλμα γιατί, όταν γονάτισε να φιλήσει τα πόδια του αγάλματος, είδε πως μόνο το πρόσωπο και τα πόδια ήταν καλογυαλισμένα ενώ κάτω από το φόρεμα δεν υπήρχαν παρά μικρά κομμάτια ξύλο».

Αυτό καθώς και ο θάνατος του μικρού γιου του επηρέασαν βαθιά τις απόψεις του Λίνο. Τι έγινε μετά; Η σύζυγός του θυμάται: «Δυο γυναίκες ήρθαν στην πόρτα μου και μου μίλησαν για την Αγία Γραφή και γρήγορα με έπεισαν ότι αυτά που έλεγαν ήταν η αλήθεια. Μου άφησαν ένα βιβλίο και υποσχέθηκαν να ξανάρθουν αργότερα. Αμέσως μόλις έφυγαν, άρχισε να βρέχει. Επειδή η βροχή δεν σταματούσε, οι δυο γυναίκες ξανάρθαν, αλλά τώρα μαζί με τους συζύγους τους, αναζητώντας προστασία από τη βροχή. Έβρεχε όμως χωρίς σταματημό όλο το απόγευμα, και έτσι χρειάστηκε να περάσουν τη νύχτα στο σπίτι μου. Εκμεταλλευτήκαμε αυτές τις ώρες—εκείνοι μεταδίδοντας και εγώ μαθαίνοντας Γραφικές αλήθειες. Έφυγαν νωρίς την άλλη ημέρα, με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουν. Αυτός που είχε κυρίως το λόγο ήταν τακτικός σκαπανέας. Αυτός και η σύζυγός του ήταν από τα νότια της πολιτείας· ο σύντροφός τους ήταν ο Καραλάμπιο από την πόλη Λα Τρινιτάρια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο άντρας μου ήρθε στο σπίτι το απόγευμα της ίδιας εκείνης ημέρας. (Ο Λίνο δούλευε μακριά σε ένα σχολείο στην ύπαιθρο). Αφού φάγαμε, του είπα ότι με είχαν επισκεφτεί κάποιοι κήρυκες και ότι μου είχαν αφήσει ένα βιβλίο. Αρχίσαμε να το εξετάζουμε οι δυο μας, μαζί με την εξήγηση που μου είχαν δώσει, και δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε από τα χέρια μας. Προτού το καταλάβουμε, η νύχτα είχε περάσει και άρχιζε να ξημερώνει. Δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου».

Η σύζυγος του Λίνο άρχισε να ετοιμάζει το πρωινό τους ενώ ο Λίνο σέλωνε το άλογο. Εκείνο το πρωί διένυσε 20 χιλιόμετρα για να πάει στη Λα Τρινιτάρια, προκειμένου να ψάξει να βρει τον Καραλάμπιο. Βρήκε το σπίτι, αλλά δεν ήταν κανένας εκεί, επειδή ο Καραλάμπιο είχε βγει να κηρύξει. Ο Λίνο, όμως, άφησε μήνυμα στη διπλανή γειτόνισσα. «Γύρισα σπίτι λίγο αποκαρδιωμένος», θυμάται ο Λίνο, «αλλά, τι έκπληξη! Νωρίς το άλλο πρωί, άκουσα κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Όταν βγήκα έξω, να τοι οι κήρυκες! Γύρω στις εφτά το βράδυ πήραν το μήνυμα ότι τους ψάχναμε. Ευθύς ετοιμάστηκαν και περπάτησαν όλη τη νύχτα για να φτάσουν στο σπίτι μου όταν χάραζε. Έτσι πριν καλά-καλά περάσουν 48 ώρες από τότε που μας άφησαν εκείνο το βιβλίο και παρά την απόσταση και το ότι ήταν νύχτα, αυτοί οι κήρυκες έκαναν ήδη επανεπίσκεψη».

Η επανεπίσκεψη κράτησε τρεις ημέρες! Μέσα σε αυτό το διάστημα δίδαξαν στον Λίνο και στη σύζυγό του τις βασικές αλήθειες από το Λόγο του Θεού. Την τέταρτη ημέρα και οι δυο τους πήγαν μαζί με τους Μάρτυρες να κηρύξουν σε άλλους. Αυτό ήταν το ξεκίνημα για να αρχίσει μια μεγάλη οικογένεια να υπηρετεί τον Ιεχωβά.

‘Ξαναφέρτε το Γιο μου στη Ζωή, Αλλιώς θα σας Πετάξω Έξω’

Ο Εντιλμπέρτο Χουάρες, στην πολιτεία Οαχάκα, δέχτηκε και αυτός πολύ γρήγορα την αλήθεια. «Πενθούσα για το θάνατο του αδελφού μου και του γιου μου που αυτοκτόνησαν την ίδια ημέρα», αφηγήθηκε ο ίδιος. «Όταν είδα αυτό το τραγικό συμβάν, στράφηκα αμέσως στους θεούς μου (τα ομοιώματα) που καταλάμβαναν έναν ολόκληρο τοίχο στη μια πλευρά του σπιτιού μου και τους είπα ότι έπρεπε να ξαναφέρουν το γιο μου στη ζωή και ότι, αν δεν το έκαναν, θα αναγκαζόμουν να τους πετάξω έξω. Έπειτα από οχτώ ημέρες, αφού είδα ότι εκείνοι οι θεοί δεν έδειξαν ούτε στο ελάχιστο τη δύναμή τους, καθάρισα το σπίτι μου από αυτούς. Έκλαψα πικρά για το χαμό των δικών μου.

»Ένας δάσκαλος με πλησίασε και προσπάθησε να με παρηγορήσει. Μου έδωσε μια Καινή Διαθήκη και μου πρότεινε να τη διαβάσω, αλλά, μια και δεν είχα δει ποτέ μου Γραφή, αυτή δεν με ενδιέφερε και απλώς την έβαλα στην άκρη. Εκείνες τις ημέρες με επισκέφτηκε ένας Πεντηκοστιανός. Την ώρα που μιλούσαμε, είδα έναν κύριο που κρατούσε χαρτοφύλακα. Ο Πεντηκοστιανός κατάλαβε ότι αυτός ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και πρότεινε να τον φωνάξουμε γιατί αυτός θα ήξερε περισσότερα από τις Γραφές. Ο Μάρτυρας ήρθε μέσα και, όταν έμαθε ότι πενθούσα, άρχισε να μου μιλάει για την ανάσταση. Αυτό με ενδιέφερε και πολύ μάλιστα».

Εκείνος ο Μάρτυρας άρχισε να επισκέπτεται τακτικά τον Εντιλμπέρτο, μολονότι αυτό απαιτούσε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι με τα πόδια. «Μετά άρχισα να μιλάω στους άλλους για τη νέα μου πίστη», είπε ο Εντιλμπέρτο. «Τρεις από αυτούς έδειξαν ενδιαφέρον για την αλήθεια και άρχισαν να συγκεντρώνονται στο σπίτι μου· όταν λοιπόν μας επισκεπτόταν ο ευαγγελιζόμενος, μελετούσαμε και οι τέσσερίς μας την Αγία Γραφή».

Ταχύρυθμες «Εκπολιτιστικές» Μελέτες

Το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, το οποίο ονομάστηκε ‘η μπλε βόμβα’ εκείνον τον καιρό, εκδόθηκε στην ισπανική το 1968, και μας δόθηκε η προτροπή να το μελετάμε με τα άτομα επί έξι μήνες. Αλλά δεν χρειάστηκαν όλοι τόσο χρόνο. Σε μια περίπτωση η μελέτη έγινε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Το γραφείο τμήματος έκανε την εξής έκθεση για αυτό το γεγονός:

«Κάποια κυρία έμαθε για την αλήθεια μέσω μιας συνδρομής-δώρο που της είχαν κάνει στη Σκοπιά. Όταν ο υπηρέτης περιφερείας και η σύζυγός του επισκέπτονταν μια γειτονική πόλη, αυτή παρακολούθησε τη συνέλευση περιοχής. Ο αδελφός και η σύζυγός του μίλησαν μαζί της και παρατήρησαν την ειλικρινή της επιθυμία να υπηρετήσει τον Ιεχωβά και να βοηθήσει τους κατοίκους της μικρής κωμόπολης στην οποία ζούσε. Έτσι, έγιναν διευθετήσεις ώστε αυτή να κάνει μελέτη χρησιμοποιώντας το βιβλίο Αλήθεια. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να γίνει η μελέτη σύμφωνα με τις οδηγίες της Εταιρίας, επειδή εκείνη θα έμενε στην πόλη της συνέλευσης μόνο δύο εβδομάδες και κατόπιν θα γύριζε με ένα μικρό αεροπλάνο στην κωμόπολή της, στα ορεινά. Γι’ αυτό, η σύζυγος του υπηρέτη περιφερείας έκανε μαζί της εντατική μελέτη επί δύο εβδομάδες. Στην πραγματικότητα, η μελέτη διεξάχτηκε από τη μια Παρασκευή ως την άλλη, μέσα σε τριάντα ώρες, και κάλυψε όλο το βιβλίο Αλήθεια. Αυτή η κυρία ήθελε να επωφεληθεί από το διαθέσιμο χρόνο και έτσι κάποια απογεύματα και βραδινά ο υπηρέτης περιφερείας και η σύζυγός του περνούσαν δυο με τρεις ώρες απαντώντας στις πολλές της ερωτήσεις. Στο τέλος των δύο εβδομάδων είχε υπογραμμίσει όλες τις απαντήσεις στο βιβλίο της και περίμενε γεμάτη ενθουσιασμό να επιστρέψει στην απομονωμένη κωμόπολή της και να βοηθήσει άλλους».

Πριν φύγει από την πόλη στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας, βαφτίστηκε. Λίγο μετά την επιστροφή της στο σπίτι της, η ίδια διεξήγε οχτώ μελέτες, γινόταν Μελέτη Σκοπιάς με 15 παρόντες και σχηματίστηκε ένας απομονωμένος όμιλος. Τώρα στον τόπο της υπάρχει μια εκκλησία.

Η Διευθέτηση για το Διορισμό Πρεσβυτέρων Ωφελεί τις «Ομάδες»

Σε αρμονία με τη Γραφική συμβουλή που έδωσε ο πιστός και φρόνιμος δούλος, το 1972 θεσπίστηκαν νέες διευθετήσεις για την επίβλεψη των «ομάδων». Ο ένας «υπηρέτης ομάδας» που επέβλεπε τα πάντα έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα πρεσβυτέριο. Αυτό έγινε στο βαθμό που ήταν δυνατόν. Αλλά τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν πολλές ομάδες στις οποίες οι ευαγγελιζόμενοι ήταν ευγνώμονες όταν είχαν ανάμεσά τους έστω και έναν αδελφό, ή ίσως δύο, με τα προσόντα του πρεσβυτέρου. Πολλοί που ήταν υπηρέτες ομάδας έγιναν πρεσβύτεροι με τη νέα διευθέτηση, αλλά μερικοί δεν πληρούσαν πραγματικά τις Γραφικές απαιτήσεις. Εκείνοι που υπηρετούσαν με αυτή την ιδιότητα δεν έπρεπε να είναι άτομα που φέρονταν σκληρά στο ποίμνιο όπως έκαναν μερικοί στο παρελθόν. (1 Πέτρ. 5:2, 3) Εφόσον δύο ή περισσότεροι άντρες με τα κατάλληλα Γραφικά προσόντα υπηρετούσαν ως πρεσβυτέριο, η οργάνωση φρόντιζε πιο συμπονετικά για τις ανάγκες του ποιμνίου και επομένως μιμούνταν πιστότερα τον Ιησού Χριστό, τον Καλό Ποιμένα.

Από τότε ως και σήμερα, υπάρχει ανάγκη και για άλλους άντρες με τα κατάλληλα προσόντα προκειμένου να υπηρετήσουν ως πρεσβύτεροι. Λόγω της ταχύτατης αύξησης του αριθμού των Μαρτύρων, πολλές εκκλησίες (που λέγονταν «ομάδες» ως το 1989) έχουν μόνο έναν πρεσβύτερο και μερικούς διακονικούς υπηρέτες για να τις φροντίζουν· σε μερικές περιπτώσεις, όλες τις ευθύνες τις επωμίζονται οι διακονικοί υπηρέτες. Στην Ταντογιούκα της Βερακρούς υπήρχαν δύο εκκλησίες αλλά μόνο ένας πρεσβύτερος. Μαζί με την οικογένειά του, ο Ενρίκε Ερνάντεζ Μόντες (πρεσβύτερος και σκαπανέας) μετακόμισε στην περιοχή για να βοηθήσει. Στην εκκλησία στην οποία διορίστηκε, οι ενδιαφερόμενοι ήταν τόσο πολλοί που δεν χωρούσαν όλοι στην Αίθουσα Βασιλείας. Χρειάστηκε να οργανώσει τον όμιλο σε δυο τμήματα και να διεξάγει ξανά τις συναθροίσεις για το δεύτερο όμιλο. Στην Παλμίγιας της Σιναλόα, πριν από λίγα χρόνια, ο μοναδικός πρεσβύτερος που υπήρχε είδε ότι 21 άτομα ήθελαν να βαφτιστούν στην επόμενη συνέλευση. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να εξετάσει με όλους αυτούς τις ερωτήσεις που προορίζονται για τους υποψηφίους για βάφτισμα.

Ακόμα και εκεί που είναι πολύ περιορισμένος ο αριθμός των αδελφών με τα κατάλληλα προσόντα, η διευθέτηση για καταμερισμό των ευθυνών έχει ως αποτέλεσμα να δίνεται καλύτερη προσοχή στα πρόβατα.

Ήρθε Καιρός Κοσκινίσματος

Υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες αναφορικά με το έτος 1975 και τη σημασία που θα μπορούσε να έχει αυτό στην εκπλήρωση του σκοπού του Ιεχωβά. Μερικοί απέβλεπαν έντονα σε αυτή την ημερομηνία ως τον καιρό κατά τον οποίο θα καταστρεφόταν το παλιό σύστημα και θα ιδρυόταν ο νέος κόσμος του Θεού. Όταν αυτές οι προσδοκίες δεν πραγματοποιήθηκαν, υπήρξαν μερικοί που έπαψαν να υπηρετούν τον Θεό. Ορισμένοι έγιναν αποστάτες. Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά υποκινούνταν από αγάπη για τον Ιεχωβά. Ήξεραν ότι ο Λόγος του Θεού δεν αποτυχαίνει ποτέ.

Με πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, στη διάρκεια των ετών 1975-1976 η παγκόσμια οργάνωση προετοιμάστηκε για περαιτέρω αύξηση. Δεν απογοητευτήκαμε. Και το Μεξικό είχε αξιόλογη μερίδα στην επέκταση που λαβαίνει χώρα. Τι έχει συμβάλει σε αυτό;

Μεγάλες Οικογένειες Ενωμένες στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Οι οικογένειες στο Μεξικό είναι μεγάλες. Έτσι, όταν γίνεται μια Γραφική μελέτη, συχνά συμμετέχουν σε αυτήν τρία, τέσσερα ή και περισσότερα άτομα. Κατά κανόνα οι οικογένειες παραμένουν ενωμένες, και τα παιδιά έχουν μεγάλο σεβασμό για τους γονείς τους. Κάτι που προκύπτει από αυτό είναι ότι αν οι γονείς δεχτούν την αλήθεια τη δέχονται και τα παιδιά. Όταν εφαρμόζονται οι Γραφικές συμβουλές, οι οικογενειακοί δεσμοί γίνονται ακόμα πιο ισχυροί, και συχνά ολόκληρες οικογένειες συμμετέχουν μαζί στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Οι νεαροί βοηθούνται να νιώσουν μέρος της εκκλησιαστικής διευθέτησης. Στις συναθροίσεις, ο καθένας χαιρετάει τους άλλους παρόντες με θερμή χειραψία—περιλαμβανομένων και των νεαρών. Σπάνια δείχνουν τα παιδιά αδιάφορη στάση στις συναθροίσεις. Όλα θέλουν να συμμετέχουν και είναι πρόθυμα να βοηθούν σε άλλες δραστηριότητες σχετικές με την αίθουσα.

Συχνά βλέπει κανείς ολόκληρες οικογένειες να συμμετέχουν μαζί στην υπηρεσία αγρού. Σε μερικές περιπτώσεις καταβάλλονται προσπάθειες ώστε τα περισσότερα μέλη της οικογένειας να συμμετέχουν στην υπηρεσία σκαπανέα. Για παράδειγμα, στην Εκκλησία Οριέντε, στη Ζαπάτα της πολιτείας Μορέλος, ο Γκιλεμπάλδο Ερνάντεζ και η σύζυγός του έχουν τρεις κόρες που είναι ειδικές σκαπάνισσες και τρεις που είναι τακτικές σκαπάνισσες (σε απομονωμένους τομείς). Οι δυο γιοι τους είναι ευαγγελιζόμενοι και διακονικοί υπηρέτες και οι άλλες δυο κόρες τους (11 και 12 χρονών) είναι αβάφτιστες ευαγγελιζόμενες. Σε αυτή την οικογένεια των 12 ατόμων, υπάρχουν 6 ευαγγελιζόμενοι και 6 σκαπανείς!

Στην Εκκλησία Εστρέλια, στην πόλη Αγουασκαλιέντες της πολιτείας Αγουασκαλιέντες, ο Σαμπίνο Μαρτίνεζ Ντουράν υπηρετεί ως πρεσβύτερος και ως τακτικός σκαπανέας. Η σύζυγός του και η κόρη του είναι και αυτές τακτικές σκαπάνισσες. Ένας γιος είναι τακτικός σκαπανέας και διακονικός υπηρέτης στην ίδια εκκλησία. Ένας άλλος γιος είναι μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μεξικού και ένας ακόμα συμμετέχει στο έργο οικοδόμησης στο γραφείο τμήματος.

Ο Σεβασμός για τους Γονείς Έφερε Καλά Αποτελέσματα

Αναμφίβολα, ο σεβασμός που τρέφει το κάθε μέλος της μεξικανικής οικογένειας για το άλλο συμβάλλει στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας. Αυτό φαίνεται περαιτέρω από μια εμπειρία στην πολιτεία Τσιουάουα.

Οι πρεσβύτεροι στη Ναβοχόα της πολιτείας Σονόρα άκουσαν ότι στο Ελ Τρίγκο ντε Ρούσο, στα ορεινά της πολιτείας Τσιουάουα, υπήρχαν άνθρωποι που μελετούσαν την Αγία Γραφή με τη βοήθεια εντύπων της Εταιρίας, όπως είναι το βιβλίο Αλήθεια. Ένας πρεσβύτερος και ένας διακονικός υπηρέτης έκαναν το δύσκολο ολοήμερο ταξίδι για να επιβεβαιώσουν τα όσα είχαν ακούσει και για να βοηθήσουν αυτά τα νεοενδιαφερόμενα άτομα. Ανακάλυψαν ότι ένας δάσκαλος και η σύζυγός του, που δεν ήταν Μάρτυρες, έκαναν Γραφικές μελέτες με τα άτομα. Συναθροίζονταν δυο φορές την εβδομάδα με παρόντες 25 ως 30 άτομα. Πώς έγιναν όλα αυτά;

Η μητέρα του δασκάλου, που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, είχε επισκεφτεί το γιο της. Στη διάρκεια της παραμονής της είχε κηρύξει σε μερικούς ανθρώπους της περιοχής και τους είχε δώσει το βιβλίο Αλήθεια. Βλέποντας το ενδιαφέρον που εκδήλωναν αυτοί οι άνθρωποι, παρακάλεσε θερμά το γιο της και τη νύφη της να τους βοηθήσουν. Το αντρόγυνο δεν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, μολονότι η μητέρα είχε διδάξει στο γιο της τις οδούς του Ιεχωβά όταν ήταν μικρός. Ο γιος, επειδή αγαπούσε και σεβόταν τη μητέρα του, δέχτηκε να διεξαγάγει μελέτη με τα άτομα, και φυσικά η νύφη της ήταν πρόθυμη να συνεργαστεί. Καθώς μελετούσαν με την ομάδα, ξύπνησε και το δικό τους ενδιαφέρον. Μέσα σε τέσσερις μήνες είχαν τελειώσει το βιβλίο Αλήθεια. Οι δυο αδελφοί από τη Ναβοχόα κανόνισαν να γίνονται τακτικές επισκέψεις από πρεσβυτέρους και άλλους ευαγγελιζομένους. Οι πρώτοι που έγιναν ευαγγελιζόμενοι από αυτή την ομάδα ήταν ο δάσκαλος και η σύζυγός του. Βαφτίστηκαν στη συνέλευση περιφερείας του 1989. Τον Ιούνιο του 1990 σχηματίστηκε εκκλησία με δέκα ευαγγελιζομένους στο Ελ Τρίγκο ντε Ρούσο, και σχεδόν όλοι όσοι μένουν σε εκείνη την περιοχή κάνουν Γραφική μελέτη.

Η Επιμορφωτική Σχολή Γαλαάδ Καλύπτει μια Ανάγκη

Πολλοί νεαροί σκαπανείς διάκονοι στο Μεξικό είχαν την επιθυμία να υπηρετήσουν σε άλλες χώρες όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη. Ωστόσο, επειδή υπήρχε ήδη μεγάλη ανάγκη εδώ στο μεξικανικό αγρό, δεν ενθαρρύνονταν να πάνε στο εξωτερικό, και πολύ λίγοι καλούνταν να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ. Εκτός αυτού, η παρακολούθηση της Σχολής Γαλαάδ προϋπέθετε την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας, πράγμα δύσκολο για μερικούς. Στη διάρκεια των ετών 1980-1981, όμως, 72 νεαροί Μεξικανοί σκαπανείς είχαν την ευκαιρία να λάβουν ειδική εκπαίδευση στην Επιμορφωτική Σχολή Γαλαάδ του Μεξικού για να υπηρετήσουν όπου θα χρειάζονταν στη Λατινική Αμερική.

Εφόσον δεν είχαν πρόβλημα με τη γλώσσα και πήγαιναν σε χώρες με πολιτισμούς πολύ όμοιους με του Μεξικού, αυτοί οι απόφοιτοι μπόρεσαν να προσαρμοστούν εύκολα στις χώρες στις οποίες διορίστηκαν.

Αφιέρωση Νέων Εγκαταστάσεων του Τμήματος

Καθώς συνεχιζόταν η αύξηση στην οργάνωση, τα γραφεία στην οδό Μελτσόρ Οκάμπο 71 έγιναν πολύ μικρά για την επιτέλεση της εργασίας που γινόταν εκεί. Το 1973 η Εταιρία Σκοπιά αγόρασε γη έξω από την Πόλη του Μεξικού, στον οικισμό που λέγεται Ελ Τεχοκότε, και εκεί οικοδόμησε έναν καινούριο και ευρύχωρο Οίκο Μπέθελ που μπορούσε να στεγάσει εκατό και πλέον άτομα. Η οικογένεια Μπέθελ μετακόμισε εκεί, και η αφιέρωσή του έγινε τον Απρίλιο του 1974. Νομίζαμε ότι θα είχε αρκετό χώρο ώστε να μπορούμε να φροντίζουμε το έργο επί πολλά χρόνια. Αλλά δεν ήταν έτσι! Καθώς ο ρυθμός της αύξησης στον αριθμό των Μαρτύρων επιταχυνόταν, καταστάθηκε αναγκαίο να γίνει επέκταση, και έτσι έγινε η αφιέρωση επιπρόσθετων εγκαταστάσεων το 1985 και άλλων επεκτάσεων το 1989.

Εκτός από την εξασφάλιση εγκαταστάσεων για γραφεία και για χώρο στέγασης των μελών της οικογένειας Μπέθελ, χρειαζόταν επίσης να εξασφαλιστεί η παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων Γραφικών εντύπων για το μεξικανικό αγρό. Γινόταν όλο και πιο δύσκολο να παίρνουμε τα περιοδικά από το εξωτερικό. Θέλαμε να τυπώνουμε εμείς τα περιοδικά μας, αλλά ο νόμος δεν το επέτρεπε αυτό στις επιμορφωτικές εταιρίες. Για να τακτοποιηθεί η κατάσταση, το 1983 διευθετήσαμε να τυπώνει ένας ντόπιος εμπορικός οίκος τη Σκοπιά και το Ξύπνα! στην ισπανική. Δοκιμάσαμε επίσης να τυπώσουμε και να δέσουμε βιβλία σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Αλλά το καλύτερο που μπορούσαμε να έχουμε σε μια λογική τιμή ήταν χαρτόδετα έντυπα. Η κακή ποιότητα και οι καθυστερήσεις στην παράδοση ήταν συνεχή προβλήματα.

Τότε αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια ακόμα εταιρία ειδικά για εκδοτικούς σκοπούς. Η λειτουργία της πληρούσε όλες τις νομικές απαιτήσεις για μια τέτοιου είδους λειτουργία σε αυτή τη χώρα. Αγοράσαμε ένα εργοστάσιο που βρίσκεται γύρω στα 15 λεπτά μακριά από το Μπέθελ, το ανακαινίσαμε και στήσαμε εκεί ένα καινούριο τυπογραφείο. Πόσο χαρήκαμε όταν ανακοινώθηκε ότι στο Μπρούκλιν η Εταιρία Σκοπιά είχε φορτώσει δυο περιστροφικά πιεστήρια Μ.Α.Ν. σε πλοίο με προορισμό το Μεξικό! Αλλά πόσο απογοητευτήκαμε τότε που μάθαμε ότι, όταν το πλοίο αντιμετώπισε μια σφοδρή καταιγίδα, τα πιεστήρια ουσιαστικά καταστράφηκαν! Ο Ρομπέρτο Γκάμα, μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, πήγε στο λιμάνι της Βερακρούς για να παραλάβει τα πιεστήρια—ή μάλλον ό,τι απέμεινε από αυτά. Έβαλε τα κλάματα όταν τα αντίκρισε.

Θα ήταν ποτέ δυνατόν να επισκευάσουμε εκείνα τα πιεστήρια; Ίσως σε κάποια άλλη στιγμή και υπό διαφορετικές συνθήκες, τα πιεστήρια να πήγαιναν για παλιοσίδερα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, έπρεπε να τα κάνουμε να λειτουργήσουν, και αυτό δεν ήταν ένα ακατόρθωτο εγχείρημα για αδελφούς οι οποίοι είχαν μάθει να είναι επινοητικοί και να χρησιμοποιούν το καθετί για να βρίσκουν τα αναγκαία για τη ζωή. Η Εταιρία έστειλε δυο αδελφούς από το Μπρούκλιν για να βοηθήσουν τους Μεξικανούς αδελφούς, και με μεγάλη προσπάθεια και επιμονή, σε συνδυασμό με υπομονή, τα καταστραμμένα μέρη επισκευάστηκαν ή αντικαταστάθηκαν και έγινε η εγκατάσταση του πρώτου πιεστηρίου. Είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά που λειτούργησε! Έπειτα επισκευάσαμε και το δεύτερο πιεστήριο.

Επικρατούσε πραγματική χαρά όταν βγήκε από το πιεστήριο Η Σκοπιά της 1ης Οκτωβρίου 1984 στην ισπανική. Με το τεύχος 22 Μαΐου 1985 άρχισε και το Ξύπνα! στην ισπανική να τυπώνεται σε αυτά τα πιεστήρια. Τι ανακούφιση νιώσαμε όταν τελικά σταματήσαμε να έχουμε δοσοληψίες με τους κοσμικούς τυπογραφικούς οίκους!

Το 1987 αναμέναμε δυο καινούρια πιεστήρια όφσετ ρόλου για τετράχρωμη εκτύπωση, μάρκας Χάντσο, και έτσι μεγαλώσαμε το εργοστάσιο ώστε να υπάρχει χώρος για αυτά. Το Σεπτέμβριο του 1988 τυπώθηκε τετράχρωμο το ειδικό βιβλιάριο ‘Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα’ στην ισπανική! Από τότε και ύστερα όλα τα βιβλία και τα περιοδικά που χρειάζονται για το Μεξικό, καθώς και για πολλές χώρες της Κεντρικής Αμερικής, τυπώνονται εδώ. Τα δυο πιεστήρια τετράχρωμης εκτύπωσης τυπώνουν τέσσερα εκατομμύρια περιοδικά το μήνα.

Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό

Η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά λειτουργεί ανέκαθεν με τις ίδιες βασικές αρχές στο Μεξικό όπως και στα άλλα μέρη του κόσμου. Επίσης, από το 1931 οι αδελφοί ατομικά συστήνονταν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εντούτοις, επί πολλά χρόνια ήταν αναγκαίο να λειτουργεί η οργάνωση στο Μεξικό ως επιμορφωτική και εκπαιδευτική εταιρία, όπως εξηγήθηκε παραπάνω.

Ωστόσο, στη δεκαετία του 1980 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης επισκέφτηκαν επανειλημμένα μερικούς χώρους συναθροίσεών μας και επέμεναν ότι αυτοί πρέπει να καταχωρηθούν στην κυβέρνηση ως τόποι θρησκευτικών συγκεντρώσεων και να γίνουν ιδιοκτησία του κράτους. Παράλληλα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να νοικιάζουμε δημόσιους χώρους για τις συνελεύσεις μας περιοχής και περιφερείας επειδή οι αρχές επέμεναν ότι ο νόμος απαγόρευε τη διεξαγωγή θρησκευτικών συγκεντρώσεων σε δημόσιους χώρους.

Αυτό οδήγησε σε συναντήσεις με εκπροσώπους της κυβέρνησης το 1988. Μάθαμε ότι οι αρχές, αν και δεν είχαν κανένα παράπονο με τη συμπεριφορά της οργάνωσής μας, είχαν αρκετές επιφυλάξεις εξαιτίας των όσων τους είχαν πει άλλοι για την οργάνωσή μας και για τη στάση μας στο θέμα των εθνικών εμβλημάτων. Επιπλέον, είχαν την εντύπωση ότι η οργάνωσή μας λειτουργούσε στα κρυφά εφόσον οι χώροι συναθροίσεων δεν ήταν ευδιάκριτοι. Στις συναντήσεις μας με τις αρχές, τους δώσαμε αρκετή μαρτυρία ως προς τις πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Διασαφηνίστηκε η στάση Χριστιανικής ουδετερότητας που διακρατούμε, καθώς και ο σεβασμός μας προς την εξουσία της κυβέρνησης, ο οποίος αντισταθμίζεται από την εμμονή μας να απέχουμε από ό,τι είναι για εμάς ειδωλολατρία. Το συμπέρασμα που βγήκε από αυτές τις συζητήσεις ήταν ότι η οργάνωσή μας θα έπρεπε να λειτουργήσει ανοιχτά ως η θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, έστω και αν αυτό σήμαινε ότι όλοι οι χώροι των συναθροίσεών μας θα γίνονταν κυβερνητική περιουσία. Αυτό θα επέτρεπε στις αρχές να γνωρίσουν καλύτερα το έργο μας, και αυτό, κατά τη γνώμη μας, θα είχε θετικά αποτελέσματα. Μολαταύτα, δεν υπήρχε λύση για το πώς θα μπορούσαμε να διεξάγουμε μεγάλες συνελεύσεις.

Το 1989, κατόπιν έγκρισης από το Κυβερνών Σώμα, γράφτηκε μια επιστολή προς όλες τις «ομάδες» η οποία έλεγε ότι από την 1η Απριλίου θα λειτουργούσαμε στο Μεξικό ως θρησκευτική οργάνωση. Έπειτα, δόθηκαν περαιτέρω λεπτομέρειες στο φύλλο του Ιουνίου της τοπικής Διακονίας Μας της Βασιλείας, όπως λεγόταν τώρα ο Πληροφορητής. Από τότε και ύστερα θα χρησιμοποιούνταν η Αγία Γραφή από πόρτα σε πόρτα και θα γίνονταν προσευχές στις συναθροίσεις. Αργότερα αρχίσαμε να ψέλνουμε ύμνους στις συναθροίσεις.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ευφροσύνη που έφερε αυτό στις εκκλησίες! Δάκρυα χαράς έτρεχαν στο πρόσωπο των αδελφών στις Αίθουσες για Εκπολιτιστική Μελέτη ή Αίθουσες Μελέτης (που τώρα έγιναν Αίθουσες Βασιλείας) και στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας, όταν άρχισαν οι συλλογικές προσευχές και η υμνολογία. Επιπλέον, η άμεση χρήση της Αγίας Γραφής στη μαρτυρία μας από πόρτα σε πόρτα γέμισε τους αδελφούς με αυξημένο ζήλο, έκανε πιο αποτελεσματικό το έργο τους και τους έδωσε μεγάλη ικανοποίηση. Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε πλήρως, είχαμε επίσης βάλει ένα θεμέλιο από το οποίο θα μπορούσαμε να υπερασπίσουμε νομικά το Χριστιανικό μας τρόπο ζωής.

Παιδιά Μάρτυρες Κάτω από Έντονη Πίεση

Τα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά υφίσταντο πάντοτε έντονη πίεση επειδή δεν χαιρετούν τη σημαία—οποιαδήποτε σημαία. Είτε μόνα τους είτε μαζί με τους γονείς τους, τα παιδιά εξηγούσαν τη θέση τους στους δασκάλους τους. Μερικές φορές η εξήγησή τους γινόταν δεκτή, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τα απέβαλλαν από το σχολείο. Όταν τα παιδιά αποβάλλονταν, οι γονείς έψαχναν να βρουν ένα σχολείο με δασκάλους που είχαν πιο ευρείες αντιλήψεις, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τα παιδιά την εκπαίδευσή τους. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά πράγματα στο νομικό τομέα, εφόσον δεν υπήρχε βάση για να γίνει ενώπιον των αρχών υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών.

Όσο μεγάλωνε ο αριθμός των ευαγγελιζομένων τόσο μεγάλωνε και η πίεση στα παιδιά Μάρτυρες. Άρθρα εφημερίδων κατέκριναν τη θέση που έπαιρναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εφόσον τώρα λειτουργούσαμε στο Μεξικό ως θρησκευτική οργάνωση, είχε έρθει ο καιρός να αναλάβουμε μια εκστρατεία υπεράσπισης της Χριστιανικής συνείδησης των παιδιών Μαρτύρων που πήγαιναν σχολείο.

Μάχη για την Ελευθερία Συνείδησης στα Σχολεία

Το 1989 έγιναν έντονα διαβήματα στις ομοσπονδιακές αρχές για το δικαίωμα που έχουν τα παιδιά στη μόρφωση, σε αρμονία με τα όσα εγγυάται το Σύνταγμα της χώρας. Δικηγόροι Μάρτυρες σε όλη τη χώρα συνεργάστηκαν με τις επιτροπές που σχηματίστηκαν για να συντονίζουν το χειρισμό αυτών των υποθέσεων υπό την κατεύθυνση του Νομικού Τμήματος του γραφείου. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια αγωγή, πολλοί σχολικοί ιθύνοντες έκαναν πίσω. Πάνω από εκατό υποθέσεις έχουν φτάσει στα δικαστήρια. Σε 49 υποθέσεις βγήκε απόφαση υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και 28 εκκρεμούν ακόμα. Για 28 υποθέσεις έχει γίνει προσφυγή στα Δικαστήρια των Πολιτειών (δικαστήρια που είναι ανώτερα των ομοσπονδιακών δικαστών), και από αυτά έχουν βγει ευνοϊκές αποφάσεις στις 14, δημιουργώντας έτσι νομικό προηγούμενο για τα κατώτερα δικαστήρια. Δεν έχουν παραχωρηθεί εξαιρέσεις στα παιδιά, αλλά οι δικαστές έχουν αποφανθεί, σύμφωνα με το νόμο, ότι από κανένα παιδί δεν μπορεί να στερηθεί η μόρφωση για κανένα λόγο. Όταν κάποιες εκπαιδευτικές αρχές ενήργησαν αυθαίρετα, σε πολλές περιπτώσεις επενέβησαν οι ομοσπονδιακές αρχές. Μερικές δημόσιες εκπαιδευτικές αρχές έχουν γίνει πιο λογικές σε αυτό το θέμα και έχουν στείλει μερικές ευνοϊκές εγκυκλίους.

Οργανώθηκε ένα πρόγραμμα βάσει του οποίου Μάρτυρες θα επισκέπτονταν τις σχολικές αρχές σε όλα τα μέρη της χώρας για να τους δώσουν άμεσες πληροφορίες όσον αφορά τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως προς τις εθνικές τελετές. Τους δόθηκαν Γραφικές και νομικές πληροφορίες. Πολλοί από αυτούς ήξεραν ελάχιστα πράγματα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σιγά σιγά οι αρχές άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η άρνηση των παιδιών Μαρτύρων να συμμετέχουν σε ορισμένες τελετές είναι στάση που διακρατούν για λόγους συνείδησης και βασίζεται σε θρησκευτικές αρχές, και ότι, από την άλλη μεριά, τα παιδιά σέβονται τα εθνικά σύμβολα και σέβονται τις εξουσίες. (Έξοδ. 20:4· Ρωμ. 13:1) Μολονότι τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί εντελώς, έχει δοθεί καλή μαρτυρία σε δικαστές, σχολικές αρχές και δασκάλους, και ως αποτέλεσμα μερικοί από αυτούς έχουν δείξει ενδιαφέρον για την αλήθεια.—Ματθ. 10:18-20.

Έναν ομοσπονδιακό δικαστή στο Σιουδάδ Χουάρες της Τσιουάουα, ο οποίος έβγαλε ευνοϊκή απόφαση, τον επισκέπτονται τώρα οι αδελφοί. Πρόσφατα τους είπε ότι είχε σχεδόν τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου Ζωή—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; Μετά άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και είπε: «Έχω εδώ τη Γραφή που μου αφήσατε, και αυτά τα δυο βιβλία είναι οι καλύτεροί μου σύντροφοι».

Μια άλλη ομοσπονδιακή δικαστής, στο Τσιλπανσίνγκο της Γκερέρο, η οποία έβγαλε ευνοϊκή απόφαση, ζήτησε από τους αδελφούς να της εξηγήσουν σαφώς τη θέση μας περί Χριστιανικής ουδετερότητας. Εκτίμησε την εξήγηση και άφησε να εννοηθεί ότι, αν και δεν είχε καταλάβει σαφώς τη θέση μας νωρίτερα, χαιρόταν που η σύμφωνη με το νόμο απόφασή της ήταν υπέρ μας. Δέχτηκε επίσης μερικά Γραφικά έντυπα.

Συνελεύσεις Περιοχής και Περιφερείας—Μεγάλη Μαρτυρία

Πώς επηρεάστηκε η διεξαγωγή των συνελεύσεών μας περιοχής και περιφερείας από το γεγονός ότι η οργάνωσή μας αναγνωριζόταν τώρα, όχι απλώς ως επιμορφωτική εταιρία, αλλά ως η θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Το 1988, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η κατάσταση στις αρχές, μας παρέπεμψαν απλώς στο νόμο που δεν προβλέπει να κάνουν οι θρησκείες δημόσιες συγκεντρώσεις εκτός των χώρων όπου συναθροίζονται συνήθως. Τότε πρότειναν να έχουμε ιδιόκτητες μεγάλες εγκαταστάσεις για συνελεύσεις, αντί να χρησιμοποιούμε δημόσιους χώρους. Επιμείναμε και ρωτήσαμε μήπως θα μπορούσαμε να πάρουμε ειδική άδεια για να διεξάγουμε τις μεγάλες συγκεντρώσεις μας σε δημόσιους χώρους. Είπαν ότι μπορούσαμε να υποβάλουμε τις αιτήσεις μας και αυτοί θα τις εξέταζαν. Δεν μας απαγόρεψαν να κάνουμε μεγάλες συγκεντρώσεις, εφόσον ανέκαθεν κάναμε τέτοιες συγκεντρώσεις και, επίσης, άλλες θρησκείες έκαναν και αυτές δημόσιες θρησκευτικές τελετές. Ένας από τους υπεύθυνους αδελφούς της Εταιρίας θυμάται πώς κατέληξε η συνάντηση εκείνη: «Καθώς φεύγαμε, είπα: ‘Τότε δηλαδή, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι θα συνεχίσουμε όπως και πριν μέχρις ότου υπάρξει κάποια άλλη διευθέτηση’. Συμφώνησαν και χαιρετηθήκαμε μέσα σε εγκάρδια ατμόσφαιρα».

Επομένως, η Εταιρία συνέχισε να διευθετεί συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας, αλλά αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε κονκάρδες, όπως και οι Μάρτυρες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης, αρχίσαμε να ψέλνουμε και να προσευχόμαστε στις συνελεύσεις μας. Αντί να αποφεύγουμε τη δημοσιότητα, καλοδεχόμαστε τους δημοσιογράφους. Κυβερνητικοί επιθεωρητές που παρακολούθησαν τις συνελεύσεις μας σε διάφορες τοποθεσίες έχουν εντυπωσιαστεί. Επιπλέον, με την ευλογία του Ιεχωβά, οι συνελεύσεις μας έχουν δώσει μεγάλη μαρτυρία για το όνομά του.

Τους τελευταίους μήνες του 1993 έγιναν 161 Συνελεύσεις Περιφερείας «Θεία Διδασκαλία» σε 74 πόλεις, με παρόντες 830.040 άτομα και αριθμό βαφτισθέντων 15.662. Αυτό αποτελεί σίγουρα αντίθεση σε σύγκριση με το μικρό ξεκίνημα που είχαν τέτοιες συνελεύσεις.

«Εγερτήριο Σάλπισμα Προς την Καθολική Εκκλησία»

Πάμπολλες εφημερίδες της χώρας έχουν μιλήσει πολύ θετικά για μερικές από τις πρόσφατες συνελεύσεις μας περιφερείας, και αυτό δίνει, με τον τρόπο του, μαρτυρία που έχει ευνοϊκό αντίκτυπο στο όνομα του Ιεχωβά. Η εφημερίδα Ελ Νόρτε (El Norte) του Μοντερέι στην πολιτεία Νουέβο Λεόν, με ημερομηνία 27 Οκτωβρίου 1991, έλεγε: «Παρότι 25.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν στο Γήπεδο Μπέιζμπολ του Μοντερέι, μέσα δεν υπήρχαν σκουπίδια ούτε σπρωξιές ούτε φωνές ούτε χρειάζονταν αστυνομικές περιπολίες . . . Το πλήθος, παιδιά, νεαροί και μεγαλύτεροι, ήρθαν για αυτή την εκδήλωση φορώντας τα καλά τους· οι άντρες ξεχώριζαν επειδή φορούσαν γραβάτα και οι γυναίκες επειδή φορούσαν φούστες με απαλά χρώματα. Σχεδόν όλοι κρατούσαν από μια Αγία Γραφή, τη μετάφραση των Μαρτύρων που λέγεται Μετάφραση Νέου Κόσμου, την οποία χρησιμοποιούσαν όλοι όποτε οι ομιλητές αναφέρονταν σε κάποια κεφάλαιά της». Στην ίδια πόλη ένα άλλο ειδησεογραφικό ρεπορτάζ παρέθεσε τα λόγια κάποιου Καθολικού μονσινιόρου που είπε: «Το μήνυμα που άφησε η Ετήσια Συγκέντρωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ένα εγερτήριο σάλπισμα προς την Καθολική Εκκλησία για να ενισχύσει την πίστη της».

Ένας δημοσιογράφος που ήταν παρών σε μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Αρένα Μέχικο περιέγραψε τα όσα είδε και άκουσε και κατόπιν είπε: «Όσο για εμένα, φεύγω βυθισμένος σε σκέψεις. Κοιτάζω τις ενορίες μας, τις κοινότητές μας, κοιτάζω μέσα μου και ντρέπομαι για την ελλιπέστατη μαρτυρία που έχω δώσει για το δόγμα το οποίο πρεσβεύω και στο οποίο πιστεύω ακλόνητα. . . . Και έτσι αφήνω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά εξετάζοντας τη συνείδησή μου και ζητώντας να βρω τη δύναμη να γίνω αληθινός μάρτυρας για την αληθινή πίστη». Στη βόρεια πόλη Μονκλόβα της πολιτείας Κοαουίλα, η εφημερίδα Λα Βος (La Voz) έλεγε: «Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι αληθινό αυτό που επιτελούν . . . Πριν από λίγες ημέρες, στο ίδιο αυτό μέρος, είχαν μια συγκέντρωση οι Καθολικοί στην οποία παρευρισκόταν ο πολιτειακός ηγέτης της Καθολικής Εκκλησίας και το στάδιο ποτέ δεν έδειχνε τόσο καθαρό όσο δείχνει τώρα . . . ακόμα και ύστερα από τρεις ημέρες συγκεντρώσεων, και πριν φύγουν από το στάδιο, θα το αφήσουν καθαρό . . . Με βεβαιότητα τολμάμε να πούμε ότι η μοναδική φορά που αυτό το στάδιο δείχνει όμορφο και ‘κατάλληλο προς χρήση’ είναι όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν τις συγκεντρώσεις τους σε αυτό».

Το Ζήτημα της Κατάλληλης Χρήσης του Αίματος

Με την παρούσα υπόστασή μας στο Μεξικό ως Μάρτυρες του Ιεχωβά είμαστε επίσης σε καλύτερη θέση για να υπερασπίσουμε τη βασισμένη στη Γραφή θέση μας ως προς το αίμα. Ανέκαθεν ήταν δύσκολο για τους αδελφούς μας να λάβουν την πρέπουσα φροντίδα στα νοσοκομεία. Οι γιατροί στο Μεξικό δεν έχουν συνηθίσει να αμφισβητείται η γνώση τους και η αυθεντία τους όσον αφορά την περίθαλψη των ασθενών στα νοσοκομεία. Οι αδελφοί που χρειάζονταν εγχείρηση εξηγούσαν τη θρησκευτική τους στάση στους γιατρούς, αλλά σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις γινόταν σεβαστή η συνείδησή τους. Αναγκάζονταν να πηγαίνουν από το ένα ίδρυμα στο άλλο στην προσπάθειά τους να βρουν γιατρούς που θα τους νοσήλευαν χωρίς τη χρήση αίματος.

Με σκοπό τη βελτίωση της κατάστασης, έγινε ένα ιατρικό σεμινάριο στο Μεξικό από τις 25 ως τις 27 Ιανουαρίου 1991. Το οργάνωσαν αδελφοί από το Μπρούκλιν. Έπειτα από αυτό, δημιουργήθηκε Γραφείο Πληροφοριών για Νοσοκομεία στο τμήμα και σχηματίστηκαν Επιτροπές Νοσοκομείων σε όλη τη χώρα. Έκτοτε τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας λαβαίνουν ένα σωρό μαρτυρίας σχετικά με τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο ζήτημα του αίματος.

Τον Απρίλιο του 1991 μερικοί από τους αδελφούς που συνεργάζονταν με τις Επιτροπές Νοσοκομείων προσκλήθηκαν στο Ακαπούλκο της πολιτείας Γκερέρο για το Πρώτο Λατινοαμερικανικό Συνέδριο Περί Ιατρικής με Μεταγγίσεις και Τραπεζών Αίματος. Ήταν παρόντες εκπρόσωποι από 12 χώρες της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής. Σε μια διάλεξη με τίτλο «Οργάνωση, Μέθοδος και Νομικό Πλαίσιο», αναφέρθηκε ότι «οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μια ομάδα η οποία, λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, αντιτάσσεται στη χρήση αίματος, πράγμα που καθιστά επιτακτική την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων». Ο γιατρός που παρουσίαζε αυτές τις πληροφορίες μίλησε εν συντομία για τις Επιτροπές Νοσοκομείων. Είχε προηγηθεί συζήτηση με αυτόν το γιατρό και αυτός ήξερε πώς είμαστε οργανωμένοι. Την ώρα των ερωτήσεων, όταν μερικοί επέμεναν ότι πρέπει να σώζουν τη ζωή παρά τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο γιατρός είπε απλώς: «Αν θέλετε να μην έχετε νομικά προβλήματα, καλά θα κάνετε να φερθείτε με σεβασμό σε αυτή τη θρησκευτική ομάδα». Κατόπιν πρόσθεσε ότι, σύμφωνα με το Γενικό Νόμο Περί Υγείας, για να χρησιμοποιηθεί αίμα πρέπει πρώτα να δώσει τη συγκατάθεσή του ο ασθενής.

Άλλη μια σειρά ομιλιών διεξάχτηκε στο αμφιθέατρο του Ανώτερου Δικαστηρίου. Σε μια από αυτές, κάποιος δικηγόρος παρουσίασε δύο ερωτήματα που επηρεάζουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Είναι νόμιμο να αρνηθεί κάποιος νοσηλευτικές υπηρεσίες σε Μάρτυρες του Ιεχωβά απλώς και μόνο επειδή αυτοί δεν δίνουν αίμα;» και «Είναι ορθό και νόμιμο να γίνει δια της βίας μετάγγιση αίματος σε ασθενείς Μάρτυρες;» Ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Υγείας κατέδειξε ότι δεν υπάρχει κάτι στο νόμο που να απαιτεί να δώσει ο ασθενής αίμα για να του παρασχεθεί ως αντάλλαγμα ιατρική φροντίδα. Ο ίδιος δήλωσε: «Η ιατρική φροντίδα είναι μια υποχρέωση την οποία το Γενικό Σύνταγμα της Δημοκρατίας μας θέτει σε όλα τα ιδρύματα και πρέπει να παρέχεται χωρίς κανέναν περιορισμό. Η άρνηση ιατρικής φροντίδας αποτελεί έγκλημα». Αυτές οι διαλέξεις άνοιξαν το δρόμο για μερικές πολύ θετικές συζητήσεις με στελέχη του Υπουργείου Υγείας.

Μια έκθεση από το Γραφείο Πληροφοριών για Νοσοκομεία λέει: «Είχαμε μια συζήτηση με το Νομικό Σύμβουλο του Υπουργείου Υγείας στο Μεξικό. Εξηγήσαμε τη διευθέτηση για τις Επιτροπές Νοσοκομείων και αυτός τη βρήκε εξαιρετικότατη. Μετά ζήτησε να του εξηγήσουμε κατευθείαν από την Αγία Γραφή τη βάση για τη θρησκευτική μας θέση. Έδειξε να την κατανοεί πολύ καλά και είπε ότι θα μας έφερνε σε επαφή με άλλους υπευθύνους στον τομέα της υγείας για να ακούσουν και αυτοί τη θέση μας και τις διευθετήσεις που έχουμε. Μια από τις συζητήσεις που ακολούθησαν έγινε με το γιατρό που είναι επικεφαλής της Τράπεζας Μοσχευμάτων και ο οποίος έχει εγχειρήσει με μεγάλη επιτυχία Μάρτυρες του Ιεχωβά για μεταμόσχευση νεφρού. Αυτές οι συζητήσεις αποδείχτηκαν πολύ ενδιαφέρουσες γιατί οι γιατροί έχουν εντυπωσιαστεί με το πώς έχουμε οργανωθεί σε παγκόσμια κλίμακα προκειμένου να υπάρξει καλύτερη κατανόηση μεταξύ των ασθενών Μαρτύρων και του προσωπικού των νοσοκομείων».

Μιλούν οι Αριθμοί

Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, οι ευαγγελιζόμενοι συνέχιζαν να είναι πολύ δραστήριοι στο κήρυγμα των καλών νέων. Εξαιρετική αύξηση έχει λάβει χώρα από το 1931, όταν 82 άτομα ανέφεραν ότι συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού. Το 1961 είχαμε φτάσει τον ανώτατο αριθμό των 25.171 ευαγγελιζομένων. Είχε βελτιωθεί το έργο Γραφικών μελετών, αλλά δεν υπήρχαν ακόμα πολλοί αδελφοί εκπαιδευμένοι στη διεξαγωγή μελετών. Σιγά σιγά οι ευαγγελιζόμενοι εκπαιδεύονταν, και το αποτέλεσμα ήταν να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στο έργο από σπίτι σε σπίτι, στις επανεπισκέψεις και στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών.

Έτσι, το 1971 υπήρξε ένας νέος ανώτατος αριθμός 50.000 και πλέον ευαγγελιζομένων. Εφτά στα οχτώ χρόνια είχαμε αύξηση μεγαλύτερη του 10 τοις εκατό· μερικές φορές έφτασε το 14 τοις εκατό. Επιπλέον, σχεδόν κάθε χρονιά της δεκαετίας του 1970, βαφτίζονταν πάνω από 5.000 άτομα. Χρειάστηκαν μόνο δέκα χρόνια μετά το 1971 για να προστεθούν σχεδόν 50.000 ευαγγελιζόμενοι στις τάξεις μας. Το 1981 ο ανώτατος αριθμός ευαγγελιζομένων ήταν 101.171. Εκείνον τον καιρό ο αριθμός των Γραφικών μελετών είχε φτάσει σχεδόν τον ανώτατο αριθμό των ευαγγελιζομένων, και από τότε και ύστερα αναλογούσε, κατά μέσο όρο, πάνω από μία οικιακή Γραφική μελέτη σε κάθε ευαγγελιζόμενο.

Ο ζήλος των αδελφών για τη διακονία αγρού δεν έχει μειωθεί. Το υπηρεσιακό έτος 1994 τελείωσε με έναν ανώτατο αριθμό 404.593 ευαγγελιζομένων. Τώρα οι Γραφικές μελέτες είναι, κατά μέσο όρο, πάνω από 535.000. Τον εορτασμό της Ανάμνησης του 1994 τον παρακολούθησαν 1.379.160 άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι τον παρακολούθησε 1 στους 63 κατοίκους της χώρας. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει πώς έχει αυξηθεί η δράση των υπηρετών του Ιεχωβά σε αυτή τη χώρα στη διάρκεια των ετών που πέρασαν από το 1931.

Όπως δείχνει ο πίνακας, η δεκαετία που άρχισε το 1981 είδε άνοδο στον αριθμό των οικιακών Γραφικών μελετών, από το μέσο όρο των 100.636 το 1981 στις 472.389 το 1991, αύξηση 369 τοις εκατό μέσα σε δέκα χρόνια, και η άνοδος συνεχίζεται!

Η έναρξη Γραφικών μελετών είναι πολύ εύκολη στο Μεξικό. Για παράδειγμα, ένας ευαγγελιζόμενος στο Μοντερέι της πολιτείας Νουέβο Λεόν πρότεινε Γραφική μελέτη σε μια γυναίκα την πρώτη φορά που της μίλησε στην πόρτα της. Εκείνη δέχτηκε αμέσως. Αργότερα ο ευαγγελιζόμενος τη ρώτησε γιατί είχε δεχτεί τόσο πρόθυμα να κάνει Γραφική μελέτη στο σπίτι της. Του απάντησε: «Ήσουν ο πρώτος που προσφέρθηκε να μελετήσει την Αγία Γραφή με εμένα».

«Οι Ευαγγελιζόμενοι Ξεχειλίζουν από Ενθουσιασμό»

Πολλοί ρωτούν: «Ποιο είναι το μυστικό των αξιοσημείωτων αυξήσεων που είδε το Μεξικό την περασμένη δεκαετία;»

Ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος απαντάει: «Όπου και αν πας στη χώρα οι ευαγγελιζόμενοι ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό, και όλη η χώρα φαίνεται να φλέγεται από την αλήθεια. Οι αδελφοί έχουν πολλές εμπειρίες από την υπηρεσία αγρού και θέλουν να ακούσουν και τις δικές σου. Η αλήθεια αγκαλιάζει τους αδελφούς, και η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από την αλήθεια. Οι ευαγγελιζόμενοι είναι πολύ ζηλωτές και κηρύττουν τα καλά νέα της Βασιλείας όπου σταθούν, και ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειές τους. Το εδάφιο Παροιμίαι 10:22 το συνοψίζει αυτό πολύ ωραία με τα εξής λόγια: ‘Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει’. Επίσης, είναι πολύ συνηθισμένο να αρχίζουν τα άτομα να παρακολουθούν συναθροίσεις μόλις ξεκινήσουν Γραφική μελέτη. Ξεκινούν τη μελέτη με τη σκέψη να γίνουν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό τους βοηθάει να κάνουν γοργή πρόοδο στην αλήθεια».

Η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης

Τώρα υπάρχει μια ακόμα προμήθεια που βοηθάει τους αδελφούς στο Μεξικό να εξαρτίζονται καλύτερα για τη φροντίδα του παραγωγικού αγρού—η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης. Η πρώτη τάξη στο Μεξικό άρχισε το Νοέμβριο του 1991. Από τότε έχουν διεξαχτεί 12 τάξεις. Πρόκειται για μια σειρά μαθημάτων οχτώ εβδομάδων την οποία ετοίμασε η Επιτροπή Διδασκαλίας. Η ύλη έχει κυρίως σκοπό να εξαρτίσει πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες έτσι ώστε να καλύψουν επείγουσες ανάγκες στη θεοκρατική οργάνωση. Υπό την επίβλεψη της Επιτροπής Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος, Μεξικανοί αδελφοί που είναι άγαμοι και έχουν τα κατάλληλα προσόντα καλούνται να παρακολουθήσουν τη σχολή ώστε να εκπαιδευτούν με σκοπό να αναλάβουν επιπρόσθετες ευθύνες σε περιοχές όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Σε μερικές περιπτώσεις αυτό σημαίνει υπηρεσία σε άλλες χώρες.

Η ανταπόκριση των αδελφών είναι ενθουσιώδης. Όταν έγινε για πρώτη φορά η ανακοίνωση η σχετική με τη σχολή, 600 συμπλήρωσαν την προκαταρκτική αίτηση! Επειδή τόσο πολλοί νεαροί αδελφοί εξακολουθούν να προσφέρουν τον εαυτό τους, γίνονται δύο τάξεις ταυτόχρονα πάνω από μία φορά το χρόνο. Ως αποτέλεσμα, παρέχεται καλύτερη φροντίδα στο ποίμνιο του Θεού σε αυτό το μέρος του κόσμου.

Οι Σκαπανείς Εξακολουθούν να Διανοίγουν Απομονωμένους Τομείς

Εφόσον υπάρχουν περισσότερες από 9.800 εκκλησίες σε όλη τη χώρα, όλες οι πόλεις, μικρές και μεγάλες, είναι τώρα ανατεθειμένες ως τομέας εκκλησίας. Ωστόσο, υπάρχουν πολυάριθμοι απομονωμένοι τομείς. Πολλοί σκαπανείς προσφέρονται να πάνε εκεί. Βρίσκουν κάποια εργασία μερικής απασχόλησης ή τους φροντίζει με διάφορους τρόπους η οικογένειά τους, ώστε να μπορούν να υπηρετούν σε αυτές τις περιοχές.

Εκτός από αυτούς, υπάρχουν 671 ειδικοί σκαπανείς οι οποίοι τώρα υπηρετούν κυρίως σε μικρές εκκλησίες και σε απόμερες τοποθεσίες όπου δεν είχαν φτάσει προηγουμένως τα καλά νέα. Αυτοί επιτελούν ένα εξαίρετο έργο.

Μεταξύ των ειδικών σκαπανέων υπάρχουν και μερικοί που θα λέγαμε ότι υπηρετούν ως περιοδεύοντες σκαπανείς. Πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο, μέσα σε μια ορισμένη περιοχή, προκειμένου να βρουν ανθρώπους που ζουν σε τομείς σχεδόν απρόσβατους. Αυτοί οι αδελφοί χρησιμοποιούν ένα μικρό κλειστό φορτηγάκι που μεταφέρει μεγάλο απόθεμα εντύπων και έχει εξοπλιστεί ως χώρος ύπνου. Έτσι έχουν ένα μέρος να κοιμηθούν όταν τους βρίσκει η νύχτα. Αλλά στα βουνά συχνά πρέπει να αφήσουν το φορτηγάκι εκεί που τελειώνει ο δρόμος και να αρχίσουν την πεζοπορία, κουβαλώντας στην πλάτη τους τρόφιμα και άλλες προμήθειες σε σακίδια. Τα περασμένα πέντε χρόνια αρκετές ομάδες αδελφών έχουν διοριστεί από την Εταιρία για να κάνουν αυτό το έργο, και τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά.

Το παρακάτω είναι ένα μόνο παράδειγμα από τις πολλές και ενδιαφέρουσες εμπειρίες που έχουν απολαύσει αυτοί οι ζηλωτές αδελφοί: «Στην κωμόπολη Αλταμιράνο της πολιτείας Γκερέρο βρήκαμε πολλούς που ενδιαφέρονταν για την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Μέσα σε ένα μόνο μήνα αρχίσαμε 40 Γραφικές μελέτες στα σπίτια των ενδιαφερομένων. Μία γινόταν με κάποιον Καθολικό του οποίου το σπίτι ήταν γεμάτο θρησκευτικές αναπαραστάσεις. Όταν του εξηγήσαμε το ζήτημα και όταν διάβασε στο βιβλίο Ζείτε για Πάντα πόσο εσφαλμένη είναι η ειδωλολατρία στα μάτια του Ιεχωβά, έσπασε όλες αυτές τις αναπαραστάσεις που είχε. Τον προσκαλέσαμε στη συνέλευση περιφερείας του 1991 και την παρακολούθησε μαζί με άλλους έξι. Άρχισε να παρακολουθεί όλες τις συναθροίσεις, παρ’ όλο που χρειαζόταν να διανύει 45 χιλιόμετρα για να πάει εκεί. Τώρα φροντίζει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις για να γίνει καλός ευαγγελιζόμενος».

Ως αποτέλεσμα των κόπων αυτών των σκαπανέων, έχουν διατεθεί πολλά Γραφικά έντυπα και έχουν σχηματιστεί μικρές εκκλησίες σε μέρη όπου δεν υπήρχαν προηγουμένως Μάρτυρες. Εκφράζοντας το πώς νιώθει για αυτό το έργο, ένας από τους σκαπανείς έγραψε: «Επισκεφτήκαμε πανέμορφα μέρη και υπέροχους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να ακούσουν. Πολλοί, μάλιστα, έκλαιγαν και μας ζητούσαν να μείνουμε περισσότερο μαζί τους, και πράγματι αυτό σε έκανε να θέλεις να μείνεις μαζί τους λόγω της ανάγκης που υπάρχει . . . Μας έκανε επίσης να συνειδητοποιήσουμε πόσο στοργικός είναι ο Ιεχωβά που χρησιμοποιεί τους υπηρέτες του για να μεταφέρουν τα καλά νέα σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι φτωχοί και ταπεινοί και ζουν σε τόσο απομονωμένους τομείς».

‘Περισσότερες και Καλύτερες Αίθουσες’

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνουν όλα όσα χρειάζεται να γίνουν στο Μεξικό. Τα προγράμματα οικοδόμησης διευρύνθηκαν για να περιλάβουν Αίθουσες Βασιλείας και Αίθουσες Συνελεύσεων. Το σλόγκαν μας είναι: «Περισσότερες, καλύτερες και μεγαλύτερες Αίθουσες Βασιλείας»· και οι αδελφοί σε όλη τη χώρα οικοδομούν με ενθουσιασμό καλύτερους χώρους συναθροίσεων. Έχοντας πάνω από 800.000 παρόντες στις συνελεύσεις περιφερείας, έχει γίνει δύσκολη η ενοικίαση κατάλληλων εγκαταστάσεων. Μέλημά μας αποτελεί η οικοδόμηση Αιθουσών Συνελεύσεων που να μπορούν να εξυπηρετούν, όχι μόνο συνελεύσεις περιοχής, αλλά και μικρές συνελεύσεις περιφερείας. Με τους υφιστάμενους νόμους και με την ευλογία του Ιεχωβά, υπάρχουν θαυμάσιες προοπτικές σε αυτόν τον τομέα.

Ένα περίφημο συγκρότημα αποπερατώθηκε στη μεθοριακή πόλη Ρεϊνόσα της πολιτείας Ταμαουλίπας. Εκεί, ένα γενναιόδωρο άτομο δώρησε περίπου 40 στρέμματα γης για να οικοδομηθεί μια Αίθουσα Συνελεύσεων. Οι αδελφοί από οχτώ γειτονικές περιοχές δούλεψαν με ενθουσιασμό σε αυτό το έργο, κάνοντας μεγάλες προσωπικές θυσίες προκειμένου να οικοδομηθεί μια Αίθουσα Συνελεύσεων που να χωράει 3.600 άτομα. Αυτό έθεσε ένα πρότυπο το οποίο ελπίζουμε να ακολουθήσουν και σε άλλα μέρη της χώρας. Το Νοέμβριο του 1992, έγινε η αφιέρωση αυτής της Αίθουσας Συνελεύσεων στη Ρεϊνόσα από τον Άλμπερτ Ντ. Σρόντερ, που είναι μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Επί πολλά χρόνια είχαμε δυο μικρές Αίθουσες Συνελεύσεων στην Πόλη του Μεξικού. Καθεμιά από αυτές χωράει περίπου χίλια άτομα. Αλλά στις 9 Μαΐου 1993, στο προάστιο Τουλτιτλάν, ο Τζον Ε. Μπαρ, που είναι μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, έκανε την αφιέρωση μιας όμορφης αίθουσας που χωράει 3.000 άτομα. Την κατασκεύασαν ενθουσιώδεις αδελφοί από την Πόλη του Μεξικού μέσα σε ένα μόλις χρόνο. Αυτή η θαυμάσια Αίθουσα Συνελεύσεων αληθινά τιμάει τον Ιεχωβά.

Οικοδόμηση σε Κλίμακα Μεγαλύτερη από Οποτεδήποτε Άλλοτε

Η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει συνεχίσει να επεκτείνεται με εκρηκτικό ρυθμό. Μέσα στην περασμένη δεκαετία και μόνο, ο αριθμός των Μαρτύρων έχει αυξηθεί από τους περίπου 150.000 σε πάνω από 400.000. Ο αριθμός των ατόμων και των οικογενειών με τους οποίους διεξάγονται οικιακές Γραφικές μελέτες έχει ανέλθει κατακόρυφα από 180.000 περίπου σε πάνω από 535.000. Χρειάζονται μεγάλες ποσότητες εντύπων Γραφικής μελέτης. Πέρσι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό διέθεσαν πάνω από 30.000.000 βιβλία, βιβλιάρια και περιοδικά που εξηγούν την Αγία Γραφή, και επιπλέον εκατομμύρια φυλλάδια. Ένα καινούριο έργο οικοδόμησης εγκαταστάσεων για το γραφείο τμήματος—μεγαλύτερων από οποτεδήποτε άλλοτε—βρίσκεται εν προόδω. Θα παρέχει στέγη για περίπου 800 ακόμα Μπεθελίτες. Το μέγεθος του εργοστασίου θα τετραπλασιαστεί. Πρόκειται για ένα οικοδομικό έργο που θα χρειαστεί γύρω στα πέντε χρόνια και πολλή διεθνή συνεργασία.

Προσδοκούμε να έχουμε ένα εργοστάσιο ικανό να παράγει Άγιες Γραφές, βιβλία, βιβλιάρια, περιοδικά και άλλα έντυπα σε ποσότητες επαρκείς για την ικανοποίηση της πνευματικής πείνας των ειλικρινών ανθρώπων, όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά και σε άλλες λατινοαμερικανικές χώρες.

Πνευματικοί Ποιμένες για το Ποίμνιο του Θεού

Οι αδελφοί που αποτελούν την Επιτροπή του Τμήματος επιβλέπουν διάφορους τομείς της εργασίας στο γραφείο τμήματος και αλλού, και ταξιδεύουν τακτικά για να υπηρετήσουν σε συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας. Αυτό τους βοηθάει να διατηρούν στενή επαφή με όλες τις πλευρές του έργου που γίνεται εδώ στο Μεξικό. Οι σύζυγοί τους τούς υποστηρίζουν όσια στις βαριές ευθύνες που έχουν. Ως ομάδα, αυτοί οι αδελφοί έχουν υπηρετήσει κατά μέσο όρο 41 χρόνια από τότε που βαφτίστηκαν και 37 χρόνια ολοχρόνια. Όλοι είναι μέλη της οικογένειας Μπέθελ.

Στον αγρό εργάζονται 34 επίσκοποι περιφερείας και 446 επίσκοποι περιοχής. Υπάρχουν 9.810 εκκλησίες και, κατά μέσο όρο, σχηματίζονται κάθε μήνα 20 καινούριες εκκλησίες. Συνεπώς, αυτοί οι περιοδεύοντες επίσκοποι, μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους διακονικούς υπηρέτες των εκκλησιών, παραμένουν πολυάσχολοι στη φροντίδα του ποιμνίου. Έχουμε, κατά μέσο όρο, 1,7 πρεσβυτέρους και 2,8 διακονικούς υπηρέτες ανά εκκλησία. Επομένως, πολλές εκκλησίες χρειάζονται επειγόντως και άλλους αδελφούς με τα κατάλληλα προσόντα. Επιπρόσθετα, η συνεχής αύξηση των ευαγγελιζομένων οδηγεί στο σχηματισμό και άλλων εκκλησιών, και όλες αυτές χρειάζονται πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες με τα κατάλληλα προσόντα. Οι λίγοι που υπηρετούν σε κάθε εκκλησία επιτελούν εξαιρετικό έργο ποιμαίνοντας τα προβατάκια του Ιεχωβά.—Ιωάν. 21:15-17.

Νέος Νόμος για τα Θρησκευτικά Σωματεία και τη Δημόσια Λατρεία

Τα περασμένα 135 χρόνια το Μεξικό ακολούθησε την τακτική του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους. Το 1865 η κατάσταση έγινε τόσο τεταμένη ώστε οι σχέσεις μεταξύ Μεξικού και Βατικανού διακόπηκαν. Λόγω της εμπειρίας που είχε με τη θρησκεία στο παρελθόν, η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς που επηρέαζαν όλες τις θρησκείες. Εντούτοις, όταν ο Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι ανέλαβε το αξίωμα του προέδρου της χώρας το Δεκέμβριο του 1988, μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι θα υπήρχε αλλαγή πολιτικής σχετικά με τη θρησκεία και ότι θα υπήρχε αποκατάσταση των σχέσεων με το Βατικανό. Όταν ο πρόεδρος εκφώνησε τον εναρκτήριο λόγο του, ήταν παρόντες υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Φυσικά, εγέρθηκαν ερωτηματικά ως προς το πώς αυτό θα επηρέαζε το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έπειτα από αυτή την εκδήλωση καλής θέλησης προς την Καθολική Εκκλησία, ο Καθολικός κλήρος πίεζε να γίνουν αλλαγές στο Σύνταγμα προκειμένου να δοθεί περισσότερη ελευθερία σε θρησκευτικές οργανώσεις. Για αυτό το ζήτημα υπήρχε συνεχώς λόγος και αντίλογος στον τύπο επί δύο χρόνια, πράγμα που προετοίμασε το δρόμο για να δοθεί νομική υπόσταση σε θρησκευτικές οργανώσεις στο Μεξικό. Ως τότε η θρησκεία υπήρχε μόνο «ντε φάκτο» αλλά δεν είχε νομική υπόσταση ούτε δικαιώματα. Έγινε ξεκάθαρο ότι ο κλήρος επιδίωκε, όχι μόνο νομική αναγνώριση, αλλά και προνόμια σε σχέση με την πολιτική και την παιδεία. Επιπλέον, στις δηλώσεις τους, μερικοί Καθολικοί ιερείς υπαινίχτηκαν ότι θα πρέπει να περιοριστούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και να μην τους δοθεί νομική υπόσταση. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1992, η Βουλή έκανε κάποιες τροποποιήσεις στα όσα έλεγε το Σύνταγμα αναφορικά με τη θρησκεία. Αργότερα, το μήνα Ιούλιο, συντάχτηκαν διατάξεις που έθεταν σε ισχύ τις αλλαγές. Αυτές αποκαλέστηκαν ο Νόμος για τα Θρησκευτικά Σωματεία και τη Δημόσια Λατρεία.

Πρόθεση του νόμου ήταν να δοθεί μεγαλύτερη ελευθερία στα θρησκευτικά σωματεία. Αυτός ο νόμος λέει ότι τώρα οι θρησκευτικές οργανώσεις μπορούν να έχουν τη δική τους περιουσία. Τους δίνεται επίσης η άδεια να διεξάγουν θρησκευτικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις έξω από τους ναούς τους. Ένα άρθρο αναφέρει τα πατριωτικά σύμβολα, και κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι αυτό γράφτηκε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπόψη. Αλλά στις 7 Μαΐου 1993 η Γραμματεία της Κυβέρνησης χορήγησε αναγνώριση στα σωματεία Λα Τόρε ντελ Βίχια (Σκοπιά) και Λος Τεστίγκος ντε Χεϊοβά εν Μέχικο (Μάρτυρες του Ιεχωβά του Μεξικού). Έχουμε την πεποίθηση ότι ο νέος νόμος θα επιτρέψει την πρόοδο του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό και ότι θα είμαστε σε θέση να το επιτελούμε με πλήρη ελευθερία, επωφελούμενοι νομικών δικαιωμάτων και προνομίων που δεν είχαμε προηγουμένως. Χωρίς να το καταλάβουν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό προετοιμάζονταν για αυτή την ελευθερία πριν ακόμα ψηφιστεί ο νόμος.

Έχουμε Πολύ Περισσότερα να Πούμε για το Μεξικό

Θα ήταν αδύνατον να περιλάβουμε εδώ όλα όσα συνέβησαν στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό. Τα όσα έχουμε δει δεν είναι παρά μια σύντομη αναδρομή στο ιστορικό μας άλμπουμ. Μερικές από τις πρώτες σκηνές μοιάζουν με ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Τα πιο πρόσφατα γεγονότα έχουν την κίνηση και τη ζωή οι οποίες αποτυπώνονται καλύτερα σε βιντεοταινία.

Για τα άτομα που έχουν συνταυτιστεί πρόσφατα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι δοκιμασίες που αντιμετώπισαν εκείνοι που συμμετείχαν στη διάνοιξη του έργου στο Μεξικό μπορεί να αποτελούν έκπληξη. Αυτοί έχουν συνηθίσει να βρίσκονται σε έναν πνευματικό παράδεισο όπου υπάρχει αφθονία πνευματικής τροφής, όπου υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θεοφοβούμενοι ομόπιστοι και όπου η υπηρεσία προς τον Θεό εκτελείται με έναν καλά οργανωμένο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, σε πολλά μέρη στο Μεξικό οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρειάζεται ακόμα να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να πάνε στις συναθροίσεις τους. Μερικοί χρειάζονται ακόμα βοήθεια στον τομέα της ανάγνωσης, προκειμένου να ωφελούνται από τις διαθέσιμες πνευματικές προμήθειες. Επίσης, υπάρχουν ακόμα περιοδεύοντες επίσκοποι που πρέπει να περνάνε ποτάμια και να ανεβαίνουν βουνά για να πάνε στις εκκλησίες που υπηρετούν. Για τους κατοίκους της πόλης, μπορεί να φαίνεται ότι η ζωή προσφέρει περισσότερα στον υλικό τομέα, αλλά υπάρχουν επίσης περισσότεροι πειρασμοί. Ανεξάρτητα από τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό χαίρονται που είναι ενωμένοι με τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους παγκόσμια στην υπηρεσία του Ιεχωβά—ένα έργο που τους φέρνει αληθινή χαρά και ικανοποίηση.

Αν και τώρα ξέρετε πολλά για την ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό, δεν έχετε ούτε κατά διάνοια γνωρίσει όλους τους αδελφούς και τις αδελφές σας που υπάρχουν εδώ. Ωστόσο, όλοι τους έχουν ενδιαφέρουσες εμπειρίες να αφηγηθούν. Επιπλέον, υπάρχουν ακόμα πλήθη ανθρώπων των οποίων την καρδιά ελπίζουμε να αγγίξουμε με τα καλά νέα. Εγκάρδια επιθυμία μας είναι να γίνουν και αυτοί μέρος της γοργά διευρυνόμενης οικογένειας που αποβλέπει στον Ιεχωβά ως τον Θεό και Πατέρα της. Και αν έχουμε εντυπωσιαστεί με την επέκταση των πρόσφατων ετών, τι θα πούμε μετά τον Αρμαγεδδώνα όταν ο Ιησούς Χριστός αρχίσει να εγείρει από τους νεκρούς τα εκατομμύρια των Μεξικανών που βρίσκονται τώρα στον τάφο τους και τους δώσει την ευκαιρία να μάθουν για τον Ιεχωβά και τις δίκαιες οδούς Του; Επομένως, σίγουρα αυτή η έκθεση δεν περιέχει όλα τα νέα από το Μεξικό. Μερικά από τα πιο συναρπαστικά γεγονότα θα συμβούν στο μέλλον. Με την ευλογία του Ιεχωβά, θα έχουμε πολύ περισσότερα να πούμε.

[Πίνακας στη σελίδα 242]

1931 82

1941 859

1951 10.335 8.366 5.409

19 25.171 22.235 18.198

1971 54.384 51.256 50.270

1981 101.171 98.610 100.636

1991 335.965 319.634 472.389

1994 404.593 388.623 535.912

[Χάρτης στη σελίδα 168]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΜΕΞΙΚΟ

Μοντερέι

Γκουαδαλαχάρα

Πόλη του Μεξικού

Βερακρούς

[Εικόνα στη σελίδα 170]

Μερικές πλευρές της θρησκείας των Αζτέκων συγχωνεύτηκαν στην Καθολική πίστη

[Εικόνα στη σελίδα 175]

Ομάδα Σπουδαστών της Γραφής στην Πόλη του Μεξικού, γύρω στο 1920

[Εικόνα στη σελίδα 177]

Το «Δελτίο» που ανακοίνωσε την καταχώρηση της Εταιρίας στο Μεξικό, και ταυτότητα ευαγγελιζομένου

[Εικόνα στη σελίδα 178]

Ο Χοσέ Μαλντονάδο, από τους πρώτους σκαπανείς του Μεξικού

[Εικόνες στη σελίδα 184]

Ο Μανουέλ Αμάγια και το μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιούσε όταν ήταν σκαπανέας

[Εικόνα στη σελίδα 188]

Ο Πέντρο ντε Άντα κήρυξε σε όλη τη χώρα

[Εικόνα στη σελίδα 191]

Αφού διάβασε έντυπα της Εταιρίας, ο Μάριο Μαρ δέχτηκε ένα διορισμό κηρύγματος χωρίς να έχει συναντήσει προηγουμένως ούτε ένα Μάρτυρα

[Εικόνα στη σελίδα 192]

Συνέλευση των Μαρτύρων (Τεστίγκος) στην Πόλη του Μεξικού το 1934

[Εικόνες στη σελίδα 198]

Πρώτοι σκαπανείς με τα μεταφορικά τους μέσα, στην πολιτεία Βερακρούς

[Εικόνα στη σελίδα 200]

Ο Φρεντ και η Μπλανς Άντερσον, Γαλααδίτες που αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην υπηρεσία στο Μεξικό

[Εικόνες στη σελίδα 202]

Σίρλεϊ Χέντρικσον (αριστερά) και Ρόζα Μέι Ντρέγερ—μαζί στην υπηρεσία επί 50 και πλέον χρόνια

[Εικόνες στη σελίδα 207]

Άλλοι Γαλααδίτες που έχουν υπηρετήσει στον αγρό του Μεξικού: (1) Ελίζαμπεθ Τρέισι, (2) Ζαν Φρεντ, (3) Εστέρ Λοπέζ, (4) Ρουμπέν Αγκίρε, (5) Ράσελ Κορνίλιας, (6) Εστέρ Βαρτάνιαν (Λοζάνο), (7) Μίλντρεντ Σίμπκινς, (8) Μαξίν Μίλερ (Γκαρσία)

[Εικόνες στη σελίδα 209]

Μερικοί που έχουν βοηθήσει στην επίβλεψη του τμήματος

(1) Ροντόλφο Λοζάνο, (2) Τζορτζ Πάπαντεμ, (3) Σάμιουελ Φρεντ, (4) Γουίλιαμ Σίμπκινς, (5) Ρόμπερτ Τρέισι

[Εικόνα στη σελίδα 210]

Ο Αντόλφο και η Λεονόρ Σαλίνας· έκαναν ταξίδια, λόγω του διορισμού του ως επισκόπου περιφερείας, επί πολλά χρόνια

[Εικόνες στη σελίδα 223]

Οι εγκαταστάσεις τμήματος που χρησιμοποιούνται στο Μεξικό από το 1985

[Εικόνες στη σελίδα 236, 237]

Χαρούμενοι διαγγελείς της Βασιλείας στο Μεξικό σήμερα

[Εικόνες στη σελίδα 244, 245]

(Αριστερά) Η οικογένεια Μπέθελ στο Μεξικό το 1993—και ακόμα μεγαλώνει! (Κάτω) Νέες εγκαταστάσεις τμήματος ανεγείρονται για να καλυφτούν οι ανάγκες των γοργά επεκτεινόμενων εκκλησιών στο Μεξικό

[Εικόνα στη σελίδα 252]

Η σημερινή Επιτροπή του Τμήματος του Μεξικού (από αριστερά προς δεξιά): Ρόμπερτ Τρέισι, Ρομπέρτο Γκάμα, Κάρλος Κάζαρες, Σάντος Εστράντα, Χουάν Άνχελ Ερνάντεζ και Ροντόλφο Λοζάνο