Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Γιατί η Μετάφραση Νέου Κόσμου αποδίδει την εβραϊκή λέξη αρούμ που αναφέρεται στο εδάφιο Γένεσις 3:1 ως «φρόνιμος» ενώ άλλες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής λένε «πανούργος» ή «έξυπνος»;

Αυτό το εδάφιο λέει τα εξής: ‘Τώρα το φίδι αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο φρόνιμο από όλα τα άγρια θηρία του αγρού που είχε δημιουργήσει ο Ιεχωβά Θεός. Έτσι άρχισε να λέει στη γυναίκα: «Είναι αλήθεια πως ο Θεός είπε ότι δεν πρέπει να τρώτε από κάθε δέντρο του κήπου;»’

Στο εδάφιο Παροιμίαι 12:23 και σε άλλα μέρη, η Μετάφραση Νέου Κόσμου αποδίδει την εβραϊκή λέξη αρούμ ως «διορατικός», η οποία αποτελεί βασική έννοια της λέξης όταν εφαρμόζεται σε ανθρώπους. Αλλά, όπως συμβαίνει με πολλές λέξεις, η έννοια της λέξης αρούμ έχει διάφορες αποχρώσεις. Για παράδειγμα, ο Μπέντζαμιν Ντέιβιντσον ορίζει τη λέξη αρούμ ως εξής: «1. πολυμήχανος, πανούργος, ύπουλος.—2. συνετός, φρόνιμος».—Το Αναλυτικό Εβραϊκό και Χαλδαϊκό Λεξικό (The Analytical Hebrew and Chaldee Lexicon).

Γιατί, τότε, η Μετάφραση Νέου Κόσμου διάλεξε τη δευτερεύουσα έννοια «φρόνιμος» στο εδάφιο Γένεσις 3:1; Αυτή η εκλογή είναι σε αρμονία με άλλες μεταφράσεις. Για παράδειγμα, όταν το εδάφιο Γένεσις 3:1 μεταφράστηκε στα ελληνικά στη μετάφραση των Εβδομήκοντα του τρίτου αιώνα Π.Κ.Χ., χρησιμοποιήθηκε η λέξη φρόνιμος—η ίδια λέξη που χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στο Ματθαίος 10:16: «Πρέπει να είστε τόσο φρόνιμοι όσο είναι τα φίδια και τόσο ήμεροι όσο τα περιστέρια».—Σημερινή Αγγλική Μετάφραση (Today’s English Version).

Ο Εβραίος λόγιος Λούντβιχ Κέχλερ σχολίασε το 1945: «Το φίδι είναι συνεσταλμένο. Αυτό μπορεί πολύ καλά να διατυπωθεί με τη λέξη φρόνιμος, γιατί μ’ αυτή τη συστολή ή τη φρονιμάδα το φίδι κάνει φανερό ότι έχει και χρησιμοποιεί φρένες». Η λέξη φρένες εδώ εννοεί ένα είδος ενστικτώδους σοφίας που είναι φανερή και σε άλλα ζώα.—Παράβαλε Παροιμίαι 30:24, ΜΝΚ.

Υπάρχει, όμως, ένας πιο σπουδαίος λόγος για τη χρήση της λέξης «φρόνιμος» αντί «διορατικός» ή «έξυπνος» στο εδάφιο Γένεσις 3:1. Το να ονομαστεί το φίδι έξυπνο, σ’ αυτό το σημείο, ακριβώς πριν περιγραφεί ότι παραπλάνησε την Εύα στην αμαρτία, ίσως οδηγήσει πολλούς αναγνώστες στο συμπέρασμα ότι η Αγία Γραφή περιγράφει ότι ένα απλό φίδι επινόησε αυτή την πλεκτάνη, χάρη στη δικιά του ασυνήθιστη εξυπνάδα. Μια τέτοια ερμηνεία θα μείωνε την αφήγηση στο επίπεδο του μύθου—και μάλιστα ενός μύθου πολύ γελοίου.

Αντιθέτως, η Αγία Γραφή διδάσκει ότι υπήρχε κάτι περισσότερο από κάποιο έξυπνο φίδι που ενεργούσε εκεί στον κήπο της Εδέμ. Το εδάφιο Αποκάλυψις 12:9, ΜΝΚ, πολύ καθαρά ταυτίζει τον Σατανά τον Διάβολο μ’ αυτό το ‘αρχικό φίδι’. Αυτός ήταν η αόρατη, υπερανθρώπινη δύναμη που χρησιμοποίησε το απλοϊκό ερπετό με τον τρόπο που ένας αριστοτέχνης εγγαστρίμυθος χειρίζεται την κούκλα του. Αυτή η φυσική φρονιμάδα του φιδιού το έκανε ιδανική επιλογή για το τέχνασμα. Όταν δεν κρύφτηκε με φρονιμάδα όπως ήταν η φύση του αλλά, αντιθέτως, άνοιξε θαρραλέα το στόμα του και άρχισε να μιλάει στην Εύα, τράβηξε την προσοχή της Εύας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού είναι απαλλαγμένος από μύθους, και με την ακριβή της απόδοση η Μετάφραση Νέου Κόσμου μάς βοηθάει να εκτιμήσουμε αυτό το γεγονός.—2 Τιμόθεον 3:16.

◼ Αφού οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα, γιατί εξακολουθούν να θεωρούν σημαντικό το να παραβρίσκονται σε κηδείες ομοπίστων τους;

Η ακριβής γνώση από την Αγία Γραφή σχετικά με την κατάσταση των νεκρών προφυλάσσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά από εσφαλμένη στάση που θα είχε ως αποτέλεσμα την άσοφη διαγωγή στις κηδείες. Επίσης, τους δίνει λόγους για να παραβρίσκονται σε Χριστιανικές κηδείες.

Ο Λόγος του Θεού δείχνει, καθαρά, ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνει δεν συνεχίζει να ζει ως αθάνατη ψυχή. (Εκκλησιαστής 9:5) Μετά το θάνατο, το σώμα επιστρέφει στο χώμα, είτε μέσω της φυσικής αποσύνθεσης είτε μέσω αποτέφρωσης. Ο νεκρός δεν συνεχίζει να ζει· θα ζήσει ξανά μόνο αν στο μέλλον τον αναστήσει ο Θεός.—Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 24:15.

Συνεπώς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν κάνουν επικήδειες πράξεις που βασίζονται στη δοξασία ότι ο νεκρός είχε μια αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει να ζει κάπου αλλού. Δεν συμμετέχουν σε ολονύχτιες αγρύπνιες, που συνοδεύονται από δυνατές ψαλμωδίες ή θρήνους για να τρομάξουν «τα πνεύματα», ούτε σε ολονύχτια μοιρολόγια ή σε υπερβολικό θρήνο που σκοπό έχουν να εξευμενίσουν το νεκρό.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός του Θεού δεν πενθεί. Ο θάνατος ενός συγγενή ή ενός στενού φίλου είναι μια θλιβερή εμπειρία, ακόμα και για τους αληθινούς λάτρεις που έχουν ακριβή γνώση για τους νεκρούς. Για παράδειγμα, όταν ο Ιακώβ νόμιζε ότι ένα άγριο ζώο είχε σκοτώσει τον Ιωσήφ, ο πατριάρχης «επένθησε τον υιόν αυτού ημέρας πολλάς». Διαβάζουμε ότι «εσηκώθησαν πάντες οι υιοί αυτού και πάσαι αι θυγατέρες αυτού, δια να παρηγορήσωσιν αυτόν». (Γένεσις 37:33-35) Όταν πέθανε ο πιστός Ιακώβ, ο Ιωσήφ «προσέταξεν . . . τους δούλους αυτού τους ιατρούς να βαλσαμώσωσι τον πατέρα αυτού» και «επένθησαν αυτόν οι Αιγύπτιοι εβδομήκοντα ημέρας». Αν και η οικογένεια του Ιακώβ δεν πίστευε στις λανθασμένες απόψεις που είχαν οι Αιγύπτιοι για τους νεκρούς, είναι φανερό ότι συγκινήθηκαν από το θάνατο του Ιακώβ. «Πας ο οίκος του Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού» ήθελαν να ταφεί ο Ιακώβ μ’ έναν κατάλληλο τρόπο, και ακόμα και οι ξένοι μπορούσαν να διακρίνουν ότι πενθούσαν.—Γένεσις 50:1-11.

Μπορούν να αναφερθούν πολυάριθμα άλλα Βιβλικά παραδείγματα από τα οποία φαίνεται ότι οι δούλοι του Ιεχωβά πραγματικά συγκινήθηκαν από το θάνατο κάποιου ομόπιστου ή κάποιου συγγενή και έτσι πένθησαν με έναν κατάλληλο τρόπο.a Όταν ο Ιησούς ήταν μαζί με τους λυπημένους συγγενείς του Λάζαρου, δεν έμεινε απαθής και ασυγκίνητος ούτε ήταν ακατάλληλα εύθυμος. Αν και ο Ιησούς είχε εμπιστοσύνη στη δύναμη της ανάστασης, δάκρυσε. (Ιωάννης 11:33-35) Μετά το θάνατο του ίδιου του Ιησού οι μαθητές του πένθησαν, αν και τους είχε πει ότι θα θανατωνόταν και θα εγειρόταν ξανά σε ζωή.—Ματθαίος 16:28· Ιωάννης 16:17-20· 20:11.

Οι δούλοι του Θεού σήμερα όχι μόνο μπορούν να νιώσουν, αλλά και νιώθουν τη θλίψη που φέρνει ο θάνατος. Αλλά η Γραφική κατανόηση τους βοηθάει να μετριάζουν ή να κρατούν σε ισορροπία το πένθος τους, σε συμφωνία με τα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:13, 14: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, δια να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού».

Τι θα πούμε λοιπόν για την παρακολούθηση μιας Χριστιανικής κηδείας (ή μιας επικήδειας ομιλίας για έναν πιστό); Υπάρχουν Γραφικοί λόγοι για τους οποίους οι Μάρτυρες κρίνουν ότι είναι ωφέλιμο και να γίνονται αυτές και να παραβρίσκονται σ’ αυτές.

Θυμηθείτε ότι, όταν ο Ιακώβ νόμιζε πως είχε χάσει το γιο του, «εσηκώθησαν πάντες οι υιοί αυτού και πάσαι αι θυγατέρες αυτού, δια να παρηγορήσωσιν αυτόν». (Γένεσις 37:35) Σε πολλές χώρες είναι συνηθισμένο για τους συγγενείς να συγκεντρώνονται για μια κηδεία. Αυτό δίνει την ευκαιρία στους άλλους, που μπορεί να μην είναι από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και έτσι δεν έχουν επηρεαστεί τόσο συναισθηματικά, να εκφράσουν λόγια συμπάθειας και παρηγοριάς. Μετά το θάνατο του Λάζαρου ‘πολλοί από τους Ιουδαίους είχαν έρθει προς τη Μάρθα και τη Μαρία, για να τις παρηγορήσουν για τον αδελφό τους’. (Ιωάννης 11:19) Αυτό επίσης περιλαμβάνει τους Χριστιανούς που επιθυμούν να ‘μπορούν να παρηγορούν άλλους σε οποιανδήποτε θλίψη τους’.—2 Κορινθίους 1:4, ΚΔΤΚ.

Οι Χριστιανοί επίσκοποι, αν και μπορεί να είναι πολύ απασχολημένοι, πρέπει να αναλαμβάνουν την ηγεσία στο να παρέχουν παρηγοριά στο ποίμνιο. Θυμούνται ότι το παράδειγμά τους, ο Ιησούς, ο Καλός Ποιμένας, ήταν διορισμένος ‘να ιατρεύσει τους συντετριμμένους την καρδία και να παρηγορήσει πάντας τους πενθούντας’. (Ησαΐας 61:1, 2· Ιωάννης 10:14) Ο Ιησούς δεν πρόσφερε τέτοια παρηγοριά μόνο όταν αυτό ήταν βολικό. Ήταν πρόθυμος να καταβάλει ειδική προσπάθεια για να είναι μαζί με τους συγγενείς του Λάζαρου που πενθούσαν—να μοιραστεί τη λύπη τους.—Ιωάννης 11:11, 17, 33.

Ακόμα και εκείνοι οι Χριστιανοί που σε μια κηδεία ίσως δεν είναι σε θέση να πουν πολλά στην οικογένεια του νεκρού, μπορούν να κάνουν καλό απλώς και μόνο με την παρουσία τους. Τα μέλη της οικογένειας που πενθεί μπορούν να πάρουν μεγάλη παρηγοριά από τη συμπονετική παρουσία πολλών ατόμων—νέων και ηλικιωμένων—της Χριστιανικής εκκλησίας. Θυμηθείτε την αντίδραση ορισμένων Ιουδαίων, όταν ο Ιησούς πήγε στις θλιμμένες αδελφές του Λάζαρου: «Ίδε πόσον ηγάπα αυτόν». (Ιωάννης 11:36) Άπιστοι συγγενείς, γείτονες ή συνάδελφοι που έχουν παρακολουθήσει την κηδεία ενός Χριστιανού έχουν εντυπωσιαστεί από το μεγάλο αριθμό Μαρτύρων που ήταν παρόντες, και έτσι έχουν γίνει πιο δεκτικοί στις αλήθειες που τους παρουσιάζονται από την Αγία Γραφή.

Η διαγωγή των Μαρτύρων που παραβρίσκονται πρέπει να αρμόζει στην περίσταση. Αν και γνωρίζουν ότι ο νεκρός δεν υποφέρει, και είναι σίγουροι ότι όλους τους πιστούς τους περιμένει ανάσταση, παίρνουν στα σοβαρά τη συμβουλή: ‘Υπάρχει καιρός του κλαίειν και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν και καιρός του χορεύειν’. (Εκκλησιαστής 3:4) Μια κηδεία ή μια επιμνημόσυνη τελετή δεν είναι καιρός για μεγαλόφωνες και εύθυμες συζητήσεις. Είναι μια περίσταση για εκδήλωση συμπόνιας, σύμφωνα με τη συμβουλή: «Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων».—Ρωμαίους 12:15.

Υπάρχει ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παραβρίσκονται σε κηδείες. Ο Λόγος του Θεού λέει: «Κάλλιον να υπάγη τις εις οίκον πένθους, παρά να υπάγη εις οίκον συμποσίου· διότι τούτο είναι το τέλος παντός ανθρώπου, και ο ζων θέλει βάλει αυτό εις την καρδίαν αυτού. . . . Η καρδία των σοφών είναι εν οίκω πένθους· αλλ’ η καρδία των αφρόνων εν οίκω ευφροσύνης».—Εκκλησιαστής 7:2-4.

Αν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν λόγο για να ελπίζουν, αυτά τα θεόπνευστα λόγια γράφτηκαν στην Αγία Γραφή για δικό μας όφελος. Η κηδεία μπορεί να παρομοιαστεί με ‘οίκο πένθους’. Καθώς παραβρισκόμαστε, οι σκέψεις μας μπορούν να σταματήσουν να περιστρέφονται γύρω από τις συνηθισμένες ανησυχίες και δραστηριότητες και να συγκεντρωθούν στο πόσο σύντομη είναι η ζωή. Είτε λόγω κάποιας ασθένειας είτε λόγω κάποιας ‘απρόβλεπτης περίστασης’, ο θάνατος μπορεί να χτυπήσει οποιονδήποτε από εμάς και να μας οδηγήσει σύντομα στην ανυπαρξία, γιατί ‘ο άνθρωπος επίσης δεν γνωρίζει τον καιρό του’. (Εκκλησιαστής 9:11, 12, ΜΝΚ) Οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους μαζί τους σε μια Χριστιανική κηδεία ίσως διαπιστώσουν ότι η περίσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει στο να συζητήσουν το πόσο πραγματικός είναι ο θάνατος, την ανάγκη για το αντίλυτρο και τη σοφία τού να υπηρετούμε «τον Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς».—2 Κορινθίους 1:9· Εκκλησιαστής 12:1, 13.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θεωρούν τις κηδείες μυστήρια, αλλά όμως αναγνωρίζουν ότι αυτά τα θλιβερά γεγονότα είναι ευκαιρίες για να δώσουν παρηγοριά. Με το να παραβρίσκονται σ’ αυτές, οι Χριστιανοί δίνουν απόδειξη της αγάπης και του σεβασμού που είχαν για το συγχριστιανό τους. Και ίσως υποκινηθούν να σκεφτούν πιο σοβαρά το νόημα της ζωής και το πώς πρέπει να χρησιμοποιούν τη δική τους ζωή ενώπιον του Θεού.

[Υποσημειώσεις]