Οι Λύσεις του Σταυρόλεξου στη Σελίδα 27

Λύσεις Οριζόντια

1. ΑΝΟΜΙΑ

4. ΕΣΠΕΡΑ

9. ΑΠΟΦΑΣΗΣ

10. ΖΑΪΝ

11. ΑΛΣΟΣ

14. ΣΤΟ

15. ΑΣΤΕΡΙ

16. ΤΟ

17. ΤΑΥ

18. ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ

21. ΕΥΑ

22. ΦΙ

24. ΔΡΑΚΩΝ

26. ΓΑΙ

28. ΣΙΣΑΚ

30. ΑΝΑΚ

31. ΠΙΘΑΡΙΟΝ

33. ΚΡΑΥΓΗ

34. ΠΟΔΙΩΝ

Λύσεις Κάθετα

1. ΑΡΑΜΑΪΚΗ

2. ΟΔΟΥΣ

3. ΙΝΑ

5. ΕΥΑΙΟΙ

6. ΑΓΝΟΣ

7. ΚΑΙΡΟΙ

8. ΜΗΡΟΣ

12. ΟΝΟΜΑ

13. ΜΕΝΕ

17. ΤΑΦΟΙ

19. ΟΥΑΙ

20. ΚΟΚΚΙΝΟΝ

23. ΑΓΩΝΑΣ

24. ΔΕΚΑΤΑ

25. ΩΡΑΙΑ

27. ΙΣΑΑΚ

29. ΣΚΙΑΙ

32. ΑΠΟ

Ο Παράγοντας Ρέζους και Εσείς

Ο ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ πατέρας κοιτάει ευτυχισμένος το νεογέννητο μωρό του που κοιμάται ήσυχα στην αγκαλιά της μητέρας του. Πέρασε μια ατέλειωτη νύχτα στην αίθουσα τοκετών, αλλά τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Πάνω στην ώρα έρχεται ο γιατρός για να εξετάσει τους ασθενείς του και να τους συγχαρεί όλους. «Υπάρχει κάτι ακόμα, στην πραγματικότητα είναι υπόθεση ρουτίνας», λέει αυτός.

Το αίμα της μητέρας είναι ρέζους-αρνητικό, και μια εξέταση έδειξε ότι το αίμα του μωρού είναι ρέζους-θετικό, έτσι θα χρειαστεί να χορηγηθεί στη μητέρα κάποιο ανοσολογικό παρασκεύασμα. «Είναι απλώς μια μικρή ένεση που αποτελείται από ανθρώπινα αντισώματα αλλά πολύ σημαντική», τους διαβεβαιώνει ο γιατρός, «για την πρόληψη επιπλοκών σε μελλοντικές εγκυμοσύνες».

Αν και ο γιατρός μπορεί να θεωρεί την ένεση υπόθεση ρουτίνας, η αναφορά σε αυτήν και σε πιθανές ‘επιπλοκές’ εγείρει διάφορα ερωτήματα στη διάνοια των γονέων που περιλαμβάνονται στο ζήτημα. Τι ακριβώς κάνει αυτή η ένεση; Πόσο αναγκαία είναι; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι γονείς δεν ήθελαν να γίνει; Για τους Χριστιανούς ανακύπτει άλλο ένα ερώτημα. Εφόσον η Αγία Γραφή λέει ‘να απέχετε από αίμα’, μπορεί η Χριστιανή να δεχτεί την ένεση με καθαρή συνείδηση αν αυτή περιέχει ανθρώπινα αντισώματα από το αίμα κάποιου άλλου;—Πράξεις 15:20, 29.

Το Ιστορικό του Προβλήματος Ρέζους

Πριν από δεκαετίες οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το ανθρώπινο αίμα περιέχει πολλούς παράγοντες, ή αντιγόνα, οι οποίοι κάνουν το αίμα κάθε ατόμου μοναδικό. Με τον καιρό έμαθαν ότι δύο συστήματα αντιγόνων στα ερυθρά αιμοσφαίρια προκαλούσαν τα περισσότερα από τα ιατρικά προβλήματα σε περίπτωση που το αίμα ενός ατόμου ερχόταν σε επαφή με το αίμα κάποιου άλλου. Ένα από αυτά τα αντιγόνα ονομάζεται «ΑΒΟ»· το άλλο ονομάζεται «ρέζους» (Rh). Μια σύντομη εξέταση του συστήματος ρέζους θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε στα σημαντικά ερωτήματα που έχουν οι γονείς που περιλαμβάνονται στο ζήτημα και τα οποία μπορεί να έχουν απασχολήσει και εσάς επίσης.

Το 1939, οι γιατροί δημοσίευσαν τη μυστηριώδη περίπτωση μιας 25χρονης της οποίας το δεύτερο μωρό πέθανε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μετά τη γέννηση του νεκρού μωρού, έγιναν στη γυναίκα μεταγγίσεις αίματος και αυτή παρουσίασε σοβαρές αντιδράσεις παρ’ όλο που το αίμα προερχόταν από το σύζυγό της και ήταν φαινομενικά συμβατό με το δικό της όσον αφορά τα αντιγόνα ΑΒΟ. Οι γιατροί αργότερα υπέθεσαν ότι κάποιος άγνωστος παράγοντας από το αίμα του πρώτου παιδιού της είχε αναμειχτεί με το αίμα της και είχε «ευαισθητοποιήσει» το αίμα της, προκαλώντας έτσι την αντίδραση του οργανισμού της στο αίμα του συζύγου της καθώς και την απώλεια του δεύτερου μωρού της.

Η ταυτότητα αυτού του άγνωστου παράγοντα προσδιορίστηκε αργότερα μέσω πειραμάτων που περιλάμβαναν πιθήκους ρέζους, έτσι ονομάστηκε «παράγοντας ρέζους». Αυτός ο παράγοντας του αίματος αποτέλεσε το αντικείμενο έντονου ιατρικού ενδιαφέροντος σε όλη τη δεκαετία του 1960 επειδή ανακαλύφτηκε ότι προκαλούσε μια κάπως κοινή και συνήθως τραγική νόσο η οποία προσέβαλλε τα μωρά και ονομαζόταν εμβρυϊκή ερυθροβλάστωση. Καθώς οι γιατροί μελετούσαν τον παράγοντα ρέζους και την ασθένεια, εκτυλίχτηκε μια συναρπαστική ιατρική ιστορία.

Ρέζους, Γενετική και Άρρωστα Μωρά

Οι περισσότεροι άνθρωποι λυπούνται όταν ένα νεογέννητο μωρό είναι σοβαρά άρρωστο ή όταν πεθαίνει. Πολλοί ούτε καν αντέχουν να βλέπουν ένα βρέφος άρρωστο ή ανήσυχο, και οι γιατροί δεν διαφέρουν σε αυτό. Εκείνος ο θανατηφόρος για τα μωρά παράγοντας ρέζους παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γιατρούς για δύο ακόμα λόγους.

Ο πρώτος ήταν ότι οι γιατροί άρχισαν να διακρίνουν ορισμένα επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά της ασθένειας και να καταλαβαίνουν τι σχέση είχε ο παράγοντας ρέζους με τη νόσο και το θάνατο. Ο παράγοντας ρέζους βρίσκεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια περίπου του 85 με 95 τοις εκατό των ανθρώπων, τόσο των αντρών όσο και των γυναικών. Αυτοί αποκαλούνται «ρέζους-θετικοί». Το 5 με 15 τοις εκατό που δεν έχουν αυτόν τον παράγοντα χαρακτηρίζονται «ρέζους-αρνητικοί». Αν ένα ρέζους-αρνητικό άτομο έρθει σε επαφή με το αίμα ενός ρέζους-θετικού ατόμου, αυτός ή αυτή μπορεί να αναπτύξει μόρια που ονομάζονται αντισώματα και καταστρέφουν το ρέζους-θετικό αίμα.

Αυτό αποτελεί πράγματι κοινή, φυσιολογική αντίδραση του ανοσολογικού συστήματος του σώματος καθώς καταπολεμάει ξένους εισβολείς. Το πρόβλημα είναι ότι μια ρέζους-αρνητική μητέρα ίσως έχει ένα μωρό που κληρονομεί το ρέζους-θετικό αίμα από τον πατέρα του. Αυτό δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα όταν ο πλακούντας λειτουργεί τέλεια και το αίμα του μωρού παραμένει χωρισμένο από εκείνο της μητέρας. (Παράβαλε Ψαλμός 139:13, ΜΝΚ). Αλλά επειδή τα σώματά μας είναι ατελή, μια μικρή ποσότητα από το αίμα του μωρού μπορεί μερικές φορές να διαφύγει και να έρθει σε επαφή με εκείνο της μητέρας. Μερικές φορές, αυτό συμβαίνει εξαιτίας κάποιας ιατρικής διαδικασίας, όπως είναι η αμνιοκέντηση (εξαγωγή λίγου υγρού από τον αμνιακό σάκο που περιβάλλει το αναπτυσσόμενο βρέφος). Ή μέρος από το αίμα του μωρού μπορεί να αναμειχτεί με το αίμα της μητέρας στη διάρκεια του τοκετού. Όποια και αν είναι η αιτία, η μητέρα μπορεί να ευαισθητοποιηθεί και να παράγει αντισώματα κατά του ρέζους-θετικού αίματος.

Φανταστείτε το πρόβλημα: Από τη στιγμή που η μητέρα αναπτύσσει αυτά τα αντισώματα, όλα τα μετέπειτα μωρά κινδυνεύουν αν κληρονομήσουν ρέζους-θετικό αίμα από τον πατέρα. Αυτό συμβαίνει επειδή η μητέρα έχει τώρα αντισώματα κατά του ρέζους-θετικού αίματος.

Βλέπετε, ορισμένα αντισώματα διεισδύουν φυσιολογικά στον πλακούντα. Αυτό είναι καλό επειδή έτσι όλα τα μωρά γεννιούνται με κάποιο βαθμό προσωρινής φυσικής ανοσίας μέσω των μητέρων τους. Ωστόσο, στη νόσο ρέζους, τα ρέζους αντισώματα της ευαισθητοποιημένης μητέρας μπαίνουν στον πλακούντα και επιτίθενται στο αίμα του ρέζους-θετικού μωρού. Αυτό σπάνια επηρεάζει το πρώτο μωρό, ενώ είναι πιο κοινό σε όλα τα μετέπειτα μωρά. Αυτό προκαλεί μια αρρώστια που ονομάζεται αιμολυτική νόσος ρέζους των νεογνών (εμβρυϊκή ερυθροβλάστωση αν η βλάβη είναι μεγάλη).

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για την αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας, αν και συνήθως έχουν περιορισμένη επιτυχία, όπως θα δούμε. Ας στρέψουμε τώρα την προσοχή σε μια ιατρική πλευρά του προβλήματος—ένα πιθανό μέσο πρόληψης.

Επαναστατική Ανακάλυψη στο Χώρο της Πρόληψης

Ίσως θυμάστε ότι υπήρχαν δύο λόγοι για τους οποίους αυτή η ασθένεια παρουσίαζε τόσο ενδιαφέρον για τους γιατρούς. Ο πρώτος ήταν ότι ο μηχανισμός της νόσου έγινε γνωστός και κατανοητός. Ποιος ήταν ο δεύτερος λόγος;

Αυτός εμφανίστηκε το 1968. Έπειτα από χρόνια ερευνών και αναποτελεσματικών προσπαθειών που έκαναν οι γιατροί για τη θεραπεία αυτών των πολύ άρρωστων μωρών, οι οποίες είχαν περιορισμένη επιτυχία, αναπτύχτηκε ένα εμβόλιο που ήταν αποτελεσματικό για την πρόληψη του προβλήματος των «μωρών ρέζους». Αυτά ήταν καλά νέα. Αλλά πώς λειτουργούσε αυτό;

Θυμηθείτε ότι το πρόβλημα με το ρέζους (για το δεύτερο και τα μετέπειτα ρέζους-θετικά παιδιά) προκαλούνταν όταν αίμα από το πρώτο παιδί που ήταν ρέζους-θετικό περνούσε στο κυκλοφορικό σύστημα της ρέζους-αρνητικής μητέρας και την έκανε να παράγει αντισώματα. Μήπως υπήρχε κάποιος τρόπος να δεσμευτούν και να καταστραφούν τα ερυθρά αιμοσφαίρια του μωρού που βρίσκονταν στο σύστημα της μητέρας προτού προλάβουν να την ευαισθητοποιήσουν;

Η μέθοδος που επινοήθηκε ήταν ένα ανοσολογικό παρασκεύασμα για τη μητέρα, το οποίο ονομάζεται ανοσοσφαιρίνη ρέζους ή RhIG, γνωστό σε μερικές χώρες με εμπορικές επονομασίες όπως Rhesogamma και Rhesuman. Αυτό αποτελείται από αντισώματα εναντίον του ρέζους-θετικού αντιγόνου. Το πώς ακριβώς λειτουργεί είναι περίπλοκο και μάλιστα απροσδιόριστο, αλλά βασικά φαίνεται ότι λειτουργεί με τον ακόλουθο τρόπο.

Όταν υπάρχει η υποψία ότι μια ρέζους-αρνητική μητέρα έχει εκτεθεί σε ρέζους-θετικό αίμα, όπως μετά τη γέννηση ενός ρέζους-θετικού παιδιού, γίνεται στη μητέρα μια ένεση RhIG. Αυτά τα αντισώματα επιτίθενται γρήγορα σε οποιαδήποτε ρέζους-θετικά ερυθρά αιμοσφαίρια που έχουν ξεφύγει από το μωρό και τα καταστρέφουν προτού αυτά ευαισθητοποιήσουν τη μητέρα. Αυτό εξαλείφει αποτελεσματικά τον κίνδυνο για το επόμενο παιδί, εφόσον δεν παράγονται καθόλου αντισώματα εναντίον του ρέζους-θετικού αίματος από τη μητέρα. Το πραγματικό πλεονέκτημα που διακρίνουν οι γιατροί σε αυτή τη μέθοδο είναι ότι φροντίζει για την πρόληψη της ασθένειας, αντί να τη θεραπεύει μετά την ανάπτυξή της.

Αυτό φαίνεται καλό στη θεωρία, ωστόσο έχει αποτελέσματα; Προφανώς, ναι. Σε μια χώρα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, η συχνότητα εμφάνισης της αιμολυτικής νόσου ρέζους έπεσε κατά 65 τοις εκατό στη δεκαετία του 1970. Αν και πολλά πράγματα μπορεί να συνέβαλαν σε αυτό, το 60 με 70 τοις εκατό αυτής της πτώσης αποδόθηκε στη χρήση της RhIG. Σε κάποια επαρχία του Καναδά, ο αριθμός των μωρών που πέθαναν από την αιμολυτική νόσο ρέζους μειώθηκε από 29 το 1964 σε 1 στο διάστημα μεταξύ 1974 και 1975. Η ιατρική κοινότητα το είδε αυτό ως επιβεβαίωση της αρχής: «Καλύτερα ένα δράμι πρόληψη παρά μια οκά θεραπεία». Ξέροντας αυτό το βασικό ιστορικό, μπορούμε να εξετάσουμε μερικές συγκεκριμένες ερωτήσεις που ανακύπτουν συνήθως σχετικά με τη νόσο ρέζους.

Κατά πόσο κινδυνεύω να αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα με τη νόσο ρέζους στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου;

Μια απλή εξέταση αίματος μπορεί να καθορίσει τον τύπο αίματος ρέζους της μητέρας και του πατέρα· κατά προσέγγιση 1 στους 7 γάμους περιλαμβάνει μια ρέζους-αρνητική γυναίκα και ένα ρέζους-θετικό άντρα. Χαρακτηριστικά της γενετικής σύνθεσης του πατέρα μειώνουν το συνολικό κίνδυνο περίπου στο 10 τοις εκατό.a

Ωστόσο, αυτές είναι συνολικές πληθυσμιακές στατιστικές. Αν είστε ρέζους-αρνητική γυναίκα παντρεμένη με ρέζους-θετικό άντρα, οι πιθανότητές σας να αποκτήσετε ένα ρέζους-θετικό παιδί είναι είτε 50 είτε 100 τοις εκατό, ανάλογα με τη γενετική σύνθεση του συζύγου σας.b (Δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος για να προσδιορίσετε τη γενετική σύνθεση του συζύγου, όπως ακριβώς δεν υπάρχει απλός τρόπος που να προσδιορίζει αν ένα μωρό στην κοιλιά είναι ρέζους-θετικό).

Η ρέζους-αρνητική μητέρα με έμβρυο ρέζους-θετικό έχει πιθανότητες 16 τοις εκατό να ευαισθητοποιηθεί με κάθε εγκυμοσύνη, θέτοντας έτσι τις μελλοντικές κυήσεις σε κίνδυνο. Φυσικά, αυτός είναι απλώς ένας μέσος όρος. Εφόσον η μητέρα δεν έχει κάνει μετάγγιση αίματος στο παρελθόν ή δεν έχει εκτεθεί με κάποιον άλλον τρόπο σε αίμα, το πρώτο μωρό σε ένα γάμο συνήθως δεν κινδυνεύει από τη νόσο ρέζους. Έπειτα από αυτό το πρώτο παιδί, ο κίνδυνος είναι στην πραγματικότητα κάπως δύσκολο να προβλεφτεί σε οποιαδήποτε περίπτωση. Μια γυναίκα μπορεί να ευαισθητοποιηθεί με το πρώτο κιόλας ρέζους-θετικό μωρό της. Κάποια άλλη μπορεί να αποκτήσει πέντε ή περισσότερα ρέζους-θετικά μωρά και να μην ευαισθητοποιηθεί ποτέ. Αν μια μητέρα ευαισθητοποιηθεί, ο κίνδυνος να πεθάνει οποιοδήποτε μετέπειτα ρέζους-θετικό έμβρυο είναι 30 τοις εκατό, και αυτό δεν μεταβάλλεται από το διάστημα μεταξύ των εγκυμοσυνών. Συνεπώς αυτό δεν είναι ζήτημα που μπορεί να το πάρει κάποιος στα ελαφρά.

Μπορούν οι εργαστηριακές εξετάσεις να μου πουν αν κινδυνεύει το αναπτυσσόμενο μωρό μου;

Ναι, μέχρι κάποιου βαθμού. Τα επίπεδα αντισωμάτων στο αίμα της μητέρας μπορούν να υπολογιστούν στη διάρκεια της εγκυμοσύνης για να διαπιστωθεί αν αυτή παράγει αντισώματα εναντίον του αίματος του μωρού. Επίσης, η αμνιοκέντηση μπορεί να δείξει αν καταστρέφεται το αίμα του μωρού και αν το μωρό κινδυνεύει. Εντούτοις, η αμνιοκέντηση παρουσιάζει μερικές φορές τις δικές της επιπλοκές, και έτσι θα πρέπει να υπάρχουν επιφυλάξεις για το αν θα γίνει.

Έχει η ένεση RhIG παρενέργειες;

Υπάρχει ακόμα κάποια αντιλογία σχετικά με τη χρήση της στη διάρκεια της εγκυμοσύνης εξαιτίας της πιθανής ανοσολογικής βλάβης στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. Εντούτοις οι περισσότεροι ειδικοί συμπεραίνουν ότι η ανοσοποίηση είναι σχετικά ασφαλής τόσο για τη μητέρα όσο και για το μωρό που αναπτύσσεται μέσα της.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, πόσο συχνά θα πρέπει να κάνω αυτή την ένεση;

Οι ειδικοί λένε ότι η ένεση θα πρέπει να γίνεται σύντομα ύστερα από οποιοδήποτε γεγονός που μπορεί να κάνει το ρέζους-θετικό αίμα να εισέλθει στο κυκλοφορικό σύστημα μιας ρέζους-αρνητικής γυναίκας. Συνεπώς, οι πρόσφατες συστάσεις είναι να γίνεται η ένεση μέσα σε 72 ώρες από τη γέννηση του μωρού αν διαπιστωθεί ότι το αίμα του μωρού είναι ρέζους-θετικό. Η ίδια σύσταση ισχύει για την αμνιοκέντηση ή την αποβολή.

Επιπλέον, εφόσον οι μελέτες έχουν δείξει ότι μια μικρή ποσότητα από το αίμα του μωρού μπορεί να εισέλθει στο κυκλοφορικό σύστημα της μητέρας στη διάρκεια της φυσιολογικής εγκυμοσύνης, ορισμένοι γιατροί συστήνουν να γίνεται η ένεση στην 28η εβδομάδα της εγκυμοσύνης για να αποφευχτεί η ευαισθητοποίηση. Σε αυτή την περίπτωση συστήνεται να ξαναγίνει η ένεση μετά τη γέννηση του μωρού.

Υπάρχει κάποια θεραπεία για το μωρό αν αυτό προσβληθεί από τη νόσο ρέζους;

Ναι. Αν και η αιμολυτική νόσος των νεογνών είναι μια σοβαρή ασθένεια, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις υπέρ θεραπευτικών αγωγών που δεν περιλαμβάνουν αφαιμαξομεταγγίσεις για το μωρό. Η πιο επίφοβη επιπλοκή αυτής της νόσου περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας χημικής ουσίας που λέγεται χολερυθρίνη, η οποία είναι αποτέλεσμα της αποσύνθεσης των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Αυτή δημιουργεί ίκτερο και μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να προκαλέσει βλάβη στα όργανα του μωρού. (Παρεμπιπτόντως, ένας ελαφρύς ίκτερος μπορεί να προκληθεί όταν υπάρχει ασυμβατότητα του ΑΒΟ στο αίμα της μητέρας και στο αίμα του μωρού, αλλά συνήθως αυτός δεν είναι τόσο σοβαρός).

Επί μερικά χρόνια οι γιατροί πίστευαν ότι ένα συγκεκριμένο επίπεδο ίκτερου ήταν λόγος για χορήγηση αφαιμαξομετάγγισης αίματος σε αυτά τα μωρά, αλλά περαιτέρω έρευνες έχουν αποκαλύψει διάφορες εναλλακτικές θεραπείες. Πρόωρη έναρξη τοκετού ή καισαρική τομή, φωτοθεραπεία και φάρμακα όπως η φαινοβαρβιτάλη, ο ενεργός άνθρακας καθώς και άλλες θεραπευτικές αγωγές έχουν αποδειχτεί υποβοηθητικές και έχουν μειώσει δραστικά την τάση της καταφυγής στη μετάγγιση. Στην πραγματικότητα, ορισμένες πρόσφατες εκθέσεις έχουν τονίσει το πόσο μάταιο και μάλιστα επικίνδυνο είναι να γίνονται αφαιμαξομεταγγίσεις σε μωρά με τη νόσο ρέζους.—Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 26.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακραίες περιπτώσεις στις οποίες οι γιατροί εξακολουθούν να επιμένουν ότι η αφαιμαξομετάγγιση είναι η μόνη αποδεκτή θεραπεία. Γι’ αυτό μερικοί γονείς πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να αποφύγουν το όλο πρόβλημα με μια ένεση που θα αποτρέψει την ασθένεια και κατ’ επέκταση τον ίκτερο.

Παρασκευάζεται η ένεση RhIG από αίμα;

Ναι. Τα αντισώματα που αποτελούν την ένεση συγκεντρώνονται από το αίμα ατόμων που έχουν ανοσοποιηθεί ή ευαισθητοποιηθεί στον παράγοντα ρέζους. Στο μέλλον μπορεί να γίνει διαθέσιμη RhIG που δεν θα προέρχεται από αίμα αλλά θα παρασκευάζεται μέσω της γενετικής μηχανικής.

Μπορούν οι Χριστιανοί να δεχτούν ενσυνείδητα ένεση RhIG;

Το ζήτημα που περιλαμβάνεται είναι η πιθανή κακή χρήση του αίματος. Οι Γραφές απαγορεύουν εντελώς κατηγορηματικά τη βρώση ή οποιαδήποτε άλλη κακή χρήση του αίματος. (Λευιτικόν 17:11, 12· Πράξεις 15:28, 29) Εφόσον η RhIG παράγεται από αίμα, θα αποτελούσε παραβίαση της Γραφικής εντολής για αποχή από αίμα το να δεχτεί κάποια Χριστιανή να κάνει την ένεση;

Αυτό το περιοδικό και το συνοδευτικό του, Η Σκοπιά, έχουν σχολιάσει με συνέπεια το ζήτημα.c Έχουμε τονίσει ότι σε όλες τις εγκυμοσύνες αντισώματα περνάνε ελεύθερα από τον πλακούντα ανάμεσα στη μητέρα και στο μωρό. Έτσι μερικοί Χριστιανοί έχουν συμπεράνει ότι για αυτούς δεν φαίνεται παραβίαση του Γραφικού νόμου το να κάνουν μια ένεση που αποτελείται από αντισώματα, όπως η RhIG, εφόσον η διαδικασία είναι ουσιαστικά παρόμοια με αυτό που συμβαίνει φυσιολογικά.

Ωστόσο, η απόφαση για το αν θα γίνει η ένεση RhIG παραμένει τελικά ζήτημα που θα πρέπει να το αποφασίσει ενσυνείδητα το κάθε Χριστιανικό ζευγάρι. Εντούτοις, αν ένας σύζυγος και μια σύζυγος που αντιμετωπίζουν το ζήτημα ρέζους αποφασίσουν να μη γίνει η RhIG ενώ συστήνεται από το γιατρό, θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να δεχτούν τον κίνδυνο να αποκτήσουν μελλοντικά ένα παιδί σοβαρά άρρωστο από μια ασθένεια που θα μπορούσε πιθανώς να είχε προληφτεί. Σε αυτή την περίπτωση ίσως ακόμα αποφασίσουν ότι η πορεία σοφίας είναι να πάρουν επιπρόσθετες προφυλάξεις ώστε να μην αποκτήσουν άλλα παιδιά και εκθέσουν έτσι τον εαυτό τους στην πιθανότητα μιας τέτοιας τραγωδίας. Οι Χριστιανοί γονείς που περιλαμβάνονται στο ζήτημα θα πρέπει να εξετάσουν με προσευχή όλες τις πλευρές προτού πάρουν τέτοιες βαρυσήμαντες αποφάσεις.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 26]

Αυξημένη Χολερυθρίνη—Λόγος για Μετάγγιση;

Οι γιατροί ανέκαθεν φοβούνταν τις συνέπειες της αυξημένης χολερυθρίνης στα μωρά, τόσο πολύ ώστε όταν η χολερυθρίνη αρχίσει να ανεβαίνει—ειδικά όταν πλησιάζει στα 20 χιλιοστόγραμμα ανά 100 χιλιοστόλιτρα—οι γιατροί συνήθως επιμένουν ότι πρέπει να γίνει αφαιμαξομετάγγιση «για να αποφευχτεί η εγκεφαλική βλάβη» (πυρηνικός ίκτερος). Είναι ο φόβος τους, και η αξία της μετάγγισης αίματος, δικαιολογημένος;

Ο Δρ Άντονι Ντίξον παρατηρεί: «Αρκετές μελέτες σε τέτοια βρέφη δεν έχουν μπορέσει να εντοπίσουν οποιεσδήποτε συνέπειες, είτε βραχυπρόθεσμες είτε μακροπρόθεσμες, όταν τα επίπεδα χολερυθρίνης κυμαίνονται από 18-51 χιλιοστόγραμμα ανά 100 χιλιοστόλιτρα». Ο Δρ Ντίξον συνεχίζει και εξετάζει το θέμα «της εικοστοφοβίας». Αν και δεν έχει αποδειχτεί η ύπαρξη κάποιου πλεονεκτήματος από τη θεραπευτική αγωγή για αυτά τα αυξημένα επίπεδα χολερυθρίνης, ο Δρ Ντίξον συμπεραίνει: «Το δίλημμα είναι σαφές. Η εντατική θεραπευτική αγωγή για τα αυξημένα επίπεδα της χολερυθρίνης ορού αποτελεί τώρα καθιερωμένη τακτική. Η καθιερωμένη τακτική δεν θα πρέπει να αμφισβητείται μέχρι να αποδειχτεί ότι είναι εσφαλμένη, και ωστόσο οποιαδήποτε προσπάθεια να δείξει κάποιος ότι είναι εσφαλμένη είναι αντιδεοντολογική!»—Ο Οικογενειακός Γιατρός στον Καναδά (Canadian Family Physician), Οκτώβριος 1984, σελίδα 1981.

Από την άλλη μεριά, μια αυθεντία από την Ιταλία, η Δρ Ερσίλια Γκαρμπανιάτι, έχει γράψει σχετικά με τον προστατευτικό ρόλο της χολερυθρίνης και τους «πιθανούς απρόβλεπτους κινδύνους από τα ακατάλληλα χαμηλά επίπεδα χολερυθρίνης ορού». (Τα πλάγια γράμματα δικά μας). (Παιδιατρική [Pediatrics], Μάρτιος 1990, σελίδα 380) Προχωρώντας ακόμα περισσότερο, η Δρ Τζόουν Χότζμαν γράφει στο Δυτικό Ιατρικό Περιοδικό (Western Journal of Medicine): «Η αφαιμαξομετάγγιση δεν θα αποτρέψει τη διαπότιση του εγκεφάλου από τη χολερυθρίνη στα χαμηλά επίπεδα χολερυθρίνης και, ενόψει της πειραματικής εργασίας που αναφέρθηκε παραπάνω, ίσως στην πραγματικότητα να είναι επιβλαβής».—Ιούνιος 1984, σελίδα 933.