Τι Σημαίνει η Ταπεινοφροσύνη του Ιεχωβά για Εμάς

Ο ΔΑΒΙΔ ήξερε τι θα πει δεινοπάθηση. Υπέφερε κακομεταχείριση στα χέρια του Βασιλιά Σαούλ, του ζηλόφθονου πεθερού του. Τρεις φορές προσπάθησε ο Σαούλ να σκοτώσει τον Δαβίδ με ένα δόρυ και επί χρόνια τον κυνηγούσε αδιάκοπα, αναγκάζοντάς τον να γίνει φυγάς. (1 Σαμουήλ 18:11· 19:10· 26:20) Ωστόσο, ο Ιεχωβά αποδείχτηκε ότι ήταν με τον Δαβίδ. Τον διέσωσε, όχι μόνο από τον Σαούλ, αλλά και από άλλους εχθρούς. Μπορούμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε τα αισθήματα που εξέφρασε ο Δαβίδ όταν έψαλε: «Ο Ιεχωβά είναι ο απόκρημνος βράχος μου και το οχυρό μου, Αυτός που μου προμηθεύει διαφυγή. . . . Θα μου δώσεις την ασπίδα της σωτηρίας σου, [Ιεχωβά,] και η ταπεινοφροσύνη σου είναι αυτή που με μεγαλύνει». (2 Σαμουήλ 22:2, 36) Ο Δαβίδ απέκτησε σε κάποιον βαθμό μεγαλειότητα στον Ισραήλ. Πώς, λοιπόν, περιλαμβανόταν σε αυτό το ζήτημα η ταπεινοφροσύνη του Ιεχωβά;

Όταν οι Γραφές αποκαλούν τον Ιεχωβά ταπεινό, δεν εννοούν ότι έχει οποιονδήποτε περιορισμό ή ότι υπόκειται σε άλλους. Απεναντίας, η όμορφη αυτή ιδιότητα δείχνει ότι έχει βαθιά συμπόνια για τους ανθρώπους που αγωνίζονται ειλικρινά να κερδίσουν την επιδοκιμασία του, καθώς και ότι εκδηλώνει έλεος προς αυτούς. Στα εδάφια Ψαλμός 113:6, 7 διαβάζουμε: «[Ο Ιεχωβά] καταδέχεται να κοιτάζει τον ουρανό και τη γη, σηκώνοντας από το χώμα τον ασήμαντο». Το ότι ο Ιεχωβά «καταδέχεται» σημαίνει ότι «σκύβει για να δει» ή ότι «ταπεινώνει τον Εαυτό του για να κοιτάξει». (Σημερινή Αγγλική Μετάφραση [Today’s English Version]· Κατά Λέξη Μετάφραση της Αγίας Γραφής, του Γιανγκ [Young’s Literal Translation of the Holy Bible]) Έτσι λοιπόν, από τους ουρανούς, ο ίδιος ο Ιεχωβά “έσκυψε”, ή αλλιώς “ταπείνωσε τον εαυτό του”, προκειμένου να δώσει προσοχή στον Δαβίδ, σε έναν ατελή αλλά ταπεινό άνθρωπο ο οποίος επιθυμούσε να υπηρετεί τον Θεό. Γι’ αυτό, ο Δαβίδ μάς διαβεβαιώνει: «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός, και όμως βλέπει τον ταπεινό». (Ψαλμός 138:6) Το έλεος, η υπομονή και η συμπόνια με τα οποία πολιτεύτηκε ο Ιεχωβά με τον Δαβίδ θα πρέπει να ενθαρρύνουν όλους όσους επιζητούν να πράττουν το θέλημα του Θεού.

Μολονότι ο Ιεχωβά ως ο Κυρίαρχος κατέχει την πιο εξυψωμένη θέση στο σύμπαν, είναι πρόθυμος να πολιτεύεται με τον καθένα μας. Αυτό μας δίνει την πεποίθηση ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στην αστείρευτη βοήθειά του ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε ότι θα μας ξεχάσει. Όσον αφορά τον αρχαίο Ισραήλ, το λαό του, ο Ιεχωβά χαρακτηρίστηκε κατάλληλα ως αυτός «ο οποίος, όταν [εκείνοι ήταν] σε ταπεινή θέση, [τους] θυμήθηκε: διότι η στοργική του καλοσύνη παραμένει στον αιώνα».​—Ψαλμός 136:23.

Ως σύγχρονοι υπηρέτες του Ιεχωβά, ίσως να δεινοπαθούμε και εμείς όπως ο Δαβίδ. Μπορεί να αντιμετωπίζουμε χλευασμό από άτομα που δεν γνωρίζουν τον Θεό ή να αγωνιζόμαστε με την κακή υγεία ή να έχουμε νιώσει την απώλεια κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Όποια και να είναι η κατάστασή μας, αν η καρδιά μας είναι ειλικρινής, μπορούμε να πλησιάζουμε τον Ιεχωβά μέσω προσευχής, κάνοντας έκκληση στο έλεός του. Ο Ιεχωβά θα “σκύψει” στρέφοντας την προσοχή του πάνω μας και ακούγοντας τις προσευχές μας. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Τα μάτια του Ιεχωβά είναι στραμμένα προς τους δικαίους και τα αφτιά του προς την κραυγή που υψώνουν για βοήθεια». (Ψαλμός 34:15) Δεν είναι πράγματι συγκινητικό να συλλογίζεστε τη θελκτική ιδιότητα της ταπεινοφροσύνης του Ιεχωβά;

[Εικόνες στη σελίδα 30]

Όπως ακριβώς άκουγε τις προσευχές του Δαβίδ, ο Ιεχωβά είναι πρόθυμος να ακούει τις δικές μας προσευχές σήμερα

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Πώς βλέπει η Χριστιανική εκκλησία τη λαιμαργία;

Ο Λόγος του Θεού καταδικάζει τόσο τη μέθη όσο και τη λαιμαργία ως συμπεριφορά που δεν συμβιβάζεται με την υπηρεσία προς τον Θεό. Συνεπώς, η Χριστιανική εκκλησία αντιμετωπίζει τον αδιόρθωτο λαίμαργο όπως ακριβώς βλέπει τον κατά συνήθεια μέθυσο. Ούτε ο μέθυσος ούτε ο λαίμαργος μπορεί να είναι μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας.

Τα εδάφια Παροιμίες 23:20, 21 δηλώνουν: «Μην είσαι ανάμεσα σε οινοπότες, ανάμεσα σε λαίμαργους κρεοφάγους. Διότι ο μέθυσος και ο λαίμαργος θα πέσουν σε φτώχεια, και ο νυσταγμός θα ντύσει με κουρέλια τον άνθρωπο». Στο εδάφιο Δευτερονόμιο 21:20 διαβάζουμε για κάποιον “πεισματάρη και στασιαστικό” άνθρωπο, ο οποίος ήταν άξιος θανάτου υπό το Μωσαϊκό Νόμο. Σύμφωνα με αυτό το εδάφιο, εκείνος ο στασιαστικός και αμετανόητος άνθρωπος ήταν μεταξύ άλλων «λαίμαργος και μέθυσος». Σαφώς, στον αρχαίο Ισραήλ η λαιμαργία θεωρούνταν απαράδεκτη συνήθεια για εκείνους που επιθυμούσαν να υπηρετούν τον Θεό.

Τι σημαίνει, όμως, το να είναι κανείς λαίμαργος, και τι λένε οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές για αυτό το θέμα; Ο λαίμαργος ορίζεται ως κάποιος που επιδίδεται κατά συνήθεια σε άπληστη και αχόρταγη κατανάλωση τροφής. Κατ’ αρχάς, λοιπόν, η λαιμαργία αποτελεί μορφή απληστίας, και ο Λόγος του Θεού μάς λέει ότι οι «άπληστοι» είναι άτομα που δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9, 10· Φιλιππησίους