ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

Ο νόμος του Ιεχωβά για την ιερότητα του αίματος ήταν κατηγορηματικός. Η έκχυση ανθρώπινου αίματος μίαινε τη γη στην οποία ζούσαν οι γιοι του Ισραήλ και στης οποίας το μέσο κατοικούσε ο Ιεχωβά, εξιλέωση δε για αυτό το αίμα μπορούσε να γίνει μόνο με το αίμα εκείνου που το έχυσε. (Γε 9:5, 6· Αρ 35:33, 34) Έτσι λοιπόν, στην περίπτωση κάποιου δολοφόνου, λαμβανόταν εκδίκηση για το αίμα του θύματός του, και η νομική απαίτηση “ζωή αντί ζωής” ικανοποιούνταν όταν ο εκδικητής του αίματος θανάτωνε «εξάπαντος» το δολοφόνο. (Εξ 21:23· Αρ 35:21) Ωστόσο, τι θα συνέβαινε με τον ακούσιο ανθρωποκτόνο, κάποιον για παράδειγμα που σκότωσε τον αδελφό του όταν έφυγε κατά τύχη η κεφαλή του τσεκουριού, ενώ αυτός έκοβε ξύλα; (Δευ 19:4, 5) Για τα άτομα που περιέρχονταν σε τέτοια δυσχερή θέση ο Ιεχωβά προμήθευσε στοργικά έξι πόλεις καταφυγίου, όπου μπορούσε να βρει προστασία και άσυλο από τον εκδικητή του αίματος όποιος είχε χύσει αίμα ακούσια.—Αρ 35:6-32· Ιη 20:2-9.

Τοποθεσίες. Ο Μωυσής όρισε πριν από το θάνατό του τρεις τέτοιες πόλεις Α του Ιορδάνη. Η πρώτη, η Βοσόρ, βρισκόταν στα Ν, στο υψίπεδο της περιοχής που ανήκε στη φυλή του Ρουβήν, Α του βόρειου άκρου της Νεκράς Θαλάσσης. Η δεύτερη, η Ραμώθ της Γαλαάδ, ανήκε στη φυλή του Γαδ και βρισκόταν περίπου στο μέσο του ανατολικού τμήματος των εδαφών που κατείχε ο Ισραήλ. Η τρίτη, η Γκολάν της Βασάν, βρισκόταν στα Β, στην περιοχή της φυλής του Μανασσή. (Δευ 4:43· Ιη 21:27, 36, 38) Όταν οι Ισραηλίτες πέρασαν στη δυτική πλευρά του Ιορδάνη, ο Ιησούς του Ναυή όρισε τρεις ακόμη πόλεις καταφυγίου: τη Χεβρών στα Ν, στην περιοχή του Ιούδα, τη Συχέμ στην κεντρική ορεινή περιοχή του Εφραΐμ και την Κέδες στα Β, στην περιοχή του Νεφθαλί, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Γαλιλαία. (Ιη 21:13, 21, 32) Όλες αυτές οι πόλεις ήταν Λευιτικές και μάλιστα μία, η Χεβρών, ήταν ιερατική. Επιπλέον, εφόσον ορίστηκαν ως πόλεις καταφυγίου, χαρακτηρίστηκαν ιερές.—Ιη 20:7.

Νομική Διαδικασία. Με την άφιξή του στην πόλη του καταφυγίου, ο φυγάς όφειλε να εκθέσει την υπόθεσή του στους πρεσβυτέρους, στην πύλη της πόλης, και έπρεπε να τύχει φιλοξενίας. Για να αποφευχθεί τυχόν κατάχρηση αυτής της ειδικής μέριμνας από εκούσιους ανθρωποκτόνους, ο φυγάς έπρεπε, αφού εισερχόταν στην πόλη του καταφυγίου, να δικαστεί στις πύλες της πόλης στης οποίας τη δικαιοδοσία ανήκε ο τόπος του εγκλήματος, ώστε να αποδείξει την αθωότητά του. Αν αθωωνόταν, επέστρεφε στην πόλη του καταφυγίου. Ωστόσο, η ασφάλειά του ήταν εγγυημένη μόνο εφόσον παρέμενε στην πόλη για το υπόλοιπο της ζωής του ή μέχρι το θάνατο του αρχιερέα. Κανένα λύτρο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ώστε να αλλάξουν αυτοί οι όροι. (Αρ 35:22-29, 32· Ιη 20:4-6) Ακόμη και το ιερό θυσιαστήριο του Ιεχωβά δεν πρόσφερε προστασία στους δολοφόνους, όπως καταδεικνύει η περίπτωση του Ιωάβ.—Εξ 21:14· 1Βα 1:50· 2:28-34· βλέπε ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ.

Πόσο διαφορετική ήταν, λοιπόν, η διευθέτηση του Ιεχωβά για την προστασία των ακούσιων ανθρωποκτόνων από το άσυλο που πρόσφεραν τα αρχαία ειδωλολατρικά έθνη καθώς και οι ναοί του Χριστιανικού κόσμου ανά τους αιώνες! Ενώ αυτά τα άσυλα παρείχαν καταφύγιο τόσο σε εγκληματίες όσο και σε αθώους, οι πόλεις του καταφυγίου στον Ισραήλ προστάτευαν αποκλειστικά τον ακούσιο ανθρωποκτόνο και μάλιστα μόνο υπό όρους, προάγοντας έτσι το σεβασμό για την ιερότητα της ζωής.