ΘΡΗΝΩΔΙΑ

Σύνθεση—λυρική ή μουσική—που εκφράζει βαθιά λύπη, όπως τη θλίψη την οποία προξενεί ο θάνατος ενός φίλου ή κάποιου αγαπημένου προσώπου· ελεγεία. Στη Μετάφραση Νέου Κόσμου η λέξη «θρηνωδία» αποδίδει συνήθως την εβραϊκή λέξη κινάχ, η οποία δηλώνει πένθιμη σύνθεση, ελεγεία ή θρήνο.

Η εβραϊκή λέξη σιγκαγιών στην επιγραφή του 7ου Ψαλμού μεταφράζεται επίσης «θρηνωδία» και ενδεχομένως δηλώνει ένα άκρως αισθαντικό τραγούδι με γρήγορες εναλλαγές ρυθμού. (ΜΝΚ, υποσ.) Ένας τύπος της εβραϊκής λέξης, στον πληθυντικό αριθμό, εμφανίζεται στο εδάφιο Αββακούμ 3:1, όπου και αποδίδεται «θρηνωδίες». Λόγω της φύσης τους, οι θρηνωδίες συσχετίζονται με βογκητά και οδυρμούς. (Ιεζ 2:10) Τουλάχιστον μερικές από αυτές είχαν καταγραφεί και φυλάσσονταν. Το εδάφιο 2 Χρονικών 35:25 αναφέρει ότι ο Ιερεμίας θρηνωδούσε για τον εκλιπόντα Βασιλιά Ιωσία και αφήνει να εννοηθεί ότι κάποτε υπήρχε μια συλλογή από θρηνωδίες (εβρ., κινώθ), διότι λέει: «Όλοι οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες μιλούν για τον Ιωσία στις θρηνωδίες τους μέχρι και σήμερα· και τις έχουν θέσει ως διάταξη στον Ισραήλ και αυτές είναι γραμμένες στις θρηνωδίες».

Οι θρηνωδίες συνδέονται με το πένθος, και έτσι ο Ιεχωβά είπε στον άπιστο Ισραήλ: «Θα μετατρέψω τις γιορτές σας σε πένθος και όλους τους ύμνους σας σε θρηνωδία». (Αμ 8:10) Άρα λοιπόν, το να υψώσει κανείς θρηνωδία σήμαινε ότι έψαλλε μια ελεγεία, δηλαδή πένθιμη σύνθεση, η οποία ίσως υποδήλωνε απόρριψη από τον Ιεχωβά ή αντιπαρέβαλλε προηγούμενες ευνοϊκές συνθήκες με κάποια μεταγενέστερη δυστυχία. (Ιερ 7:29· Ιεζ 19:1-14) Οι θρηνωδίες ήταν άσματα, τα οποία συνήθως έψαλλαν οι γυναίκες.—Ιεζ 27:32· Ιερ 9:20.

Μερικές θρηνωδίες είχαν ιστορικό χαρακτήρα—τις συνέθεταν έπειτα από κάποιο γεγονός, όπως ήταν ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η θρηνωδία που έψαλε ο Δαβίδ εκφράζοντας τη λύπη του για τον Σαούλ και τον Ιωνάθαν, οι οποίοι είχαν πέσει νεκροί στο Όρος Γελβουέ πολεμώντας τους Φιλισταίους. (2Σα 1:17-27· 1Σα 31:8) Ο Βασιλιάς Δαβίδ έψαλε επίσης θρηνωδία για τον Αβενήρ μετά την ταφή του. (2Σα 3:31-34) Ενώ οι νεκρώσιμες θρηνωδίες ίσως αποσκοπούσαν εν μέρει στο να παρηγορήσουν τους ζώντες, μεταξύ των πιστών υπηρετών του Θεού δεν αποσκοπούσαν στο να δοξάσουν τον εκλιπόντα.—Εκ 9:5, 10.

Το βιβλίο των Θρήνων είναι μια θρηνωδία την οποία έγραψε ο Ιερεμίας μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους το 607 Π.Κ.Χ. Αν και εκφράζει λύπη για αυτή την ερήμωση, παράλληλα αντανακλά πίστη και ελπίδα στον Ιεχωβά, και μάλιστα το πέμπτο κεφάλαιο αρχίζει με μια έκκληση στον Θεό να θυμηθεί το λαό του που είχαν γίνει «ορφανοί χωρίς πατέρα».—Θρ 3:22-27· 5:1-3· βλέπε ΘΡΗΝΟΙ (ΒΙΒΛΙΟ).

Μερικές θρηνωδίες που έχουν καταγραφεί στην Αγία Γραφή είναι προφητικές και παρουσιάζουν παραστατικά κάποια επερχόμενη συμφορά, ενίοτε μάλιστα σαν να έχει ήδη συμβεί. Προφητικές θρηνωδίες υψώθηκαν εναντίον της Τύρου και του βασιλιά της (Ιεζ 26:17· 27:1, 2· 28:11-19), καθώς και εναντίον του Φαραώ και της Αιγύπτου. (Ιεζ 32:2-16) Σε σχέση με την ερήμωση του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ αναφέρεται ότι θα υψωνόταν θρηνωδία.—Ιερ 9:9-11.