Ορόσημα της Ζωής μου στην Υπηρεσία της Βασιλείας

ΔΥΟ χρόνια πριν από αυτό το περιστατικό, είχα αποφοιτήσει μαζί με την Έβελιν Τράμπερτ, τη συνεργάτιδά μου, από την τέταρτη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία βρισκόταν τότε κοντά στην Ίθακα της Νέας Υόρκης. Διοριστήκαμε στη Σάντα Άνα. Αλλά προτού κάνω μια σύντομη αναδρομή στα σχεδόν 29 χρόνια της ιεραποστολικής μου υπηρεσίας, θα ήθελα να σας πω γιατί αποφάσισα να αρχίσω αυτό το έργο.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

Το 1923​—τη χρονιά που γεννήθηκα—​οι γονείς μου, ο Τζον και η Εύα Όλσον, ζούσαν στο Σποκέιν της Ουάσινγκτον, στις ΗΠΑ. Ήταν Λουθηρανοί αλλά δεν δέχονταν την εκκλησιαστική διδασκαλία για τον πύρινο άδη, μιας και δεν μπορούσαν να την εναρμονίσουν με έναν Θεό αγάπης. (1 Ιωάν. 4:8) Ο πατέρας μου δούλευε σε φούρνο, και κάποιο βράδυ ένας συνάδελφός του τον διαβεβαίωσε ότι η Γραφή δεν διδάσκει πως ο άδης είναι τόπος βασάνων. Δεν πέρασε καιρός και οι γονείς μου άρχισαν να μελετούν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, μαθαίνοντας τι διδάσκει πράγματι η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή.

Αν και ήμουν μόλις εννιά χρονών, θυμάμαι με πόσο ενθουσιασμό μιλούσαν οι γονείς μου για τις Γραφικές αλήθειες που μάθαιναν. Ο ενθουσιασμός τους μεγάλωσε ακόμα περισσότερο όταν έμαθαν το όνομα του αληθινού Θεού​—Ιεχωβά​—και ελευθερώθηκαν από το ομιχλώδες δόγμα της Τριάδας. Άρχισα να απορροφώ αυτές τις θαυμάσιες Γραφικές διδασκαλίες σαν σφουγγάρι, μαθαίνοντας και εγώ “την αλήθεια που ελευθερώνει”. (Ιωάν. 8:32) Γι’ αυτό, ποτέ δεν θεώρησα βαρετή τη μελέτη της Γραφής, αλλά πάντα μου άρεσε να εμβαθύνω στο Λόγο του Θεού. Αν και ήμουν ντροπαλή, πήγαινα με τους γονείς μου στο έργο κηρύγματος. Εκείνοι βαφτίστηκαν το 1934. Το 1939, στα 16 μου, έκανα και εγώ αυτό το βήμα.

Το καλοκαίρι του 1940, οι γονείς μου πούλησαν το σπίτι μας και ξεκινήσαμε όλοι μαζί την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανείς στο Κορ ντ’ Αλέν, στο Άινταχο. Νοικιάζαμε ένα διαμέρισμα πάνω από κάποιο συνεργείο αυτοκινήτων. Στο σπίτι μας κάναμε και συναθροίσεις. Εκείνα τα χρόνια, λίγες εκκλησίες είχαν τη δική τους Αίθουσα Βασιλείας, οπότε συναθροίζονταν σε σπίτια ή νοικιασμένους χώρους.

Το 1941, οι τρεις μας παρακολουθήσαμε τη συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Η Κυριακή ήταν η «Ημέρα των Παιδιών», και όσα ήταν μεταξύ 5 και 18 χρονών κάθησαν μπροστά στο βήμα. Στο αποκορύφωμα της ομιλίας του, ο αδελφός Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ απευθύνθηκε σε εμάς τους νεαρούς: «Όλα εσείς . . . τα παιδιά . . . που έχετε δεχτεί να υπακούτε στον Θεό και στον Βασιλιά του, παρακαλώ σηκωθείτε!» Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι. Τότε, ο αδελφός Ρόδερφορντ φώναξε: «Κοιτάξτε, 15.000 και πλέον νέοι μάρτυρες για τη Βασιλεία!» Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να κάνω σταδιοδρομία της ζωής μου το σκαπανικό.

ΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ

Λίγους μήνες μετά τη συνέλευση του Σεντ Λούις, μετακομίσαμε οικογενειακώς στη νότια Καλιφόρνια. Εκεί, στην πόλη Όξναρντ, ο διορισμός μας ήταν να δημιουργήσουμε μια εκκλησία. Ζούσαμε σε ένα μικρό τροχόσπιτο που είχε μόνο ένα κρεβάτι. Το δικό μου «κρεβάτι» έπρεπε να το στρώνουμε κάθε βράδυ πάνω στο τραπέζι μας​—τεράστια διαφορά από αυτό που είχα συνηθίσει όταν είχα το δικό μου δωμάτιο!

Λίγο πριν φτάσουμε στην Καλιφόρνια, η Ιαπωνία επιτέθηκε στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Την επόμενη ημέρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ρίχτηκαν στη δίνη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Οι αρχές επέβαλαν γενική συσκότιση, γι’ αυτό και έπρεπε να σβήνουμε όλα τα φώτα τη νύχτα. Το απόλυτο σκοτάδι θα εμπόδιζε τα ιαπωνικά υποβρύχια, που περιπολούσαν στις ακτές της Καλιφόρνιας, να χτυπήσουν χερσαίους στόχους.

Έπειτα από λίγους μήνες, το Σεπτέμβριο του 1942, παρακολουθήσαμε τη Θεοκρατική Συνέλευση του Νέου Κόσμου στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Εκεί ακούσαμε τον αδελφό Νάθαν Ο. Νορ να εκφωνεί την ομιλία «Ειρήνη​—Μπορεί να Διαρκέσει;» Ανέλυσε το 17ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, το οποίο περιγράφει ένα «θηρίο» που «ήταν, αλλά δεν είναι, και εντούτοις πρόκειται να ανεβεί από την άβυσσο». (Αποκ. 17:8, 11) Ο αδελφός Νορ εξήγησε ότι «το θηρίο» ήταν η Κοινωνία των Εθνών, η οποία διέκοψε τη δράση της το 1939. Η Γραφή προείπε ότι η Κοινωνία των Εθνών επρόκειτο να αντικατασταθεί από κάποια άλλη οργάνωση, γεγονός που θα έφερνε μια περίοδο σχετικής ειρήνης. Και όντως, το 1945 ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τερματίστηκε. Έπειτα το «θηρίο» επανεμφανίστηκε ως τα Ηνωμένα Έθνη. Από τότε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επέκτειναν το παγκόσμιο έργο τους​—και πόσο εντυπωσιακή ήταν η αύξηση όλα αυτά τα χρόνια!

Εκείνη η προφητεία με βοήθησε να δω τι υπήρχε μπροστά μας. Όταν ανακοινώθηκε ότι την επόμενη χρονιά θα ξεκινούσε η Σχολή Γαλαάδ, γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος. Το 1943, διορίστηκα να κάνω σκαπανικό στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Εκείνη την εποχή, κάναμε το έργο από πόρτα σε πόρτα βάζοντας στους ανθρώπους να ακούσουν ομιλίες από το φωνογράφο και κατόπιν τους προσφέραμε Γραφικά έντυπα για τη Βασιλεία του Θεού. Όλη εκείνη τη χρονιά, δεν έπαψα να σκέφτομαι την ιεραποστολική υπηρεσία.

Το 1944, πέταξα από τη χαρά μου όταν έλαβα την πρόσκληση να πάω στη Γαλαάδ με την καλή μου φίλη, την Έβελιν Τράμπερτ. Επί πέντε μήνες, οι εκπαιδευτές μας μάς έδειχναν πώς να βρίσκουμε χαρά στη μελέτη της Γραφής. Η ταπεινότητά τους μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Κάποιες φορές στη διάρκεια του γεύματος, αυτοί οι αδελφοί ήταν οι σερβιτόροι μας. Αποφοιτήσαμε στις 22 Ιανουαρίου 1945.

Ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΜΟΥ

Η Έβελιν και εγώ, μαζί με τον Λέο και την Έστερ Μάχαν, φτάσαμε στο διορισμό μας στο Ελ Σαλβαδόρ τον Ιούνιο του 1946. Συναντήσαμε έναν αγρό “λευκό για θερισμό”. (Ιωάν. 4:35) Το περιστατικό που ανέφερα στην εισαγωγή δείχνει πόσο εξοργισμένος ήταν ο κλήρος. Μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα, είχαμε διεξαγάγει την πρώτη μας συνέλευση περιοχής στη Σάντα Άνα. Διαφημίσαμε παντού τη δημόσια ομιλία και χαρήκαμε πολύ όταν είδαμε τους παρόντες να πλησιάζουν τους 500. Αντί να τρομοκρατηθούμε και να φύγουμε από την πόλη, νιώσαμε ακόμα πιο αποφασισμένοι να μείνουμε και να βοηθήσουμε τα ειλικρινή άτομα. Παρ’ όλο που ο κλήρος είχε προειδοποιήσει τον κόσμο να μη διαβάζει τη Γραφή και λίγοι είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν τη δική τους, ήταν πολλοί αυτοί που πεινούσαν για την αλήθεια. Εκτιμούσαν τις προσπάθειες που κάναμε να μάθουμε ισπανικά ώστε να τους διδάξουμε για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και για την πολύτιμη υπόσχεσή του να κάνει τη γη Παράδεισο.

Η Ρόζα Ασέντσιο ήταν ένα από τα πρώτα άτομα με τα οποία μελέτησα τη Γραφή. Όταν άρχισε μελέτη, χώρισε από τον άντρα με τον οποίο συζούσε. Έπειτα, άρχισε να μελετάει και εκείνος τη Γραφή. Παντρεύτηκαν, στη συνέχεια βαφτίστηκαν, και έγιναν ζηλωτές Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Ρόζα ήταν η πρώτη ντόπια σκαπάνισσα στη Σάντα Άνα.b

Η Ρόζα είχε ένα μικρό μπακάλικο. Όταν έβγαινε στο έργο, έκλεινε το μαγαζί της και εμπιστευόταν στον Ιεχωβά για να καλύψει τις ανάγκες της. Όταν το ξανάνοιγε έπειτα από λίγες ώρες, οι πελάτες έκαναν ουρά για να ψωνίσουν. Είδε από πρώτο χέρι πόσο αληθινά είναι τα λόγια του εδαφίου Ματθαίος 6:33 και παρέμεινε πιστή μέχρι το θάνατό της.

Κάποια μέρα, ο τοπικός ιερέας πήγε να βρει τον ιδιοκτήτη του σπιτιού όπου μέναμε εγώ και άλλοι πέντε ιεραπόστολοι και τον προειδοποίησε ότι, αν συνέχιζε να μας το νοικιάζει, θα αφοριζόταν και εκείνος και η γυναίκα του. Ο ιδιοκτήτης, ένας καταξιωμένος επιχειρηματίας, ήταν αηδιασμένος με τη διαγωγή του κλήρου και δεν λύγισε στην πίεση. Είπε μάλιστα στον ιερέα ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου αν τον έδιωχναν από την εκκλησία. Μας διαβεβαίωσε ότι μπορούσαμε να μείνουμε όσο καιρό θέλαμε.

ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣΕΒΑΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στην πρωτεύουσα, το Σαν Σαλβαδόρ, μια άλλη ιεραπόστολος μελετούσε τη Γραφή με τη σύζυγο ενός αρχιτέκτονα, του Μπαλτασάρ Πέρλα. Αυτός ο καλόκαρδος άνθρωπος είχε χάσει την πίστη του στον Θεό λόγω της υποκρισίας των θρησκευτικών ηγετών. Όταν πάρθηκε η απόφαση να χτιστεί ένα γραφείο τμήματος, ο Μπαλτασάρ, αν και δεν ήταν ακόμα στην αλήθεια, προσφέρθηκε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει τις εγκαταστάσεις χωρίς καμία αμοιβή.

Η συναναστροφή του με το λαό του Ιεχωβά στη διάρκεια της οικοδόμησης τον έπεισε ότι είχε βρει την αληθινή θρησκεία. Βαφτίστηκε στις 22 Ιουλίου 1955, ενώ λίγο αργότερα βαφτίστηκε και η σύζυγός του, η Πολίνα. Και τα δυο τους παιδιά υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά. Ο γιος του, ο Μπαλτασάρ ο νεότερος, υπηρετεί εδώ και 49 χρόνια στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, όπου υποστηρίζει το παγκόσμιο έργο κηρύγματος που επεκτείνεται συνεχώς, και είναι τώρα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών.c

Όταν αρχίσαμε να διεξάγουμε συνελεύσεις στο Σαν Σαλβαδόρ, ο αδελφός Πέρλα μάς βοήθησε να εξασφαλίσουμε ένα κλειστό στάδιο. Στην αρχή, χρησιμοποιούσαμε μόνο λίγα τμήματα από τις κερκίδες, αλλά με την ευλογία του Ιεχωβά, οι θέσεις γέμιζαν χρόνο με το χρόνο, ώσπου τελικά δεν μας χωρούσε πια! Σε τέτοιες χαρωπές περιστάσεις, είχα την ευκαιρία να βλέπω εκείνους με τους οποίους είχα μελετήσει τη Γραφή. Φανταστείτε πώς ένιωθα όταν οι πρώην σπουδαστές μου με σύστηναν στα «εγγόνια» μου​—τα νεοβαφτισμένα άτομα με τα οποία είχαν μελετήσει εκείνοι!

Σε κάποια συνέλευση, ένας αδελφός με πλησίασε και μου είπε ότι ήθελε να μου εξομολογηθεί κάτι. Δεν τον γνώριζα και ήμουν περίεργη να τον ακούσω. Είπε λοιπόν: «Ήμουν ένα από τα αγόρια που σας πετούσαν πέτρες στη Σάντα Άνα». Τώρα υπηρετούσε και εκείνος τον Ιεχωβά! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Αυτή η συζήτηση ήταν μια επιβεβαίωση ότι η ολοχρόνια διακονία είναι η πιο ανταμειφτική σταδιοδρομία που μπορεί να επιλέξει κανείς.

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΓΕΜΙΣΑΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

Επί σχεδόν 29 χρόνια, συνέχισα το ιεραποστολικό έργο στο Ελ Σαλβαδόρ, πρώτα στη Σάντα Άνα, έπειτα στη Σονσονάτε, μετά στη Σάντα Τέκλα και τελικά στο Σαν Σαλβαδόρ. Το 1975, έπειτα από πολλή σκέψη και προσευχή, αποφάσισα να αφήσω τον ιεραποστολικό μου διορισμό και να επιστρέψω στο Σποκέιν. Οι πιστοί μου γονείς μεγάλωναν και χρειάζονταν τη βοήθειά μου.

Μετά το θάνατο του πατέρα μου το 1979, συνέχισα να φροντίζω τη μητέρα μου, η οποία σιγά σιγά έχανε τις δυνάμεις της. Έζησε άλλα οχτώ χρόνια και πέθανε σε ηλικία 94 χρονών. Εκείνη η δύσκολη περίοδος με εξουθένωσε σωματικά και συναισθηματικά. Εξαιτίας του άγχους, προσβλήθηκα από έρπη ζωστήρα, μια πολύ οδυνηρή αρρώστια. Αλλά η προσευχή και η στοργική αγκαλιά του Ιεχωβά με στήριξαν, και έτσι κατάφερα να υπομείνω. Όπως είπε ο Ιεχωβά, “ως τον καιρό των γκρίζων μαλλιών σου . . . θα σε σηκώνω και θα σε βαστάζω και θα σου παρέχω διαφυγή”.​—Ησ. 46:4.

Το 1990 μετακόμισα στο Όμακ της Ουάσινγκτον. Εκεί ένιωσα ξανά χρήσιμη στον ισπανόφωνο αγρό, και αρκετά άτομα με τα οποία έκανα μελέτη βαφτίστηκαν. Το Νοέμβριο του 2007, δεν μπορούσα πια να φροντίζω το σπίτι μου στο Όμακ και έτσι μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα στην κοντινή πόλη Τσέλαν. Η ισπανική εκκλησία εδώ με φροντίζει πολύ καλά, και τους είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για αυτό. Μιας και είμαι το μοναδικό ηλικιωμένο μέλος της εκκλησίας, οι αδελφοί και οι αδελφές με έχουν «υιοθετήσει» ως «γιαγιά» τους.

Αν και επέλεξα να μην παντρευτώ και να μην κάνω οικογένεια ώστε να μπορώ να υπηρετώ πληρέστερα στη διακονία «χωρίς περισπασμούς», έχω πολλά πνευματικά παιδιά. (1 Κορ. 7:34, 35) Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στην τωρινή ζωή δεν μπορώ να τα έχω όλα. Έτσι λοιπόν, έβαλα πρώτα τα πιο σπουδαία πράγματα​—την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά για να τον υπηρετώ ολόκαρδα. Στο νέο κόσμο, θα υπάρχει άφθονος χρόνος για να απολαύσω κάθε άλλο όμορφο πράγμα. Το αγαπημένο μου εδάφιο είναι το Ψαλμός 145:16, το οποίο μας διαβεβαιώνει ότι ο Ιεχωβά θα “χορτάσει την επιθυμία κάθε ζωντανού πλάσματος”.

Στα 91 μου, έχω ακόμα αρκετά καλή υγεία, και έτσι συνεχίζω το σκαπανικό. Η υπηρεσία σκαπανέα με βοηθάει να παραμένω νέα στην καρδιά και δίνει σκοπό στη ζωή μου. Όταν πρωτοπήγα στο Ελ Σαλβαδόρ, το έργο κηρύγματος μόλις είχε αρχίσει. Παρά την αδιάκοπη εναντίωση του Σατανά, υπάρχουν σήμερα πάνω από 39.000 ευαγγελιζόμενοι εκεί. Αυτό έχει ενισχύσει πολύ την πίστη μου. Πράγματι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά στηρίζει τις προσπάθειες του λαού του!