۱۴ ای خدا،‏ قومت را با عصایت شبانی کن،‏ یعنی گله‌ای را که به تو تعلّق دارد؛‏*‏+

آن‌ها به‌تنهایی در جنگل،‏ بین درختان میوه زندگی می‌کردند.‏