اِشَعْیا
۱۴ یَهُوَه به یعقوب + رحمت نشان خواهد داد و اسرائیل را دوباره انتخاب خواهد کرد.+ او آن‌ها را در سرزمینشان مستقر خواهد کرد.*+ غیراسرائیلیان هم به خاندان یعقوب خواهند پیوست و در کنار آن‌ها زندگی خواهند کرد.+ ۲ قوم‌ها به اسرائیلیان کمک خواهند کرد تا به سرزمینشان برگردند. خاندان اسرائیل آن‌ها را در سرزمین یَهُوَه غلام و کنیز خود خواهند کرد.+ کسانی که اسرائیلیان را به اسارت برده بودند، خودشان اسیر آن‌ها خواهند شد و کسانی که از اسرائیلیان بیگاری می‌کشیدند، خودشان تحت فرمان آن‌ها قرار خواهند گرفت.
۳ در روزی که یَهُوَه به رنج و مصیبتتان پایان می‌دهد و یوغ سنگین بردگی را از دوشتان برمی‌دارد،+ ۴ شما این مَثَل تحقیرآمیز را دربارهٔ پادشاه بابِل خواهید گفت:
«ببینید چطور آن ارباب بی‌رحم نابود شده است!
ببینید چطور ظلم و ستمش به پایان رسیده است!+
۵ یَهُوَه چوبدستی شریران،
و عصای حکمرانان را شکسته است؛+
۶ او عصای کسی را که دائماً قوم‌ها را با خشونت می‌زد شکسته است؛+
کسی که برای تسلّط بر ملت‌ها، مدام با عصبانیت به آن‌ها آزار و اذیت می‌رساند.+
۷ حالا تمام زمین در آسایش و آرامش است.
مردم فریاد شادی می‌زنند.+
۸ حتی درخت‌های سرو کوهی و درخت‌های سِدر لبنان هم،
با دیدن عاقبت تو شادی می‌کنند.
آن‌ها می‌گویند، ‹از وقتی تو نابود شدی،
هیچ هیزم‌شکنی ما را قطع نمی‌کند.›
مردگانی که قدرتی ندارند؛
همهٔ آن‌ها حاکمان ظالم زمین بودند.
همهٔ پادشاهان ملت‌ها را وادار می‌کند که از تخت پادشاهی‌شان بلند شوند.
۱۰ همهٔ آن‌ها به حرف می‌آیند و به تو می‌گویند،
‹تو هم که مثل ما شدی!
تو هم مثل ما ضعیف و ناتوان شدی!
حشرات، تشک تو هستند،
و کرم‌ها لحاف تو.›
۱۲ ای ستارهٔ درخشان، ای ستارهٔ سپیده‌دم،
ببین چطور از اوج آسمان به پایین سقوط کرده‌ای!
تو که ملت‌ها را شکست می‌دادی،
ببین چطور به زمین افتاده‌ای!+
۱۳ تو در دلت می‌گفتی، ‹من تا آسمان‌ها خواهم رفت،+
و تخت پادشاهی‌ام را بالاتر از ستارگان خدا قرار خواهم داد.+
من در دورترین نقطهٔ شمال،
روی کوهی که مردم برای پرستش جمع می‌شوند، خواهم نشست.+
۱۴ بالاتر از ابرها خواهم رفت،
و مثل خدای متعال خواهم شد.›
۱۶ کسانی که تو را می‌بینند با تعجب به تو خیره خواهند شد.
آن‌ها از نزدیک به تو نگاه خواهند کرد و خواهند پرسید:
‹آیا این همان مردی است که زمین را می‌لرزانْد؟
همان کسی که حکومت‌ها را به وحشت می‌انداخت؟+
۱۷ کسی که آبادی‌ها را به بیابان تبدیل می‌کرد،
و شهرها را از بین می‌بُرد؟+
همان مردی که به هیچ وجه اسیران را آزاد نمی‌کرد؟›+
۱۹ اما جنازهٔ تو بدون این که دفن شود،
مثل شاخه‌ای نفرت‌انگیز دور انداخته می‌شود.
جنازهٔ تو با جسدهای کشته‌شدگان جنگ پوشیده می‌شود،
جسدهایی که در گودالی سنگی ریخته شده‌اند.
جنازهٔ تو مثل لاشه‌ای خواهد بود که زیر پاها لگدمال می‌شود.
از دودمان شریر تو نامی به جا نخواهد ماند.
۲۱ مکانی را برای کشتار نسل* او آماده کنید،
چون آن‌ها گناهان اجدادشان را به گردن دارند.
این کار را بکنید مبادا قدرتمند شوند و بر سرزمین‌های دیگر تسلّط پیدا کنند،
و همه جا شهرهایی مثل شهرهای خودشان بسازند.»
۲۲ یَهُوَه خدای لشکرها می‌گوید: «من علیه آن‌ها وارد عمل خواهم شد،+
و کاری خواهم کرد که دیگر نه نسلی از آن‌ها باقی بماند، نه دودمانی و نه اسمی.»+ این گفتهٔ یَهُوَه است.
۲۳ یَهُوَه خدای لشکرها می‌گوید: «من بابِل را خانهٔ جوجه‌تیغی‌ها و پر از مرداب خواهم کرد و با جاروی نابودی آنجا را جارو خواهم کرد.»+
۲۴ یَهُوَه خدای لشکرها چنین قسم خورده است:
«خواست من حتماً انجام خواهد شد؛
تصمیم من حتماً عملی خواهد شد.
من یوغ آن‌ها را از گردن قومم باز خواهم کرد،
و بار آن‌ها را از دوش قومم خواهم برداشت.»+
۲۶ این تصمیمی است که خدا برای مجازات مردم سراسر زمین گرفته است؛
این دست اوست که برای مجازات همهٔ ملت‌ها بلند شده است.
اگر او دستش را بلند کند،
چه کسی می‌تواند آن را پایین بیاورد؟+
۲۸ در سالی که آحازِ پادشاه مرد،+ خدا این پیام را فرستاد:
۲۹ «ای فِلیسطی‌ها، چوبی که شما را با آن می‌زدند شکسته است!
اما هیچ کدامتان خوشحال نباشید،
۳۰ زمانی که نخست‌زادگان مظلومان غذا می‌خورند،
و فقیران در امنیت می‌خوابند،
من کاری خواهم کرد که قوم* تو در اثر قحطی نابود شوند،
و کسانی که از قحطی جان سالم به در می‌برند کشته شوند.+
۳۱ ای دروازه، گریه کن! ای شهر، فریاد بزن!
ای فِلیسطی‌ها، همهٔ شما روحیه‌تان را خواهید باخت!*
چون از سمت شمال لشکری بزرگ مثل گرد و غبار به طرف شما می‌آید،
و در آن لشکر هیچ کس خسته نیست و عقب نمی‌ماند.»
۳۲ پس به پیام‌رسانان ملت‌ها چه جوابی باید داد؟
باید گفت که یَهُوَه پایه و اساس صَهیون را گذاشته است،+
و ستمدیدگان قومش به آنجا پناه خواهند برد.