مزمور
۱۰۴ بگذار یَهُوَه را ستایش کنم!+
ای یَهُوَه، خدای من، چه پرشکوه و پرعظمت هستی!+
تو لباس عزّت و جلال را به تن کرده‌ای!+
۳ خانه‌ات را بالای ابرها بنا کرده‌ای.*+
ابرها را ارابهٔ خودت ساخته‌ای،+
و بر بال‌های باد سوار شده‌ای.+
۴ خدا کاری کرده که فرشتگانش موجودات روحی پرقدرتی باشند،
و از آن‌ها که خدمتگزارانش هستند مثل شعله‌های آتش استفاده می‌کند.+
۶ خدایا، تو آب‌های عمیق را مثل لباس به زمین پوشاندی.+
سطح آب‌ها بالاتر از کوه‌ها بود.
۷ اما آب‌ها از صدای بلند تو فروکش کردند،*+
و از شنیدن صدای رعدآسای تو از ترس پا به فرار گذاشتند.
۸ آب‌ها به جاهایی که برایشان تعیین کردی جاری شدند،
و کوه‌ها بلندتر شدند + و درّه‌ها عمیق‌تر.
۱۰ خدا در درّه‌ها چشمه‌ها به وجود آورد،
و آب آن‌ها را در کوهستان‌ها جاری کرد.
۱۱ تمام حیوانات وحشی، از این چشمه‌ها می‌نوشند،
و خرهای وحشی تشنگی‌شان را برطرف می‌کنند.
۱۲ پرندگان کنار چشمه‌ها لانه می‌سازند،
و روی شاخه‌های درختان سرسبز آواز می‌خوانند.
۱۳ او از آسمان* بر کوه‌ها باران می‌باراند،+
و زمین را با نعمت‌هایش پر می‌کند.+
۱۴ او علف را برای گاوها می‌رویاند،
و گیاهان را برای انسان‌ها +
تا آن‌ها بتوانند غذایشان را از زمین تهیه کنند،
۱۵ و این نعمت‌ها را به دست آورند: شراب که باعث خوشی دل می‌شود،+
روغن که پوست چهره را صاف و برّاق می‌کند،
۱۶ درختان یَهُوَه سیراب می‌شوند؛
درختان سِدری که او در لبنان کاشت.
۱۷ پرندگان روی درختان سِدر لانه می‌سازند،
و آشیانهٔ لک‌لک‌ها + روی شاخه‌های درختان صنوبر* است.
۲۲ وقتی آفتاب طلوع می‌کند،
آن‌ها به آشیانه‌هایشان برمی‌گردند و می‌خوابند.
۲۳ انسان‌ها برای کسب و کار از خانه بیرون می‌روند،
و تا شب به کارشان مشغولند.
۲۴ ای یَهُوَه، کارهای دست تو چقدر زیادند!+
همهٔ آن‌ها را با حکمت ساختی،+
و زمین از آفریده‌های تو پر است.
۲۸ هر چه به آن‌ها می‌دهی، جمع می‌کنند.+
وقتی روزی‌شان را فراهم می‌کنی،* آن‌ها با نعمت‌های تو سیر می‌شوند.+
۲۹ اما وقتی روی خود را از آن‌ها برمی‌گردانی، پریشان می‌شوند.
اگر روحشان* را از آن‌ها بگیری، می‌میرند و به خاک برمی‌گردند.+
۳۱ شکوه و جلال یَهُوَه جاودانی است.
یَهُوَه از کارهای دستش شاد می‌شود.+
۳۲ خدا به زمین نگاه می‌کند و زمین به لرزه درمی‌آید؛
کوه‌ها را لمس می‌کند و دود از آن‌ها بلند می‌شود.+
۳۴ امیدوارم که فکرهایم مایهٔ خشنودی یَهُوَه باشد،
چون او شادی من است.
بگذار یَهُوَه را ستایش کنم. ای مردم، یاه را ستایش کنید!*