یَهُوَه به هر که ‹دلی راغب› دارد برکت فراوان می‌دهد
یَهُوَه خدا، آفریدگارمان، انسان‌ها را حرمت نهاده و به آنان هدیه‌ای ارزشمند ارزانی داشته است. این هدیه ارادهٔ آزاد است. همچنین او به آنان که از این هدیه برای تقدّس نام او و مقصود والایش استفاده می‌کنند و با ازخودگذشتگی در راه گسترش پرستش حقیقی می‌کوشند، برکت فراوان می‌دهد. یَهُوَه اطاعتی ماشین‌وار که از روی هراس و اجبار باشد، نمی‌خواهد. او برای پرستش و اطاعتی که از روی میل و رغبت باشد، ارزش قائل است؛ میل و رغبتی که از محبتی خالص و قدردانی عمیق برمی‌خیزد.
برای مثال، وقتی اسرائیلیان در بیابان سینا بودند، یَهُوَه به آنان فرمان داد که محلّی برای پرستش او بسازند. او گفت: ‹از خودتان هدیه‌ای برای یَهُوَه بیاورید. هر که از دل راغب است، هدیهٔ یَهُوَه را . . . بیاورد.› (خرو ۳۵:۵) اسرائیلیان می‌توانستند در حد توانایی‌شان به میل خود، هر هدیه‌ای به هر مقدار، تقدیم کنند. این هدایا به طریقی مناسب برای مقصود الٰهی استفاده می‌شد. واکنش اسرائیلیان در مقابل این درخواست الٰهی چه بود؟
«هر که دلش او را ترغیب کرد» و هر که روحش او را برانگیخت؛ یعنی در واقع «هر که از دل راغب بود،» داوطلبانه هدایایی آورد. مرد و زن با میل و رغبت هدایایی برای انجام مقصود یَهُوَه آوردند؛ حلقه‌ها، گوشواره‌ها، انگشترها، طلا، نقره، مس، نخ‌های لاجورد، پشم ارغوانی، پارچهٔ قرمز، کتان نازک، پشم بز، پوست قوچ که آن را سرخ‌رنگ کرده بودند، پوست خز، چوب شِطّیم، سنگ‌های گرانبها، عطریات و روغن. چنان که در آخر «برای انجام تمام کار» نه فقط اسباب و وسایل کافی فراهم شده بود، بلکه هدایای اسرائیلیان بیش از نیاز هم بود.—خرو ۳۵:۲۱-۲۴، ۲۷-۲۹؛ ۳۶:۷.
آنچه یَهُوَه را از همه بیشتر خشنود ساخت، هدایای مادی نبود، بلکه «دل راغب» آنان بود که با میل و رغبت از پرستش پاک پشتیبانی کردند. آنان همچنین بر آن شدند که وقت و انرژی را خود نیز در این راه صرف کنند. در کتاب مقدّس در مورد این گزارش آمده است: «همهٔ زنان دانادل به دست‌های خود می‌رشتند؛» آری «همهٔ زنانی که دل ایشان به حکمت مایل بود» یا دلشان آنان را برانگیخته بود، پشم‌ها را می‌ریستند. همچنین یَهُوَه به بَصَلْئیل «حکمت و فطانت و علم و هر هنری» بخشید تا در هر صنعتی مهارت داشته باشد. در واقع خدا به بَصَلْئیل و اُهُولیاب برای انجام کاری که به آنان محوّل شده بود، مهارت لازم را بخشید.—خرو ۳۵:۲۵، ۲۶، ۳۰-۳۵.
وقتی یَهُوَه از اسرائیلیان خواست اعانه یا هدایا بدهند، اطمینان کامل داشت که همهٔ کسانی که ‹دلی راغب› دارند، از پرستش پاک پشتیبانی می‌کنند. یَهُوَه نیز آنان را راهنمایی کرد و شادی فراوان به آنان بخشید و به این طریق باسخاوت آنان را برکت داد. او به این ترتیب نشان داد که برای انجام خواستش، خادمانی را که ‹دلی راغب› دارند برکت می‌دهد و اطمینان حاصل می‌کند که سرمایه، مهارت و تخصص لازم فراهم شود. (مز ۳۴:۹) همچنان که با ازخودگذشتگی یَهُوَه را خدمت می‌کنید، او نیز این روحیه و «دل راغب» شما را برکت می‌دهد.