آیا می‌دانستید که . . .
در دوران باستان چگونه آتش را از جایی به جای دیگر می‌بردند؟
در گزارش کتاب مقدّس در پیدایش ۲۲:۶ آمده است که ابراهیم برای اهدای قربانی در مکانی دور «هیزم قربانی تمام‌سوز را برگرفته، بر پسر خویش اسحاق نهاد، و آتش و چاقو را به دست خود گرفت، و هر دو با هم می‌رفتند.»
در کتاب مقدّس ذکر نشده است که در آن دوران برای روشن کردن آتش از چه شیوه‌ای استفاده می‌کردند. یکی از محققان در این رابطه می‌گوید که روشن نگاه داشتن آتش طی سفرِ طولانی ابراهیم و اسحاق امکان‌پذیر نبود. پس احتمال دارد منظور از «به دست گرفتن آتش» وسایلی باشد که برای روشن کردن آتش نیاز بود.
اما برخی دیگر بر این عقیده‌اند که برافروختن آتش در دوران باستان کاری آسان نبوده است. اغلب برای مردم آسان‌تر بود که در صورت امکان به جای این که خود آتشی روشن کنند، از همسایگان خود تکه چوب یا زغالی افروخته بگیرند. به این دلیل تعدادی از محققان بر این عقیده‌اند که احتمالاً ابراهیم با خود ظرفی آویخته به زنجیر به عنوان آتشدان همراه داشت که در آن زغالی افروخته از آتشِ شبِ قبل گذاشته شده بود. (اشع ۳۰:۱۴) با استفاده از آن طی سفر می‌توانستند با چوب خشک آتش روشن کنند.