ترغیب و تشویق به نحوی مؤثر

پیران مسیحی باید بتوانند ‹بر پایهٔ آن تعلیم صحیح،‏ تشویق کنند.‏› (‏تیت ۱:‏۹‏)‏ گاه حتی باید این کار را در موقعیت‌هایی بسیار حساس انجام دهند.‏ پندی که داده می‌شود باید مطابق اصول کتاب مقدّس باشد.‏ بنابراین،‏ پیران مسیحی باید به این پند کتاب مقدّس توجه کنند:‏ ‹در تشویق دیگران کوشا باش.‏› (‏۱تیمو ۴:‏۱۳‏)‏ درست است که نکات این درس در وهلهٔ اول برای پیران مسیحی و آنانی است که تلاش می‌کنند واجد شرایط سرپرستی شوند،‏ اما این نکات در کل در مورد والدین و سایر مبشّران نیز صدق می‌کند؛‏ زیرا والدین گاه باید فرزندان خود را و مبشّران نیز نوآموزان خود را تشویق و ترغیب کنند.‏

موقعیت‌هایی که باید دیگران را ترغیب کرد.‏ برای تشخیص موقعیت‌هایی که نیاز به تشویق و ترغیب دیگران است،‏ بجاست در گزارش‌های کتاب مقدّس به موقعیت‌هایی توجه کنیم که افرادی نیاز به ترغیب داشته‌اند.‏ پِطرُس رسول پیران مسیحی را ترغیب کرد که به وظیفهٔ خود به عنوان شبانان گلهٔ خدا توجه کنند.‏ (‏۱پطر ۵:‏۱،‏ ۲‏)‏ پولُس به تیتوس توصیه کرد که مردان جوان‌تر را ترغیب کند که «فهمیده و عاقل باشند.‏» (‏تیت ۲:‏۶‏)‏ پولُس هم‌ایمانان خود را تشویق کرد که ‹در سخن وحدت داشته باشند› و از آنانی که در میان برادران سبب جدایی می‌شوند،‏ دوری کنند.‏ (‏۱قر ۱:‏۱۰؛‏ روم ۱۶:‏۱۷؛‏ فیلیپ ۴:‏۲‏)‏ هر چند پولُس اعضای جماعت مسیحی در تِسالونیکی را برای کارهای نیک آنان تحسین کرد،‏ آنان را همچنین ترغیب کرد که آنچه آموخته بودند با تلاش بیشتری به کار گیرند.‏ (‏۱تسا ۴:‏۱،‏ ۱۰‏)‏ پِطرُس از هم‌ایمانانش خواهش کرد که ‹از امیال نفسانی بپرهیزند.‏› (‏۱پطر ۲:‏۱۱‏)‏ یهودا به دلیل نفوذ افراد خدانشناسی که رفتاری بی‌شرمانه داشتند،‏ برادران خود را ترغیب کرد تا ‹برای ایمانشان سخت بجنگند.‏› (‏یهو ۳،‏ ۴‏)‏ از تمام مسیحان خواسته شده بود که یکدیگر را تشویق کنند و قوّت قلب دهند تا قدرت فریبندهٔ گناه،‏ دل هیچ یک از آنان را سخت نسازد.‏ (‏عبر ۳:‏۱۳‏)‏ پِطرُس یهودیانی را که هنوز به مسیح ایمان نیاورده بودند چنین ترغیب کرد:‏ «خود را از این نسل کجرو نجات بخشید.‏»—‏اعما ۲:‏۴۰‏.‏

شخص به چه خصوصیاتی نیاز دارد تا در چنین موقعیت‌هایی بتواند دیگران را به نحوی مؤثر ترغیب و تشویق کند؟‏ چگونه می‌تواند هنگام ترغیب کردن،‏ بدون سختگیری یا لحنی تند،‏ شنوندهٔ خود را از ضرورت امری آگاه کند؟‏

‏«با توسل به محبت.‏»‏ اگر ما «با توسل به محبت» ترغیب نکنیم،‏ ممکن است سخنانمان تند به نظر آید.‏ (‏فیلیمو ۹‏)‏ درست است که در موقعیت‌هایی که شنونده باید سریع عمل کند،‏ باید با لحنمان ضرورت موقعیت را نشان دهیم؛‏ زیرا لحنی آرام و ملایم ممکن است از اهمیت موضوع بکاهد.‏ در عین حال،‏ شیوه‌ای که دیگران را ترغیب می‌کنیم همچنین باید همراه با صمیمیت و همدلی باشد.‏ ترغیبی که از روی محبت باشد،‏ شنونده را بیشتر به عمل برمی‌انگیزد.‏ پولُس از جانب خود و همراهانش به مسیحیان تِسالونیکی چنین گفت:‏ «به‌خوبی می‌دانید که رفتار ما با هر یک از شما مانند رفتار پدری با فرزندانش بود.‏ ما پیوسته هر یک از شما را تشویق کردیم.‏» (‏۱تسا ۲:‏۱۱‏)‏ آن سرپرستان مسیحی برادران را با محبت ترغیب می‌کردند.‏ باشد که سخنان شما نیز از توجهی خالصانه به شنوندگانتان سرچشمه گیرد.‏

سنجیده عمل کنید.‏ وقتی سعی می‌کنید کسی را به عمل وادارید،‏ او را از خود نرانید.‏ در عین حال،‏ از گفتن «هر آنچه خواست خداست» دریغ نکنید.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۷‏)‏ شخص قدردان وقتی شما او را با محبت به عملی درست ترغیب می‌کنید،‏ از شما نخواهد رنجید و محبتش به شما نیز کمتر نخواهد شد.‏—‏مز ۱۴۱:‏۵‏.‏

اغلب بهتر است پیش از ترغیب کردن برادران و خواهرانتان،‏ آنان را صمیمانه برای نکاتی خاص تحسین کنید.‏ به اعمال نیکویی که انجام می‌دهند،‏ یعنی اعمالی که یَهُوَه مطمئناً از آن‌ها خشنود است،‏ فکر کنید.‏ می‌توانید به ایمانی که در عمل نشان می‌دهند،‏ محبتی که آنان را به سخت‌کوشی برمی‌انگیزد و بردباری آنان هنگام سختی‌ها فکر کنید.‏ (‏۱تسا ۱:‏۲-‏۸؛‏ ۲تسا ۱:‏۳-‏۵‏)‏ بدین شکل،‏ برادرانتان پی می‌برند که برای آنان ارزش قائلید و موقعیتشان را درک می‌کنید.‏ در نتیجه بیشتر پذیرای توصیهٔ شما خواهند بود.‏

‏«در کمال بردباری.‏»‏ ترغیب دیگران باید «در کمال بردباری» صورت گیرد.‏ (‏۲تیمو ۴:‏۲‏)‏ چگونه؟‏ ما باید با بردباری خطاهای دیگران را تحمّل کنیم و زود خشمگین نشویم.‏ کسی که بردبار است همواره امید دارد که شنوندگانش به سخنان او عمل کنند.‏ اگر با چنین روحیه و طرز فکری دیگران را ترغیب کنید،‏ احساس نخواهند کرد که نگاهی منفی به آنان دارید.‏ اطمینان شما به این که برادران و خواهرانتان می‌خواهند یَهُوَه را با تمام توان خود خدمت کنند،‏ ارادهٔ آنان را برای انجام کار درست،‏ قوی خواهد کرد.‏—‏عبر ۶:‏۹‏.‏

‏«بر پایهٔ آن تعلیم صحیح.‏»‏ پیری مسیحی چگونه باید «بر پایهٔ آن تعلیم صحیح،‏ تشویق کند»؟‏ «او باید در به‌کارگیری هنر تعلیم به کلام راستی پای‌بند بماند.‏» (‏تیت ۱:‏۹‏)‏ پس به جای آن که نظر شخصی خود را بیان کنید،‏ تشویق و ترغیبتان را بر پایهٔ کلام خدا استوار سازید.‏ بگذارید کتاب مقدّس شما را در تشخیص آنچه لازم به گفتن است،‏ راهنمایی کند.‏ به تمام فوایدی که از عمل کردن به پند کتاب مقدّس حاصل می‌شود،‏ اشاره کنید.‏ همچنین باید در ذهنتان کاملاً روشن باشد که نافرمانی از آن پند چه پیامدهایی در حال حاضر و در آینده خواهد داشت.‏ سپس با اشاره به آن پیامدها شنوندهٔ خود را متقاعد سازید که عمل به پند کتاب مقدّس اهمیت بسیار دارد.‏

مهم است که برای شنوندگانتان به‌روشنی توضیح دهید که چه کاری باید انجام دهند و چگونه.‏ مشخص کنید که سخنان و استدلالتان کاملاً بر اساس کتاب مقدّس است.‏ اگر آیات کتاب مقدّس دست مسیحیان را در تصمیمی خاص تا حدّی باز نگاه می‌دارد،‏ آن حد را روشن سازید.‏ سپس،‏ در پایان سخنانتان یک بار دیگر از شنوندگان خود بخواهید که به توصیهٔ داده‌شده عمل کنند و آنان را به گونه‌ای ترغیب کنید که اراده‌شان در عمل به آن توصیه قوی شود.‏

‏‹آزادی در سخن گفتن.‏›‏ برای آن که دیگران را به نحوی مؤثر ترغیب کنید،‏ باید بتوانید ‹در مورد ایمانتان با آزادی بسیار سخن بگویید.‏› (‏۱تیمو ۳:‏۱۳‏)‏ چه وقت می‌توانید با آزادی بسیار سخن بگویید؟‏ زمانی که «در اعمال نیکو» و در کاری که هم‌ایمانانتان را به انجام آن تشویق می‌کنید،‏ ‹نمونه باشید.‏› (‏تیت ۲:‏۶،‏ ۷؛‏ ۱پطر ۵:‏۳‏)‏ در این صورت،‏ شنوندگانتان پی می‌برند که از آنان چیزی نمی‌خواهید که خود به آن عمل نمی‌کنید.‏ آنان متوجه می‌شوند که می‌توانند شما را سرمشق قرار دهند؛‏ زیرا شما نیز تلاش می‌کنید مسیح را سرمشق خود قرار دهید.‏—‏۱قر ۱۱:‏۱؛‏ فیلیپ ۳:‏۱۷‏.‏

ترغیبی که بر اساس کلام خدا و همراه با رفتاری محبت‌آمیز باشد،‏ می‌تواند تأثیری بسیار بگذارد.‏ آنانی که چنین مسئولیتی دارند باید تلاش کنند آن را به نحوی شایسته انجام دهند.‏—‏روم ۱۲:‏۸‏.‏