مَتّی فراخوانده شد

عیسی پس از شفای مردی مفلوج مدتی در حوالی کَفَرناحوم در کنار دریای جلیل ماند.‏ بار دیگر انبوهی از مردم نزد او آمدند و عیسی به آنان تعلیم داد.‏ سپس آنجا را ترک کرد.‏ در حال قدم زدن چشمش به مَتّی افتاد.‏ او که لاوی نیز خوانده می‌شد،‏ در محل وصول مالیات نشسته بود.‏ عیسی از او درخواستی فوق‌العاده کرد و گفت:‏ «پیرو من شو.‏»—‏مَتّی ۹:‏۹‏.‏

به احتمال زیاد،‏ مَتّی نیز همچون پِطرُس،‏ اَندریاس،‏ یعقوب و یوحنا از قبل با تعالیم عیسی و معجزاتی که در آن منطقه کرده بود،‏ تا حدّی آشنایی داشت.‏ مَتّی نیز مانند آن شاگردان فوراً دعوت عیسی را پذیرفت و چنان که در انجیل خود نوشته است،‏ «برخاست و در پی عیسی رفت.‏» (‏مَتّی ۹:‏۹‏)‏ بدین سان او حرفهٔ خراجگیری را کنار گذاشت و شاگرد عیسی شد.‏

مدتی بعد،‏ مَتّی احتمالاً به مناسبت فراخوانده‌شدنش و لطفی که عیسی به او نشان داده بود،‏ مهمانی بزرگی در خانه‌اش ترتیب داد.‏ به غیر از عیسی و شاگردانش از قرار معلوم شماری از خراجگیران،‏ یعنی همکاران سابق مَتّی نیز در آنجا حضور داشتند.‏ آنان به نفع مقامات منفور رومی،‏ از مردم مالیات اخذ می‌کردند؛‏ برای مثال،‏ مالیات برای اجناس وارداتی،‏ عوارض ورود کشتی‌ها به بندر و عوارض رفت‌وآمد کاروان‌ها در جاده‌های اصلی.‏ یهودیان عموماً از خراجگیران نفرت داشتند؛‏ زیرا در اکثر موارد با نیرنگ از مردم مالیاتی بیش از میزان معمول مطالبه می‌کردند.‏ در آن مهمانی افرادی نیز حضور داشتند که مردم آنان را به دلیل اعمال نادرستشان جزو «گناهکاران» می‌شمردند.‏

فَریسیان زاهدنما وقتی عیسی را با آن افراد دیدند،‏ از شاگردان او پرسیدند:‏ «چرا استاد شما با خراجگیران و گناهکاران غذا می‌خورد؟‏» (‏مَتّی ۹:‏۱۱‏)‏ عیسی که صحبت‌های آنان را شنیده بود،‏ چنین پاسخ داد:‏ «افراد بیمار به پزشک نیاز دارند،‏ نه افراد سالم.‏ بروید و مفهوم این گفته را درک کنید:‏ ‹رحمت می‌خواهم،‏ نه قربانی.‏› چون آمده‌ام تا گناهکاران را فراخوانم،‏ نه درستکاران را.‏» (‏مَتّی ۹:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ هوشَع ۶:‏۶‏)‏ واضح است که فَریسیان،‏ عیسی را واقعاً «استاد» خود نمی‌دانستند،‏ اما اگر برای سخنان او ارزش قائل بودند،‏ می‌توانستند از او عدالت و درستکاری واقعی را بیاموزند.‏

ظاهراً مَتّی آن خراجگیران و گناهکاران را به خانهٔ خود دعوت کرده بود تا سخنان عیسی را بشنوند و از لحاظ روحانی شفا یابند؛‏ «زیرا عدهٔ زیادی از آنان از او [عیسی] پیروی می‌کردند.‏» (‏مَرقُس ۲:‏۱۵‏)‏ عیسی می‌خواست که آنان رابطه‌ای سالم با خدا پیدا کنند.‏ او برعکسِ آن فَریسیان زاهدنما از این گونه افراد نفرت نداشت.‏ رفتار عیسی توأم با دلسوزی و رحمت بود.‏ او می‌توانست همچون پزشکی به مردم برای رسیدن به سلامت روحانی یاری رساند.‏

عیسی با خراجگیران و گناهکاران با دلسوزی رفتار می‌کرد.‏ البته این به مفهوم نادیده گرفتن گناهان آنان نبود.‏ در واقع،‏ عیسی همان دلسوزی‌ای را که هنگام شفای بیماران از خود نشان می‌داد،‏ به آنان نیز ابراز می‌کرد.‏ برای مثال،‏ به خاطر آورید که وقتی با رحمت و دلسوزی مردی جذامی را لمس کرد به او گفت:‏ «می‌خواهم!‏ پاک شو!‏» (‏مَتّی ۸:‏۳‏)‏ بیایید ما نیز با رحمت و دلسوزی به نیازمندان یاری رسانیم؛‏ به ویژه به آنان کمک کنیم تا به خدا نزدیک شوند.‏