آدم و حوّا از خدا اطاعت نکردند

یک روز وقتی که حوّا تنها بود،‏ یک مار با او صحبت کرد.‏ مار گفت:‏ ‹آیا درست است که خدا به شما اجازه نداده از میوهٔ همهٔ درخت‌ها بخورید؟‏› حوّا گفت:‏ ‹ما می‌توانیم از میوهٔ همهٔ درخت‌ها بخوریم.‏ فقط یک درخت هست که نباید از میوه‌اش بخوریم.‏ اگر از آن بخوریم می‌میریم.‏› مار گفت:‏ ‹نمی‌میرید.‏ مطمئن باشید اگر از میوهٔ آن درخت بخورید مثل خدا می‌شوید.‏› آیا حرف مار درست بود؟‏ نه!‏ مار دروغ گفت،‏ اما حوّا حرفش را باور کرد.‏ هر چه حوّا بیشتر به میوهٔ آن درخت نگاه کرد،‏ بیشتر دلش می‌خواست که آن را بخورد.‏ او از آن میوه خورد و به آدم هم داد که بخورد.‏ آدم می‌دانست که اگر او و حوّا از خدا اطاعت نکنند می‌میرند.‏ با این حال،‏ او از میوهٔ آن درخت خورد.‏

کمی بعد،‏ در همان روز یَهُوَه با آدم و حوّا صحبت کرد.‏ او از آن‌ها پرسید که چرا اطاعت نکردند.‏ آدم تقصیر را گردن حوّا انداخت و حوّا تقصیر را گردن مار انداخت.‏ پس یَهُوَه آدم و حوّا را از باغ عدن بیرون کرد،‏ چون از او اطاعت نکردند.‏ آن‌ها اجازه نداشتند که دیگر به آن باغ برگردند.‏ برای همین،‏ یَهُوَه فرشته‌ها و یک شمشیر آتشین را جلوی درِ باغ گذاشت.‏

یَهُوَه گفت کسی که به حوّا دروغ گفت هم مجازات می‌شود.‏ در اصل،‏ مار نبود که با حوّا صحبت کرد.‏ یَهُوَه مارها را طوری درست نکرد که بتوانند حرف بزنند.‏ یک فرشتهٔ بد که می‌خواست حوّا را گول بزند به جای آن مار حرف زد.‏ فرشته‌ای که این کار را کرد به شیطان و ابلیس معروف شد.‏ یَهُوَه در آینده شیطان را نابود می‌کند.‏ آن وقت شیطان دیگر نمی‌تواند انسان‌ها را گول بزند که کارهای بد انجام بدهند.‏