خیمه‌ای مقدّس برای پرستش

وقتی موسی روی کوه سینا بود،‏ یَهُوَه به او گفت که یک چادر مخصوص به نام خیمهٔ مقدّس بسازد تا اسرائیلیان بتوانند او را در آنجا پرستش کنند.‏ آن‌ها می‌توانستند در تمام طول سفرشان،‏ آن خیمه را با خودشان حمل کنند.‏

یَهُوَه گفت:‏ ‹به مردم بگو که برای ساختن خیمهٔ مقدّس کمک کنند و هر چه در توانشان است بدهند.‏› اسرائیلیان طلا،‏ نقره،‏ مس،‏ سنگ‌های قیمتی و جواهرات دادند.‏ آن‌ها همین طور پشم،‏ کتان،‏ پوست حیوانات و خیلی چیزهای دیگر دادند.‏ مردم آنقدر سخاوتمند بودند که موسی مجبور شد به آن‌ها بگوید:‏ ‹کافی است!‏ دیگر چیزی نیاورید.‏›‏

عدهٔ زیادی از مردان و زنان که در کارشان مهارت داشتند برای ساختن خیمهٔ مقدّس کمک کردند.‏ یَهُوَه برای انجام آن کار به آن‌ها حکمت داد.‏ بعضی‌ها نخ می‌ریسیدند،‏ پارچه می‌بافتند یا گلدوزی می‌کردند.‏ عده‌ای نگین‌دان می‌ساختند،‏ بعضی‌ها با طلا کار می‌کردند و عده‌ای دیگر روی چوب‌ها کنده‌کاری می‌کردند.‏

مردم خیمهٔ مقدّس را درست همان طور که یَهُوَه به آن‌ها گفته بود ساختند.‏ آن‌ها پرده‌ای زیبا ساختند تا آن خیمه را به دو قسمت جدا کند،‏ یعنی «قدس» و «قدس‌الاقداس.‏» در قدس‌الاقداس،‏ صندوق عهد قرار داشت که از چوب آکاسیا و طلا ساخته شده بود.‏ در قدس،‏ چراغدانی از طلا،‏ یک میز و یک مذبح کوچک برای سوزاندن بخور قرار داشت.‏ در حیاط خیمه،‏ یک حوض مسی و یک مذبح بزرگ بود.‏ صندوق عهد به اسرائیلیان یادآوری می‌کرد که به یَهُوَه قول داده‌اند از او اطاعت کنند.‏ آیا می‌دانی که عهد چیست؟‏ عهد یک قول خاص است.‏

یَهُوَه،‏ هارون و پسرانش را انتخاب کرد تا در خیمهٔ مقدّس به عنوان کاهن خدمت کنند.‏ آن‌ها باید از خیمه مراقبت می‌کردند و در آنجا به یَهُوَه قربانی تقدیم می‌کردند.‏ فقط هارون که کاهن اعظم بود اجازه داشت وارد قدس‌الاقداس شود.‏ او این کار را یک بار در سال انجام می‌داد تا قربانی‌ای برای گناهان خودش،‏ گناهان خانواده‌اش و گناهان تمام قوم اسرائیل به خدا تقدیم کند.‏

اسرائیلیان یک سال بعد از این که از مصر بیرون آمدند،‏ کار ساختن خیمهٔ مقدّس را تمام کردند.‏ حالا آن‌ها جایی برای پرستش یَهُوَه داشتند.‏

یَهُوَه که از ساختن خیمهٔ مقدّس راضی بود،‏ آنجا را با شکوه و جلال خودش پر کرد و ابری را روی آن خیمه قرار داد.‏ تا زمانی که آن ابر روی خیمه بود،‏ اسرائیلیان در جایی که اردو زده بودند،‏ می‌ماندند.‏ اما وقتی ابر بلند می‌شد،‏ آنها می‌دانستند وقتش رسیده که از آنجا حرکت کنند.‏ آنها خیمهٔ مقدّس را جمع می‌کردند و دنبال ابر راه می‌افتادند.‏