«خدا با ما چنین محبّت نمود»
«اگر خدا با ما چنین محبّت نمود، ما نیز میباید یکدیگر را محبّت نمائیم.»—۱یوحنا ۴:۱۱.
۱. چرا در ۲۳ مارس، پس از غروب آفتاب، میلیونها نفر در تالارهای ملکوت و اماکن دیگری که برای تشکیل جلسه‌ها در سراسر زمین وجود دارند، جمع خواهند شد؟
روز یکشنبه ۲۳ مارس ۱۹۹۷ (۳ فروردین ۱۳۷۶)، پس از غروب آفتاب، بی‌تردید بیش از ۰۰۰,۰۰۰,۱۳ نفر در تالارهای ملکوت و اماکن دیگری که شاهدان یَهُوَه برای تشکیل جلسات خود استفاده می‌کنند، جمع خواهند شد. چرا؟ زیرا بزرگترین ابراز محبت خدا نسبت به بشر، قلبهای آنان را تحت تأثیر قرار داده است. عیسی مسیح توجه ما را به سوی آن گواه شکوهمند محبت خدا معطوف ساخت و گفت: «خدا جهانرا اینقدر محبّت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد.»—یوحنا ۳:۱۶.
۲. همهٔ ما در خصوص واکنش خود نسبت به محبت خدا، چه پرسشهای سودمندی را می‌توانیم مطرح کنیم؟
۲ وقتی محبتی را که خدا نشان داده است مد نظر قرار می‌دهیم، خوب است از خود بپرسیم، ‹آیا واقعاً از آنچه که خدا انجام داده است، قدردانی می‌کنم؟ آیا طریق زندگی من بر این قدردانی گواهی میدهد؟›
«خدا محبّت است»
۳. الف) چرا ابراز محبت برای خدا امری عادی است؟ ب) چگونه می‌توان قدرت و حکمت را در کارهای آفرینش او مشاهده کرد؟
۳ ابراز محبت، به خودی خود برای خدا کار خارق‌العاده‌ای نیست، زیرا «خدا محبّت است.» (۱یوحنا ۴:۸) محبت صفت غالب در اوست. هنگامی که او زمین را برای سکونت بشر آماده می‌ساخت، برافراشتن کوهها و جمع‌آوری آبها در دریاچه‌ها و اقیانوسها، نمایش خیره‌کننده‌ای از قدرت او بود. (پیدایش ۱:۹، ۱۰) هنگامی که خدا چرخهٔ آب و چرخهٔ اکسیژن را به کار انداخت، و زمانی که موجودات ذره‌بینی بی‌شمار و انواع گیاهان را به وجود آورد تا عناصر شیمیایی زمین را به ماده‌ای تبدیل سازند که انسان بتواند آن را برای بقای زندگی خود جذب کند، و همینطور هنگامی که ساعت زیستی ما را به کار انداخت تا با طول روزها و ماههای سیارهٔ زمین مطابقت نماید، همهٔ این نشانگر حکمت والایی بود. (مزمور ۱۰۴:۲۴؛ ارمیا ۱۰:۱۲) با وجود این، آنچه که در آفرینش مادی برجسته‌تر است، آثار محبت خداست.
۴. همگی ما باید چه شواهدی از محبت خدا را در آفرینش مادی مشاهده کرده، از آن قدردانی نماییم؟
۴ وقتی که میوه‌ای آبدار و رسیده را که بدیهی‌ست که نه فقط برای تغذیه بلکه لذت ما آفریده شده، گاز می‌زنیم و از طعم آن لذت می‌بریم، این حس چشایی ما گویای محبت خداست. چشمان ما دلیل بارز این محبت را در غروب مبهوت‌کنندهٔ آفتاب، آسمان پرستاره در شبی صاف و مهتابی، گلهای گوناگون با رنگهای زنده، رفتار خنده‌دار حیوانات جوان، و لبخند گرم دوستان، مشاهده می‌کنند. بینی ما هنگامی که رایحهٔ دل‌انگیز گلهای بهاری را تنفس میکنیم، ما را از این محبت آگاه می‌سازد. گوشهای ما موقعی که به صدای آبشار، نغمهٔ پرندگان و صدای عزیزان گوش می‌دهیم، این محبت را حس می‌کند. آن را هنگامی که عزیزی ما را بگرمی در آغوش می‌کشد، احساس میکنیم. برخی حیوانات از توانایی دیدن، شنیدن، یا بوییدن چیزهایی برخوردارند که از قدرت انسان خارج است. اما بشر که به صورت خدا ساخته شده است، قدرت این را دارد که محبت خدا را حس کند، بطوری که هیچ حیوان دیگری قادر به آن نیست.—پیدایش ۱:۲۷.
۵. یَهُوَه چگونه محبت خود را بوفور به آدم و حوا نشان داد؟
۵ هنگامی که یَهُوَه خدا اولین انسانها، یعنی آدم و حوا را آفرید، شواهدی مبنی بر محبت خود پیرامون آنان قرار داد. او باغ یا بهشتی ساخت و کاری کرد که هر نوع درختی در آن بروید. او رودخانه‌ای بوجود آورد تا آن باغ را آبیاری نماید و آنجا را پر از پرندگان و حیوانات خیره‌کننده کرد. همهٔ اینها خانهٔ آدم و حوا را تشکیل می‌دادند که خدا به آنان عطا کرد. (پیدایش ۲:۸-۱۰، ۱۹) یَهُوَه با آنها مانند فرزندان و بخشی از خانوادهٔ عالمگیر خویش رفتار نمود. (لوقا ۳:۳۸) پدر آسمانی این اولین زوج بشری، عدن را نمونه‌ای قرار داد و با این کار، مأموریت خشنودکنندهٔ گسترش بهشت را تا جایی که تمام کرهٔ زمین را دربر بگیرد، به آنان محول کرد. قرار بر این بود که فرزندان آنان در سراسر زمین سکنی گزینند.—پیدایش ۱:۲۸.
۶. الف) دربارهٔ شیوهٔ سرکشانه‌ای که آدم و حوا پیش گرفتند، چه احساسی داری؟ ب) چه چیز می‌تواند نشان دهد که از آنچه در عدن اتفاق افتاد درس گرفته‌ایم و آگاهی از آن برایمان فایده داشته است؟
۶ اما اندکی بعد، اطاعت و وفاداری آدم و حوا تحت آزمایش قرار گرفت. ابتدا یکی از آنان و سپس دیگری در قدردانی کردن از محبتی که به آنان نشان داده شده بود، کوتاهی کردند. کار آنان تکان‌دهنده بود. کاری غیرقابل توجیه! در نتیجه رابطه‌ای را که با خدا داشتند از دست دادند، از خانوادهٔ او اخراج شدند، و از عدن بیرون انداخته شدند. ما هنوز امروزه اثرات گناه آنان را حس میکنیم. (پیدایش ۲:۱۶، ۱۷؛ ۳:۱-۶، ۱۶-۱۹، ۲۴؛ رومیان ۵:۱۲) اما آیا از آنچه که اتفاق افتاد درس گرفته‌ایم؟ ما نسبت به محبت خدا چه واکنشی نشان می‌دهیم؟ آیا تصمیم‌گیریهای روزانهٔ ما نشانگر قدردانی ما از محبت اوست؟—۱یوحنا ۵:۳.
۷. یَهُوَه با وجود کاری که آدم و حوا انجام دادند، چگونه به فرزندان آنان محبت نشان داد؟
۷ حتی فقدان شدید قدردانی اولین والدین بشری ما از همهٔ کارهایی که خدا برای آنان انجام داده بود، مانع نشد که او محبت شخصی خود را نشان دهد. خدا از روی شفقت و دلسوزی به انسانهایی که در آن هنگام به دنیا نیامده بودند—از جمله ما که اکنون در قید حیات هستیم—به آدم و حوا اجازه داد که پیش از مرگ، خانواده‌ای بنا کنند. (پیدایش ۵:۱-۵؛ متی ۵:۴۴، ۴۵) اگر او این کار را نکرده بود، هیچیک از ما به دنیا نیامده بودیم. یَهُوَه با آشکار ساختن تدریجی ارادهٔ خود، برای آن عده از فرزندان آدم که ایمان ورزند، اساسی برای امید مهیا ساخت. (پیدایش ۳:۱۵؛ ۲۲:۱۸؛ اشعیا ۹:۶، ۷) تدارکی که او فراهم نمود شامل وسیله‌ای می‌شد که مردم همهٔ امتها از طریق آن بتوانند مجدداً آنچه را که آدم از دست داده بود به دست آورند، یعنی زندگی کامل به عنوان اعضای تأییدشدهٔ خانوادهٔ عالمگیر خدا. او این کار را با فراهم کردن فدیه‌ای انجام داد.
چرا فدیه؟
۸. چرا خدا خیلی راحت نمی‌توانست تصمیم بگیرد که هرچند آدم و حوا بایست می‌مردند، اجباری به مرگ هیچیک از فرزندان مطیع آنان نباشد؟
۸ آیا واقعاً ضروری بود که فدیه‌ای، آن هم با یک زندگی بشری پرداخت شود؟ آیا خدا خیلی راحت نمی‌توانست دستور دهد که آدم و حوا بایست به علت سرکشی خود بمیرند، و آن عده از فرزندانشان که مطیع او باشند، بتوانند به زندگی جاودانی دست یابند؟ این از دیدگاه کوته‌بینانهٔ بشری شاید منطقی به نظر برسد. اما یَهُوَه «عدالت و انصاف را دوست میدارد.» (مزمور ۳۳:۵) آدم و حوا پس از گناه بود که بچه‌دار شدند؛ بنابراین هیچیک از فرزندان آنان کامل نبودند. (مزمور ۵۱:۵) همگی آنها وارث گناه شدند، و مجازات گناه، مرگ است. اگر یَهُوَه این امر را نادیده می‌گرفت، چه الگویی برای اعضای خانوادهٔ عالمگیر خود به جا می‌گذاشت؟ او نمی‌توانست معیارهای عادلانهٔ خویش را نادیده بگیرد. عدالت چنین چیزی را اقتضا می‌کرد. دیگر هیچکس نمی‌توانست در مورد شیوهٔ برخورد خدا با موضوعات مطروحه، ایراد برحق بگیرد.—رومیان ۳:۲۱-۲۳.
۹. بر طبق معیار عدالت خدا، چه نوع فدیه‌ای لازم بود؟
۹ پس چگونه این امکان وجود داشت که برای نجات آن عده از فرزندان آدم که از روی محبت مطیع یَهُوَه بودند، زمینه‌ای مناسب فراهم شود؟ اگر یک انسان کامل قربانی می‌شد، عدالت این بود که ارزش آن زندگی کامل، پوششی باشد برای گناهان اشخاصی که به آن فدیه ایمان آورده، آن را می‌پذیرند. از آنجایی که گناه یک انسان، آدم، باعث شد که کل خانوادهٔ بشری گناهکار شوند، خون ریخته‌شدهٔ انسان کامل دیگری که همانقدر ارزش داشت، اکنون می‌توانست در ترازوی عدالت موازنه برقرار کند. (۱تیموتاؤس ۲:۵، ۶) اما کجا امکان یافتن چنین شخصی وجود داشت؟
بها تا چقدر گزاف بود؟
۱۰. چرا فرزندان آدم نمی‌توانستند فدیهٔ لازم را فراهم سازند؟
۱۰ در میان فرزندان آدم، هیچکس وجود نداشت که بتواند چیزی را فراهم نماید که لازمهٔ بازخرید امکان زندگیی باشد که آدم از دست داد. «هیچ کس هرگز برای برادر خود فدیه نخواهد داد، و کفّارهٔ او را بخدا نخواهد بخشید. زیرا فدیهٔ جان ایشان گران‌بهاست، و ابداً بدان نمیتوان رسید. تا زنده بماند تا ابدالآباد، و فساد را نه‌بیند.» (مزمور ۴۹:۷-۹) یَهُوَه به جای اینکه بشر را بدون راه حل بگذارد، خود به طرز رحیمانه‌ای تدارکی را فراهم ساخت.
۱۱. یَهُوَه به چه وسیله‌ای زندگی کامل بشری را که برای فدیه‌ای مناسب لازم بود، فراهم ساخت؟
۱۱ یَهُوَه فرشته‌ای را به زمین نفرستاد تا در حین اینکه بصورت روح به موجودیت خود ادامه میدهد، با از دست دادن بدنی جسمانی، تظاهر به مردن کند. بلکه با معجزه‌ای که فقط خدای آفریننده می‌توانست انجام دهد، نیروی زندگی و الگوی شخصیت پسری آسمانی را به رحم یک زن، یعنی مریم دختر هالی، از قبیلهٔ یهودا انتقال داد. نیروی فعال خدا، روح‌القدس او، از رشد این بچه در رحم مادرش محافظت کرد، و انسانی کامل متولد شد. (لوقا ۱:۳۵؛ ۱پطرس ۲:۲۲) بنابراین، این فرد بهایی را در اختیار داشت که لازمهٔ فراهم آوردن فدیه‌ای بود که شرایط عدالت الهی را کاملاً برآورده می‌ساخت.—عبرانیان ۱۰:۵.
۱۲. الف) عیسی از چه لحاظ «پسر یگانهٔ» خداست؟ ب) چگونه این امر که خدا پسر یگانهٔ خود را برای فراهم کردن فدیه فرستاد، تأکیدی بر محبت او نسبت به ماست؟
۱۲ یَهُوَه این مأموریت را به کدامیک از هزاران هزار پسر آسمانی خود داد؟ به کسی که بر طبق شرح کتاب مقدس «پسر یگانهٔ» اوست. (۱یوحنا ۴:۹) این اصطلاح، وضعیت او را هنگامی که بصورت انسان به دنیا آمد توصیف نمی‌کند، بلکه بیانگر مقامی است که او پیش از آن در آسمان داشت. او تنها کسی است که یَهُوَه به طور مستقیم و بدون همکاری هیچ شخص دیگری آفرید. او نخستزادهٔ تمامی خلقت است. او کسی است که خدا از وی برای موجودیت بخشیدن به همهٔ مخلوقات دیگر استفاده کرد. فرشتگان پسران خدا هستند، همانطور که آدم یکی از پسران خدا بود. اما عیسی، کسی که دارای «جلالی شایستهٔ پسر یگانهٔ پدر» است، توصیف می‌شود. دربارهٔ او گفته می‌شود که «در آغوش پدر» ساکن است. (یوحنا ۱:۱۴، ۱۸) رابطهٔ او با پدر، رابطه‌ای نزدیک، قابل اعتماد و پرمهر است. او نیز مانند پدرش به بشر محبت نشان میدهد. امثال ۸:۳۰، ۳۱ بیان می‌کند که پدر او چه احساسی دربارهٔ این پسر دارد و پسر چه احساسی نسبت به بشر دارد: «روز بروز [نزد یَهُوَه] شادی مینمودم، و شادئ من [عیسی، معمار یَهُوَه، مظهر حکمت] با بنی آدم میبود.» خدا این پرارزشترین پسر را به زمین فرستاد تا فدیه را مهیا سازد. بنابراین چقدر این گفتهٔ عیسی پرمعناست: «خدا جهانرا اینقدر محبّت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد»!—یوحنا ۳:۱۶.
۱۳، ۱۴. گزارش کتاب مقدس در این مورد که ابراهیم به قربانی کردن اسحاق مبادرت ورزید، چگونه باید ما را یاری دهد تا از کاری که یَهُوَه انجام داد، قدردانی کنیم؟ (۱یوحنا ۴:۱۰)
۱۳ موضوعی که می‌تواند تا حدودی ما را یاری دهد که مفهوم این مطلب را درک کنیم این است که مدتی مدید پیش از آنکه عیسی به روی زمین بیاید، در حدود ۳۸۹۰ سال پیش خدا به ابراهیم امر کرد: «اکنون پسر خود را که یگانهٔ تست و او را دوست میداری یعنی اسحق را بردار و بزمین موریا برو و او را در آنجا بر یکی از کوههائیکه بتو نشان میدهم برای قربانئ سوختنی بگذران.» (پیدایش ۲۲:۱، ۲) ابراهیم از روی ایمان اطاعت کرد. خود را به جای ابراهیم بگذار. اگر پسر تو بود، تنها پسری که داشتی و صمیمانه به او عشق می‌ورزیدی، چه می‌کردی؟ زمانی که برای این قربانی سوختنی هیزم می‌شکستی، طی روزهایی که به سوی سرزمین موریا سفر می‌کردی، و هنگامی که پسرت را بر روی مذبح می‌گذاشتی، چه حالی به تو دست می‌داد؟
۱۴ چرا پدر یا مادری دلسوز دارای چنین احساساتی است؟ پیدایش ۱:۲۷ می‌گوید که خدا انسان را به صورت خود ساخت. احساس محبت و دلسوزی ما در مقیاس بسیار محدود انعکاسی از محبت و دلسوزی خود یَهُوَه است. خدا در مورد ابراهیم مداخله کرد تا در واقع اسحاق قربانی نشود. (پیدایش ۲۲:۱۲، ۱۳؛ عبرانیان ۱۱:۱۷-۱۹) اما یَهُوَه در مورد خود، فراهم کردن فدیه را—هرچند برای او و برای پسرش به قیمتی گزاف تمام شد—در آخرین لحظات متوقف نساخت. کاری که انجام شد، به این علت نبود که خدا موظف به انجام آن است، بلکه ابرازی بود از فیض استثنایی وی. آیا ما کاملاً از این امر قدردانی میکنیم؟—عبرانیان ۲:۹.
آنچه که فدیه ممکن می‌سازد
۱۵. فدیه چگونه زندگی اشخاص را حتی در سیستم کنونی تحت تأثیر قرار داده است؟
۱۵ این تدارک محبت‌آمیز خدا، بر زندگی افرادی که آن را پذیرفته، به آن ایمان می‌ورزند، تأثیر عمیقی می‌گذارد. این افراد قبلاً به دلیل گناه، از خدا بیگانه بودند. آنها چنانکه کلام او می‌گوید، «در اعمال بد خویش . . . دشمن» بودند. (کولسیان ۱:۲۱-۲۳) اما ‹به وساطت مرگ پسرش با خدا صلح داده شدند.› (رومیان ۵:۸-۱۰) آنها با تغییر و تحول در شیوهٔ زندگی خود و پذیرفتن بخششی که خدا برای کسانی که به قربانی مسیح ایمان ورزند ممکن می‌سازد، از نعمت وجدانی پاک برخوردار می‌شوند.—عبرانیان ۹:۱۴؛ ۱پطرس ۳:۲۱.
۱۶. گلهٔ کوچک بخاطر ایمان خود به فدیه، از چه برکتهایی برخوردار شده‌اند؟
۱۶ یَهُوَه به شمار محدودی از این افراد، گلهای کوچک، این فیض را عطا کرده است که برای اجرای مقصود اولیهٔ وی در مورد زمین، با پسر او در ملکوت آسمانی همکاری نمایند. (لوقا ۱۲:۳۲) این افراد «از هر قبیله و زبان و قوم و امّت» گرفته شده‌اند تا ‹برای خُدای ما پادشاهان و کَهَنَه شوند و بر زمین سلطنت کنند.› (مکاشفه ۵:۹، ۱۰) پولس رسول به این افراد نوشت: «روح پسرخواندگیرا یافته‌اید که بآ‌ن ابّا، یعنی ای پدر، ندا میکنیم. همان روح بر روحهای ما شهادت میدهد که فرزندان خدا هستیم. و هرگاه فرزندانیم وارثان هم هستیم یعنی وَرَثهٔ خدا و هم‌ارث با مسیح.» (رومیان ۸:۱۵-۱۷) خدا آنها را به پسری پذیرفته است، از اینرو به رابطهٔ پرارزشی دست یافته‌اند که آدم آن را از دست داد؛ اما این پسران امتیاز خدمت آسمانی را نیز دریافت خواهند کرد—چیزی که آدم هرگز از آن برخوردار نبود. جای تعجب نیست که یوحنای رسول گفت: «ملاحظه کنید چه نوع محبّت پدر بما داده است تا فرزندان خدا خوانده شویم»! (۱یوحنا ۳:۱) خدا نه تنها محبتی را که بر پایهٔ اصول است (آگاپه) به این افراد نشان خواهد داد، بلکه مهری عمیق (فیلیا) را ابراز خواهد نمود که مشخصهٔ پیوندیست که بین دوستان واقعی وجود دارد.—یوحنا ۱۶:۲۷.
۱۷. الف) به همهٔ کسانی که به فدیه ایمان می‌ورزند، چه فرصتی داده می‌شود؟ ب) «آزادئ جلال فرزندان خدا» برای آنان چه مفهومی خواهد داشت؟
۱۷ یَهُوَه به افراد دیگر—همهٔ کسانی که به تدارک سخاوتمندانهٔ خدا برای زندگی از طریق عیسی مسیح، ایمان می‌ورزند—نیز فرصت دستیابی به رابطهٔ گرانبهایی را که آدم آن را از دست داد، میدهد. پولس رسول چنین توضیح داد: «انتظار خلقت [مخلوقات انسانی که از آدم زاده شده‌اند] منتظر ظهور پسران خدا میباشد [یعنی آنها در انتظار زمانی هستند که بروشنی مشخص شود پسران خدا که در ملکوت آسمانی با عیسی هم‌ارث هستند، برای بشر اقدامات مثبتی به عمل می‌آورند]. زیرا خلقت مطیع بطالت شد [یعنی آنها در گناه به دنیا آمدند، مرگ را پیش رو داشتند، و هیچ راهی وجود نداشت که خود را آزاد سازند]، نه به ارادهٔ خود بلکه بخاطر او که آنرا مطیع گردانید. در امید [که خدا آن را میدهد] که خودِ خلقت نیز از قید فساد خلاصی خواهد یافت تا در آزادئ جلال فرزندان خدا شریک شود.» (رومیان ۸:۱۹-۲۱) مفهوم این آزادی چیست؟ مفهوم آن این است که آنها از قید گناه و مرگ آزاد شده‌اند. آنها ذهن و بدنی کامل خواهند داشت، بهشت خانهٔ آنها خواهد بود، و از زندگی ابدیی برخوردار خواهند شد که می‌توانند از کاملیت خود لذت ببرند و قدردانی خود را به یَهُوَه، تنها خدای حقیقی ابراز دارند. همهٔ اینها چگونه امکان‌پذیر گشت؟ به وسیلهٔ قربانی فدیهٔ یگانه پسر مولود خدا.
۱۸. ما در ۲۳ مارس، پس از غروب آفتاب چه کار خواهیم کرد، و چرا؟
۱۸ عیسی در تاریخ ۱۴ نیسان سال ۳۳ د.م.، در بالاخانه‌ای در اورشلیم، یادبود مرگ خود را بنیاد نهاد. مراسم سالانهٔ بزرگداشت مرگ او، در زندگی همهٔ مسیحیان حقیقی واقعهٔ مهمی شده است. عیسی خود دستور داد: «اینرا بیاد من بجا آرید.» (لوقا ۲۲:۱۹) در سال ۱۹۹۷، مراسم یادبود در تاریخ ۲۳ مارس (۳ فروردین ۱۳۷۶)، پس از غروب آفتاب (که شروع ۱۴ نیسان است) برگزار خواهد شد. در آن روز، هیچ چیز مهمتر از این نخواهد بود که در این جشن یادبود حضور یابیم.
چگونه پاسخ می‌دهی؟
◻ خدا از چه راههایی نسبت به بشر محبت فراوان نشان داده است؟
◻ چرا برای خریدن آزادی فرزندان آدم، یک زندگی کامل بشری لازم بود؟
◻ یَهُوَه به چه قیمت گزافی فدیه را فراهم ساخت؟
◻ فدیه چه چیزهایی را ممکن می‌سازد؟