جدا شده‌اند تا ستایشگران شادی در سطح جهان باشند

‏«هَلِّلویاه!‏ ای بندگان خداوند تسبیح بخوانید،‏ نام خداوند را تسبیح بخوانید.‏»‏‏—‏مزمور ۱۱۳:‏۱‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ طبق مزمور ۱۱۳:‏۱-‏۳‏،‏ چه شخصی را باید با شور و شعف ستایش کرده،‏ تسبیح بخوانیم؟‏ ب)‏ چه سؤالی را می‌توانیم از خود بکنیم؟‏

یَهُوَه خدا،‏ خالق متعال آسمان و زمین،‏ تا ابدالآباد سلطان عالم است.‏ او کاملاً محق دریافت ستایش و تسبیح توأم با شور و شعف از جانب ما می‌باشد.‏ از این رو،‏ مزمور ۱۱۳:‏۱-‏۳ می‌فرماید:‏ «هَلِّلویاه!‏ ای بندگان خداوند تسبیح بخوانید،‏ نام خداوند را تسبیح بخوانید.‏ نام خداوند متبارک باد،‏ از الآن و تا ابدالآباد.‏ از مطلع آفتاب تا مغرب آن،‏ نام خداوند را تسبیح خوانده شود.‏»‏

^۲ شادی ما شاهدان خدا،‏ در این است که او را ستایش نموده،‏ تسبیح بخوانیم.‏ بزودی،‏ یَهُوَه خدا سبب می‌گردد این نغمهٔ مسرت‌آمیز حمد و ستایشی که امروز بر زبان ماست،‏ کل جهان را فرا گیرد؛‏ دانستن این امر چقدر مایهٔ شوق و مسرت است!‏ (‏مزمور ۲۲:‏۲۷‏)‏ آیا صدای تو نیز در میان این گروه عظیم کُر جهانی به گوش می‌رسد؟‏ در آن صورت،‏ چقدر باید به علت اینکه از این جهان متفرق،‏ بدون وحدت و بی‌نشاط جدا شده‌ای خوشحال باشی!‏

۳.‏ الف)‏ چه چیزی قوم یَهُوَه را قومی متمایز،‏ شاخص و بی‌همتا می‌گرداند؟‏ ب)‏ به چه طریقهایی ما قومی اختصاص‌یافته و مجزا هستیم؟‏

^۳ یقیناً،‏ اتحادمان در ستایش یَهُوَه،‏ ما را قومی متمایز،‏ شاخص و بی‌همتا می‌گرداند.‏ ما شاهدان یَهُوَه،‏ در توافق کامل صحبت نموده،‏ آموزش می‌دهیم،‏ در ضمن،‏ همگی به طرق مشابه ‹کثرت احسان یَهُوَه را› اعلام می‌کنیم.‏ (‏مزمور ۱۴۵:‏۷‏)‏ بلی،‏ ما قوم وقف‌شدهٔ یَهُوَه،‏ برای خدمت به خدای خود،‏ یَهُوَه،‏ اختصاص یافته‌ایم.‏ در دوران باستان،‏ خدا به قوم وقف‌شدهٔ خود،‏ اسرائیل،‏ گفت که خود را از ملل اطرافشان مجزا و جدا نگاه دارند و آلوده به اعمال ایشان نشوند.‏ (‏خروج ۳۴:‏۱۲-‏۱۶‏)‏ یَهُوَه به قوم خود قوانینی داد که ایشان را به این منظور یاری می‌کرد.‏ امروز هم یَهُوَه کلام مقدس خود،‏ کتاب مقدس را به ما داده است.‏ تعالیم کتاب مقدس به ما نشان می‌دهد چگونه می‌توانیم خود را از این جهان جدا نگاه داریم.‏ (‏۲قرنتیان ۶:‏۱۷؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ ما همچون راهبان و راهبه‌های بابل عظیم،‏ با انزواجویی در صومعه‌ها خود را از جهان جدا نمی‌کنیم.‏ ما در پیروی از مثال عیسی مسیح،‏ در ملاء عام،‏ یَهُوَه را ستایش می‌کنیم.‏

تقلید از بزرگترین ستایشگر یَهُوَه

۴.‏ عیسی در حمد و ستایش یَهُوَه چه مثالی از خود باقی گذاشت؟‏

^۴ عیسی هرگز از مقصود خود یعنی ستایش یَهُوَه،‏ انحراف نورزید.‏ این عمل،‏ او را از جهان مجزا و جدا می‌کرد.‏ عیسی در کنیسه‌ها و در هیکل در اورشلیم،‏ به ستایش نام مقدس خدا می‌پرداخت.‏ هر جا که مردم اجتماع می‌کردند،‏ چه بر روی کوه چه بر ساحل دریا،‏ عیسی علناً به حقایقی که از دهان یَهُوَه صادر شده بود،‏ موعظه می‌کرد.‏ او گفت:‏ «ای پدر مالک آسمان و زمین ترا ستایش میکنم.‏» (‏متی ۱۱:‏۲۵‏)‏ حتی هنگام محاکمه در حضور پُنطیُوس پیلاطُس،‏ عیسی اذعان کرد:‏ «از اینجهة من متولّد شدم و بجهة این در جهان آمدم تا به راستی شهادت دهم.‏» (‏یوحنا ۱۸:‏۳۷‏)‏ عیسی اهمیت کار خود را تشخیص می‌داد.‏ او در همه جا برای یَهُوَه شهادت می‌داد و در حضور همه یَهُوَه را ستایش نموده،‏ حمد و ثنا می‌گفت.‏

۵.‏ مزمور ۲۲:‏۲۲ در مورد چه کسی صدق می‌کند و ما چه طرزفکری باید داشته باشیم؟‏

^۵ در مزمور ۲۲:‏۲۲‏،‏ این اظهار نبوی را در مورد بزرگترین ستایشگر یَهُوَه می‌خوانیم:‏ «نام ترا به برادران خود اعلام خواهم کرد،‏ در میان جماعت ترا تسبیح خواهم خواند.‏» پولس رسول در عبرانیان ۲:‏۱۱،‏ ۱۲‏،‏ این آیات را به سَروَر،‏ عیسی و کسانی که یَهُوَه خدا ایشان را برای جلال آسمانی تقدیس کرده است،‏ ربط می‌دهد.‏ آنان نیز مانند مسیح،‏ از ستایش و تسبیح نام یَهُوَه در میان جماعت،‏ خجل و شرمنده نیستند.‏ آیا ما هم موقع حضور در جلسات جماعت‌مان،‏ طرز فکر مشابهی داریم؟‏ شرکت مشتاقانهٔ ذهنی و شفاهی ما در جلسات،‏ موجب ستایش یَهُوَه می‌گردد.‏ اما آیا ستایش پرشور و شعف ما به همین جا ختم می‌شود؟‏

۶.‏ عیسی چه مأموریتی به شاگردان خود داد و دوستداران نور چگونه خدا را تجلیل و تمجید می‌کنند؟‏

^۶ طبق متی ۵:‏۱۴-‏۱۶‏،‏ عیسای سَروَر نیز به پیروان خود مأموریت داد که بگذارند نورشان بر دیگران بتابد تا آنان هم زبان به ستایش یَهُوَه بگشایند.‏ او گفت:‏ «شما نور عالمید.‏ .‏ .‏ .‏ بگذارید نور شما بر مردم بتابد تا اعمال نیکوی شما را دیده پدر شما را که در آسمان است تمجید نمایند.‏» دوستداران نور،‏ خدا را تجلیل و تمجید می‌کنند.‏ آیا آنان فقط با سخنان زیبا و اعمال نیکو و بشردوستانه چنین می‌کنند؟‏ خیر،‏ پیروان عیسی توأم با اتحاد از یَهُوَه تجلیل به عمل می‌آورند.‏ بلی،‏ دوستداران نور،‏ خود را به خدا وقف می‌کنند و مبدل به ستایشگران شاد او می‌شوند.‏ آیا تو هم در زندگی خود،‏ این قدم مسرت‌آمیز را برداشته‌ای؟‏

شادی حاصل از ستایش یَهُوَه

۷.‏ چرا ستایشگران یَهُوَه اینقدر شاد و مسرور هستند و در روز پَنطیکاست ۳۳ د.‏م.‏ چه شادی و خوشیی از آن ایشان شد؟‏

^۷ چرا ستایشگران یَهُوَه اینقدر شاد و مسرور هستند؟‏ زیرا شادی یا خوشی یکی از ثمرات روح‌القدس خداست.‏ در غلاطیان ۵:‏۲۲‏،‏ این ثمره درست بعد از محبت ذکر شده است.‏ در قرن اول،‏ شاگردان عیسی این ثمرهٔ روح یَهُوَه را از خود نشان می‌دادند.‏ آری،‏ در روز پَنطیکاست ۳۳ د.‏م.‏،‏ وقتی خدا روح خود را بر حدود ۱۲۰ نفر از شاگردان عیسی ریخت،‏ همگی ایشان به زبانهای متفاوت به ستایش یَهُوَه پرداختند.‏ یهودیان دین‌دار که از ملتهای مختلف به اورشلیم آمده بودند ‹در حیرت افتاده،‏ مبهوت شدند.‏› آنان اظهار کردند:‏ «اینها را میشنویم که بزبانهای ما ذکر کبریائئ خدا میکنند»!‏ (‏اعمال ۲:‏۱-‏۱۱‏)‏ این نوع ستایش پرشکوه یَهُوَه به زبانهای متعدد،‏ چه نتیجه‌ای به همراه داشت؟‏ تقریباً ۳۰۰۰ یهودی و یهودی نوکیش،‏ بشارت ملکوت راجع به مسیح را پذیرفتند.‏ آنان تعمید گرفتند،‏ روح‌القدس را دریافت کردند و با اشتیاق تمام صدا و آوای خود را به جمع ستایشگران شاد یَهُوَه افزودند.‏ (‏اعمال ۲:‏۳۷-‏۴۲‏)‏ چه برکتی!‏

۸.‏ بعد از پَنطیکاست،‏ مسیحیان چه می‌کردند تا بر شادی خود بیفزایند؟‏

^۸ گزارش کتاب مقدس می‌افزاید:‏ «و هر روزه در هیکل بیک دل پیوسته میبودند و در خانه‌ها نانرا پاره میکردند و خوراک را بخوشی و ساده‌دلی میخوردند.‏ و خدا را حمد میگفتند و نزد تمامئ خلق عزیز میگردیدند و خداوند هر روزه ناجیانرا بر کلیسا می‌افزود.‏» (‏اعمال ۲:‏۴۶،‏ ۴۷‏)‏ آیا فقط معاشرت با یکدیگر و خوردن غذا سبب شادی فراوان آنان می‌شد؟‏ خیر،‏ دلیل اصلی شادی آنان این بود که هر روز،‏ به حمد و ستایش یَهُوَه خدا مشغول بودند.‏ همچنین،‏ وقتی مشاهده می‌کردند که هزاران نفر نسبت به پیام نجات آنان عکس‌العمل مطلوب نشان می‌دهند،‏ بر شادی آنان افزوده می‌شد.‏ امروزه،‏ این مطلب در مورد ما نیز مصداق دارد.‏

ستایشگرانی شاد از تمام ملتها

۹.‏ الف)‏ در چه زمان و چگونه خدا فرصت شنیدن بشارت خود را به انسانها از همهٔ ملتها داد؟‏ ب)‏ چرا پیش از تعمید کُرنیلیُوس و معاشرین وی،‏ روح‌القدس بر آنان ریخته شد؟‏

^۹ خواست یَهُوَه این نبود که فعالیت خادمینش به عنوان حاملین نور،‏ منحصر به یک ملت باشد.‏ بنابراین،‏ از سال ۳۶ د.‏م.‏،‏ یَهُوَه به انسانها از همهٔ ملتها این فرصت را داد که بشارت او را بشنوند.‏ تحت هدایت خدا،‏ پطرس به منزل یک افسر ارتش از ملل بیگانه،‏ واقع در قیصریه رفت.‏ در آنجا،‏ پطرس دید که کُرنیلیُوس،‏ خویشان وی و همچنین دوستان نزدیکش جمع بودند.‏ در حالی که آنان با دقت به سخنان پطرس گوش می‌کردند،‏ در دل خود به عیسی ایمان آوردند.‏ این را از کجا می‌دانیم؟‏ از آنجا که روح‌القدس خدا بر آن مؤمنین از ملل بیگانه نازل شد.‏ معمولاً،‏ فقط بعد از تعمید،‏ هدیهٔ روح خدا به انسانها اعطا می‌شد لیکن در این مورد خاص،‏ یَهُوَه رضایت خود را از این غیریهودیان،‏ پیش از آنکه تعمید بگیرند،‏ نشان داد.‏ اگر یَهُوَه این کار را نمی‌کرد،‏ پطرس نمی‌توانست اطمینان حاصل کند که اکنون،‏ خدا ملل بیگانه را به عنوان خادمین خود پذیرفته است و صلاحیت تعمید گرفتن دارند.‏—‏اعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵،‏ ۴۷،‏ ۴۸‏.‏

۱۰.‏ چگونه از زمانهای گذشته پیشگویی شده بود که انسانها از تمام ملتها یَهُوَه را ستایش خواهند کرد؟‏

^۱۰ از زمانهای گذشته،‏ یَهُوَه پیشگویی کرده بود که اقوام تمام ملتها او را حمد و ستایش خواهند نمود.‏ یَهُوَه،‏ بنا را بر آن گذاشته بود که در تمام سرزمینها ستایشگرانی شاد داشته باشد.‏ پولس رسول به منظور اثبات این امر،‏ نبوتهایی را از نوشته‌های مقدس عبرانی نقل کرد.‏ او خطاب به جماعت بین‌المللی مسیحیان در روم،‏ گفت:‏ «یکدیگر را بپذیرید چنانکه مسیح نیز ما را پذیرفت برای جلال خدا.‏ زیرا میگویم عیسی مسیح خادم ختنه [شده‌ها] گردید بجهة راستئ خدا تا وعدهای [او به] اجداد را ثابت گرداند.‏ و تا امّتها خدا را تمجید نمایند بسبب رحمت او چنانکه [در مزمور ۱۸:‏۴۹‏] مکتوب است که از اینجهة ترا در میان امّتها اقرار خواهم کرد و بنام تو تسبیح خواهم خواند.‏ و نیز [در تثنیه ۳۲:‏۴۳‏] میگوید ای امّتها با قوم او شادمان شوید.‏ و ایضاً [در مزمور ۱۱۷:‏۱‏،‏] ای جمیع امّتها خداوند را حمد گوئید و ای تمامئ قومها او را مدح نمائید.‏»—‏رومیان ۱۵:‏۷-‏۱۱‏.‏

۱۱.‏ چگونه خدا به انسانها از تمام ملتها کمک کرده است تا حقایق او را بیاموزند و نتیجهٔ این کار چه بوده است؟‏

^۱۱ انسانها نمی‌توانند توأم با اتحاد یَهُوَه را ستایش کنند مگر آنکه امیدشان بر عیسی مسیح باشد یعنی همان شخصی که خدا برای حکمرانی بر تمام امتها منصوب کرده است.‏ خدا به منظور کمک به آنان در تشخیص و قدردانی از حقایق او که به زندگی ابدی می‌انجامد،‏ برنامهٔ آموزشی بین‌المللی را ترتیب داده است.‏ یَهُوَه از طریق طبقهٔ غلام امین خود،‏ ایشان را هدایت می‌کند.‏ (‏متی ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ نتیجهٔ این کار چه بوده است؟‏ اکنون،‏ در بیش از ۲۳۰ سرزمین،‏ تعدادی بالغ بر پنج میلیون نفر با صدای شاد خود در حال خواندن سرود ستایش یَهُوَه می‌باشند.‏ بعلاوه،‏ چند میلیون نفر دیگر هستند که همچنین علاقه دارند یَهُوَه را ستایش کنند.‏ به شمار حضار در مراسم یادبود مسیح در سال ۱۹۹۶ توجه کن:‏ ۹۳۳,‏۹۲۱,‏۱۲ نفر.‏ چه رقم شگفت‌آوری!‏

گروهی عظیم از ستایشگران شاد پیشگویی شدند

۱۲.‏ یوحنای رسول شاهد چه رؤیای هیجان‌آوری بود و واقعیت زندهٔ کل آن رؤیا چیست؟‏

^۱۲ یوحنای رسول،‏ در رؤیا «گروهی عظیم» را از تمام امتها مشاهده می‌کند.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ مضمون سرود حمد و ستایشی که این گروه عظیم به همراه باقیماندهٔ مسح‌شدگان خدا می‌خوانند،‏ چیست؟‏ یوحنا آن را برای ما نقل می‌کند:‏ «نجات خدای ما را که بر تخت نشسته است و برّه را است.‏» (‏مکاشفه ۷:‏۱۰‏)‏ هم اکنون در تمام نقاط جهان،‏ این آوای ستایش با شهامت تمام به انسانها اعلان می‌شود.‏ به زبان مجازی،‏ ما شاخه‌های نخل را در دست تکان می‌دهیم و با وحدت،‏ خدا را به عنوان سلطان عالم تمجید نموده،‏ با شادی در مقابل آسمان و زمین اذعان می‌کنیم که نجاتمان را به خدا و پسرش،‏ برّه یعنی عیسی مسیح،‏ مدیون هستیم.‏ یقیناً یوحنای رسول با مشاهدهٔ این رؤیای هیجان‌آور از گروه عظیم،‏ چقدر برانگیخته شده است!‏ همچنین امروز،‏ ما نه فقط شاهد بلکه حتی بخشی از واقعیت زندهٔ آنچه که یوحنا ناظر آن بود،‏ می‌باشیم و این موضوع چقدر ما را برمی‌انگیزد!‏

۱۳.‏ چه چیزی قوم یَهُوَه را از دنیا متمایز و مجزا می‌کند؟‏

^۱۳ ما شاهدان یَهُوَه،‏ از اینکه نام یَهُوَه را بر خود داریم،‏ افتخار می‌کنیم.‏ (‏اشعیا ۴۳:‏۱۰،‏ ۱۲‏)‏ شهادت دادن برای یَهُوَه،‏ باعث می‌شود با دنیا فرق داشته باشیم.‏ این مسئله که نام شاخص خدا را بر خود داریم و مقصودمان در زندگی،‏ انجام کار الهی اوست،‏ چقدر باعث شادی‌مان می‌شود!‏ مقصود معظم یَهُوَه این است که نام مقدس خود را تقدیس نموده،‏ حقانیت سلطنت عالمگیر خود را به وسیلهٔ ملکوت به اثبات برساند و این موضوع،‏ به زندگی ما مفهوم بخشیده و همچنین،‏ یَهُوَه ما را اعانت و یاری کرده است تا جایی در مقصود الهی او در خصوص نام و ملکوتش داشته باشیم.‏ یَهُوَه این کار را به سه نحو انجام داده است.‏

حقیقت را در اختیار ما گذاشته است

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ یک نحوهٔ اینکه خدا ما را یاری کرده است تا جایی در مقصود الهی او در خصوص نام و ملکوتش داشته باشیم،‏ کدام است؟‏ ب)‏ ملکوتی که در سال ۱۹۱۴ د.‏م.‏ برقرار شد چه فرقی با پادشاهیی دارد که در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ سرنگون شد؟‏

^۱۴ اول آنکه یَهُوَه حقیقت را در اختیار قوم خود گذاشته است.‏ هیجان‌انگیزترین حقیقت افشاشده این است که از سال ۱۹۱۴،‏ ملکوت یَهُوَه شروع به حکمرانی کرده است.‏ (‏مکاشفه ۱۲:‏۱۰‏)‏ این حکومت آسمانی،‏ با آن پادشاهی نوعی در اورشلیم باستان که در آن،‏ پادشاهانی از نسل داوود بر تخت می‌نشستند،‏ تفاوت دارد.‏ آن پادشاهی سرنگون شد و از سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ اورشلیم کاملاً مطیع حکمرانی قدرتهای جهانی بیگانه شد.‏ ملکوت یا پادشاهی جدیدی که یَهُوَه در سال ۱۹۱۴ برقرار کرده،‏ قدرتی آسمانی است که مطیع هیچ کس جز یَهُوَه نخواهد بود و هرگز زایل و سرنگون نخواهد شد.‏ (‏دانیال ۲:‏۴۴‏)‏ همچنین،‏ این ملکوت حکمرانی متفاوتی دارد.‏ چگونه؟‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۵ توصیف می‌کند:‏ «ناگاه صداهای بلند در آسمان واقع شد که میگفتند سلطنت جهان از آنِ خداوند ما و مسیح او شد و تا ابدالآباد حکمرانی خواهد کرد.‏»‏

^۱۵ «سلطنت [ملکوت] .‏ .‏ .‏ خداوند ما و مسیح او،‏» بر کل جهان بشری اقتدار دارد.‏ این نحوهٔ جدید ابراز سلطنت یَهُوَه که پسر مسیحایی او و همچنین ۰۰۰,‏۱۴۴ برادر عیسی که در حال حاضر،‏ اکثر ایشان به جلال آسمانی خود رستاخیز یافته‌اند،‏ اعضای آن را تشکیل می‌دهند،‏ صرفاً وجههٔ آموزشی و علمی ندارد—‏مطلبی نظری نیست که احتمالاً محصلین تمایل داشته باشند دربارهٔ آن بحث کنند.‏ خیر،‏ این ملکوت آسمانی،‏ حکومتی واقعی است.‏ همچنین،‏ امید مسرت‌بخش زندگی در کاملیت و برای ابد،‏ در نتیجهٔ حکومت آن ملکوت،‏ دلیل کافی و موثقی برای شادی همیشگی ما می‌باشد.‏ یَهُوَه چنین حقایقی را از کلام خود در اختیار ما گذاشته است که ما را بر آن می‌دارد همواره بخوبی از آن صحبت کنیم.‏ (‏مزمور ۵۶:‏۱۰‏)‏ آیا تو نیز مرتباً در این کار مشغول هستی و دربارهٔ اینکه هم‌اکنون،‏ ملکوت مسیحایی خدا در آسمان در حال حکمرانی است،‏ با همه صحبت می‌کنی؟‏

کمک از جانب روح‌القدس و برادری جهانی

۱۶،‏ ۱۷.‏ نحوهٔ دوم و سوم کمک خدا به ما برای اینکه بتوانیم جایی در مقصود الهی او داشته باشیم،‏ کدام است؟‏

^۱۶ نحوهٔ دوم کمک خدا به ما برای اینکه بتوانیم جایی در مقصود الهی او داشته باشیم،‏ این است که روح‌القدس خود را به ما داده و آن ما را قادر می‌سازد ثمرات نیکو و زیبایش را در زندگی خود پرورش دهیم و رضایت او را جلب کنیم.‏ (‏غلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ همچنین،‏ پولس به مسیحیان مسح‌شده نوشت:‏ ‹ما آنروح که از خداست را یافته‌ایم تا آنچه خدا بما عطا فرموده است بدانیم.‏› (‏۱قرنتیان ۲:‏۱۲‏)‏ با نشان دادن واکنش مطلوب در برابر روح یَهُوَه،‏ امروز،‏ همهٔ ما می‌توانیم چیزهای خوب کنونی را که او از روی مهربانی به ما عطا فرموده است،‏ بدانیم و آنها را درک کنیم—‏وعده‌ها،‏ قوانین،‏ اصول یَهُوَه و غیره.‏—‏با متی ۱۳:‏۱۱ مقایسه شود.‏

^۱۷ نحوهٔ سوم کمک خدا به ما،‏ این است که از برادری جهانی‌مان و ترتیبات سازمانی خوشایند یَهُوَه برای پرستش او برخورداریم.‏ پطرس رسول در سخن خود در این باره،‏ ما را ترغیب کرد:‏ «برادرانرا محبّت نمائید.‏» (‏۱پطرس ۲:‏۱۷‏)‏ خانوادهٔ بین‌المللی پرمحبت‌مان که اعضای آن را برادران و خواهرانمان تشکیل می‌دهند،‏ به ما کمک می‌کند تا با دلی سرشار از شادی و مسرت به یَهُوَه خدمت کنیم،‏ چنانکه مزمور ۱۰۰:‏۲ می‌فرماید:‏ «‏خداوند را با شادی عبادت نمائید و بحضور او با ترنّم بیائید.‏» آیهٔ ۴ می‌افزاید:‏ «بدروازهای او با حمد بیائید،‏ و بصحنهای او با تسبیح.‏ او را حمد گوئید و نام او را متبارک خوانید.‏» بنابراین،‏ ما در هنگام موعظهٔ علنی و همچنین هنگامی که در جلساتمان حضور به هم می‌رسانیم،‏ می‌توانیم شاد باشیم.‏ در صحنهای زیبای معبد روحانی یَهُوَه،‏ واقعاً به چه صلح و امنیتی دست یافته‌ایم!‏

یَهُوَه را با شادی ستایش کن!‏

۱۸.‏ چرا می‌توانیم علی‌رغم مواجهه با آزار و شکنجه و همچنین مشکلات دیگر،‏ ستایشگران شاد یَهُوَه باشیم؟‏

^۱۸ با وجود اوضاع سخت،‏ آزار و شکنجه و همچنین مشکلات دیگری که احتمال دارد با آنها مواجه شویم،‏ بیا از بابت اینکه در خانهٔ عبادت یَهُوَه هستیم،‏ شاد باشیم.‏ (‏اشعیا ۲:‏۲،‏ ۳‏)‏ به یاد داشته باش که شادی،‏ خصوصیتی قلبی و باطنی است.‏ برادران و خواهران مسیحی اولیه‌مان متحمل مشقات،‏ خسران و صدمات فراوانی شدند،‏ با وجود این،‏ ستایشگران شاد یَهُوَه بودند.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۳۴‏)‏ امروزه نیز هم‌ایمانان ما،‏ درست همانند آن مسیحیان اولیه می‌باشند.‏—‏متی ۵:‏۱۰-‏۱۲‏.‏

۱۹.‏ الف)‏ کدام دستور مکرر ما را برمی‌انگیزد که یَهُوَه را ستایش کنیم؟‏ ب)‏ زندگی ابدی ما به چه بستگی دارد و مصمم به انجام چه کاری هستیم؟‏

^۱۹ مایهٔ شادی و مسرت همهٔ ما خادمین یَهُوَه است که در اطاعت از دستور کتاب مقدس،‏ یَهُوَه را ستایش نموده،‏ تسبیح بخوانیم.‏ کتاب مکاشفه با عبارت «هَلِّلویاه،‏» مکرراً بر حمد و ستایش خدا تأکید می‌کند!‏ (‏مکاشفه ۱۹:‏۱-‏۶‏)‏ در شش آیهٔ مزمور ۱۵۰،‏ سیزده مرتبه به ما گفته می‌شود یَهُوَه را ستایش کنیم.‏ بدین وسیله،‏ از کل خلقت در عالم درخواست می‌شود به سرائیدن سرود شاد ستایش یَهُوَه ملحق شوند.‏ زندگی ابدی‌مان بستگی به این دارد که ما هم به این جمع عظیم همسرایان سرود هَلِّلویاه بپیوندیم!‏ بلی،‏ تنها انسانهایی که تا ابد زندگی می‌کنند،‏ کسانی هستند که یَهُوَه را بی‌وقفه ستایش و ثنا می‌گویند.‏ بنابراین،‏ ما مصمم هستیم،‏ در حالی که به انتها نزدیک می‌شویم،‏ پیوند خود را با جماعات وفادار یَهُوَه در سطح جهان حفظ کنیم.‏ سپس،‏ می‌توانیم امیدوار باشیم تحقق کامل آخرین آیهٔ مزمور ۱۵۰ را به عین مشاهده نماییم:‏ «هر که روح دارد خداوند را تسبیح بخواند،‏ هَلِّلویاه!‏»‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چه چیزی قوم یَهُوَه را قومی متمایز،‏ شاخص و بی‌همتا می‌گرداند؟‏

◻ چرا خادمین یَهُوَه اینقدر شاد و مسرور هستند؟‏

◻ چه چیزی ما را از دنیا متمایز و مجزا می‌کند؟‏

◻ خدا به سه نحو به ما کمک کرده است تا جایی در مقصود الهی او داشته باشیم،‏ آن سه کدامند؟‏