به رحمت یَهُوَه اقتدا کن

‏«پس رحیم باشید چنانکه پدر شما نیز رحیم است.‏»‏‏—‏لوقا ۶:‏۳۶‏.‏

۱.‏ فریسیان چگونه بی‌رحمی خود را نشان دادند؟‏

آدمی گرچه به صورت خدا خلق شده،‏ چه بسیار در ابراز رحمت خدایی قصور کرده است.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۲۷‏)‏ نمونهٔ آن فریسیان.‏ این گروه،‏ از ترحم عیسی به مردی خشکیده‌دست،‏ و شفای او در روز سَبت،‏ خوشحالی نکردند.‏ آنان در عوض،‏ شورا نمودند «که چه طور او را هلاک کنند.‏» (‏ متی ۱۲:‏۹-‏۱۴‏)‏ دگربار عیسی کوری مادرزاد را شفا داد.‏ اینبار هم «بعضی از فریسیان» از ابراز خوشحالی از رحمتی که عیسی به وی نشان داده بود سر باز زدند.‏ در عوض فریاد اعتراض خود را بلند کردند،‏ که او «از جانب خدا نیست زیرا که سبت را نگاه نمیدارد.‏»—‏یوحنا ۹:‏۱-‏۷،‏ ۱۶‏.‏

۲،‏ ۳.‏ منظور عیسی از این جمله که ‹از خمیرمایهٔ فریسیان احتیاط کنید› چه بود؟‏

^۲ سنگدلی فریسیان در واقع جنایت به بشر و گناه به خدا بود.‏ (‏ یوحنا ۹:‏۳۹-‏۴۱‏)‏ بی‌دلیل نبود که عیسی به شاگردانش هشدار داد:‏ «از خمیرمایهٔ [گروههای نخبه‌گرا و دیگر گروههای متعصب مذهبی،‏ همچون صدّوقیان] احتیاط کنید.‏» (‏ متی ۱۶:‏۶‏)‏ خمیرمایه در کتاب مقدس معرف فساد و گناه است.‏ پس منظور عیسی این بود که تعلیمات «فریسیان و صدّوقیان» می‌تواند پرستش پاک را فاسد کند.‏ چگونه؟‏ در واقع آنان به مردم می‌آموختند که احکام آنها قوانین خدا می‌باشد،‏ احکامی که در واقع مستبدانه و تشریفاتی بودند،‏ و «اعظم احکام،‏» منجمله رحمت را نادیده می‌گرفتند.‏ (‏ متی ۲۳:‏۲۳‏)‏ این شکل تشریفاتی مذهب،‏ پرستش خدا را یوغی سنگین و تحمل‌ناپذیر می‌ساخت.‏

^۳ عیسی در بخش دوم داستان پسر گمشده،‏ افکار فاسد رهبران مذهبی یهودی را برملا ساخت.‏ در این داستان پدر که معرف یَهُوَه است،‏ مشتاقانه می‌خواهد پسر توبه‌کار خود را ببخشد.‏ اما برادر بزرگتر که تجسمی از «فریسیان و کاتبان» است،‏ نظری کاملاً متفاوت دارد.‏—‏لوقا ۱۵:‏۲‏.‏

خشم برادر

۴،‏ ۵.‏ برادر پسر گمشده به چه معنا «گمشده» بود؟‏

^۴ ‏«امّا پسر بزرگ او در مزرعه بود چون آمده نزدیک بخانه رسید صدای ساز و رقص را شنید.‏ پس یکی از نوکران خود را طلبیده پرسید این چیست؟‏ بوی عرض کرد،‏ برادرت آمده و پدرت گوسالهٔ پرواری را ذبح کرده است زیرا که او را صحیح باز یافت.‏ ولی او خشم نموده نخواست بخانه درآید تا پدرش بیرون آمده باو التماس نمود.‏»‏‏—‏لوقا ۱۵:‏۲۵-‏۲۸‏.‏

^۵ در داستان عیسی بوضوح دیده می‌شود که ضعف تنها از پسر گمشده نبود.‏ در کتابی مرجع چنین آمده است:‏ «هر دو پسر یادشده در مَثَل گمشده‌اند،‏ یکی را خطاکاری خوار و زبون ساخت،‏ دیگری را خودعادل‌بینی کور.‏» این موضوع درخور توجه است که برادر پسر گمشده نه تنها شادی نکرد بلکه «خشم نمود.‏» از ریشهٔ واژهٔ «خشم» در زبان یونانی زیاد حالت عصبانی شدن استنباط نمی‌شود،‏ بلکه بیشتر حالت ذهنی پایداری را می‌رساند.‏ ظاهراً در دل برادر پسر گمشده آزردگی و انزجار عمیقی بوجود آمده بود،‏ و او فکر می‌کرد که درست نیست که بازگشت کسی را جشن بگیرد که در واقع از همان اول نمی‌بایست خانه را ترک می‌کرد.‏

۶.‏ برادر پسر گمشده معرف چه کسانی بود،‏ و چرا؟‏

^۶ برادر پسر گمشده بخوبی معرف کسانی است که از رحمت و توجهی که عیسی به گناهکاران نشان می‌داد دلگیر می‌شدند.‏ رحمت عیسی این خودصالح‌بینان را تحت تأثیر قرار نمی‌داد؛‏ آنان ابداً در خوشحالیی که در آسمان از بخشیده شدن یک گناهکار بوجود می‌آمد خود را سهیم نمی‌کردند.‏ برعکس،‏ رحمت عیسی باعث می‌شد که به خشم بیایند،‏ و «خیالات فاسد» در دل بپرورانند.‏ (‏ متی ۹:‏۲-‏۴‏)‏ یکبار عده‌ای از فریسیان در طغیان خشم خود مردی را که عیسی شفا داده بود به محکمهٔ دادگاه کشیده،‏ سپس «او را [از کنیسه] بیرون راندند»—‏ظاهراً او را اخراج کردند!‏ (‏ یوحنا ۹:‏۲۲،‏ ۳۴‏)‏ رهبران مذهبی یهودی نیز درست مانند برادر پسر گمشده که «نخواست بخانه درآید،‏» از ‹خوشی کردن با خوشحالان› اکراه داشتند.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱۵‏)‏ عیسی در ادامهٔ داستان خود پرده از طرز فکر شریرانهٔ آنان برداشت.‏

استدلال نادرست

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ برادر پسر گمشده چطور نشان داد که معنی فرزند بودن را درک نکرده است؟‏ ب)‏ پسر بزرگتر از چه جهت با پدرش فرق داشت؟‏

^۷ ‏«پدرش بیرون آمده باو التماس نمود.‏ امّا او در جواب پدر خود گفت،‏ اینک سالها است که من خدمت تو کرده‌ام و هرگز از حکم تو تجاوز نورزیده و هرگز بزغالهٔ بمن ندادی تا با دوستان خود شادی کنم.‏ لیکن چون این پسرت آمد که دولت ترا با فاحشه‌ها تلف کرده است برای او گوسالهٔ پرواری را ذبح کردی.‏»‏‏—‏لوقا ۱۵:‏۲۸-‏۳۰‏.‏

^۸ برادر پسر گمشده با این سخنان خود نشان داد که معنی فرزند بودن را درک نکرده است.‏ خدمت او به پدرش بیشتر به مثابه خدمت کارمند به کارفرما بوده است.‏ چرا که به پدرش چنین گفت:‏ «من خدمت تو کرده‌ام.‏» البته،‏ پسر بزرگتر هیچوقت خانه را ترک،‏ و یا از دستور پدرش سرپیچی ننمود.‏ اما آیا اطاعت او از روی مهر و محبت بود؟‏ آیا او از خدمت کردن به پدرش واقعاً لذت می‌برد،‏ و یا برعکس در او تدریجاً حالتی از رضامندی و غرور بیش از حد بوجود آمده بود،‏ و تصور می‌کرد که تنها با انجام وظیفه‌اش «در مزرعه» پسری خوب برای پدرش است؟‏ اما،‏ اگر او پسری وفادار و ازخودگذشته بود،‏ چرا مانند پدرش رفتار ننمود؟‏ چرا هنگامی که می‌توانست به برادر خود رحمت نشان دهد،‏ در ابراز حتی ذره‌ای رحمت کوتاهی کرد؟‏—‏با مزمور ۵۰:‏۲۰-‏۲۲ مقایسه شود.‏

۹.‏ چه شباهتی میان رهبران مذهبی یهودی و پسر بزرگتر وجود داشت؟‏

^۹ رهبران مذهبی یهودی شباهت زیادی به این برادر بزرگتر داشتند.‏ آنان اجرای مو به موی اصول شریعت را وفاداری به خدا می‌پنداشتند.‏ البته اهمیت حیاتی اطاعت بر کسی پوشیده نیست.‏ (‏ ۱سموئیل ۱۵:‏۲۲‏)‏ اما تأکید بیش از اندازهٔ آنان بر اَعمال مذهبی،‏ پرستش خدا را به اموری یکنواخت و تکراری تبدیل کرده بود،‏ به تخصیصی ظاهرفریبانه و عاری از روحانیت واقعی.‏ تمام فکر و ذکر آنان سنت و عرف بود.‏ ذره‌ای محبت در دلهایشان وجود نداشت.‏ آنان مردم عامی را خاک زیر پای خود به حساب می‌آوردند،‏ حتی با حالتی تحقیرآمیز مردم را «ملعون» می‌خواندند.‏ (‏ یوحنا ۷:‏۴۹‏)‏ چگونه اعمال این رهبران مذهبی که دلهایشان اینقدر از خدا فاصله گرفته بود می‌توانست به دل یَهُوَه خدا بنشیند؟‏—‏متی ۱۵:‏۷،‏ ۸‏.‏

۱۰.‏ الف)‏ چرا جملهٔ «رحمت میخواهم نه قربانی» پندی بجا بود؟‏ ب)‏ فقدان رحمت را تا چه حد باید جدی بگیریم؟‏

^۱۰ عیسی به فریسیان گفت:‏ «رفته اینرا دریافت کنید که رحمت میخواهم نه قربانی.‏» (‏ متی ۹:‏۱۳؛‏ هوشع ۶:‏۶‏)‏ اولویتها در ذهن ایشان مغشوش شده بودند،‏ چرا که در واقع بدون رحمت قربانیهایشان بی‌ارزش به حساب می‌آمد.‏ اهمیت اولویت دادن به رحمت از آنجا مشخص می‌شود که کتاب مقدس ‹بی‌رحمان› را در میان کسانی برمی‌شمارد که از نظر خدا «مستوجب موت» می‌باشند.‏ (‏ رومیان ۱:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ پس،‏ نباید از سخن عیسی در مورد نابودی ابدیِ طبقهٔ رهبران مذهبی متعجب شد.‏ ظاهراً فقدان رحمت بیش از صفات دیگرشان،‏ آنان را سزاوار این داوری می‌کرد.‏ (‏ متی ۲۳:‏۳۳‏)‏ البته،‏ در این طبقه نیز کمک به بعضی از افراد ممکن بود.‏ عیسی در پایان داستان خود با گفتن سخنان پدر به پسرِ بزرگترش سعی کرد طرز فکر این یهودیان را اصلاح کند.‏ ببینیم چگونه.‏

رحمت پدر

۱۱،‏ ۱۲.‏ در داستان عیسی،‏ پدر چگونه سعی کرد با پسر بزرگترش استدلال کند،‏ و استفادهٔ پدر از کلمهٔ «برادرت» به چه دلیل بود؟‏

^۱۱ ‏«[پدر] ویرا گفت ای فرزند تو همیشه با من هستی و آنچه از آنِ من است مال تست.‏ ولی میبایست شادمانی کرد و مسرور شد زیرا که این برادر تو مرده بود زنده گشت و گم شده بود یافت گردید.‏»‏‏—‏لوقا ۱۵:‏۳۱،‏ ۳۲‏.‏

^۱۲ اگر توجه کرده باشی می‌بینی که پدر از اصطلاح «برادر تو» استفاده کرد.‏ چرا؟‏ بیاد آور که پسرِ بزرگتر وقتی با پدرش صحبت می‌کرد جوان گمشده را «پسرت» خواند—‏و نه «برادرم.‏» او ظاهراً نمی‌خواست به رابطهٔ خانوادگیش با برادر خود اذعان کند.‏ در واقع سخن پدر به پسر بزرگتر خود مثل این بود که گفته باشد:‏ ‹او فقط پسر من نیست.‏ او برادر تو هم است‏،‏ و هر دو از یک گوشت و خون هستید.‏ تو باید از بازگشت او خوشحال باشی!‏› پیغام عیسی به رهبران یهودی کاملاً واضح بود.‏ گناهکارانی که آنان مورد تنفر قرار می‌دادند،‏ در واقع «برادران» ایشان بودند.‏ آری،‏ «مرد عادلی در دنیا نیست که نیکوئی ورزد و هیچ خطا ننماید.‏» (‏ جامعه ۷:‏۲۰‏)‏ این یهودیان صاحب‌مقام می‌بایست از بازگشت گناهکاران توبه‌کار خوشحالی می‌نمودند.‏

۱۳.‏ داستان نیمه‌تمام عیسی ما را در مقابل چه سؤالی قرار می‌دهد؟‏

^۱۳ داستان در نیمهٔ آن با درخواستی که پدر از پسر بزرگترش کرد پایان یافت.‏ مثل این بود که عیسی از شنوندگانش خواسته باشد که ادامهٔ داستان را حدس بزنند.‏ اما،‏ دیگر برای شنوندگان مطرح نبود که پسر بزرگتر چه واکنشی از خود نشان می‌دهد،‏ آنچه اهمیت داشت جواب دادن به این سؤال بود:‏ ‹آیا خودِ تو هنگامی که گناهکاری توبه می‌کند،‏ در خوشحالیی که در آسمان می‌شود سهیم می‌شوی؟‏› برای مسیحیان کنونی نیز موقعیتهایی پیش می‌آید که باید به این سؤال پاسخ دهند.‏ به چه صورت؟‏

به رحمت خدا اقتدا کن

۱۴.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم پند پولس در افسسیان ۵:‏۱ را در مورد رحمت نشان دادن بکار ببندیم؟‏ ب)‏ چه تذکری در مورد رحمت خدا بسیار حائز اهمیت است؟‏

^۱۴ پولس به برادران در اَفَسُس چنین گوشزد کرد:‏ «پس چون فرزندان عزیز بخدا اقتدا کنید.‏» (‏ افسسیان ۵:‏۱‏)‏ بنابراین،‏ ما مسیحیان باید از رحمت خدا قدردانی کنیم،‏ بذر رحمت خدا را در عمق قلبمان بکاریم،‏ و آن را در رفتارمان با دیگران از خود بروز دهیم.‏ با این حال،‏ تذکری لازم به گفتن است.‏ رحمت خدا دلیلی برای ناچیز شمردن گناه نیست.‏ برای نمونه،‏ بعضی‌ها ممکن است با بی‌اعتنایی چنین استدلال کنند:‏ ‹هر وقت گناه کنم می‌توانم با دعا از خدا طلب بخشش نمایم،‏ و او به من رحمت نشان خواهد داد.‏› این طرز فکر دقیقاً آن چیزیست که یهودا،‏ یکی از نویسندگان کتاب مقدس،‏ آن را ‹بفجور تبدیل نمودن فیض خدای ما› خواند.‏ (‏ یهودا ۴‏)‏ گرچه یَهُوَه رحیم است،‏ در مورد خطاکاران ناتوبه‌کار «گناه را هرگز بی‌سزا نخواهد گذاشت.‏»—‏خروج ۳۴:‏۷‏؛‏ با یوشع ۲۴:‏۱۹؛‏ ۱یوحنا ۵:‏۱۶ مقایسه شود.‏

۱۵.‏ الف)‏ چرا بویژه پیران جماعت باید در مورد رحمت نشان دادن طرزفکر متعادلی را حفظ کنند؟‏ ب)‏ پیران جماعت در عین حال که تخلفات عمدی را جایز نمی‌دانند،‏ سعی‌شان در چیست،‏ و چرا؟‏

^۱۵ از سوی دیگر باید مواظب باشیم تا حد افراط پیش نرویم—‏یعنی نباید با کسی که توبهٔ واقعی نموده و به سبب گناه خود غم خداپسندانه از خود نشان داده است،‏ رفتاری خشک و مقرراتی و همچنین محکومانه داشته باشیم.‏ (‏ ۲قرنتیان ۷:‏۱۱‏)‏ از آنجایی که مراقبت از گوسفندان یَهُوَه به پیران جماعت واگذار شده است،‏ بسیار ضرورت دارد که اینان در این امور متعادل عمل کنند،‏ بخصوص هنگام حل و فصل موارد قضایی.‏ جماعت مسیحی باید پاک نگاه داشته شود،‏ و بر طبق کتاب مقدس کاملاً بجاست که با اخراج شخص شریر،‏ ‹او را از میان خود برانیم.‏› (‏ ۱قرنتیان ۵:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ با این حال،‏ چه بسیار پسندیده است که در صورت وجود دلایلی محکم،‏ رحمت نشان داده شود.‏ پیران جماعت در عین حال که تخلفات عمدی را جایز نمی‌دانند،‏ شدیداً در تلاشند تا در حدی حفظ عدالت شود،‏ با محبت و رحمت عمل کنند.‏ آنان کاملاً به این اصل کتاب مقدس واقفند:‏ «خدا بر کسی که رحم نکرده،‏ رحیم نخواهد بود.‏ ولی همیشه رحمت بر داوری چیره خواهد شد.‏»—‏یعقوب ۲:‏۱۳ ‏(‏انجیل شریف)‏؛‏ امثال ۱۹:‏۱۷؛‏ متی ۵:‏۷‏.‏

۱۶.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم با استفاده از کتاب مقدس نشان دهیم که یَهُوَه مشتاق است خطاکاران به سوی او بازگشت نمایند؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که ما نیز بازگشت گناهکاران توبه‌کار را خِیرمَقدم می‌گوییم؟‏

^۱۶ داستان پسر گمشده بروشنی نشان می‌دهد که یَهُوَه مشتاق است که خطاکاران به سوی او بازگشت نمایند.‏ آری،‏ یَهُوَه دعوت خود را تنها زمانی لغو می‌کند که دیگر هیچ امیدی به توبهٔ شخص وجود نداشته باشد.‏ (‏ حزقیال ۳۳:‏۱۱؛‏ ملاکی ۳:‏۷؛‏ رومیان ۲:‏۴،‏ ۵؛‏ ۲پطرس ۳:‏۹‏)‏ یَهُوَه همچون پدر جوان گمشده،‏ نسبت به کسانی که بازگشت می‌کنند با عزت رفتار می‌کند،‏ و آنان را به تمام معنا عضو خانواده خود می‌داند.‏ آیا تو نیز در این مورد به یَهُوَه اقتدا می‌کنی؟‏ تو خود هنگام شنیدن خبر پذیرفته شدن هم‌ایمانی که برای مدتی اخراج شده بود،‏ چه عکس‌العملی نشان می‌دهی؟‏ در اینکه «خوشی در آسمان» بوجود آمده است شکی نیست.‏ (‏ لوقا ۱۵:‏۷‏)‏ اما آیا در زمین،‏ در جماعتت،‏ و حتی در دل خودت نیز خوشی بوجود آمده است؟‏ و یا مانند پسر بزرگتر در داستان،‏ از چنین شخصی آزرده‌خاطر هستی و او را به این دلیل که از همان اول نمی‌بایست گلهٔ خدا را ترک می‌کرد،‏ لایق خوش‌آمدگویی نمی‌دانی؟‏

۱۷.‏ الف)‏ در قُرِنتُس قرن اول چه پیش آمد،‏ و پولس چگونه اعضای جماعت را در برخورد با موضوع راهنمایی کرد؟‏ ب)‏ دلیل عملی بودن توصیهٔ پولس چیست،‏ و اکنون چگونه می‌توانیم آن را به اجرا درآوریم؟‏ (‏ کادر نیز ملاحظه شود.‏)‏

^۱۷ آنچه حدود سال ۵۵ د.‏م.‏ در قُرِنتُس رخ داد به ما کمک می‌کند،‏ خود را در این مورد محک بزنیم.‏ در آنجا مردی که از جماعت اخراج شده بود سرانجام زندگی پاکی را در پیش گرفت.‏ حال،‏ وظیفهٔ برادران چه بود؟‏ آیا باید با بدبینی به توبهٔ این شخص نگاه می‌کردند و از او دوری می‌جستند؟‏ برعکس،‏ پولس به قرنتیان گفت:‏ «شما باید او را عفو نموده تسلّی دهید که مبادا افزونئ غم چنین شخصرا فرو برد.‏ بنابرین بشما التماس میدارم که با او محبّت خود را استوار نمائید.‏» (‏ ۲قرنتیان ۲:‏۷،‏ ۸‏)‏ اغلب خطاکارانی که توبه کرده‌اند بخصوص نسبت به بی‌مهری و دلسرد شدن حساس هستند.‏ بنابراین،‏ آنان احتیاج دارند که بدیشان اطمینان دهیم،‏ هم‌ایمانانشان و همچنین یَهُوَه دوستشان دارند.‏ (‏ ارمیا ۳۱:‏۳؛‏ رومیان ۱:‏۱۲‏)‏ این موضوع بسیار حیاتی است.‏ چرا؟‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ چگونه قرنتیان در ابتدا آسان‌گیری بیش از حد از خود نشان می‌دادند؟‏ ب)‏ چگونه رفتاری عاری از رحمت باعث شد تا «شیطان» بر جماعت قرنتس ‹برتری یابد›؟‏

^۱۸ پولس برای تشویق قُرِنتیان در بخشیدن دیگران،‏ یکی از دلایل این کار را چنین اظهار کرد:‏ «تا شیطان بر ما برتری نیابد زیرا که از مکاید [یا،‏ حیله‌های] او بیخبر نیستیم.‏» ‏(‏ ۲قرنتیان ۲:‏۱۱‏)‏ منظور پولس چه بود؟‏ او قبلاً جماعت قُرِنتُس را به دلیل آسان‌گیری بیش از حدشان،‏ ملامت کرده بود.‏ آنان فرد گناهکار جماعت خود را به امان خود گذاشته بودند و او نیز همچنان به گناهش ادامه می‌داد.‏ با این کار،‏ جماعت—‏بخصوص پیرهای آن—‏آلت دست شیطان شده بودند،‏ چرا که خواست شیطان این بود که جماعت را بی‌آبرو و بدنام کند.‏—‏۱قرنتیان ۵:‏۱-‏۵‏.‏

^۱۹ اگر اکنون آنان در جهت مخالف افراط می‌کردند،‏ و از بخشودن شخص توبه‌کار سر باز می‌زدند،‏ شیطان به صورتی دیگر به نیّت خود دست می‌یافت.‏ به چه صورت؟‏ شیطان می‌توانست از سختگیری و بی‌رحمی آنان سوء استفاده کند.‏ اگر ‹افزونی غم [گناهکاری را که توبه کرده است] فرو برد›—‏و یا آنطور که در ترجمهٔ تفسیری آمده است،‏ «فشار یأس و اندوه،‏ او را از پای درآورد»—‏در این صورت پیران جماعت در پیشگاه خدا بشدّت مسئول خواهند بود!‏ (‏ با حزقیال ۳۴:‏۶؛‏ یعقوب ۳:‏۱ مقایسه شود)‏ بی‌دلیل نبود که عیسی پس از آنکه پیروانش را هشدار داد که حتی «یکی از این کودکان» را لغزش ندهند،‏ گفت:‏ «احتراز کنید و اگر برادرت بتو خطا ورزد او را تنبیه کن و اگر توبه کند او را ببخش.‏»‏ a‏—‏لوقا ۱۷:‏۱-‏۴‏.‏

۲۰.‏ هنگامی که گناهکاری توبه می‌کند به چه صورت در آسمان و زمین خوشی بوجود می‌آید؟‏

^۲۰ همه ساله هزاران نفر خرسند از این که به پرستش پاک بازگشته‌اند یَهُوَه را به دلیل رحمتی که بدیشان ارزانی داشته است سپاس فراوان می‌گویند.‏ خواهری مسیحی در مورد پذیرفته شدن خود چنین گفت:‏ «در زندگیم به یاد نمی‌آورم که موضوعی اینقدر مرا خوشحال کرده باشد.‏» مسلماً خوشی وی تا به مکان فرشتگان هم رسیده است.‏ پس باشد که ما نیز وقتی گناهکاری توبه می‌کند در ‹خوشیی که در آسمان› پدید می‌آید،‏ سهیم شویم.‏ (‏ لوقا ۱۵:‏۷‏)‏ این عمل ما در واقع اقتدا به رحمت است.‏

‏[پاورقی]‏

مرور مطالب

◻ برادر پسر گمشده از چه لحاظ به رهبران مذهبی یهودی شباهت داشت؟‏

◻ برادر پسر گمشده چگونه نشان داد که معنی فرزند بودن را درک نکرده است؟‏

◻ برای نشان دادن رحمت الهی،‏ از چه افراط و تفریطی باید اجتناب کنیم؟‏

◻ اکنون چگونه می‌توانیم به رحمت خدا اقتدا کنیم؟‏

‏[کادر در صفحهٔ ۲۹]‏

‏«با او محبّت خود را استوار نمائید»‏

پولس در مورد فرد اخراج‌شده‌ای که ابراز توبه کرده بود به قرنتیان گفت:‏ «بشما التماس میدارم که با او محبّت خود را استوار نمائید.‏» (‏ ۲قرنتیان ۲:‏۸‏)‏ واژهٔ یونانیی که «استوار» ترجمه شده است،‏ لفظی حقوقی است و معنی آن «اعتبار بخشیدن» می‌باشد.‏ آری،‏ شخص توبه‌کاری که پذیرفته شده است،‏ نیاز به این دارد که حس کند دیگران دوستش دارند،‏ و همه قدمش را به عنوان عضو جماعت گرامی می‌دارند.‏

نباید فراموش کنیم که همه در جماعت از موضوعی که باعث اخراج شخص،‏ یا دوباره پذیرفته‌شدن وی شده است،‏ مطلع نیستند.‏ بعلاوه،‏ احتمال دارد عده‌ای در اثر خطای وی شخصاً لطمه خورده،‏ یا احساساتشان جریحه‌دار شده و حتی ممکن است مدتی طولانی مجبور به تحمل اثرات آن بوده باشند.‏ زمانی که در جماعت پذیرفته شدن شخصی اعلان می‌شود،‏ اگر به آن موضوع بخصوص حساس باشیم،‏ قابل درک است که نمی‌توانیم به شخص تا زمانی که با او شخصاً وارد صحبت نشده‌ایم خوش‌آمد بگوییم.‏

لیکن،‏ چقدر باعث تقویت ایمان اشخاص پذیرفته‌شده خواهد بود چنانچه حس کنند قدمشان به میان اعضای جماعت مسیحی گرامی داشته شده است!‏ ما شخصاً می‌توانیم با صحبت کردن با این چنین اشخاصی که توبه کرده‌اند،‏ همچنین لذت بردن از بودن با ایشان در جماعت،‏ در خدمت و موقعیتهای مناسب دیگر،‏ باعث تشویق آنان شویم.‏ نباید تصور کنیم که استوار ساختن محبتمان با این عزیزان،‏ یا به عبارت دیگر اعتبار بخشیدن به آن،‏ احتمال دارد از اهمیت گناهی که آنان انجام داده‌اند بکاهد.‏ خیر،‏ این کار ما شادی کردن با لشکر آسمانی است،‏ چرا که این توبه‌کاران طریق گناه‌آلود خود را ترک کرده‌اند و به سوی یَهُوَه بازگشته‌اند.‏—‏لوقا ۱۵:‏۷‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷]‏

پسر بزرگتر مایل نبود به خاطر بازگشت برادرش خوشحالی کند