طریق محبّت هرگز ساقط نمی‌شود

‏«نعمتهای بهتر را به غیرت بطلبید و طریق افضلتر نیز به شما نشان می‌دهم.‏»‏‏—‏۱قرنتیان ۱۲:‏۳۱‏.‏

۱-‏۳.‏ الف)‏ ابراز محبّت از چه جهات به یادگیری زبانی بیگانه شباهت دارد؟‏ ب)‏ چه عاملی ممکن است ابراز محبّت را برای عده‌ای دشوار سازد؟‏

آیا تا به حال سعی در یادگیری زبانی بیگانه کرده‌ای؟‏ در آغاز حتی گفتن یک جملهٔ کوتاه هم دشوار است!‏ امّا می‌بینیم که کودکان فقط با بودن در محیط زبانی بیگانه را فرا می‌گیرند.‏ در واقع،‏ مغز کودک صداها و معانی را جذب می‌کند و پس از مدتی کوتاه او را قادر می‌سازد که منظور خود را با مهارت و سلاست تمام بیان کند.‏ برای شخص بالغ موضوع به این سادگی نیست.‏ وی باید آنقدر فرهنگ لغات را زیر و رو کند تا بتواند چند جملهٔ ساده را به زبان بیگانه ادا کند.‏ البته،‏ با گذشت زمان و کسب مهارت بیشتر،‏ شخص شروع به فکر کردن به زبان جدید می‌کند و صحبت کردن برایش آسانتر می‌شود.‏

^۲ یادگیری ابراز محبّت نیز مانند یادگیری زبانی بیگانه است.‏ البته،‏ این صفت الهی تا حدّی در سرشت آدمی وجود دارد.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۲۷‏؛‏ با ۱یوحنا ۴:‏۸ مقایسه شود.‏)‏ با این حال،‏ آموختن اینکه چگونه آن را ابراز کنیم،‏ بویژه در این زمانه‌ای که مهر و محبّت اینچنین نادر گشته است،‏ مستلزم سعی و کوشش بسیار می‌باشد.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ اینگونه نقصان محبّت در برخی از خانواده‌ها بوضوح مشاهده می‌شود.‏ بسیارند کسانی که در کانون سرد و بی‌عاطفهٔ چنین خانواده‌هایی شاید حتی رنگ محبّت را به خود ندیده و سخنی محبّت‌آمیز نشنیده باشند.‏ (‏ افسسیان ۴:‏۲۹-‏۳۱؛‏ ۶:‏۴‏)‏ پس چگونه اینانی که خود گرمی محبّت را هرگز حس نکرده‌اند می‌توانند محبّت کردن را بیاموزند؟‏

^۳ کتاب مقدس می‌تواند کمک شایانی برای اینگونه افراد باشد.‏ آنچه پولس در اول قرنتیان ۱۳:‏۴-‏۸‏،‏ می‌گوید،‏ نه صرفاً تعریفی خشک از محبّت،‏ بلکه وصفی زنده و پراحساس در مورد طرز عمل والاترین شکل محبّت است.‏ بررسی این آیات به ما کمک می‌کند تا به طبیعت این صفت الهی پی برده،‏ خود را برای ابراز آن مجهز کنیم.‏ حال می‌خواهیم بر مبنای توصیف پولس به چند جنبهٔ محبّت اشاره کرده،‏ آنها را در سه گروه اصلی قرار دهیم:‏ محبّت در رفتارمان؛‏ محبّت در برخوردمان با دیگران؛‏ و محبّت به منظور تحمل سختیها.‏

محبّت کمک می‌کند تا بر غرور خود غلبه کنیم

۴.‏ کتاب مقدس در مورد حسد چه می‌گوید؟‏

^۴ پولس پس از مقدمه‌ای در خصوص محبّت،‏ به مسیحیان قُرِن‍تُ‍س نوشت:‏ «محبّت حسد نمی‌برد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۴‏)‏ حسد که ناخشنودیی رشک‌آمیز از سعادت و موفقیت دیگران است برای سلامت جسمی،‏ روانی و روحانی شخص بسیار مضر می‌باشد.‏—‏امثال ۱۴:‏۳۰؛‏ رومیان ۱۳:‏۱۳؛‏ یعقوب ۳:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

۵.‏ هنگامی که حس می‌کنیم در دادن امتیازی تئوکراتیک به ما اجحاف شده است،‏ محبّت چگونه به یاری‌مان می‌آید؟‏

^۵ با نظر به این موضوع،‏ بجاست از خود سؤال کنیم،‏ ‹آیا وقتی حس می‌کنیم در دادن امتیازی تئوکراتیک به ما اجحاف شده است حس حسادتمان برانگیخته می‌شود؟‏› اگر چنین حسی در خود داریم نباید مأیوس شویم.‏ یعقوب،‏ یکی از نگارندگان کتاب مقدس،‏ از «تمایل به حسادتی» صحبت می‌کند که در همهٔ انسانهای ناکامل وجود دارد.‏ (‏ یعقوب ۴:‏۵ د ج )‏ داشتن محبّت به برادرانمان باعث می‌شود تا عکس‌العملی متعادل از خود نشان دهیم.‏ این محبّت ما را قادر می‌سازد تا از برکت و تحسینی که نصیب شخصی دیگر شده است شاد شویم،‏ نه اینکه احساس کنیم بی‌حرمت یا تحقیر شده‌ایم.‏—‏با ۱سموئیل ۱۸:‏۷-‏۹ مقایسه شود.‏

۶.‏ در جماعت قُرِنتُس چه مشکل بزرگی ریشه دوانده بود؟‏

^۶ پولس اضافه کرد:‏ «محبّت کبر و غرور ندارد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۴‏)‏ هیچگاه نباید به استعدادها و تواناییهایمان مباهات کنیم.‏ امّا ظاهراً،‏ این مشکل در بین چند تن از مردان جاه‌طلبی که خود را تدریجاً در جماعت قُرِنتُس باستان جا کرده بودند دیده می‌شد.‏ آنان شاید واقعاً در بیان افکار و یا انجام کارها به شیوه‌ای مؤثر از استعدادهای درخشانی برخوردار بودند.‏ امّا خودنمایی ایشان موجب نفاق و چنددستگی در جماعت شده بود.‏ (‏ ۱قرنتیان ۳:‏۳،‏ ۴؛‏ ۲قرنتیان ۱۲:‏۲۰‏)‏ سرانجام کار به جایی رسید که پولس مجبور شد قرنتیان را به جهت ‹متحمّل شدن چنین بی‌فهمانی،‏› که به طعنه آنان را «بزرگترین رسولان» خواند،‏ توبیخ کند.‏—‏۲قرنتیان ۱۱:‏۵،‏ ۱۹،‏ ۲۰‏.‏

۷،‏ ۸.‏ از روی کتاب مقدس نشان بده که باید استعدادهای خود را در راه ایجاد وحدت بکار بگیریم.‏

^۷ در روزگار ما نیز ممکن است موقعیتی مشابه بوجود بیاید.‏ بعضی ممکن است تمایل داشته باشند به موفقیتهایشان در خدمت یا داشتن موهبتهایی در سازمان خدا،‏ مباهات کنند.‏ حتی اگر در جماعت استعداد و یا توانایی خاصی فقط در شخص ما وجود داشته باشد،‏ آیا باید آن را مایهٔ مباهات قرار دهیم؟‏ خیر،‏ در واقع هدف این است که از همهٔ استعدادهای خود برای ایجاد وحدت در جماعت استفاده کنیم—‏نه برای خودنمایی.‏—‏متی ۲۳:‏۱۲؛‏ ۱پطرس ۵:‏۶‏.‏

^۸ پولس نوشت که گرچه جماعت مانند بدن از اعضای مختلفی تشکیل شده است،‏ لیکن ‹خدا بدن را مرتّب ساخته است.‏› (‏ ۱قرنتیان ۱۲:‏۱۹-‏۲۶‏)‏ مفهوم واژهٔ یونانیی که «مرتّب ساختن» ترجمه شده،‏ ترکیب چند چیز به شکلی هماهنگ است،‏ همچون ترکیب رنگها.‏ پس دلیلی وجود ندارد که در جماعتی مرکب از اعضای مختلف،‏ عضوی بخواهد به دلیل استعدادهای خود احساس غرور کرده،‏ بر دیگران تسلط یابد.‏ در سازمان خدا جای هیچگونه غرور و جاه‌طلبی وجود ندارد.‏—‏امثال ۱۶:‏۱۹؛‏ ۱قرنتیان ۱۴:‏۱۲؛‏ ۱پطرس ۵:‏۲،‏ ۳‏.‏

۹.‏ کتاب مقدس حاوی چه نمونه‌های عبرت‌انگیزی از کسانی است که برای پیشبرد اهداف خود از دیگران استفاده کردند؟‏

^۹ محبّت «نفع خود را طالب نمی‌شود.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏)‏ شخصی که محبّت داشته باشد از دیگران برای نیل به اهداف خود استفاده نمی‌کند.‏ کتاب مقدس در این زمینه حاوی نمونه‌های عبرت‌انگیزی است.‏ برای نمونه می‌توان به زنانی همچون دَلیلَه،‏ ایزابِل،‏ عَتَلْیا اشاره کرد که برای پیشبرد اهداف خود دیگران را مورد استفاده قرار می‌دادند.‏ (‏ داوران ۱۶:‏۱۶؛‏ ۱پادشاهان ۲۱:‏۲۵؛‏ ۲تواریخ ۲۲:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ نمونهٔ دیگر آن اَبشالُوم،‏ پسر داوود،‏ است.‏ وی به کسانی که برای دادخواهی به اورشلیم می‌آمدند اینچنین وانمود می‌کرد که محکمهٔ پادشاه چنانکه باید و شاید به مشکلات آنان اهمیت نمی‌دهد.‏ سپس صریح و بی‌پرده می‌گفت که آن محکمه شخصی دلسوز و رئوف همچون خود او را لازم دارد!‏ (‏ ۲سموئیل ۱۵:‏۲-‏۴‏)‏ البته،‏ اَبشالُوم ابداً به فکر مصلحت ستمدیدگان نبود،‏ او به خود می‌اندیشید.‏ اَبشالُوم با پیشنهاد کردن خود به جای پادشاه،‏ توانست دل بسیاری از مردم را بدست آورد.‏ امّا،‏ سرانجام شکستی سخت خورد و وقتی کشته شد کسی او را حتی سزاوار مراسم خاکسپاریی محترمانه ندانست.‏—‏۲سموئیل ۱۸:‏۶-‏۱۷‏.‏

۱۰.‏ به چه طریق می‌توانیم نشان دهیم که مصلحت دیگران را مدّ نظر داریم؟‏

^۱۰ این موضوع اخطاری به ما مسیحیان است.‏ بعضی از مردان و زنان مسیحی ممکن است از توانایی مجاب ساختن دیگران برخوردار باشند.‏ برای چنین اشخاصی خیلی ساده است که در میدان گفتگو گوی صحبت را از دیگران ربوده،‏ حرف خود را به کرسی بنشانند.‏ لیکن،‏ شخص بامحبّت مصلحت دیگران را مدّ نظر دارد.‏ (‏ فیلپیان ۲:‏۲-‏۴‏)‏ ما هرگز نباید تجارب و یا مسئولیتهایمان در سازمان خدا را وسیله‌ای قرار دهیم برای استفاده بردن از دیگران یا درست جلوه دادن موضوعات سؤال‌برانگیز،‏ چنانچه گویی سخن ما بر همه ارجحیّت دارد.‏ باید این مثل کتاب مقدس را به یاد آوریم:‏ «تکبّر پیش‌رُوِ هلاکت است،‏ و دل مغرور پیش‌رو خرابی.‏»—‏امثال ۱۶:‏۱۸‏.‏

محبّت موجب برقراری روابط دوستانه می‌شود

۱۱.‏ الف)‏ شخص بامحبّت چگونه می‌تواند مهربانی و رفتار پسندیدهٔ خود را نشان دهد؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که از ناراستی شاد و خوشوقت نمی‌گردیم؟‏

^۱۱ پولس همچنین نوشت که شخص بامحبّت «مهربان» است و «اطوار ناپسندیده ندارد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ محبّت مانع می‌شود که رفتارمان خشن،‏ بی‌نزاکت،‏ و اهانت‌آمیز باشد.‏ برعکس،‏ محبّت باعث می‌شود همیشه احساسات دیگران را مدّ نظر قرار دهیم.‏ برای نمونه،‏ شخص بامحبّت از کارهایی که وجدان دیگران را می‌آزارد اجتناب می‌کند.‏ (‏ با ۱قرنتیان ۸:‏۱۳ مقایسه شود.‏)‏ همچنین،‏ آمده است که محبّت «از ناراستی خوشوقت نمی‌گردد،‏ ولی با راستی شادی می‌کند.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۶‏)‏ اگر فرامین یَهُوَه را دوست بداریم،‏ هرگز فساد اخلاقی را ناچیز نمی‌پنداریم و ساعات فراغت خود را با انجام دادن آنچه مورد نفرت یَهُوَه است نمی‌گذرانیم.‏ (‏ مزمور ۱۱۹:‏۹۷‏)‏ محبّت موجب می‌شود شادی ما از چیزهای بناکننده باشد،‏ نه از چیزهای تخریب‌کننده.‏—‏رومیان ۱۵:‏۲؛‏ ۱قرنتیان ۱۰:‏۲۳،‏ ۲۴؛‏ ۱۴:‏۲۶‏.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ وقتی شخصی ما را می‌رنجاند چه باید بکنیم؟‏ ب)‏ آیا نمونه‌ای از کتاب مقدس بیاد داری که در آن خشمی موجه باعث عملی ناعاقلانه شده باشد؟‏

^۱۲ پولس نوشت که محبّت «خشم نمی‌گیرد» (‏ «زودرنج نیست،‏» ترجمهٔ تفسیری )‏.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏)‏ البته،‏ برای ما انسانهای ناکامل طبیعی است که وقتی کسی ما را می‌رنجاند برافروخته و تا حدّی خشمگین شویم.‏ امّا،‏ اینکه خشم و رنجیدگی خود را در سینه نگهداریم کاری اشتباه است.‏ (‏ مزمور ۴:‏۴؛‏ افسسیان ۴:‏۲۶‏)‏ چنانچه به موضوع رسیدگی نکنیم،‏ گرچه رنجیدگی ما موجه باشد،‏ ممکن است رفتاری ناعاقلانه از ما سر زند؛‏ و مسلّماً به دلیل رفتار خود پیش یَهُوَه مسئول خواهیم بود.‏—‏پیدایش ۳۴:‏۱-‏۳۱؛‏ ۴۹:‏۵-‏۷؛‏ اعداد ۱۲:‏۳؛‏ ۲۰:‏۱۰-‏۱۲؛‏ مزمور ۱۰۶:‏۳۲،‏ ۳۳‏.‏

^۱۳ عده‌ای با دیدن ناکاملی برادرانشان گاه تصمیم می‌گیرند به جلسات مسیحی و یا خدمت موعظه نروند.‏ در حالی که همین افراد پیش از این با وجود مخالفت اعضای خانواده،‏ تمسخر همکاران،‏ و مشکلاتی از این قبیل به هیچ‌وجه مایل به بازایستادن از جنگ ایمانشان نبودند.‏ ایشان تمام سختیها را تحمل می‌کردند،‏ زیرا آنها را براستی آزمون حفظ کمال‌اخلاقی خود بشمار می‌آوردند.‏ امّا،‏ حال اگر از طرف یکی از هم‌ایمانانشان سخن یا عملی نامهربانانه ببینند،‏ آیا این را نباید آزمایش کمال‌اخلاقی خود بشمار آورند؟‏ مسلماً این نیز نوعی آزمایش است،‏ زیرا با حفظ آتش خشم در سینه‌شان ‹ابلیس را مجال می‌دهند.‏›—‏افسسیان ۴:‏۲۷‏.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ منظور از ‹به دل گرفتن› چیست؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم در بخشودن دیگران به یَهُوَه اقتدا کنیم؟‏

^۱۴ پولس با برهانی قاطع اظهار داشت:‏ ‹محبّت کینه به دل نمی‌گیرد.‏› (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏،‏ انجیل شریف‏)‏ عبارتی که پولس در اینجا بکار برد اصطلاحی مربوط به کتابداری است،‏ و احتمالاً منظور وی تشبیه رنجش و آزردگی به مطالبی است که در دفتری مخصوص به منظور فراموش نکردن آنها ثبت می‌کنند.‏ آیا واقعاً نشان محبّت است که سخنان آزارنده را در دفتر دل ثبت کنیم که گویی می‌خواهیم در آینده از آنها استفاده کنیم؟‏ چقدر باید خوشحال باشیم که یَهُوَه با چنین طرزفکر بی‌رحمانه‌ای به خطایای ما نمی‌نگرد!‏ (‏ مزمور ۱۳۰:‏۳‏)‏ و هرگاه دل توبه‌کار ما را می‌بیند آنها را پاک می‌کند.‏—‏اعمال ۳:‏۱۹‏.‏

^۱۵ ما هم باید در بخشودن دیگران به یَهُوَه اقتدا کنیم.‏ نباید حساسیّت بیش از حد به بی‌اعتنایی که ظاهراً از کسی دیده‌ایم نشان دهیم.‏ زیرا فرضاً اگر قصد شخص واقعاً رنجش ما هم بوده باشد،‏ با زودرنجی‌مان خود را بیشتر از آنچه احتمالاً مقصود او بوده است عذاب می‌دهیم.‏ (‏ جامعه ۷:‏۹،‏ ۲۲‏)‏ خوب است از یاد نبریم که محبّت «همه را باور می‌نماید.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ البته،‏ اینجا منظور ابداً خوشباوری نیست،‏ بلکه نباید بیش از حد به انگیزهٔ برادرانمان مظنون باشیم و حتی برعکس،‏ تا آنجا که امکان دارد انگیزهٔ درست به آنان نسبت دهیم.‏—‏کولسیان ۳:‏۱۳‏.‏

محبّت به ما صبر می‌دهد

۱۶.‏ محبّت ما را قادر به تحمّل چه نوع موقعیتهایی می‌کند؟‏

^۱۶ پولس می‌گوید که «محبّت حلیم است.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۴‏)‏ محبّت به مسیحیان کمک می‌کند تا موقعیتهای سخت را،‏ حتی برای زمان طولانی،‏ تحمل کنند.‏ نمونهٔ آن،‏ مسیحیانی که اعضای دیگر خانواده‌شان شاهد یَهُوَه نیستند.‏ بعضی نیز گرچه تمایلی به مجرد ماندن ندارند،‏ هنوز شریک مناسبی برای زندگی «در خداوند» نیافته‌اند.‏ (‏ ۱قرنتیان ۷:‏۳۹؛‏ ۲قرنتیان ۶:‏۱۴‏)‏ عده‌ای دیگر نیز با بیماریها و ناتواناییهای جسمی خود در پیکارند.‏ (‏ غلاطیان ۴:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ فیلپیان ۲:‏۲۵-‏۳۰‏)‏ براستی که در این سیستم ناکامل هیچکس را نمی‌توان یافت که به نوعی به تحمّل و بردباری نیاز نداشته باشد.‏—‏متی ۱۰:‏۲۲؛‏ یعقوب ۱:‏۱۲‏.‏

۱۷.‏ چه چیزی ما را قادر می‌سازد تا هر موقعیتی را متحمّل شویم؟‏

^۱۷ پولس به ما اطمینان می‌دهد که محبّت «در همه چیز صبر می‌کند .‏ .‏ .‏ در همه حال امیدوار می‌باشد و هر چیز را متحمّل می‌باشد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ محبّت به یَهُوَه ما را قادر می‌سازد تا برای برقرار ماندن عدالت هر سختیی را تحمّل کنیم.‏ (‏ متی ۱۶:‏۲۴؛‏ ۱قرنتیان ۱۰:‏۱۳‏)‏ البته،‏ ما به دنبال شهید شدن نیستیم،‏ حتی برعکس دوست داریم در صلح و آرامش زندگی کنیم.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱۸؛‏ ۱تسالونیکیان ۴:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ لیکن،‏ هنگامی که ایمانمان مورد آزمایش قرار می‌گیرد،‏ این آزمایش را که لازمهٔ شاگرد مسیح شدن است،‏ با خوشی دل می‌پذیریم.‏ (‏ لوقا ۱۴:‏۲۸-‏۳۳‏)‏ هنگام تحمّل مصائب و بویژه در بحبوحهٔ سختیها،‏ بسیار بجاست که نگرش مثبت و امید خود را همچنان حفظ کنیم.‏

۱۸.‏ چگونه حتی در موسم خوشی تحمّل لازم داریم؟‏

^۱۸ نباید تصور کرد که شخص فقط در سختیها و مصائب تحمّل لازم دارد.‏ گاهی نیز تحمّل به معنی استوار ماندن در راه و طریقی معین است،‏ ولو اینکه سختی و مصیبتی هم در کار نباشد.‏ حفظ عادات روحانیمان از جمله مواردیست که نیازمند تحمّل و بردباری می‌باشد.‏ برای مثال،‏ آیا بسته به موقعیت زندگیت به شکلی هدفمند در خدمت موعظه شرکت می‌کنی؟‏ آیا کلام خدا را می‌خوانی،‏ در آن تعمق می‌کنی و با پدر آسمانیت از طریق دعا صحبت می‌کنی؟‏ آیا به طور مرتب به جلسات جماعت می‌روی و از تشویقهای متقابل هم‌ایمانانت فیض می‌بری؟‏ حفظ این عادات روحانی در موسم سختی و خوشی،‏ خود مستلزم تحمّل و بردباری بسیار است.‏ آری،‏ هرگز نباید از پا دربیاییم،‏ زیرا «در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم.‏»—‏غلاطیان ۶:‏۹‏.‏

محبّت—‏«طریق افضلتر»‏

۱۹.‏ محبّت به چه صورت «طریق افضلتر» است؟‏

^۱۹ پولس محبّت را «طریق افضلتر» خواند،‏ و بدین صورت اهمیّت این صفت الهی را نشان داد.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۲:‏۳۱‏)‏ امّا،‏ «افضلتر» به چه معنا؟‏ پولس کمی پیشتر عطایای روحانیی را برشمرد که به بسیاری از مسیحیان قرن اول داده شده بود.‏ برخی قادر به نبوّت کردن بودند،‏ به عده‌ای اختیار معالجهٔ امراض عطا شده بود،‏ و بسیاری نیز توانایی سخن گفتن به زبانهای دیگر را پیدا کرده بودند.‏ عطایایی حقیقتاً خارق‌العاده!‏ با این حال،‏ پولس به قرنتیان گفت:‏ «اگر به زبانهای مردم و فرشتگان سخن گویم و محبّت نداشته باشم،‏ مثل نحاس صدادهنده و سنج فغان‌کننده شده‌ام.‏ و اگر نبوّت داشته باشم و جمیع اسرار و همهٔ علم را بدانم و ایمان کامل داشته باشم بحدّی که کوهها را نقل کنم و محبّت نداشته باشم،‏ هیچ هستم.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ می‌بینیم که حتی اعمالی که در جای خود بسیار پرارزش بودند،‏ چنانچه انگیزهٔ انجام آنها محبّت به خدا و همسایگان نمی‌بود،‏ «اعمال مرده» محسوب می‌شدند.‏—‏عبرانیان ۶:‏۱‏.‏

۲۰.‏ چرا پرورش محبّت مستلزم کوشش و تلاش مستمر می‌باشد؟‏

^۲۰ عیسی دلیل دیگری برای ابراز صفت الهی محبّت برای ما ارائه داد.‏ وی اظهار کرد:‏ «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبّت یکدیگر را داشته باشید.‏» (‏ یوحنا ۱۳:‏۳۵‏)‏ از کلمهٔ «اگر» این مفهوم استنباط می‌شود که در واقع بستگی به خود فرد مسیحی دارد که آیا طریق ابراز محبّت را یاد بگیرد،‏ یا نه.‏ بدیهی است که فقط با بودن در کشوری بیگانه زبان مردم آنجا را یاد نمی‌گیریم،‏ و همینطور فقط با حضور در جلسات در سالن ملکوت و یا معاشرت با مسیحیان طریق ابراز محبّت را نمی‌آموزیم.‏ آموختن زبان محبّت مستلزم کوشش و تلاش مستمر می‌باشد.‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ الف)‏ واکنش ما هنگام کوتاهی و قصور در برخی از جنبه‌های محبّت که پولس برشمرد چگونه باید باشد؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که «محبّت هرگز ساقط» نمی‌شود؟‏

^۲۱ البته،‏ گهگاه ممکن است در نشان دادن برخی از این جنبه‌های محبّت که پولس شرح داد قصور کنی.‏ ابداً مأیوس نشو.‏ با شکیبایی به آموختن ادامه بده.‏ مرتباً به کتاب مقدس رجوع کن و اصول آن را در روابط خود با دیگران بکار بگیر.‏ همچنین چه بجاست که همواره نمونهٔ محبّت یَهُوَه را بیاد آوری.‏ تذکر پولس به افسسیان نیز همین بود:‏ «با یکدیگر مهربان باشید و رحیم و همدیگر را عفو نمایید چنانکه خدا در مسیح شما را هم آمرزیده است.‏»—‏افسسیان ۴:‏۳۲‏.‏

^۲۲ درست همانطور که صحبت کردن به زبان بیگانه پس از مدّتی آسانتر می‌شود،‏ ابراز محبّت نیز پس از مدّتی برایمان سهلتر می‌گردد.‏ پولس به ما اطمینان داد که «محبّت هرگز ساقط نمی‌شود.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۸‏)‏ آری،‏ برخلاف عطایای اعجازآمیز روح،‏ محبّت همواره باقی می‌ماند.‏ پس چه بجاست که مستمراً در فراگیری این صفت الهی،‏ یا به گفتهٔ پولس «طریق افضلتر،‏» کوشا باشیم.‏

آیا می‌توانی توضیح دهی؟‏

◻ چگونه محبّت کمک می‌کند تا بر غرورمان غلبه کنیم؟‏

◻ چگونه محبّت کمک می‌کند تا صلح جماعت را حفظ کنیم؟‏

◻ چگونه محبّت کمک می‌کند تا تحمّل کنیم؟‏

◻ محبّت به چه صورت «طریق افضلتر» است؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

محبّت به برادران به ما کمک می‌کند تا اشتباهات آنان را نادیده بگیریم