یَهُوَه «کسان خود را می‌شناسد»‏

۱.‏ با گزارشی از کتاب مقدّس توضیح دهید که برخی از خادمان خدا چگونه خود را فریب دادند.‏ (‏تصویر اول مقاله ملاحظه شود.‏)‏

یک روز صبح،‏ هارون،‏ کاهن اعظم جلوی دروازهٔ خیمهٔ یَهُوَه ایستاد و آتشدان را در دست گرفت و بخور سوزاند.‏ قُوْرَح نیز به همراه ۲۵۰ نفر نزد خیمه ایستاد و هر یک از آنان،‏ آتشدان خود را در دست گرفت و برای یَهُوَه بخور سوزاند.‏ (‏اعد ۱۶:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ به نظر می‌آمد که همهٔ آنان پرستندهٔ وفادار یَهُوَه باشند.‏ اما آن مردان برخلاف هارون،‏ متکبّر و خائن بودند و قصد داشتند،‏ کهانت را غصب کنند.‏ (‏اعد ۱۶:‏۱-‏۱۱‏)‏ آنان خود را فریب داده بودند،‏ چون فکر می‌کردند که عملشان مورد قبول خداست.‏ ولی عمل آنان در واقع توهین به یَهُوَه بود؛‏ کسی که قادر است دل‌ها را ببیند و دورویی را تشخیص دهد.‏—‏ار ۱۷:‏۱۰‏.‏

۲.‏ موسی چه پیش‌بینی‌ای کرد و چگونه تحقق یافت؟‏

^۲ موسی یک روز قبل از آن واقعه چنین پیش‌بینی کرده بود:‏ «بامدادان خداوند نشان خواهد داد که چه کس از آن وی .‏ .‏ .‏ است.‏» (‏اعد ۱۶:‏۵‏)‏ یَهُوَه نیز پرستندگان بی‌ریا و ریاکار را از یکدیگر جدا ساخت،‏ زیرا «آتش از حضور خداوند به در آمده،‏ [قُوْرَح و] دویست و پنجاه نفر را که بخور می‌گذرانیدند،‏ سوزانید.‏» (‏اعد ۱۶:‏۳۵؛‏ ۲۶:‏۱۰‏)‏ در همان زمان،‏ یَهُوَه با حفظ جان هارون نشان داد که از خدمت کهانت او خرسند است و او را پرستندهٔ بی‌ریا و واقعی خود می‌داند.‏—‏۱قُرِنتیان ۸:‏۳ خوانده شود.‏

۳.‏ الف)‏ چه وضعیتی در روزگار پولُس رسول پیش آمده بود؟‏ ب)‏ واکنش یَهُوَه نسبت به عصیانگران زمان موسی،‏ چه موضوعی را نشان می‌دهد؟‏

^۳ واقعه‌ای مشابه،‏ حدود ۱۵۰۰ سال بعد در روزگار پولُس رسول رخ داد.‏ برخی از مسیحیان به تعلیمات غلط روی آورده بودند ولی همچنان با جماعت مسیحی ارتباط داشتند.‏ در دید آنانی که سطحی می‌نگریستند،‏ آن مرتدان فرقی با دیگر اعضای جماعت نداشتند.‏ اما ارتدادِ آنان،‏ مسیحیان حقیقی را در معرض خطر قرار می‌داد.‏ آنان گرگانی بودند در لباس میش‌ها که «ایمان بعضی را ویران» می‌کردند.‏ (‏۲تیمو ۲:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ پولُس آگاه بود که یَهُوَه نسبت به این موضوع بی‌اعتنا نیست؛‏ زیرا از واکنش خدا در رابطه با عصیان قُوْرَح و حامیانش که قرن‌ها قبل از آن رخ داده بود،‏ آگاه بود.‏ حال بیایید،‏ آیاتی را بررسی کنیم و ببینیم چه درس‌هایی از آن می‌گیریم.‏

‏«من که یَهُوَه می‌باشم،‏ تبدیل نمی‌پذیرم»‏

۴.‏ پولُس از چه موضوعی اطمینان داشت و چگونه این موضوع را برای تیموتائوس بیان کرد؟‏

^۴ پولُس رسول اطمینان داشت که یَهُوَه پرستندگان ریاکار را از پرستندگان مطیع تشخیص می‌دهد.‏ اطمینان کامل پولُس به این موضوع در نامهٔ الهامی‌اش به تیموتائوس آشکار می‌شود.‏ پولُس پس از اشاره به صدمات روحانی‌ای که مرتدان به برخی از اعضای جماعت وارد کرده بودند،‏ چنین نوشت:‏ «با این حال،‏ پی مستحکمی که خدا نهاده است،‏ پابرجاست و با این عبارت مُهر شده است که:‏ ‹خداوند کسان خود را می‌شناسد،‏› و ‹هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید.‏›»—‏۲تیمو ۲:‏۱۸،‏ ۱۹‏.‏

۵،‏ ۶.‏ در رابطه با عبارت ‹پی مستحکم خدا› چه می‌توان گفت و از قرار معلوم سخنان پولُس چه تأثیری بر تیموتائوس گذاشت؟‏

^۵ به عبارت ‹پی مستحکم خدا› در سخن پولُس رسول توجه کنید.‏ این عبارت فقط یک بار در کتاب مقدّس آمده است.‏ در برخی از آیات کتاب مقدّس واژهٔ «پی» یا «اساس» مفهوم سمبولیک دارد.‏ برای مثال،‏ اورشلیم،‏ پایتخت اسرائیل باستان به «اساس» تشبیه شده است.‏ (‏مز ۸۷:‏۱،‏ ۲‏)‏ همچنین نقش عیسی در مقصود خدا به «پی» یا ‹سنگ زیربنا› تشبیه شده است.‏ (‏۱قر ۳:‏۱۱؛‏ ۱پطر ۲:‏۶‏)‏ حال،‏ منظور پولُس رسول از عبارت ‹پی مستحکم خدا› چه بود؟‏

^۶ هنگامی که پولُس،‏ سخنان موسی را در رابطه با قُوْرَح و حامیانش از اعداد ۱۶:‏۵ نقل‌قول کرد،‏ از عبارت ‹پی مستحکم خدا› استفاده نمود.‏ از قرار معلوم،‏ پولُس با اشاره به واقعهٔ روزگار موسی،‏ قصد داشت تیموتائوس را دلگرم کند و یادآور سازد که یَهُوَه قادر است،‏ هر گونه عصیانی را تشخیص دهد و با آن مقابله کند.‏ او در واقع به تیموتائوس گفت که همان طور که قُوْرَح و یارانش نتوانستند،‏ مانع مقصود یَهُوَه شوند،‏ مرتدان جماعت قرن اول نیز قادر نخواهند بود،‏ مانع مقصود یَهُوَه شوند.‏ پولُس مفهوم ‹پی مستحکم خدا› را صریحاً توضیح نداد.‏ با این حال،‏ سخنانش موجب شد تا تیموتائوس به راه‌های یَهُوَه اعتماد داشته باشد.‏

۷.‏ چرا می‌توان اطمینان داشت که یَهُوَه عادلانه و وفادارانه عمل خواهد کرد؟‏

^۷ معیارهای والای یَهُوَه تغییر نمی‌کند.‏ در مزمور چنین می‌خوانیم:‏ «مقصود خداوند و نقشه‌های او پایدار و همیشگی است.‏» (‏مز ۳۳:‏۱۱‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ آیات دیگر نشان می‌دهد که سلطنت،‏ رحمت،‏ عدالت،‏ راستی و وفاداری یَهُوَه نیز تا ابد باقی می‌ماند.‏ (‏خرو ۱۵:‏۱۸؛‏ مز ۱۰۶:‏۱؛‏ ۱۱۱:‏۳؛‏ ۱۱۷:‏۲‏)‏ در مَلاکی ۳:‏۶ چنین آمده است:‏ «من که یَهُوَه می‌باشم،‏ تبدیل نمی‌پذیرم.‏» به طور مشابه،‏ در یعقوب ۱:‏۱۷ چنین می‌خوانیم:‏ «در او نه تغییری است و نه سایهٔ ناشی از دگرگونی.‏»‏

‏‹مُهری› که ایمان به یَهُوَه را تقویت می‌کند

۸،‏ ۹.‏ از سخن پولُس در ۲تیموتائوس ۲:‏۱۹ چه درسی می‌گیریم؟‏

^۸ سخنان پولُس در ۲تیموتائوس ۲:‏۱۹ شالوده‌ای را به تصویر می‌کشد که پیامی بر آن مُهر شده است.‏ در دوران باستان معمول بود که بر پایهٔ ساختمان عبارتی مُهر یا حک شود؛‏ برای مثال،‏ نام سازنده یا مالک بنا.‏ پولُس اولین کسی بود که از این تشبیه در کتاب مقدّس استفاده کرد.‏a ‹مُهری› که پولُس از آن سخن می‌گفت،‏ شامل دو پیام بود.‏ اول،‏ «خداوند کسان خود را می‌شناسد» و دوم،‏ «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید.‏» این عبارات،‏ ما را به یاد آنچه در اعداد ۱۶:‏۵ آمده است،‏ می‌اندازد.‏—‏خوانده شود.‏

^۹ از سخن پولُس چه درسی می‌گیریم؟‏ برای کسانی که به خدا تعلّق دارند،‏ معیارها و اصول یَهُوَه در دو حقیقت اساسی خلاصه می‌شود:‏ ۱)‏ یَهُوَه وفادارانش را دوست دارد و ۲)‏ یَهُوَه از شرارت نفرت دارد.‏ ربط این درس با موضوع ارتداد در جماعت چیست؟‏

۱۰.‏ اعمال مرتدان چه تأثیری بر اشخاص وفادار روزگار پولُس داشت؟‏

^۱۰ احتمالاً تیموتائوس و دیگر وفاداران از اعمال مرتدان در جماعت نگران شده بودند.‏ شاید برخی از مسیحیان از خود می‌پرسیدند که چرا یَهُوَه اجازه می‌دهد،‏ چنین مرتدانی در جماعت بمانند.‏ یا شاید با خود فکر می‌کردند که آیا یَهُوَه وفاداری آنان را از ریاکاری پرستندگان کاذب متمایز می‌سازد یا خیر.‏—‏اعما ۲۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ نامهٔ پولُس رسول چه تأثیری بر ایمان تیموتائوس داشت؟‏ توضیح دهید.‏

^۱۱ مطمئناً نامهٔ پولُس،‏ ایمان تیموتائوس را تقویت کرد.‏ پولُس به او یادآوری کرد که یَهُوَه ریاکاری قُوْرَح و یارانش را در حمایت از هارون وفادار برملا،‏ آنان را رد و نابود کرد.‏ منظور پولُس این بود که یَهُوَه متعلّقان خود را از ریاکاران تشخیص می‌دهد،‏ همان طور که در روزگار موسی تشخیص داد.‏

^۱۲ یَهُوَه هرگز تغییر نمی‌کند؛‏ او قابل اعتماد است.‏ یَهُوَه از شرارت نفرت دارد و گناهکارانی را که توبه نمی‌کنند،‏ در زمان مناسب داوری خواهد کرد.‏ پولُس یادآوری کرد که تیموتائوس و «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏» موظف است،‏ خود را از تأثیرات بد شریران دور و تعالیم آنان را رد کند.‏b

پرستش صادقانه بیهوده نیست

۱۳.‏ از چه چیزی اطمینان داریم؟‏

^۱۳ نامهٔ الهامی پولُس،‏ ایمان ما را نیز قوی می‌سازد.‏ اول آن که به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه نه تنها از وفاداری ما به خوبی آگاه است بلکه به متعلّقان خود بسیار علاقه دارد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «چشمان خداوند در تمام جهان تردّد می‌کند تا قوّت خویش را بر آنانی که دل ایشان با او کامل است نمایان سازد.‏» (‏۲توا ۱۶:‏۹‏)‏ از این رو،‏ کاملاً اطمینان داریم که هر آنچه «از دلی پاک» برای یَهُوَه انجام دهیم،‏ هرگز بیهوده نخواهد بود.‏—‏۱تیمو ۱:‏۵؛‏ ۱قر ۱۵:‏۵۸‏.‏

۱۴.‏ یَهُوَه چه پرستشی را تحمّل نمی‌کند؟‏

^۱۴ دوم آن که نباید فراموش کنیم که یَهُوَه پرستش ریاکارانه را هرگز تحمّل نمی‌کند.‏ «چشمان خداوند در تمام جهان تردّد می‌کند،‏» و دل کسانی را که «با او کامل» نیست،‏ تشخیص می‌دهد.‏ امثال ۳:‏۳۲ می‌گوید که یَهُوَه «از شخص منحرف کراهت دارد.‏» (‏ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ برای مثال،‏ شخص ریاکار،‏ تظاهر به اطاعت می‌کند و پنهانی دست به گناه می‌زند.‏ او شاید بتواند دیگران را برای مدتی فریب دهد.‏ اما یَهُوَه که قادر مطلق و عادل است،‏ چنین می‌گوید:‏ «هر که گناه خود را بپوشاند،‏ کامیاب نخواهد شد.‏»—‏امث ۲۸:‏۱۳‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو؛‏ ۱تیموتائوس ۵:‏۲۴؛‏ عبرانیان ۴:‏۱۳ خوانده شود.‏

۱۵.‏ از چه کاری باید بپرهیزیم و چرا؟‏

^۱۵ به ندرت پیش می‌آید که پرستش کسی در جماعت عمداً ریاکارانه باشد.‏ قوم خدا در پرستش یَهُوَه صادق می‌باشند.‏ با این حال،‏ اگر در زمان موسی و در جماعت قرن اول میلادی چنین چیزی پیش آمد،‏ امروزه نیز ممکن است رخ دهد.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱،‏ ۵‏)‏ حال آیا باید به هم‌ایمانان خود مظنون شویم و وفاداری آنان را زیر سؤال بریم؟‏ خیر،‏ به هیچ وجه!‏ اشتباه است که نسبت به برادران و خواهرانمان بدگمان شویم.‏ ‏(‏رومیان ۱۴:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۷ و پاورقی خوانده شود.‏)‏ علاوه بر آن،‏ بی‌اعتمادی به هم‌ایمانان،‏ رابطه‌مان را با یَهُوَه تضعیف می‌کند.‏

۱۶.‏ الف)‏ هر یک از ما برای زدودن هر نوع ریاکاری از دل چه باید کند؟‏ ب)‏ از کادر ‏«خود را بیازمایید .‏ .‏ .‏ خود را محک بزنید»‏ چه درس‌هایی می‌گیریم؟‏

^۱۶ هر مسیحی‌ای باید «اعمال خود را بیازماید.‏» (‏غلا ۶:‏۴‏)‏ تمایل به گناه ممکن است،‏ ما را ناخودآگاه به سمت خصوصیاتی ناپسند سوق دهد.‏ (‏عبر ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ پس هر چند وقت یک بار لازم است،‏ نیّتمان را در خدمت به یَهُوَه بیازماییم.‏ از خود بپرسید:‏ ‹آیا نیّت من از پرستش یَهُوَه محبت به او و تأیید او در مقام سلطان عالم است؟‏ یا نیّت من بیشتر به دست آوردن برکات آتی و زندگی ابدی در بهشت است؟‏› (‏مکا ۴:‏۱۱‏)‏ مطمئناً همهٔ ما از آزمودن دل خود و زدودن هر نوع ریاکاری از آن فایده می‌بریم.‏

وفاداری به شادی می‌انجامد

۱۷،‏ ۱۸.‏ چرا باید در پرستش یَهُوَه صادق باشیم؟‏

^۱۷ تلاش صادقانهٔ ما در پرستش خدا به برکات فراوان می‌انجامد.‏ «خوشا به حال کسی که خداوند به وی جرمی در حساب نیاورد.‏ و در روح او حیله‌ای نمی‌باشد.‏» (‏مز ۳۲:‏۲‏)‏ بلی،‏ کسانی که دل خود را از ریاکاری پاک می‌سازند،‏ بسیار شادند و در میان کسانی قرار می‌گیرند که در آینده به شادی کامل دست می‌یابند.‏

^۱۸ در زمان مناسب،‏ یَهُوَه اعمال بدکاران و ریاکاران را آشکار و فرق بین «عادلان و شریران» را و «کسانی که خدا را خدمت می‌نمایند و کسانی که او را خدمت نمی‌نمایند» مشخص خواهد کرد.‏ (‏ملا ۳:‏۱۸‏)‏ بسیار دلگرم‌کننده است که بدانیم «چشمان خداوند بر پارسایان است و گوش وی به‌سوی دعای ایشان،‏ امّا روی خداوند به‌ضد بدکاران است.‏»—‏۱پطر ۳:‏۱۲‏.‏