اولین گناه، چه گناهی بود؟
پاسخ کتاب مقدّس
آدم و حوّا نخستین انسان‌هایی بودند که گناه کردند. هنگامی که آنان از خدا سرپیچی کرده و از «درخت شناخت نیک و بد» خوردند، مرتکب اولین گناه شدند.a (پیدایش ۲:۱۶، ۱۷؛ ۳:۶؛ رومیان ۵:۱۹) آدم و حوّا اجازه نداشتند که از آن درخت بخورند زیرا آن درخت مظهر این بود که فقط خدا حق دارد خوب و بد را برای انسان‌ها تعیین کند. آنان با خوردن آن میوه، نشان دادند که می‌خواهند خود معیارهای خوب و بد را تعیین کنند. به عبارتی آنان این حق خدا را نادیده گرفتند.
«اولین گناه» چه تأثیری بر آدم و حوّا گذاشت؟
آدم و حوّا به دلیل گناهشان پیر شدند و مردند. آنان دوستی‌شان با خدا و فرصت زندگی ابدی در سلامت کامل را از دست دادند.—پیدایش ۳:۱۹.
«اولین گناه» چه تأثیری بر ما دارد؟
همان طور که ما نواقص ژنتیکی را از والدینمان به ارث می‌بریم، نوادگان آدم و حوّا یعنی تمام انسان‌ها گناه را از آنان به ارث برده‌اند. (رومیان ۵:۱۲) بنابراین تمام انسان‌ها «در گناه»b به دنیا می‌آیند، بدین معنی که ناکامل هستند و تمایل به گناه در وجودشان است.—مزمور ۵۱:۵، ترجمهٔ قدیم؛ اِفِسُسیان ۲:۳.
ما به دلیل گناه موروثی یا ناکاملی بیمار شده، پیر می‌شویم و می‌میریم. (رومیان ۶:۲۳) همچنین به خاطر اشتباهات خود و دیگران صدمه می‌بینیم.—جامعه ۸:۹؛ یعقوب ۳:۲.
آیا می‌توانیم از تأثیری که «اولین گناه» بر ما داشته است رها شویم؟
بله. کتاب مقدّس می‌گوید که عیسی به عنوان «قربانی کفّاره برای گناهان ما» کشته شد. (۱یوحنا ۴:۱۰) قربانی عیسی این امکان را فراهم کرد تا بتوانیم از گناه موروثی آزاد گشته و همچنین از زندگی ابدی و سلامت کاملی را که آدم و حوّا از دست دادند، برخوردار شویم.—یوحنا ۳:۱۶.c
برداشت‌های نادرست در مورد «اولین گناه»
برداشت نادرست: اولین گناه ما را تا ابد از خدا دور ساخت.
واقعیت: خدا ما را به خاطر خطای آدم و حوّا مقصر نمی‌داند. او خوب می‌داند که ما ناکاملیم، در نتیجه بیش از توانایی‌مان از ما توقع ندارد. (مزمور ۱۰۳:۱۴) با این که به خاطر عواقب گناه موروثی در سختی هستیم، این افتخار را داریم که رابطه‌ای صمیمی با خدا داشته باشیم.—امثال ۳:۳۲.
برداشت نادرست: تعمید ما را از گناه موروثی آزاد می‌کند، بنابراین بچه‌ها در دوران نوزادی باید تعمید بگیرند.
واقعیت: هرچند تعمید یک قدم اساسی برای نجات است، فقط ایمان به قربانی عیسی می‌تواند شخص را از گناه پاک سازد. (۱پِطرُس ۳:۲۱؛ ۱یوحنا ۱:۷) از آنجا که ایمان حقیقی بر اساس دانشمان از کتاب مقدّس است، ممکن نیست که یک نوزاد بتواند ایمان داشته باشد. کتاب مقدّس تعمید نوزادان را تأیید نمی‌کند. این واقعیت برای مسیحیان اولیه کاملاً روشن بود. آنان به جای نوزادان ‹مردان و زنان› بالغی را که به کلام خدا ایمان می‌آوردند تعمید می‌دادند.—اعمال ۲:۴۱؛ ۸:۱۲.
برداشت نادرست: از آنجا که حوّا اول میوهٔ ممنوعه را خورد، خدا زن را نفرین کرد.
واقعیت: خدا به جای زن «همان مار کهن که ابلیس و شیطان خوانده می‌شود» را نفرین کرد؛ کسی که حوّا را به گناه واداشت. (مکاشفه ۱۲:۹؛ پیدایش ۳:۱۴) به‌علاوه خدا آدم را مسئول آن گناه دانست نه حوّا را.—رومیان ۵:۱۲.
چرا خدا گفت که آدم بر زنش تسلّط خواهد داشت؟ (پیدایش ۳:۱۶) منظور خدا از این گفته رواج دادن این نوع رفتار نبود. او صرفاً عواقب بد گناه را پیشگویی می‌کرد. خدا از مرد انتظار دارد که به همسرش محبت کند و برایش حرمت قائل شود، همچنین در کل احترامی عمیق برای زنان داشته باشد.—اِفِسُسیان ۵:۲۵؛ ۱پِطرُس ۳:۷.
برداشت نادرست: اولین گناه یک رابطهٔ جنسی بود.
واقعیت: به دلایل زیر اولین گناه یک رابطهٔ جنسی نبود:
خدا زمانی که آدم هنوز تنها بود، به او فرمان داد که نباید از درخت نیک و بد بخورد.—پیدایش ۲:۱۷، ۱۸.
خدا به آدم و حوّا فرمان داد تا ‹بارور و کثیر شوند،› به این معنی که صاحب فرزند گردند. (پیدایش ۱:۲۸) مجازات آدم و حوّا از سوی خدا به خاطر کاری که خود به آنان فرمان داده بود، بعید و ظالمانه به نظر می‌رسید.
حوّا نخست و سپس آدم به طور جداگانه گناه کردند.—پیدایش ۳:۶.
کتاب مقدّس رابطهٔ جنسی میان زن و شوهر را مجاز می‌داند.—امثال ۵:۱۸، ۱۹؛ ۱قُرِنتیان ۷:۳.
a اصطلاح «اولین گناه» در کتاب مقدّس یافت نمی‌شود. در حقیقت اولین گناهی که کتاب مقدّس به آن اشاره می‌کند، سخنان فریبنده و دروغی است که شیطان به حوّا گفت.—پیدایش ۳:۴، ۵؛ یوحنا ۸:۴۴.
b کلمهٔ «گناه» در کتاب مقدّس تنها به معنی اعمال اشتباه نیست بلکه به ناکاملی و وضعیت گناه‌آلود موروثی ما نیز اشاره دارد.
c برای اطلاعات بیشتر در مورد قربانی عیسی و این که چه فوایدی برای ما دارد به مقالهٔ «عیسی چگونه باعث نجات ما می‌شود؟» مراجعه کنید.