آیا به نیکویی از من یاد می‌شود؟
در کتاب مقدس واژهٔ «نام» گاه به شهرت فرد اشاره می‌کند. برای نمونه، سلیمان پادشاه نوشت: «نیک نامی از روغن معطّر بهتر است و روز ممات از روز ولادت.» ( جامعه ۷:۱؛ با امثال ۲۲:۱ مقایسه شود.) بر اساس این گفتهٔ سلیمان، هیچ شخصی نیک‌نام به دنیا نمی‌آید. آری، شخص شهرت خود را در طول حیات خویش کسب می‌کند. در نتیجه نام شخص تداعی شخصیت وی خواهد بود؛ دست و دلباز، دلسوز، فروتن، درستکار، و یا خسیس، سنگدل، مغرور و حتی شریر.
برای مثال داوود را در نظر بگیریم. وی در دوران حکمرانی خود نشان داد که شخصی قوی و استوار است. از دیگر محاسن وی این بود که به اشتباهات خود اقرار می‌نمود و حتی به سبب گناه بزرگی که مرتکب شد توبه کرد. بی‌دلیل نبود که نبی یَهُوَه داوود را «مردی موافق دل [خدا]» معرفی کرد. ( ۱سموئیل ۱۳:۱۴) پس خدا حتی از شخصیت دوران جوانی داوود نیز به نیکویی یاد می‌کند.
برخلاف وی یَهُورام پادشاه یهودا شخصی بدنام بود. وی مردم زیر سلطهٔ خویش را از پرستش یَهُوَه دور نمود و حتی شش برادر خود و چند تن از شاهزادگان یهودا را به قتل رساند. یَهُوَه نیز یَهُورام را به بیماری دردناکی مبتلا ساخت که سرانجام منجر به مرگ وی شد. کتاب مقدس می‌گوید که یَهُورام «بی آنکه بر او رقّتی شود رحلت کرد،» و بر طبق ترجمهٔ تفسیری، «هنگامی که مرد، کسی برایش عزا نگرفت.»—۲تواریخ ۲۱:۲۰.
شرح زندگی داوود و یَهُورام صحت این مثل کتاب مقدس را اثبات می‌کند: «یادگار عادلان مبارک است، امّا اسم شریران خواهد گندید.» ( امثال ۱۰:۷) هر یک از ما بطور جدّی باید از خود بپرسیم: ‹آیا به نیکویی از من یاد می‌شود؟›