ملایمت، خصوصیتی که از حکمت برمی‌خیزد
حرفهٔ آنتونیا پرستاری است. او زنگ در خانه را می‌زند. زنی میانسال پس از باز کردن در شروع به توهین می‌کند که چرا برای مراقبت از مادر پیر او زودتر نیامده است. آنتونیا دیر سرِکار نرفته بود. با این حال، با ملایمت از آن زن برای سوءتفاهمی که پیش آمده بود، عذرخواهی کرد.
در ملاقات بعدی، آن زن دوباره با سخنانش به آنتونیا حمله کرد. آنتونیا چه عکس‌العملی نشان داد؟ او می‌گوید: «وضعیت دشواری بود، سخنان توهین‌آمیز او به هیچ وجه منصفانه نبود.» با این حال باز هم عذرخواهی کرد و به آن زن گفت که فشار و شرایط سخت او را درک می‌کند.
اگر شما به جای آنتونیا بودید، چه عکس‌العملی نشان می‌دادید؟ آیا تلاش می‌کردید که از خود نرمخویی و ملایمت نشان دهید؟ آیا می‌توانستید بر خود تسلّط داشته باشید و خشمتان را کنترل کنید؟ بی‌شک حفظ آرامش در شرایطی همانند آنچه توصیف شد، آسان نیست. نرمخویی و ملایمت و حفظ آرامش هنگامی که تحت استرس یا عوامل تحریک‌کننده قرار می‌گیریم، بسیار دشوار است.
کتاب مقدّس مسیحیان را به نرمخویی تشویق می‌کند. در واقع یَهُوَه خدا این خصوصیت را با حکمت مرتبط می‌داند. در نامهٔ یعقوب آمده است: «اگر کسی در میان شما حکیم و فهمیده است، بگذارید با رفتار نیکوی خود نشان دهد که اعمالش با ملایمتی همراه است که از حکمت برمی‌خیزد.» (یعقو ۳:۱۳) چرا نرمخویی از حکمت برمی‌خیزد؟ چه چیز به ما کمک می‌کند که این خصوصیت الٰهی را در خود پرورش دهیم؟
حکمت برخورداری از روحیه‌ای ملایم
با ملایمت می‌توان آتش غضب را خاموش کرد. «جوابِ نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تند غضب را برمی‌انگیزد!»—امث ۱۵:۱.
عکس‌العملی از سر خشم می‌تواند بر آتش دامن زند و وضعیتی بد را بدتر کند. (امث ۲۶:۲۱) اما در مقابل، برخوردی ملایم اغلب موجب آرامش می‌شود. حتی می‌تواند رفتار و نگرش خصمانهٔ شخص را تغییر دهد.
آنتونیا خود این امر را تجربه کرد. آن زن با دیدن رفتار ملایم آنتونیا شروع به گریه کرد و توضیح داد که از هر سو مشکلات شخصی و خانوادگی او را احاطه کرده است. آنتونیا، با او در مورد کتاب مقدّس صحبت کرد و مطالعه آغاز شد، تمامی این‌ها نتیجهٔ رفتار و برخورد ملایم و صلح‌آمیز او بود.
ملایمت و نرمخویی ما را شاد می‌سازد. «خوشا به حال کسانی که خُلق و خویی ملایم دارند؛ زیرا زمین را به میراث خواهند برد.»—مت ۵:۵.
چرا افراد ملایم شاد هستند؟ بسیاری از کسانی که پیش‌تر رفتاری خشونت‌آمیز داشتند با در بر کردن ملایمت اکنون شاد هستند. زندگی‌شان بهبود یافته است. آنان می‌دانند که آینده‌ای فوق‌العاده در انتظارشان است. (کول ۳:۱۲) یکی از سرپرستان حوزه به نام آدولفو در اسپانیا به یاد دارد که پیش از این که با حقیقت آشنا شود وضعیت زندگی‌اش چگونه بود.
آدولفو می‌گوید: «زندگی‌ام به بن‌بست رسیده بود. از کوره در می‌رفتم طوری که حتی بعضی از دوستانم از رفتار خشونت‌آمیز و خودخواهانهٔ من می‌ترسیدند. تا این که نقطهٔ عطف زندگی‌ام رسید. در یک دعوا شش جای بدنم چاقو خورد و چنان خونریزی کردم که نزدیک بود بمیرم.»
اکنون آدولفو در کلام و عمل خود ملایمت را به دیگران تعلیم می‌دهد. بسیاری جلب شخصیت دلنشین و گرم او می‌شوند. آدولفو می‌گوید، از بابت تغییراتی که توانسته در خود بدهد بسیار خوشحال است و از یَهُوَه قدردان است که به او یاری رسانده تا ملایمت و نرمخویی را در خود پرورش دهد.
ملایمت و نرمخویی یَهُوَه را شاد می‌سازد. «پسرم، حکیم باش، و دل مرا شاد کن؛ آنگاه ملامت‌کنندگان خود را پاسخ توانم داد.»—امث ۲۷:۱۱.
ابلیس دشمن اصلی یَهُوَه خدا، او را ملامت می‌کند. یَهُوَه خدا به دلیل این توهین عمدی حق دارد که خشمگین باشد، اما کتاب مقدّس یَهُوَه خدا را شخصی «دیر خشم» توصیف کرده است. (خرو ۳۴:۶) اگر تلاش کنیم این خصوصیت خدا و ملایمت او را سرمشق قرار دهیم، عاقلانه و از روی حکمت عمل کرده‌ایم که یَهُوَه خدا را بسیار خشنود می‌سازد.—افس ۵:۱.
دنیای امروز محیطی خصمانه است. ممکن است روزانه با مردمی «خودستا، خودپسند، کفرگو، . . . تهمت‌زن، فاقد خویشتنداری، وحشی» برخورد کنیم. (۲تیمو ۳:۲، ۳) اما این امر نباید برای پرورش ملایمت و نرمخویی، مانعی بر سر راه مسیحیان باشد. کلام خدا به ما چنین یادآوری می‌کند: «حکمتی که از بالاست، . . . صلحجو، معقول است.» (یعقو ۳:۱۷) داشتن روحیه‌ای صلحجو و معقول حاکی از این است که ما حکمت الٰهی را کسب کرده‌ایم. چنین حکمتی ما را بر آن می‌دارد که هنگام خشم واکنشی ملایم نشان دهیم و ما را به یَهُوَه سرچشمهٔ حکمت ابدی نزدیک می‌کند.