پیامی که باید اعلام کنیم

‏«از خدا بترس و فرامین او را نگاه دار»‏

مدت‌ها پیش از دوران مسیحیت،‏ یَهُوَه با خادم وفادار خود ابراهیم در مورد ترتیباتی صحبت کرد که از طریق آن‌ها «همه قومهای زمین» برکت می‌یابند.‏ (‏پیدا ۲۲:‏۱۸‏)‏ او همچنین به سلیمان الهام کرد که در مورد آنچه یَهُوَه از همهٔ انسان‌ها انتظار دارد،‏ چنین بنویسد:‏ «از خدا بترس و فرامین او را نگاه دار،‏ چراکه انسان بودن به‌تمامی همین است.‏» (‏جا ۱۲:‏۱۳‏)‏ اما چگونه همهٔ قوم‌ها باید از این خواست خدا آگاه می‌شدند؟‏

هر چند در تمام اعصار،‏ افرادی بوده‌اند که به کلام خدا اعتقاد داشتند،‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که اعلام بشارت به همهٔ قوم‌ها در «روز سَرور» صورت می‌گیرد؛‏ یعنی از سال ۱۹۱۴.‏ (‏مکا ۱:‏۱۰‏)‏ در مکاشفه ۱۴:‏۶،‏ ۷ در خصوص این دوران پیشگویی شده بود که پیامی حیات‌بخش تحت هدایت فرشتگان به «هر ملت و طایفه و زبان و قوم اعلام» می‌شود.‏ چه پیامی باید اعلام می‌شد؟‏ این که «از خدا بترسید و او را جلال دهید؛‏ زیرا ساعت داوری او فرا رسیده است.‏ پس او را بپرستید؛‏ او را که آسمان،‏ زمین،‏ دریا و چشمه‌های آب را آفرید.‏» این خواست خداست که این پیام به گوش انسان‌ها برسد و ما این افتخار را داریم که همراه با دیگر خادمان خدا آن را اعلام کنیم.‏

از خدای حقیقی بترس.‏ زمانی که یَهُوَه اعلام کرد «شما شاهدان من هستید،‏» این موضوع به میان آمده بود که چه کسی واقعاً خداست.‏ (‏اشع ۴۳:‏۱۰‏)‏ پس پیامی که ما اعلام می‌کنیم صرفاً این نیست که انسان‌ها باید به مذهب روی آورند یا به خدایی اعتقاد داشته باشند،‏ بلکه این است که باید بیاموزند تنها یک خدای حقیقی وجود دارد؛‏ یعنی همان خدایی که آسمان و زمین را آفرید.‏ (‏اشع ۴۵:‏۵،‏ ۱۸،‏ ۲۱،‏ ۲۲؛‏ یو ۱۷:‏۳‏)‏ تنها خدای حقیقی می‌تواند به‌درستی آینده را از پیش بگوید.‏ ما این افتخار را داریم که به مردم نشان دهیم پیشگویی‌هایی که تا کنون به تحقق رسیده است،‏ به ما اطمینان کامل می‌دهد که یَهُوَه به وعده‌های آیندهٔ خود نیز وفا خواهد کرد.‏—‏یوش ۲۳:‏۱۴؛‏ اشع ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

البته بسیاری از کسانی که به آنان بشارت می‌دهیم،‏ یا خدایان دیگری را پرستش می‌کنند یا ادعا می‌کنند که هیچ خدایی را نمی‌پرستند.‏ برای آن که توجه آنان را به پیاممان جلب کنیم،‏ شاید بتوانیم صحبت خود را با موضوعی آغاز کنیم که مخاطبمان نیز به آن علاقه‌مند است.‏ نمونهٔ خوب آن را می‌توان در اعمال ۱۷:‏۲۲-‏۳۱ یافت.‏ توجه کنید که پولُس رسول در عین سنجیدگی،‏ به‌روشنی نشان داد که همهٔ مردم در برابر خدایی که آسمان و زمین را آفریده است،‏ مسئول اعمالشان هستند.‏

اعلام نام خدا.‏ وقتی در مورد خدای حقیقی با مردم صحبت می‌کنید،‏ از گفتن نام او اِبا نداشته باشید.‏ یَهُوَه نام خود را دوست دارد.‏ (‏خرو ۳:‏۱۵؛‏ اشع ۴۲:‏۸‏)‏ او می‌خواهد که انسان‌ها نام او را بدانند.‏ او کاری کرده است که نام پرجلالش بیش از ۷۰۰۰ بار در کتاب مقدّس ذکر شود.‏ ما این مسئولیت را داریم که مردم دنیا را از نام او آگاه سازیم.‏—‏تث ۴:‏۳۵‏.‏

آیندهٔ انسان‌ها در گرو آن است که یَهُوَه را بشناسند و با ایمان و اعتماد نام او را بخوانند.‏ (‏یول ۲:‏۳۲؛‏ ملا ۳:‏۱۶؛‏ ۲تسا ۱:‏۸‏)‏ البته بسیاری از انسان‌ها یَهُوَه را نمی‌شناسند.‏ این شامل بسیاری از کسانی نیز می‌شود که ادعا می‌کنند خدایی را می‌پرستند که در کتاب مقدّس آمده است.‏ آنان حتی اگر کتاب مقدّس در اختیار داشته باشند و آن را بخوانند،‏ احتمالاً هنوز از نام خدا آگاهی نمی‌یابند؛‏ زیرا نام خدا در بسیاری از ترجمه‌های جدید کتاب مقدّس حذف شده است.‏ شاید تنها زمانی که آنان نکته‌ای در مورد نام یَهُوَه بشنوند وقتی است که رهبران مذهبی‌شان بدیشان می‌گویند که آن را به کار نبرند.‏

چگونه می‌توانیم دیگران را با نام خدا آشنا کنیم؟‏ هیچ شیوه‌ای بهتر از این نیست که نام خدا را در کتاب مقدّس و اگر امکان‌پذیر باشد در کتاب مقدّس خودشان به آنان نشان دهیم.‏ در برخی از ترجمه‌های فارسی کتاب مقدّس نام خدا هزاران بار آمده است.‏ در برخی دیگر از ترجمه‌ها تنها در آیاتی معدود می‌توان نام خدا را یافت؛‏ برای نمونه در ترجمهٔ تفسیری در آیاتی همچون اِرْمیا ۳۳:‏۲ و هوشَع ۱۲:‏۵ و در ترجمهٔ دری در آیاتی همچون مزمور ۸۳:‏۱۸ و هوشَع ۱۲:‏۵‏.‏ در ترجمهٔ قدیم،‏ در برخی از آیاتی که در متن اصلی نام یَهُوَه آمده است،‏ واژهٔ «خداوند» به کار رفته که به صورت مایل یا با خطی بالای آن نوشته شده است.‏ اگر مخاطبتان ترجمه‌ای نسبتاً جدید در دست دارد که نام یَهُوَه کاملاً از آن حذف شده است،‏ برای آن که به او نشان دهید که مترجم با متن چه کرده است،‏ می‌توانید به ترجمه‌های قدیمی‌تر رجوع کنید.‏ در برخی کشورها می‌توان نام خدا را در سرودهای مذهبی یا روی بعضی ساختمان‌ها یافت.‏

حتی اگر با کسانی برخورد کنیم که خدا یا خدایان دیگری را پرستش می‌کنند،‏ خواندن اِرْمیا ۱۰:‏۱۰-‏۱۳ می‌تواند مفید باشد.‏ در این آیات نه تنها به نام خدا اشاره می‌شود،‏ بلکه همچنین به‌روشنی مشخص شده است که یَهُوَه تنها خدای حقیقی و آفریدگار ماست.‏

جهان مسیحیت با به کار بردن عناوینی همچون «خدا» یا «خداوند» نام یَهُوَه را از مردم پنهان می‌کند.‏ ما نباید چنین کنیم.‏ البته از آنجا که برخی از مردم پیشداوری‌هایی دارند،‏ شاید با به کار بردن نام خدا در همان ابتدای سخنمان،‏ نخواهند به گفتگو با ما ادامه دهند.‏ با این حال،‏ واضح است که در ادامهٔ گفتگو نمی‌خواهیم از به کار بردن نام یَهُوَه اجتناب کنیم.‏

قابل توجه است که کتاب مقدّس نام شخصی یَهُوَه را بیش از مجموع عناوینی همچون «خدا» یا «خداوند» به کار برده است.‏ با این حال نویسندگان کتاب مقدّس سعی نداشتند در هر جملهٔ خود نام یَهُوَه را به کار برند.‏ آنان آزادانه و در عین حال با احترام،‏ نام یَهُوَه را در جای مناسب به کار برده‌اند.‏ ما نیز می‌توانیم همین شیوه را به کار گیریم.‏

شخصیتی که در پس این نام است.‏ این که خدای قادر مطلق نامی برای خود دارد،‏ بسیار درخور توجه است.‏ با این حال اهمیت این امر به اینجا ختم نمی‌شود.‏

برای آن که شخصی بتواند یَهُوَه را دوست داشته باشد و با اطمینان نام او را بخواند و از او درخواست کمک کند،‏ باید بداند که یَهُوَه چگونه خدایی است.‏ هنگامی که یَهُوَه در مورد نام خود با موسی صحبت کرد،‏ تنها به گفتن این که نامش «یَهُوَه» است،‏ بسنده نکرد.‏ یَهُوَه به شماری از خصوصیات خود نیز اشاره کرد.‏ (‏خرو ۳۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ ما نیز باید همین شیوه را به کار گیریم.‏

چه هنگامی که با شخصی علاقه‌مند گفتگو می‌کنید،‏ چه هنگام سخنرانی،‏ وقتی در مورد برکات پادشاهی خدا صحبت می‌کنید،‏ اشاره کنید که این برکات کدام خصوصیات یَهُوَه،‏ خدایی که وعدهٔ آن برکات را داده است،‏ نشان می‌دهد.‏ وقتی در مورد احکام او صحبت می‌کنید،‏ نشان دهید که چه حکمت و محبتی در پس آن نهفته است.‏ روشن سازید که احکام الٰهی،‏ باری بر بارهای ما نمی‌افزاید،‏ بلکه برای ما مفید است.‏ (‏اشع ۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ میکا ۶:‏۸‏)‏ نشان دهید هر بار که یَهُوَه قدرت خود را نمایان ساخت،‏ در واقع چه چیز در مورد شخصیت،‏ معیارها و مقصودش آشکار کرد.‏ توجه مخاطبتان را به تعادلی که یَهُوَه در ابراز خصوصیات خود نشان می‌دهد،‏ معطوف کنید.‏ احساس خود را نیز برای مخاطبتان آشکار کنید.‏ عشق و محبت شما به یَهُوَه چه بسا سبب شود بذر چنین محبتی در دل مخاطبتان نیز کاشته شود.‏

پیام حیاتی‌ای که امروزه باید به گوش مردم برسانیم،‏ روشن می‌سازد که همگان باید از خدا بترسند.‏ ما باید سعی کنیم با سخنانمان ترس خدایی را در مخاطبمان به وجود آوریم.‏ این ترس،‏ ترسی سالم است؛‏ ترسی توأم با حرمت و احترامی عمیق به یَهُوَه.‏ (‏مز ۸۹:‏۷‏)‏ این ترس زمانی به وجود می‌آید که شخص پی ببرد یَهُوَه در نهایت داور ماست و زندگی و حیات آیندهٔ ما در گرو آن است که مورد قبول او باشیم.‏ (‏لو ۱۲:‏۵؛‏ روم ۱۴:‏۱۲‏)‏ پس می‌توان گفت که این ترس،‏ با محبتی عمیق به خدا و در نتیجه میلی قوی به خشنود ساختن او همراه است.‏ (‏تث ۱۰:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ ترس خدایی همچنین ما را بر آن می‌دارد که از بدی نفرت داشته باشیم،‏ احکام خدا را به جا آوریم و او را با دلی کامل بپرستیم.‏ (‏تث ۵:‏۲۹؛‏ ۱توا ۲۸:‏۹؛‏ امث ۸:‏۱۳‏)‏ این ترس مانع می‌شود که در حین خدمت به خدا،‏ آنچه در دنیاست نیز دوست بداریم.‏—‏۱یوحنا ۲:‏۱۵-‏۱۷‏.‏

نام خدا،‏ ‹برجی مستحکم.‏›‏ کسانی که شناختی درست از یَهُوَه به دست می‌آورند،‏ از امنیت برخوردار می‌شوند.‏ البته نه به این مفهوم که صرفاً نام یَهُوَه را به زبان می‌آورند یا می‌توانند چند خصوصیت او را برشمارند،‏ بلکه به این مفهوم که کاملاً به او اعتماد و توکّل می‌کنند.‏ در امثال ۱۸:‏۱۰ در مورد آنان چنین آمده است:‏ «نام خداوند برج مستحکم است،‏ که پارسا به درون آن می‌دود و در بلندی ایمن می‌ماند.‏»‏

فرصت‌ها را غنیمت شمارید و اعتماد به یَهُوَه را در دیگران تقویت کنید.‏ (‏مز ۳۷:‏۳؛‏ امث ۳:‏۵،‏ ۶‏)‏ چنین اعتمادی به مفهوم ایمان به یَهُوَه و اطمینان به تحقق وعده‌های اوست.‏ (‏عبر ۱۱:‏۶‏)‏ شخص باید بداند یَهُوَه پادشاه عالم است،‏ راهنمایی‌هایش را دوست داشته باشد و او را تنها راه نجات بشر بشمارد.‏ کتاب مقدّس اطمینان می‌دهد که وقتی شخص با چنین اعتمادی ‹نام یَهُوَه را می‌خواند،‏› نجات می‌یابد.‏ (‏روم ۱۰:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ وقتی به دیگران آموزش می‌دهید،‏ به آنان کمک کنید تا در تمام جنبه‌های زندگی‌شان چنین اعتمادی به یَهُوَه داشته باشند.‏

بسیاری از انسان‌ها با مشکلاتی بزرگ دست به گریبانند.‏ آنان شاید راه حلی برای مشکلاتشان نمی‌بینند.‏ این افراد را ترغیب کنید که راه‌های یَهُوَه را بشناسند،‏ به او توکّل کنند و به آنچه آموخته‌اند،‏ عمل نمایند.‏ (‏مز ۲۵:‏۵‏)‏ تشویقشان کنید که صمیمانه از یَهُوَه طلب کمک کنند و از بابت برکات یَهُوَه از او شکرگزار باشند.‏ (‏فیلیپ ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ بدین شکل آنان،‏ نه تنها با خواندن کتاب مقدّس،‏ بلکه با دیدن تحقق وعده‌های یَهُوَه در زندگی خود با او آشنا می‌شوند.‏ در آن موقع است که واقعاً به مفهومی که در پس نام یَهُوَه است پی می‌برند و از امنیت برخوردار می‌شوند.‏—‏مز ۳۴:‏۸؛‏ ار ۱۷:‏۷،‏ ۸‏.‏

پس،‏ از هر فرصتی بهره جویید و دیگران را از اهمیت و فایدهٔ ترس از یَهُوَه خدای حقیقی و نگاه داشتن فرامین او آگاه سازید.‏

‏«شهادت در مورد عیسی»‏

عیسی مسیح پس از رستاخیزش و قبل از آن که به آسمان بازگردد،‏ این رهنمود را به شاگردانش داد:‏ «تا دورافتاده‌ترین مناطق زمین،‏ شاهدان من خواهید بود.‏» (‏اعما ۱:‏۸‏)‏ کتاب مقدّس در توصیف خادمان وفادار خدا در زمان ما،‏ می‌گوید:‏ «کار شهادت در مورد عیسی را بر عهده دارند.‏» (‏مکا ۱۲:‏۱۷‏)‏ حال شما در این راه چه تلاشی به خرج می‌دهید؟‏

بسیارند کسانی که صادقانه می‌گویند به عیسی ایمان دارند،‏ اما در مورد زندگی او پیش از آمدن به زمین چیزی نمی‌دانند.‏ آنان نمی‌دانند که وقتی عیسی بر زمین بود،‏ همچون دیگر انسان‌ها از گوشت و استخوان بود.‏ همچنین مفهوم این را که او پسر خداست درک نمی‌کنند.‏ این افراد اطلاعات اندکی در مورد نقش او در تحقق مقصود خدا دارند.‏ آنان نمی‌دانند عیسی اکنون چه وظیفه‌ای دارد و چگونه حیاتشان به آنچه او در آینده انجام خواهد داد،‏ بستگی دارد.‏ حتی ممکن است به اشتباه تصوّر کنند که شاهدان یَهُوَه به عیسی اعتقاد ندارند.‏ افتخار ماست که تلاش کنیم حقیقت را در مورد این امور به دیگران بیاموزیم.‏

برخی نیز اعتقاد دارند شخصی که کتاب مقدّس به عنوان عیسی معرفی می‌کند،‏ وجود خارجی نداشته است.‏ برخی او را صرفاً مردی بزرگ محسوب می‌کنند.‏ بسیاری نیز نمی‌پذیرند که او پسر خداست.‏ واضح است که «شهادت در مورد عیسی» در میان چنین افرادی مستلزم تلاش،‏ صبر و درایت است.‏

مخاطب ما هر اعتقادی که در مورد عیسی داشته باشد،‏ به هر حال برای برخورداری از ترتیبی که یَهُوَه خدا برای زندگی جاودان قرار داده است،‏ باید عیسی را بشناسد.‏ (‏یو ۱۷:‏۳‏)‏ یَهُوَه به‌روشنی خواسته است که همهٔ انسان‌ها ‹آشکارا تصدیق کنند که عیسی مسیح سَرور است› و به اختیارات او گردن نهند.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۹-‏۱۱‏)‏ از این رو،‏ حتی اگر به کسانی موعظه کنیم که قویاً روی عقاید اشتباه خود پافشاری می‌کنند یا شدیداً مخالف عیسی هستند،‏ نمی‌توانیم کلاً از صحبت کردن در مورد عیسی طفره رویم.‏ البته شاید مواردی باشد که حتی در دیدار اول بتوانیم آزادانه در مورد عیسی مسیح صحبت کنیم.‏ اما در مواردی دیگر شاید لازم باشد با سنجیدگی مطالبی بگوییم که مخاطبمان بتواند رفته‌رفته درکی درست از عیسی کسب کند.‏ شاید نیز لازم باشد در پی راه‌هایی باشیم تا بتوانیم در دیدارهای بعد جنبه‌های دیگری از نقش عیسی را برای مخاطبمان روشن سازیم.‏ با این حال،‏ شاید نتوانیم همهٔ جنبه‌های موضوع را بدون داشتن مطالعهٔ کتاب مقدّس با شخص،‏ برای او توضیح دهیم.‏—‏۱تیمو ۲:‏۳-‏۷‏.‏

نقش حیاتی عیسی در مقصود خدا.‏ ما باید به مردم نشان دهیم که عیسی «راه» است و ‹هیچ کس جز از طریق او نزد پدر نمی‌آید› و از این رو بدون داشتن ایمان به عیسی مسیح،‏ غیرممکن است بتوانند رابطه‌ای مقبول با یَهُوَه برقرار کنند.‏ (‏یو ۱۴:‏۶‏)‏ اگر شخص نقشی را که یَهُوَه به نخست‌زادهٔ خود داده است درک نکند،‏ غیرممکن است بتواند کتاب مقدّس را به‌درستی درک کند.‏ چرا؟‏ زیرا یَهُوَه برای تحقق تمام مقصودهایش نقشی کلیدی به پسر یگانهٔ خود،‏ نه هیچ مخلوق دیگری،‏ داده است.‏ (‏کول ۱:‏۱۷-‏۲۰‏)‏ پیشگویی‌های کتاب مقدّس بر محور همین نقش کلیدی عیسی می‌گردد.‏ (‏مکا ۱۹:‏۱۰‏)‏ در واقع،‏ عیسی مسیح کلید حل تمام مشکلاتی است که از سرکشی شیطان و گناه آدم به وجود آمده است.‏—‏عبر ۲:‏۵-‏۹،‏ ۱۴،‏ ۱۵‏.‏

برای درک نقش عیسی،‏ شخص باید متوجه شود که انسان در وضعیتی تأسف‌بار است؛‏ وضعیتی که رهایی از آن از قدرت ما انسان‌ها خارج است.‏ همهٔ ما از بدو تولّد،‏ گناه را در وجود خود داریم.‏ این امر به گونه‌های مختلف در زندگی هر یک از ما نمود می‌کند،‏ اما نتیجهٔ آخر آن برای همهٔ ما یکسان است.‏ آری،‏ همهٔ ما سرانجام می‌میریم.‏ (‏روم ۳:‏۲۳؛‏ ۵:‏۱۲‏)‏ هنگام موعظه این نکته را در استدلال خود به کار گیرید.‏ سپس اشاره کنید که یَهُوَه از روی محبت و از طریق آن بهای رهایی که عیسی اهدا کرد،‏ آزادی از بند گناه و مرگ را برای همهٔ کسانی که به این تدارک الٰهی ایمان ورزند،‏ فراهم ساخته است.‏ (‏مرق ۱۰:‏۴۵؛‏ عبر ۲:‏۹‏)‏ بدین سان این امکان برایشان فراهم می‌شود که از زندگی جاودان و کاملیت برخوردار گردند.‏ (‏یو ۳:‏۱۶،‏ ۳۶‏)‏ نجات از وضعیت اسفبارمان و رسیدن به این برکات از هیچ راه دیگری میسر نیست.‏ (‏اعما ۴:‏۱۲‏)‏ هنگام تعلیم،‏ چه در جماعت،‏ چه هنگام تدریس خصوصی،‏ تنها به بیان این نکات بسنده نکنید.‏ شما باید با مهربانی و بردباری حس قدردانی به نقش نجات‌دهندهٔ عیسی را در مخاطب خود ایجاد کنید.‏ قدردانی از این ترتیبات می‌تواند تأثیری عمیق بر نگرش،‏ رفتار و اهداف شخص بگذارد.‏—‏۲قر ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

درست است که عیسی تنها یک بار همچون قربانی تقدیم شد.‏ (‏عبر ۹:‏۲۸‏)‏ اما اکنون در نقش کاهن اعظم مشغول به خدمت است.‏ شما باید به مخاطبتان کمک کنید که مفهوم این امر را درک کند.‏ آیا او کسی است که رنج می‌کشد،‏ سرخورده شده است،‏ خود را تحت فشار حس می‌کند یا به خاطر نامهربانی اطرافیان خود با مشکلی روبرو شده است؟‏ عیسی هنگامی که روی زمین بود،‏ خود طعم ناخوشایند این مشکلات را چشید.‏ او می‌داند شخص در چنین شرایطی چه احساسی دارد.‏ شاید آگاهی از ضعف و ناکاملی‌مان این احساس را در ما ایجاد کرده باشد که به رحمت و دلسوزی خدا نیاز داریم.‏ اگر بر مبنای قربانی عیسی،‏ از یَهُوَه در دعا طلب بخشش کنیم،‏ عیسی «مددکننده‌ای نزد پدر» است که با دلسوزی نزد او برایمان «شفاعت می‌کند.‏» (‏۱یو ۲:‏۱،‏ ۲؛‏ روم ۸:‏۳۴‏)‏ ما بر مبنای قربانی مسیح و خدمتی که در مقام کاهن اعظم انجام می‌دهد،‏ می‌توانیم «به تخت لطف الٰهی نزدیک شویم» و هنگام نیاز،‏ از کمک او برخوردار گردیم.‏ (‏عبر ۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ ما اگرچه ناکاملیم،‏ با کمک عیسی در مقام کاهن اعظم می‌توانیم با وجدانی پاک به خدا خدمت کنیم.‏—‏عبر ۹:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

به علاوه،‏ عیسی اقتداری عظیم دارد؛‏ زیرا یَهُوَه او را سر جماعت مسیحی قرار داده است.‏ (‏مت ۲۸:‏۱۸؛‏ افس ۱:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ از این رو،‏ او مطابق نیاز جماعت مسیحی راهنمایی‌هایی هماهنگ با خواست خدا در اختیار ما قرار می‌دهد.‏ هنگامی که به دیگران آموزش می‌دهید،‏ به آنان بیاموزید که فقط عیسی مسیح سر جماعت است و نه انسان‌ها.‏ (‏مت ۲۳:‏۱۰‏)‏ علاقه‌مندان را از همان ابتدا به سالن جماعت دعوت کنید؛‏ جایی که ما کتاب مقدّس را از طریق نشریاتی که «غلام امین و دانا» به چاپ می‌رساند،‏ بررسی می‌کنیم.‏ برایشان نقش «غلام،‏» همچنین نقش «اربابش» را توضیح دهید تا بدین سان به نقش عیسی در مقام سر جماعت پی ببرند.‏ (‏مت ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ آنان را با پیران جماعت آشنا کنید و بر اساس کتاب مقدّس توضیح دهید که این پیران باید از چه شرایطی برای انجام مسئولیت‌هایشان برخوردار باشند.‏ (‏۱تیمو ۳:‏۱-‏۷؛‏ تیت ۱:‏۵-‏۹‏)‏ برایشان روشن سازید که جماعت به پیران تعلّق ندارد،‏ بلکه وظیفهٔ آنان این است که به اعضای جماعت کمک کنند تا عیسی را سرمشق قرار دهند.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۸؛‏ افس ۴:‏۱۶؛‏ ۱پطر ۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ به این عزیزان نشان دهید که تشکیلاتی سازماندهی‌شده و جهانی وجود دارد که عیسی مسیح سرپرستی آن را بر عهده دارد.‏

ما از گزارشات انجیل‌ها می‌آموزیم که اندکی پیش از مرگ عیسی،‏ زمانی که او به اورشلیم وارد شد،‏ شاگردانش فریاد برآوردند:‏ «متبارک باد آن پادشاهی که به نام یَهُوَه می‌آید!‏» (‏لو ۱۹:‏۳۸‏)‏ همچنان که مطالعهٔ شخص در کتاب مقدّس عمیق‌تر می‌شود،‏ می‌آموزد که یَهُوَه اکنون عیسی را حکمران ساخته است و این مقام او تأثیری مستقیم بر مردم همهٔ ملت‌ها دارد.‏ (‏دان ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ پس وقتی در جماعت سخنرانی ایراد می‌کنید یا با کسی مطالعه می‌کنید،‏ شنونده‌تان را یاری رسانید تا پی ببرد که آگاهی از اختیارات عیسی باید چه تأثیری در زندگی و اعمال تک‌تک ما داشته باشد.‏

تأکید کنید که شیوهٔ زندگی هر یک از ما نشان می‌دهد که آیا حقیقتاً باور داریم که عیسی مسیح در مقام پادشاه خدمت می‌کند و این که آیا ما با کمال میل از حکمرانی او پیروی می‌کنیم.‏ توجه شنونده را به فعالیتی جلب کنید که عیسی پس از منصوب شدن به مقام پادشاهی از شاگردانش خواست که انجام دهند.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ توضیح دهید که عیسی،‏ مشاور فوق‌العادهٔ ما،‏ در مورد اولویت‌های زندگی چه گفت.‏ (‏اشع ۹:‏۶،‏ ۷؛‏ مت ۶:‏۱۹-‏۳۴‏)‏ به روحیه‌ای اشاره کنید که سَرور صلح گفت در میان پیروانش حکمفرما خواهد بود.‏ (‏مت ۲۰:‏۲۵-‏۲۷؛‏ یو ۱۳:‏۳۵‏)‏ البته وظیفهٔ ما نیست که قضاوت کنیم هر شخص چقدر باید خدمت کند.‏ اما بجاست شنونده را تشویق کنید که ببیند اعمالش چه چیز را در مورد اطاعت او از حکمرانی مسیح نشان می‌دهد.‏ همچنین اشاره کنید که خود شما نیز باید چنین کنید.‏

بر شالودهٔ مسیح بنا کنید.‏ کتاب مقدّس شاگردسازی را به ساختن بنایی تشبیه کرده است؛‏ بنایی که باید بر شالوده‌ای ساخته شود.‏ این شالوده باید عیسی مسیح باشد.‏ (‏۱قر ۳:‏۱۰-‏۱۵‏)‏ برای این منظور باید به شنونده‌مان کمک کنیم عیسی را آن طور که کتاب مقدّس توصیف کرده است،‏ بشناسد.‏ مراقب باشید که شخص تصوّر نکند باید از شما پیروی کند.‏ (‏۱قر ۳:‏۴-‏۷‏)‏ توجه او را همواره به عیسی مسیح جلب کنید.‏

اگر شالوده درست ریخته شود،‏ شاگرد متوجه می‌شود که مسیح،‏ ‹سرمشقی برای ما قرار داد تا به‌دقت در جای پای او گام برداریم.‏› (‏۱پطر ۲:‏۲۱‏)‏ برای بنا کردن بر آن شالوده،‏ شاگرد را تشویق کنید که به گزارش‌های انجیل‌ها،‏ نه صرفاً به چشم گزارش‌هایی تاریخی،‏ بلکه به چشم سرمشقی در زندگی بنگرد.‏ به او کمک کنید که طرز فکر و خصوصیاتی را در خود پرورش دهد که عیسی از خود نشان می‌داد.‏ او را تشویق کنید که توجه کند عیسی چه احساسی نسبت به پدرش داشت،‏ چه واکنشی در مقابل وسوسه‌ها و سختی‌ها نشان داد،‏ چگونه از خدا اطاعت می‌کرد و برخوردش با افراد در شرایط مختلف چگونه بود.‏ روی این نکته تأکید کنید که عیسی بیش از هر چیز به چه فعالیتی مشغول بود.‏ بدین سان،‏ شاگرد هنگام تصمیم‌گیری و روبرو شدن با سختی‌ها از خود خواهد پرسید:‏ ‹اگر عیسی در این موقعیت بود،‏ چه می‌کرد؟‏ آیا تصمیم من نشان می‌دهد که به ارزش آنچه عیسی برایم کرده است،‏ واقفم؟‏›‏

هنگامی که در جماعت آموزش می‌دهید،‏ تصوّر نکنید که چون برادرانتان به عیسی ایمان دارند،‏ دیگر نیازی نیست به او توجهی خاص شود.‏ اگر با سخنان خود بر بنای ایمانی که به عیسی دارند بیفزایید،‏ تعلیمتان مفیدتر خواهد بود.‏ وقتی در مورد جلسات صحبت می‌کنید،‏ آن را با نقش عیسی در مقام سر جماعت مربوط سازید.‏ وقتی در مورد خدمت موعظه صحبت می‌کنید،‏ به روحیه‌ای که عیسی در خدمتش نشان می‌داد اشاره کنید و موعظه را در پرتو آنچه عیسی اکنون در مقام پادشاه انجام می‌دهد،‏ توضیح دهید؛‏ یعنی نجات انسان‌ها و گردآوری آنان برای زندگی در دنیای جدید.‏

واضح است که صرفاً دانستن آموزش‌های پایه‌ای در مورد مسیح کافی نیست.‏ شخص برای آن که به معنی واقعی مسیحی شود،‏ باید به عیسی ایمان بورزد و او را حقیقتاً دوست داشته باشد.‏ چنین محبتی شخص را بر آن می‌دارد که از او اطاعت کند.‏ (‏یو ۱۴:‏۱۵،‏ ۲۱‏)‏ همین محبت است که شخص را برمی‌انگیزد که ایمان خود را تحت سخت‌ترین شرایط حفظ کند،‏ در تمام روزهای عمر خود در جای پای مسیح گام بردارد و به بلوغ مسیحی برسد؛‏ یعنی ‹در ایمان ریشه کرده،‏ بر شالودهٔ آن استوار گردد.‏› (‏افس ۳:‏۱۷‏)‏ چنین شیوهٔ زندگی‌ای سبب جلال یافتن نام یَهُوَه خدا،‏ پدر عیسی مسیح،‏ می‌گردد.‏

‏«این خبر خوشِ پادشاهی»‏

عیسی در اشاره به نشانهٔ حضور خود و دوران پایانی نظام حاضر چنین پیشگویی کرد:‏ «این خبر خوشِ پادشاهی،‏ در سراسر زمین موعظه خواهد شد تا برای همهٔ قوم‌ها شهادتی شود،‏ آنگاه پایان فرا خواهد رسید.‏»—‏مت ۲۴:‏۱۴‏.‏

این خبر که باید در چنین وسعتی موعظه شود،‏ دقیقاً چیست؟‏ این خبر در مورد پادشاهی‌ای است که عیسی به ما آموخت در مورد آن دعا کنیم و بگوییم:‏ «پادشاهی تو بیاید.‏» (‏مت ۶:‏۱۰‏)‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۵ آن را ‹پادشاهی خداوند ما [یَهُوَه] و مسیح او› توصیف می‌کند؛‏ زیرا یَهُوَه حاکم مطلق است و اقتدار حکمرانی در مقام پادشاه را به مسیح داده است.‏ البته پیامی که پیروان عیسی در قرن اول موعظه می‌کردند،‏ محدودتر از پیامی است که مطابق پیشگویی عیسی در زمان ما موعظه می‌شود.‏ آن پیروان قرن اول به مردم می‌گفتند که «پادشاهی خدا به شما نزدیک شده است؛‏» زیرا عیسی،‏ کسی که برای رسیدن به مقام پادشاهی مسح شده بود،‏ در آن زمان در میان آنان بود.‏ (‏لو ۱۰:‏۹‏)‏ اما مطابق مَتّی ۲۴:‏۱۴ عیسی پیشگویی کرد که رویدادی دیگر در خصوص تحقق خواست خدا در تمام دنیا اعلام خواهد شد.‏

دانیال نبی رؤیایی نبوی در مورد این رویداد مشاهده کرد.‏ او دید «قدیم‌الایام» که همان یَهُوَه خداست به «کسی مانند پسر انسان،‏» یعنی عیسی مسیح «حکومت و جلال و پادشاهی» را می‌دهد،‏ «تا تمامی قومها و ملتها و زبانها او را خدمت کنند.‏» (‏دان ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ این واقعه که اهمیت آن تمام عالم را در بر می‌گیرد،‏ در سال ۱۹۱۴ در آسمان به وقوع پیوست.‏ پس از آن،‏ ابلیس و دیوهایش به زمین افکنده شدند.‏ (‏مکا ۱۲:‏۷-‏۱۰‏)‏ از آن زمان،‏ دوران پایانی این نظام کهنه و پوسیده آغاز شد.‏ اما پیش از آن که این نظام کاملاً از میان برود،‏ در تمام دنیا اعلام می‌شود که مسیح،‏ یعنی پادشاه منصوب یَهُوَه خدا،‏ از آسمان حکمرانی می‌کند.‏ اکنون مردم در سراسر دنیا از این پیام باخبر می‌شوند.‏ عکس‌العمل آنان به این پیام،‏ گواهی روشن بر نگرش آنان نسبت به «آن متعال» است که «در حکومت بشری حکم می‌رانَد.‏»—‏دان ۴:‏۳۲‏.‏

البته به غیر از این رویدادها،‏ هنوز رویدادهای بسیاری در پیش است!‏ ما هنوز به یَهُوَه دعا می‌کنیم:‏ «پادشاهی تو بیاید.‏» البته منظورمان این نیست که پادشاهی خدا برقرار نشده است.‏ خیر،‏ ما با این نیّت دعا می‌کنیم که پادشاهی آسمانی به طور تمام و کمال پیشگویی‌هایی همچون آنچه در دانیال ۲:‏۴۴ و مکاشفه ۲۱:‏۲-‏۴ آمده است را به تحقق رسانَد.‏ پادشاهی خدا زمین را به بهشت مبدّل خواهد ساخت؛‏ بهشتی مملو از انسان‌هایی که خدا و همنوع خود را دوست دارند.‏ وقتی ما «این خبر خوشِ پادشاهی» را به مردم بشارت می‌دهیم،‏ مسلّماً در مورد این برکات آتی صحبت می‌کنیم.‏ البته همچنین با اطمینان اشاره می‌کنیم که هم‌اکنون نیز عیسی به خواست یَهُوَه در مقام حکمرانی مقتدر حکومت می‌کند.‏ آیا وقتی در مورد پادشاهی خدا بشارت می‌دهید،‏ بر این خبر خوش تأکید می‌کنید؟‏

توضیح در مورد پادشاهی خدا.‏ ما چگونه می‌توانیم مأموریت اعلام بشارت پادشاهی خدا را به انجام برسانیم؟‏ شاید در ابتدا علاقهٔ مردم را با موضوع‌های مختلف برانگیزیم،‏ اما پس از مدتی کوتاه باید روشن باشد که پیاممان در مورد پادشاهی خداست.‏

برای این منظور مهم است آیات مربوط به پادشاهی خدا را برای مخاطبمان بخوانیم یا از آن‌ها نقل قول کنیم.‏ وقتی در مورد پادشاهی خدا صحبت می‌کنید،‏ باید مطمئن شوید که مخاطبتان آن را درک کرده است.‏ شاید کافی نباشد که بگویید پادشاهی خدا یک حکومت است.‏ برای برخی افراد شاید تصوّر حکومتی که نتوانند آن را ببینند،‏ دشوار باشد.‏ شما می‌توانید به شیوه‌های مختلف با آنان استدلال کنید.‏ برای مثال،‏ نیروی جاذبه قابل رؤیت نیست،‏ اما تأثیری بسیار بر زندگی ما دارد.‏ ما نمی‌توانیم کسی را که نیروی جاذبه را به وجود آورده است ببینیم،‏ اما واضح است که چنین شخصی باید از قدرتی عظیم برخوردار باشد.‏ کتاب مقدّس او را «پادشاه همهٔ اعصار» می‌خواند.‏ (‏۱تیمو ۱:‏۱۷‏)‏ همچنین می‌توانید استدلال کنید که در کشوری بزرگ،‏ بسیاری از افراد هرگز به پایتخت کشورشان سفر نکرده‌اند و اعضای دولت خود را شخصاً ندیده‌اند.‏ آشنایی آنان با امور مربوط به دولتشان از طریق رسانه‌های خبری است.‏ در واقع کتاب مقدّس نیز که تقریباً به ۲۶۰۰ زبان ترجمه شده است،‏ در مورد پادشاهی خدا اطلاعاتی در اختیار ما می‌گذارد؛‏ به ما می‌گوید که اختیارات این حکومت به چه کسی داده شده است و این حکومت چه می‌کند.‏ همچنین مجلّهٔ برج دیده‌بانی که بیش از هر مجلّه‌ای به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است،‏ «پادشاهی یَهُوَه خدا را اعلام می‌کند؛‏» همان طور که روی جلد آن نیز ذکر شده است.‏

چگونه می‌توانید درک مخاطبتان را در مورد پادشاهی خدا بالا ببرید؟‏ برای این منظور می‌توانید به امکاناتی اشاره کنید که مخاطبتان انتظار دارد هر حکومتی برای تابعان خود فراهم کند:‏ همچون صلح و آرامش،‏ امنیت مالی و جانی،‏ امکانات تحصیلی و پزشکی،‏ همچنین مساوات میان همهٔ نژادها.‏ اشاره کنید که تنها حکومت خداست که می‌تواند همهٔ این‌ها و دیگر آرزوهای معقول انسان‌ها را برآورده سازد.‏—‏مز ۱۴۵:‏۱۶‏.‏

این میل را در شنونده ایجاد کنید که بخواهد جزو تابعان پادشاهی خدا باشد که عیسی مسیح پادشاه آن است.‏ در مورد معجزات عیسی صحبت کنید.‏ اشاره کنید که آن معجزات تنها نمونه‌ای کوچک از کارهایی است که او از آسمان در مقام پادشاه برای انسان‌ها انجام خواهد داد.‏ به‌کرّات به خصوصیات نیکوی عیسی اشاره کنید.‏ (‏مت ۸:‏۲،‏ ۳؛‏ ۱۱:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ توضیح دهید که او زندگی خود را برای ما فدا ساخت و سپس خدا او را به زندگی فناناپذیر در آسمان رستاخیز داد و او از آنجا بر همگان حکمرانی می‌کند.‏—‏اعما ۲:‏۲۹-‏۳۵‏.‏

تأکید کنید که پادشاهی خدا هم‌اکنون از آسمان اِعمال قدرت می‌کند.‏ با این حال،‏ باید در نظر داشته باشید که اکثر مردم شرایطی را نمی‌بینند که انتظار دارند چنین حکومتی به وجود آورد.‏ شما نیز به این امر اذعان کنید.‏ سپس بپرسید که آیا می‌داند عیسی مسیح خود در مورد نشانهٔ برقرار شدن این حکومت چه گفته است.‏ به برخی از جنبه‌های نشانهٔ مرکبی که عیسی برشمرد و می‌توان در مَتّی باب ۲۴،‏ مَرقُس باب ۱۳ و لوقا باب ۲۱ یافت،‏ اشاره کنید.‏ سپس سؤال کنید که چرا به پادشاهی رسیدن عیسی در آسمان چنین وضعیتی را بر زمین به وجود آورد.‏ برای توضیح این امر مکاشفه ۱۲:‏۷-‏۱۰،‏ ۱۲ را برای او بخوانید.‏

می‌توانید با خواندن مَتّی ۲۴:‏۱۴ در مورد آموزش جهانی کتاب مقدّس که اکنون انجام می‌شود،‏ توضیح دهید.‏ نشان دهید که این یکی از جنبه‌های نشانهٔ برقراری پادشاهی خداست که همهٔ انسان‌ها می‌توانند به عین آن را ببینند.‏ (‏اشع ۵۴:‏۱۳‏)‏ به دوره‌های آموزشی‌ای اشاره کنید که شاهدان یَهُوَه از آن بهره می‌برند.‏ اشاره کنید که همهٔ این دوره‌ها بر مبنای کتاب مقدّس است و کاملاً رایگان می‌باشد.‏ توضیح دهید که شاهدان یَهُوَه در بیش از ۲۳۰ سرزمین،‏ علاوه بر موعظهٔ خانه‌به‌خانه،‏ کتاب مقدّس را به طور خصوصی با افراد و خانواده‌ها مطالعه می‌کنند.‏ به‌راستی کدام حکومت بشری قادر است برنامهٔ آموزشی‌ای در چنین ابعاد عظیمی،‏ نه فقط برای تابعان خود،‏ بلکه برای مردم تمام دنیا ترتیب دهد!‏ مردم را به سالن جماعت،‏ مجمع‌ها و کنگره‌هایمان دعوت کنید تا خود به چشم ببینند که چنین آموزش‌هایی تا چه حد بر زندگی انسان‌ها تأثیر گذاشته است.‏—‏اشع ۲:‏۲-‏۴؛‏ ۳۲:‏۱،‏ ۱۷؛‏ یو ۱۳:‏۳۵‏.‏

اما چگونه می‌توانیم مخاطب خود را در درک تأثیری که پادشاهی خدا بر زندگی او دارد،‏ یاری رسانیم؟‏ شما می‌توانید با سنجیدگی و درایت مقصود از دیدار خود را بگویید؛‏ این که برای همهٔ انسان‌ها این فرصت وجود دارد که زندگی تحت لوای پادشاهی خدا را برگزینند.‏ چگونه؟‏ باید بیاموزند که یَهُوَه از انسان‌ها چه انتظار دارد،‏ سپس هماهنگ با آن زندگی کنند.‏—‏تث ۳۰:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ مکا ۲۲:‏۱۷‏.‏

به دیگران کمک کنید تا نخست در پی پادشاهی خدا باشند.‏ حتی پس از آن که شخص پیام پادشاهی را پذیرفت،‏ هنوز باید تصمیم‌های مهمی بگیرد.‏ او تا چه حد در زندگی خود به امور مربوط به پادشاهی خدا اولویت خواهد داد؟‏ عیسی به شاگردانش تأکید کرد که ‹همواره نخست،‏ در پی پادشاهی خدا باشند.‏› (‏مت ۶:‏۳۳‏)‏ چگونه می‌توانیم هم‌ایمانانمان را در این راه یاری رسانیم؟‏ باید خود در این خصوص نمونه باشیم و در مورد فرصت‌هایی که برای این کار وجود دارد،‏ صحبت کنیم.‏ گاه می‌توانیم سؤال کنیم که آیا شخص در مورد امکاناتی خاص برای خدمت به خدا فکر کرده است و به نمونهٔ کسانی اشاره کنید که از این امکانات و فرصت‌ها بهره جسته‌اند.‏ می‌توانیم هنگام بررسی نمونه‌هایی در کتاب مقدّس به نکاتی اشاره کنیم که محبت هم‌ایمانانمان را به یَهُوَه عمیق‌تر کند.‏ می‌توانیم بر واقعی بودن پادشاهی خدا تأکید کنیم.‏ همچنین می‌توانیم اهمیت اعلام بشارت پادشاهی خدا را به آنان یادآور شویم.‏ آنچه بیشترین تأثیر را بر هم‌ایمانانمان می‌گذارد این نیست که بگوییم چه کار باید بکنند،‏ بلکه این است که میل به انجام آن کار را در آنان تقویت کنیم.‏

تردیدی نیست که پیام زندگی‌بخشی که همهٔ ما باید اعلام کنیم،‏ بیش از هر چیز باید بیان حقایقی باشد که در مورد یَهُوَه خدا،‏ عیسی مسیح و پادشاهی آسمانی است.‏ این حقایق باید هنگام موعظه،‏ در جماعت و در شیوهٔ زندگی‌مان برجسته شود.‏ بدین سان،‏ نشان می‌دهیم که حقیقتاً از برنامهٔ آموزش خدمت مسیحی فایده می‌بریم.‏