انگیزهٔ تو برای خدمت به خدا چیست؟
«خداوند خدای خود را بتمامئ دل و تمامئ جان و تمامئ خاطر و تمامئ قوّت خود محبّت نما که اوّل از احکام این است.» — مرقس ۱۲:۳۰.
۱، ۲. در رابطه با کار موعظه چه کارهای شگرفی در حال انجام است؟
ارزش واقعی یک اتومبیل را تنها با مشاهدهٔ ظاهر آن نمی‌توان تعیین کرد. یک لایه رنگ ممکن است ظاهر بدنهٔ آن را بهبود بخشد، و فرم بدنه‌ای زیبا ممکن است نظر یک خریدار بالقوه را جلب کند؛ اما چیزهایی که نمی‌توان بسادگی دید از اهمیت بسیار بیشتری برخوردارند — موتوری که وسیلهٔ نقلیه را به پیش می‌راند، همینطور همهٔ وسایلی که کنترل آن را به عهده دارند.
۲ خدمت یک مسیحی به خدا نیز چنین است. شاهدان یَهُوَه غرق در کارهای خدایی هستند. هر ساله، بیش از یک میلیارد ساعت برای موعظهٔ بشارت ملکوت خدا صرف می‌شود. علاوه بر آن، میلیونها مطالعهٔ کتاب مقدس اداره می‌شود، و تعداد تعمیدیافتگان به صدها هزار تن می‌رسد. اگر تو یک اعلام‌کنندهٔ بشارت هستی، تو نیز در این آمار حیرت‌آور سهمی داری، هر چند که ممکن است به نظر اندک بیاید. و می‌توانی اطمینان داشته باشی که «خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبّت را که باسم او . . . ظاهر کرده‌اید فراموش کند.» — عبرانیان ۶:۱۰.
۳. در کنار کار و عمل چه چیز دیگری برای مسیحیان باید دارای اهمیت حیاتی باشد، و چرا؟
۳ با این وجود، ارزش واقعی خدمت ما — در جمع یا به طور انفرادی — تنها با ارقام تعیین نمی‌شود. همانطور که به سموئیل گفته شد، «خداوند مثل انسان نمینگرد زیرا که انسان بظاهر مینگرد و خداوند بدل مینگرد.» (۱سموئیل ۱۶:۷) بله، آنچه در درون ما می‌گذرد برای خدا اهمیت دارد. البته درست است، کار و عمل نیز اساسی است. اعمال تخصیص الهی هستند که تعالیم یَهُوَه را می‌آرایند و شاگردان بالقوه را جلب میکنند. (متی ۵:۱۴-۱۶؛ تیطس ۲:۱۰؛ ۲پطرس ۳:۱۱) اما، کارهای ما بیانگر همه چیز نیست. با وجود سابقهٔ کارهای نیکوی جماعت افسس، نگرانی عیسای رستاخیزیافته در مورد آنان بدون دلیل نبود. او به آنان گفت: «میدانم اعمال ترا . . . لکن بحثی بر تو دارم که محبّت نخستین خود را ترک کردهٔ.» — مکاشفه ۲:۱-۴.
۴. الف) خدمت ما به خدا چگونه ممکن است حالت تشریفاتی و انجام وظیفه به خود بگیرد؟ ب) چرا به خودآزمایی نیاز داریم؟
۴ خطری در کمین است. پس از مدتی، خدمت ما به خدا می‌تواند صورت تشریفاتی و انجام وظیفه به خود بگیرد. یک زن مسیحی این موضوع را به این شکل توصیف می‌کند: «برای موعظه بیرون می‌رفتم، در جلسات حاضر می‌شدم، مطالعه و دعا می‌کردم — ولی همهٔ اینها را به طور خودکار انجام می‌دادم، هیچ احساسی در موردشان نداشتم.» اگر خادمان خدا با وجود اینکه احساس میکنند ‹افکنده شده‌اند› یا ‹افتاده‌اند›، باز به کوشش خود ادامه دهند، باید به آنها آفرین گفت. (۲قرنتیان ۴:۹؛ ۷:۶) اما، هنگامی که جریان کارهای مسیحی ما به صورت عادتی بی‌روح دربیاید، باید به اصطلاح نگاهی به موتور انداخت. حتی بهترین اتومبیلها نیز به رسیدگی مرتب نیاز دارند؛ به همین شکل، همهٔ مسیحیان نیز باید به طور مرتب خود را بیازمایند. (۲قرنتیان ۱۳:۵) دیگران می‌توانند کارهای ما را ببینند، اما توانایی پی بردن به محرک اعمال ما را ندارند. بنابراین، هر یک از ما باید به این پرسش توجه کنیم: ‹انگیزهٔ من برای خدمت به خدا چیست؟›
موانعی که در راه انگیزهٔ درست وجود دارند
۵. به گفتهٔ عیسی نخستین فرمان چیست؟
۵ هنگامی که از عیسی پرسیدند کدامیک از قوانینی که به اسرائیل داده شده بود ارجحیت دارد، او فرمانی را نقل کرد که بر انگیزهٔ درونی تکیه داشت و نه ظاهر: «خداوند خدای خود را بتمامئ دل و تمامئ جان و تمامئ خاطر و تمامئ قوّت خود محبّت نما که اوّل از احکام این است.» (مرقس ۱۲:۲۸-۳۰) بدین ترتیب عیسی مشخص کرد که نیروی محرک ما برای خدمت به خدا چه باید باشد — محبت.
۶، ۷. الف) شیطان از چه طریقی به نحوی مکارانه محفل خانواده را مورد حمله قرار می‌دهد، و چرا؟ (۲قرنتیان ۲:۱۱) ب) چگونه تربیت یک فرد می‌تواند بر طرز برخورد او با مرجع قدرت الهی تأثیر بگذارد؟
۶ خواست شیطان آن است که قابلیت ما را برای پرورش این خصوصیت حیاتی ضعیف سازد. یکی از ترفندهای او برای رسیدن به این هدف حمله به محفل خانواده است. به چه دلیل؟ زیرا در آنجاست که نخستین و پایدارترین احساس محبت شکل می‌گیرد. شیطان بخوبی از این اصل کتاب مقدس که آنچه در کودکی فرا گرفته می‌شود می‌تواند در سنین بالاتر پرارزش باشد واقف است. (امثال ۲۲:۶) او مکارانه تلاش می‌کند تا مفهوم محبت را در همان اوان کودکی برای ما تحریف کند. شیطان به صورت «خدای این جهان» می‌بیند که به مقصود خود نائل آمده است زیرا بسیاری از افراد در خانه‌هایی بزرگ می‌شوند که نه تنها کانون محبت نیست، بلکه محیط زد و خوردهای تلخ، عصبانیت، و پرخاش است. — ۲قرنتیان ۴:۴؛ افسسیان ۴:۳۱،۳۲؛ ۶:۴، پاورقی د ج؛ کولسیان ۳:۲۱.
۷ کتاب زندگی خانوادگی خود را سعادتمند سازید نشان می‌دهد که روشی که پدر وظیفهٔ پدری خود را انجام می‌دهد «می‌تواند اثری قوی بر رفتار آیندهٔ فرزندانش در مقابل مراجع قدرت، خواه انسانی خواه الهی، داشته باشد.»a مردی مسیحی، که زیر دست پدری سختگیر و خشن بزرگ شده بود، اعتراف می‌کند: «اطاعت از یَهُوَه برایم کار آسانی است؛ ولی دوست داشتن او برایم خیلی سخت است.» البته، اطاعت امری حیاتی است زیرا که در چشم خدا ‹اطاعت از قربانیها بهتر است.› (۱سموئیل ۱۵:۲۲) اما چه چیزی می‌تواند ما را مدد کند تا نه تنها از یَهُوَه اطاعت کنیم بلکه محبت به او را به عنوان نیروی محرک پرستشمان در خود بپرورانیم؟
«محبّت مسیح ما را فرو گرفته است»
۸، ۹. قربانی فدیهٔ عیسی باید چگونه محبت ما را نسبت به یَهُوَه برانگیزد؟
۸ بزرگترین مشوق ما برای اینکه محبتی از صمیم قلب برای یَهُوَه بپرورانیم، قدردانی از قربانی فدیهٔ عیسی مسیح است. «محبّت خدا بما ظاهر شده است به اینکه خدا پسر یگانهٔ خود را بجهان فرستاده است تا بوی زیست نمائیم.» (۱یوحنا ۴:۹) هنگامی که این عمل محبت‌آمیز را درک و از آن قدردانی کنیم، همین خود موجب واکنشی محبت‌آمیز خواهد شد. «ما او [یَهُوَه] را محبّت مینمائیم زیرا که او اوّل ما را محبّت نمود.» — ۱یوحنا ۴:۱۹.
۹ عیسی با رغبت وظیفهٔ خود را برای خدمت به صورت نجات‌دهندهٔ بشر پذیرفت. «ما معنی محبت را درک کرده‌ایم زیرا مسیح جان خود را در راه ما فدا کرد.» (۱یوحنا ۳:۱۶، انجیل شریف؛ یوحنا ۱۵:۱۳) محبت ایثارگرانهٔ عیسی باید ما را به قدرشناسی وادارد. به عنوان مثال: فرض کنیم که کسی تو را از غرق شدن نجات دهد. آیا می‌توانی به خانه برگردی، خودت را خشک کنی و همه چیز را فراموش کنی؟ البته که نه! نسبت به شخصی که تو را نجات داده است خود را مدیون حس می‌کنی. هر چه باشد، زندگی خود را مدیون او هستی. آیا ما نسبت به یَهُوَه و عیسی مسیح خود را کمتر مدیون احساس می‌کنیم؟ بدون فدیه، تک تک ما در گناه و مرگ غرق می‌شدیم. اما، به کمک این عمل بزرگ که حاکی از محبت است، چشم‌انداز زندگی ابدی در بهشت روی زمین را پیش رو داریم. — رومیان ۵:۱۲،۱۸؛ ۱پطرس ۲:۲۴.
۱۰. الف) چگونه می‌توانیم فدیه را به خود نسبت دهیم؟ ب) محبت مسیح ما را چگونه تحت تأثیر قرار می‌دهد؟
۱۰ بر روی فدیه تعمق کن. در مورد خودت آن را به کار بگیر، مانند پولس که گفت: «زندگانئ که الحال در جسم میکنم به ایمانِ بر پسر خدا میکنم که مرا محبّت نمود و خود را برای من داد.» (غلاطیان ۲:۲۰) چنین تعمقی انگیزه‌ای قلبی را ایجاد خواهد کرد، همانطور که پولس به قرنتیان نوشت: «محبّت مسیح ما را فرو گرفته است چونکه . . . برای همه مُرد تا آنانیکه زنده‌اند از این به بعد برای خویشتن زیست نکنند بلکه برای او که برای ایشان مرد و برخاست.» (۲قرنتیان ۵:۱۴،۱۵) در ترجمهٔ فارسی دیگری آمده است، محبت مسیح «ما را تسخیر کرده است.» هنگامی که بر روی محبت مسیح تفکر می‌کنیم، ما را برمی‌انگیزد، عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌دهد، و حتی تسخیر می‌کند. به دلمان راه می‌یابد و ما را به حرکت وا میدارد. در ترجمهٔ ج. ب. فیلیپس این آیه اینطور معنی شده است، «سرچشمهٔ اصلی اعمال ما محبت مسیح است.» از هیچ نوع انگیزهٔ دیگری ثمره‌ای ماندنی حاصل نخواهد شد، همانطور که در مورد فریسیها آشکار بود.
«آگاه باشید که از خمیرمایهٔ فریسیان . . . احتیاط کنید»
۱۱. برداشت فریسیان از کارهای مذهبی را شرح بده.
۱۱ فریسیان شور و شوق را از پرستش خدا ربوده بودند. به جای تأکید بر محبت به خدا، بر روی عمل و کار به عنوان معیار روحانیت تأکید می‌کردند. توجه آنها به قوانین مفصل، آنان را به ظاهر درستکار جلوه می‌داد ولی در باطن «از استخوانهای مردگان و سایر نجاسات پر» بودند. — متی ۲۳:۲۷.
۱۲. پس از آنکه عیسی مردی را شفا داد، فریسیان سنگ دلی خویش را چگونه نشان دادند؟
۱۲ باری عیسی مردی را که دستش از حرکت باز ایستاده بود با دلسوزی شفا داد. مرد جذامی از شفای فوری دردی که بی‌تردید سبب ناراحتیهای فراوان جسمی و عاطفی او شده بود باید خیلی خوشحال می‌بود! اما، فریسیان با او به شادمانی نپرداختند. در عوض، انگشت روی نکته‌ای فنی گذاشتند — اینکه عیسی در روز سبت به کسی کمک کرده است. فریسیان در گرما گرم تفسیر فنی‌شان از قانون، روح قانون را به کلی نادیده گرفتند. تعجبی ندارد که عیسی «از سنگ‌دلئ ایشان محزون بود»! (مرقس ۳:۱-۵) بعدها، به شاگردان خود هشدار داد: «آگاه باشید که از خمیرمایهٔ فریسیان و صدّوقیان احتیاط کنید.» (متی ۱۶:۶) اعمال و طرز فکر آنان برای بهره‌وری ما در کتاب مقدس افشا شده‌اند.
۱۳. چه درسی از مثال فریسیان می‌گیریم؟
۱۳ مثال فریسیان به ما می‌آموزد که باید نگرشی معقولانه در مورد اعمال و کارها داشته باشیم. درست است، اینها امری اساسی هستند، زیرا «ایمان بدون اعمال نیز مرده است.» (یعقوب ۲:۲۶) ولی با این وجود انسانهای ناکامل تمایل دارند که در مورد دیگران بر طبق اعمالشان قضاوت کنند و نه مطابق آنچه هستند. گهگاه، حتی در مورد خودمان اینگونه قضاوت می‌کنیم. ممکن است فکر و ذهن ما فقط به عملکردهایمان مشغول باشد، آنچنان که گویی این تنها ملاک روحانیت ماست، و از اهمیت آزمودن انگیزه‌هایمان غافل شویم. (با ۲قرنتیان ۵:۱۲ مقایسه شود.) ممکن است به افراد مقرراتی و خشکی تبدیل شویم که ‹پشه را صافی میکنند و شتر را فرو میبرند›، از قانون اطاعت میکنند در حالیکه مقصود و منظور آن را نقض میکنند. — متی ۲۳:۲۴.
۱۴. چگونه می‌توان فریسیان را به پیاله یا ظرفی ناپاک تشبیه کرد؟
۱۴ چیزی را که فریسیان درک نمی‌کردند آن بود که اگر شخص حقیقتاً به یَهُوَه محبت بورزد، به طبع نتیجهٔ آن، اعمالی نشانگر وقف خدایی خواهد بود. روحانیت از درون به بیرون می‌جوشد. عیسی فریسیان را به دلیل تفکر نادرستشان در این مورد بشدت محکوم کرد: «وای بر شما ای کاتبان و فریسیان ریاکار از آنرو که بیرون پیاله و بشقابرا پاک مینمائید و درون آنها مملوّ از جبر و ظلم است. ای فریسئ کور اوّل درون پیاله و بشقابرا طاهر ساز تا بیرونش نیز طاهر شود.» — متی ۲۳:۲۵،۲۶.
۱۵. با آوردن مثالهایی نشان بده که چگونه عیسی به ظاهر نمینگرد.
۱۵ ظاهر پیاله، ظرف، و یا حتی یک ساختمان چیز زیادی را در مورد آن نشان نمی‌دهد. شاگردان عیسی از زیبایی معبد اورشلیم بهت‌زده شده بودند، در حالیکه عیسی آن را به دلیل آنچه که در درون آن می‌گذشت، «مغارهٔ دزدان» خواند. (مرقس ۱۱:۱۷؛ ۱۳:۱) همانطور که سابقهٔ جهان مسیحیت نشان می‌دهد، میلیونها نفر که ادعای مسیحی بودن میکنند نیز مانند آن معبد هستند. عیسی گفت که بعضی را که به نام او ‹معجزاتی› انجام می‌دهند به عنوان «بدکاران» داوری خواهد کرد. (متی ۷:۲۲،۲۳) در عوض، در مورد بیوه‌زنی که مبلغ بسیار ناچیزی به معبد اهدا کرد اظهار کرد: «این بیوه‌زن مسکین از همهٔ آنانیکه در خزانه انداختند بیشتر داد . . . این زن از حاجتمندئ خود آنچه داشت انداخت یعنی تمام معیشت خود را.» (مرقس ۱۲:۴۱-۴۴) آیا در داوریهای او تناقض وجود دارد؟ خیر، به هیچ وجه. در هر دو موقعیت، عیسی دیدگاه یَهُوَه را منعکس می‌کند. (یوحنا ۸:۱۶) او انگیزهٔ عمل را دید و بر طبق آن داوری کرد.
«هر یک را بحسب استعدادش»
۱۶. چرا نباید همواره فعالیت خود را با یک مسیحی دیگر مقایسه کنیم؟
۱۶ اگر انگیزه‌های ما درست باشند، هیچ موردی برای مقایسهٔ دائمی وجود نخواهد داشت. به عنوان مثال، اگر از روی رقابت تلاش کنیم به اندازهٔ ساعات یک مسیحی دیگر خدمت کنیم و یا به اندازهٔ شخص دیگری در موعظه موفقیت داشته باشیم، به جایی نخواهیم رسید. عیسی گفت که یَهُوَه را با تمامی دل و تمامی جان و تمامی خاطر و تمامی قوت خودت — و نه کس دیگر — محبّت نما. همه دارای تواناییها، بنیه، و شرایط یکسان نیستند. محبت، تو را برمی‌انگیزد، تا حدی که شرایط تو اجازه می‌دهد، وقت بسیاری را به خدمت روحانی بپردازی — شاید حتی به خدمت به عنوان پیشگامی تمام وقت. ولی اگر با بیماری دست به گریبان باشی، ممکن است وقتی را که برای خدمت روحانی صرف می‌کنی کمتر از میزان دلخواهت باشد. دلسرد نشو. وفاداری به خدا را نمی‌توان با ساعت اندازه گرفت. اگر انگیزهٔ ما پاک و خالص باشد دلیلی نیز برای خوشی داریم. پولس نوشت: «امّا هر کس عمل خود را امتحان بکند آنگاه فخر در خود بتنهائی خواهد داشت نه در دیگری.» — غلاطیان ۶:۴.
۱۷. با کلمات خود، به اختصار، مَثَل قنطارها را نقل کن.
۱۷ مثل عیسی را در مورد قنطار، آنطور که در متی ۲۵:۱۴-۳۰ آمده است، در نظر بگیر. مردی که عازم سفری دور بود غلامان خود را جمع کرد و داراییهای خویش را به آنان سپرد. «یکیرا پنج قنطار و دیگریرا دو و سیمی را یک داده هر یک را بحسب استعدادش.» هنگامی که آقای آنها برای حسابرسی غلامانش بازگشت، چه دید؟ غلامی که پنج قنطار به او واگذار شده بود پنج قنطار دیگر نیز به آن افزوده بود. غلامی که به او دو قنطار داده شده بود نیز همینطور دو قنطار دیگر کسب کرده بود. غلامی که یک قنطار به او واگذار شده بود آن را در خاک پنهان کرده و برای افزودن به ثروت آقای خود هیچ تلاشی نکرده بود. آقای آنان موقعیت را چگونه ارزیابی کرد؟
۱۸، ۱۹. الف) چرا آقای غلامان، غلامی را که به او دو قنطار داده شده بود، با غلامی که به او پنج قنطار داده شده بود مقایسه نکرد؟ ب) از مثل قنطارها در مورد تحسین و مقایسه چه می‌آموزیم؟ پ) چرا بر ضد غلام سوم داوری شد؟
۱۸ ابتدا، بیا غلامانی را در نظر بگیریم که به آنها به ترتیب پنج و دو قنطار واگذار شده بود. آقای این غلامان به هر یک از آنان گفت: «آفرین ای غلام نیکِ متدیّن»! اگر غلامی که پنج قنطار به او داده شده بود فقط دو قنطار دیگر کسب کرده بود آیا آقای او با او چنین سخن می‌گفت؟ خیر! از جانب دیگر، به غلامی که دو قنطار به او داده شده بود نیز نگفت: ‹چرا پنج قنطار کسب نکرده‌ای؟ ببین آن غلام دیگر چقدر کسب کرده است!› خیر، این آقای دلسوز، که تصویری از عیساست، هیچ مقایسه‌ای انجام نداد. او قنطارها را به ‹هر یک بحسب استعدادش› واگذار کرد و در ازای آن انتظاری بیش از توانایی هر یک از آنان نداشت. هر دو غلام به طور یکسان تحسین شدند، زیرا هر دو از دل و جان برای آقای خود کار کردند. ما همگی می‌توانیم از این درس بگیریم.
۱۹ بدیهی است که غلام سوم هیچ تحسین و تشویقی نشد. در واقع، او را بیرون در تاریکی افکندند. به او تنها یک قنطار داده شده بود و انتظار نمی‌رفت که به اندازهٔ غلامی که به او پنج قنطار واگذار شده بود عملکرد داشته باشد. به هر حال، او حتی سعی هم نکرد که چنین کند! داوری بر ضد او به سبب دل «شریر» و «بیکاره» وی بود، که پرده از بی‌محبتی او نسبت به آقایش برمی‌داشت.
۲۰. یَهُوَه به محدودیتهای ما چگونه مینگرد؟
۲۰ یَهُوَه انتظار دارد که هر یک از ما با تمام نیرو به او محبت کنیم، در عین حال دانستن اینکه او «جبلّت ما را میداند و یاد میدارد که ما خاک هستیم» چقدر دلگرم‌کننده است! (مزمور ۱۰۳:۱۴) امثال ۲۱:۲ می‌گوید که «خداوند دلها را میآ‌زماید»، نه مشتی آمار را. او محدودیتهای ما را که خارج از کنترل ماست درک می‌کند، خواه محدودیتهای مالی، جسمی، عاطفی، خواه هر نوع محدودیت دیگری. (اشعیا ۶۳:۹) در عین حال، از ما انتظار دارد که از امکاناتی که در اختیار داریم کمال استفاده را بکنیم. یَهُوَه کامل است، ولی در برخورد با پرستندگان ناکاملش، انتظار ندارد که کامل باشند. رفتار متقابلش با ما غیرمنصفانه نیست و همینطور انتظاراتش از ما غیرمعقول نیستند.
۲۱. اگر انگیزهٔ خدمت ما به خدا محبت باشد، چه نتایج خوبی در پی خواهد داشت؟
۲۱ محبت نمودن به یَهُوَه با تمام دل و تمام جان و تمام خاطر و تمام قوّت «از همهٔ قربانیهای سوختنی و هدایا افضل است.» (مرقس ۱۲:۳۳) اگر انگیزهٔ ما محبت باشد، هر چه از دستمان برآید در خدمت به خدا انجام می‌دهیم. پطرس نوشت که اگر صفات خدایی که شامل محبت نیز می‌شود «در شما باشد و زندگی شما را بیشتر فرا گیرد همیشه در شناسائی خداوند ما عیسی مسیح فعال و پرثمر خواهید بود.» — ۲پطرس ۱:۸، ا ش.
[پاورقی]
a چاپ انجمن برج دیده‌بانی و رسالهٔ کتاب مقدس، (انگل.).
برای مرور
◻ نیروی محرک خدمت ما به خدا باید چه باشد؟
◻ محبت مسیح چگونه ما را برمی‌انگیزد تا به یَهُوَه خدمت کنیم؟
◻ مشغلهٔ ذهنی فریسیان که باید از آن پرهیز کرد چیست؟
◻ چرا مقایسهٔ دائمی خدمتمان با خدمت یک مسیحی دیگر غیرعاقلانه است؟
[تصاویر در صفحهٔ ۱۲]
تواناییها، بنیه، و شرایط اشخاص یکسان نیستند