آیا می‌دانستید که . . .
مفهوم واژهٔ «خواجه‌سرا» در کتاب مقدّس چیست؟
گاهی این واژه برای مردان عقیم‌شده به کار رفته است. در دورانی که کتاب مقدّس به نگارش در می‌آمد، برخی از مردان را برای تنبیه و مردانی دیگر را هنگام اسارت یا بردگی عقیم می‌ساختند. مردان معتمدی که عقیم‌شده بودند، بر حرمسرای زنان دربار نظارت داشتند. برای مثال، هیجای و شَعَشْغاز که خواجه‌سرای پادشاه پارس، اَخْشُورُش (ظاهراً همان خشایارشای اول) بودند، از زنان و کنیزان پادشاه نگهبانی می‌کردند.—اِسْتَر ۲:۳، ۱۴.
با این حال، تمام خواجه‌سرایانی که در کتاب مقدّس نام برده شده‌اند، عقیم نشده بودند. برخی از محققان می‌گویند که این واژه به مفهوم مقامی والا در دربار پادشاه به کار برده می‌شد. ظاهراً این موضوع در مورد عَبَدْمَلَک که با اِرْمیا در ارتباط بود و مرد حبشی‌ای که فیلیپُسِ مبشّر به او موعظه کرد، صدق می‌کند. از قرار معلوم، عَبَدْمَلَک دارای مقامی والا بود چون می‌توانست سریع نزد پادشاه برود. (اِرْمیا ۳۸:۷، ۸) به علاوه، دربارهٔ آن مرد حبشی توصیف شده است که خزانه‌دار دربار بود و «برای پرستش به اورشلیم رفته بود.»—اعمال ۸:۲۷.
چرا در دوران باستان گوسفندان را از بزها جدا می‌کردند؟
عیسی در توصیف روز داوری چنین گفت: «وقتی پسر انسان در جلال خود . . . آید، . . . تمام قوم‌ها . . . را از یکدیگر جدا خواهد کرد؛ همان گونه که شبان گوسفندها را از بزها جدا می‌کند.» (مَتّی ۲۵:۳۱، ۳۲) چرا چوپانان حیوانات خود را از هم جدا می‌کردند؟
معمولاً گوسفندان و بزها طی روز در یک گله نگه داشته می‌شدند و در کنار هم چرا می‌کردند. در شب، آن‌ها را در محوطه‌ای بسته جمع می‌کردند تا از گزند حیوانات وحشی، دزدان و سرما در امان باشند. (پیدایش ۳۰:۳۲، ۳۳؛ ۳۱:۳۸-۴۰) این دو نوع حیوان را در دو آخور نگه می‌داشتند تا گوسفندان تقریباً رام، به‌خصوص ماده‌ها و برّه‌ها را از بزهای ستیزه‌خو محفوظ نگه دارند. در کتابی دربارهٔ تاریخچهٔ کتاب مقدّس آمده است که چوپانان همچنین «گوسفندان را هنگام جفت‌گیری، شیردوشی و پشم‌چینی از بزها جدا می‌کردند.» عیسی در مَثَل خود از تشبیه‌ای استفاده کرد که برای مخاطبانش آشنا بود، زیرا همه در اسرائیل باستان با کار چوپانی و محیط چراگاه آشنایی داشتند.