با وجود سرشته شدن از خاک، مصممانه به پیش برو
«جبلّت ما را میداند، و یاد میدارد که ما خاک هستیم.» — مزمور ۱۰۳:۱۴.
۱. آیا کتاب مقدس از نظر علمی در مورد این گفته که انسانها از خاک سرشته شده‌اند، دقیق است؟ توضیح بده.
از لحاظ فیزیکی ما خاک هستیم. «خداوند خدا پس آدَمْ را از خاکِ زمین بسرشت و در بینئ وی روح حیات دمید و آدَمْ نَفْسِ زنده شد.» (پیدایش ۲:۷) این توصیف سادهٔ آفرینش آدم با حقیقت علمی هم‌آهنگی دارد. همهٔ بیش از ۹۰ عنصری که بدن انسان را تشکیل می‌دهند در «خاکِ زمین» یافت می‌شوند. یک شیمیدان زمانی ادعا کرد که بدن یک انسان بالغ از ۶۵ درصد اکسیژن، ۱۸ درصد کربن، ۱۰ درصد هیدروژن، ۳ درصد نیتروژن، ۵/۱ درصد فسفر، و باقیماندهٔ آن از عناصر دیگر ترکیب یافته است. خواه این برآورد کاملاً دقیق باشد یا خیر، مهم نیست. حقیقت باقی می‌ماند: «ما خاک هستیم»!
۲. طریقی که یَهُوَه انسانها را آفرید چه تأثیری بر تو می‌گذارد، و چرا؟
۲ چه کسی، به غیر از یَهُوَه، می‌توانست چنین مخلوقات پیچیده‌ای را فقط از خاک بیافریند؟ اعمال خدا کامل و بدون عیب هستند، بنابراین گزینش او برای آفریدن آدم بدین طریق، مطمئناً سبب شکایت نیست. در حقیقت، اینکه آفریدگار بزرگ، قادر به آفریدن آدم از خاک زمین به طریقی مهیب و عجیب بود، قدردانی ما را برای قدرت نامحدود، مهارت و حکمت عملیش، می‌افزاید. — تثنیه ۳۲:۴؛ مزمور ۱۳۹:۱۴.
یک تغییر اوضاع
۳، ۴. الف) در آفرینش آدم از خاک، خدا چه چیزی را در نظر نداشت؟ ب) در مزمور ۱۰۳:۱۴، داوود به چه چیزی اشاره کرد، و چگونه آن متن به ما کمک می‌کند که به این نتیجه برسیم؟
۳ مخلوقات خاکی محدودیتهایی دارند. ولی خدا هرگز در نظر نداشت که اینها سنگین یا بیش از اندازه، محدود باشند. این محدودیتها در نظر گرفته نشده بودند که باعث دلسردی یا منتج به ناخشنودی شوند. با وجود این، همان طور که متن سخنان داوود در مزمور ۱۰۳:۱۴ نشان میدهد، محدودیتهایی که انسانها مطیع آنها هستند، می‌توانند دلسردی را سبب شده و منتج به ناخشنودی شوند. چرا؟ هنگامی که آدم و حوا از خدا نافرمانی کردند، آنان برای خانوادهٔ آینده‌شان یک موقعیت تغییریافته را فراهم کردند. سرشته شدن از خاک، سپس معنای ضمنی جدیدی را بخود گرفت.a
۴ داوود دربارهٔ محدودیتهای طبیعیی که حتی انسانهای کامل سرشته‌شده از خاک نیز دارا می‌بودند، صحبت نمی‌کرد، بلکه در مورد ضعف انسانیی که توسط ناکاملی به ارث برده شده، پدید آمده است. در غیر این صورت او دربارهٔ یَهُوَه نمی‌گفت: «[کسی] که تمام گناهانترا میآ‌مرزد، و همهٔ مرضهای ترا شفا میبخشد. [کسی] که حیات ترا از هاویه فدیه میدهد، [کسی که] با ما موافق گناهان ما عمل ننموده، و بما بحسب خطایای ما جزا نداده است.» (مزمور ۱۰۳:۲-۴،۱۰) با وجود اینکه انسانهای کامل از خاک سرشته شده بودند، اگر وفادار باقی می‌ماندند، و هرگز خطا نمی‌کردند، گناه نمی‌کردند، نه به آمرزش نیاز داشتند؛ و نه دردی را می‌داشتند که احتیاج به شفا داشته باشد. بالاتر از همه، آنان هرگز به هاویهٔ مرگ که تنها توسط رستاخیز می‌توانستند از آن رهایی یابند، نزول نمی‌کردند.
۵. چرا برای ما دشوار نیست که سخنان داوود را درک کنیم؟
۵ همهٔ ما به علت ناکاملی، مسائلی را که داوود درباره‌اش سخن گفت، تجربه کرده‌ایم. ما همیشه در مورد محدودیتهای وابسته به ناکاملیمان، آگاه هستیم. ما از اینکه گاهگاهی به نظر می‌رسد که آنها به رابطهٔ ما با یَهُوَه یا با برادران مسیحیمان آسیب می‌زنند، غمگین هستیم. ما افسوس می‌خوریم که ناکاملیمان و فشار دنیای شیطان، گاهگاهی ما را وادار به ناامیدی می‌کند. از آنجایی که حکمرانی شیطان به پایان خود نزدیک می‌شود، دنیای او همواره فشار بیشتری را بر مردم به طور کلی و بخصوص بر مسیحیان اعمال می‌کند. — مکاشفه ۱۲:۱۲.
۶. چرا ممکن است بعضی از مسیحیان احساس دلسردی کنند، و چگونه ممکن است که شیطان از این نوع احساس سوء استفاده کند؟
۶ آیا احساس می‌کنی که هدایت یک زندگی مسیحی دشوارتر می‌شود؟ از بعضی مسیحیان شنیده شده است که اظهار کرده‌اند، هر چه بیشتر در حقیقت هستند، به همان میزان بیشتر به نظر می‌رسد که ناکامل می‌شوند. ولی به احتمال زیاد، این فقط به این دلیل است که آنان پیوسته بیشتر به ناکاملی خود و ناتوانی برای تطبیق دادن خود با ضوابط کامل یَهُوَه، آن طور که خواستار آن هستند، آگاه گشته‌اند. ولی در واقع به احتمال زیاد این نتیجهٔ ادامهٔ افزودن معرفت و قدردانی از مقرّرات عادل یَهُوَه است. این یک امر ضروری است که ما به چنین آگاهیی هرگز اجازه ندهیم ما را دلسرد کند تا در دستهای ابلیس مورد بازی قرار گیریم. در طول قرنها او مکرراً سعی کرده است از دلسردی بهره‌برداری کند و موجب شود تا خادمان یَهُوَه از پرستش حقیقی دست بکشند. با وجود این، محبت واقعی برای خدا، و همین طور ‹نفرت تامّ› از ابلیس، اغلب آنان را از انجام چنین کاری بازداشته است. — مزمور ۱۳۹:۲۱،۲۲؛ امثال ۲۷:۱۱.
۷. از چه لحاظ ممکن است که ما گاهگاهی مانند ایوب باشیم؟
۷ با این همه، خادمان یَهُوَه ممکن است گاهگاهی احساس دلسردی کنند. ناخرسندی از دستاوردهای شخصیمان می‌تواند همچنین یک دلیل آن باشد. عوامل فیزیکی یا رابطهٔ ضعیف‌شده بین اعضای خانواده، دوستان، یا همکاران می‌تواند در این موضوع درگیر باشد. ایوب باوفا آنچنان دلسرد شد که از خدا درخواست کرد: «کاشکه مرا در هاویه پنهان کنی، و تا غضبت فرو نشیند مرا مستور سازی، و برایم زمانی تعیین نمائی تا مرا بیاد آوری.» اکنون، اگر اوضاع دشواری می‌توانست ایوب، «مرد کامل و راست و خداترس که از گناه اجتناب» می‌کرد را تحت فشار بگذارد تا دورهٔ حاد دلسردی داشته باشد، حیرت‌آور نیست که چیز مشابهی می‌تواند برای ما رخ دهد. — ایوب ۱:۸،۱۳-۱۹؛ ۲:۷-۹،۱۱-۱۳؛ ۱۴:۱۳.
۸. به چه علت دلسردی گاه و بیگاه می‌تواند یک نشانهٔ مثبت باشد؟
۸ دانستن اینکه یَهُوَه به دلها می‌نگرد و انگیزه‌های خوب را نادیده نمی‌گیرد، چقدر تسلی‌بخش است! او هرگز آنانی را که با صداقت تمام سعی در خشنودسازی او دارند، رد نمی‌کند. در حقیقت، دلسردی گاه و بیگاه ممکن است نشانهٔ مثبتی باشد و نشان دهد که ما خدمت خود را به یَهُوَه با سهل‌انگاری قبول نمی‌کنیم. اگر این موضوع را از این نقطه‌نظر بنگریم، کسی که هرگز با دلسردی کشمکش ندارد، ممکن است از نظر روحانی نسبت به ضعفهایش آن طور که دیگران از ضعفهای خود آگاه هستند، آگاه نباشد. به خاطر داشته باش: «آنکه گمان بَرَد که قایمست با خبر باشد که نیفتد.» — ۱قرنتیان ۱۰:۱۲؛ ۱سموئیل ۱۶:۷؛ ۱پادشاهان ۸:۳۹؛ ۱تواریخ ۲۸:۹.
آنان نیز از خاک سرشته شدند
۹، ۱۰. الف) مسیحیان باید ایمان چه کسانی را تقلید کنند؟ ب) موسی نسبت به وظیفه‌اش چه عکس‌العملی نشان داد؟
۹ عبرانیان باب ۱۱ تعدادی از شاهدان یَهُوَه را نام می‌برد که قبل از مسیح می‌زیستند و ایمانی قوی داشتند. مسیحیان قرن اول و زمان ما، ایمان مشابهی داشتند. درسهایی که می‌توان از آنان آموخت گرانبها می‌باشند. (با عبرانیان ۱۳:۷ مقایسه شود.) به عنوان مثال، مسیحیان ایمان چه کسی را بهتر از ایمان موسی، می‌توانند تقلید کنند؟ از او خواسته شد تا پیامهای داوری را به نیرومندترین حکمران دنیا در زمان خود، یعنی فرعون حاکم مصر، اعلام کند. امروزه، شاهدان یَهُوَه باید داوری مشابهی را علیه مذهب کاذب و سازمانهای دیگری که مخالف ملکوت برقرارشدهٔ مسیح هستند، اعلان کنند. — مکاشفه ۱۶:۱-۱۵.
۱۰ انجام این مأموریت همان طور که موسی نشان داد وظیفهٔ ساده‌ای نیست. او پرسید: «من کیستم که نزد فِرْعَون بروم و بنی‌اسرائیل را از مصر بیرون آورم؟» ما می‌توانیم احساسات او را در مورد ناشایستگی درک کنیم. او همچنین نگران بود که هم‌ایمانان اسرائیلی او چگونه عکس‌العمل نشان خواهند داد: «همانا مرا تصدیق نخواهند کرد و سخن مرا نخواهند شنید.» سپس یَهُوَه به او توضیح داد که چگونه می‌تواند اختیارش را ثابت کند، اما موسی مشکل دیگری داشت. او گفت: «ایخداوند من مردی فصیح نیستم نه در سابق و نه از وقتیکه به بندهٔ خود سخن گفتی بلکه بطیّ‌الکلام.» — خروج ۳:۱۱؛ ۴:۱،۱۰.
۱۱.چگونه ممکن است ما نسبت به وظایف تئوکراتیک مانند موسی واکنش نشان دهیم، اما با داشتن ایمان، از چه چیزی می‌توانیم مطمئن باشیم؟
۱۱ گاهگاهی ممکن است همان طور احساس کنیم که موسی احساس کرد. هنگامی که وظایف تئوکراتیکمان را مورد توجه قرار می‌دهیم، ممکن است تعجب کنیم که چطور می‌توانیم حتی آنان را انجام دهیم. ‹من کیستم که باید به مردم که بعضیها از نظر اجتماعی، اقتصادی، یا درجهٔ تحصیلاتی مقام بالاتری دارند نزدیک شوم و به خود جرأت تعلیم دادن به آنان در راه خدا را دهم؟ اگر در جلسات مسیحی نظر دهم یا در مدرسهٔ خدمتی تئوکراتیک بر روی سکوی سخنرانی برنامه‌هایی عرضه کنم، برادران روحانیم چگونه واکنش نشان خواهند داد؟ آیا آنان ناشایستگی مرا نخواهند دید؟› اما بخاطر داشته باش، یَهُوَه با موسی بود و او را برای انجام مأموریتش مجهز کرد، زیرا موسی ایمان داشت. (خروج ۳:۱۲؛ ۴:۲-۵،۱۱،۱۲) اگر ما از ایمان موسی پیروی کنیم، یَهُوَه با ما خواهد بود و ما را برای وظیفه‌مان به خوبی مجهز خواهد کرد.
۱۲.ایمان داوود چگونه می‌تواند ما را علی‌رغم دلسردی به دلیل گناهان و قصورات، تشویق کند؟
۱۲ هر کسی که به علت گناهان یا کوتاهیها، احساس یأس یا دلسردی می‌کند، مطمئناً می‌تواند داوود را درک کند که گفت: «من بمعصیت خود اعتراف میکنم، و گناهم همیشه در نظر من است.» داوود با خواهش و تمنّا از یَهُوَه، همچنین گفت: «روی خود را از گناهانم بپوشان و همهٔ خطایای مرا محو کن.» ولی هرگز او به دلسردی اجازه نداد تا او را از آرزویش برای خدمت به یَهُوَه محروم کند. «مرا از حضور خود مینداز، و روح قدّوس خود را از من [مگیر].» داوود آشکارا «خاک» بود، اما یَهُوَه از او روگردانی نکرد، زیرا داوود به وعدهٔ یَهُوَه مبنی بر اینکه خدا «دل شکسته و کوبیده را خوار» نخواهد شمرد، ایمان داشت. — مزمور ۳۸:۱-۹؛ ۵۱:۳،۹،۱۱،۱۷.
۱۳، ۱۴. الف) چرا ما نباید پیروان انسانها باشیم؟ ب) مثالهای پولس و پطرس چگونه نشان می‌دهند که حتی آنان از خاک سرشته شده بودند؟
۱۳ با این حال توجه کن که اگرچه ما این «چنین ابر شاهدانرا» به عنوان تشویقی برای اینکه «با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم» در نظر داریم، به ما گفته نشده است که پیروان آنان شویم. به ما گفته شده است که از جای پای «پیشوا و کامل‌کنندهٔ ایمان یعنی عیسی» پیروی کنیم، نه از انسانهای ناکامل — و حتی نه از رسولان وفادار قرن اول. — عبرانیان ۱۲:۱،۲؛ ۱پطرس ۲:۲۱.
۱۴ رسولان، پولس و پطرس، ستونهای جماعتهای مسیحی، گاهگاهی لغزش خوردند. پولس نوشت: «آن نیکوئیرا که میخواهم نمیکنم بلکه بدیرا که نمیخواهم میکنم.» «وای بر من که مرد شقی هستم.» (رومیان ۷:۱۹،۲۴) و پطرس در یک لحظه با اطمینانی بیش از حد به عیسی گفت: «هرگاه همه دربارهٔ تو لغزش خورند من هرگز نخورم.» هنگامی که عیسی به پطرس آگاهی داد که سه بار او را انکار خواهد کرد، پطرس گستاخانه استادش را تکذیب کرد، فخر کرده و گفت: «هرگاه مردنم با تو لازم شود هرگز ترا انکار نکنم.» با وجود این او عیسی را انکار کرد، اشتباهی که باعث شد او به تلخی بگرید. آری، پولس و پطرس از خاک سرشته شده بودند. — متی ۲۶:۳۳-۳۵.
۱۵.با وجود این حقیقت که ما از خاک سرشته شده‌ایم، چه انگیزه‌ای را برای پیش رفتن دارا می‌باشیم؟
۱۵ ولی موسی، داوود، پولس، پطرس، و دیگر امثال آنها، با وجود ضعفهایشان، پیروز بیرون آمدند. به چه علت؟ زیرا آنان ایمانی قوی به یَهُوَه داشتند، به او به طور مطلق اطمینان داشتند، و با وجود موانع، صمیمانه به او پیوستند. آنان برای تدارک دیدن «برترئ قوّت» بر او تکیه کردند. و او این برتری قوت را تدارک دید، و هرگز نگذاشت که آنان طوری سقوط کنند که دیگر بهبودی نیابند. اگر ما پیوسته ایمان داشته باشیم، می‌توانیم مطمئن باشیم که به هنگام اجرای داوری در مورد ما، آن داوری با این کلمات هم‌آهنگی خواهد داشت: «خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبّت را که باسم او . . . ظاهر کرده‌اید فراموش کند.» این موضوع چه انگیزه‌ای را به ما میدهد؛ که با وجود سرشته شدن از خاک، مصممانه به پیش برویم! — ۲قرنتیان ۴:۷؛ عبرانیان ۶:۱۰.
سرشته شدن از خاک، برای ما شخصاً چه معنایی دارد؟
۱۶، ۱۷. به هنگام داوری، یَهُوَه چگونه اصلی را که در غلاطیان ۶:۴ شرح داده شده است، بکار می‌گیرد؟
۱۶ تجربه به بسیاری از والدین و معلمان، حکمت قضاوت فرزندان و دانش‌آموزان بر طبق توانایی شخصی، و نه بر پایهٔ مقایسه با خواهر و برادران یا همکلاسیان را آموخته است. این با اصل کتاب مقدس هم‌آهنگی دارد که به مسیحیان گفته شده است از آن پیروی کنند: «هر کس عمل خود را امتحان بکند آنگاه فخر در خود بتنهائی خواهد داشت نه در دیگری.» — غلاطیان ۶:۴.
۱۷ با هم‌آهنگی با این اصل، اگرچه یَهُوَه با قومش به عنوان یک گروه سازمان‌یافته رفتار می‌کند، ولی او آنان را به طور انفرادی داوری می‌کند. رومیان ۱۴:۱۲ می‌گوید: «هر یکی از ما حساب خود را بخدا خواهد داد.» یَهُوَه ساختمان ژنتیکی هر کدام از خادمانش را به خوبی می‌شناسد. او از ساختمان جسمی و ذهنی، تواناییها، نیروها و ضعفهای به ارث رسیدهٔ آنان، امکاناتی که دارند، و همین طور اندازه‌ای که آنان از این امکانات برای بار آوردن ثمرات مسیحی بهره می‌گیرند، آگاه است. اظهار نظر عیسی دربارهٔ بیوه‌زنی که دو سکهٔ کوچک به خزانهٔ معبد انداخت و مَثَل او در مورد تخم کاشته‌شده در زمین نیکو، برای مسیحیانی که ممکن است به علت مقایسهٔ غیرعاقلانهٔ خود با دیگران احساس افسردگی کنند، مثالهایی دلگرم‌کننده هستند. — مرقس ۴:۲۰؛ ۱۲:۴۲-۴۴.
۱۸. الف) چرا باید تشخیص دهیم که سرشته شدن از خاک برای ما شخصاً به چه معناست؟ ب) چرا باید یک خودآزمایی صادقانه، سبب نشود که ناامید شویم؟
۱۸ برای اینکه بتوانیم با تمام امکانات خود خدمت کنیم، ضروری است تشخیص دهیم که شخصاً در مورد خودمان، از خاک بودن به چه معناست. (امثال ۱۰:۴؛ ۱۲:۲۴؛ ۱۸:۹؛ رومیان ۱۲:۱) تنها به این وسیله که مشتاقانه از خطاها و ضعفهای شخصیمان آگاه باشیم، می‌توانیم در صورت نیاز و امکان اصلاح، هوشیار بمانیم. بگذار با خودآزمایی، هرگز نیروی روح‌القدس را برای کمک به ما در جهت اصلاحمان نادیده نگیریم. به وسیلهٔ آن بود که عالم آفریده شد، کتاب مقدس نوشته شد، و در میان یک دنیای رو به نیستی، به یک جامعهٔ دنیای جدید مسالمت‌آمیز هستی داده شده است. بدین ترتیب روح‌القدس مطمئناً به اندازهٔ کافی برای دادن حکمت و قوت به کسانی که به منظور حفظ تمامیت خود، خواهان آن هستند، نیرومند است. — میکا ۳:۸؛ رومیان ۱۵:۱۳؛ افسسیان ۳:۱۶.
۱۹. چرا سرشته شدن ما از خاک، یک عذر نیست؟
۱۹ دانستن اینکه یَهُوَه به خاطر دارد که ما خاک هستیم، چقدر تسلی‌بخش است! با وجود این، هرگز نباید استدلال کنیم که این یک عذر موجه برای کاهلی دستها یا شاید حتی برای اشتباه کردن است. به هیچ وجه! اینکه یَهُوَه به یاد دارد که ما خاک هستیم یک اظهار لطف بدون استحقاق از جانب اوست. اما ما نمی‌خواهیم «مردمان بیدین که فیض خدای ما را بفجور تبدیل نموده و عیسی مسیح آقای واحد و خداوند ما را انکار کرده‌اند» باشیم. (یهودا ۴) سرشته شدن از خاک عذری برای بیدین بودن نیست. یک مسیحی کوشش می‌کند در مقابل تمایلات غلط مقاومت کند، تن خود را زبون می‌سازد و آن را چون برده هدایت می‌کند، طوری که از ‹محزون کردن روح قدّوس خدا› اجتناب می‌کند. — افسسیان ۴:۳۰؛ ۱قرنتیان ۹:۲۷.
۲۰. الف) در کدام دو مورد ما ‹در عمل خداوند کارهای فراوان› برای انجام دادن داریم؟ ب) به چه جهت ما برای خوشبینی دلیل داریم؟
۲۰ اکنون، در هنگام سالهای پایانی سیستم دنیای شیطان، تا آنجا که به موعظهٔ ملکوت ربط دارد و تا جایی که به پرورش کاملتر ثمرات روح خدا مربوط می‌شود، وقت اهمال نیست. در هر دو زمینه ما ‹کارهای فراوان› برای انجام دادن داریم. اکنون وقت پیش رفتن است، زیرا میدانیم که ‹زحمت ما . . . باطل نیست.› (۱قرنتیان ۱۵:۵۸) یَهُوَه ما را تقویت خواهد کرد، که دربارهٔ او داوود گفت: «او هرگز نخواهد گذاشت که مردِ عادل متزلزل شود.» (مزمور ۵۵:۲۲، د ج) دانستن اینکه یَهُوَه به ما شخصاً اجازه میدهد تا در مهمترین کاری که مخلوقات ناکامل انسانی تا حال به انجام آن منصوب شده‌اند شرکت کنیم، چقدر لذت‌بخش است — با وجود اینکه از خاک سرشته شده‌ایم!
[پاورقی]
a گزارش کتاب مقدس هِرْدِرْس بیبِل کُمِنتار، بر مزمور ۱۰۳:۱۴ نظریه داده است و تفسیر می‌کند: «او به خوبی میداند که انسانها را از خاک زمین آفرید، و از ضعف و طبیعت فانی زندگی آنان که از زمان گناه اصلی بر دوش آنان سنگینی می‌کند، آگاه است.» — چاپ حروف به طور مایل از طرف ماست.
می‌توانی توضیح دهی؟
◻ چگونه پیدایش ۲:۷ و مزمور ۱۰۳:۱۴ در اشاره به سرشته شدن انسانها از خاک، تفاوت دارند؟
◻ به چه علت عبرانیان باب ۱۱، امروزه یک منبع تشویق برای مسیحیان می‌باشد؟
◻ چرا عاقلانه است که اصل بیان‌شده در غلاطیان ۶:۴ را بکار ببریم؟
◻ چگونه عبرانیان ۶:۱۰ و ۱قرنتیان ۱۵:۵۸ می‌توانند به ما کمک کنند تا از دلسردی جلوگیری کنیم؟