یَهُوَه،‏ خدایی «غفّار»‏

‏«تو ایخداوند نیکو و غفّار هستی.‏»‏‏—‏مزمور ۸۶:‏۵‏.‏

۱.‏ داوود پادشاه چه بار سنگینی را بر دوش می‌کشید،‏ و چگونه دل دردمند او تسلی یافت؟‏

داوود پادشاه اسرائیل باستان می‌دانست که وجدان ناراحت می‌تواند چه بار سنگینی باشد.‏ او نوشت:‏ «گناهانم از سرم گذشته است،‏ مثل بار گران از طاقتم سنگین‌تر شده.‏ من بیحسّ و بی‌نهایت کوفته شده‌ام،‏ و از فغان دل خود نعره میزنم.‏» (‏مزمور ۳۸:‏۴،‏ ۸‏)‏ اما دل دردمند داوود تسلی یافت.‏ او می‌دانست که یَهُوَه از گناه بیزار است نه از گناهکار—‏البته اگر شخص حقیقتاً توبه کند و از طریق گناهکارانهٔ خود بازگردد.‏ (‏مزمور ۳۲:‏۵؛‏ ۱۰۳:‏۳‏)‏ داوود در حالی که ایمان کامل داشت که یَهُوَه نسبت به توبه‌کاران رحمت نشان می‌دهد،‏ گفت:‏ «تو ایخداوند نیکو و غفّار [یا بسیار آمرزنده] هستی.‏»—‏مزمور ۸۶:‏۵‏.‏

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ وقتی گناه می‌کنیم،‏ در نتیجهٔ آن ممکن است چه باری را به دوش بکشیم،‏ و چرا این امر مفید است؟‏ ب)‏ اگر در احساس گناه ‹فرو رویم› چه خطری ما را تهدید خواهد کرد؟‏ پ)‏ کتاب مقدس در مورد رغبت یَهُوَه برای بخشش چه اطمینانی به ما می‌دهد؟‏

^۲ ما نیز اگر گناه کنیم ممکن است در نتیجهٔ آن،‏ بار کمرشکن وجدانی بی‌قرار را به دوش بکشیم.‏ این احساس تقصیر طبیعی و حتی مفید است.‏ این احساس می‌تواند ما را وادارد که قدم‌های مثبتی در جهت اصلاح اشتباهات خود برداریم.‏ اما برخی از مسیحیان تسلیم احساس گناه و تقصیر شده‌اند.‏ دل محکوم‌کنندهٔ آنان شاید اصرار می‌کند که خدا به طور کامل آنها را نخواهد بخشید،‏ هر چقدر هم که توبه‌کار باشند.‏ خواهری با اشاره به اشتباه گذشتهٔ خود گفت:‏ «فکر اینکه یَهُوَه دیگر آدم را دوست ندارد خیلی ناراحت‌کننده است.‏» این خواهر حتی پس از آنکه توبه کرد و راهنمایی‌های مفید پیران جماعت را پذیرفت باز همچنان احساس می‌کرد که ارزش بخشایش خدا را ندارد.‏ او اظهار می‌کند:‏ «یک روز نیست که از یَهُوَه طلب بخشش نکنم.‏» اگر در احساس تقصیر ‹فرو رویم،‏› شیطان ممکن است کاری کند که تسلیم شویم و گمان کنیم که ارزش خدمت به یَهُوَه را نداریم.‏—‏۲قرنتیان ۲:‏۵-‏۷،‏ ۱۱‏.‏

^۳ اما نظر یَهُوَه به هیچ وجه چنین نیست!‏ کلام او به ما اطمینان می‌دهد که اگر از ته دل و با خلوص نیت توبه کنیم،‏ یَهُوَه آماده است ما را ببخشد.‏ (‏امثال ۲۸:‏۱۳‏)‏ پس اگر زمانی گمان کردی که خدا دیگر تو را نخواهد بخشید،‏ شاید لازم باشد که دلیل و چگونگی بخشش خدا را بهتر درک کنی.‏

چرا یَهُوَه «غفّار است»؟‏

۴.‏ یَهُوَه چه موضوعی را در مورد طبیعت و سرشت ما به یاد می‌آورد،‏ و این امر چگونه در طرز رفتار او با ما تأثیر می‌گذارد؟‏

^۴ ما می‌خوانیم:‏ «باندازهٔ که مشرق از مغرب دور است،‏ بهمان اندازه گناهان ما را از ما دور کرده است.‏ چنانکه پدر بر فرزندان خود رؤوف است،‏ همچنان خداوند بر ترسندگان خود رأفت مینماید.‏» چرا یَهُوَه از خود رحمت نشان می‌دهد؟‏ آیهٔ بعد پاسخ می‌دهد:‏ «زیرا جبلّت [یا سرشت] ما را میداند و یاد میدارد که ما خاک هستیم.‏» (‏مزمور ۱۰۳:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ بله،‏ یَهُوَه فراموش نمی‌کند که ما موجوداتی خاکی هستیم و به دلیل ناکاملی سستی‌ها یا نقطه‌ضعف‌هایی داریم.‏ این عبارت که او «جبلّت ما» را می‌داند،‏ یادآور آن است که کتاب مقدس یَهُوَه را به کوزه‌گر و ما را به ظروفی که او می‌سازد تشبیه می‌کند.‏a (‏ارمیا ۱۸:‏۲-‏۶‏)‏ کوزه‌گر ظروف گلی خود را با ظرافت ولی در عین حال استوار می‌سازد و همیشه سرشت و طبیعت آنها را در نظر دارد.‏ از اینرو،‏ یَهُوَه،‏ کوزه‌گر بزرگ نیز با ما مطابق ضعف‌های طبیعت گناهکارمان رفتار می‌کند.‏—‏مقایسه شود با ۲قرنتیان ۴:‏۷‏.‏

۵.‏ کتاب رومیان چگونه چنگال پرقدرت گناه را بر جسم گناهکار ما نشان می‌دهد؟‏

^۵ یَهُوَه می‌داند که گناه چقدر قدرتمند است.‏ نوشته‌های مقدس گناه را به صورت نیرویی قوی توصیف می‌کنند که بشر را در پنجهٔ مرگبارش دارد.‏ قدرت چنگال گناه چقدر است؟‏ پولس رسول در کتاب رومیان در حالی که تحت الهام الهی قرار دارد با زبانی گویا توضیح می‌دهد:‏ ما ‹گرفتار گناهیم› (‏رومیان ۳:‏۹‏)‏؛‏ گناه همچون پادشاهی بر بشر «سلطنت» کرده است (‏رومیان ۵:‏۲۱‏)‏؛‏ گناه در درون ما «ساکن است» (‏رومیان ۷:‏۱۷،‏ ۲۰‏)‏؛‏ «شریعت» گناه بطور مداوم در درون ما عمل می‌کند و در واقع سعی می‌کند بر روش زندگی ما حاکم شود.‏ (‏رومیان ۷:‏۲۳،‏ ۲۵‏)‏ واقعاً که مقاومت در مقابل چنگال قدرتمند گناه بر سرشت ناکامل‌مان،‏ نبرد سختی است!‏—‏رومیان ۷:‏۲۱،‏ ۲۴‏.‏

۶.‏ یَهُوَه به کسانی که با دلی نادم در جستجوی رحمت او هستند چگونه می‌نگرد؟‏

^۶ خدای رحیم ما می‌داند که هر چقدر هم که دلمان بخواهد از او بطور مطلق اطاعت کنیم،‏ باز چنین کاری برایمان امکان‌پذیر نیست.‏ (‏۱پادشاهان ۸:‏۴۶‏)‏ او با مهربانی به ما اطمینان می‌دهد که اگر با دلی نادم،‏ رحمت پدرانهٔ او را بجوییم،‏ بخشش خود را از ما دریغ نخواهد کرد.‏ داوودِ مزمورنویس گفت:‏ «قربانیهای خدا روح شکسته است،‏ خدایا دل شکسته و کوبیده را خوار نخواهی شمرد.‏» (‏مزمور ۵۱:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه هیچگاه دلی را که زیر بار احساس گناه شکسته و کوبیده شده است،‏ رد نمی‌کند و از آن روی برنمی‌گرداند.‏ چه توصیف زیبایی از آمادگی یَهُوَه برای بخشایش ما!‏

۷.‏ چرا نباید از رحمت خدا سوءاستفاده کنیم؟‏

^۷ آیا این امر به معنای آن است که ما می‌توانیم از رحمت خدا سوءاستفاده کنیم و طبیعت گناه‌آلود خود را دست‌آویزی برای انجام گناه قرار دهیم؟‏ به هیچ وجه!‏ یَهُوَه تحت تأثیر احساسات قرار نمی‌گیرد.‏ رحمت او حد و حدودی دارد.‏ او به هیچ عنوان کسانی را که با سنگدلی دست به اعمال خبیثانه می‌زنند و بدون توبه عمداً گناه می‌کنند،‏ نخواهد بخشید.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۲۶-‏۳۱‏)‏ اما از سوی دیگر،‏ هنگامی که دلی «شکسته و کوبیده» را می‌بیند،‏ «غفّار» است.‏ (‏امثال ۱۷:‏۳‏)‏ بگذار بعضی از کلمات پرمعنای کتاب مقدس را که کامل بودن بخشندگی الهی را نشان می‌دهند بررسی کنیم.‏

یَهُوَه تا چه حد بخشنده است؟‏

۸.‏ یَهُوَه هنگام عفو گناهان ما در واقع چه می‌کند،‏ و این امر باید چه تأثیری بر ما داشته باشد؟‏

^۸ داوود،‏ پادشاهِ توبه‌کار گفت:‏ «بگناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتم،‏ گفتم عصیان خود را نزد خداوند اقرار میکنم،‏ پس تو آلایش گناهم را عفو کردی‏.‏» (‏مزمور ۳۲:‏۵‏)‏ اصطلاح ‹عفو کردن› ترجمهٔ یک کلمهٔ عبرانی است که در حقیقت به معنی «بلند کردن،‏» «حمل کردن،‏ به دوش گرفتن» است.‏ استعمال این کلمه در اینجا به مفهوم ‹دور کردن تقصیر،‏ گناه،‏ یا خطا› است.‏ بنابراین مانند آن است که یَهُوَه گناهان داوود را بلند کرده و آنها را برده باشد.‏ (‏مقایسه شود با لاویان ۱۶:‏۲۰-‏۲۲‏.‏)‏ این موضوع بی‌شک احساس گناهی را که داوود با خود داشت تخفیف می‌داد.‏ (‏مقایسه شود با مزمور ۳۲:‏۳‏.‏)‏ ما نیز می‌توانیم به خدا اطمینان کامل داشته باشیم،‏ خدایی که گناهان کسانی را که بخشش او را بر اساس ایمان به قربانی فدیهٔ عیسی مسیح می‌طلبند،‏ عفو می‌کند.‏ (‏متی ۲۰:‏۲۸‏؛‏ مقایسه شود با اشعیا ۵۳:‏۱۲‏.‏)‏ کسانی که یَهُوَه گناهانشان را بلند می‌کند و می‌برد نباید به دلیل گناهان گذشته،‏ بار احساس تقصیر را همچنان به دوش بکشند.‏

۹.‏ معنای این سخنان عیسی که «قرضهای ما را ببخش» چیست؟‏

^۹ عیسی در مثلی که برای چگونگی بخشش یَهُوَه عنوان کرد از رابطهٔ طلبکار و بدهکار استفاده کرد.‏ به عنوان مثال،‏ عیسی تأکید کرد که به این شکل دعا کنیم:‏ «قرضهای ما را ببخش.‏» (‏متی ۶:‏۱۲‏)‏ بدین ترتیب عیسی ‹گناه› را به ‹قرض› تشبیه می‌کند.‏ (‏لوقا ۱۱:‏۴‏)‏ هنگامی که گناه می‌کنیم،‏ به یَهُوَه «قرضدار» می‌شویم.‏ فعل یونانی که ‹بخشیدن› ترجمه شده است می‌تواند به معنای «طلب نکردن یک قرض و بدین وسیله رها کردن و دست کشیدن از آن» باشد.‏ یعنی،‏ وقتی یَهُوَه ما را می‌بخشد،‏ قرض ما را باطل می‌سازد،‏ قرضی را که در غیرآنصورت به حساب ما نوشته می‌شد.‏ از اینرو گناهکاران توبه‌کار می‌توانند آرامش خاطر داشته باشند.‏ یَهُوَه هیچگاه قرضی را که باطل ساخته است وصول نمی‌کند!‏—‏مزمور ۳۲:‏۱،‏ ۲‏؛‏ مقایسه شود با متی ۱۸:‏۲۳-‏۳۵‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ مفهوم عبارت ‹محو گشتن› که در اعمال ۳:‏۱۹ آمده است چیست؟‏ ب)‏ کامل بودن بخشش یَهُوَه چگونه نشان داده شده است؟‏

^۱۰ در اعمال ۳:‏۱۹‏،‏ کتاب مقدس برای توصیف بخشش خدا از یک صنعت ادبی زندهٔ دیگر استفاده می‌کند:‏ «پس توبه و بازگشت کنید تا گناهان شما محو گردد.‏» عبارت ‹محو گشتن› ترجمهٔ یک فعل یونانی است که اگر به صورت استعاری استفاده شود می‌تواند به معنی «پاک کردن،‏ زدودن،‏ باطل یا نابود ساختن» باشد.‏ به عقیدهٔ برخی از محققان،‏ در اینجا کنایه از پاک کردن دست‌خط بوده است.‏ چگونه؟‏ در دوران باستان عموماً از جوهری استفاده می‌شد که مخلوطی بود شامل کربن،‏ صمغ،‏ و آب.‏ اندکی پس از استفاده از این جوهر،‏ شخص می‌توانست با کمک اسفنجی نمدار نوشته را پاک کند.‏

^۱۱ این توصیف زیبایی است از کامل بودن بخشش یَهُوَه.‏ هنگامی که گناهان ما را می‌بخشد،‏ مانند آن است که اسفنجی برداشته آنها را پاک می‌کند.‏ ما نباید بیم داشته باشیم که از چنین گناهانی در آینده بر ضد ما استفاده کند،‏ زیرا کتاب مقدس نکتهٔ دیگری در مورد رحمت یَهُوَه نشان می‌دهد که حقیقتاً فوق‌العاده است:‏ وقتی گناهان ما را می‌بخشد،‏ آنها را فراموش می‌کند!‏

‏«گناه ایشانرا دیگر بیاد نخواهم آورد»‏

۱۲.‏ آیا این گفتهٔ کتاب مقدس که یَهُوَه گناهان ما را فراموش می‌کند،‏ به معنای آن است که دیگر نمی‌تواند آنها را به یاد آورد،‏ و چرا چنین پاسخ می‌دهی؟‏

^۱۲ یَهُوَه بوسیلهٔ ارمیای نبی در مورد کسانی که زیر عهد جدید هستند وعده می‌دهد:‏ «عصیان ایشانرا خواهم آمرزید و گناه ایشانرا دیگر بیاد نخواهم آورد.‏» (‏ارمیا ۳۱:‏۳۴‏)‏ آیا این بدان معناست که وقتی یَهُوَه گناهان ما را می‌بخشد دیگر قادر نیست آنها را به یاد آورد؟‏ چنین چیزی نمی‌تواند صحیح باشد.‏ کتاب مقدس برایمان نقل می‌کند که یَهُوَه گناهان بسیاری از افراد،‏ منجمله داوود را بخشید.‏ (‏۲سموئیل ۱۱:‏۱-‏۱۷؛‏ ۱۲:‏۱-‏۱۳‏)‏ بدیهی است که یَهُوَه هنوز به اشتباهات آنان واقف است و ما نیز باید به آنها واقف باشیم.‏ سابقهٔ گناهان آنان،‏ همینطور توبهٔ آنان و بخشش خدا،‏ برای استفادهٔ ما ضبط و نگهداری شده‌اند.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۴‏)‏ پس منظور کتاب مقدس هنگامی که می‌گوید یَهُوَه گناهان کسانی را که می‌بخشد «بیاد» نمی‌آورد،‏ چیست؟‏

۱۳.‏ الف)‏ چه مفهومی در فعل عبریی که ‹به یاد می‌آورم› ترجمه شده است مستتر است؟‏ ب)‏ یَهُوَه با گفتن اینکه «گناه ایشانرا دیگر بیاد نخواهم آورد» چه اطمینانی به ما می‌دهد؟‏

^۱۳ فعل عبریی که در اینجا ‹بیاد آوردن› ترجمه شده است تنها به معنی به خاطر آوردن گذشته نیست.‏ به نقل از کتاب لغت الهیات عهد عتیق،‏ «مفهوم ضمنی دیگر [این فعل] انجام عمل مناسب» است.‏ بنابراین ‹بیاد آوردن› گناه در این مورد متضمن انجام اعمالی بر ضد گناهکار است.‏ هنگامی که هوشع نبی در مورد اسرائیلیان خودسر گفت:‏ «[یَهُوَه] عصیانِ ایشانرا بیاد میآ‌ورد،‏» منظور او آن بود که یَهُوَه به دلیل آنکه توبه نکرده‌اند بر ضد آنها وارد عمل خواهد شد.‏ به همین ترتیب در بقیهٔ آیه آمده است:‏ «گناهِ ایشانرا مکافات خواهد داد.‏» (‏هوشع ۹:‏۹‏)‏ از سوی دیگر،‏ هنگامی که یَهُوَه می‌گوید:‏ «گناه ایشانرا دیگر بیاد نخواهم آورد،‏» در واقع به ما اطمینان می‌دهد که وقتی گناهکاری را می‌بخشد،‏ دیگر در آینده،‏ به دلیل این گناهان،‏ بر ضد او وارد عمل نمی‌شود.‏ (‏حزقیال ۱۸:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ پس در حقیقت گناهان ما را به این شکل فراموش می‌کند که برای محکوم کردن یا تنبیه مکرر ما آنها را مرتباً پیش روی ما نمی‌آورد.‏ یَهُوَه به این شکل سرمشق فوق‌العاده‌ای برای ما گذاشته است که در رفتارمان با دیگران می‌توانیم از آن تقلید کنیم.‏ هنگامی که اختلافاتی پیش می‌آید،‏ بهترین کار آن است که رنجش‌های گذشته را که پیش از آن بخشیده‌ایم،‏ دوباره مطرح نکنیم.‏

عواقب گناهان‌مان

۱۴.‏ چرا بخشش به معنای آن نیست که گناهکار توبه‌کار از همهٔ عواقب عمل خلافش مصون خواهد ماند؟‏

^۱۴ آیا آمادگی یَهُوَه برای بخشش گناهان بدان معناست که گناهکار توبه‌کار از همهٔ عواقب عمل نادرستش مصون خواهد بود؟‏ به هیچ وجه.‏ نمی‌توان گناه کرد و در امان بود.‏ پولس نوشت:‏ «آنچه آدمی بکارد همانرا درو خواهد کرد.‏» (‏غلاطیان ۶:‏۷‏)‏ ما ممکن است گرفتار بعضی عواقب اعمال یا مشکلات خود باشیم،‏ اما پس از آنکه یَهُوَه ما را بخشید دیگر مصیبتی بر ما نمی‌آورد.‏ هنگامی که مشکلات بروز می‌کنند فرد مسیحی نباید گمان کند که ‹شاید یَهُوَه او را به دلیل گناهان گذشته‌اش تنبیه می‌کند.‏› (‏مقایسه شود با یعقوب ۱:‏۱۳‏.‏)‏ از سوی دیگر،‏ یَهُوَه ما را از همهٔ اثرات اعمال اشتباه‌مان مصون نگاه نمی‌دارد.‏ طلاق،‏ بارداری ناخواسته،‏ بیماری‌های مقاربتی،‏ از دست دادن اطمینان و احترام دیگران—‏اینها همگی می‌توانند عواقب اندوه‌بار گناه باشند،‏ و یَهُوَه ما را در مقابل آنها حفاظت نخواهد کرد.‏ بیاد آور که با اینکه گناهان داوود را در مورد بَتْشَبَع و اُوریا بخشید،‏ اما از داوود در مقابل عواقب فاجعه‌آمیز آنها حفاظت نکرد.‏—‏۲سموئیل ۱۲:‏۹-‏۱۴‏.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ چگونه قانونی که در لاویان ۶:‏۱-‏۷ آمده است می‌تواند هم برای شخص مظلوم و هم برای شخص خلافکار مفید باشد؟‏

^۱۵ گناهان ما ممکن است عواقب دیگری نیز داشته باشند.‏ به عنوان مثال روایتی را که در کتاب لاویان باب ۶ آمده است در نظر بگیر.‏ شریعت موسی به موقعیتی اشاره می‌کند که در آن شخصی با دزدی،‏ اخاذی،‏ یا تقلب اموال اسرائیلیان دیگر را غصب می‌کند و به این ترتیب مرتکب خطایی جدی می‌شود.‏ این گناهکار سپس انکار می‌کند که تقصیرکار است و حتی تا آنجا پیش می‌رود که به دروغ قسم می‌خورد.‏ در اینجا حرف یک نفر در مقابل حرف طرف مقابل است.‏ اما متخلف بعداً دچار عذاب وجدان می‌شود و به گناه خود اعتراف می‌کند.‏ برای آنکه خدا او را ببخشد،‏ باید به سه چیز دیگر عمل کند:‏ آنچه را که برداشته است باید پس بدهد،‏ و بیست درصد آن را به عنوان جریمه بپردازد،‏ و یک قوچ برای قربانیِ جرم قربانی کند.‏ پس از آن در شریعت چنین آمده است:‏ «کاهن برای وی بحضور خداوند کفّاره خواهد کرد و آمرزیده خواهد شد از هر کاریکه کرده و در آن مجرم شده است.‏»—‏لاویان ۶:‏۱-‏۷‏؛‏ مقایسه شود با متی ۵:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏

^۱۶ این قانون موهبتی رحیمانه از جانب خدا بود.‏ این قانون به نفع شخص مظلوم بود زیرا اموالش به او بازگردانده می‌شد و بی‌شک شخص خلاف‌کار از اینکه بالاخره به گناه خود اعتراف کرده است احساس آرامش بسیار می‌کرد.‏ ضمناً،‏ این قانون به نفع شخصی بود که در نهایت وجدانش او را وادار به اقرار به خلافش و تصحیح آن کرد.‏ در حقیقت اگر او چنین نمی‌کرد،‏ خدا نیز او را نمی‌بخشید.‏

۱۷.‏ هنگامی که دیگران نسبت به ما گناه کرده و به ما آسیب می‌رسانند،‏ یَهُوَه چه انتظاری از ما دارد؟‏

^۱۷ با اینکه ما تحت شریعت موسی نیستیم،‏ اما این شریعت شناخت باارزشی از نظرات یَهُوَه،‏ منجمله دیدگاه او در مورد بخشش،‏ به ما می‌دهد.‏ (‏کولسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ اگر گناهان ما باعث شود که به کسی صدمه یا آسیب برسد،‏ ولی سعی کنیم تا آنجا که می‌توانیم ‹جبران اشتباه را بکنیم،‏› یَهُوَه خشنود می‌شود.‏ (‏۲قرنتیان ۷:‏۱۱‏،‏ د ج‏)‏ این امر مستلزم آن است که قبول کنیم گناه کرده‌ایم،‏ خطای خود را اقرار کنیم،‏ و حتی از فرد آسیب‌دیده عذرخواهی کنیم.‏ در آن وقت می‌توانیم بر اساس قربانی عیسی به یَهُوَه رجوع کنیم و از وجدانی پاک و راحت برخوردار شویم و اطمینان حاصل کنیم که خدا ما را بخشیده است.‏—‏عبرانیان ۱۰:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

۱۸.‏ بخشش یَهُوَه چه تأدیبی می‌تواند به همراه داشته باشد؟‏

^۱۸ یَهُوَه مانند هر پدر یا مادر مهربانی می‌تواند بخشش را با تأدیب همراه کند.‏ (‏امثال ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ در صورتی که خطایی جدی صورت گرفته باشد،‏ فرد مسیحی توبه‌کار شاید مجبور شود از امتیاز خدمت به عنوان پیر،‏ خادم کمکی،‏ یا پیشگام دست بکشد.‏ شاید برایش دردناک باشد که از امتیازاتی که برایش ارزشمند بودند برای مدتی چشم‌پوشی کند.‏ اما چنین تأدیبی به معنای آن نیست که مورد لطف یا بخشش یَهُوَه قرار نگرفته است،‏ یا اینکه یَهُوَه او را نبخشیده است.‏ به علاوه،‏ باید به خاطر داشته باشیم که تأدیب از طرف یَهُوَه ثابت‌کنندهٔ محبت او نسبت به ماست.‏ پذیرش و به کارگیری این تأدیب کاملاً به نفع ماست و می‌تواند ما را به زندگی جاودانی رهنمون کند.‏—‏عبرانیان ۱۲:‏۵-‏۱۱‏.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ الف)‏ اگر مرتکب اعمال خلافی شده باشی،‏ چرا نباید احساس کنی که ارزش بخشش یَهُوَه را نداری؟‏ ب)‏ در مقالهٔ بعدی چه موضوعی را مورد بررسی قرار خواهیم داد؟‏

^۱۹ چقدر جای آسایش‌خاطر است که بدانیم به خدایی خدمت می‌کنیم که «غفّار» است!‏ یَهُوَه فقط گناهان و اشتباهات ما را نمی‌بیند.‏ (‏مزمور ۱۳۰:‏۳،‏ ۴‏)‏ او می‌داند که در دل‌های ما چه می‌گذرد.‏ اگر احساس می‌کنی که دلت به دلیل اشتباهات گذشته شکسته و کوفته شده است،‏ نباید نتیجه‌گیری کنی که رحمت یَهُوَه نمی‌تواند شامل حال تو شود.‏ با وجود اشتباهاتی که ممکن است در گذشته مرتکب شده باشی،‏ اگر حقیقتاً توبه کرده،‏ و در راه ترمیم آن عمل کرده باشی،‏ و بر اساس خون ریخته‌شدهٔ عیسی از ته دل برای بخشش یَهُوَه دعا کرده باشی،‏ می‌توانی کاملاً اطمینان داشته باشی که کلماتی که در ۱یوحنا ۱:‏۹ آمده است در مورد تو صدق می‌کنند:‏ «اگر بگناهان خود اعتراف کنیم،‏ او امین و عادل است تا گناهان ما را بیامرزد و ما را از هر ناراستی پاک سازد.‏»‏

^۲۰ کتاب مقدس ما را ترغیب می‌کند که در رفتارمان با یکدیگر از بخشش یَهُوَه تقلید کنیم.‏ اما از ما تا چه حد انتظار می‌رود که کسانی را که در حق ما گناه می‌کنند ببخشیم و موضوع را فراموش کنیم؟‏ این مطلب را در مقالهٔ بعدی مورد بررسی قرار خواهیم داد.‏

‏[پاورقی]‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چرا یَهُوَه «غفّار» است؟‏

◻ کتاب مقدس چگونه کامل بودن بخشش یَهُوَه را توصیف می‌کند؟‏

◻ وقتی که یَهُوَه کسی را می‌بخشد،‏ به چه شکلی گناه او را فراموش می‌کند؟‏

◻ اگر با گناهان خود دیگران را آزار داده باشیم،‏ یَهُوَه چه انتظاری از ما دارد؟‏