‹امید نجاتت› را حفظ نما!
«خودِ امید نجات را بپوشیم.» — ۱تَسّالونیکیان ۵:۸.
۱. «امید نجات» چگونه به ما کمک می‌کند تا متحمل مشکلات و مصائب شویم؟
امید نجات به شخص کمک می‌کند که حتی در وخیمترین موقعیتها تاب آورد، و از خود بردباری نشان دهد. فردی را تجسم کن که از یک سانحهٔ دریایی جان سالم به در برده و سوار بر قایق نجات است. اگر چنین فردی بداند که کمک در راه است، می‌تواند مدتی طولانی متحمل شرایط دشوار گردد. به همین منوال، هزاران سال است که امید به «نجات خداوند [یَهُوَه]» مردان و زنان باایمان را در مواقع رویارویی با مشکلات تقویت کرده و این امید هرگز منجر به یأس ایشان نگشته است. ( خروج ۱۴:۱۳؛ مزمور ۳:۸؛ رومیان ۵:۵؛ ۹:۳۳) پولس رسول «امید نجات» را به ‹کلاه‌خودی› تشبیه کرد که جزوی از لباس رزمی روحانی فرد مسیحی می‌باشد. ( ۱تَسّالونیکیان ۵:۸؛ اَفَسُسیان ۶:۱۷) بلی، ما اطمینان داریم که خدا ما را نجات خواهد داد؛ و این اطمینان، باعث آرامش خاطرمان شده به ما کمک می‌کند تا علی‌رغم مصائب، مخالفتها و وسوسه‌ها هشیار باقی بمانیم.
۲. «امید نجات» از چه لحاظ اساس پرستش حقیقی است؟
۲ در «دایرة‌المعارف بین‌المللی و مستند کتاب مقدس» ( انگل.) اینطور می‌خوانیم که «امید به آینده، علامت مشخصهٔ جهان مشرک نبوده است،» یعنی جهانی که مسیحیان قرن اول را احاطه کرده بود. ( اَفَسُسیان ۲:۱۲؛ ۱تَسّالونیکیان ۴:۱۳) لیکن، «امید نجات» بخش اصلی پرستش حقیقی است. از چه لحاظ؟ نخست اینکه نجات خادمین یَهُوَه به نام خود او وابسته است. آساف مزمورنویس چنین دعا کرد: «ای خدا، ای نجات‌دهندهٔ ما، به خاطر جلال نام خود ما را یاری فرما و ما را نجات ده.» ( مزمور ۷۹:۹؛ حِزْقِیال ۲۰:۹) به علاوه، به منظور برخورداری از رابطه‌ای صمیمی با یَهُوَه، داشتن اطمینان در مورد برکات موعود از جانب او امری واجب است. پولس آن را اینطور بیان کرد: «لیکن بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است، زیرا هر که تقرّب به خدا جوید، لازم است که ایمان آورد بر اینکه او هست و جویندگان خود را جزا می‌دهد.» ( عبرانیان ۱۱:۶) پولس همچنین توضیح داد که یکی از دلایل اصلی آمدن عیسی به زمین، نجات توبه‌کاران بود. او اظهار کرد: «این سخن امین است و لایق قبول تامّ که مسیح عیسی به دنیا آمد تا گناهکاران را نجات بخشد.» ( ۱تیموتاؤس ۱:۱۵) پِطْرُس رسول نیز به نجات جان اشاره کرد و گفت که آن، ‹انجام [یا نتیجهٔ] ایمان‌مان› می‌باشد. ( ۱پِطْرُس ۱:۹) بنابراین، شایسته است که به نجات خود امیدوار باشیم. اما نجات در واقع چیست و ما چگونه می‌توانیم نجات یابیم؟
نجات چیست؟
۳. یَهُوَه خادمین خود را در زمان باستان به چه نحو نجات داده است؟
۳ واژهٔ «نجات» در نوشته‌های مقدس عبرانی معمولاً به معنی رهایی یا رستگاری از ظلم و مرگی خشونت‌آمیز یا زودرس استفاده شده است. برای مثال، داود یَهُوَه را ‹رهانندهٔ خود› نامید و گفت: «خداوند صخرهٔ من . . . است. برج بلند و ملجای من، ای نجات دهندهٔ من، مرا از ظلم خواهی رهانید. خداوند را که سزاوار کلِّ حمد است، خواهم خواند. پس از دشمنان خود خلاصی خواهم یافت.» ( ۲سموئیل ۲۲:۲-۴) داود می‌دانست که وقتی خادمین وفادار یَهُوَه فریاد کمک برمی‌آورند او گوش فرا می‌دهد.—مزمور ۳۱:۲۲، ۲۳؛ ۱۴۵:۱۹.
۴. خادمین یَهُوَه در دوران قبل از مسیحیت چه امیدی را در دل می‌پروراندند؟
۴ خادمین یَهُوَه در دوران قبل از مسیحیت امید به زندگی در آینده را در دل می‌پروراندند. ( ایّوب ۱۴:۱۳-۱۵؛ اِشَعْیا ۲۵:۸؛ دانیال ۱۲:۱۳) در واقع، بسیاری از وعده‌های رستگاری موجود در نوشته‌های مقدس عبرانی، نبوتهایی بودند در رابطه با نجاتی بزرگتر—نجاتی که به زندگی ابدی منجر می‌گردد. ( اِشَعْیا ۴۹:۶، ۸؛ اعمال ۱۳:۴۷؛ ۲قُرِنتیان ۶:۲) در روزگار عیسی، بسیاری از یهودیان به زندگی ابدی امید داشتند لیکن از قبول کردن عیسی به عنوان کلید تحقق امیدشان امتناع می‌ورزیدند. عیسی به رهبران مذهبی روزگار خود گفت: «کتب را تفتیش کنید زیرا شما گمان می‌برید که در آنها حیات جاودانی دارید و آنها است که به من شهادت می‌دهد.»—یوحنّا ۵:۳۸.
۵. نجات خادمین وفادار خدا نهایتاً به چه معنی است؟
۵ خدا از طریق عیسی مفهوم کامل نجات را بر ما معلوم گردانید و آن شامل رهایی از قید حکمرانی گناه، دین کاذب، دنیای تحت سلطهٔ شیطان، ترس از انسان و حتی ترس از مرگ می‌شود. ( یوحنّا ۱۷:۱۶؛ رومیان ۸:۲؛ کُولُسیان ۱:۱۳؛ مکاشفه ۱۸:۲، ۴) نهایتاً، نجات خادمین وفادار خدا به معنی رهایی از ظلم، فشار و فرصت دستیابی به زندگی ابدی می‌باشد. ( یوحنّا ۶:۴۰؛ ۱۷:۳) عیسی آموزش داد که نجات «گلهٔ کوچک» به معنی آن است که ایشان به زندگی آسمانی رستاخیز یافته، با مسیح در حکومت ملکوت شریک خواهند شد. ( لوقا ۱۲:۳۲) نجات برای باقی بشر نیز به معنی دستیابی مجدد آنان به زندگی و رابطهٔ کامل با خداست یعنی اوضاعی که آدم و حَوّا پیش از گناه ورزیدن در باغ عدن از آن برخوردار بودند. ( اعمال ۳:۲۱؛ اَفَسُسیان ۱:۱۰) زندگی ابدی تحت چنین اوضاع بهشتیی مقصود اصلی خدا برای انسانها بود. ( پیدایش ۱:۲۸؛ مَرقُس ۱۰:۳۰) لذا برقراری مجدد آن اوضاع چگونه ممکن است؟
فدیه—اساس نجات
۶، ۷. عیسی چه نقشی را در نجات ما ایفا می‌کند؟
۶ نجات ابدی فقط توسط قربانی فدیهٔ مسیح امکانپذیر می‌گردد. به چه دلیل؟ کتاب مقدس توضیح می‌دهد که وقتی آدم گناه کرد، خود و تمام نوادگانش از جمله ما را تحت گناه ‹فروخت›—بدین شکل، تقدیم فدیه‌ای واجب گشت تا امیدی معتبر برای نوع بشر پدید آید. ( رومیان ۵:۱۴، ۱۵؛ ۷:۱۴) قربانیهای حیوانی تحت شریعت موسی نشانگر آن بودند که خدا در آینده فدیه‌ای را برای تمام نوع بشر تدارک خواهد دید. ( عبرانیان ۱۰:۱-۱۰؛ ۱یوحنّا ۲:۲) عیسی کسی بود که با اهدا کردن خود به عنوان قربانی آن تصاویر نبوی را تکمیل نمود. پیش از تولد عیسی، فرشتهٔ یَهُوَه اعلام کرد: «او امّت خویش را از گناهانشان خواهد رهانید.» — متّیٰ ۱:۲۱؛ عبرانیان ۲:۱۰.
۷ عیسی به طور معجزه‌آمیز از رحم مریم باکره متولد شد و از آنجایی که پسر خدا بود مرگ را از آدم به ارث نبرد. زندگی عیسی به دلیل این واقعیت و همچنین به دلیل وفاداری کاملی که وی از خود نشان داد دارای ارزش لازم بود تا بشر را از گناه و مرگ خریداری نماید. ( یوحنّا ۸:۳۶؛ ۱قُرِنتیان ۱۵:۲۲) برخلاف انسانهای دیگر، عیسی به موجب گناه محکوم به مرگ نبود. او تعمداً به زمین آمد تا «جان خود را در راه بسیاری فدا سازد.» ( متّیٰ ۲۰:۲۸) متعاقب آن، عیسی رستاخیز یافت و بر تخت پادشاهی نشست؛ و اکنون در مقامی است که می‌تواند همهٔ کسانی را که در نظر خدا واجد شرایط می‌باشند نجات دهد.—مکاشفه ۱۲:۱۰.
چه باید بکنیم تا نجات یابیم؟
۸، ۹. الف) عیسی به آن رئیس جوان و ثروتمند در مورد نجات چه پاسخی داد؟ ب) عیسی چگونه با استفاده از آن موقعیت به شاگردان خود آموزش داد؟
۸ روزی یک رئیس جوان و ثروتمند اسرائیلی از عیسی پرسید: «ای استاد نیکو چه کنم تا وارث حیات جاودانی شوم؟» ( مَرقُس ۱۰:۱۷) سؤال او احتمالاً بازتابی بود از طرز فکر رایج یهودیان آن زمان—که خدا اعمال حسنهٔ خاصی از بشر مطالبه می‌کند و چنانچه شخص این قبیل اعمال را به قدر کافی انجام دهد، خدا او را نجات خواهد داد. اما این نوع تخصیص ظاهری احتمالاً از انگیزه‌های خودخواهانه ریشه می‌گرفت. انجام چنین اعمالی نمی‌تواند امید و اطمینان به نجات را در دل شخص به وجود آورد زیرا هیچ انسان ناکاملی قادر نیست به معنی واقعی و به طور کامل معیارهای الهی را حفظ و رعایت نماید.
۹ عیسی در پاسخ به آن رئیس جوان صرفاً یادآور شد که باید از احکام خدا اطاعت کند. آن مرد بلافاصله عیسی را خاطرجمع ساخته، اذعان کرد که احکام خدا را از زمان کودکی حفظ کرده است. ترحم عیسی به دلیل واکنش وی برانگیخته شد و گفت: «تو را یک چیز ناقص است: برو و آنچه داری بفروش و به فقرا بده که در آسمان گنجی خواهی یافت و بیا صلیب را برداشته، مرا پیروی کن.» اما آن مرد جوان محزون گشته، راه خود را پیش گرفت و رفت «زیرا اموال بسیار داشت.» سپس، عیسی با تأکید به شاگردان خود گفت که وابستگی بیش از حد به مادیات این جهان مانع نجات یافتن ایشان می‌گردد. او افزود که هیچ کس نمی‌تواند با همت و تلاش خود نجات یابد؛ اما در ادامه به ایشان اطمینان داد و گفت: «نزد انسان محال است، لیکن نزد خدا نیست زیرا که همه چیز نزد خدا ممکن است.» ( مَرقُس ۱۰:۱۸-۲۷؛ لوقا ۱۸:۱۸-۲۳) معهذا، نجات ما چگونه امکانپذیر می‌گردد؟
۱۰. برای نجات یافتن کدام شرایط را باید رعایت نماییم؟
۱۰ نجات به خودی خود امکانپذیر نیست زیرا آن هدیه‌ای از جانب خداست. ( رومیان ۶:۲۳) شرایط اساسی و مقتضیات خاصی وجود دارند که شخص با رعایت آنها شایستهٔ دریافت آن هدیه می‌گردد. عیسی اظهار کرد: «زیرا خدا جهان را اینقدر محبّت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد.» یوحنای رسول نیز گفت: «آنکه به پسر ایمان آورده باشد، حیات جاودانی دارد و آنکه به پسر ایمان نیاورد حیات را نخواهد دید.» ( یوحنّا ۳:۱۶، ۳۶) بدیهی است که خدا از هر فردی که امید نجات جاودانی را در دل می‌پروراند انتظار دارد ایمان ورزیده، از او اطاعت نماید. هر انسانی باید شخصاً تصمیم بگیرد که فدیه را بپذیرد و رد پای عیسی را دنبال کند.
۱۱. یک انسان ناکامل چگونه می‌تواند رضایت یَهُوَه را جلب نماید؟
۱۱ ما انسانهای ناکامل ذاتاً گرایش به فرمانبرداری نداریم و اطاعت کامل برای ما عملی غیرممکن است. به این دلیل، یَهُوَه فدیه‌ای تدارک دید تا گناهان ما را بپوشاند. با وجود این، باید همواره سعی‌مان بر آن باشد که مطابق طریقهای یَهُوَه زندگی کنیم؛ و همانطور که عیسی به آن رئیس جوان ثروتمند نصیحت کرد، بر ما واجب است که احکام خدا را حفظ نماییم. انجام این کار نه فقط باعث جلب رضایت یَهُوَه می‌گردد بلکه لذت فراوان نیز برای ما به همراه دارد، چرا که «احکام او گران [یا دشوار] نیست.» آری، احکام یَهُوَه ‹برای استخوانهای ما مغز می‌باشد.› ( ۱یوحنّا ۵:۳؛ امثال ۳:۱، ۸) با وجود این، پروراندن امید نجات در دل کار آسانی نیست.
‹برای ایمان مجاهده کن›
۱۲. امید به نجات چگونه فرد مسیحی را تقویت می‌کند تا در برابر وسوسه‌های غیراخلاقی ایستادگی کند؟
۱۲ یهودای شاگرد ابتدا تصمیم داشت رساله‌ای به مسیحیان قرن اول در مورد «نجات عامّ» بنویسد، لیکن جو غیراخلاقی حاکم او را مجبور ساخت برادران خود را نصیحت کند تا ‹برای ایمان مجاهده کنند.› بلی، به منظور نجات صرفاً ایمان داشتن، تمسک به اعتقادات مسیحی و یا اطاعت در مواقعی که اوضاع مناسب است کافی نیست. ایثار و دلبستگی‌مان به یَهُوَه باید به قدری قوی باشد که به ما کمک کند تا در برابر وسوسه‌ها و مسائل غیراخلاقی ایستادگی کنیم. با وجود این، مشکلاتی همچون روابط جنسی قبیح، بی‌احترامی به مسئولین، تفرقه و تردید آسیب فراوانی به روحیهٔ جماعت قرن اول وارد آورده بود. یهودا به منظور کمک به هم‌ایمانان خود در مبارزه با چنین تمایلاتی ایشان را ترغیب نمود که هدف خود را بوضوح در ذهن نگاه دارند و چنین گفت: «شما ای حبیبان، خود را به ایمان اقدس خود بنا کرده و در روح‌القدس عبادت نموده، خویشتن را در محبّت خدا محفوظ دارید و منتظر رحمت خداوند ما عیسی مسیح برای حیات جاودانی بوده باشید.» ( یهودا ۳، ۴، ۸، ۱۹-۲۱) امید به نجات، آن مسیحیان را تقویت می‌کرد تا در نبرد به جهت پاکیزگی اخلاقی پیروز شوند.
۱۳. چگونه می‌توانیم نشان دهیم که رحمت خدا را بی‌فایده نیافته و به درک مقصود آن نائل آمده‌ایم؟
۱۳ یَهُوَه از کسانی که قصد دارد نجاتشان دهد انتظار دارد که رفتار اخلاقی نمونه‌ای را در زندگی برگزینند. ( ۱قُرِنتیان ۶:۹، ۱۰) لیکن رعایت معیارهای اخلاقی خدا به معنی آن نیست که در مورد اعمال و رفتار دیگران حکم کنیم. ما این حق را نداریم که در مورد عاقبت همنوعان خود قضاوت کنیم، چرا که آن مسئولیت خدا می‌باشد. پولس به یونانیانِ اَطینا ( آتن) چنین نوشت: «زیرا [خدا] روزی را مقرّر فرمود که در آن ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد نمود به آن مردی که معیّن فرمود [یعنی عیسی مسیح].» ( اعمال ۱۷:۳۱؛ یوحنّا ۵:۲۱) چنانچه با ایمان به فدیهٔ عیسی زندگی کنیم لزومی ندارد که از آمدن روز داروی خدا هراسی به دل راه دهیم. ( عبرانیان ۱۰:۳۸، ۳۹) موضوع مهمی که باید به خاطر بسپاریم آن است که مبادا ‹فیض خدا [اصلاح رابطه‌مان با او از طریق فدیه] را بی‌فایده یافته،› وسوسه شویم و به افکار و اعمال نادرست روی آوریم. ( ۲قُرِنتیان ۶:۱) در ضمن، با کمک به انسانهای دیگر به نیّت نجات یافتن‌شان، می‌توانیم نشان دهیم که رحمت خدا را بی‌فایده نیافته و به درک مقصود آن نائل آمده‌ایم. اما چگونه می‌توانیم به ایشان کمک کنیم؟
دیگران را در امید نجات سهیم کنیم
۱۴، ۱۵. عیسی مأموریت اعلام بشارت را در رابطه با نجات به چه کسانی محول کرد؟
۱۴ پولس به نقل از یوئیل نبی چنین نوشت: «هر که نام خداوند [یَهُوَه] را بخواند نجات خواهد یافت.» سپس، پولس افزود: «پس چگونه بخوانند کسی را که به او ایمان نیاورده‌اند؟ و چگونه ایمان آورند به کسی که خبر او را نشنیده‌اند؟ و چگونه بشنوند بدون واعظ؟» او همچنین خاطرنشان ساخت که ایمان خود به خود در شخص پدید نمی‌آید و توضیح داد که «ایمان از شنیدن است»؛ بلی، از شنیدن «کلام خدا.»—رومیان ۱۰:۱۳، ۱۴، ۱۷؛ یوئیل ۲:۳۲.
۱۵ چه کسی «کلام خدا» را دربارهٔ مسیح به سمع ملتها خواهد رسانید؟ عیسی این کار را به شاگردان خود—یعنی کسانی که در مورد آن «کلام» آموزش یافته‌اند—محول کرده است. ( متّیٰ ۲۴:۱۴؛ ۲۸:۱۹، ۲۰؛ یوحنّا ۱۷:۲۰) وقتی به فعالیت موعظهٔ ملکوت و کار شاگردسازی می‌پردازیم، دقیقاً عملی را انجام می‌دهیم که پولس رسول با نقل قول از اِشَعْیا در خصوص آن می‌گوید: «چه زیبا است پایهای آنانی که به سلامتی بشارت می‌دهند و به چیزهای نیکو مژده می‌دهند!» حتی اگر بسیاری از مردم بشارتی را که برای ایشان به ارمغان می‌آوریم نپذیرند، پایهای ما همچنان در نظر یَهُوَه «زیبا» خواهند بود.—رومیان ۱۰:۱۵؛ اِشَعْیا ۵۲:۷.
۱۶، ۱۷. با اجرای مأموریت موعظه کدام دو مقصود تحقق می‌یابد؟
۱۶ با اجرای این مأموریت، دو مقصود مهم تحقق می‌یابد. اول اینکه، بشارت موعظه می‌گردد زیرا به این ترتیب، از نام خدا تجلیل به عمل می‌آید و کسانی که می‌خواهند نجات یابند می‌توانند تشخیص دهند که به چه کسی باید روی آورند. پولس که به این جنبه از مأموریت خود کاملاً پی برده بود اظهار کرد: «خداوند به ما چنین امر فرمود که ‹تو را نور امّت‌ها ساختم تا الی اقصای زمین منشأ نجات باشی.›» از این رو، ما شاگردان مسیح باید شخصاً در رسانیدن پیام نجات و رستگاری به سمع مردم روی زمین سهمی داشته باشیم.—اعمال ۱۳:۴۷؛ اِشَعْیا ۴۹:۶.
۱۷ دوم اینکه، داوری عادلانهٔ خدا بر اساس موعظهٔ بشارت انجام می‌گیرد. عیسی دربارهٔ آن داوری گفت: «امّا چون پسر انسان در جلال خود با جمیع ملائکهٔ مقدّس خویش آید، آنگاه بر کرسی جلال خود خواهد نشست، و جمیع امّت‌ها در حضور او جمع شوند و آنها را از همدیگر جدا می‌کند بقسمی که شبان میشها را از بزها جدا می‌کند.» داوری و عمل جداسازی مردم هنگامی که «پسر انسان در جلال خود . . . آید» انجام خواهد شد. با وجود این، امروزه توسط فعالیت موعظه این فرصت در اختیار مردم قرار می‌گیرد تا بتوانند هویت برادران روحانی مسیح را تشخیص دهند و در صدد حمایت از ایشان برآمده، نجات ابدی را برای خویشتن تضمین نمایند.—متّیٰ ۲۵:۳۱-۴۶.
حفظ «یقین کامل امید»
۱۸. چگونه می‌توانیم ‹امید نجاتمان› را در دل زنده نگاه داریم؟
۱۸ شرکت فعال در کار موعظه همچنین به ما کمک می‌کند تا امیدمان را در دل زنده نگاه داریم. پولس اظهار کرد: «آرزوی این داریم که هر یک از شما همین جدّ و جهد را برای یقین کامل امید تا به انتها ظاهر نمایید.» ( عبرانیان ۶:۱۱) امید است که همگی «خودِ امید نجات را» بر سر بگذاریم و به یاد داشته باشیم که «خدا ما را تعیین نکرد برای غضب بلکه بجهت تحصیل نجات، به وسیلهٔ خداوند ما عیسی مسیح.» ( ۱تَسّالونیکیان ۵:۸، ۹) همچنین بگذار نصیحت پِطْرُس را در دل خود جای دهیم که گفت: «کمر دلهای خود را ببندید و هوشیار شده، امید کامل آن فیضی را که . . . به شما عطا خواهد شد، بدارید.» ( ۱پِطْرُس ۱:۱۳) جمیع کسانی که به این توصیه عمل می‌نمایند شاهد تحقق کامل «امید نجات» خود خواهند بود!
۱۹. در مقالهٔ بعدی به بررسی چه موضوعی خواهیم پرداخت؟
۱۹ معهذا، نگرش ما در مورد زمان باقی‌مانده برای این سیستم چگونه باید باشد؟ از این زمان باقی‌مانده به چه نحو می‌توانیم جهت تحصیل نجات برای خود و دیگران استفاده کنیم؟ در مقالهٔ بعدی به بررسی این سؤالات خواهیم پرداخت.
آیا می‌توانی توضیح دهی؟
• چرا باید «امید نجات» را در دل خود زنده نگاه داریم؟
• نجات شامل چه می‌گردد؟
• به منظور دریافت هدیهٔ نجات چه باید انجام دهیم؟
• توسط فعالیت موعظهٔ ما، کدام مقاصد خدا تحقق می‌یابد؟
[تصاویر در صفحهٔ ۲۲]
نجات معنایی بیش از رستگاری از هلاکت در بر دارد