Iób

2 Is ceannairceach mo chasaoid fós inniu,

Cé go bhfuil mo lámh ag luí ar m’osnaíl.

3 Uch gan a fhios agam cá bhfaighinn é,

Le go rachainn faoi bhráid a shuí breithimh.

4 Chuirfinn mo chás in iúl os a chomhair

Agus bheadh clab orm le hargóintí.

5 D’fhoghlaimeoinn gach focal cosanta a labhródh sé,

Agus thuigfinn gach a ndéarfadh sé liom.

6 An rachadh sé chun aighnis liom le lán a chumais?

Ní dhéanfadh! Níorbh fholáir dó éisteacht a thabhairt dom.

7 Is duine ionraic a bheadh ag argóint leis

Agus bhuafainn mo chás go dearfa.

8 Féach! Má ghabhaim soir, níl sé ann;

Nó siar, ní bhfaighim radharc air.

9 Má chuardaím thuaidh é, níl fáil air;

Má chasaim ó dheas, ní fheicim é.

10 Ach dá mbeadh eolas aige ar mo bhealaí,

Dá ndéanfadh sé mé a phromhadh sa soitheach leá is mar ór a thiocfainn as.

11 Lean mo chos go dlúth dá chéimeanna,

Chloígh mé lena bhealach gan casadh i leataobh.

12 Níor chlaon mé ó aithne a bheola,

Agus thaiscigh mé briathra a bhéil.

13 Ach tá a rogha déanta aige, agus cé a d’fhéadfadh é a chur ar mhalairt treo?

Cibé ní a bheartaíonn sé ina chroí, cuirfidh sé i gcrích é.

14 Comhlíonfaidh sé cibé rud a shocraigh sé dom,

Dála a lán beartas eile atá socair aige.

15 Uime sin, tá uafás orm ina láthair;

Agus dá mhéid a mhachnaím, is ea is mó a bhíonn scanradh orm roimhe.

16 Scaip Dia mo mhisneach,

Agus chuir an tUilechumhachtach sceimhle orm.

17 Óir déanann an dorchadas mise a cheilt air,

Agus cuireann an ghruaim brat idir é agus mé.