Sailm

42 [42:2] Faoi mar a shantaíonn an eilit

na sruthanna uisce

is amhlaidh a shantaíonn m’anam

thusa, a Dhia.

2 [42:3] Tá cíocras chun Dé ar m’anam

chun Dé bheo;

cá huair a thiocfaidh mé go bhfeicfidh mé

gnúis mo Dhé.

3 [42:4] Is iad mo dheora is bia dom

de lá agus d’oíche

nuair a fhiafraítear díom in aghaidh an lae:

“Cá bhfuil do Dhia?”

4 [42:5] Ar na nithe seo a dhéanaim mo mhachnamh

nuair a chuirim mo racht díom:

mar a ghluaisinn i dtosach an tslua

ag triall ar theach Dé dom,

le gártha gairdis agus molta

i ndáil fleá agus féile.

5 [42:6] Cén fáth a bhfuil tú buartha, a anam liom,

faoi mhíshuaimhneas istigh ionam?

Cuir do dhóchas i nDia; molfaidh mé go fóill é;

mo shlánaitheoir agus mo Dhia é.

6 [42:7] Tá m’anam go buartha istigh ionam,

is ort a bhím ag cuimhneamh

ó thír na Iordáine, ó Hearmón,

agus fós ó Shliabh Mizeár.

7 [42:8] Glaonn na duibheagáin ar a chéile

le torann do chuid easanna.

Tagann do thonnta agus do thuilte go léir

ina gcaisí anuas orm.

8 [42:9] Bronnfaidh an Tiarna a bhuanghrá

orm de lá

agus canfaidh mé ceadal san oíche

do Dhia mo bheo.

9 [42:10] Deirim le Dia, mo charraig, cén fáth

a ndearna tú dearmad orm?

Cad chuige dom triall go dobrónach

is mo namhaid do mo chrá?

10 [42:11] Le hachasáin a bhaineann fáscadh as an gcroí agam

tarcaisníonn mo naimhde mé,

á rá liom gan stad in aghaidh an lae:

“Cá bhfuil do Dhia?”

11 [42:12] Cén fáth a bhfuil tú buartha, a anam liom,

faoi mhíshuaimhneas istigh ionam?

Cuir do dhóchas i nDia; molfaidh mé go fóill é;

mo shlánaitheoir agus mo Dhia é.