Կենսագրություն

Աշակերտներ պատրաստելու գործը ձևավորել է իմ կյանքը

Պատմում է Լինեթ Պետերսը

Կիրակի առավոտ էր։ Նրանք եկել էին մեզ էվակուացնելու։ Դիպուկահարը (սնայպերը) կանգնել էր շենքի կտուրին։ Ծովային հետևակայինները պառկել էին խոտի վրա՝ պատրաստ պահած իրենց հրացանները։ Մենք վազում էինք դեպի մեզ սպասող ուղղաթիռը։ Ես ու ինձ հետ եղող մյուս միսիոներները փորձում էինք հանգստություն պահպանել։ Մեկ րոպե անց արդեն ուղղաթիռի մեջ էինք։ Իսկ տաս րոպե հետո ապահով տեղ հասանք և բարձրացանք ռազմանավ, որը գտնվում էր ափի մոտ։

ՀԱՋՈՐԴ առավոտ տեղեկացանք, որ խռովարարները ռմբակոծել են այն հյուրանոցը, որտեղ մենք մի գիշեր առաջ ապաստան էինք գտել։ Սիերա Լեոնեում տարիներ տևող քաղաքական անախորժությունները ի վերջո վերածվեցին մեծ պատերազմի։ Բոլոր օտարերկրացիներին, այդ թվում նաև մեզ ստիպեցին անմիջապես հեռանալ երկրից։ Թույլ տվեք սկզբից պատմել, թե ինչու ես հայտնվեցի այդպիսի իրավիճակում։

Ես մեծացել եմ Բրիտանական Գվիանայում, որը 1966 թ.–ից հայտնի է Գայանա անունով։ 1950–ականներին պատանեկան տարիներս անցնում էին անհոգ ու երջանիկ։ Ծնողներից շատերը մեծապես արժեքավորում էին կրթությունը և ակնկալում, որ երիտասարդները պետք է լավ սովորեն դպրոցում։ Հիշում եմ, որ մի անգամ բանկի մի աշխատող հարցրեց հորս. «Ինչո՞ւ ես այդքան շատ վարձ վճարում երեխաներիդ կրթության համար»։ Հայրս պատասխանեց. «Միայն լավագույն կրթությունն է հաջողության գրավականը»։ Այդ ժամանակ նա կարծում էր, որ լավագույն կրթությունը կարելի է ձեռք բերել հեղինակավոր դպրոցներում։ Սակայն շուտով նա փոխելու էր իր կարծիքը։

Երբ ես 11 տարեկան էի, մայրս սկսեց Աստվածաշունչ ուսումնասիրել Եհովայի վկաների օգնությամբ։ Մի անգամ նա իր հարևանուհու հետ այցելել էր Թագավորության սրահ և այն, ինչ նրանք այդ երեկո լսել էին այնտեղ, վստահեցրել էր նրանց, որ գտել են ճշմարտությունը։ Ավելի ուշ մայրս մեկ ուրիշ հարևանուհու պատմեց, թե ինչ էր այնտեղ քննարկվել։ Շուտով երեքն էլ սկսեցին ուսումնասիրել միսիոներներ Դաֆնի Հարրիի (հետագայում՝ Բարդ) և Ռոզ Քաֆֆիի հետ։ Մեկ տարի չանցած՝ մայրս և իր երկու ընկերուհիները մկրտվեցին։ Դրանից հինգ տարի հետո հայրս հեռացավ յոթերորդ օրվա ադվենտիստների եկեղեցուց և դարձավ Եհովայի վկա։

Ես և իմ երկու քույրերը՝ տաս երեխաներից ավագները, շատ հաճելի ժամանակ էինք անցկացնում միսիոներական տանը, որտեղ ապրում էին Դաֆնին ու Ռոզը։ Այդպիսի առիթների դեպքում մենք հնարավորություն էինք ունենում լսելու, թե ինչ էին նրանք պատմում քարոզչական ծառայությունից։ Այս միսիոներներից ուրախություն էր ճառագում, երբ նրանք անխոնջ կերպով հոգ էին տանում ուրիշների հոգևոր բարօրության մասին։ Նրանց օրինակը իմ մեջ միսիոներ դառնալու ցանկություն առաջացրեց։

Սակայն շրջապատված լինելով այնպիսի հարազատներով և դասընկերներով, որոնց նպատակն էր կարիերա ստեղծել՝ ի՞նչը օգնեց ինձ չկորցնել լիաժամ ծառայելու իմ նպատակը։ Այնքան շատ գայթակղիչ հնարավորություններ կային. ես կարող էի դառնալ իրավաբան, երաժիշտ, բժիշկ կամ որևէ այլ մասնագիտություն ձեռք բերել։ Սակայն ծնողներիս լավ օրինակը ինձ համար ճիշտ առաջնորդություն եղավ։ Նրանք կիրառում էին ճշմարտությունը իրենց կյանքում, ջանասիրաբար ուսումնասիրում էին Աստվածաշունչը և նվիրել էին իրենց կյանքը ուրիշներին Եհովայի մասին սովորեցնելուն։a Ավելին, նրանք լիաժամ ծառայողներին կանոնավորաբար հրավիրում էին մեր տուն։ Այս եղբայրների և քույրերի ցուցաբերած ուրախությունն ու գոհունակությունը տեսնելով՝ ես ավելի էի ցանկանում, որ աշակերտներ պատրաստելու գործը ձևավորի իմ կյանքը։

Ես մկրտվեցի 15 տարեկանում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց անմիջապես հետո սկսեցի ծառայել որպես լիաժամ ռահվիրա։ Ֆիլոմենան՝ հիվանդանոցի մի աշխատող, առաջին անհատն էր, ում օգնեցի առաջադիմել, նվիրվել և մկրտվել։ Տեսնելով, թե ինչպես է աճում Եհովայի հանդեպ նրա սերը՝ ես ավելի մեծ ցանկություն ունեցա շարունակել լիաժամ ծառայությունս։ Կարճ ժամանակ անց ինձ ավելի լավ աշխատանք առաջարկեցին կառավարության ադմինիստրատիվ բաժնում, որտեղ աշխատում էի որպես քարտուղար։ Ես հրաժարվեցի այդ աշխատանքից՝ նախընտրելով շարունակել լիաժամ ծառայությունս։

Այդ ժամանակ ես դեռ մեր տանն էի ապրում, իսկ միսիոներները շարունակում էին այցելել մեզ։ Ինձ մեծ հաճույք էր պատճառում նրանց պատմած դեպքերը։ Այդ ամենն օգնում էր ինձ վառ պահել միսիոներ դառնալու իմ ցանկությունը, չնայած որ այն անհավանական էր թվում։ Թե՛ այդ ժամանակ և թե՛ ներկայումս միսիոներներ են ուղարկվում Գայանա։ Մի օր 1969​թ.–ին ես զարմացա և միևնույն ժամանակ ուրախացա, երբ «Դիտարանի» աստվածաշնչյան «Գաղաադ» դպրոցում սովորելու հրավեր ստացա (Բրուքլին, Նյու Յորք)։

Նշանակում, որը չէի ակնկալում

«Գաղաադ» դպրոցի 48–րդ դասարանում սովորում էին 21 երկրներից եկած 54 ուսանողներ։ Մեզանից 17–ը ամուրի քույրեր էին։ Չնայած անցել է 37 տարի, սակայն դեռ լավ հիշում եմ այդ հինգ ամիսները։ Սովորելու շատ բան կար. մենք ոչ միայն աստվածաշնչյան ճշմարտություններն էինք սովորում, այլև ստանում էինք գործնական առաջարկներ և խորհուրդներ ապագա միսիոներական կյանքի վերաբերյալ։ Օրինակ՝ ես սովորեցի հետևել հրահանգներին, լինել հավասարակշռված նորաձևության հետ կապված հարցերում և հաստատակամ լինել դժվարին իրավիճակներում։

Ծնողներս միշտ մեծ շեշտ էին դնում ժողովի հանդիպումներին կանոնավորաբար հաճախելու վրա։ Եթե մեզանից մեկը ձևացնում էր, թե հիվանդ է և չի կարող կիրակի օրը ներկա գտնվել ժողովի հանդիպմանը, արդյունքը լինում էր այն, որ հաջորդ երեկո նա չէր կարող գնալ դաշնամուրի համերգի կամ այլ նման միջոցառումների։ Սակայն «Գաղաադ» դպրոցում սովորելու ընթացքում մի պահ եղավ, երբ ես չէի հաճախում ժողովի բոլոր հանդիպումներին։ Մի ուրբաթ երեկո փորձեցի արդարանալ Բեթելում ծառայող մի ամուսնական զույգի՝ Դոն և Դոլորես Ադամսների առաջ, որոնք իրենց մեքենայով ինձ տանում էին ժողովի հանդիպումներին։ Օ՜հ, որքան շատ տնային աշխատանք ունեի, իսկ ելույթները... Ինչպե՞ս կարող էի ներկա գտնվել Աստվածապետական ծառայության դպրոցին և Ծառայողական հանդիպմանը։ Ինձ հետ փոքր–ինչ զրուցելուց հետո եղբայր Ադամսն ասաց. «Արա այն, ինչ խիղճդ թելադրում է»։ Ես ընդունեցի նրա խորհուրդը և այդ օրվանից բաց չթողեցի ոչ մի ժողովի հանդիպում։ Տարիների ընթացքում, բացի ծայրահեղ իրավիճակներից, ես թույլ չեմ տվել, որ որևէ բան ինձ ետ պահի ժողովի հանդիպումներին հաճախելուց։

Դասընթացների կեսերին ուսանողները սկսեցին ենթադրություններ անել մեր նշանակումների վերաբերյալ։ Ես միշտ մտածում էի, որ կնշանակվեմ Գայանա, որտեղ քարոզչական գործում մեծ օգնության կարիք կար։ Պատկերացրեք, թե որքան զարմացա, երբ իմացա, որ ետ չեմ վերադառնալու։ Գայանա նշանակվելու փոխարեն՝ ես նշանակվեցի Սիերա Լեոնե (Արևմտյան Աֆրիկա)։ Որքան երախտապարտ էի Եհովային, որ հեռավոր երկրում միսիոներ ծառայելու իմ փափագը ի վերջո իրագործվեց։

Սովորելու շատ բան կա

«Գեղատեսիլ». ահա այն բառը, որը լավագույնս արտահայտում է իմ առաջին տպավորությունը, երբ ժամանեցի Սիերա Լեոնե։ Այնտեղ կան բազում բլուրներ և լեռներ, ծովածոցեր և լողափեր։ Սակայն այս երկրի իսկական գեղեցկությունը մարդիկ են, որոնց սիրո և բարության շնորհիվ նույնիսկ օտարերկրացիները իրենց լավ են զգում։ Դա մեծապես օգնում է նոր միսիոներներին հաղթահարելու իրենց տան հանդեպ կարոտը։ Սիերա Լեոնեի բնակիչները սիրում են խոսել իրենց սովորույթների և մշակույթի մասին, ինչպես նաև սիրով օգնում են նորեկներին սովորելու կրիո լեզուն (լինգվա–ֆրանկա, սաբիր)։

Կրիոախոս մարդիկ ունեն շատ պատկերավոր ասացվածքներ։ Օրինակ՝ «Կապիկները աշխատում են, իսկ շնակապիկները՝ ուտում», ինչը նշանակում է՝ միշտ չէ որ սերմնացանն է հնձվորը։ Որքան տեղին է այս առակը նկարագրում աշխարհում գոյություն ունեցող անարդարությունը (Եսայիա 65:22)։

Քարոզելու և աշակերտներ պատրաստելու գործը ինձ հաճույք էր պատճառում։ Հազվադեպ կարելի էր հանդիպել ինչ–որ մեկի, որը չէր հետաքրքրվում Աստվածաշնչով։ Տարիներ շարունակ միսիոներները և երկար ժամանակ ծառայող Վկաները օգնել են տարբեր ցեղերի և տարբեր խավերի պատկանող թե՛ տարեցների և թե՛ երիտասարդների ընդունել ճշմարտությունը։

Էռլա Հիլը՝ իմ առաջին միսիոներական ծառայակիցը, անխոնջ քարոզիչ էր։ Եռանդուն ծառայությունից հետո նրա համար առաջին գործը միսիոներական տանը ունեցած իր պարտականությունները կատարելն էր։ Նա օգնեց ինձ հասկանալ, թե որքան կարևոր է ծանոթանալ հարևանների հետ, այցելել հիվանդ հավատակիցներին ու հետաքրքրվողներին, ինչպես նաև աջակցել ու մխիթարել նրանց, ովքեր կորցրել են իրենց հարազատներին։ Էռլան նաև սովորեցրեց ինձ, որ կարևոր է ծառայությունից հետո անմիջապես չհեռանալ տարածքից, այլ նույնիսկ շատ կարճ ժամանակով մտնել և ողջունել այդտեղ ապրող մեր եղբայրներին և քույրերին։ Այդպես վարվելով՝ ես շուտով ձեռք բերեցի մայրեր, եղբայրներ, քույրեր և ընկերներ, ու այդ երկիրը դարձավ իմ տունը (Մարկոս 10:29, 30)։

Ես նաև ամուր կապեր հաստատեցի այն միսիոներների հետ, ովքեր ծառայում էին ինձ հետ։ Նրանց թվում էին իմ սենյակակից Ադնա Բըրդը, որը ծառայեց Սիերա Լեոնեում մոտավորապես 1978 թ.–ից 1981 թ. և Շերիլ Ֆերգյուսոնը, որը 24 տարի է, ինչ իմ սենյակակիցն է։

Քաղաքացիական պատերազմը փորձություններ է բերում

1997 թ.–ին՝ Սիերա Լեոնեում մասնաճյուղի նվիրումից մի քանի ամիս հետո, մենք ստիպված եղանք պատերազմի պատճառով հեռանալ երկրից, ինչպես պատմեցի սկզբում։ Դրանից վեց տարի առաջ մենք տպավորվել էինք՝ տեսնելով լիբերիացի մեր հավատակիցների դրսևորած հավատը. նրանք եկել էին Սիերա Լեոնե՝ Լիբերիայի պատերազմից խուսափելու համար։ Նրանցից ոմանք իրենց հետ ոչինչ չունեին։ Չնայած դժվար իրավիճակին՝ այդ քույրերն ու եղբայրները ամեն օր գնում էին ծառայության։ Այնքան հուզիչ էր տեսնել նրանց սերը Եհովայի և մարդկանց հանդեպ։

Իսկ այժմ ինքներս լինելով փախստականներ Գվինեայում՝ հետևեցինք Լիբերիայի եղբայրների օրինակին և շարունակեցինք ապավինել Եհովային ու Թագավորության շահերը առաջին տեղում դնել։ Մեկ տարի անց մենք կարողացանք վերադառնալ Սիերա Լեոնե, բայց յոթ ամիս հետո պատերազմ սկսվեց, և մենք ստիպված եղանք նորից փախչել Գվինեա։

Շուտով մեզ ասացին, որ պատերազմող խմբավորումներից մեկի անդամները բնակություն են հաստատել Քիսիում գտնվող մեր միսիոներական տանը և կողոպտել ու ոչնչացրել են մեր բոլոր իրերը։ Վհատվելու փոխարեն՝ մենք երախտապարտ էինք Եհովային, որ կենդանի ենք մնացել։ Չնայած այժմ ընդամենը մի քանի իր ունեինք, սակայն կարողացանք դուրս գալ այդ դժվար իրավիճակից։

Մեր երկրորդ էվակուացիայից հետո ես ու իմ սենյակակից Շերիլը մնացինք Գվինեայում։ Իսկ դա նշանակում էր, որ մենք պետք է ֆրանսերեն սովորեինք։ Միսիոներներից մի քանիսը անմիջապես սկսեցին խոսել ֆրանսերեն՝ առանց մտահոգվելու իրենց սխալների մասին։ Իսկ ես չէի հաշտվում սխալ խոսելու գաղափարի հետ, այդ պատճառով ֆրանսերեն խոսում էի միայն խիստ անհրաժեշտության դեպքում։ Դա այնքան ցավալի էր ինձ համար։ Ես ստիպված էի ամեն օր հիշեցնել ինձ, թե ինչու եմ գտնվում Գվինեայում, այն է՝ օգնել ուրիշներին ճանաչել Եհովային։

Աստիճանաբար սկսեցի առաջադիմել ուսումնասիրելով, լսելով այն մարդկանց, ովքեր լավ էին խոսում ֆրանսերեն և ժողովում աջակցություն ստանալով այն երեխաներից, ովքեր ամեն բան ասում են երեսիդ։ Այնուհետև անսպասելիորեն Եհովայի կազմակերպությունը ժամանակահարմար օգնություն տվեց։ 2001 թ. սեպտեմբերից «Մեր թագավորական ծառայությունը» թերթիկում, բացի գրքեր ու գրքույկներ տարածելու առաջարկներից, տրվեցին նաև առաջարկներ, թե ինչպես մատուցենք պարբերագրերը կրոնական տարբեր համոզմունքներ ունեցող մարդկանց։ Այժմ ես ավելի վստահ եմ ինձ զգում, երբ մասնակցում եմ ծառայության, նույնիսկ եթե չեմ կարողանում արտահայտվել այնպես, ինչպես կարտահայտվեի իմ մայրենի լեզվով։

Բազմանդամ ընտանիքում մեծանալը, անշուշտ, օգնեց ինձ հարմարվել շատ մարդկանց հետ ապրելուն։ Օրինակ՝ եղել է այնպիսի ժամանակ, երբ միսիոներական տանը ապրել ենք 17 հոգով։ Միսիոներական ծառայության 37 տարիների ընթացքում ես ապրել եմ ավելի քան 100 միսիոներների հետ։ Ի՜նչ մեծ առանձնաշնորհում էր ծանոթանալ այդքան շատ մարդկանց հետ, որոնք չնայած տարբեր էին, սակայն բոլորը ունեին միևնույն նպատակը։ Եվ ինչպիսի՜ ցնծություն է լինել Աստծու գործակիցը ու տեսնել, թե ինչպես են մարդիկ ընդունում Աստվածաշնչի ճշմարտությունը (1 Կորնթացիներ 3:9)։

Տարիների ընթացքում ես բաց եմ թողել շատ կարևոր իրադարձություններ, որոնք տեղի են ունեցել ընտանիքիս անդամների կյանքում։ Օրինակ՝ իմ փոքր քույրերի և եղբայրների ամուսնությունները։ Ես նաև չեմ տեսել նրանց երեխաներին այնքան հաճախ, որքան ցանկացել եմ։ Ընտանիքիս անդամների և ինձ համար դա զոհաբերություն է եղել, սակայն նրանք միշտ անշահախնդրորեն քաջալերել են ինձ մնալ միսիոներական ծառայության մեջ։

Այնուհանդերձ, այն, ինչ բաց եմ թողել իմ ընտանիքում, ձեռք եմ բերել միսիոներական ծառայության մեջ։ Թեև նախընտրել եմ մնալ ամուրի, սակայն բազում հոգևոր երեխաներ ունեմ, որոնք ոչ միայն այն անհատներն են, ում հետ Աստվածաշունչ եմ ուսումնասիրել, այլև նրանք, ում հետ մտերմացել եմ։ Բացի այդ, ես տեսել եմ, թե ինչպես են մեծացել նրանց երեխաները, ամուսնացել և այնուհետև իրենց երեխաներին դաստիարակել ճշմարտության մեջ։ Ինձ նման՝ նրանցից մի քանիսը նույնպես թույլ են տվել, որ աշակերտներ պատրաստելու գործը ձևավորի իրենց կյանքը։

[ծանոթագրություն]

[Քարտեզներ 15–րդ էջի վրա]

(Ամբողջական տեքստի համար տե՛ս հրատարակությունը)

Ես նշանակվել էի Սիերա Լեոնե (Արևմտյան Աֆրիկա)

ԳՎԻՆԵԱ

ՍԻԵՐԱ ԼԵՈՆԵ

[նկար 13–րդ էջի վրա]

Երկու քույրերս, որոնք 1950–ականներին ինձ հետ միասին բազում ուրախ ժամեր են անցկացրել միսիոներների հետ

[նկար 14–րդ էջի վրա]

Գաղաադ դպրոցի 48–րդ դասարանի համադասարանցիներիս հետ

[նկար 16–րդ էջի վրա]

Սիերա Լեոնեի մասնաճյուղի նվիրումը