Աստծու հավանությանն արժանանալը առաջնորդում է հավիտենական կյանքի

«Դու կօրհնես արդարին, ո՛վ Եհովա, քո հավանությամբ դու կպատես նրանց, ինչպես մեծ վահանով» (ՍԱՂ. 5։12)։

1, 2. Ի՞նչ խնդրեց Եղիան սարեփթացի այրուց և ինչո՞ւմ վստահեցրեց։

ԿԻՆԸ, իր որդին և Աստծու մարգարեն քաղցած էին։ Մինչ սարեփթացի այս այրին կրակ կվառեր կերակուր պատրաստելու համար, Եղիա մարգարեն ջուր և հաց խնդրեց։ Նա գնաց ջուր բերելու, իսկ ինչ վերաբերում է ուտելիքին, ընդամենը «մի բուռ ալյուր ուներ սափորում ու մի քիչ էլ յուղ՝ կժի մեջ»։ Այրին գիտեր, որ բավարար կերակուր չունի մարգարեին տալու համար, և նրան հայտնեց այդ մասին (1 Թագ. 17։8–12)։

² Բայցևայնպես, Եղիան ասաց. «Նախ քո ունեցածից ինձ համար մի փոքր բլիթ պատրաստիր ու բեր և հետո քեզ ու քո որդու համար կպատրաստես, որովհետև այսպես է ասում Իսրայելի Աստված Եհովան. «Սափորի միջից ալյուրը չի վերջանա և կժի միջից յուղը չի պակասի»» (1 Թագ. 17։13, 14)։

3. Ի՞նչ կարևոր հարցի առաջ ենք կանգնած։

³ Այն հարցը, որի առաջ կանգնած էր այրին, ավելի լուրջ էր, քան մարգարեին իր ունեցած քիչ կերակուրից բաժին հանելը կամ չհանելը։ Կվստահե՞ր, որ Եհովան կփրկի իրեն ու իր որդուն, թե՞ իր նյութական կարիքները Աստծու հավանությանն արժանանալուց և նրա մտերմությունը վայելելուց վեր կդասեր։ Նման մի հարցի առաջ կանգնած է մեզնից յուրաքանչյուրը։ Ցույց կտա՞նք, որ ավելի շատ մտահոգված ենք Եհովայի հավանությանն արժանանալով, քան թե նյութական ապահովություն ձեռք բերելով։ Մենք Աստծուն վստահելու և ծառայելու համար բոլոր հիմքերն ունենք, և կարող ենք որոշ քայլեր ձեռնարկել, որ փնտրենք ու ստանանք նրա հավանությունը։

«Արժանի՛ ես.... առնելու» երկրպագությունը

4. Ինչո՞ւ է Եհովան արժանի, որ երկրպագենք իրեն։

⁴ Եհովան իրավունք ունի ակնկալելու, որ մարդիկ իրեն ընդունելի ծառայություն կմատուցեն։ Նրա երկնային ծառաների մի խումբ միաբերան հաստատեց դա՝ ասելով. «Արժանի՛ ես, Եհո՛վա, Աստվա՛ծ մեր, առնելու փառքը, պատիվը և զորությունը, որովհետև դո՛ւ ստեղծեցիր բոլոր բաները, և քո կամքով նրանք գոյություն ունեն ու ստեղծվեցին» (Հայտն. 4։11)։ Քանի որ Եհովան Արարիչ է, արժանի է մեր երկրպագությանը։

5. Ինչո՞ւ պետք է Աստծու սերը մղի մեզ ծառայելու իրեն։

⁵ Եհովային ծառայելու պատճառներից մեկն էլ նրա՝ մեր հանդեպ ունեցած անզուգական սերն է։ «Աստված մարդուն ստեղծեց իր պատկերով,— ասում է Սուրբ Գիրքը,— Աստծու պատկերով ստեղծեց նրան. տղամարդ և կին ստեղծեց նրանց» (Ծննդ. 1։27)։ Մարդը օժտված է ազատ կամքով և մտածելու ու որոշումներ կայացնելու աստվածատուր կարողությամբ։ Մեզ կյանք պարգևելով՝ Եհովան դարձավ մարդկության Հայրը (Ղուկ. 3։38)։ Բոլոր լավ հայրերի պես՝ նա ամեն ինչ արել է, որ իր որդիներն ու դուստրերը ունենան կյանքը վայելելու համար անհրաժեշտ բաները։ «Նա իր արևը ծագեցնում է» և «անձրև է բերում», որ Երկիր մոլորակը առատ սնունդ տա։ Եվ այս ամենը տեղի է ունենում գեղեցիկ միջավայրում (Մատթ. 5։45)։

6, 7. ա) Ի՞նչ վնաս հասցրեց Ադամը իր սերունդներին։ բ) Ի՞նչ օգուտներ կստանան Քրիստոսի զոհաբերությունից նրանք, ովքեր փնտրում են Աստծու հավանությունը։

⁶ Եհովան նաև ազատել է մեզ մեղքի սոսկալի հետևանքներից։ Երբ Ադամը մեղք գործեց, ասես դարձավ խաղամոլ, որը գողանում է ընտանիքի փողերը, որ մոլեխաղով զբաղվի։ Ըմբոստանալով Եհովայի դեմ՝ Ադամն իր զավակներից գողացավ նրանց հավիտենական երջանկության հեռանկարը։ Նրա եսասիրությունը մարդկությանը գերի դարձրեց դաժան տիրոջը՝ անկատարությանը։ Ուստի բոլոր մարդիկ հիվանդանում են, տառապում են և, ի վերջո, մահանում։ Գերությունից ազատվելու համար փրկագին է տրվում, և Եհովան տվեց փրկագինը, որը կարող է փրկել մեզ անկատարության սարսափելի հետևանքներից (կարդա՛ Հռոմեացիներ 5։21)։ Կատարելով Հոր կամքը՝ Հիսուս Քրիստոսը «իր կյանքը փրկանք տվեց շատերի փոխարեն» (Մատթ. 20։28)։ Շուտով նրանք, ովքեր կարժանանան Աստծու հավանությանը, կվայելեն փրկանքի լիարժեք օգուտները։

⁷ Մեր Արարիչը՝ Եհովան, ավելի շատ բան է արել, քան որևէ մեկը, որ ունենանք երջանիկ, նպատակասլաց կյանք։ Ունենալով նրա հավանությունը՝ մենք կկարողանանք տեսնել, թե ինչ է նա անում վերացնելու համար մարդկությանը հասցված բոլոր վնասները։ Եհովան կշարունակի մեզ անհատապես ցույց տալ, որ «վարձատրում է նրանց, ովքեր ջանադրաբար փնտրում են իրեն» (Եբր. 11։6)։

«Քո ժողովուրդը հոժար կամքով կտրամադրի իրեն»

8. Եսայիայի հետ կատարվածը ի՞նչ է սովորեցնում մեզ Աստծուն ծառայելու մասին։

⁸ Աստծու հավանությանը արժանանալու համար հարկավոր է ճիշտ կերպով գործածել մեր ազատ կամքը։ Եհովան ոչ մեկին չի ստիպում, որ ծառայի իրեն։ Եսայիայի օրերում նա հարցրեց. «Ո՞ւմ ուղարկեմ, և ո՞վ կգնա մեզ համար»։ Եհովան պատվեց մարգարեին՝ ընդունելով որոշում կայացնելու նրա իրավունքը։ Պատկերացրու, թե ինչ ուրախություն ապրեց Եսայիան, երբ պատրաստակամորեն ասաց. «Ահա՛ ես, ի՛նձ ուղարկիր» (Ես. 6։8)։

9, 10. ա) Ի՞նչ տրամադրվածությամբ պետք է ծառայենք Աստծուն։ բ) Ինչո՞ւ պետք է ամբողջ հոգով ծառայենք Եհովային։

⁹ Մարդիկ ազատ են ընտրելու՝ ծառայել Աստծուն, թե ոչ։ Եհովան ուզում է, որ մենք հոժարակամորեն ծառայենք իրեն (կարդա՛ Հեսու 24։15)։ Ցանկացած մեկը, ով դժկամությամբ է երկրպագում Աստծուն, չի կարող հաճեցնել նրան, ոչ էլ վերջինս կընդունի այն մարդու նվիրվածությունը, որի իրական նպատակը միայն ուրիշներին հաճեցնելն է (Կող. 3։22)։ Եթե «վարանելով» ենք սուրբ ծառայություն մատուցում՝ թույլ տալով, որ աշխարհային հետաքրքրությունները խանգարեն մեր երկրպագությանը, չենք արժանանա Աստծու հավանությանը (Ելք 22։29)։ Եհովան գիտի, որ իրեն ամբողջ հոգով ծառայելը մեր օգտին է նպաստում։ Մովսեսը հորդորեց իսրայելացիներին ընտրել կյանքը՝ «սիրելով իրենց Աստված Եհովային, լսելով նրա ձայնին և նրան կառչած լինելով» (2 Օրենք 30։19, 20)։

¹⁰ Հին Իսրայելի Դավիթ թագավորը երգեց Եհովային. «Քո ժողովուրդը հոժար կամքով կտրամադրի իրեն այն օրը, երբ քո զորքին պատերազմի առաջնորդես։ Սրբության շքեղության մեջ դու երիտասարդների բազմություն ունես, որոնք արշալույսի արգանդից դուրս եկած ցողակաթիլի են նման» (Սաղ. 110։3)։ Շատերն այսօր ապրում են նյութապես ապահով կյանք ունենալու և հաճույքներ վայելելու համար։ Սակայն Եհովային սիրողների կյանքում առաջին տեղում սուրբ ծառայությունն է։ Այն նախանձախնդրությունը, որով նրանք քարոզում են բարի լուրը, վկայում է, թե ինչ առաջնահերթություններ են դնում։ Նրանք լիովին վստահ են, որ Եհովան կարող է բավարարել իրենց առօրյա կարիքները (Մատթ. 6։33, 34)։

Աստծու հավանությունն ունեցող զոհաբերություններ

11. Իսրայելացիները հույս ունեին, որ ի՞նչ կստանան՝ Եհովային զոհաբերություններ մատուցելով։

¹¹ Օրենքի ուխտի համաձայն՝ Աստծու ժողովուրդը ընդունելի զոհաբերություններ էր մատուցում նրա հավանությանը արժանանալու համար։ «Եթե Եհովային խաղաղության զոհ մատուցեք,— կարդում ենք Ղևտական 19։5 համարում,— ապա այն մատուցեք հավանություն ստանալու համար»։ Աստվածաշնչի այդ նույն գրքում նաև գրված է. «Եթե Եհովային երախտագիտության զոհ մատուցեք, ապա մատուցեք այնպես, որ հավանություն ստանաք» (Ղևտ. 22։29)։ Երբ իսրայելացիները ընդունելի կենդանական զոհեր էին մատուցում Եհովայի զոհասեղանի վրա, վեր բարձրացող «բուրմունքը հաճելի էր» ճշմարիտ Աստծուն (Ղևտ. 1։9, 13)։ Նա հանգստություն էր զգում, և իր ժողովրդի սիրո այդ դրսևորումները թարմացնում էին իրեն (Ծննդ. 8։21, ծնթ.)։ Օրենքի այս առանձնահատկություններից մի սկզբունք ենք քաղում, որը կիրառելի է այսօր։ Ընդունելի զոհաբերություններ մատուցողները արժանանում են Եհովայի հավանությանը։ Ո՞ր զոհաբերություններն է նա ընդունում։ Այս հարցի պատասխանը կիմանանք՝ քննելով մեր վարքն ու խոսքը։

12. Ո՞ր սովորությունների պատճառով մեր «մարմինները կներկայացնենք» որպես Աստծու համար նողկալի զոհ։

¹² Հռոմեացիներին ուղղված իր նամակում Պողոս առաքյալը գրեց. «Ձեր մարմինները ներկայացրեք որպես զոհ՝ կենդանի, սուրբ և Աստծուն ընդունելի, այսինքն՝ սուրբ ծառայություն մատուցեք ձեր բանականությամբ» (Հռոմ. 12։1)։ Որպեսզի անհատն ունենա Աստծու հավանությունը, իր մարմինը պետք է ընդունելի լինի նրան։ Եթե նա պղծի իր մարմինը ծխախոտով, թմբուլով, թմրադեղերով կամ չարաշահի ալկոհոլի գործածությունը, այդ զոհը արժեք չի ունենա (2 Կորնթ. 7։1)։ Ավելին, քանի որ նա, «ով պոռնկությամբ է զբաղվում, իր իսկ մարմնի դեմ է մեղք գործում», ցանկացած անբարո վարք այդ զոհը նողկալի է դարձնում Եհովայի համար (1 Կորնթ. 6։18)։ Աստծուն հաճեցնելու համար անհատը պետք է «սուրբ լինի ամեն ինչում» (1 Պետ. 1։14–16)։

13. Ինչո՞ւ է տեղին, որ գովաբանենք Եհովային։

¹³ Մեկ այլ զոհ, որը հաճելի է Եհովային, մեր խոսքն է։ Եհովային սիրողները միշտ լավ են խոսում նրա մասին հանրորեն և տանը (կարդա՛ Սաղմոս 34։1–3)։ Կարդա 148–150-րդ սաղմոսները և տես, թե որքան հաճախ են այս երեք սաղմոսները քաջալերում մեզ գովաբանել Եհովային։ Իսկապես, «ուղղամիտներին վայել է նրան գովաբանելը» (Սաղ. 33։1)։ Մեր Օրինակը՝ Հիսուս Քրիստոսը, ընդգծեց Աստծուն գովաբանելու կարևորությունը՝ քարոզելով բարի լուրը (Ղուկ. 4։18, 43, 44)։

14, 15. Օսեեն հորդորեց իսրայելացիներին ինչպիսի՞ զոհեր մատուցել, և ինչպե՞ս արձագանքեց Եհովան։

¹⁴ Նախանձախնդրությամբ քարոզելով՝ փաստում ենք մեր սերը Եհովայի հանդեպ և մեր ցանկությունը արժանանալու նրա հավանությանը։ Տեսնենք, թե Օսեե մարգարեն ինչ հորդոր տվեց իսրայելացիներին, որոնք կեղծ երկրպագություն էին մատուցում և կորցրել էին Աստծու հավանությունը (Օս. 13։1–3)։ Օսեեն ասաց նրանց, որ աղաչեն. «Ներիր [Եհո՛վա] մեր մեղքերը, ընդունիր այն, ինչը բարի է, և մենք էլ մեր շուրթերի պտուղը կմատուցենք [բառացի՝ «մեր շուրթերի մատղաշ ցլերը»]» (Օս. 14։1, 2, ծնթ.)։

¹⁵ Ցուլը ամենաթանկ կենդանին էր, որ իսրայելացին կարող էր մատուցել Եհովային։ Ուստի «մեր շուրթերի մատղաշ ցլերը» արտահայտությունը մատնանշում էր այն անկեղծ, մտածված խոսքերը, որ ասում էին ճշմարիտ Աստծուն փառաբանելու համար։ Ինչպե՞ս էր Եհովան վերաբերվում նրանց, ովքեր այդպիսի զոհեր էին մատուցում։ Նա ասում էր. «Իմ հոժար կամքով կսիրեմ նրանց» (Օս. 14։4)։ Փառաբանության այսպիսի զոհեր մատուցողներին Եհովան ներում էր, տալիս էր իր հավանությունը և դառնում նրանց ընկերը։

16, 17. Երբ Աստծու հանդեպ հավատը մղում է անհատին քարոզելու բարի լուրը, ինչպե՞ս է Եհովան ընդունում նրա գովաբանությունը։

¹⁶ Ճշմարիտ երկրպագության մեջ միշտ կարևոր է եղել Եհովային հրապարակորեն գովաբանելը։ Սաղմոսերգուի համար ճշմարիտ Աստծուն փառաբանելն այնքան կարևոր էր, որ աղերսեց նրան. «Խնդրո՛ւմ եմ, թող քեզ հաճելի լինեն կամավոր ընծաներն իմ բերանի, ո՜վ Եհովա» (Սաղ. 119։108)։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել մեր օրերի վերաբերյալ։ Խոսելով մի մեծ ժողովրդի մասին, որն ապրելու էր մեր ժամանակներում, Եսայիան մարգարեացավ. «Հանրապես կգովաբանեն Եհովային.... Կբարձրանան իմ [Աստծու] զոհասեղանի վրա և ընդունելի կլինեն [նրանց ընծաները] հաճությունով» (Ես. 60։6, 7)։ Ի կատարում այդ խոսքերի՝ միլիոնավոր մարդիկ Աստծուն մատուցում են «գովաբանության զոհ.... այսինքն՝ շուրթերի պտուղը, որոնք հրապարակորեն հռչակում են նրա անունը» (Եբր. 13։15)։

¹⁷ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել քո մասին։ Մատուցո՞ւմ ես Աստծուն ընդունելի զոհեր։ Եթե ոչ, անհրաժեշտ փոփոխություններ կանե՞ս և կսկսե՞ս հրապարակորեն գովաբանել Եհովային։ Երբ հավատը մղի քեզ քարոզելու բարի լուրը, քո զոհը «Եհովային ավելի հաճելի կլինի, քան ցուլը» (կարդա՛ Սաղմոս 69։30, 31)։ Վստահ եղիր, որ գովաբանության զոհերիդ «հաճելի բուրմունքը» կհասնի Եհովային, և նա կտա քեզ իր հավանությունը (Եզեկ. 20։41)։ Այն ուրախությունը, որը կստանաս այդ ժամանակ, ոչ մի բանի հետ չի համեմատվի։

Եհովան «կօրհնի արդարին»

18, 19. ա) Այսօր շատերը ի՞նչ տեսակետ ունեն Աստծուն ծառայելու վերաբերյալ։ բ) Ի՞նչ հետևանքներ կունենա Աստծու բարեհաճությունը կորցնելը։

¹⁸ Այսօր շատերը գալիս են այն նույն եզրակացության, ինչին հանգեցին Մաղաքիայի օրերում ապրող որոշ մարդիկ. «Աստծուն ծառայելը զուր է։ Ի՞նչ օգուտ, որ կատարեցինք նրա հանդեպ մեր պարտականությունները» (Մաղ. 3։14)։ Առաջնորդվելով նյութապաշտական ցանկություններով՝ նրանք Աստծու նպատակը համարում են անիրականանալի, իսկ օրենքները՝ հնացած։ Այդ մարդիկ բարի լուրի քարոզչությունը համարում են ժամանակի կորուստ և նյարդայնացնող գործ։

¹⁹ Այսպիսի վերաբերմունքը սկիզբ է առել դեռևս Եդեմի պարտեզում։ Սատանան դրդեց Եվային չգնահատելու Եհովայի տված հրաշալի կյանքի իսկական արժեքը և չկարևորելու նրա հավանությունն ունենալը։ Այսօր Սատանան դրդում է մարդկանց մտածելու, որ Աստծու կամքը կատարելով՝ ոչինչ չեն ստանա։ Սակայն Եվան ու իր ամուսինը տեսան, որ Աստծու բարեհաճությունը կորցնելը նշանակում էր կյանքը կորցնել։ Շուտով այն մարդիկ, ովքեր այժմ հետևում են նրանց վատ օրինակին, նույնպես կհասկանան այդ դառը ճշմարտությունը (Ծննդ. 3։1–7, 17–19)։

20, 21. ա) Ի՞նչ արեց սարեփթացի այրին, և ինչպե՞ս զարգացան դեպքերը։ բ) Ինչպե՞ս և ինչո՞ւ պետք է ընդօրինակենք նրան։

²⁰ Այժմ համեմատիր, թե ինչ եղավ Ադամի ու Եվայի և սարեփթացի այրու հետ։ Եղիայի քաջալերական խոսքերը լսելուց հետո կինը սկսեց պատրաստություն տեսնել և սկզբում մարգարեի՛ն կերակուր տվեց։ Այնուհետև Եհովան կատարեց Եղիայի միջոցով ասած իր խոստումը։ Կարդում ենք. «Շատ օրեր ուտելու բան ունեին. ինքը, կինը և նրա ընտանիքը։ Սափորից ալյուրը չէր վերջանում, և կժից յուղը չէր պակասում՝ Եհովայի խոսքի համաձայն, որ նա ասել էր Եղիայի միջոցով» (1 Թագ. 17։15, 16)։

²¹ Սարեփթացի այրին արեց մի բան, որն այսօր միլիարդավոր մարդկանցից քչերն են ցանկանում անել։ Նա լիովին վստահեց փրկության Աստծուն, և վերջինս չլքեց նրան դժվար իրավիճակում։ Այս և աստվածաշնչյան այլ պատմություններ հաստատում են, որ Եհովան արժանի է մեր վստահությանը (կարդա՛ Հեսու 21։43–45; 23։14)։ Մեր օրերի Եհովայի վկաների կյանքում կատարված դեպքերը նույնպես ապացուցում են, որ նա երբեք չի լքի նրանց, ովքեր ունեն իր հավանությունըa (Սաղ. 34։6, 7, 17–19)։

22. Ինչո՞ւ է հրատապ առանց հապաղելու ձգտել արժանանալ Աստծու հավանությանը։

²² Մոտ է և անխուսափելի է Աստծու դատաստանի օրը «բոլոր նրանց վրա, ովքեր բնակվում են ամբողջ երկրի երեսին» (Ղուկ. 21։34, 35)։ Ոչ ոք չի կարող խուսափել այդ օրից։ Հարստությունն ու բարեկեցիկ կյանքը երբեք չեն կարող ունենալ այն արժեքը, որն ունի Աստծու կողմից նշանակված Դատավորի հրավերը. «Եկե՛ք, ո՛վ իմ Հոր կողմից օրհնվածներ, և ժառանգե՛ք.... ձեզ համար պատրաստված թագավորությունը» (Մատթ. 25։34)։ Այո՛, Եհովան «կօրհնի արդարին.... իր հավանությամբ նա կպատի նրանց, ինչպես մեծ վահանով» (Սաղ. 5։12)։ Չպե՞տք է, ուրեմն, ձգտենք արժանանալ Աստծու հավանությանը։

[ծանոթագրություն]

Հիշո՞ւմ ես

• Ինչո՞ւ է Եհովան արժանի մեր սրտանց երկրպագությանը։

• Ինչպիսի՞ զոհեր է այսօր Եհովան ընդունում։

• Ինչի՞ն է վերաբերում «մեր շուրթերի մատղաշ ցլերը» արտահայտությունը, և ինչո՞ւ պետք է մատուցենք դրանք Եհովային։

• Ինչո՞ւ պետք է ձգտենք ունենալ Եհովայի հավանությունը։

[նկար 13-րդ էջի վրա]

Ի՞նչ կարևոր հարցի առաջ կանգնեցրեց Աստծու մարգարեն կարիքավոր մորը

[նկար 15-րդ էջի վրա]

Ի՞նչ օգուտ ենք ստանում՝ Եհովային գովաբանության զոհ մատուցելով

[նկար 17-րդ էջի վրա]

Եթե իսկապես ապավինես Եհովային, երբեք չես հիասթափվի